Jarenlange is dat oude gerenoveerde gebouw mijn tweede thuis geweest. Letterlijk: "Home away from home ... "Afgelopen september ben ik nog volle moed aan het nieuwe schooljaar begonnen, amper drie maanden later begon de afkeer te groeien. Waarom? Ik kon het niet zeggen. Er was iets, een lichte verschuiving in de sfeer ... De nieuwe directrice had haar intrede gedaan en ook al zag je haar niet, toch was haar aanwezigheid te voelen in iedere porie van het oude gebouw. En ik hield niet van dat gevoel. Ik sloeg lessen over, ik die dat anders nooit deed. Die bijna leefde in de ateliers ... Zelfs de zin om thuis te creëren verdween. Tijdens de kerstvakantie besloot ik om mijn aandacht elders te leggen: op mijn toekomst ...
Het schooljaar loopt op zijn einde en mijn spullen stonden nog altijd op de kunstacademie. Ik heb het zo druk gehad met andere dingen ... En ik zag er enorm tegen op. Ik gruwelde van die akelige en kille sfeer die er hing. En ik was niet de enige. Ik hoorde dat er nog meer leerlingen afhaakten. Maar niet mijn vriendin Agaath. Moedig maakte ze het jaar uit. Mopperend en soms zelfs een beetje vloekend, maar ze heeft het gehaald. Haar creaties moesten naar ginder gebracht worden voor de jury en onze spullen moesten nog opgehaald worden. Gisteravond gingen we samen op weg. Bepakt en bezakt met loodzware werken. Puffend sleurden we samen haar spullen naar het atelier.Niet zonder problemen: twee trapjes, enkele smalle doorgangen en een atelier vol breekbare spullen waren onze hindernissen. Uiteindelijk leidde ik Agaath naar haar plaats, maakte die proper zodat zij haar werkjes erop kon uitstallen terwijl ik onze spullen en tientallen kilo's klei naar de auto kon sleuren. Niemand reageerde. De lerares niet, de andere leerlingen niet. Het was alsof we daar niet waren. Een deur open houden of alleen maar aanbieden om te helpen als ze zien dat je een beetje staat de sukkelen met een blinde vrouw aan je arm die een bak vol keramiek draagt.
Nadat ik de spullen naar de auto gedragen had en doodmoe terug in de klas aankwam, was Agaath ondertussen ook klaar met haar werken uit te stallen. En daar stond ze, moederziel alleen aan de kant. Steunend tegen de rekken om niet haar evenwicht te verliezen in haar eenzame duistere wereld. Niemand sprak haar aan. Er kon niet eens een goeiedag af. Ik kookte inwendig. We pakten de laatste dingen in en ik loodste haar tussen de werkbanken naar de buitendeur. Samen droegen we een zware bak vol klei en vrij keramiek werk. Pas toen Agaath in de smalle doorgangen tegen een werk dreigde te lopen (er was niemand die het in zijn hoofd haalde om eventjes de doorgang voor ons vrij te maken) vroeg een vrouw, dik tegen haar goesting: "Moet ik soms helpen?" Ik snauwde kort dat dat niet nodig was, waarna ik tegen Agaath siste: "Daar komen ze nu mee af, nu het werk achter de rug is ...."
Nee, ik mis het niet, die aangename en creatieve sfeer op de kunstacademie ....
Boek gelezen: Mijn eigen kind van Jacquelyn Mitchard
Dit boek is eigenlijk de moderne versie van het verhaal van Koning Salomo. Twee families vechten om een kind waarvan de ouders bij een verschrikkelijk ongeluk zijn omgekomen. Een dramatisch verhaal, dat echter met weinig gevoel wordt verteld. Het is een oppervlakkige opsomming van de feiten, dat wordt vervolgd door de logische gevolgen hiervan. Met natuurlijk een heel voorspelbaar einde.
Jacquelin Mitchard zou een bestseller auteur zijn, met Oprah Winfrey onder één van haar bewonderaars. Er zou zelfs een boek van haar verfilmd zijn. Mij heeft ze niet overtuigd van haar talent als romanschrijfster. Als journalist ... misschien
Daarnet een ontspannend wandelingetje met de honden gemaakt. Sinds ik een tijdje geleden door mijn enkel ben gezakt, was het er niet meer van gekomen. Eerst door de pijn, daarna uit voorzorg,. Maar hoe voorzichtig ik ook was, het heeft niet veel geholpen. Twee weken geleden geleden zakte ik opnieuw door die verdomde enkel.Terug in de windels en enkele dagen kreupel. Zonder de steun van dat verband kan ik amper een voet voor de andere zetten. Maar ingetaped met stevige schoenen en mijn enkel vast ingesnoerd, geraak ik redelijk goed van plaats. Dus ik dacht: "Laten we een wandelingetje maken!" Dat is niet meegevallen. Pijn! En omdat ik waarschijnlijk meer op mijn andere voet steun om de pijnlijke enkel te ontlasten, begint die ook serieus te protesteren. Maar toch heb ik ervan genoten. Alleen al om die honden bezig te zien. Hoe ze uitgelaten rondhollen, vrolijke bokkensprongen maken en in de meest vieze dingen liggen te rollen (de jonge Phoebe dan toch), is al een grote beloning op zich.
Onze koningszoon daarentegen, is niet echt tevreden met zijn bestaan hier op aarde. Sinds gisteren mag hij niet meer sabbelen aan mijn oorlelletje (wegens te pijnlijk) of in mijn hals (wegens ontsierende zuigplekjes). Nu moet hij het met mijn hand stellen, maar aangezien die huid niet zo zacht is, is hij het daar niet mee eens.
Tot hiertoe leeft onze prins nog altijd op zalm. Het zacht vlees werd plat geplet en hij zoog het in feite nog op, ook al is hij gezegend met heel stevige en scherpe tandjes. Waar hij blijkbaar het nut niet echt van inziet.'s Nachts, als Enrique zich in de prinselijke slaapkamer (zijn transportbox) terugtrekt, krijgt hij alleen een kommetje brokjes mee. Sinds gisteren had ik het vermoeden dat hij ervan at. Vanmorgen was ik zeker, dus vanaf vandaag krijgt hij brokjes te eten. Gedaan met het zachte vissenvlees! Vissenvlees alleen is niet genoeg voor een opgroeiende jongen. Daar wordt je niet groot en sterk van. Maar van stevige kittenbrokken wel.
Hij zeurt en moppert tegen de hel op. Hij vloekt en schreeuwt om vis. Maar niets helpt. Ik ben een kijkje gaan nemen in zijn bakje en jawel ... Welliswaar dik tegen zijn zin, maar hij is beginnen knabbelen aan zijn brokjes. Nu zetten we door!
In Spanje worden windhonden, waaronder voornamelijk Galgo's, schandelijk behandeld. Als hun carière bij de hondenrennen erop zit, staat hun geen welverdiend pensioen te wachten. Martelen, pijn en foltering is hun deel. De gelukkigen onder hen vinden snel de dood. Anderen kwijnen weg en laten zich die "ondierlijke " behandelingen welgevallen. Zich verdedigen of aanvallen zit er bij hen niet in. Daar zijn ze te zachtaardig voor. Ik laat de verschrikkelijke beelden achterwege van dieren die opgehangen werden, open wonden hebben, ledematen missen of levend begraven werden. Daarvoor verwijs ik jullie naar
Genoeg horrorverhalen en - beelden om je wekenlang slapeloze nachten te bezorgen. Ik vertel jullie liever een verhaal van hoop. Over een meisje, 17 jaar is zij. Haar hele jonge leven heeft ze zich het lot van dieren ingezet. Jarenlang heeft ze geijverd voor de opgejaagde en bijna uitgestorven wolven. Vroegrijp als ze is, geeft ze haar geld of vrije tijd niet uit aan vriendjes of uitgaan. Daar heeft ze allemaal geen tijd voor. Het was dus eigenlijk maar een kwestie van tijd voor zij zich de ellende van deze dieren zou aantrekken. En ziehier het resultaat: Churra, het Galgo teeftje uit Portugal samen met haar dolgelukkige nieuwe baasje. Gisteren aangekomen.Churra weet niet half hoe ze geboft heeft ...
Vinnie begreep de bevelen, dus de hondenschool werd al een stuk plezanter. Alleen het apporteren ging nog niet zoals gewenst en dat moest hij kunnen wilde hij overgaan. Hij kon het wel! Maar als je zijn apport voor de tweede keer wegsmeet, vertikte hij het om hem terug te brengen. Demonstratief ging hij ermee aan de kant liggen en hij leek te zeggen: "Nie met mijn voeten!" En geef hem eens ongelijk.
Vinnie was ook niet snel onder de indruk van andere honden. Het leek wel alsof hij ze niet zag. Hij vertoefde helemaal alleen in zijn eigen wereldje, waarvan ik af en toe ook deel uit mocht maken. Wat ik best een grote eer vond. De vierde maand in de A - klas. Een jonge Rottweiler vervoegde onze gelederen. Hij was enorm stoer, dominant en sterk. En dat wist hij. Er was geen huis mee te houden. Ik keek gelaten toe. Ik had in die vier maanden al gezien hoe een Rotweiler voorgoed het plein werd afgestuurd wegens onhandelbaar. Een jonge Amstaff veegde ook de vloer aan met iedereen. Hoe harder men brulde op hem, hoe erger hij tegenwerkte. Op een gegeven moment zag ik hoe de instructeur van dienst met zijn hele gewicht op de hond zijn rug ging zitten om hem neer te krijgen. De Amstaff plaatste zijn vier poten stevig op de grond en gaf geen krimp. Hij brak nog liever zijn rug dan toe te geven. Met lede ogen bekeek ik het allemaal terwijl Vinnie mij trouw en verliefd aankeek. Ik fluisterde zachtjes: "Vinnie af?" en Vinnie ging zo fier als een pauw liggen.
De Rotweiler in onze groep grauwde en gromde tegen iedere klasgenoot. In de A - klas zitten voornamelijk jonge honden, recht uit de puppyklas. Die reageerden allemaal heel bang of ze vlogen tegen hem uit. Met als gevolg dat de hele klas op stelten stond. Af en toe moesten we door elkaar lopen en zo kwam onze vechtjas per ongeluk naast ons terecht. Opnieuw datzelfde tafereeltje: grommen, grauwen, blaffen en bijten naar Vinnie. Vinnie merkte het niet eens. Het was alsof daar helemaal niets stond. Hij was lucht. Ik keek hem toch een beetje bevreemdend aan, maar inderdaad, Vinnie keek dwars door die furie heen. De rotweiler kreeg niet het gewenste resultaat ... Hij kreeg helemaal geen enkel resultaat, dus hij stopte al gauw. Vanaf toen kwam die man altijd naast mij staan. Hij vroeg me zelfs om iedere les naast hem te komen staan. Hij ging aan het begin van de rij staan en Vinnie en ik ernaast. En de rotweiler gehoorzaamde.Tot hij toevallig in de buurt van een andere hond kwam, dan begon het kabaal opnieuw. Een maand heeft die man kunnen genieten van een rustige en gehoorzame hond. En toen was het overgangsexamen en Vinnie slaagde. Ik heb die man en zijn Rotweiler nooit meer terug gezien ...
Als een verantwoordelijke Pit Bull "eigenaar" toog ik samen met onze jongen naar de les. Eerst de puppyklas! Lekker rondhollen met andere puppies en spelen. Basis oefeningetjes leren en het baasje volgen. Fijn! Maar Vinnie is volgens mij licht autistisch. Hij leeft in zijn eigen wereldje en daarin laat hij niemand zomaar toe! Andere honden intereseren hem niet echt, zeker niet als ze een beetje opdringerig zijn. Op zijn eentje verkende hij het afgesloten puppiepleintje en een beetje te uitbundig begroette hij de andere baasjes. Mensen vond hij meteen geweldig, maar hiij kende zijn eigen kracht niet. Mensen knielden vertederd neer, streelden hem en praatten op een vrolijke toon tegen hem. Vinnie begon met zijn hele lijfje te kwispelen, waarna hij met vier poten tegelijk van de grond sprong. Op dat moment gaf ik een waarschuwende gil maar tegen dan was het al te laat. Mensen bogen hun hoofd om hem te knuffelen, niet snel genoeg naar meneers zin en dus hielp hij een handje. Bruusk stootte hij zijn snoet in hun richting en zo kreeg menig bewonderaar een flinke stomp op de neus en belandde zo met de voeten in de lucht op het gras... Na een tijdje verwittigde ik op voorhand al: "Pas op, hij mikt op de neus ..." En dat hielp. Veel minder gekneusde neuzen en ego's sindsdien.
Een Pit Bull is mentaal veel later rijp dan de doorsnee hond. Kleinere honden zijn voor hun eerste levensjaar al geestelijk volwassen. Grote honden bereiken deze rijpheid rond hun anderhalf. De Pit bull ten vroegste op de leeftijd van drie jaar ... Komt daarbij dat Vinnie een beetje traag van begrip was. Nog trager dan de gemiddelde Pit. Agaaths dochter zou beweren dan Vinnie "Intelectueel uitgedaagd" is. Het moderne woord voor: "Achterlijk". Achterlijk en autistisch, en dat na een hoogbegaafde Witte herder. Een serieuze aanpassing, dat kan ik je vertellen. Zes maanden oud was hij ondertussen en hij mocht over naar de A-klas. "De grote school", als het ware. Fier liepen we samen in de rij met de echte "studenten". Gedaan met spelen! Nu begon het echte werk. En hij wilde zo graag werken. Echt, maar hij begreep de bevelen niet. Gedurende die eerste maanden had ik een pracht van een instructeur. Hij begreep deze honden en hij zag meteen wat voor vlees hij in de kuip had. Hij liet me doen, en moedigde me aan om het rustig aan te pakken.
Niks commanderen zoals de meeste baasjes en instructeurs doen. Dat pakt niet bij hen. Geduldig probeerde ik Vinnie wijs te maken wat ik met "voet", "af" of "volg" bedoelde. En tot overmaat van ramp was er ook nog het bevel "zit" wat blijkbaar toch iets anders betekende dan "Voet", ook al moet je hetzelfde doen. Hij wilde me zo graag plezieren, maar hij begreep het niet. Tot op een mooie zaterdagnamiddag op de les. Ik vraag hem beleefd (want daar staat hij op: beleefdheid en respect) "Vinnie, zit?" En je zag zo zijn frank vallen! Dat lichtje zag je schijnen in zijn ogen. Fier ging hij zitten en keek me aan. Ik was zo trors op mijn jongen. Uitbundug prees ik hem. Mijn flinke jongen.
De ligoefening, duurde een beetje langer. Drie maanden om precies te zijn. De meesten vliegen op één of maximum twee maanden door de A - klas. Maar wij hadden tijd. Hiij begreep het niet. Wanhopig keek hij me met zijn droevige hondenogen aan. En toen werd ik ziek: een gemeen voorjaarsgriepje.De hele week lag ik uit te zieken in de zetel met de trouwe Vinnie aan mijn voeten. Na die week, ik stond nog een beetje wankel op mijn benen, liet ik onze drie honden in de tuin. Om de één of andere reden moesten ze gaan liggen, dus ik geef hun het bevel. Onze twee herders gehoorzaamden meteen en Vinnie volgde hun voorbeeld. En weer zag ik dat lichtje in die ogen die zeiden: "Oooooh!!! Dat wil je zeggen!"
Onze Vinnie was dus gearriveerd in ons nederig stulpje. Op dat moment woonden er al een tweejarige Duitse herder, Quorton genaamd en een bijna driejarig Witte herderteefje, Faith, bij ons. Ook resideerde er in die tijd een kruising Siamese kater, Sooike genaamd, in onze woning. Enfin, het was op een novemberavond, rond half acht toen we na een lange rit eindelijk thuis kwamen. Vinnie had de hele weg op mijn schoot liggen slapen. Mijn vriend droeg hem naar binnen en zette hem in de woonkamer. Uit gewoonte zette hij de TV aan. Vinnie zag de beelden op het scherm flitsen en met open mond liet hij zich verbaasd op zijn kont zakken. Zeker vijf minuten heeft hij met grote ogen naar dat vreemde kastje zitten staren. Maar daarna was de lol er ook voorgoed af. We lieten hem rustig het huis verkennen, voordat we hem lieten kennis maken met zijn nieuwe broer en zus.
Die nacht moesten we een veilig heenkomen vinden voor onze nieuw gezinslid. Hij was niet echt gepland, dus eigenlijk waren we niet voorzien op een Pit Bullpup. Het was niet zozeer dat we hem moesten beschermen, maar wel onze inboedel. Ook al viel onze jongen best mee naderhand bekeken. We kantelden onze keukentafel op zijn kant en schoof deze tegen de muur. De zijkanten versperden we met alles wat we maar konden vinden. Vinnie kreeg zo zijn geïmproviceerde bench. Maar al snel leerden we dat niets een Pit tegenhoudt. We lagen amper in ons bed of we hoorden beneden een hels kabaal. Op amper enkele minuten tijd had hij de hele constructie afgebroken.
De volgende dag zijn we onmiddellijk op zoek gegaan naar een stevige binnenhuiskennel. Want wij kenden de sterke verhalen van een Bull terrier (echt gebeurd bij toenmalige vrienden van ons) die de mazoutleiding in de keuken had doorgebeten ... Zoiets wilden we voorkomen. Trouwens, een jonge Pit moet weten wie de baas is. Maar omdat zij zo goed als ongevoelig zijn voor pijn, helpen lichamelijke straffen, zoals bij het nekvel grijpen, niet. Hij was het er niet mee eens dat hij nu zijn nachten moest slijten in een kooi. Luid klaagde hij de volgende drie nachten. Maar op de derde nacht, consequent bleven we hem corrigeren op een rustige manier, draaide hij verwaand zijn hoofd en ging kopppig in een hoekje van zijn bench zitten. Vanaf die nacht sliep hij door en leek hij zich verzoent te hebben met de nieuwe situatie. Vanaf die nacht was het ook gemakkelijker om hem te berispen en te corrigeren! Wij waren mentaal tot hem doorgedrongen en hij accepteerde ons als zijn roedelleiders. Eén enkele verwijtende vinger de hoogte in, was sindsdien al genoeg om hem te berispen.
