De weerberichten voorspellen opnieuw "winterse buien" waaronder ik, vooral na verleden weekend, sneeuw versta. Tot nu toe vertaald het zich, gelukkig, in miezerige regen. Het was een hels begin van de week. De eerste sneeuw viel rond 27 minuten na vijf op zaterdagochtend. Ik was net aan de krantenronde begonnen. Desondanks de moeilijkheden veroorzaakt door het noodweer, was ik toch op een respectabel uur thuis geraakt en met maar één grommend heertje op mijn weg (dezelfde die zijn hoofd in mijn autootje stak in het vorige verhaal) vond ik het een mooi resultaat.
Maar op zondag begon de winter pas echt. Ik hoopte dat het van snel voorbijgaande aard zou zijn. Je weet wel, die typische Belgische sneeuwbuien die welgeteld drie lange uurtjes sneeuwpret voor de jeugd verzekeren, maar daarna onherroepelijk veranderen in een vieze smurrie. Doch, die avond vlak voor het slapen gaan (half acht in mijn geval) lag de sneeuw zo dik voor onze deur, zodat een respectabel horeca - uitbater in de Hoge Venen er gemakkelijk jaloers op zou kunnen worden.
De volgende ochtend was de sfeer in het Postcentrum in mineur. De vrachtwagen die de kranten levert was ruim laat, wat meestal voor van ongeduld trappelende postbodes zorgt. Maar vandaag stond iedereen in eigen gedachten verzonken zijn post te sorteren. Zelfs toen de kranten per dienst klaar lagen kwamen we maar aarzelend op gang. Voorzichtig plantten we onze voeten in het verraderlijke witte tapijt. Ik vroeg één van de anciens of we nu ook een gevarenpremie zouden trekken. "Dat zou eigenlijk wel mogen." Zuchtte hij gelaten.
Een kwartier later dan anders kwam ik terug van mijn ronde. Dat viel best mee, vond ik. Door het slechte weer was er ook heel weinig post. Dus een uurtje later vertrok ik op mijn brommertje op tweede ronde in een stralend zonnetje. Beladen en bezakt langs gladde wegen. Langs deze weg wil ik jullie een kleine smeekbede sturen. Denk vooral tijdens deze barre dagen aan de postbode. Giet geen lauw water over de auto om hem snel te ontdooien. Dat water bevriest opnieuw op de oprit waardoor het een levensgevaarlijke ijspiste wordt. Ruim ook de sneeuw op voor de brievenbus, de post geraakt niet bij toverslag door die gleufjes. Hoop de geruimde sneeuw niet op tot vlak voor die bewuste brievenbus. Parkeer uw auto niet vlak voor de brievenbus, dat is om problemen vragen en last but not least, zet die verdomde vuilbakken en zakken niet vlak voor die gleufjes. Zo kan uw postbode onbezorgd en zonder gevaar voor lijf en leden zijn of haar geliefde beroep uitoefenen. En het belangrijkste van al, uw rekeningen geraken tijdig op hun bestemming.
Long time no see. Ik weet het. Maar een dikke twee maanden geleden, op 11 september om half vijf 's ochtends om precies te zijn, ben ik begonnen bij de Post als postbode. Inderdaad, Fiep is facteur en het blijkt mijn ultieme droomjob te zijn. Om drie uur 's nachts op, om een uurtje later trouw op "Post" te zijn. De godganse dag rondhollen om de veeleisende klant van dienst te zijn. Je begrijpt dat ik enkele maanden nodig had om te acclimatiseren. Van een herstellend ziek leven dat zich voornamelijk in de zetel en achter de computer afspeelde naar topsport - niveau ... daar ging heel wat pijn en oververmoeidheid aan vooraf.
Het leven als facteur loopt niet iedere dag over rozen. Ik geef toe, we genieten een grote vrijheid. Geen bazen die aan ons hoofd zagen, niet opgesloten tussen vier muren, de hele dag in de frisse buitenlucht, we regelen ons werk en ons werktempo zelf maar vergeet niet dat we ook onder enorm veel stress en prestatiedruk gebukt gaan. Vooral als beginnende postbode.
