Ondanks alle moderne technologie die tegenwoordig voorhanden is, wordt het pensioen nog altijd cash uitbetaald door de postman. Voor mij mag die regeling afgeschaft worden. Je krijgt als postman meesal wel een fooi, bij de ene al wat meer dan bij de andere. Maar toch niet genoeg om mijn gemoed te bedaren. Een halve werkdag met iemand anders zijn maandloon rondrijden ... ik voel er mij niet gerust bij. Ik ben niet bang om overvallen te worden, maar gewone alledaagse verstrooidheid kan al genoeg zijn om dat belangrijke pakketje te verliezen. Vergeet niet dat we iedere ochtend al van drie uur 's nachts op zijn en van vier uur ononderbroken in de weer zijn. Een vergissing is dan snel gemaakt. Mensen schreeuwen al moord en brand als hun brief bij de buren terecht komt ... ga dan maar eens uitlegeen dat je hun pensioentje hebt mislegt.
Enfin, zover is het gelukkig nog niet gekomen. Je maakt wel andere dingen mee. Hilarische toestanden. Iedere dag lijkt een avontuur, gestolen uit een jeugdboek. Ik durf de belevenissen van Fiep niet allemaal op te schrijven wegens te gewaagd of soms echt niet te geloven. Maar enkele anekdotes wil ik jullie toch niet onthouden.
Die dag had ik maar één pensioen af te leveren. Ik bel bij die mensen aan. Er stonden auto's voor de deur dus ik nam aan dat er iemand thuis moest zijn. Maar ondertussen heb ik geleerd dat dat geen garantie is. Na tweemaal bellen gind ik aan de achterdeur kloppen. Sommige mensen horen de deurbel niet en verwachten dat het volk langs de achterdeur binnenkomt. Ik klop en voel aan deur. Ze was op slot en ik hoor geen beweging. Ik besluit om bericht achter te laten en mijn ronde verder te zetten.
Net op het moment dat ik mijn brommer opnieuw start gaat de deur open. Een oudere grijzige man met zijn broek net niet aan zijn knieën staat op de stoep. Terwijl hij zijn gesp zoekt roep hij me toe:"Ik was aan't schaaiten!"
Een weekje geleden, nadat ik gefrustreerd terugkeerde van mijn krantenronde meldde mijn baas tussendoor even snel dat ik op negentwintig december een contract van zes maanden zou krijgen. Ik denk dat mijn gezicht plots begon te stralen van geluk. Ik ben op't wc even een overwinningsdansje gaan wagen. Mijn collega, die twee dagen voor mij aan de slag kon op de Post, had ook hetzelfde nieuws gekregen, alleen ... hij werd misselijk en is gaan overgeven op de wc. Ik geef toe, hij werd geveld door buikgriep. Maar toch is het een mooi staaltje van onze twee totaal verschillende houdingen ten opzichte van dit beroep. Ik sta op alle gebied uitermate positief tegenover de plichten en taken van het brievenbestellen, hij ziet alleen maar de nadelen.
De volgende dag bleef hij ziek thuis. Ondertussen besloot hij om geen contract te tekenen. Hij wil alleen blijven onder interimcontract zodat hij ten gepaste tijde kan vertrekken. Ik raadde hem aan om nog niets te beslissen, maar om eerst het gesprek dat hij met onze postmeester aangevraagd had, af te wachten. En zo gebeurde. Via interim blijven werken zal men niet toestaan, wegens te duur. Maar onder het contract kan je altijd onderuit, zonder nadelen tegenover de RVA. België ... altijd wel enkele achterpoortjes te vinden.
Gisteren, de dag voor kerstmis, heb ik mijn contract getekend. Of mijn collega heeft toegehapt weet ik nog niet. Hij moest net die dag een ronde doen die hij verafschuwde. Een stadsronde op de fiets van twaalf uur lang als je die nog niet onder de knie hebt en als vervanger krijg je die rondes niet onder de knie. Alleen als de vaste postman verlof heeft of ziek is wordt je daar ingezet en het is ons lot dat we verschillende van die rondes leren zodat we ingezet kunnen worden waar en wanneer nodig is. Natuurlijk dat men nu nog geen vaste ronde krijgt. Dit voorrecht is voorbehouden voor de anciens. Degenen die hun strepen al verdient hebben. Een kwestie van hiërarchie. Voor mij logisch, maar voor een man die zijn hele beroepsleven lang een zelfstandige zaak beheerde, niet echt een senicure.
Gisteren hield het postsorteercentrum van Antwerpen een plotse staking. En we hebben het geweten. Vandaag kregen we post van twee dagen te verwerken. Tel daarbij de huis aan huis reclame en pensioenen die aan huis worden gebracht, dan begrijp je wel dat het een hectische dag was. Ik let er altijd zo goed mogelijk op dat de juiste post in de juiste brievenbus terecht komt. 's Morgens wordt alles gesorteerd en tijdens het uitdragen kijk ik alles ook nog eens na. Dat wil niet zeggen dat er geen vergissingen meer gebeuren.Ik ben de eerste om toe te geven dat ik fouten maak. En vooral op een dag als vandaag, als het werk op je afkomt, de tijdsdruk op je weegt alsook de vermoeidheid. Dan kijk ik niet iedere brief na die ik in de bus steek. Wij zijn ook maar mensen en mensen maken fouten. Een feit dat ik moeilijk toe kon geven, perfectionist die ik ben. Maar de laatste maanden heb ik mezelf en de mensheid in het algemeen meer dan goed leren kennen.