Met de twee andere honden hadden we gehoorzaamheid gevolgd en vooral door Faith hadden we heel veel geleerd. Herders zijn normaal redelijk gemakkelijk op te voeden, maar een witte herder was toch nog andere koffie. Ze was koppig, dominant, onafhankelijk en enorm slim. Veel te slim voor haar eigen goed. Maar tegelijkertijd mocht je niet te hard voor haar zijn, omdat ze enorm gevoelig was. Op de hondenscholen wisten ze geen raad met haar.In die tijd was dat hondenras nog niet echt gekend. ik geloof dat zij één van de eerste Witte herders hier in de omgeving was De instructeurs wilden haar africhten zoals een Duitse herder. Dat pakt dus niet ... Bloed zweet en tranen heeft het me gekost, maar ik heb enorm veel geleerd. Dankzij haar verwierf ik het geduld en de kennis om op een fatsoenlijke manier met Pit Bulls om te gaan. Want hoe gek ik ook ben op die honden, het zijn geen honden voor iedereen. Eigenlijk zou er een wet moeten bestaan die verbiedt om Pits, Amstaffs, Rottweilers of eender welke andere "vechthondenras" aan onervaren mensen toe te vertrouwen.
En opnieuw kwam ik op de gehoorzaamheid met een ras waar ze geen kaas van gegeten hadden. Ik heb veel tragedies gezien met deze rassen, allemaal door de onkunde van de instructeurs ...
Gevaarlijke honden. Pit Bulls en Amerikaanse Staffords staan op de eerste plaats op die beruchte lijst. Net de twee rassen waar ik gek op ben. Meer dan gek zelfs. Het begon bijna elf jaar geleden. Mijn vriend kreeg interesse in de Pit Bull. Ik, gehersenspoeld door de media zoals iedereen, verklaarde hem voor gek. Maar wij lopen nooit over één nacht ijs. Ijverig en toch een beetje nieuwsgierig wonnen we informatie in. In die tijd was internet nog niet zo ingeburgerd zoals nu, dus het gebeurde allemaal via via en langs advertenties. Maar we leerden mensen kennen die de trotse bezitters waren van Bull terriërs en American Staffords. Amstaffs, zoals ze bij de "kenners" worden genoemd. We waren verkocht ... De Pit Bull en de Amstaff zijn in wezen één en dezelfde hond. Alleen is de Amstaff meer op show gefokt en daardoor zwaarder en groter gebouwd. Maar van karakter vind je weinig of geen verschil. Na een grondige zoektocht en bezoekjes aan allerlei al of niet malafide fokkers, kwamen we in West Vlaanderen uit, bij een vrouw die leefde voor haar Pits. Ze verkocht niet aan eender wie. Iedere potentiële koper moest eerst een grondige screening ondergaan en bij de verkoop werd er een contract opgesteld. Als de honden niet naar behoren werden verzorgd of er was maar het minste vermoeden van verwaarlozing of deelname aan hondengevechten, had ze het recht om de hond terug te eisen. Het resultaat van haar doortastende karakter liep bij haar in huis rond. Een licht bruin teefje, dat men had geprobeerd klaar te stomen voor de hondengevechten. Maar niet iedere Pit is daarvoor geschikt! Ze zijn enorm gevoelig en als vechten tegen hun natuur ingaat, heb je een heel ongelukkige hond. Dit hondje was er zo eentje. Een jaar heeft de vrouw nodig gehad om het doodsbange hondje terug sociaal te krijgen. En net dit doodbrave teefje had puppies. Drie maanden oud waren ze en er waren er nog drie over. We werden onmiddellijk goedgekeurd, door haar andere drachtige teefje dat bij onze aankomst zonder aarzelen op mijn schoot sprong. De aanstaande moeder werd uitgebreid door mij geknuffeld, wat een goede indruk maakte bij de vrouw. Later ontdekten we dat niet iedereen zo "onverschrokken" reageert, omdat de meeste mensen toch met het idee van de meedogenloze killer in het achterhoofd een kijkje komen nemen. Achter het huis had ze de pups in een afgeschermde ruimte zitten. Twee teefjes en een klein dik reutje ... De twee anderen sprongen opgewonden keffend tegen de lage afscheiding, maar hij bleef onverstoorbaar zitten. Goudbruin en een zwarte snoet ... Ik was verliefd.
Niet zomaar verliefd ... Ik kies mijn honden of katten niet zelf, zij kiezen mij. Het is een soort herkenning, alsof je een lang uit het oog verloren vriend terug ziet. Je weet het, hij hoort bij mij. Dat was nu ook het geval. In eerste instantie gingen we alleen maar een kijkje nemen. We hadden geen geld meegenomen, want we gingen geen pup kopen. Oh nee... Maar vooruitziend zoals altijd, had ik mijn voorzorgen genomen en ik had stiekem een cheque in mijn tas gestopt. De hele namiddag heb ik nodig gehad om mijn vriend te overtuigen. Ik weigerde gewoon te vertekken zonder mijn grote liefde! Uiteindelijk gaf hij toe en de mollige pup, die we Vinnie noemden, keerde met ons naar huis.
Sinds zijne Koninklijke Hoogheid Prins Enrique de Eerste zijn intrek heeft ingenomen in dit bescheiden onderkomen, is het wel gedaan met de rust. Ieder stapje wordt luid becommentarieerd. Van zogauw hij wakker is tot hij, af en toe, een kort dutje doet.
We beginnen stilletjes aan al wijs te worden uit zijn babypraat. Als hij luid en duidelijk: "Miaouw" roept, moet je snel zijn, want hij is opdat moment in zijn broekje aan't plassen, of hij is het tenmiste van plan. Voor de rest is het mieiw, ieuw en wieuw wat de klok slaagt. En hoe meer je hem antwoordt hoe harder hij zijn gelijk wil halen.Hij kan ook luid krijsen, net als een baby. Dan is hij alleen te troosten met de zuigfles, waar ondertussen alleen nog maar water ingedaan wordt.
Het maal... Niet zomaar een poezenmaal ... Nee een prinsenmaal: zalm, tonijn en verse garnalen. Andere kost weigert hij te eten. Het woordje nee, kan hij als iedere andere peuter, het eerst zeggen. Luid en overduidelijk. "Gaat onze Enrique slapen?" Vraag je dan beleefd. "Neu" Is dan zijn duidelijke antwoord. Na één keer is dat grappig. Maar na ettelijke keren begin je aan jezelf te twijfelen. "Moet Enrique brokjes eten?" "Neu" antwoord hij zonder je aan te kijken en begint dat aan zijn derde garnaal van de dag.
Onverstoorbaar verkent hij de wijde wereld, klimt hij op zetels en benen verhult in stevige jeans. Kleffert zonder schroom over zijn grootvader en nestelt zich tussen de kussens in de zetels. Eventjes was het stil. De opluchtig van die zalige stilte sloeg al snel om in onrust. Het was te stil. Snel ging ik even controleren of Vinnie er niet bovenop lag. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij per ongeluk bijna een klein katje versmacht. Maar nee, Prins Enrique was zelf in de zetel geklommen en lag lekker knus te slapen. Maar niet voor lang, want zogauw hij mijn stem hoort, begint hij weer luid tegen me te praten en huppelt me overal achterna op zijn korte pootjes. "Moet Enrique niet verder slapen?" "Neu ...."
Tuincrisis afgewend. Vanmorgen om acht uur stond ik al in de tuin te spitten. In onze wildtuin schieten allerlei bomen als onkruid uit de vruchtbare bodem. Onder het spitten en het redden wat er te redden viel na de razia van gisteren, viel mij een geweldig idee in: een gemengde heg! En zo geschiedde.... Naarstig ging ik in onze tuin opzoek. Lang moest ik niet speuren naar jonge boomscheuten.
Lotje en Liesl hadden al snel genoeg van mijn gewroet enVinnie wordt hoe langer hoe aanhankelijker. Als hij erbij is heb ik meer werk om hem in het oog te houden dan het eigenlijke tuinieren. Phoebe huppelt mij overal achterna, bijt grassprieten af en graaft vrolijk mee gaten in de grond. Niet altijd waar het eigenlijk hoort ... Maar alle hulp is welkom. Tussen de braambessenstruiken vond ik nog een nest eieren en een beetje verder zat één van onze kippen heel hard te werken. De vruchten van haar noeste arbeid vind ik volgende keer wel.
Twaalf jonge boompjes heb ik verplant. Een beetje laat op het jaar misschien, maar als het weer een beetje meezit en ik geef ze genoeg aandacht en verzorging komen die inheemse bomen er wel door. Nu heb ik een Acacia - Vlierbes - Esdoorn - en Wilgenheg staan. Benieuwd hoe de buren gaan reageren.
Onze nieuwe buren zijn jonge mensen. Een jong koppeltje met (denken we) een baby en een hond. We horen er af en toe een hond blaffen, één keer hebben we een Jack Russel zien rondlopen en af en toe hoor je een baby huilen. De buurman staat nog onder de invloed van pa en bompa die echte tuinliefhebbers zijn. En hun tuinierwoede wordt botgevierd op zoonliefs tuin en die van hun buren... Juist ja, de onze. Enkele weken geleden hadden ze de struiken naast het huis al gekortwiekt waardoor wij gedwongen werden om een eigen heg te planten, wilden we nog een beetje privacy hebben. Een week later begonnen ze onze klimplanten die, volgens hen, hun coniferen overwoekerden te snoeien en aan onze kant zelfs te wieden. Daar waren we niet van gediend, maar enfin... We wilden niet op slechte voet starten, dus lieten we het zo. De volgende dag heb ik er jonge hortensiaplantjes gezet en een piepklein perenboompje. Die had ik gelukkig beschermd met een oude hamsterkooi, voor de klauwen van onze scharrelende kippen.
Enkele weken was het rustig. Waarschijnlijk door het slechte weer. Daarstraks kijk ik toevallig uit het raam en daar staan ze ... Peppie en Kokkie: pa en bompa, met hun lompe voeten op mijn hortensia's. Toevallig hadden ze me op een slechte dag. Woedend storm ik naar buiten en maan hen (beleefd) aan om voorzichtig te zijn met die jonge plantjes. Ik ga terug naar binnen. Bompa heeft zich verwijdert maar pa bonjourt er nog even vrolijk doorheen, want ze willen die coniferen aan onze kant ook snoeien. Ik krijg het nu echt wel op mijn heupen en kordaat stap ik er naar toe. "Aan jullie kant van de draad doe je wat je wil, maar vanaf hier is het van ons! Voor jullie is dat hier een wildernis, maar wij willen het zo laten, dus blijf eruit!" Zeg ik boos. Bompa beloofd dat ze tussen de draad kruipen om toch aan die heg te kunnen. Ik mompel nog : "Dan blijft er helemaal geen heg meer over..." En vertrek weer naar binnen. Eventjes later moesten we weg en ik wist gewoon, zogauw we ons kont gedraaid hebben zitten ze terug in onze tuin. Daarnet, bij onze thuiskomst ben ik een kijkje gaan nemen. De heg is ondertussen grondig uitgedunt en doorzichtig. Tot overmaat van ramp zijn er drie plantjes vertrappeld.
Onze motor staat te koop. Zogauw die verkocht is, koop ik twee meter hoge draad en ik zet er electriciteit op ook! Verdomde pietluttige buren . Iemand soms interesse voor een Motorfiets Yamaha Virago 550cc Bouwjaar: 1987 Kleur zwart In goede staat
Heer Harry Caravacho is op zijn landgoed gearriveerd. Zonder enige schroom heeft hij de macht overgenomen. Na een weldoend bad om alle stof en andere onwelriekende onreinheden te verwijderen van zijn weelderige vacht, werd hij in zijn koninklijke gewaad gewikkeld waarna hij in de armen van zijn nieuwe beschermvrouwe in een diepe slaap viel. Voor de verdere avonturen van Heer Caravacho, toekomstige schrik van de Balense katers, verwijs ik u graag naar Agaatjes Nieuwe Wereld: http://blog.seniorennet.be/agaath/
Enrique ondertussen, schreeuwde op het thuisfront de longetjes uit zijn lijf. Zijn mensenvader probeerde hem zo goed mogelijk te troosten en na wat liefdevolle aandacht, kalmeerde onze edele prins. Maar na een grondige zoektocht in zijn koninkrijk, bleken zijn twee broers verdwenen. Hij eiste een grondig onderzoek door de bevoegde instanties, maar deze weigerden dienst. Wel werd hem een vreemd soort riem om zijn hals gebonden waar een koperkleurig belletje aan hing te rammelen. Prins Enrique, niet tevreden met deze laatste verwikkeling, probeerde het akelige geluid te vermijden door zich zo voorzichtig mogelijk te verplaatsen. Maar niets hielp. Het ding bleef klingelen en zo zijn aanwezigheid verraden. Na een zware en vermoeide dag viel hij in slaap op de zetel, waar zijn onderdanen hem lieten rusten. Hij zocht de veilige duisternis onder het deken op en viel tevreden in slaap.
Nadien kreeg hij zijn koninklijk maal dat bestond uit roze zalm (niets is goed genoeg voor een koninklijke afstammeling) en een zuigflesje met water. Dit laatste was niet echt tot grote tevredenheid van zijne koninklijke hoogheid, want nog niet zo lang geleden, twee dagen om precies te zijn, werden zijn smaakpapillen nog gezegend met de zachte smaak van melk. Daarna werd hij naar zijn koninklijke vertrek geleid voor de nachtrust, met een pluche pluto - pop als gezelschap. Daar was onze koningszoon niet van gedient en luid zette hij zijn gouden keel open. Na een uur krijsen en schreeuwen, werd zijn prinsenkamer verzet naar het bediendenkwartier waar hij de nacht mocht doorbrengen naast moeders bed. Gerustgesteld en tevreden viel onze peuter die nacht in een diepe slaap.
Hier zit ik nu, met één hand typend aan de computer. In mijn andere hand ligt de kleine Enrique opgerold te slapen. Zalig, zo'n kleine poeznbaby in huis. Ik denk aan zijn moeder, zou zij zich haar drie gestolen zonen nog herinneren? Hoe lang heeft ze hoploos gezocht achter haar zuigelingen? Treurt een poezenmoeder lang of heeft de natuur haar onmiddellijk opnieuw krols gemaakt? Vruchtbaar, katers lokkend en verlangend naar nieuwe baby's. Zouden haar eigenaars zich bewust zijn van de op elkaar volgende zwangerschappen van hun geliefde poes?
Ondertussen ligt Enrique hier in zijn slaap op zijn eigen pootje te sabbelen, om dan voor eventjes in een diepe slaap te vallen. Zich veilig voelend bij zijn mensenmamma ...
Nog eentje te gaan. Mijn pleekinderen beginnen stilletjes aan op een leeftijd te komen dat ze de wijde wereld willen verkennen. Dus, jetje (die vanaf nu met de naam Frits door het leven gaat) is vavavond verhuist. Eerlijk gezegd, ben ik wel blij. Met liefde en plezier heb ik mij op deze taak gestort maar, het is tijd ... Tijd om eventjes rust in ons leven te vinden. Morgen vertrekt Franske, die ondertussen Harry Carravacho gaat heten. Een mooi naam, klinkt een beetje adelijk, niet? Maar Heer Harry Caravacho zal als een Lord heersen over zijn toekomstig gebied. Met zijn grote witte klauwen zal hij vele rake klappen kunnen uitdelen. Hij eet nu al voor twee, dus hij gaat een postuur om u tegen te zeggen kweken. Katers van Balen, uw nieuw koning is geboren, in een stal tussen de planken, maar hij is grootgebracht op een warm kersenpitkussentje met de beste melk en het stevigste vlees. Dan heb je ook nog Enrique. De kleine Enrique met het intelectuele uitgedaagde verstand. Enrique die gelukkig is in zijn eigen wereldje. Die zielsgelukkig is als hij in de kattenbak op zijn rug kan rollen. Die ervan overtuigd is dat Harry's piemeltje mama's tepel is. Waardoor Harry's plassertje ondertussen tot een behoorlijke penis is uitgegroeid: Vijf weken oud!!! Enrique, alweer een probleemkindje dat hier blijft. Net zoals Liesl twee jaar geleden.Maar hij eet. Net zoals Liesl: tonijn uit blik. Hij is vertrokken. Maar verder zal hij toch niet meer komen. Enrique hoort bij ons gezin. Bij bompa Vinnie, Tante Phoebe, Tante Lotje en tante Liesl .....
Onze poesjes mogen af en toe eens vrij rondwandelen in de woonkamer. Ze zijn nu ongeveer vijf weken oud en ze groeien snel, vooral in de breedte, hebben we nu gemerkt. Door hun bolle buikje geraken ze amper van plek. Ze krijgen nog iedere dag hun flesje, maar ondertussen krijgen ze vlees à volontè. En dat is te merken. Alleen Enrique, het probleemkindje, blijft normale proporties aanhouden.
Ze zijn prachtig, schattig en aandoenlijk. De grootste, die ik voorlopig Franske noem, ging onmiddellijk op ontdekkingstocht. Zijn broer, Jetje, kroop onder de salontafel omdat tante Phoebe toch een beetje te opdringerig wordt. Haar jonge moederinstict is aan het ontwaken en ze doet niets liever dan haar drie jonge spruiten aflikken. Bompa Vinnie bleef beschermend in hun buurt en zette heel voorzichtig zijn grote poten naast de onstabiele poesjes. Enrique, die was plotseling iedereen kwijt. Luid stond hij midden in de woonkamer te roepen op eender wie of wat dat hij kon volgen: zijn broers, een hondensnoet of voeten ...
Na een uurtje zette ik hen terug in de bench waar ze uitgeput in slaap vielen. Vijf uur later werd het stelletje ongeregeld opnieuw wakker. Na een vrolijk stoeibeurtje in de kattenbak, dat concept begrijpen ze nog niet goed, stormen ze luid mieuwend naar het deurtje en als volleerde aapjes hangen ze in de tralies. Klaar voor hun nieuwe uitstapje in de grote wereld.
Te goed voor deze wereld... Ja, lach er maar mee, maar ik zit er mee. Mijn hele leven ben ik vervloekt met deze zege. Altijd voor anderen klaar staan, geen neen kunnen zeggen, anderen aanvoelen, vertrouwen uitstralen waardoor wildvreemden hun hele ziel voor me blootleggen. Maar als ik zelf hulp nodig heb ... Hulp voor de helpers bestaat niet. De goeden moeten hun plan maar trekken. "Vergeet het niet, de goeden sterven eerst!" Waarschuwde mijn schoonmoeder me. Zou ik niet veel mee in zitten. Begrijpen de overlevenden misschien hoe wij ons in alle bochten moeten wringen om aan hun wensen te voldoen.
