De tropische hitte wordt ondraaglijk. Ik voel me misselijk en futloos. Rond 8h00 sta ik op en eet een boterham. Bah, zonder boter, te droog om door te slikken. Daarna kruip ik terug in bed. De stralende zon, zomerse temperaturen en de datum ... Het brengt me tien jaar terug ... toen ons ma stierf. Vanaf die dag ben ik de zomer gaan ... haten is een te zwaar begrip. Maar als ik kon zou ik die dagen, die in menig lied bezongen worden, vermijden. Geef mij maar die goeie ouderwetse, wisselvallige en frisse Belgische zomers ...
Onze kippetjes zijn vrije kippen. En ze namen het begrip "vrij" nogal letterlijk. Met geen stokken waren ze in onze toch wel aanzienlijk tuin te houden. Ze vonden altijd wel ergens een gaatje om naar de buren te scharrelen. De buren maakten daar niet echt een probleem van, tot het plantseizoen begon. Onze linkerbuurman, een oude boer, zet ieder jaar patatten op zijn weide vlak naast het huis. En onze meisjes hielden er natuurlijk van om de al omgeploegde grond verder om te woelen. Maar daardoor haalden ze ook de pas geplante patatjes naar boven. De kippen moesten we thuis houden wilden we geen burenruzie.
Sneller gezegd dan gedaan. Want het zijn niet alleen vrij kippen, het zijn ook ontsnappingskoningen. Een tuin omheinen is echt niet genoeg voor hen. Dus manlief spande rond het oude hondendhok, dat nu ongebruikt achter in de tuin staat, een kippendraad. De ren is overdekt, dus van erover vliegen kon ook geen sprake zijn. Nu onze dames en twee heren nog in de ren krijgen.
Eén kipje zie ik parmantig naar de buren wandelen om daar haar vaste slaapplaats op te zoeken. Die konden we voorlopig al vergeten. De rest zette zich te slapen in een conifeer. Bij schemerdonker haalde ik ze, bijgelicht door manlief met een pillamp, luid protesterend uit de takken van de bomen. Uiteindelijk had ik onze twee mannen Tony en Duupje te pakken. Onze dames lieten zich niet echt doen. Twee van de vier ladies kon ik toch verenigen met hun hubbies.
De volgende ochtend al heel vroeg liep onze logee al rond het huis te scharrelen. Zij is heel tam, heeft geen schrik en komt tot aan mijn voeten naar eten zoeken. Haar had ik maar van de grond te plukken waarna ze met luid protest bj haar zusters en broer werd gezet. Jawel ... broer. Tony was op mirakuleuze wijze ontsnapt. Samen met zijn Carmella, die ik de avond daarvoor niet te pakken had gekregen, liep hij trots rond in de tuin.
Sinds enkele weken werkt er een jonge man bij ons in de speelgoedwinkel. Recht van school, zijn eerste job. Een goeie loebas, een beetje traag maar hij wil wel. Mijn "vriendin" op het werk is een jonge vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd. Sinds enkele maanden single na een slopende en destructieve relatie. Zij ziet hem best wel zitten ... dat nieuw bloed in huis. Maar zoals iedere jongolwassene, de puberteit nog niet volledig ontgroeid, geeft ze tegen anderen haar gevoelens niet toe, ook al staan ze duidelijk te lezen op haar hele wezen.
Behalve tegen mij. Ik weet dat ze interesse heeft ... En tegelijk stoot ze hem af, uit angst. Ze is een beetje geschrokken na haar slechte ervaring met haar ex. Gisteren was onze man in huis afwezig. Zomaar weggebleven, geen verwittiging ... niets. Vermist. Zoals er al zovele nieuwe collega's plots vermist worden. De sfeer was bedrukt in Happyland. Tot hij vanmorgen plots in de winkel stond en vroeg of hij nog terug mocht komen ...
Maandagavond had zijn vriendin het na vijf en een half jaar plots uitgemaakt. Hij was er zo van ondersteboven dat het hem gisteren allemaal niet meer kon schelen. Om zijn zinnen te verzetten is hij vandaag toch maar komen werken.
Tijdens het werk kijkt mijn collega mij aan en vastberaden zegt ze: "Let the Hunt begin ..." Terwijl Mama's jasje door de luidsprekers schalt ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
De tropische hitte wordt ondraaglijk. Ik voel me misselijk en futloos. Rond 8h00 sta ik op en eet een boterham. Bah, zonder boter, te droog om door te slikken. Daarna kruip ik terug in bed. De stralende zon, zomerse temperaturen en de datum ... Het brengt me tien jaar terug ... toen ons ma stierf. Vanaf die dag ben ik de zomer gaan ... haten is een te zwaar begrip. Maar als ik kon zou ik die dagen, die in menig lied bezongen worden, vermijden. Geef mij maar die goeie ouderwetse, wisselvallige en frisse Belgische zomers ...
Onze kippetjes zijn vrije kippen. En ze namen het begrip "vrij" nogal letterlijk. Met geen stokken waren ze in onze toch wel aanzienlijk tuin te houden. Ze vonden altijd wel ergens een gaatje om naar de buren te scharrelen. De buren maakten daar niet echt een probleem van, tot het plantseizoen begon. Onze linkerbuurman, een oude boer, zet ieder jaar patatten op zijn weide vlak naast het huis. En onze meisjes hielden er natuurlijk van om de al omgeploegde grond verder om te woelen. Maar daardoor haalden ze ook de pas geplante patatjes naar boven. De kippen moesten we thuis houden wilden we geen burenruzie.
