Ik ben zóóó fier op Enrique. Een echte grote jongen is hij ondertussen geworden. Hij gaat nu bijna nachtelijks op stap met zijn grote zussen. Vooral Liesl neemt hem onder haar hoede. Waar de één is, daar vind je de ander ook wel in de buurt. Hij heeft al een nachtelijk vechtpartijtje achter de rug. Ongeschonden en onverschrokken is hij daaruit gekomen.
Na een kadootjesloze periode vond manlief enkele dagen geleden enkele muisjes voor de deur. Een kleintje en een grote. Stiekem heeft hij ze weggegooid, want een kadootje mag je niet zomaar weigeren. Onze fantasie sloeg meteen op hol. Wij zagen het al voor onze ogen gebeuren. Liesl die met klauw en tand uitlegt hoe een volwaardige kat muizen vangt. Eerst doet zij het voor bij een grote, dikke muis. Daarna mag Enrique oefenen bij de kleine en nog onervaren muisjes. En jawel! Het is gelukt! Enrique heeft zijn eerste muis gevangen. Trots schenken onze logees, want eigenlijk zijn wij niets anders dan een hotel voor onze katten, ons hun eerste vangst in tijden.
Gisteravond, ik liet de honden buiten. Enrique loopt trots rondjes voor de achterdeur. Na een tijdje merk ik dat hij iets in zijn bekje houdt. Ik wil een kijkje nemen, maar steels loopt hij een eindje verder, bang dat ik zijn buit af zou pakken. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt ... zou het? Ik neem de pillamp en schijn het op zijn bekje. Jaja, trots showt hij zijn prooi: een klein donkergrijs muisje. Na enkele tellen neemt hij het terug vast tussen zijn tanden en verdwijnt. Wat ben ik fier op onze onversaagde jager.
Who the Fu.. is Stitch? Wegens dringende privézaken ben ik eventjes niet meer op post geweest en ik lees hier niets anders dan Stitch, Stitch, Stitch ... En wie is die gozer wiens foto helemaal bovenaan mijn blogje staat? Die foto slingert hier al enkele weken rond. Ik begrijp er niets van.
De Bench, lees kinderkamer, is ook opnieuw op het toneel verschenen. Ik heb daar mijn jeugd in versleten en Enrique ook. Ik vertrouw het voor geen haar. Er is een zak vol met allerlei lekkere dingen opgedoken en het wordt niet uitgedeeld. Mij is het een raadsel en het staat me niets aan. Ik hou niet van verrassingen.
Af en toe hoor ik het woord kleine grote broer vallen, maar ik heb toch al een broer. Twee zelfs! Vinnie en Enrique. Een kleine en een grote. Goh, ik ben helemaal van slag. Maar ik ga er mijn slaap niet voor laten hoor. Ik doe lekker alsof ik die bench niet zie staan, dan gebeurt er misschien niets.
Als ik 's avonds voor de televisie zit, kruip ik graag onder een deken. Winter of zomer, het maakt niet uit. Ik maak wel een verschil tussen het soort van deken. 's Zomers lig ik graag onder een dun fleece deken. Ten eerste om mijn delicate huid te beschermen tegen de muggen, die mij een delicatesse vinden en ik geef deze lekkernij niet zomaar weg! En ten tweede omdat ik, ook al is het 30° buiten, altijd koude voeten heb. Slechte bloedcirculatie, denk ik.
Enfin, de koude dagen zijn aangebroken dus ik heb mijn dikke, oranje fleece dekens weer boven gehaald. Groot, zacht en warm. Zaaalig! Dat vind Phoebe ook. Ze is er niet vanaf te houden. Het viel me vooral op dat ze in het begin heel voorzichtig met haar poep op het deken ging zitten en dan verrukt om zich heen keek. Ik stak het op de zachtheid. Maar naarmate de weken verstreken werd ze hoe langer hoe gekker op het ding. Ze sleurde het van mijn lijf, rolde erin, danste erop en uiteindelijk werd ze helemaal gek. Ze ging zitten, sprong terug recht en maakte enige rondjes rond te tafel. Waarna ze het hele deken overhoop haalde en van me af trok. Ik begreep er niets van. Tot ...