Het ligt aan mezelf, nee, het is sterker dan mezelf. De laatste maanden durf ik al eens nee zeggen. Nog niet genoeg maar het is een begin!. Ik heb liggen denken en weet je, ik ben mijn hele leven al de maatschappelijk werker van mijn direkte omgeving geweest. Een depressie. Fiep luistert en praat uiteindelijk je zwarte gedachten wel uit je hoofd.Een misbruikt kind? Fiep vangt haar op en wijst haar weken of maanden na de feiten op de goede dingen die hieruit gevloeid zijn. Er wordt een dodelijk ziek kindje in de familie geboren, Fiep is dag en nacht van de partij om de ouders op te vangen. Kind haalt het en hersteld tegen alle verwachtigen in. Ik ga bij een vriendin op bezoek, zij loopt met zelfmoordplannen rond. Ze zou eerst haar kinderen in doen slapen om daarna zelf te vertrekken. Ze zag geen weg terug. De hele dag heb ik voor haar uitgetrokken en de volgende dagen hield ik telefonisch contact met haar. Ze is aan de beter hand en de kinderen ook. Zo kan ik nog tientallen gevallen opnoemen van mensen die op de één of andere manier bij mij terecht komen voor hulp. En ik kan deze mensen niet afwijzen. Hoe diep ikzelf ook in de shit zit, zij worden eerst geholpen. Ik zag het niet, het lag zo voor de hand, de oplossing. Vlak voor mijn neus, ik stootte me eraan. Meermaals daags en toch kijk je erover heen. Mijn doel in het leven. De enige constante in mijn leven: mensen helpen. Wordt het dan geen tijd dat ik er mijn beroep van maak? Wel? Daar moet ik dus bijna veertig voor geworden zijn, om te ontdekken dat wat ik later wil worden als ik groot ben, ik in feite al bijna veertig jaar ben. Maatschappelijk Werker
Vanmorgen vroeg, nog voor de kippen, werd ik wakker uit een nare droom. Manlief lag naast me nog zalig te ronken en de merels gaven hun eigen songfestival. Maar toch kon ik de slaap niet meer vatten. Mijn gedachten dwaalden af. Vandaag is het moederdag. Sinds mijn moeder negen jaar geleden gestorven is, zet ik mijn schoonmoeder tweemaal per jaar dubbel en dik in de bloemetjes. Zeker dit jaar kunnen we niet overslaan, nu haar man pas gestorven is. Net op dit moment hebben we geen cent teveel. Pas de belastingen betaald en nog enkele dringende rekeningen die liggen te wachten op de kast. Iedereen doorspartelt wel eens zulke nare periodes. Vanmorgen, amper half zes, zochten mijn kronkels naarstig naar een oplossing. Eén van de hanen kraaide voor de eerste keer, waarop de kippen luidruchtig protesteerden. Ik besloot om op te staan. Trok snel een pijama aan en sloop stilletjes naar beneden. In de berging zocht ik naar de snoeischaar en ik toog de tuin in. Onze grote, verwilderde maar in mijn ogen mooie tuin. Mijn verworven schatten zette ik in een bak water en na de poesjes hun flesje gegeven te hebben kroop in enkele uurtjes terug in bed. Daarnet ben ik naar het plaatselijk tuincentrum geweest om van dat schuim te kopen. Ellenlange rijen stonden aan te schuiven aan de inpakbalies. Gelukkig kon ik met mijn blokje schuim van twee euro direkt aan de kassa terecht. "Is dat alles?" Vroeg de kassierster verwondert.
Ik had nog nooit een bloemstuk gemaakt. Ik wist niet hoe eraan te beginnen, maar gelukkig ben ik nogal creatief. Met enkele bloemen van de Rhododendron, Vlierbloesem en enkele veldbloemen in een oude pot die ik tussen de rommel vond, vind ik dat mijn eerste poging toch gezien mag worden.
Als het er allemaal goed uitziet en u heeft het kitten opgehaald is het toch verstandig om het kitten door uw dierenarts te laten onderzoeken. Vaak zien we bij kittens vieze oren. Ze gaan door de jeuk aan de oren krabben. Het kan zijn dat er hier spraken is van een oormijtinfectie die ze al in het nest van hun moeder hebben gekregen. Deze infectie is goed te behandelen. Ook als de oren schoon zijn is het toch belangrijk dat u dit regelmatig controleert. Op deze manier kunt u eventuele afwijkingen op tijd onderkennen. Uw dierenarts controleert ook de vacht op parasieten. Gebruik beneden de leeftijd van 3 maanden alleen bestrijdingsmiddelen die uw dierenarts adviseert. Tijdens dit algemene onderzoek van uw kitten kunnen eventuele aangeboren gebreken aan het licht komen.
Inenten waartegen en wanneer Als het kitten 9 weken oud is dient het geënt te worden tegen kattenziekte en niesziekte. Op 12 weken leeftijd moet deze enting worden herhaald om een voldoende bescherming te krijgen. Pas na deze entingen kunt u uw kitten met een gerust hart naar buiten laten gaan. Maar ook als u het kitten binnen houdt, is deze enting aan te bevelen. Niesziekte wordt veroorzaakt door een virus dat u als eigenaar aan uw kleding of handen mee naar huis kunt nemen. Vooral voor jonge kittens is dit erg gevaarlijk. Ze beginnen te niezen en krijgen een vieze neus en ontstoken ogen. De ziekte kan dodelijk zijn maar kan ook, als uw kitten het overleeft, chronisch worden ondanks de behandeling door uw dierenarts. Oudere katten zijn eveneens vatbaar voor kattenziekte en niesziekte. Daarom is het raadzaam de enting jaarlijks te herhalen. Na de eerste entingen krijgt u jaarlijks een herinnering toegestuurd in verband met de hervaccinatie. Als u met de kat naar het buitenland gaat moet de kat minimaal een maand van tevoren zijn ingeënt tegen hondsdolheid. U krijgt dan een officieel certificaat dat u bij de grens moet kunnen tonen.
Ontwormen Bijna alle kittens zijn besmet met spoelwormen die ze via de moedermelk binnen hebben gekregen. Omdat hierdoor de groei wordt belemmerd en de kittens vermageren, moeten ze op jonge leeftijd regelmatig ontwormd worden. Een goed schema hiervoor is:
op 4 en 6 weken leeftijd. op 2, 4 en 6 maanden leeftijd. daarna 2 keer per jaar.
Ontwormen is extra belangrijk als er kleine kinderen in huis zijn of als er iemand in huis zwanger is, spoelwormen van de kat (en hond) zijn namelijk besmettelijk voor mensen. In geval van zwangerschap kan deze persoon het verschonen van de kattenbak beter door iemand anders laten doen (dit ook i.v.m. besmetting met Toxoplasmose). Voor meer informatie raadpleeg uw huisarts of dierenarts. Voor goedwerkende ontwormingsmiddelen kunt u bij de dierenarts terecht.
De voeding Katten zijn kieskeurig. Wanneer ze tijdens hun jonge leven maar 1 soort voer gewend zijn, zullen ze vaak als ze ouder zijn andere merken weigeren. Dit kan erg vervelend zijn als uw kat om de een of andere reden op dieet of speciaal voer moet. Er is speciaal kittenvoer in de handel waar alles in zit wat uw kitten voor de groei nodig heeft. Tot een leeftijd van 5 maanden kunt u ze dit kittenvoer geven waarna u geleidelijk overstapt op normaal kattenvoer. Een volwassen kat heeft van een goed voer genoeg aan ongeveer 60 a 90 gram per dag.
De opvoeding Als een kat voor het eerst de nagels gaat scherpen en hij doet dit op een plek waar dit niet mag, is het zaak dat u hem dit zo snel mogelijk afleert. Hoe langer u daarmee wacht, des te moeilijker het gaat. Eigenlijk kunt u het beste meteen een krabpaal aanschaffen, als u een kat neemt. De krabpaal moet bekleed zijn met een stof met een verticale structuur en moet zo hoog zijn dat de kat er tegenop kan staan. Zodra het jonge katje ergens begint te krabben brengt u hem meteen naar de krabpaal. Deze moet natuurlijk op een plaats staan waar het diertje makkelijk bij kan komen. Als u bovendien een paar druppeltjes Valeriaan op de bovenkant van de krabpaal sprenkelt, zal het de kat nog duidelijker zijn dat hij daar mag krabben. Katten zijn namelijk dol op de geur van Valeriaan. Alle katten hebben behalve vlees ook (resten) van planten nodig. Een kat die niet buiten komt, ziet geen ander groenvoer dan uw kamerplanten en zal daar dan ook zeker aan gaan eten. Afgezien van het feit dat u hem dat niet altijd in dank zult af nemen, bestaat er gevaar dat uw kat aan een giftige plant begint. In de dierenspeciaalzaak kunt u een bakje met kattegras halen waar hij van hartelust van mag eten. Als uw kat iets doet wat niet mag kunt u hem op de volgende wijze bestraffen: zorg dat u altijd een plantenspuit binnen handbereik hebt, een koude waterstraal vinden ze niet prettig maar is niet schadelijk voor het dier.
de voorbereidingen : Of je nu een kat uit het asiel (doden cel) neemt of je krijgt zo'n schattig klein hummeltje van een week of 8 a 10 (bij raskittens moet dit 13 weken zijn), Er moet een heleboel geregeld worden ! Denk bijvoorbeeld maar eens aan een kattenbak, vulling, krabpaal, 'n mandje, speeltjes, eet & drinkbakjes, nagelschaartje, vlooienkammetje etc. je ziet voor je het weet is het een hele waslijst neem je daarbij de kosten van inenten & ontwormen (als de kat naar buiten kan komt hier nog chippen bij.)dan kom je al gauw op een bedrag van enkele honderden guldens ! verders is er natuurlijk de vraag of je een katertje of een poes neemt, een kater is over het algemeen veel brutaler en heeft wat meer 'streken' terwijl poezen vaak wat liever zijn en meer van heerlijk op schoot zitten houden.
De grote dag : Eindelijk is het dan zover, Je nieuwe maatje komt ! Nu zijn er een aantal belangrijke zaken waar we op dienen te letten : het is belangrijk dat de kat op zijn gemak de nieuwe leefomgeving kan ontdekken zonder dat ie daarbij achterna gezeten word door andere huisgenoten zoals kinderen of een hond. indien de kat besluit om onmiddellijk onder de bank te kruipen en er voorlopig niet meer onderuit tekomen probeer hem er dan niet voortdurend onder vandaan te trekken, hier door zal de kat alleen maar banger worden ! Zorg er in ieder geval voor dat de kattenbak makkelijk te vinden is (zet de kattenbak niet pal naast voer/drinkbakjes want katten doen niet graag hun behoefte < vlakbij de plaats waar ze eten !) Omdat de meeste katten niet gewend zijn aan een kattenbak met een deurtje/klepje kan U deze het beste verwijderen evenals de bovenkant van de bak. De bovenkant kan U er na een paar dagen alweer op zetten maar met het deurtje moet U goed opletten want er zijn nogal wat katten die er een hekel aan hebben en dus hun boodschap liever elders doen !
De kat is niet weg te denken uit onze maatschappij. Als huisdier stijgt ze langzaam maar zeker in de popularity-chart. Ze is immers minder arbeidsintensief in verband met verzorging in vergelijking met de hond en kan een boel liefde en aanhankelijkheid geven.
Poes wordt vaak binnenshuis gehouden en overdag alleen gelaten wanneer iedereen uit werken is of op school zit. De noodzaak aan een goed opgevoede kat is dus zeer groot, want niemand komt graag thuis na een dag hard werken om alle planten terug recht te moeten zetten en de aarde op te ruimen, het behangpapier in flarden aan de muur te zien hangen, enz..enz... Te veel poezen worden het huis uitgezet omwille van al het kattenkwaad dat ze uithalen, en dit omdat de eigenaar zijn kat niet heeft opgevoed.
En een kat opvoeden kan heel goed ondanks de wijdverspreide mening van het tegendeel.
Het is zo dat de opvoeding van de kat een heel andere aanpak vergt dan de opvoeding van de hond : de kat is nu éénmaal geen kleine hond ! De hondenopvoeding staat al op hoog niveau, dit onder andere door de grondige onderzoeken en goede kennis van de hondenpsychologie : de mens kan de hond opvoeden op een hondse manier dwz : de mens kan zich in de hondenpsychologie begeven om de hond op te voeden op een manier die de hond begrijpt.
Zo ook moet de mens de kat opvoeden, op een kattigemanier ! Zo ook moet de mens de kattenpsychologie begrijpen om te kunnen belonen, straffen, opvoeden op een manier die de kat begrijpt !
Daarom eerst een woordje over de kattenpsychologie
Onze huiskat is een solitair dier, dit in grote tegenstelling met de hond die een echt roedeldier is.
De hond komt terecht in het gezin = de roedel, en is een roedellid met (indien goed opgevoed) de laagste rang. De hond voelt zich perfect gelukkig in een strak hiërarchisch systeem waarin hij duidelijk zijn rangorde kent, en de gezinsleden als zijn meerderen herkent en erkent. Een kat niet. Een kat zal samen leven met de gezinsleden op een andere basis : geen onderdanigheid, wel inferioriteit. Dat wil zeggen : daar waar meerdere katten samenleven zal er wel een superieure kat bestaan, maar die zal zich NIET manifesteren zoals de superieure hond van de roedel die eerst zal eten, eerst zal paren, de beste plaats krijgt bij het slapengaan, enz..
De superieure kat zorgt dat het samenleven kan zonder gevechten, gegrommel, enz...maar geeft zeer veel ruimte aan de inferieure kat. Zo moet de kat in het gezin geïncorporeerd worden : de kat moet inferieur zijn ten opzichte van de gezinsleden maar moet ruimte krijgen om zijn/haar leven te leiden. En op dit punt gebeuren al de meeste fouten , met een heel vervelend gevolg : agressiviteit van de kat. De baas haalt poes in huis, meestal als kitten, en dat schattig, speels bolletje wol mag alles met de baas doen : in de hand of enkels bijten, krabben, eventueel zelfs blazen, want dat staat zo stoer bij zon kittentje. MIS ! Dit schattig bolletje wol is bezig zijn superioriteit te bewijzen EN te verkrijgen. Poes groeit, klauwen worden sterk, de tanden wisselen. Baas wil poes aaien, van plaats doen verhuizen, naar de dierenarts meenemen, of in erge gevallen gewoon iets in huis doen (en dat iets kan variëren van opruimen tot TV kijken) in de buurt van de poes, en de kat valt aan : hard en pijnlijk.
Soms is de toestand onhoudbaar en moet poes weg wegens agressiviteit, en dat terwijl poes alleen superieur is.
Zon superieure kat heropvoeden is erg moeilijk (zie verder), daarom : beter voorkomen dan genezen.
Zorg ervoor dat het kitten bij de binnenkomst in het gezin meteen weet dat hij inferieur is ten opzichte van de gezinsleden. Doet de superieure eigenaar iets dat poeslief niet leuk vindt, dan zal de inferieure poes reageren door gelatenheid of door elders te gaan liggen.
Hoe moet u de kat leren inferieur te zijn :
Dit moet helaas door middel van straf gaan. Dit onderdeel van de opvoeding is dan ook meteen het enige waarbij straf rechtstreeks van u moet uitgaan en de poes duidelijk ziet dat u de straf geeft. Wanneer de kat zich dus agressief t.o.v. u gedraagt, moet u ze straffen en de straf moet op zijn kats gebeuren : een flinke tik op de neus of op het lichaam, gepaard met een krachtig uitgesproken strafwoord (bijvoorbeeld : foei, neen, mag niet, enz...telkens hetzelfde woord gebruiken). In vele naslagwerken zal u zien staan dat een kat slaan uit den boze is. Maar de kattenpsychologie bewijst het tegendeel : kijk hoe poezen onderling mekaar straffen. Bijvoorbeeld : een moederpoes met kittens. Kittens mogen spelen maar mogen met bijten en krabben niet te ver gaan , doen ze dat wel geeft moederpoes ze met de poot een niet te zachtzinnige tik met klauwen uit en houdt dit vol tot het kitten opgeeft. Indien u de straf niet volhoudt tot de kat verzet opgeeft, zal de kat dit als een overwinning beschouwen en is het resultaat nog slechter dan wanneer u niets gedaan had. U moet wel consequent zijn : bij blazen , grommen, bijten of krabben wanneer de poes met u speelt, of wanneer u de poes manipuleert, moet u ELKE KEER en CORRECT reageren. Op een gegeven moment zal poes inzien dat u superieur bent en zal zich niet meer agressief opstellen ten opzichte van u. Moest ze het nog eens proberen, zal het strafwoord uitspreken al voldoende zijn om haar tot betere gedachten te brengen.
Het is zo dat er moeilijke en makkelijke karakters bestaan, kittens die erg op mensen ingesteld zijn of net niet.
Karakter is ten dele erfelijk (genetisch) bepaald, maar de uiteindelijk expressie is ook afhankelijk van de omgevingsfactoren. De omgevingsfactoren vallen uiteen in drie perioden :
de inprentingsfase (2 tot 4 weken leeftijd)
de socialiseringsfase (3 tot 6 weken leeftijd)
de opvoedingsfase
De inprentings- en socialiseringsfase zijn uitermate belangrijk voor een normale karakterontwikkeling : tijdens deze perioden moet het kitten met alles in contact gekomen zijn : mensen, kinderhandjes, huishoudelijke geluiden, honden, een transportkooi, de auto, enz...Het diertje moet ook allerhande manipulaties gewend worden : in de oren kijken, in de bek kijken, de huid controleren, enz..Alles wat het kitten in deze periode meemaakt zal hij als normaal ervaren, alles wat hij niet meegemaakt heeft, zal hij later als zeer beangstigend ervaren.