Iedere ochtend om half vijf vertrek ik met de krantenronde. Dagelijks driehonderd gazetten rondbrengen op amper drie uurtjes tijd in een wirwar van straten en adressen. Huisnummers die niet te vinden zijn, brievenbussen die men verstopt tussen decoratieve struiken ... Brievenbussen waar amper een enveloppe inpast en waar je een superdikke weekendeditie in moet persen. Wind, regen, mist zo dik als erwtensoep, platte banden en een sneeuwstorm. Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb in deze beperkte tijd al meegemaakt. Hebben klanten begrip voor deze problemen? Nee dus. Dat heb ik al snel mogen ervaren en ik was geschokt.
Vooral mijn eerste zaterdagronde zal me altijd bijblijven. De zaterdagronde is anders en groter dan de gewone weekronde. Dus de dagelijkse krant kan later in de brievenbus terecht komen. De Post kampt met een chronisch personeelstekort. Iedere week beginnen er nieuwelingen, maar slechts enkelen houden het langer dan een week vol. Laat staan dat het nieuwe bloed wil blijven. Met als resultaat dat de vaste postbode alleen maar kan dromen van een dagje verlof. Maar het zijn ook maar mensen en rust is af en toe nodig. Daardoor is er een groot ziekteverzuim, waardoor er weer meer verloven worden ingetrokken. Dat was ook het probleem waar ik mee te kampen kreeg. Er is geen personeel om nieuwelingen een goede opleiding te geven. Dus na één dag opleiding mocht ik het de week erop alleen doen. De zaterdagronde van meer dan zevenhonderd kranten ...
Nieuwe straten, nieuwe doolhoven, andere moeilijkheden en anderhalf uur vertraging. Tot overmaat van ramp had ik bij vertrek al 16 Gazetten van Antwerpen te kort. Ik had nog maar enkele weken ervaring maar ik wist dat dit rampzalig zou zijn. We hebben kaartjes. Rode kaartjes waarop staat dat uw favoriete krant op een later tijdstip zal geleverd worden. Maar daar zijn klanten niet echt van gediend.
Uiteindelijk, na veel gezwoeg, gepuf en gevloek van mij en klanten die het echt niet konden apreciëren dat de krant zo "laat" toekwam en helemaal geen begrip toonden, kwam ik in de laatste woonwijk terecht. Maar dat was ook het moment dat mijn "Gazetten" op waren. Tot overmaat van ramp stond de hele buurt me op te wachten. Ik overdrijf niet, een krant die te laat is, is in dit klotelandje bijna een nationale ramp. Als strontvliegen kwamen ze naar mijn autootje gestormd en ik kon hen enkel een rode kaart geven. Een stortvloed van klachten en scheldkanonnades kreeg ik over me heen. Een heel gemeen heertje van een jaar of zeventig stak zijn hoofd zelfs in de auto om zich te verzekeren dat ik niet loog. Het enige wat ik op dat moment kon verzinnen was" Bel maar naar de Post als je klachten hebt." Wat ze dan ook gezamelijk deden. De telefoon stond die zaterdag en de maandag erop roodgloeiend. De week daarna was er zelfs een vergadering over dit voorval ... Fiep had haar naam gemaakt bij de Post.
Ik was dat hele weekend in shock. Volledig getraumatiseerd. Zelfs nu we twee maanden verder zijn en ik die zaterdagronde ken, geraak ik bijna in paniek als ik die bewuste straat inrij. En eerlijk gezegd, iedere keer als ik een man van rond de zeventig buiten zie staan. Want zelfs als er niets te klagen valt, dan nog wordt je uitgescholden. Hoewel ik deze week al heb mogen ervaren dat er ook vriendelijke begrijpende mannen van zeventig en ouder bestaan. Maar daarover een ander keer.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