Ik op een avond kleine elektrisch schokjes in mijn handen kreeg toen ik het deken opraapte. Het ding zit vol statische electriciteit! En ons madame vind het reuze!!! Ze steekt er haar snoet in, wrijft er haar hele lijf tegen, rolt erin, danst erop. Geen fijner tijdverdrijf. Gelukig heb ik er twee. Zogauw de één in de was zit, kunnen we de ander aanslaan. Er zouden anders wel eens hevige ontwenningsverschijnselen kunnen ontstaan.
... is nu zes weken oud en op een week zijn ze bijna verdubbeld in volume! Afgelopen zaterdagmiddag zijn we dus een kijkje gaan nemen naar onze toekomstige "zoon". Met de fiets! Wat ik er allemaal niet voor over heb. Nooit meer, met dit vehikel toch niet meer. Pompaf was ik. De versnellingen werkten niet meer, ik moest als een gek trappen om verder te geraken. De remmen zaten helemaal vast, dus als ik op dreef was, geraakte ik niet meer gestopt. Enfin, ik ben heelhuids ginder en terug geraakt.
Het was de eerste kennismaking tussen manlief en onze nieuwste telg. De kleine spruiten zaten buiten, in een afgeschermde kennel. Lekker veel plaats om te spelen. Ik ging er voorzichtig binnen en opnieuw keken ze me argwanend aan. Stitch bleef eventjes staan, maar uiteindelijk volgde hij zijn zussen naar hun mand. Ik nam hem op en droeg hem naar zijn toekomstig baasje. Aarzelend streelde hij de pup. Na enkele minuten waagde manlief zich ook tussen het kleine geweld, dat ondertussen te eten had gekregen. Opnieuw deinsden de meisjes argwanend terug, behalve Stitch. Hij keek op en kwispelde toen hij zijn baasje zag naderen. Vanaf dat moment was het ijs gebroken. Een nieuwe vriendschap voor het leven is geboren.
Eergisteren hebben we nog een bezoekje gebracht. Ze groeien als kool. Ze lagen met z'n allen te slapen. De ene helft in de mand en de andere helft wegens plaatsgebrek, onder de verwarming. Vorige week konden ze met z'n allen nog samen in de mand en hadden ze nog plaats over. Nu is het al dringen geblazen. Reuzen worden het volgens mij. De pups waren al een stuk socialer. Ze lieten zich strelen en oppakken. Eentje is zelfs heel erg op mensen gericht. Als ik een teefje moest kiezen zou zij het worden. Een echte duts is. Aanhankelijk en lief.
Maar wij wilden een zoon en er is er maar eentje en dat in onze Stitch. Die naam hadden we al jaren. Wij zijn al zo lang tegen elkaar bezig: "Zogauw onze Stitch er is." Manlief kwam op een gegeven moment met die naam af, we vonden het goed klinken. Later is er even twijfel geweest toen de animatiefilm "Lilo en Stitch" uitkwam. Daar hebben we hem dus niet vandaan. Hij viel gewoon in. Het was gewoon nog een kwestie om de juiste hond bij de juiste naam te vinden, want niet iedere hond kan deze naam dragen!
Afgelopen woensdag kreeg ik manlief amper terug mee naar huis. Verkocht is hij. Totaly in love! Onze jongen is zo rustig en onverstoorbaar. Terwijl zijn zusjes spelen en vechten met elkaar over het heerschappij van een lapje stof, bekijkt hij het allemaal stoïcijns. Als het tumult om de buit een beetje is geluwd gaat hij er op zijn gemak mee vandoor. Een waardige opvolger voor Vinnie, die best wil spelen, maar als het allemaal wat te wild wordt, zich voor dood houdt.
Nog zeven nachtjes slapen. Heeft er nog iemand zin in zo'n pracht van een loebas? er is nog keuze tussen zeven prachtige, lieve en speelse teefjes...
Twaalf buizen bij sociologie. TWAALEF!!!! Dat is veel, enorm veel. Vooral als je bedenkt dat iedereen verwachtte een goed examen afgelegd te hebben. Eentje is net gebuisd: 0.25 punt te weinig. Eén vierde van een punt. Dat is ronduit smerig. Een ander heeft vijf op twintig. Die vrouw is ten einde raad. Op het andere vak was ze ook al gezakt. Zij praat over loopbaanonderbreking. Gelukkig denkt ze er niet aan om te stoppen met de cursus. Het "academiejaar" is in het eerste jaar Maatschappelijk werk heel turbulent begonnen.