Zo bijvoorbeeld een kitten dat weinig of geen mensen heeft gezien in deze fase zal altijd uitgroeien tot een mensenschuwe kat, die zich angstig en agressief zal opstellen ten opzichte van de mens. Daarom is het zo belangrijk dat u een kitten koopt bij mensen die uitermate actief geweest zijn met het kitten tijdens die eerste levensweken : alleen zon kitten zal opgroeien tot een aangename huisgenoot !
Basisregel voor opvoeding
Opvoeding van een kat moet gebeuren van het eerste ogenblik dat het kitten/de poes binnenkomt.
Het is immers verbazingwekkend hoe snel en haast onomkeerbaar de kat bepaalde gewoontes in huis zal aannemen. U moet dus van tevoren bepalen wat mag en niet mag, en in de beginne elke keer consequent het gewenste gedrag belonen en het ongewenste bestraffen. De beloning moet duidelijk van u uitgaan : een aai over de kop, een knuffelpartijtje, enz...gepaard aan een vriendelijk uitgesproken woord (een kort woordje, telkens hetzelfde gebruiken), evnetueel een kattensnoepje. De straf daarentegen mag NIET zichtbaar van u uitgaan (behalve bij het bestraffen van agressie ten opzichte van uw persoon) : u moet erg vindingrijk zijn om onaangename sensaties bij de kat te veroorzaken ten tijde van het te bestraffen gedrag.
Zowel straf als beloning moet ten tijde van het gedrag of enkele seconden erna toegepast worden, anders heeft het geen zin, en begrijpt het dier niet wat hij goed of slecht heeft gedaan.
Ongewenst gedrag bestraffen
a)aan behang en meubels krabben :
Een kat moet ergens kunnen krabben : om de nagels te scherpen en om een visitekaartje achter te laten. Aan de voetzolen zitten immers geurklieren die tijdens het krabben, door ons niet te ruiken, geuren afscheiden. Vandaar ook dat de kat, eens ze een bepaalde plaats heeft bekrabd, ze telkens opnieuw naar die plaats gaat om te krabben, omwille van de geur die op die plaats hangt. U moet ze dus enkele plaatsen geven waarop ze mag krabben : een paar binnenstebuiten opgerolde matjes voldoen uitstekend, her en der in het huis verspreid. U wrijft eens krachtig met de zooltjes van de poes op de matjes om de geurmerken achter te laten.
Tijdens de eerste dagen na binnenkomst van poes, moet u poes goed in de gaten houden en meteen optreden wanneer poes aanstalten maakt om ergens te gaan krabben waar ze niet mag. Bestraffen gebeurt door bijvoorbeeld poes nat te sproeien met de plantenspuit. Een andere manier is hels lawaai produceren (een blikje gevuld met knikkers naar haar toe rollen, een ballon laten springen,...), of met een zacht voorwerp naar de kat gooien (het moet de kat wel raken). U doet dit terwijl u zogezegd druk bent met iets anders. U kijkt poes zeker niet aan of staat verdekt opgesteld zodat poes u niet verdenkt.
Indien poes toch gekrabd heeft aan iets tijdens uw afwezigheid moet u die zaken beschermen door strafmaatregelen. Behangpapier, stoelpoten, meubels worden behangen met schuurpapier : wanneer poes hieraan krabt, geeft dit een zeer onaangenaam gevoel aan de voetzooltjes zodat ze met krabben stopt. Een blik gevuld met knikkers in wankel evenwicht wordt op de armleuning gezet, met een touw eraan vast, dat naar beneden hangt op de plaats waar de poes krabt. Tijdens het krabben zal poes zeker in het touw vasthangen, zodat het blik valt en de knikkers haar om de oren vliegen. De ballonnentruuk geeft ook goede resultaten : flink opgeblazen ballonnen worden bevestigd aan de geteisterde plaats. Tijdens het krabben raakt poes één van de ballonnen die plots kapot springt en voor een goede schrikreactie bij de kat zorgt. Deze maatregelen moeten wel een tweetal weken consequent volgehouden worden, om de kat te conditioneren dat krabben op de plaats onaangename gevolgen heeft.
b)Poes krabt aarde uit de plantenbakken
Sommige poezen hebben de nare gewoonte de aarde uit plantenbakken te krabben, en veel erger, er een plasje achter te laten. De oplossing is simpel, men legt grofmazig gaaswerk in de bak en bedekt het met een laagje aarde (ongeveer 1 cm). Wanneer de poes gaat krabben in de plantenbak worden de klauwtjes gevangen in het gaas, wat een zeer onaangename sensatie is : poes stopt ermee. Het gaas weerom minstens 3 à 4 weken laten liggen. Een andere truuk: de plantenbak volstoppen met aperitiefstokjes: vertikaal met de puntjes 1 a 2 cm boven de aarde.
c)Poes springt in kasten vol delicate spulletjes
Poes is meestal erg voorzichtig en zal niet makkelijk spullen omstoten tijdens onderzoektochtjes. Immers iets dat valt, maakt een plots lawaai, iets waar de kat niet dol op is. Maar ongelukjes kunnen gebeuren en het zijn meestal de spulletjes waar het baasje het meest aan gehecht is, die kapot vallen. Oplossing : ruim de kast leeg of laat alleen niet breekbare spullen staan, leg dan flink opgeblazen ballonnen in de kast. Wanneer poes op de kast springt, zal ze met de nagels de ballonnen raken, die zullen ontploffen met veel lawaai. De kat schrikt hiervan (een onaangename sensatie) en zal de kast links laten liggen. Deze maatregelen minstens twee weken volhouden.
Correcte aanpak om de kat te laten wennen aan :
A.Het nieuwe huis
Poes wordt gekocht en naar huis meegenomen. Uiteraard wil elk gezinslid het dier meteen aaien, knuffelen, thuis doen voelen...Dit is een verkeerde aanpak in de kattenopvoeding.Een poes is immers, ondanks haar kalm en sereen uiterlijk, een zeer stress-gevoelig dier dat kalm begeleid moet worden in nieuwe situaties. Laat de nieuwe poes de eerste dagen slechts in één kamer van het huis vetroeven, daar waar de kattenbak staat en het eten/drinken. Het dier kan immers paniekerig wegkruipen en door angst of onwetendheid de kattenbak niet meer terugvinden, met onzindelijkheid als gevolg. Zorg ervoor dat iedereen de poes gerust laat : laat het dier zelf op onderzoek gaan. Ze zal alles besnuffelen, aan alles een kopje geven (op de wangen zijn geurklieren die een eigen geur afgeven tijdens het kopjes-geven) zodat alles gepersonaliseerd wordt. Vermijd poes strak in de ogen te kijken : als kersvers baasje ben je natuurlijk trots en wil je de kat bekijken en keuren, maar voor kat is strak in de ogen kijken een bedreiging, een uitdaging tot strijd. Laat de poes zelf naar je toekomen voor een knuffelpartijtje zelfs al duurt dat enkele dagen. Wanneer poes zich op zijn gemak voelt in de kamer, laat je de deur open staan, zodat ze op eigen ritme het huis kan onderzoeken. Hou poes wel minstens drie weken binnen in huis, vooraleer de deur of de ramen naar de tuin open te zetten : het dier moet eerst al haar geurmerken in huis hebben afgezet, weten dat ze daar eten en aandacht krijgt, zodat ze het huis kan herkennen als haar thuis.
B.Kinderen
Kinderen hebben de neiging alles wat ze in handen krijgen in de armpjes te knellen als wijze van knuffelen en erg druk te zijn in geluid en beweging. Poes heeft een hekel aan zulke zaken en zal reageren met spartelen, krabben en een eeuwige angst voor kinderen. Methode : laat het kind rustig op de bank zitten en zet poes ernaast of op schoot. Laat het kind, de kat aaien. Poes zal laten zien dat ze op haar gemak is bij het kind door kopjes te geven, te spinnen, met voorpootjes te kneden of te likken (het teken dat poes zich uitermate goed voelt bij de persoon in kwestie). Van zodra poes tekenen vertoont van onrust of angst, moet het kind het dier laten gaan. Zulke sessies kunnen een aantal keren per dag geoefend worden. Wanneer het kind van zijn kant leert poes niet te fixeren en geen onverwachte bruuske bewegingen of geluiden te produceren, zal een fijne kind-poes relatie kunnen ontstaan.
C.Een andere kat
Zoals gezegd is een kat geen groepsdier en zal ze furieus reageren op een nieuwe kat op eigen terrein. De nieuweling zal de oude kat niet willens nillens uitdagen en heeft het al moeilijk genoeg met de aanpassing aan de nieuwe omgeving. Correcte begeleiding : sluit de oude kat enkele dagen op in één ruimte in het huis met kattenbak, eten/drinken en aandacht van het baasje ! Ondertussen kan de nieuweling wennen en zijn geurmerken overal achter laten. Daarna wordt de oude poes vrij gelaten in huis : door het feit dat de geuren van de andere kat overal in huis verspreid zijn, zal de oude de nieuwe niet als een echte indringer beschouwen. Uiteraard zullen er spectaculaire gevechten plaats grijpen : veel lawaai (grommen, huilen en spuwen) en rondvliegende plukjes haar. Als eigenaar mag je je er niet mee bemoeien : de dieren leren aldus hun meerdere te (h)erkennen en bemoeienissen van buitenaf kunnen de subtiele machtstrijd behoorlijk in de war schoppen. Na een tweetal weekjes zullen de meeste katten mekaar geaccepteerd hebben . Zorg toch steeds voor minimaal twee kattenbakken en aparte eet/drinkbakjes. De superieure kat kan op gemene wijze de ander pesten door hem bijvoorbeeld niet op de bak te laten. Eens een verbond gesloten is, mogen de dieren niet meer gescheiden worden : bijv. ze moeten tesamen in eenzelfde kooi in het pension tijdens de vakantieperiode, enz...Zelfs indien de éne naar de dierenarts moet, neemt men best de andere mee ofwel een dekentje waar de geuren van beide katten in zit. Het is namelijk zo dat katten mekaar herkennen aan de geur : worden ze van elkaar gescheiden, vervaagt de bekende geur en staan ze terug als vreemden ten opzichte van elkaar.
Wanneer de twee echt onverzoenlijk zijn, is een zeer doeltreffende oplossing de twee katten voor een tweetal weken tesamen op neutraal terrein te zetten, bijvoorbeeld in eenzelfde hok in een pension.
Dat terrein heeft noch de geur van de ene kat, noch van de andere kat zodat ze alle twee terzelfdertijd geurmerken afzetten en accepteren dat ze op dat terrein tesamen leven. Ondertussen vervagen in uw huis de geuren van de oudste kat zodat wanneer beide katten na twee weken terug thuis komen, ze als het ware terug op een neutraal reukloos terrein komen, opnieuw moeten ze tesamen hun geurmerken afzetten en zullen elkaars aanwezigheid accepteren.
D. Een hond.
Situatie : poes = eerste huisdier, de pup komt nieuw bij
Deze situatie is de gemakkelijkste. De kat zal furieus reageren : blazen en spuwen wanneer de pup haar nadert, maar zal zelden zelf aanvallen. Ze zal steeds proberen de pup te ontwijken. De pup zal bij te grote nieuwsgierigheid wel eens een haal over de neus krijgen, wat niet erg is, en de pup respect bijbrengt voor de kat. Als eigenaar mag je je er niet mee bemoeien : laat de dieren op eigen tempo aan mekaar wennen.
Knuffel de kat extra : al zal ze meestal afwijzend reageren op je vriendelijkheden. Zet een extra kattenbak om onzindelijkheidsproblemen tijdens stress-situaties te voorkomen en zorg dat buitenlopende katten voorlopig huisarrest krijgen tot de situatie genormaliseerd is. Immers katten met stress kunnen lange tijd weg blijven van huis, met alle gevolgen van dien.
Situatie : hond = eerste huisdier, de kat komt nieuw bij
Deze situatie schept meer problemen, zeker wanneer de hond absoluut geen katten kent. De volwassen hond jaagt achter de kat aan met veel lawaai en vertoon : wat een echte nachtmerrie voor de kat is. Wanneer poe binnenkomt, kan men best met de hond een uitstap doen. Tijdens deze periode kan poes leren waar de kattenbakken staan, waar perfecte schuilplaatsen zijn en kan ze haar geur overal achter laten. Zorg ervoor dat de confrontatie tussen poes en hond gebeurt in een kamer met goede schuilplaatsen voor poes en waar geen breekbare spullen staan. Breng de hond binnen aan de lijn en houd hem aan de lijn tot de gemoederen gekalmeerd zijn bij zowel de hond als de kat. Laat de hond dan los maar reken erop dat de hond de kat zal opjagen. Corrigeer de hond doeltreffend en tracht zo min mogelijk kabaal te maken. Poes zal vanuit haar schuilplaats alles in de gaten houden. Wanneer je ziet dat de hond niet echt agressief is kan je die twee gemakkelijk laten doen. Op een gegeven moment krijgt poes meer lef, vlucht niet meer en geeft de hond een tik op de neus. De verblufte hond zal leren de kat gerust te laten.
Een goede tip : als je weet dat je hond fel is, neem dan geen kitten in huis, maar een jong volwassen kat wiens reflexen al beter ontwikkeld zijn om te springen, te vluchten of zich te verdedigen.
Hou nooit poes in de armen (tenzij je een echte kattenkenner bent, en weet hoe poes correct te fixeren) wanneer de eerste confrontatie hond-poes plaats grijpt : een angstige kat kan flink krabben en bijten om weg te geraken.
de neurotische kat heropvoeden
Zoals gezegd is poes bijzonder stress-gevoelig. Wanneer iets haar van streek brengt, brengt ze dat tot uiting door abnormaal gedrag, zoals onzindelijkheid, overdreven nagels scherpen, zich overdreven proper likken, abnormaal veel eten, depressief gedrag of agressie.
Situaties die stress induceren kunnen van allerlei aard zijn, bijvoorbeeld een verhuis ,een nieuwe baby, een nieuw huisdier, en voor de supergevoelige kat : een nieuw bankstel, verandering van kattenbakkorrels, enz..
De neurotische kat heropvoeden vergt heel wat kennis van de psychologie van de kat, heel wat geduld en doorzettingsvermogen.
A. een eerste punt :
Proberen de oorzaak te detecteren en, indien mogelijk, te elimineren. Als het gaat om een nieuw merk kattenbakgrit of een nieuw kuisprodukt, geen probleem, maar een verhuis of baby...dan moet poeslief aangepakt worden. Men moet het dier altijd extra aanhalen en overal mee in betrekken : bijv gaat de baby in bad, laat poes rustig meekijken en snuffelen. Ga je verhuizen, zorg dan dat je veel (ongewassen !) dekentjes, waar de poes op gelegen heeft, (vertrouwde geur) her en der verspreid in het nieuwe huis, enz.. Het is onbegonnen werk op te noemen wat je allemaal kan doen om poes op haar gemak te stellen, immers dit is afhankelijk van de situatie, maar deze basisregels tellen altijd :
Haal poes veel aan
Poes en vertrouwde geuren is erg belangrijk : laat poes aan nieuwe dingen ruiken en laat haar haar geurmerken afzetten (kopjes geven, likken)
Probeer de oude situatie zo goed mogelijk na te bootsen (zelfde uren van voeren en spelen, zelfde dekentje, kattenbak, enz...)
B. Een woordje meer over onzindelijkheid :
Men moet eerst terdege nagaan dat de onzindelijkheid niet voortvloeit uit het sexueel volwassen worden van de niet gecastreerde kater of kattin of van een echte ziekte in het urinair of maagdarmstelsel.
Indien niet, spreekt men van echte stress-onzindelijkheid.
Wat je zeker niet mag doen, is poes met de neus door de plas of uitwerpselen wrijven en op de kattenbak gooien : dit is de ergste vernedering dat de nu toch al gestresseerde kat kan meemaken, en ze zal niet begrijpen dat dit een straf is voor haar onzindelijkheid.
Vermits poes zelden buiten de bak zal doen in je aanwezigheid is het erg moeilijk ze op heterdaad te betrappen en te straffen.
Daarom bestaan er twee therapieën :
Je brengt poes naar een kattenpension, in een ruimte waar meerdere poezen tesamen komen.
De gestresseerde kat zal zich moeten aanpassen aan de regels van de groep en ondanks het feit dat dit een stress-sitautie op zich is, zal de psyche van de dolgedraaide kat terug in goede banen geleid worden.
Je moet poes wel minstens 2 à 3 weken in het pension laten. Ondertussen moet je in huis de beplaste plaatsen goed reinigen. Niet met ammonia of javel, want dit trekt poes aan om daar terug te plassen.
De plaatsen nadien tweemaal per dag besprenkelen met eau de cologne, gedurende de 2 à 3 weken afwezigheid van de kat : dit om de urinegeur (die de mens niet meer kan waarnemen, maar poes wel !) perfect te camoufleren. Eau de cologne is bovendien een onaangename geurprikkel voor poes. Er bestaan hiervoor ook sprays, oa Feliway (via dierenarts te verkrijgen).
De kattenbaktraining in huis
Je sluit poes op in een kleine ruimte met net genoeg plaats voor de kattenbak, drink- en eetbakje en het slaapkussentje van poes. Het dier zal zijn nest niet bevuilen en verplicht zijn de bak te gebruiken.
Het dier moet minstens twee weken in de kleine ruimte blijven, wat soms moeilijk is voor de eigenaar. Maar de keuze is simpel: 2 weken poes wat hardhandig trainen of een gestresseerde kat die het huis bevuilt ? Tijdens de training moet je de beplaste plaatsen behandelen zoals bovenvermeld.
Vermeend neurotisch gedrag
Vaak zal de katteneigenaar bepaalde gedragingen bij poes opmerken die hij bestempelt als abnormaal neurotisch gedrag.Gedragingen die perfect normaal zijn.
a)de kolder in de kop :
Soms loopt poes als een gek de woonkamer rond, springt overal op en af en na een paar rondjes gaat ze zich wassen alsof er niets gebeurd is. Vaak gebeurt dit nadat ze van de bak komt. Dit is een perfect normaal gedrag van de kat om overtollige energie kwijt te raken.
Je mag dit zeker niet bestraffen, noch denken dat er een hersentumor in het spel is;
b)plots naar de benen springen en erin bijten :
Deze, voor de eigenaar vervelende gewoonte, is niet meer dan een echte liefdesuiting van de kat (meestal van de kater). In principe zou je hem daarvoor niet mogen straffen omdat het een uiting is van vriendelijkheid ten opzichte van het baasje. Toch komt zon liefkozing hard aan en mag je best de kat tot kalmte manen.
c)Prooi meebrengen naar huis.
