Héhé, dagje Antwerpen achter de rug. Nooit meer ... tijdens de solden. Die drukte, daar kunnen we echt niet tegen.
We gingen in eerste instantie naar een groothandel voor tattoomateriaal. Omdat deze in het centrum van Antwerpen gelegen was, besloten we er een dagje van te maken. Ik had immers dringend enkele nieuwe broeken nodig. In heb het gewaagd om twee winkels binnen te stappen, om na enkele meters als een bang haasje op mijn schreden terug te keren. Ik nam me voor om thuis, op mijn gemak via 3 Suisses mijn garderobe aan te passen.
Vroeger waren we gek van de Giant hamburger bij Quick. Ik heb er zelfs een half jaar gewerkt. Toen vond je overal van die fast foor restaurants, ondertussen lijken ze wel uitgestorven. Maar moedig en vastberaden gingen we op zoek. Na, het leek wel uren, slenteren bereikten we eindelijk ons doel. Manlief ging een plaatsje zoeken en ik bestelde 2 Giant - menu's.
Ofwel is de kwaliteit snel achteruti gegaan, ofwel verandert de smaak met de jaren, want het heeft ons niets gesmaakt. Alweer een desillusie armer ... Omdat we nu toch in de buurt waren, brachten we nog snel een bezoekje aan mediamarkt. Daar hebben we een nieuwe tondeuze om manliefs kale hoofd kaal te houden, gekocht en op het laatste moment stootten we op luidsprekers voor de computer, waar een enorm geluid uitkwam. Ik zag manliefs oogjes fonkelen. Ik heb een doos van de stapel genomen en ben er mee naar de kassa gelopen. Voor die 38 ...
Daarna heb ik in een boekenwinkel nog een boek met oude sensuele prenten gevonden. Altijd goed om inspiratie op te doen, hihi.
Stitch had ondertussen de hele middag in zijn bench gezeten. Waarschijnlijk heeft hij de hele tijd zitten huilen, janken en brullen, maar hij had niets in zijn bench gedaan. Jaja, onze jongen is zindelijk, als hij tenminste wil. Maar nu wil hij niet meer. Hij is zo kwaad op ons omdat we hem alleen hebben gelaten. Uit pette heeft hij al twee keer zijn behoeften op de gordijnen gedaan. Ondertussen zijn we door onze voorraad gordijnen heen en manlief door zijn zenuwen ...
Ik heb ondertussen bij 3 Suisses mijn bestelling geplaats. Lekker ontspannen achter de computer. Geen drukte, niet passen in te kleine pashokjes, niet aanschuiven in lange rijen aan de kassa.
Schoonma wil een nieuwe televisie. Geen LCD -tv, je vindt tegenwoordig niets anders meer, maar een ouderwetse televisie. En hij mag niet te groot zijn, anders kan hij niet in haar tv - kast.
Het begon allemaal bij een Argentijnse schlagerzanger die in Duitsland heel populair is: Semino Rossi. Haar held, haar alles. En ze is niet alleen. Eén van haar zussen is ook gek op deze jonge viriele zuiderse Don Juan. Via haar heeft ze een cd-tje gekregen van een optreden van hem. Maar schoonma had geen DVD - speler. Geen probleem, wij (de kinderen) hebben er haar eentje aan de hand gedaan. Zo fier als een gieter installeerde ze zich in de zetel nadat manlief het moderne ding geïnstalleerd had. Maar ... geen beeld. De teleurstelling was groot.
Haar TV is nog zo'n antiek ding van voor het computer- en dvd tijdperk. Heeft het altijd goed gedaan en doet het nog steeds goed. Alleen, Duitsland twee kan ze niet bekijken en daar verschijnt Semino, het licht in haar leven, regelmatig. En toppunt van al, het ding speelt geen DVD af. Dus, een nieuwe aankoop lag in het verschiet.
De solden beginnen morgen en haar oudste en jongste zoon (manlief) worden in het gareel gezet. Dit weekend is het zover. Schoonma koopt zich een nieuwe televisie, een gewone ordinaire lichtbak. Moeilijk te vinden, maar hier en daar staat er nog eentje in een magazijn te beschimmelen. Manlief is al op zoek gegaan en heeft de perfecte tv gevonden, hier in Balen. In een klein maar degelijk winkeltje met een goede service. Zaterdag gaan ze met z'n drieën op koopjesjacht. Moeder en haar twee zonen ...