Soms, heel soms krijgen mensen die te hoog van hun toren blazen hun verdiende loon. Karma in de reinste zin van het woord. Zoals die ene student, die zich al een echte maatschappelijk assistent waande omdat hij bij het vorige vak goed gescoord had. "Eigenlijk vind ik het niet meer dan normaal dat het examen zo moeilijk was. Dit is ook een Hoge School en dan mag je "Niveau" verwachten!" Zijn woorden niet de mijne. Ik heb me omgedraaid en ben er niet op in gegaan. Zo'n grootheidswaan, daar maak ik geen woorden aan vuil. Diezelfde persoon is nu, voor het examen dat iedereen spotgemakkelijk vond, radicaal gebuisd. Het lag op mijn lippen, echt waar... Maar ik zou geen haar beter zijn als ik hem er met zijn neus nog eens ingewreven had.
Aangezien Vinnie technisch werkloos werd en hij verplicht op pensioen werd gesteld ging ik op zoek naar andere mogelijkheden. Ik had mijn hoofd op een nieuwe pup staan tegen begin volgend jaar en dan gaat er dat niet meer uit! Deels ook uit angst. Wat als Vinnie plots heel slecht wordt? Wat als hij wegvalt? Na Teuntje, Faith en Quorton die we zo snel achter elkaar hebben verloren ben ik bang voor de enorme krater die hij gaat achterlaten. Die moet op voorhand opgevuld worden, wil ik niet gek worden. Ik ga niet zo goed om met verlies en rouw.
Een tweede aspect waar ik aan dacht. Nu hebben we tijd om een nieuwe aanwinst op te voeden. Manlief is de hele dag thuis, ik heb ook nog de tijd, maar zogauw ik ben afgestudeerd en kan gaan werken ... Het zal geen 9 - 5 job worden!
Dus ik surfde maar wat rond op het net, op zoek naar de mogelijke erfgenaam van Vinnie. Een paar gegadigden passeerden de revue maar werden na veel wikken en wegen afgewezen. Het financiële aspect speelde ook een rol. Met ons schamel inkomen kunnen wij ons geen dure rashond veroorloven. Trouwens, het strookt een beetje tegen mijn principes. Een vriend koop je niet, die kom je tegen.
Uiteindelijk viel mijn oog op een nestje kruisingen, vlak bij huis. Niet zomaar kruisingen. Kruisingen van de de Perro de Presa Canario (een Spaans vechthondenras), de Fila Brasiliero en de Bordeauxdog. Drie in één voor een schappellijke prijs! Opgevoed in huis, bij katten!, ingeënt en ontwormd. Dat klonk al heel interessant. Maar toch bleef ik een beetje achterdochtig, want ik wil vooral niet bij een kweker uitkomen of een handelaar. "Ga dan naar een asiel! Het zit er vol van!" Zou je zeggen. Heb ik afgewogen en ik ben op hun sites een kijkje gaan nemen. Ik heb zelfs getwijfeld over een hondje uit Spanje. Maar de jongste honden zijn drie à vier maanden oud. Met het oog op een vredig samenleven met onze poezen, die hier toch heer en meester zijn, vond ik dat niet echt ideaal. Ook voor Vinnie, als die op zijn leeftijd plots met een puberjongen wordt geconfronteerd.Nee, spijtig genoeg werd dat idee ook afgevoerd.
Onze nieuw gezinslid werd een reu, liefst bruin met zwart masker (hij moet een beetje op Vinnie lijken), liefst een Presa maar pit bull of Stafford was ook goed. Hij mag niet teveel kosten. Hij moet jonger dan drie maanden oud zijn, liefst een week of acht en hij moet naar de naam Stitch luisteren ... Onbegonnen werk zou je denken? Wel ...
Daar was ie dan: kruising Presa, vlakbij de deur, vijf weken oud, economische prijs, maar één reu in het nestje van acht, bruin met een zwart masker ... Kan niet zou je denken. Jawel, in mijn wereld kan zoiets wel! Hij verblijft ook nog op de weg die ik dagelijks neem naar school en naar mijn werk. Gisteren voor school stopte ik er even. En ik kan u trots melden dat Stitch geboren is. Binnen enkele weken kan hij onze gelederen vervoegen. Vijf weken oud en zeven (7) kilo weegt hij. Een hapklare brok dus. Onverstoorbaar en afstandelijk tegenover vreemden. Nu al, als baby. Dat beloofd. Ik ben zo fier dat ik hem gevonden hem. Manlief heeft hem nog niet gezien, maar in zijn binnenste is hij blij. Morgenmiddag gaan we misschien even op kraambezoek...
