Als een verantwoordelijke Pit Bull "eigenaar" toog ik samen met onze jongen naar de les. Eerst de puppyklas! Lekker rondhollen met andere puppies en spelen. Basis oefeningetjes leren en het baasje volgen. Fijn! Maar Vinnie is volgens mij licht autistisch. Hij leeft in zijn eigen wereldje en daarin laat hij niemand zomaar toe! Andere honden intereseren hem niet echt, zeker niet als ze een beetje opdringerig zijn. Op zijn eentje verkende hij het afgesloten puppiepleintje en een beetje te uitbundig begroette hij de andere baasjes. Mensen vond hij meteen geweldig, maar hiij kende zijn eigen kracht niet. Mensen knielden vertederd neer, streelden hem en praatten op een vrolijke toon tegen hem. Vinnie begon met zijn hele lijfje te kwispelen, waarna hij met vier poten tegelijk van de grond sprong. Op dat moment gaf ik een waarschuwende gil maar tegen dan was het al te laat. Mensen bogen hun hoofd om hem te knuffelen, niet snel genoeg naar meneers zin en dus hielp hij een handje. Bruusk stootte hij zijn snoet in hun richting en zo kreeg menig bewonderaar een flinke stomp op de neus en belandde zo met de voeten in de lucht op het gras... Na een tijdje verwittigde ik op voorhand al: "Pas op, hij mikt op de neus ..." En dat hielp. Veel minder gekneusde neuzen en ego's sindsdien.
Een Pit Bull is mentaal veel later rijp dan de doorsnee hond. Kleinere honden zijn voor hun eerste levensjaar al geestelijk volwassen. Grote honden bereiken deze rijpheid rond hun anderhalf. De Pit bull ten vroegste op de leeftijd van drie jaar ... Komt daarbij dat Vinnie een beetje traag van begrip was. Nog trager dan de gemiddelde Pit. Agaaths dochter zou beweren dan Vinnie "Intelectueel uitgedaagd" is. Het moderne woord voor: "Achterlijk". Achterlijk en autistisch, en dat na een hoogbegaafde Witte herder. Een serieuze aanpassing, dat kan ik je vertellen. Zes maanden oud was hij ondertussen en hij mocht over naar de A-klas. "De grote school", als het ware. Fier liepen we samen in de rij met de echte "studenten". Gedaan met spelen! Nu begon het echte werk. En hij wilde zo graag werken. Echt, maar hij begreep de bevelen niet. Gedurende die eerste maanden had ik een pracht van een instructeur. Hij begreep deze honden en hij zag meteen wat voor vlees hij in de kuip had. Hij liet me doen, en moedigde me aan om het rustig aan te pakken.
Niks commanderen zoals de meeste baasjes en instructeurs doen. Dat pakt niet bij hen. Geduldig probeerde ik Vinnie wijs te maken wat ik met "voet", "af" of "volg" bedoelde. En tot overmaat van ramp was er ook nog het bevel "zit" wat blijkbaar toch iets anders betekende dan "Voet", ook al moet je hetzelfde doen. Hij wilde me zo graag plezieren, maar hij begreep het niet. Tot op een mooie zaterdagnamiddag op de les. Ik vraag hem beleefd (want daar staat hij op: beleefdheid en respect) "Vinnie, zit?" En je zag zo zijn frank vallen! Dat lichtje zag je schijnen in zijn ogen. Fier ging hij zitten en keek me aan. Ik was zo trors op mijn jongen. Uitbundug prees ik hem. Mijn flinke jongen.
De ligoefening, duurde een beetje langer. Drie maanden om precies te zijn. De meesten vliegen op één of maximum twee maanden door de A - klas. Maar wij hadden tijd. Hiij begreep het niet. Wanhopig keek hij me met zijn droevige hondenogen aan. En toen werd ik ziek: een gemeen voorjaarsgriepje.De hele week lag ik uit te zieken in de zetel met de trouwe Vinnie aan mijn voeten. Na die week, ik stond nog een beetje wankel op mijn benen, liet ik onze drie honden in de tuin. Om de één of andere reden moesten ze gaan liggen, dus ik geef hun het bevel. Onze twee herders gehoorzaamden meteen en Vinnie volgde hun voorbeeld. En weer zag ik dat lichtje in die ogen die zeiden: "Oooooh!!! Dat wil je zeggen!"
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