DO 27 dec 2007 | 13.23 Een Amerikaan uit de staat Washington heeft uit protest tegen de 'vercommercialisering' van het kerstfeest een levensgrote plastic kerstman aan een kruis genageld in zijn tuin. Hij verkoopt ook kerstkaarten met foto's van zijn actie met de tekst 'De Kerstman stierf voor uw Mastercard'.
Beelden en foto's van de 'crucified Santa' zijn intussen nationaal nieuws in de VS. Grote nieuwszenders als CNN en ABC hebben er aandacht aan besteed en op websites is een discussie over de actie in de plaats Bremerton.
Bron: Dag
De Amerikaanse zender MSNBC over deze actie: Bekijk
Het nieuwe jaar is begonnen, niet dat ik er me druk in heb gemaakt. Ik heb helemaal niet het weëe gevoel van heiwee gehad wat toch bij zo'n eindejaarsperiode hoort. Het feestgedruis is aan me voorbij gegaan en ik heb niet het gevoel iets gemist te hebben.
Maar nu ik een beetje zit te mijmeren over het afgelopen jaar, kan ik voor de eerste keer in mijn leven een positieve balans opmaken. Vorig jaar rond deze tijd lag ik nog in de lappenmand. Stilletjes aan ben ik terug rechtgekrabbeld en ik heb de eerste stap naar herstel gezet. Ondertussen volg ik een hogere opleiding en ik ben opnieuw deeltijds aan het werk. Welliswaar onbetaald, maar toch ... De aanzet is er.
Dit jaar echter ben ik van plan om lichamelijk nog een niveau hoger te geraken. Door deze ziekte invalideert men onvermijdelijk. Het lichaam kan niet meer en uiteindelijk verslappen je spieren. Ik heb niets conditie of uithoudingsvermogen. Af en toe een wandeling als er die dag toevallig niets anders op het plan staat, is mogelijk. Niet alleen de spieren verslappen, maar je hele lichaamshouding vertaalt de slepende vermoeidheid, je lichaamsbouw wordt logger ... Ik herken mezelf niet meer en tot overmaat van ramp beginnen mijn kleren alsmaar harder te spannen. Geen wonder aangezien het passieve leven en de liters cola die ik drink om nog maar recht te kunnen blijven. Want ik leef op cola, een verslaving kun je het zelfs noemen. Maar zonder ben ik niet in staat om nog maar recht te blijven. Cola is mijn medicijn, mijn levenselixer.
Dus dat wordt mijn doel voor dit jaar. Fitter, slanker, gezonder en leniger worden. Door wandelen en ... fietsen. Fietsen ... een sport waarvan ik dacht dat het voorgoed verleden tijd zou zijn. Mijn pijnlijke lichaam verteerde me na amper vijf minuten inspanning op mijn rijwiel. Tot ik tot het besef kwam dat het wel eens aan die rotfiets kon liggen. Manlief heeft het ding ook jaren vervloekt toen hij ermee naar het werk reed. Hij fietst en hij fiets graag. Maar op mijn fiets was hij na amper vijf minuten bekaf. Na mijn laatste poging enkele weken geleden, heb ik gezworen om nooit meer op dat vervloekte ding te stappen.
Afgelopen week ... ik surfte zomaar wat doelloos op Kapaza en uiteindelijk stootte ik op een citybike die er blijkbaar al een tijdje te koop stond aangeboden. Ik dacht bij mezelf: "Laten we eens een gek bod doen." En zo geschiedde. 40 bedroeg mijn schamele bod, in de overtuiging om er nooit iets van te horen. Groot was mijn verbazing toen ik amper een half uur later bericht kreeg dat ik hem voor die prijs mocht komen halen ...
Het leven kan verbazende wendingen nemen. Een goede vriendin en ik gingen afgelopen zondag op weg, diep de Limburg in want daar stond die paarse citybike. Daar gekomen, ik had me voorgenomen om een proefritje te doen voor ik iets kocht, bleken de banden plat te staan. Geen proefritje dus. Maar omdat ik er zo moeilijk over deed heeft die man de prijs verlaagd tot ... 25
Vijfentwintig euro voor een fiets die amper gebruikt is, met platte banden. Ondertussen staat hij hier, met de banden opgepompt en een proefritje in de benen. En hij rijdt goed, fantastisch gewoon. Hij spint als een poesje, met achttien versnellingen. Het leven kan echt verbazend zijn ...
Het zijn hier drukke weken geweest met onze nieuwe telg. Ondertussen is hij helemaal aanvaard door de andere gezinsleden. Hij is alleen een beetje te wild met de poezen en Enrique, de brave duts, laat zich doen. Ik moet hem meermaals redden uit de iets te enthousiaste dikke klauwen van zijn kleine reuzenbroer.