Wat moet het toch heerlijk zijn om tachtig jaar lang kind te zijn. Het grootste probleem dat je hebt is hoeveel zakgeld je wekelijks krijgt, mag je mee naar de markt en wat mag je kopen? (snoepjes, knalrode nagellak, koekjes of een hotdog). Blij zijn met een cola die je krijgt als je na het marktbezoek iets gaat drinken. Met smaak eten van je boterhammetjes met paardenvlees die je van thuis hebt meegekregen. Opgewonden zijn omdat ze in de zaal een film vertonen en al weken op voorhand uitkijken naar de komst van Sinterklaas. De schoentjes staan al een maand klaar. Er is hard gewerkt de laatste paar weken aan het inkleuren van tekeningen van de goed heilig man en zwarte piet.
De verzorgers delen deze opwinding, aangestoken door hun "kinderen". Want als kind zijn ze geboren en als kind zullen ze sterven. Sprookjesfiguren: elfjes, kabouters en engelen zijn het, in levende lijve. Puur en onbedorven. Sommigen al wat ontdeugender dan de ander. Maar die ontdeugendheid komt meestal uit onmacht over wat hun is aangedaan. Ze begrijpen het niet, maar ze weten het wel.
Wauwelend in hun eigen taaltje. ruzie maken, grapjes uithalen, verhalen vertellen. De ene kan alleen maar puppygeluiden uitstoten: "iiieee, iiiiieeee!!!" roept ze en ze wijst naar haar buik. Ze heeft buikpijn. Aaaaeihhh!!! Ze wordt geplaagd door de andere bewoners. Maar fel bijt ze van zich af. Een andere is Fransman. Opgegroeid in een vreemde taal en in dit kleine Vlaanderen terechtgekomen. En toch kan hij zich verstaanbaar maken. "Oehoo woe wijkestmat!, oehoo moe kestmat! Nu, nu vijda, vijda!" Roept hij opgewonden uit. Ja, vrijdag is het kerstmarkt. Hij weet het goed en na een tijdje begrijp je hun taaltje wel. Tegen ons proberen ze zich ook verstaanbaar te maken, tegen elkaar gebruiken ze zo hun eigen codes.
Een klein in elkaar gedoken vrouwtje met altijd lachende oogjes en dikke wangetjes. Ze sleurt altijd wel met een handwerkje rond. Ze heeft nog een kinderstemmetje en ze praat honderduit.
"awawennlawegawo!!" Geen kat weet wat ze bedoelt. Maar ze kijkt je zo fier en opgetogen aan. Je lacht en je praat mee en luistert, waarna je haar handwerkje nakijkt en haar weer verder helpt. Is het niet naar haar zin? Dan draait ze zich boos om en mopperend druipt ze met gebogen hoofd af: "hemessebdrefendres ....."
Ik werk in een feeëndorp en ik ben blij dat ik deze wonderlijke mensen mag leren kennen
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
... is nu zes weken oud en op een week zijn ze bijna verdubbeld in volume! Afgelopen zaterdagmiddag zijn we dus een kijkje gaan nemen naar onze toekomstige "zoon". Met de fiets! Wat ik er allemaal niet voor over heb. Nooit meer, met dit vehikel toch niet meer. Pompaf was ik. De versnellingen werkten niet meer, ik moest als een gek trappen om verder te geraken. De remmen zaten helemaal vast, dus als ik op dreef was, geraakte ik niet meer gestopt. Enfin, ik ben heelhuids ginder en terug geraakt.
Aangezien Vinnie technisch werkloos werd en hij verplicht op pensioen werd gesteld ging ik op zoek naar andere mogelijkheden. Ik had mijn hoofd op een nieuwe pup staan tegen begin volgend jaar en dan gaat er dat niet meer uit! Deels ook uit angst. Wat als Vinnie plots heel slecht wordt? Wat als hij wegvalt? Na Teuntje, Faith en Quorton die we zo snel achter elkaar hebben verloren ben ik bang voor de enorme krater die hij gaat achterlaten. Die moet op voorhand opgevuld worden, wil ik niet gek worden. Ik ga niet zo goed om met verlies en rouw.