Sommige katten brengen prooien (muis, vogel, wild konijn) naar huis en deponeren die bij het baasje.
Indien er geen prooidieren voorhanden zijn, brengen ze mos en plantjes mee. Dit is geen teken van tekorten in de voeding, verveling of een enge ziekte in het kattenbrein : het is een uiting van liefde en respect van de kat voor de eigenaar. Je mag poes daar absoluut niet voor straffen, in principe moet je ze zelfs belonen. Indien je dit soort vriendelijkheden niet ziet zitten, ruim dan stilletjes alles op en negeer de kat.
Enkele maanden geleden was ik zeker over mijn toekomst. Ik zou Grafisch ontwerper worden. Ik had een intake gesprek, een initiatieweek achter de rug en allemaal met succes beëindigt. En toen begonnen de twijfels: Ik ben niet echt ordelijk (zeg maar gerust dat ik een grote chaoot ben), ben niet echt stressbestendig, hou niet van de druk en tijdslimieten, ik ben een nogal vrijgevochten persoon die niet afgejaagd wil worden. Ik ben niet gek op ploegenwerk of onvoorziene overuren ... Kortom, alle kwaliteiten die ik nodig heb om deze job uit te oefenen, bezit ik blijkbaar niet.
Daarna begon ik te denken aan administratief bediende. Ik zit doodgraag achter de computer. Maar nogmaals: ik ben enorm chaotisch, ken geen structuur, kan geen letter frans, ik ben snel achter het toetsenbord maar ik ken geen dactylo, ik ben niet commercieel ingesteld en ik hou er niet van om gecommandeerd te worden ....
Mmmmm .... Wat dan?
Gelukkig volg ik op dit moment een oriëntatiecursus. Omdat ik door zware problemen op het thuisfront mijn middelbare school niet afgemaakt heb was ik ervan overtuigd dat ik voor een hogere opleiding niet in aanmerking kwam. Ook al bezit ik de capaciteiten. Ik heb heel wat watertjes doorzwommen in mijn leven. Op jonge leeftijd werd ik geconfronteerd met een zwaar depressieve en verslaafde moeder, als kind werd ik emotioneel verwaarloosd en leed ik onder de dominantie van mijn vader. Onderging daardoor een uiterst rebelse pubertijd, leermoeilijkheden, minderwaardigheidsgevoelens. papte met een vriendje aan die dezelfde karaktertrekken vertoonde van mijn vader, dus ik trouwde met een tweede tiran. Op mijn achttiende was ik al gescheiden. Ondertussen ging het thuis verder bergafwaarts: onderging manipulaties, werd gestalkt door mijn eigen vader, mijn leven was gebouwd op leugens. Jaren therapie heeft het me gekost, depressies en medicatie om alle gebeurtenissen eindelijk te durven aanvaarden en ze een plaats te geven in mijn turbulente leven. Eindelijk kan ik zeggen dat ik mijn weg vind. Ik heb een schat van een man, ben ondertussen weer mijn eigen vrolijke ikzelf, Voel me goed in mijn vel en ben het laatste jaar tot de conclusie gekomen dat ik geduldig, hulpvaardig en sociaal(!) ben en daarboven op nog vertrouwen uitstraal ook! Vandaag kom ik te weten dat een hoge opleiding niet te hoog gegrepen is voor mij. Ik kan in aanmerking komen via volwassenonderwijs om een Graduaat Maatschappelijk werk te behalen...
Nu ben ik even sprakeloos. Nooit heb ik daaraan durven denken! Heel mijn wereld wordt overhoop gehaald. Ik kan een diploma behalen! Een echt! In hoger onderwijs! Daarna kan ik iets betekenen in de wereld! Iets betekenen voor anderen! Wat nu? Was dit heel die tijd de bedoeling? Was die hel die ik doorsparteld heb eigenlijk een voorbereiding op dit? Levenservaring heb ik genoeg en ik geloof als geen ander in het lot en voorbestemdheid. Misschien moet ik dat wel om niet gek te worden. Levenservaringen moeten toch ergens toe leiden? Wat heeft het anders allemaal voor zin?
Ook mijn vriend moest er even bij gaan zitten... Zijn ogen zeiden: "Waauuw, This is Big!"
Ondertussen heb ik opzoekingen gedaan op internet. Ja, zo ben ik. Onmiddellijk ga ik op zoek naar alle feiten. Via ingangsexamens en intakegesprekken kan ik toegelaten worden voor deze cursus. Drie à vier jaar duurt deze zware opleiding. Ondertussen moet je vrijwilligerswerk doen in de verzorgingssector en het laatste jaar staat er ook stage op het programma. Er zijn twee plaatsen waar ik deze opleiding kan volgen * HIK in Geel. Daar kan ik na vijf jaar een Batchelor halen. *HIG in Brussel. Deze opleiding is minder zwaar maar wordt gelijkgesteld met Graduaat. Deze valt echter niet onder de Batchelor. In feite vind je met dit diploma minder snel werk in de Kempen omdat het diploma hier minder gekend is.
Vrijstelling van de RVA en gedeeltelijke korting op het inschrijvingsgeld is mogelijk omdat het bij de knelpuntenberoepen behoort. Tijdens de opleiding heb ik zelfs recht op een premie... Dit beide in Geel en Brussel. Het zijn deeltijdse opleidingen. Eén tot twee dagen op de school, de rest is thuisstudie en het vrijwilligerswerk natuurlijk....
Ik heb informatie aangevraagd op beide scholen, dinsdag heb ik op de cursus een evaluatiegesprek. Alle informatie heb ik uitgeprint. Ik heb zelfs al vrijwilligerswerk vlak bij huis gevonden ... Dus, dinsdag ga ik zwaarbewapend en verwachtingsvol naar de cursus. Nooit had ik dit durven dromen ...
Hoe verloopt de hofmakerij bij katten? De paring van de kat duurt zelden langer dan tien seconden. Het begint wanneer de poes krols wordt en de katers beginnen te roepen. De kater wiens territorium ze heeft uitgekozen heeft in het begin een grote voorsprong, maar een krols kattinnetje, daar kunnen andere katers geen weerstand aan bieden. Dit leidt tot veel schermutselingen tussen de mannetjes (die vormen de grootste bron van lawaai) Maar de ware belangstelling gaat naar de poes. Ze voert een heel schouwspel op van luid spinnen en over de grond rollen en kronkelen. Uiteindelijk gaat één van de katers vlak bij haar zitten en voor zijn moeite wordt hij beloont met klappen van haar voorste klauwen met de nagels uitgeslagen. Ze spuwt en gromt tegen hem terwijl hij de aftocht blaast. Zij houdt de touwtjes in handen en zij is het die uiteindelijk zal kiezen.
Waarom grijpt de kater bij het paren de poes bij het nekvel beet? In het geval van de kat is op seksueel gebied de poes de baas, zij is het die uithaalt en de meppen verkoopt. De beet in haar nek is het wanhoopsmanoeuvre van het mannetje om zich tegen verdere aanvallen te beschermen. In de nek gegrepen worden roept bij katten een reactie op die nog dateert uit de kittentijd. Kittens verstarren automatisch als ze zo door hun moeder worden opgepakt. Het is van cruciaal belang dat het katje bij zo'n gelegenheid niet spartelt omdat zijn leven mogelijk op het spel staat.
Waarom schreeuwt de poes tijdens het paren? Als de kater de copulatie beëindigt, draait het vrouwtje zich met een ruk om, slaat venijnig haar klauwen naar hem uit en schreeuwt hem beledigingen toe. Het lid van de kater is bedekt met korte, scherpe stekels die schuin van de top af staan. Dat betekent dat de penis gemakkelijk naar binnen kan worden gebracht, maar bij het terugtrekken over de vaginawand van de poes schraapt. Dat bezorgt een shock en hevige pijn en hierop reageert ze met die schreeuw van woede. Poezen ovuleren pas na de paring. Wat die ovulatie op gang brengt is de felle pijn en de shock die de poes ondergaat wanneer haar eerste minnaar zijn stekelige penis terugtrekt.
Waarom trekken katten hun neus op? Als de kat deze grimas maakt (flehmen) dan betekent dat dat hij geniet van een verrukkelijke geur. De kat blijft plotseling staan, heft de kop een beetje op, trekt zijn bovenlip omhoog en doet zijn bek een beetje open. De kat snuift de lucht op en maakt een paar seconden lang de indruk in diepe concentratie te verkeren. Dat zesde zintuig van de kat (ook van de hond) bevindt zich in een klein orgaan (orgaan van Jacobsen) dat vlak achter de boventanden in de bek uitmondt. Het kan het best als een smaak - reukorgaan beschreven worden.
Hoe komt een kat altijd op zijn pootjes terecht? Oprichtreflex: Als hij met zijn rug omlaag valt, begint vanaf de kop een automatische wentelreactie. De kop draait het eerst rond tot hij normaal rechtop zit, dan worden de voorpoten dicht bij de snuit gebracht ter bescherming tegen de schok. Daarna wordt het voorste deel van de wervelkolom gewenteld waardoor de voorste helft van het lichaam op één lijn komt met de kop. tenslotte worden de achterpoten ingetrokken, zodat de ledematen alle vier voor de landing gereed zijn. Als het zover is wentelt de kat zijn achterste helft om met de voorste helft gelijk te komen. tenslotte, als hij haast de grond raakt, steekt hij alle vier poten naar beneden uit en zet een hoge rug op, een manier om de landingsschok beter op te vangen. Tijdens het wentelen draait de stijf gehouden staart als een propeller rond en fungeert zo als tegengewicht. Dit alles gebeurt in een onderdeel van een seconde.
Hoe gedragen katten zich als ze oud worden? Het springen en het wassen zijn de eerste gedragingen die achteruit gaan. De gewrichten worden stijver en dit leidt tot trager bewegen. Het wordt voor de kat ook steeds moeilijker om zijn kop ver genoeg om te draaien bij het wassen op moeilijk bereikbare plekken van zijn vacht te komen. Zijn dagelijkse routine verloopt volgens een vaster patroon en iets nieuws brengt hem in de war. Het is geen goed idee om een jong katje in huis te nemen om een oudere kat op te vrolijken: dat werkt niet. Het brengt het dagelijkse ritme in de war. Gelukkig treden die veranderingen pas tegen het einde van hun leven op. Hun aftakelingsperiode duurt dus maar kort. Als richtlijn kan met stellen dat de gemiddelde huiskat ongeveer vijftien jaar wordt en dat de aftakeling pas op zijn laatste levensjaar begint.
Waarom likt een kat zijn snuit? Een snelle lik over de lippen is één van de tekenen dat een kat opgewonden raakt terwijl hij iets boeiends ziet. Terwijl hij zijn blik gespannen richt op de bron van zijn opwinding lijkt het wel of hij plotseling bevangen wordt door een schoonmakingsdrift. De likken zijn korter en driftiger. Dit is het kattenequivalent van het op het hoofd of achter de oren krabben van een mens die verbaasd is.
Waarom reageren katten zo heftig op kattenkruid Het zijn junkies. Kattekruid is een plant die naar munt ruikt. Hij bevat een olie die op katten dezelfde werking heeft al marihuana op mensen. Als katten in een tuin dit kruid vinden, begint een 'trip' van tien minuten waarin ze zich in extatische toestand lijken te bevinden. Bij alle kattesoorten komt deze reactie voor (zelfs bij leeuwen) maar niet elke individuele kat reageert zo. Er zijn ook non - trippers en het verschil is erfelijk. Bij katten wordt je als junkie geboren of niet... Minderjarige katten trippen nooit. Alle jonge katjes blijven de eerste twee levensmaanden bij kattenkruid vandaan en de reactie erop verschijnt niet voor ze drie maanden oud zijn. Dan splitsen ze zich in twee groepen: trippers en non - trippers. De kat loopt naar het kattenkruid en ruikt eraan, dan begint hij er in groeiende opwinding aan te likken, er in te happen, erop te kauwen, er kopjes tegen te geven, hij schudt zijn kop, strijkt zijn lijf er langs, spint luid, gromt, miauwt, rolt over de grond en springt zelfs in de lucht. In tegenstelling tot veel drugs die de mens gebruikt, richt kattekruid geen blijvende schade aan en na afloop van de trip is de kat weer normaal.
Hoe vind een kat de weg naar huis terug? Over een korte afstand heeft een kat een uitsteken visueel geheugen. Na veel proeven is men er zeker van dat veel diersoorten (waaronder ook de mens) een bijzondere gevoeligheid bezitten voor het magnetisch veld van de aarde wat ze in staat stelt om ook zonder visuele aanwijzigen de weg naar huis terug te vinden.
Kunnen katten aardbevingen voorspellen? Ja, dat kunnen ze. Maar we weten nog altijd niet precies hoe. Eén ding is zeker: vaak zijn katten erg nerveus vlak voor een grote aardbeving. Kattenbezitters die dat soort angst bij hun huisdier herkenden, hebben vaak hun leven aan hen te danken. In veel gevallen begonnen de katten plots als wilden door huis rond te rennen, wanhopig op zoek naar een mogelijkheid tot ontsnappen. Als deuren werden geopend vluchten ze in paniek van de gebouwen weg. Vrouwtjes rennen soms heen en weer om hun jongen in veiligheid te brengen. Een paar uur later, slaat de aardbeving toe en maakt de gebouwen met de grond gelijk. Dwaas genoeg werden vaak bovennatuurlijke gaven aan de kat toegeschreven vanwege deze bijzondere gevoeligheid. Dit leidde in de middeleeuwen vaak tot hun ongeluk en veel katten hebben een afschuwlijke verbrandingsdood moeten ondergaan.
Waarom doen katten vaak korte dutjes? De kat is zo efficiënt in het te pakken krijgen van zijn zeer voedzame maaltijden dat hij veel vrije tijd overhoudt en die besteedt aan slapen en zo te zien aan dromen. De kat is een superslaper daar hij alles bij elkaar wel zestien van de vierentwintig uur slaapt. De kat zit stil en wacht, besluipt een beetje, doodt en eet en als een weldoorvoedde gourmet dut hij in. Er zijn bij katten drie slaaptypen te onderscheiden: 1. Het korte dutje 2. De langere lichte slaap: Als het dier gaat liggen om te slapen, niet voor een kort dutje, dan valt hij in een lichte slaap die ongeveer een half uur duurt. Na de diepe slaap keert hij weer terug in een periode van lichte slaap en zo gaat het door tot hij ontwaakt. 3. De diepe slaap: Na de lichte slaap zinkt hij in een diepe sluimer weg en zes of zeven minuten lang is hij in een diepe slaap. Tijdens de perioden van diepe slaap raakt het lijf van de kat zo ontspannen dat hij meestal op zijn zij rolt en dat is de tijd waarop het lijkt dat hij droomt, met veel sidderen en trekkende bewegingkjes van de oren, de klauwen en de staart. De bek kan zuigbewegingen maken en nu en dan zijn er ook geluiden te horen. Maar al die tijd blijft de romp van de kat volkomen ontspannen en onbeweeglijk. In het begin van zijn leven, als heel jong katje, slaapt hij in de eerste maand alleen deze diepe slaap die in totaal ongeveer twaalf van de vierentwintig uur duurt. Na die eerste maand schakelt het katje al snel over op het slaappatroon van de volwassen kat. De lichte en de diepe slaap wisselen elkaar af.
Waarom zijn kattenbezitters gezonder dan andere mensen? 1. Het warme lichamelijke contact met katten werkt stressverlagend. De geestelijke en lichamelijk spanningen nemen af en de mensen worden duidelijker rustiger als ze de katten aaien. Deze vorm van kattentherapie is in de praktijk getoetst aan een aantal gevallen van ernstige geesteszieken waarbij de patiënten een opmerkelijke verbetering vertoonden als ze katten mochten houden. 2. De eenvoudige eerlijke relatie, zonder complicaties, met de kat werkt op de één of andere manier rustgevend. Een onderzoek heeft aangetoond dat bij patiënten van wie de stress de oorzaak is van hartproblemen, het bezit van een kat het verschil tussen leven en dood kan betekenen, omdat de bloedruk lager en het overwerkte hart rustiger werd.
Waarom heeft een kat negen levens? In oude tijden werd negen als een bijzonder geluksgetal beschouwd omdat het een drieëenheid van drieëenheden was en dus zeer toepasselijk op de 'gelukkige' kat, met haar taaiheid en groot weerstandsvermogen....
Hoe gebruikt een kat zijn snorharen? 1. tastorganen die gevoelig zijn voor aanraking 2. detectoren van luchtstromingen. Als de kat zich in het donker beweegt, veroorzaakt elk obstakel heel lichte wervelingen in de lucht. Uiterst geringe verstoringen in de luchtstroom die de gevoelige snorharen kunnen opvangen en zo kan de kat die obstakels ontwijken. De punten van de snorharen kunnen in detail de hele vorm van de prooi aflezen zoals een blinde braille leest. Een kat met een pas gevangen knaagdier in haar bek heeft haar snorharen haast om haar prooi gewikkeld, zodat ze de geringste beweging kan detecteren. Snorharen zijn tweemaal zo dik als normale haren. Ze zijn driemaal zo diep ingeplant en ze zijn voorzien van een massa zenuwuiteinden. Gemiddeld heeft de kat 24 snorharen, ze kunnen naar voren worden bewogen als de kat nieuwsgierig is, dreigt of iets onderzoekt en naar achter als ze in het defensief verkeert of iets absoluut niet wil aanraken. De kat heeft nog zulke vergelijkibare haren op haar wangen, boven de ogen, op de kin en aan de achterkant van haar voorpoten.
Waarom hebben katten in het donker 'lichtgevende' ogen? Dat komt door een licht-reflecterende laag achterin de ogen waardoor het beeld wordt versterkt. Deze laag achter het netvleis kaatst het licht terug, waardoor de kat het kleinste beetje licht dat het oog binnendringt kan benutten. Daardoor kan de kat in schemering bewegingen en voorwerpen zien die voor ons volslagen onzichtbaar zijn. In een pikdonkere nacht moeten ze echter afgaan op geluiden, reuk en de gevoeligheid van hun bijzondere snorharen.