Eén week ... zeven lange nachten heeft het geduurd eer meneer zijn bench aanvaardde. Heelder nachten heeft hij liggen huilen, janken, keffen, blaffen, grommen ... Na drie nachten leek het wel of de hele cast van de muppetshow in ons huisje verbleef. Een beetje griezelig vond ik het wel, zoveel verschillende stemmetjes die uit één kleine pup kwamen. Maar uiteindelijk is hij getemd ...
Op zijn manier blijft hij rebelleren. Manlief wil een hond met karakter. Zo'n brave sul als Vinnie ... vind hij maar niets. Hij werd op zijn wenken bedient. Stoer heft hij zijn pootje bij het plassen (amper acht weken oud) begint hij te rijen op grote zus (om zijn dominantie te bepalen). Na enkele verbijsterde seconden heeft Phoebe wel eventjes de puntjes op de i gezet. Vinnie is onverstoorbaar. Hij wordt niet warm of koud van dat jonge grut. Geen reactie, dus geen tegenreactie. Vinnie wordt met rust gelaten.
Zijn nieuwe aktie om het gezag van manlief te weerstaan is plassen in huis. Hij weet dat het niet mag. Hij weet waar wel en hij kan zijn plas ophouden. Maar hij plast expres in huis, liefst voor de voeten van zijn baasje. En je hebt het niet direkt gezien, hij doet het al lopend. Straffen, hem bij zijn nekvel grijpen. Haalt niets uit. Hij jankt en zogauw je hem los laat huppelt hij vrolijk verder, alsof er niets gebeurd is.
Ik ben vanmiddag met hem alleen thuis geweest, geen enkele keer heeft hij in huis gedaan. Maar manlief kan de hele dag met de dweil achterna lopen. Hier is een echte titanenslag aan de gang.
Ons kleinste reus is echter dol op de kleur ... roze. Zoals het een stoere man betaamt. Vooral mijn knalroze pantoffels steken zijn ogen uit. Of bolletjes wol die een beetje naar het roze neigen. Of een roze kaars op de rommelmarkt die onmiddellijk zijn aandacht trok. Ik kan gerust stellen dat er leven in huis is en we zouden het alweer niet anders meer willen. Het is alsof hij hier altijd al geweest is.
En Phoebe? Zij is dol op haar nieuwe broer, ook al zal ze het niet direkt toegeven.
"Zaion", een vriendelijke en speelse Berner Sennen hond is door het overlijden van zijn baasje zijn thuis kwijtgeraakt... Kennen jullie eventueel een nieuw adoptiegezin? Kijk eens mee rond in je (dierenvrienden)-vriendenkring aub. Ik weet het, hij is nogal groot om aan de kerstboom te hangen, maar eronder liggen zal hij zeker wel willen. Komaan, laten we allemaal samen ons best doen om hem zo snel mogelijk een nieuwe warme thuis te bezorgen! Alvast bedankt. Meer info krijg je door te mailen naar johnny.Doom@telenet.be of te bellen naar 0485/31 05 86.
Je kan dit bericht gewoon copiëren en doorsturen naar kennissen als je wil.
Nietsvermoedend sla ik een willekeurig boekje open, Knack Weekend om precies te zijn, en daar sta ik! Met foto in dat boekje. Blijkbaar zit ik in een asiel! Dat is een soort hondengevangenis. Maar ik zit toch niet in een gevangenis! Ik woon hier, bij mijn baasjes, broertjes en zusjes ... Ik was wel even in de war
Het vrouwtje ook. Zij zag ook de gelijkenis. Het kan dat het misschien een nestbroertje of zusje van me is. Want hoeveel amstaffs hebben nu zo'n rare kreuk in hun oor. Dat moet toch erfelijk zijn! Ik ben in alle geval opgelucht dat ik het niet ben. Stel je voor ...
Er loopt hier iets rond. Iets dik op korte pootjes. Iets dat de aandacht van mijn baasjes opeist. Heel irritant ...
Enkele dagen geleden kregen we bezoek van een vreemde meneer en mevrouw. Zij hadden iets bij ... een vriendje om mee te spelen. Wij waren zo opgewonden en blij! Vrolijk begonnen we met die kleine uk te spelen. Zo klein is hij eigenlijk niet, maar hij ruikt naar pup, dus hij is eigenlijk nog een baby. Maar onze baasjes wilden niet dat we te wild speelden met hem. We moesten rustig blijven. Maar daar hadden toch we geen tijd voor! Die ene keer dat WIJ eens bezoek kregen ... dachten we.