Vanmiddag, tien minuten na één. Mijn ronde zat er bijna op. Verkleumd en hongerig trakteer ik mezelf op een wostenbroodje. Vanaf drie uur vannacht ben ik ononderbroken in de weer. Pauze kennen we niet. Wij eten tijdens het sorteren snel een boterhammetje tussendoor en voor de rest leef ik op suiker uit cola (vanaf half vijf 's morgens) en chocomelk. Dus het worstenbroodje smaakte meer dan behoorlijk. Tussen de happen door bleef ik post verdelen. Een oudere man spreekt me aan. "Doede gij ok de oeleseweg?" Vraagt hij kortaf. Ik hoor hem al afkomen en met een mond vol worst knik ik. "D'oeleseweg is d'oeleseweg en nie de lo .... lo ..... loresemseweg!" Barst hij los. Ik haal mijn schouders op, nog altijd met mijn mond vol. "Ja, ja ja!" Tiert hij. "Mor bij mij zat al weeral ne brief in de bus!" En hij stapt kordaat naar zijn auto. Ik wilde hem nog iets naroepen, maar ach ... het is het niet waard. Trouwens, als je negen uur onafgebroken, met een lege maag en verkleumd aan de slag bent, dan is een verkeerd geposte brief echt geen prioriteit ...
Zolang men interim - facteur is, heeft men geen recht op kleding. Dus iedere dag bedeelt men post rond in dagdagelijkse kleding. Niet alleen verslijt je dan je eigen kleding, je valt op tussen al dat donkerblauw met rode hoorn. Ook de klanten merken dat je "maar" een interimmer bent en behandelen je dan ook naargelang. Laat staan hun verwarde blik als de één of andere vreemde vrouw met een aangetekend schrijven voor je deur staat. Dat donkerblauwe uniform straalt toch een zeker vertrouwen uit.
Afgelopen maandagochtend, werden mijn broekspîjpen al tijdens de krantenronde nat van de sneeuw. Ik was verkleumd, was mijn regenbroek thuis vergeten en ik moest nog vertrekken met de brievenpost. Ik trok mijn stoute doch natte schoenen aan en vroeg aan mijn onmiddellijke baas wanneer we eigenlijk kleding van de Post kregen. Tja, hij begreep mijn probleem, maar eigenlijk wordt verondersteld dat het interimbureau voor onze werkkleding zorgt. Er was wel een kast met eventuele overschotten en hier en daar vond je wel wat afgedankte spullen van vaste facteurs. Hij raadde me aan om iemand met dezelfde confectiemaat te vragen naar kleding op overschot. De interimmer krijgt niets, maar het vaste personeel krijgt kleding op overschot. Heelder kasten hebben de postbodes thuis waaronder winter - en zomerbroeken, korte broeken, regenbroeken, t- shirts, polo's, hemden met lange en korte mouwenen, truien, bodywarmers, regenjassen, winterjassen, sokken, schoenen, , petjes, mutsen, sjaals, handschoenen ... Kortom, alles behalve je onderbroek.
Ik was niet van plan om een briefje aan het prikbord te hangen. Stel je voor, bedelen om kleding. Ik heb ook nog mijn trots. Ik begon dus te hooien in de reservekast en ik vond twee broeken, twee hemden met korte mouwen en een polo. Een droge broek had ik dus al. In de kleedkamer van de mannen vond ik een regenjas in mijn maat. Die dag moest ik net met een ander brommertje rijden en wat vond ik in de krantenbak? Een regenbroek en een muts. Inderdaad, God bestaat! Fiep was gered van een gewisse vriesdood.
Enkele dagen later liep een vrouwelijke collega met 24 jaar dienst met me mee naar de auto. Tussendoor vroeg ze achteloos of ik iets met een bodywarmer kon doen. Ik reageerde superenthousiast. Voor ik het wist had ze me een halve kleerkast beloofd. Allemaal spullen die ze teveel had. Ik heb een vermoeden dat mijn baas er voor iets tussen zit. Gisteren had ze de beloofde spullen bij. Inclusief een petje van de Post, waar manlief heel enthousiast mee aan de haal ging.
Vanmorgen heb ik na een nieuwe speurtocht in de mannenkleedkamer twee truien gevonden en diezelfde collega heeft me nog een paar schoenen beloofd. Raar maar waar, ze heeft dezelfde schoenmaat. Fiep is welliswaar nog niet officieel, maar ik lijk nu toch al op een echte postbode.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Zolang men interim - facteur is, heeft men geen recht op kleding. Dus iedere dag bedeelt men post rond in dagdagelijkse kleding. Niet alleen verslijt je dan je eigen kleding, je valt op tussen al dat donkerblauw met rode hoorn. Ook de klanten merken dat je "maar" een interimmer bent en behandelen je dan ook naargelang. Laat staan hun verwarde blik als de één of andere vreemde vrouw met een aangetekend schrijven voor je deur staat. Dat donkerblauwe uniform straalt toch een zeker vertrouwen uit.