Waarom vernauwen de pupillen van de kat zich tot een verticale spleet? Daardoor kan de kat nauwkeuriger regelen hoeveel licht de ogen binnendringt. Een dier waarvan de ogen zo gevoelig zijn, zou heel gemakkelijk door fel zonlicht verblind kunnen raken. Het vernauwen van de pupillen tot heel smalle spleetjes maakt het mogelijk om beter en nauwkeuriger de hoeveelheid licht die wordt toegelaten te beperken. Waarom de spleetjes verticaal staan en niet horizontaal is om de hoeveelheid licht nog verder te kunnen regelen door de oogleden meer of minder te sluiten.
Kunnen katten kleuren zien? Katten kunnen bepaalde kleuren onderscheiden, maar niet erg nauwkeurig. Katten gaan af op de verschillen in grijsheidswaarde van de kleuren. Ze maken geen onderscheid tussen twee kleuren die dezelfde grijswaarde hebben. Door verfijnde testen is gebleken dat ze onderscheid kunnen maken tussen: 1. rood en groen 2. rood en blauw 3. rood en grijs 4. groen en blauw 5. groen en grijs 6. blauw en grijs 7. geel en blauw 8. geel en grijs
Kleur is in het leven van katten niet zo belangrijk als in het onze.
Hoe komt het dat jonge katje tijdens het zogen niet kibbelen? Binnen enkele dagen heeft elk katje zijn eigen vaste tepel die ze herkennen door de specifieke geur van iedee tepel afzonderlijk. Als het baasje de buik van de kattin heeft gewaasen kunnen de kittens hun tepel niet meer vinden en het gekibbel begint. Ze raken gedesoriënteerd.
Hoe snel ontwikkelen jonge katjes zich? * Bij de geboorte zijn ze doof en blind, maar ze hebben een sterk reukvermogen. In dit stadium wegen ze tussen de 60 en de 120 gr *Omstreeks de vierde dag zijn de kleintjes al met het kneden begonnen waardoor de melktoevloed wordt gestimuleerd. Aan het eind van de eerste week beginnen de oogjes open te gaan en inmiddels is hun geboortegewicht verdubbeld. *Tegen het eind van hun eerste maand beginnen ze voor het eerst met elkaar te spelen. zeunnen zich ook wat beter voortbewegen en rechtop zitten. In dit stadium hebben de katjes blauwe ogen, ongeacht de kleur die ze later zullen krijgen en dat blijft zo tot ze een maand of drie oud zijn. Het gebit begint door te breken als ze een maand oud zijn. Ze beginnen hun eerste vaste voedsel te eten. * In hun tweede levensmaand worden ze heel levendig en erg speels onder elkaar. Binnenshuis zullen de jonge katjes hun moeders kattebak gaan gebruiken als ze anderhalve maand oud zijn. *In de derde maand laat de moeder ze niet meer zogen. * In hun vijfde maand beginnen de jonge katjes in hun woongebied geurmarkeringen aan te brengen. Ze raken hun melkgebitje kwijt en beginnen op een minder speelse manier de omgeving te verkennen. * Met zes maanden zijn de jonge katjes volkomen zelfstandig en zijn ze in staat op prooi te jagen en zichzelf te redden.
Waarom verhuist een poes haar jongen naar een nieuw nest? 1. Wanneer de jonge katjes tussen de twintig en dertig dagen oud zijn, verhuist de moeder ze gewoonlijk naar een andere plek. Op deze ouderdom moeten ze beginnen met vast voedsel te eten. Het eerste nest was gekozen met het oog op beslotenheid en veiligheid. Maar in hun tweede levensmaand, als het gebit is doorgebroken, moeten ze op prooidieren die door hun moeder gebracht worden, leren bijten en kauwen. Waar het nu op aan komt is dat de beste plekken waar voedsel te vinden is dichtbij zijn, zodat de moeder niet zover met prooidieren hoeft te sjouwen.
2. Poezen brengen hun jongen weg van plaatsen die ze onveilig achten. Als de nieuwsgierigheid van mensen te groot wordt dan kunnen de vreemde menselijke geuren de verblijfplaats onaantrekkelijk maken. De moederpoes kan dan op zoek gaan naar een nieuw onderkomen.
Hoe leren jonge katten doden? Ze hoven niet te leren hoe ze moeten doden, maar het maakt wel verschil als ze wat instructies van hun moeder hebben gekregen.
Waarom gooit een katje bij het spelen soms een speeltje in de lucht? Dit is het instincieve gedrag bij het vissen. Een speels katje dat een bal over zijn schouder werpt doet niets anders dan het in het echt zou doen als het buiten zou opgroeien bij een vijver of een rivier.
Wanneer worden katten seksueel volwassen? In principe als ze een jaar oud zijn, maar er zijn nogal wat variaties mogelijk. Katers ten vroegste op zes maanden, gewoonlijk wordt een kater niet voor hij elf of twaalf maanden oud is seksueel actief. Vrouwtjes zijn op zes tot acht maanden voor de eerste keer krols. Maar er zijn gevallen bekend van katjes die op drie tot vijf maanden al krols waren... Voor de verwende huiskat bestaan er geen vaste parings-seizoenen. Met haar jachtgehoor haarfijn ingesteld op de klank van de blikopener en op het zachte gezoem van de centrale verwarming op de achtergrond heeft ze niet veel te duchten van de jaargetijden. Het gevolg is dat haar voortplantingsgewoonten minder star zijn dan bij haar wilde soortgenoten. Ze kan al in de tweede helft van januari paren en haar eerste nest begin april produceren. Twee maanden later, als de jongen gespeend zijn en naar nieuwe tehuizen zijn vertrokken, kan ze opneuw beginnen.
Hoe snel planten katten zich voort? Als er geen beperkingen zijn kan een kattenpopulatie zich angstwekkend snel vermeerderen. Dat komt omdat katten voortreffelijke moeders zijn en doordat de domesticatie soms tot vergroting van het aantal jongen per nest kan leiden. Uitgaande van één enkel paar dat jaarlijks veertien jongen zou krijgen, kan na vijf jaar 65 536 nakomelingen hebben. Als ze allen in leven blijven en als er evenveel katers als poezen worden geboren.
Ze zijn met drie, mijn pleegkinderen. Zo is er Fransesco de ongeduldige, Juan de intelectueel en Enrico de koppige ... Drie katertjes van ongeveer vier weken oud. Maar nu al komt hun eigen karaktertje aan de oppervlakte. Het is vermoeiend, poezenmoeder spelen. Twee jaar geleden heb ik deze rol ook op me genomen. In het begin van mijn ziekteperiode. Nu zit ik hopelijk aan het begin van mijn nieuwe en actieve leven en weer ben ik uitverkoren om deze prachtige wezens door hun prille leven te leiden. Ik hoop dat ik er goed aan doe, want dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik me hier aan waag. Het is te vermoeiend, zeker als je er nog een activiteit bij hebt. Binnen dit en een jaar wil ik terug in het actieve leven gestapt zijn. Hoop ik een zekere carière uit te bouwen. Een beetje levensvoldoening te vinden en een beetje meer financiële zekerheid. Maar nu geniet ik van het prille leven in mijn handen. Hun eerste onzekere stapjes in het leven. Hun eerste vaste hapjes, het zuigen aan de papfles en het zich spinnend nestelen in mijn hals. Binnen enkele weken zijn ze zelfzekerder, verkennen ze de wereld op hun eigen pootjes en kunnen ze zelfstandig vlees en brokjes eten. Flinke opgroeiende katers zijn het dan die hun eigen weg zullen zoeken. Ze gaan naar huis, vinden hun eigen gezin en zullen me vergeten. Maar ik zal hen nooit vergeten, net zoals ik hun voorgangers altijd in mijn hart zal dragen.
Hoe gezellig zijn katten? Net als Peter Pan worden katten nooit volwassen.Hoewel ze lichamelijk normaal opgroeien tot geslachtsrijpe dieren. Jonge poesjes zijn speels en gaan vriendschappelijk met nestgenoten en hun moeder om, Dus zijn ze gewend aan samenwerken in een kleine groep. Bij hun latere volwassenheid beschikken ze dus ook over die kwaliteit waardoor ze minder felle tegenstanders van andere katten zijn en minder solitair leven.
Waarom willen katten voortdurend naar buiten en weer naar binnen? Een kat hoeft alleen maar een kleine inspectieronde van haar territorium te maken om alle informatie over de katten in de buurt te vergaren.. Ze vindt het prettig om die inspectietochtjes met kleine tussenpozes te maken, maar ze wil niet lang buiten blijven tenzij er een speciale en onverwachte verandering in de situatie van de plaatselijke kattenbevolking voordoet. Ze moet zo nodig haar territorium opnieuw aflopen om haar verflauwende geursignalen te vernieuwen. Als dat karweitje achter de rug is, lokken de gezelligheid en de veiligheid weer en voor de zoveelste keer verschijnt het smekende kattengezicht voor het raam.
Wat signaleert een kat met haar oren? 1. Ze veranderen van richting als de kat luistert naar geluiden die van verschillende kanten komen. 2. Ze geven de emotionele stemmingen van het dier weer. * ontspannen: ooropeningen wijzen naar voren en een beetje opzij. * alert: Ze richt haar blik op een interessant punt en haar oren gaan zover mogelijk overeind staan zodat de openingen recht naar voren wijzen. *opwinding of conflict: nerveus draaien van de oren. *defensief: oren liggen volkomen plat tegen de kop. Een manier om ze bij het vechten te beschermen. *agressie: de oren worden omgedraaid maar liggen niet geheel plat tegen de kop aangedrukt. De achterkant van de oren wordt van voren zichtbaar en dit is het alergevaarlijkste oorsignaal
Waarom zet een kat een hoge rug op als hij een hond ziet? Om zich zo groot mogelijk voor te doen in een poging de hond te laten denken dat hij met een geduchte tegenstander te maken heeft. Als de kat direct bij hun ontmoeting stelling neemt maakt hij een goede kans om het grote dier te verslaan, eenvoudig omdat hij door zijn aanval geen enkele "prooisignaal " vertoont. De kans is groot dat de hond een waardige aftocht verkiest tegenover de scherpe klauwen die naar zijn gevoelige neus worden uitgeslagen en de blazende furie laat voor wat die is.
Waarom blaast een kat? De kat imiteert het sissende geluid van een slang om een vijand de indruk te geven dat ook hij giftig en gevaarlijk is. Roofdieren hebben een aangeboren angst en diep respect voor giftige slangen.
Waarom kwispelt een kat met zijn staart als hij naar een vogel loert? Meestal besteedt de kat veel aandacht aan een goede dekking en is de staart vrijwel onzichtbaar. Hij zal nooit een prooi bespringen die niet dichtbij is. en zijn normale prooidieren zijn geen vogels maar wel knaagdieren.. 1. Het gebrek aan dekking op bijv. keurig geschoren gras 2.Daardoor is het onmogelijk voor de kat om ongezien naderbij te sluipen. 3. Dit brengt hem in een zwaar conflict waardoor zijn staart begint heen en weer te zwiepen wat het prooidier doet opschrikken.
Waarom klappertand hij als hij door het raam een vogel ziet? De kat demonstreert zijn dodlijke beet alsof hij zijn prooi al tussen zijn kaken houdt.
Waarom beweegt een kat bij het fixeren van een prooi zijn kop van links naar rechts? Een manier om nauwkeurig de afstand tot de prooi te bepalen.
Waarom speelt een kat soms met zijn prooi voor hij die doodbijt? 1. Voor een huiskat is het vangen van een muis of een volgeltje een belangrijke gebeurtenis. Hij kan er niet toe komen om de jacht te beêindigen en hij gaat er zolang mee door tot de prooi sterft. Zoals de honger groter wordt door gebrek aan voedsel, zo wordt de jachtdrift groter bij gebrek aan prooien. De huiskat overdrijft daardoor zijn reacties en moet het prooidier een langzame dood sterven. 2. Wanneer katten ratten aanvallen zijn ze doodsbenauwd voor hun tanden. De rat moet eerst dizzy gemaakt worden voor een poging tot een dodelijke beet wordt gewaagd. Dit kan hij bij een rat doen door met uitgeslagen klauwen bliksemsnel klappen uit te delen. Soms zal een jagende kat een klein muisje behandelen alsof het een gevaarlijke rat is. Bij het tikkertjesspel met muizen reageert ze gewoon veel te sterk op het mogelijk gevaar op een beet van een prooi.
Hoe bereidt een kat zijn maaltijd? Onmiddellijk na het doden van een prooi maakt de kat eerst een ommetje. Kleine knaagdieren worden met de kop vooruit opgegeten en de vacht wordt later uitgebraakt. Sommige katten verwijderen eerst de ingewanden en de galblaas. De kleinste soorten vogels worden met uitzondering van hun staart en vleugelpennen volledig opgegeten. Merels en lijsters worden eerst een beetje geplukt.
Hoe efficiënt is de kat als verdelger van schadelijk gedierte? Tot voor kort meende men dat boerderijkatten goed hongerig gehouden moesten worden om hen tot goede muizenvangers te maken. Maar dit is onjuist. Hogerige katten zwerven uit over enorme jachtterritoria op zoek naar voedsel, terwijl ze thuis minder knaagdieren vingen. Katten die door de boer gevoed worden, blijven dichter bij huis en hun score lag veel hoger.
Waarom bieden katten een pas gevangen prooidier aan hun baas aan? Omdat ze ons als jagers grote mislukkelingen vinden. Als ze voor dit royale gebaar op haar kop krijgt vindt ze haar menselijke vrienden voor de zoveelste keer onbegrijpelijk. De juiste reactie is: poes prijzen , de prooi met veel complimenten en geaai van haar aannemen en die dan ongemerkt laten verdwijnen.
Waarom eten katten gras? De kat haalt foliumzuur uit het gras wat in een vleesdieet ontbreekt. Als de kat gebrek aan foliumzuur heeft zal zijn groei daaronder lijden en kan er ernstige bloedarmoede ontstaan. De kat is op de eerste plaats een carnivoor. Katten worden op een vegetarisch dieet al snel ziek en kunnen niet lang in leven blijven.
Waarom spint een kat? Om vriendschappelijke gevoelens tegenover de ander te tonen
Waarom vind een kat het prettig om geaaid te worden? Omdat hij de mens als moederkat beschouwt, het aaien over de vacht lijkt veel op likken
Waarom trekt een kat met haar nagels aan de stof van uw lievelingsstoel? 1. Het afstropen van de oude en versleten nagelscheden, waarna glanzende nieuwe nagels tevoorschijn komen 2.Het oefenen en versterken van het in- en uitklapsysteem van de klauwen 3.Geurmarkering. Aan de onderkant van de voorste voeten zitten geurklieren en die worden bij het klauwen krachtig tegen de stof van het meubelstuk gewreven., waardoor de kat zijn persoonlijke signatuur op het meubelstuk aanbrengt. Een oud gebruikt naar de eigenaar 's geur ruikend hemd over de krabpaal gooien wil wel eens helpen. NOOIT DE NAGELS LATEN WEGNEMEN; Dit is een wrede en pijnlijke praktijk die ook psychologische schade bij de kat toebrengt. Een kat zonder klauwen is geen kat.
Waarom laat een poes zich op de rug rollen als ze u ziet? Op deze manier geeft een kat op een passieve manier blijk van vriendschappelijke gevoelens.. Het is een uiters bewijs van vriendschap,: ze vertrouwd je genoeg om jou haar kwetsbaarste houding toe te vertrouwen. Het is niet altijd veilig om aan te nemen dat ze bereid is toe te laten om haar buik te laten strelen. Dit contact zal zij als zeer onplezierig vinden en beantwoorden met een flinke klauw.
Waarom geeft een kat bij de begroeting kopjes tegen uw been? 1. Vanwege het vriendschappemijk lichamelijk contact 2. Geuruitwisseling. Zodat zijn dierbare familieleden zijn geur delen . Dit maakt dat hij zich nog meer op zijn gemak voelt bij zijn menselijke metgezellen.
Waarom wippen sommige katten omhoog op hun achterpoten als ze u begroeten? Een alternatief voor de typische kattenbegroeting waarbij de gezichten naast elkaar worden gewreven. Omdat het gezicht van de mens te hoog is, wipt hij met stijve voorpoten even van de grond om zijn mens te begroeten. Sommige slimme katten springen ergens op om zo tot een beter kopcontact te komen met hun mens.
Waarom maakt een kat met zijn voorste klauwen trapbewegingen op uw schoot? Kinderlijk gedrag. Als zijn mens gemakkelijk onderuit gezakt zit dan worden er signalen uitgezonden die zeggen: "ik ben je moeder en ik ben klaar om je te voeden." Voor de kat is dit een vertrouwelijk, warm ogenblik en als ze zomaar verwijderd wordt door het slachtoffer van haar vriendelijke klauwen, is dat onbegrijpelijk voor haar. Geen enkele kattenmoeder zou zich op deze manier gedragen.
Waarom begraaft een kat zijn uitwerpselen? Om hun geurvertoon af te zwakken. Het is de daad van een ondergeschikte kat die vreest voor zijn sociale standing..
Waarom beteedt een kat zoveel tijd aan de verzorging van zijn vacht? 1. Om zich schoon te houden 2.Om de vacht gladder te maken zodat de isolerende werking verbetert 3.Om af te koelen bij zomerse warmte. 4.Onder invloed van het zonlicht wordt in de vacht het essentiele vitamine D geproduceerd. De kat krijgt dit onmisbare voedingsadditief naar binnen door met haar tong over de door de zon verwarmde vacht te likken. 5.Overspronghandeling, om de spanning te verlichten 6.Na het knuffelen van uw kat, herstelt ze het evenwicht van haar eigen lichaamsgeur 7. De krachtige rukjes die gegeven worden aan de vacht stimuleren de huidklieren waardoor de vacht beter tegen water bestand is.
Een kat die in de rui is of lange haren heeft, krijgt in korte tijd erg veel haren naar binnen. Die vormen een bal en kunnen verstoppingen veroorzaken. Gewoonlijk worden zulke haarballen spontaan uitgebraakt, maar als ze te groot worden, kunnen ze een groot probleem vormen.
Waarom zwieps een kat zijn staart heen en weer? DE kat bevindt zich in een conflictsituatie. Hij wil twee dingen tegelijk doen, maar elke impuls blokkeert de andere.