Op het moment dat ik het vrouwtje van die papiertjes aan de mevrouw zag geven, kreeg ik argwaan. Die gaf ze ook aan het baasje van mijn moeder, vlak voor ik mee naar huis mocht Dit kon toch niet waar zijn ... De meneer en mevrouw vertrokken en lieten dat mormel achter. Tot overmaat van ramp hoorde ik het woord "STITCH". Op dat moment begreep ik het... Hij is de kerel die mijn blogje wil overnemen.
Nou, dat gaat mooi niet door. Ik zal hem wel eens laten zien wie hier de baas is. Ik pak al zijn speelgoed af, grom op hem als hij te dicht bij komt en ik probeer om niet met hem te spelen. Dat laatste is wel heel moeilijk want eigenlijk is hij wel heel lief ... en leuk ... en speels ... en ... Nee, ik moet me vermannen! Dit is mijn huis, mijn blogje en het zijn mijn baasjes!!
Pffff, effe rust in huis. Stitch is afgelopen woensdagmiddag hier, ten huize, gearriveerd. Onmiddellijk voelde hij zich hier thuis. Vinnie en Phoebe waren in eerste instantie een beetje te ontstuimig met deze "baby", maar na een tijdje kalmeerden ze. Hij werd onmiddellijk geaccepteerd. En grappig dat hij is! Hij schommelt door huis, zijn staartje in de lucht. Eerst kwispelen, daarna rondjes draaiend en uiteindelijk wiggelt zijn hele kont mee. Glimlachend kijkt hij je dan aan. Het is een echt vriendelijk baasje.
Tot de nacht viel. Babies moeten in de babykamer. Zodat hij zich veilig voelt en onze inboedel beschermd wordt tegen scherpe puppytandjes. Maar daar is Stitch het niet echt mee eens. Hij jammert, jankt, huilt, keft, blaft en gromt wat uiteindelijk in een woeste grauw veranderd. Uren aan een stuk. Nachten aan een stuk, zonder ophouden. De eerste nacht heb ik bij zijn bench doorgebracht in de hoop om hem een beetje tot stilte te kunnen aanmanen. Tevergeefs, want onze jongen heeft een soort van claustrofobie. Zolang het deurtje openstaat is er geen probleem. Maar doe het deurtje dicht en het feest begint weer.
Vannacht was het de beurt van manlief om "de wacht te houden". Ik heb stoppen in mijn oren gestoken, een koptelefoon opgezet en mijn mp3 speler met loeiharde rockmuziek aangezet. En zelfs daar kwam hij nog bovenuit. Maar zo heb ik dan toch enkele uurtjes kunnen slapen. Vanmorgen rond een uur of zeven ben ik opgestaan. Ik heb hem drinken gegeven want zijn keeltje was door al dat luide schreeuwen natuurlijk zo schor als schuurpapier. We zijn buiten een plasje gaan doen en na een beetje gespeeld te hebben ben ik met "benchtraining" begonnen. Uiteindelijk bleef hij braaf in zijn bench liggen en heeft hij zelfs eventjes geslapen. Met het deurtje open en zijn grote, dikke vriend Vinnie trouw ervoor.
De benchtraining gaat verder. Het deurtje moet dicht kunnen, pas dan kunnen we eindelijk met zijn alleen beginnen genieten van onze nieuwe huisgenoot.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
.jpg)
Schoonma wil een nieuwe televisie. Geen LCD -tv, je vindt tegenwoordig niets anders meer, maar een ouderwetse televisie. En hij mag niet te groot zijn, anders kan hij niet in haar tv - kast.
Het nieuwe jaar is begonnen, niet dat ik er me druk in heb gemaakt. Ik heb helemaal niet het weëe gevoel van heiwee gehad wat toch bij zo'n eindejaarsperiode hoort. Het feestgedruis is aan me voorbij gegaan en ik heb niet het gevoel iets gemist te hebben.
Het zijn hier drukke weken geweest met onze nieuwe telg. Ondertussen is hij helemaal aanvaard door de andere gezinsleden. Hij is alleen een beetje te wild met de poezen en Enrique, de brave duts, laat zich doen. Ik moet hem meermaals redden uit de iets te enthousiaste dikke klauwen van zijn kleine reuzenbroer.
Aaaaarrrghhh!!!!Ik zit in de gevangenis!!!