Waarom spuit een kater urine tegen de tuinmuur? Om hun territoria te markeren. Ze voelen zich aangetrokken tot plaatsen waar zij zelf of andere katten al eerder gespoten hebben en voegen een nieuwe geur toe aan de oude geuren waar nog iets van te ruiken is. Ze hebben een soort functie zoals de krant bij ons. Katten lopen hun territoria af en door te ruiken aan de geurmarkeringen kunnen ze alle nieuws over het komen en gaan in de kattenpopulatie te weten komen. Als een kat besluit zelf nog maar eens te spuiten is dat zoiets als een ingezonden brief aan de krant schrijven... Ook vrouwtjespoezen en gecastreerde katers spuiten. Zij doen het minder vaak en de geur is minder doordringend zodat wij die nauwelijks opmerken.
Hoe groot is het territorium? In het wild levende katten doen hun ronde over wel zeventig hectare. Ook huiskatten die in afgelegen gebieden wonen werken ontzagwekkende gebieden af. De gemiddelde boerderijkaters 'doen' wel zestig hectare. De vrouwelijke boerderijkatten gebruiken gemiddeld niet meer dan zes hectare. Het gebied van stadskatten kan slinken tot amper 800 m². Territoria van vrouwtjeskatten mogen elkaar overlappen. Zij hebben vaak speciale plaatsen waar ze elkaar op neutraal gebied kunnen ontmoeten. Het overlappen is mogelijk doordat de katten elkaar meestal kunnen ontwijken bij het controleren van de geurmarkeringen op hun eigen stuk grond.
Annie is een alleenstaande moeder die haar saaie leven wil doorbreken met haar kunst. Ze is kunstenares en maakt sculpturen, die in een galerij te koop hangen. Ze wordt opgeroepen voor jurydienst bij een nogal belangrijke mafiazaak. Eerder uit verveling neemt ze deze uitdaging aan. Net op dat moment worden haar werken verkocht aan een rijke man die veelbelovende kunst verscheept naar Japen. Ze gaat met hem uit. Een knappe, innemende, charmante en uiterst intelligente man, die zich de professor laat noemen. Ze laat zich verleiden, maar net dan laat hij zijn ware gelaat zien. Slechts één woordje kan het leven van haar zoontje redden. Eén eenvoudig woordje in de jury: onschuldig... Daarna is de nachtmerrie voorbij en kan hun saaie leventje weer hun eigen gangetje gaan.Maar de professor wordt geobsedeert door dit eenvoudig huismoedertje die haar zaak verdedigd als een leeuwin. Hij wil meer, hij wil haar in zijn macht ook al moet hij iedereen die in de weg loopt vermoorden! Zelfs haar zoon ...
Een spannende thriller. Geen enkele letter staat er teveel in, geen saai zinnetje te vinden. De personages zijn eenvoudig, de taal is overzichtelijk en de hoofdstukken worden kort gehouden, wat de spanning alleen maar opdrijft. Je leeft mee in het personage van de 'professor'. Je begrijpt zijn denkpatronen, ook al weet je dat hij gek is toch laat je je meeslepen door zijn redeneringen en begrijp je de invloed die hij uitstraalt op iedereen rondom hem. Niets loopt zoals wordt verwacht. Achter iedere bladzijde volgt er een nieuwe wending. Je voelt bijna respect voor deze waanzinnige moordenaar...
Dit verhaal is van de hand van de auteur van de Paardenfluisteraar. Dat moet toch een referentie zijn, ook al heb ik dat werk niet gelezen noch de film gezien. Maar toch vertrek je van bepaalde verwachtingen ... De stijl van het boek is saai en klungelig. Het hele verhaal hangt aan elkaar van clichés. Het ene na het andere. Alleen de passage in het Afrikaanse oorlogsgebied kunnen me een beetje boeien.... Twee vrienden, Connor en Ed, hebben een zomerbaantje. Ze zijn Rookspringers. Een afdeling van de brandweer die bij hevige bosbranden per vliegtuig vlakbij de brandhaard gedropt worden om de brand van binnenuit te bestrijden. Zo ook dit jaar, maar Ed brengt zijn nieuwe vriendin mee: Julia... Zoals te verwachten worden Julia en Connor verliefd, maar verdringen deze gevoelens om hun beste vriend niet te kwetsen. Een vreselijk drama met als gevolg: Ed is blind en Julia voelt zich verantwoordelijk. Ze trouwen, willen kinderen maar Ed is niet in staat om er te verwekken. De voor de hand liggende oplossing: Connor wordt spermadonor (Deze wending had niemand verwacht ...) Maar Connor kan deze komedie van het gelukkige huwelijk niet aanzien en vertrekt als fotograaf naar het oorlogsgebied. Hij verbreekt ieder contact met zijn vriendenkring en zelfs zijn werkgever weet niet waar hij verblijft. Dan volgt het boeiende deel over de schrijnende toestand in verschillende oorlogsgebieden in Afrika. Maar een nieuw drama lijkt zich te ontwikkelen aan het thuisfront. Ed sterft en Julia gaat samen met haar dochter op zoek naar haar grote liefde in Afrika... Als per toeval komen ze elkaar in dat onmetelijke continent op het spoor en vinden elkaar midden op het slagveld.... Enkele bladzijden lang is men nog een beetje onzeker over hun gezamenlijk toekomst maar 'gelukkig' geeft hun vroegrijpe tienjarige dochter hun haar zegen, waarna ze prompt een tweede kind maken onder het goedkeurend oog van de foto van Ed die op het nachtkastje staat....
3500 jaar geleden was de kat al volledig gedomesticeerd. Er bestaan teksten uit het oude Egypte om dit te bewijzen. Overblijfselen van katten zijn op een neolithische opgravingsterrein nabij Jericho gevonden, 9000 jaar oud. Het geraamte van een kat is bij zijn overgang van wild naar tam heel weinig veranderd. Alleen als we specifieke teksten en nauwkeurige tekeningen hebben, zoals uit het oude Egypte, kunnen we er zeker van zijn dat de transformatie van wilde kat tot huisdier heeft plaats gehad.
Het temmen van de kat is zeker niet begonnen voor de intrede van de landbouw in het jonge steentijdperk. In dit opzicht verschilde de kat van de hond. Honden hadden voordien al een belangrijke rol te vervullen. Maar katten waren voor de mens van weinig nut voor hij grote hoeveelheden voedsel begon op te slaan. Een enorme knaagdierenoverlast moet één van de vroegste plagen zijn geweest waarmee de stadsbewoners geconfronteerd werden. Vanaf dit stadium was het houden en fokken van katten om de ongediertebestrijding te verbeteren maar een kleine stap.
In Egypte werd de kat als heilig beschouwd en op het doden ervan stond de doodstraf. Als de kat een natuurlijke dood stierf in een huis, dan waren de bewoners verplicht volledige rouw aan te nemen, wat onder meer het afscheren van de wenkbrauwen inhield. Het lichaam van de Egyptische kat werd na zijn dood met groot ceremonieel gebalsemd, waarbij het lijk in verschillende gekleurde doeken werd gewikkeld en het gezicht bedekt werd met een gesneden houten masker. Sommige katten werden in katrvormige houten doodskisten gelegd, anderen werden in een omhulsel van gevlochten stro verpakt. In enorme aantallen werden ze op kattenkerkhoven begraven.
De kattengodin heette Bastet, wat "Zij-van-Bast" betekende. Bast was de stad waar de voornaamste kattentempel gesitueerd was en waar ieder voorjaar wel een half miljoen mensen bijeen kwamen voor het heilige feest. Bij elk van die feesten werden zo'n tweeduizend gemummificeerde katten begraven als eerbetoon aan de maagd-godin met kattenkop. De cultus van de kat heeft bijna tweeduizend jaar stand gehouden. Een officieel verbod kwam in het jaar 390.
Niet alleen aanbaden ze hun katten, maar ook verboden ze uitdrukkelijk hun uitvoer. Knaagdierenplagen die Europa teisterden maakten dat de kat een grote naam kreeg als ongediertebestrijder. Zijn faam verspreidde zich snel over het hele continent. De Romeinen waren daar grotendeels aansprakelijk voor. Dat de katten in de eeuwen daarna goed werden behandeld weten we uit de straffen die op het doden ervan stond. Die waren wel nier zo extreem als in het oude Egypte.
Deze goede tijden voor de kat zouden echter niet blijvend zijn. In de middeleeuwen zou de kattenbevoling van Europa op instigatie van de Christelijke kerk eeuwen kwelling, marteling en dood tegemoet gaan. Omdat ze dààrvoor een rol hadden gespeeld in heidense rituelen werd de kat uitgeroepen tot zondig schepsel, handlanger van Satan en vriendje van heksen. Overal werden de Christenen aangemoedigd katten zoveel mogelijk pijn en ellende te bezorgen. De heilige was in een vedoemde veranderd. Op aandrang van de priesters werden honderdduizenden van hen gevild, gekruisigd, geslagen, geroosterd en van kerktorens gesmeten als onderdeel van een wrede zuiveringscampagne tegen de vermeende vijanden van Christus.
Omdat mijn goede vriendin Agaath op het punt staat om voor de eerste keer in haar leven een klein poesje te adopteren, maar niets weet over deze elegante, stijlvolle en hooggeplaatste wezens zet ik af en toe wat weetjes, tips en informatie over de kat....
De kat leidt een dubbel leven. Thuis is hij een overjarig kattejong, buiten op straat is hij volwassen, zijn eigen baas. De kat ziek kans een tam dier te blijven dankzij zijn opvoeding. Door als jong katje zowel mat andere katten als met mensen om te gaan, raakt hij aan beide gehecht en meent hij tot beide soorten te behoren. Hij is als een kind dat in een vreemd land opgroeit en daardoor tweetalig wordt. De kat ontwikkelt een gespleten persoonlijkheid. In lichamelijk opzicht blijft hij een kat, geestelijk is hij zowel een kat als een mens. Hij behandels zijn menselijke eigenaren als pseudo- ouders omdat ze de taak van de moeder in een gevoelig stadium hebben overgenomen en doogingen met het geven van voedsel en het verlenen van steun tijdens het opgroeien. Evenals de kat ziet de hond zijn bazen als pseudo-ouders. Maar de hondengemeenschap is een roedelgemeenschap, die van katten niet. Onder natuurlijke omstandigheden trekken ze samen op en houden elkaar ondertussen nauwlettend in het oog. Bij katten bestaat ook een ingewikkeld soort sociale structuur, maar ze jagen nooit in roedels. In het wild wordt de dag grotendeels doorgebracht met sluipjacht op eigen houtje. Zodra de kat een mens heeft kunnen bewegen een deur te openen is hij er vandoor zonder ook maar even om te kijken. Bij het overschrijden van de drempel wordt de kat een ander dier. De geest van mensenjong wordt uitgeschakeld en de geest van wilde kat ingeschakeld
Vanwege dit verschil tussen de huiskat en de huishond is de kattenliefhebber over het algemeen een beetje anders dan de hondenliefhebber. Gewoonlijk heeft hij een karakter dat sterk geneigd is tot zelfstandig denken en handelen. Kunstenaars houden van katten; soldaten houden van honden. Noch de kat noch de kattenminnaar heeft gevoel voor de veelgeprezen 'teamgeest'. Als je een gezelligheidsmens bent, er graag bij wil horen en één van de kliek wil zijn dan is de kans niet groot dat er voor de kachel thuis een kat ineengerold ligt te slapen. Het is moeilijk je een rugbyspeler met een poes op schoot voor te stellen., hem een hond zien uitlaten ligt voor de hand... Kattenliefhebbers zijn vaker te vinden onder vrouwen. Dat is niet zo'n wonder aangezien de rollenverdeling die zich in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld. De prehistorische mannen raakten gespecialiseerd in de groepsjacht terwijl de vrouwen zich bezighielden met voedsel verzamelen en kinderen groot brengen. De moderne hond heeft dus veel meer gemeen met de mannelijke mens dan met de vrouwelijke. In werkelijkheid zijn er veel meer mensen die evenveel plezier beleven aan het gezelschap van de kat als aan dat van de hond. En we hebben allemaal in ons karakter zowel katten - als hondentrekjes. Zowel met de hond als met de kat hebben we een plechtig contract afgesloten. Met hun wilde voorouders hebben we een ongeschreven afspraak gemaakt dat we in ruil voor het uitvoeren van bepaalde taken eten, drinken en bescherming zouden bieden. Voor honden konden die taken van allerlei aard zijn zoals hulp bij het jagen, het beschermen, verdediging, het bestreiden van schadelijk ongedierte en het dragen van lasten en het trekken van karren en sleden.
Voor katten waren de voorwaarden in het oude contract veel eenvoudiger en dat zijn ze gebleven. Er was maar één primaire en één secundaire taak. Allereerst werd er van hen verwacht dat ze schadelijk ongedierte bestreden en daarna kwam hun rol als gezinsdier er bij. Omdat ze solitaire jagers op kleine prooien zijn, waren ze van weinig nut voor de menselijke jager in het veld. Doordat ze niet in een strak georganiseerde sociale groep leven waarin ze van elkaars hulp afhankelijk zijn om te overleven, slaan ze geen alarm als er binnendringers in het huis komen. Ook als lastdier zijn ze niet bruikbaar. Katten bewegen zich gracieus en beheerst dat het een lust is voor het menselijk oog. Voor een gevoelig mens is het een voorrecht de kamer met een kat te delen, oogcontact met hem te hebben, zijn begroetingskopjes te voelen of hem zalig ineen te zien rollen op een zacht kussen. En voor miljoenen eenzame mensen is de kat een ideale metgezel.
Ik kan de slaap niet vatten. Hormonen gieren door mijn lijf. De pijn verscheurd mijn opgezwollen baarmoeder. Ik ben rusteloos, de stormwind huilt. Het gesloten raam verstomd zijn gebulder, maar ik voel hem razen door ieder vezeltje van mijn vermoeide lichaam. Waar zijn Lotje ... Liesl? Waarschijnlijk op jacht, hun ziel wordt ook rusteloos verdergejaagd door de wind. Onbewust lig ik op hun te wachten. Mijn twee vrije kinderen. Ik hou zoveel van mij poezenkinderen. Soms doet het pijn. Ik voel een grenzeloos respect voor hen en misschien ook een steekje jaloezie voor hun ongetemde vrijheid. Schuld voel ik ook. Schuld tegenover hen, omdat ik hen ongevraagd opzadel met drie indringers. Tijdelijk ... Maar ik ben verliefd. Ik heb het niet gewild, maar hij heeft mij hart veroverd. Enrique, mijn stoere koppige kater van bijna vier weken oud. Hij voelt het en huilt als hij me ziet en niet bij mij kan zijn. Hij rolt zich op zijn bolle ruggetje zodat ik zijn mollige, blanke buikje kan strelen. Aanbiddelijk kijkt hij me met zijn donkerblauwe kijkers aan en hij doet zo zijn best om goed te eten, zuigend aan zijn papfles. Iedere keer ik mijn ogen sluit, zie ik zijn bolle kopje voor mijn ogen. Hij klaagt en zaagt als het hem niet aan staat. Semmelt in zijn babytaaltje onder het voeden en huilt hartverscheurend als hij krampjes heeft, waarna hij hartstochtelijk begint de spinnen als mijn massage of Vinnie's tong de pijn verlicht. Phoebe, mijn stafford baby, mijn dochter, begrijpt het niet goed. Ze wil erbij horen, maar ze is nog zo ontstuimig. Ze is jaloers omdat Vinnie mag helpen. Maar als ik haar erbij roep begrijpt ze niet goed wat ze moet doen. Enig moederinstinct is haar vreemd. Ze lijdt eronder, ook onder de aandacht die ze nu moet delen, ook al probeer ik haar, als ik tijd heb, mijn volledige aandacht te schenken. Mijn vriend ligt luid te snurken in bed. Laat hem maar slapen. Hij heeft de laatste weken niet veel rust gekend en nu wordt ook hij weer opgescheept met dat jeugdige geweld in huis. Maar eerlijk gezegd, ik denk dat hij er stiekem van geniet. Een beetje afleiding in deze trieste dagen. Een zalfje voor de nog verse wond, om de pijn te verzachten en wie weet een beetje sneller te helen. Wie weet. Met deze gedachte sluimer ik zachtjes in, tot ik wordt gewekt door Phoebe. Zij ligt luidop te dromen. Luid blaffend en huilend ... Zelfs in haar droom maakt ze ruzie met Vinnie over de kittens. Wie mag er het dichtst bij komen. Wie mag er met de nieuwe kameraadjes spelen ... Ikke, ikke, ikke!! Het zijn net mensenkinderen. Maar onderetussen zijn mijn twee dochters nog altijd niet thuis. Morgenochtend, half zeven, staan ze hier weer voor de deur. En die logees? Ach, die wennen wel en twee ervan zijn, als alles goed gaat, binnen enkele weken al weg. Naar huis ...
Je kan je rug hier amper draaien of er gebeuren hier onverklaarbare dingen. Zomaar, zonder waarschuwing. Eén dag ben ik weggeweest. Eén klotedag en ik wordt hiet al vervangen door drie miezerige, piepende, grijze mormels. Bah ... Ik lag boven op de wasmand (propere was wel te verstaan) een zalig tukje te doen. Ik hoor het vrouwtje zachtjes binnen komen. Eventjes later gaat het baasje op onze speelkamer rommelen en hij komt met Phoebes eerste slaapkamertje naar beneden. Zij noemen het een bench. Als kitten heb ik in zo'n kleinere versie gelapen en later heeft Liesl haar eerste nachten er ook in versleten. Ik begon een vreemde geur te ruiken en eventjes later hoorde ik een klagelijk gepiep. Snel verstopte ik me onder het bed. De laatste keer dat dit gebeurde werd ik met Liesl opgescheept. Ze zijn hier nu al een dag. Meer dan een dag. Alles draait om hen. Die verdomde, kleine, stinkende griezels. Vanmorgen ben ik, toen het vijf miniten stil was in die kooi, snel langs hen heen geglipt en heb me uit de voeten gemaakt. Ik ken hen niet en ik ben niet van plan em hen te leren kennen. Van mij mogen ze ophoepelen! Liesl trekt er zich, zoals gewoonlijk, niets van aan. Zij is direkt een kijkje gaan nemen en maakt zich er niet druk in. Soms denk ik dat zij ijs in haar aderen heeft stromen. Zo koelbloedig kan ze zijn. Ik niet, ik ben heel emotioneel en ik verdraag geen veranderingen. Net zoals het baasje. Maar zelfs die is al vertedert. Het vrouwtje geeft hen melk uit mijn papflesje! Het papflesje waarmee ik groot ben geworden en waaruit ik niet meer mag drinken. Ik verdomde het om naar huis te komen. Tot vanavond mijn buikje begon te rammelen. Ik was rats vergeten dat we vervelende logees hadden en ik ging naar binnen. Maar ik was amper door de deur of ik rook hun doordringende, zure geur al. Ik keerde onmiddellijk om. Mijn honger was op slag over. Het vrouwtje is naar me toe gekomen en ze heeft me binnen opgesloten. Ze opende een blikje vis en eerst was ik opgetogen over deze traktatie, maar zelfs haar handen ruiken naar die indringers. Bah!!! Nu is zelfs mijn favoriete hapje verpest en ze laat me niet naar buiten. Ik heb er zo de pest in!
April twee jaar geleden. Het dieptepunt van mijn leven. Lichamelijk en mentaal was ik een wrak. Alles was me teveel. Dat weekend hadden we in onze tuin een pracht van een poes gezien. Ze kwam onder de houtstapel onderuit gesprongen toen we naderden. Een zwarte, langharige poes met een rosse plek rond haar rechter oog en witte voetjes. Fier zit ze ons vanaf een afstandje gade te slaan, terwijl wij haar sprakeloos staan te bewonderen. Lotje was toen een half jaar oud. Op de leeftijd van vier weken is ze bij ons gekomen. Ik heb haar nog enkele weken de fles gegeven, waarna ze groot en sterk genoeg was om zelfstandig te eten. Ik had genoten van het voeden van dat kleine wezentje. Van mij had het nog wel wat langer mogen duren. Mijn moederinstinct zeker, dat af en toe de kop op steekt. Die morgen had ik allerlei boodschappen op mijn lijstje staan, ook al was ik doodop. Halfweg, in de auto, krijg ik telefoon van mijn vriend. Onderweg naar het werk had hij die prachtige poes dood op straat gevonden. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was "O God, als die maar geen kleintjes had..." Ik snel zo vlug mogelijk naar huis en loop naar die houtstapel. Ik heb niet eens moeten zoeken. Mijn instinct vertelde me onmiddellijk waar ze lagen. Drie kleine hummeltjes. Twee weken oud, hun oogjes nog dicht. Ik denk: "Oh shit, oh shit, oh shit..." Echt, andere woorden bestonden niet voor deze situatie. Ik was totaal uitgeput, depressief en ik wist niet eens waar ik met mijn leven naatoe moest. Laat staan dat ik wist hoe je de verantwoordelijkheid van drie kleine weerloze wezentjes op je schouders moest dragen. Maar wederom haalde mijn instinct het van mijn 'gezond' verstand. Ik zette de drie poesjes (ze waren niet groter dan een cavia van enkele weken oud), in Lotjes transportbox en ik reed naar de dierenarts. Zij onderwees me in het verzorgen van kattenweesjes. Gewapend met kattemelkpoeder en een hoop goede voornemens toog ik naar huis. Ik vond een oud konijnenhok en ontsmette het ding. Zette het bij de verwarming, legde er een zacht deken in met daarop een warm kersenpitkussentje en een warmwaterblaas gewikkeld in een dikke handdoek zodat ze zich niet konden verbranden. En toen begon mijn zware taak van surrogaat moederpoes... Dag en nacht stond ik klaar voor mijn baby's. Ik gaf ze eten met de fles en Vinnie, die op slag voor de tweede keer bompa werd, masseerde met zijn dikke pit bull tong de buikjes. Trouw kweet hij zich van deze taak tot ze vaste voeding begonnen te eten. Daarna trekt hij er zijn neus voor op. Maar tegen die tijd aten ze zelfstandig en konden ze al op de kattenbak. Na enkele weken, ze groeiden als kool, was de rosse kater al geplaatst. Rosse katers zijn erg gewild. Het langharig tijgerpoesje had ook al snel een thuis en het kleinste hield ik zelf. Zij was ons zorgenkindje. Ze at niet goed en kreeg epilepsie aanvallen, die mettertijd overgegaan zijn, al heeft haar leventje toch ettelijke keren aan een zijden draadje gehangen. Ik noemde haar Liesl en ze is uitgegroeid tot een prachtige zwarte, langharige poes met een rosse vlek rond haar rechteroog. Het evenbeeld van haar moeder. Daarstraks was ik bij een vriendin in de garage op zoek naar bloempotten. Een tijgerpoes schrikt op en vlucht weg. Ik wist het meteen. Ik heb niet eens moeten zoeken, mijn instinct nam het weer over. Drie kleine tijgerpoesjes. Drie à vier weken oud. Vorig jaar had dezelfde poes ook een nestje in haar tuin. Maar de poesjes verwilderden al snel en de buurman heeft ze laten vangen door het asiel. Door ervaring weet ik dat ze daar amper een week later een spuitje krijgen. Mijn vriendin wil graag één van de poesjes houden. We besluiten om ze zelf groot proberen te brengen. Met de fles. Het is dit, met de kans dat er eentje sterft of ze groot laten brengen door hun moeder om binnen enkele weken ergens in een overvol asiel aan hun einde te komen. We besluiten om het risico te nemen. Opnieuw ben ik pleegmoeder en opnieuw vervult bompa Vinnie zijn taak ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Jarenlange is dat oude gerenoveerde gebouw mijn tweede thuis geweest. Letterlijk: "Home away from home ... "Afgelopen september ben ik nog volle moed aan het nieuwe schooljaar begonnen, amper drie maanden later begon de afkeer te groeien. Waarom? Ik kon het niet zeggen. Er was iets, een lichte verschuiving in de sfeer ... De nieuwe directrice had haar intrede gedaan en ook al zag je haar niet, toch was haar aanwezigheid te voelen in iedere porie van het oude gebouw. En ik hield niet van dat gevoel. 
Dit boek is eigenlijk de moderne versie van het verhaal van Koning Salomo. Twee families vechten om een kind waarvan de ouders bij een verschrikkelijk ongeluk zijn omgekomen. Een dramatisch verhaal, dat echter met weinig gevoel wordt verteld. Het is een oppervlakkige opsomming van de feiten, dat wordt vervolgd door de logische gevolgen hiervan. Met natuurlijk een heel voorspelbaar einde. 
Daarnet een ontspannend wandelingetje met de honden gemaakt. Sinds ik een tijdje geleden door mijn enkel ben gezakt, was het er niet meer van gekomen. Eerst door de pijn, daarna uit voorzorg,. Maar hoe voorzichtig ik ook was, het heeft niet veel geholpen. Twee weken geleden geleden zakte ik opnieuw door die verdomde enkel.Terug in de windels en enkele dagen kreupel. Zonder de steun van dat verband kan ik amper een voet voor de andere zetten. Maar ingetaped met stevige schoenen en mijn enkel vast ingesnoerd, geraak ik redelijk goed van plaats. Dus ik dacht: "Laten we een wandelingetje maken!"
In Spanje worden windhonden, waaronder voornamelijk Galgo's, schandelijk behandeld. Als hun carière bij de hondenrennen erop zit, staat hun geen welverdiend pensioen te wachten. Martelen, pijn en foltering is hun deel. De gelukkigen onder hen vinden snel de dood. Anderen kwijnen weg en laten zich die "ondierlijke " behandelingen welgevallen. Zich verdedigen of aanvallen zit er bij hen niet in. Daar zijn ze te zachtaardig voor.
Vinnie begreep de bevelen, dus de hondenschool werd al een stuk plezanter. Alleen het apporteren ging nog niet zoals gewenst en dat moest hij kunnen wilde hij overgaan. Hij kon het wel! Maar als je zijn apport voor de tweede keer wegsmeet, vertikte hij het om hem terug te brengen. Demonstratief ging hij ermee aan de kant liggen en hij leek te zeggen:
Als een verantwoordelijke Pit Bull "eigenaar" toog ik samen met onze jongen naar de les. Eerst de puppyklas! Lekker rondhollen met andere puppies en spelen. Basis oefeningetjes leren en het baasje volgen. Fijn! Maar Vinnie is volgens mij licht autistisch. Hij leeft in zijn eigen wereldje en daarin laat hij niemand zomaar toe! Andere honden intereseren hem niet echt, zeker niet als ze een beetje opdringerig zijn. Op zijn eentje verkende hij het afgesloten puppiepleintje en een beetje te uitbundig begroette hij de andere baasjes. Mensen vond hij meteen geweldig, maar hiij kende zijn eigen kracht niet. Mensen knielden vertederd neer, streelden hem en praatten op een vrolijke toon tegen hem. Vinnie begon met zijn hele lijfje te kwispelen, waarna hij met vier poten tegelijk van de grond sprong. Op dat moment gaf ik een waarschuwende gil maar tegen dan was het al te laat. Mensen bogen hun hoofd om hem te knuffelen, niet snel genoeg naar meneers zin en dus hielp hij een handje. Bruusk stootte hij zijn snoet in hun richting en zo kreeg menig bewonderaar een flinke stomp op de neus en belandde zo met de voeten in de lucht op het gras...
Onze Vinnie was dus gearriveerd in ons nederig stulpje. Op dat moment woonden er al een tweejarige Duitse herder, Quorton genaamd en een bijna driejarig Witte herderteefje, Faith, bij ons. Ook resideerde er in die tijd een kruising Siamese kater, Sooike genaamd, in onze woning. Enfin, het was op een novemberavond, rond half acht toen we na een lange rit eindelijk thuis kwamen. Vinnie had de hele weg op mijn schoot liggen slapen. Mijn vriend droeg hem naar binnen en zette hem in de woonkamer. Uit gewoonte zette hij de TV aan. Vinnie zag de beelden op het scherm flitsen en met open mond liet hij zich verbaasd op zijn kont zakken. Zeker vijf minuten heeft hij met grote ogen naar dat vreemde kastje zitten staren. Maar daarna was de lol er ook voorgoed af. We lieten hem rustig het huis verkennen, voordat we hem lieten kennis maken met zijn nieuwe broer en zus.
Gevaarlijke honden. Pit Bulls en Amerikaanse Staffords staan op de eerste plaats op die beruchte lijst. Net de twee rassen waar ik gek op ben. Meer dan gek zelfs. Het begon bijna elf jaar geleden. Mijn vriend kreeg interesse in de Pit Bull. Ik, gehersenspoeld door de media zoals iedereen, verklaarde hem voor gek. Maar wij lopen nooit over één nacht ijs. Ijverig en toch een beetje nieuwsgierig wonnen we informatie in. In die tijd was internet nog niet zo ingeburgerd zoals nu, dus het gebeurde allemaal via via en langs advertenties. Maar we leerden mensen kennen die de trotse bezitters waren van Bull terriërs en American Staffords. Amstaffs, zoals ze bij de "kenners" worden genoemd. We waren verkocht ... De Pit Bull en de Amstaff zijn in wezen één en dezelfde hond. Alleen is de Amstaff meer op show gefokt en daardoor zwaarder en groter gebouwd. Maar van karakter vind je weinig of geen verschil.
Sinds zijne Koninklijke Hoogheid Prins Enrique de Eerste zijn intrek heeft ingenomen in dit bescheiden onderkomen, is het wel gedaan met de rust. Ieder stapje wordt luid becommentarieerd. Van zogauw hij wakker is tot hij, af en toe, een kort dutje doet. 
Heer Harry Caravacho is op zijn landgoed gearriveerd. Zonder enige schroom heeft hij de macht overgenomen. Na een weldoend bad om alle stof en andere onwelriekende onreinheden te verwijderen van zijn weelderige vacht, werd hij in zijn koninklijke gewaad gewikkeld waarna hij in de armen van zijn nieuwe beschermvrouwe in een diepe slaap viel. Voor de verdere avonturen van Heer Caravacho, toekomstige schrik van de Balense katers, verwijs ik u graag naar Agaatjes Nieuwe Wereld: http://blog.seniorennet.be/agaath/ 
Hier zit ik nu, met één hand typend aan de computer. In mijn andere hand ligt de kleine Enrique opgerold te slapen. Zalig, zo'n kleine poeznbaby in huis. Ik denk aan zijn moeder, zou zij zich haar drie gestolen zonen nog herinneren? Hoe lang heeft ze hoploos gezocht achter haar zuigelingen? Treurt een poezenmoeder lang of heeft de natuur haar onmiddellijk opnieuw krols gemaakt? Vruchtbaar, katers lokkend en verlangend naar nieuwe baby's. Zouden haar eigenaars zich bewust zijn van de op elkaar volgende zwangerschappen van hun geliefde poes?
Nog eentje te gaan. Mijn pleekinderen beginnen stilletjes aan op een leeftijd te komen dat ze de wijde wereld willen verkennen. Dus, jetje (die vanaf nu met de naam Frits door het leven gaat) is vavavond verhuist. Eerlijk gezegd, ben ik wel blij. Met liefde en plezier heb ik mij op deze taak gestort maar, het is tijd ... Tijd om eventjes rust in ons leven te vinden. Morgen vertrekt Franske, die ondertussen Harry Carravacho gaat heten. Een mooi naam, klinkt een beetje adelijk, niet? Maar Heer Harry Caravacho zal als een Lord heersen over zijn toekomstig gebied. Met zijn grote witte klauwen zal hij vele rake klappen kunnen uitdelen. Hij eet nu al voor twee, dus hij gaat een postuur om u tegen te zeggen kweken. Katers van Balen, uw nieuw koning is geboren, in een stal tussen de planken, maar hij is grootgebracht op een warm kersenpitkussentje met de beste melk en het stevigste vlees.
Onze poesjes mogen af en toe eens vrij rondwandelen in de woonkamer. Ze zijn nu ongeveer vijf weken oud en ze groeien snel, vooral in de breedte, hebben we nu gemerkt. Door hun bolle buikje geraken ze amper van plek. Ze krijgen nog iedere dag hun flesje, maar ondertussen krijgen ze vlees à volontè. En dat is te merken. Alleen Enrique, het probleemkindje, blijft normale proporties aanhouden.
Te goed voor deze wereld... Ja, lach er maar mee, maar ik zit er mee. Mijn hele leven ben ik vervloekt met deze zege. Altijd voor anderen klaar staan, geen neen kunnen zeggen, anderen aanvoelen, vertrouwen uitstralen waardoor wildvreemden hun hele ziel voor me blootleggen. Maar als ik zelf hulp nodig heb ... Hulp voor de helpers bestaat niet. De goeden moeten hun plan maar trekken.
Vanmorgen vroeg, nog voor de kippen, werd ik wakker uit een nare droom. Manlief lag naast me nog zalig te ronken en de merels gaven hun eigen songfestival. Maar toch kon ik de slaap niet meer vatten. Mijn gedachten dwaalden af. Vandaag is het moederdag. Sinds mijn moeder negen jaar geleden gestorven is, zet ik mijn schoonmoeder tweemaal per jaar dubbel en dik in de bloemetjes. Zeker dit jaar kunnen we niet overslaan, nu haar man pas gestorven is. Net op dit moment hebben we geen cent teveel. Pas de belastingen betaald en nog enkele dringende rekeningen die liggen te wachten op de kast. Iedereen doorspartelt wel eens zulke nare periodes.
Inenten waartegen en wanneer
de voorbereidingen : 
Het leven lijdt je langs mysterieuze wegen ...
Annie is een alleenstaande moeder die haar saaie leven wil doorbreken met haar kunst. Ze is kunstenares en maakt sculpturen, die in een galerij te koop hangen. Ze wordt opgeroepen voor jurydienst bij een nogal belangrijke mafiazaak. Eerder uit verveling neemt ze deze uitdaging aan.
3500 jaar geleden was de kat al volledig gedomesticeerd. Er bestaan teksten uit het oude Egypte om dit te bewijzen. Overblijfselen van katten zijn op een neolithische opgravingsterrein nabij Jericho gevonden, 9000 jaar oud. Het geraamte van een kat is bij zijn overgang van wild naar tam heel weinig veranderd. Alleen als we specifieke teksten en nauwkeurige tekeningen hebben, zoals uit het oude Egypte, kunnen we er zeker van zijn dat de transformatie van wilde kat tot huisdier heeft plaats gehad.
Omdat mijn goede vriendin Agaath op het punt staat om voor de eerste keer in haar leven een klein poesje te adopteren, maar niets weet over deze elegante, stijlvolle en hooggeplaatste wezens zet ik af en toe wat weetjes, tips en informatie over de kat....
Ik kan de slaap niet vatten. Hormonen gieren door mijn lijf. De pijn verscheurd mijn opgezwollen baarmoeder. Ik ben rusteloos, de stormwind huilt. Het gesloten raam verstomd zijn gebulder, maar ik voel hem razen door ieder vezeltje van mijn vermoeide lichaam. Waar zijn Lotje ... Liesl? Waarschijnlijk op jacht, hun ziel wordt ook rusteloos verdergejaagd door de wind. Onbewust lig ik op hun te wachten. Mijn twee vrije kinderen. Ik hou zoveel van mij poezenkinderen. Soms doet het pijn. Ik voel een grenzeloos respect voor hen en misschien ook een steekje jaloezie voor hun ongetemde vrijheid. 
Je kan je rug hier amper draaien of er gebeuren hier onverklaarbare dingen. Zomaar, zonder waarschuwing. Eén dag ben ik weggeweest. Eén klotedag en ik wordt hiet al vervangen door drie miezerige, piepende, grijze mormels. Bah ... Ik lag boven op de wasmand (propere was wel te verstaan) een zalig tukje te doen. Ik hoor het vrouwtje zachtjes binnen komen. Eventjes later gaat het baasje op onze speelkamer rommelen en hij komt met Phoebes eerste slaapkamertje naar beneden. Zij noemen het een bench. Als kitten heb ik in zo'n kleinere versie gelapen en later heeft Liesl haar eerste nachten er ook in versleten. Ik begon een vreemde geur te ruiken en eventjes later hoorde ik een klagelijk gepiep. Snel verstopte ik me onder het bed. De laatste keer dat dit gebeurde werd ik met Liesl opgescheept.
