Zolang men interim - facteur is, heeft men geen recht op kleding. Dus iedere dag bedeelt men post rond in dagdagelijkse kleding. Niet alleen verslijt je dan je eigen kleding, je valt op tussen al dat donkerblauw met rode hoorn. Ook de klanten merken dat je "maar" een interimmer bent en behandelen je dan ook naargelang. Laat staan hun verwarde blik als de één of andere vreemde vrouw met een aangetekend schrijven voor je deur staat. Dat donkerblauwe uniform straalt toch een zeker vertrouwen uit.
Afgelopen maandagochtend, werden mijn broekspîjpen al tijdens de krantenronde nat van de sneeuw. Ik was verkleumd, was mijn regenbroek thuis vergeten en ik moest nog vertrekken met de brievenpost. Ik trok mijn stoute doch natte schoenen aan en vroeg aan mijn onmiddellijke baas wanneer we eigenlijk kleding van de Post kregen. Tja, hij begreep mijn probleem, maar eigenlijk wordt verondersteld dat het interimbureau voor onze werkkleding zorgt. Er was wel een kast met eventuele overschotten en hier en daar vond je wel wat afgedankte spullen van vaste facteurs. Hij raadde me aan om iemand met dezelfde confectiemaat te vragen naar kleding op overschot. De interimmer krijgt niets, maar het vaste personeel krijgt kleding op overschot. Heelder kasten hebben de postbodes thuis waaronder winter - en zomerbroeken, korte broeken, regenbroeken, t- shirts, polo's, hemden met lange en korte mouwenen, truien, bodywarmers, regenjassen, winterjassen, sokken, schoenen, , petjes, mutsen, sjaals, handschoenen ... Kortom, alles behalve je onderbroek.
Ik was niet van plan om een briefje aan het prikbord te hangen. Stel je voor, bedelen om kleding. Ik heb ook nog mijn trots. Ik begon dus te hooien in de reservekast en ik vond twee broeken, twee hemden met korte mouwen en een polo. Een droge broek had ik dus al. In de kleedkamer van de mannen vond ik een regenjas in mijn maat. Die dag moest ik net met een ander brommertje rijden en wat vond ik in de krantenbak? Een regenbroek en een muts. Inderdaad, God bestaat! Fiep was gered van een gewisse vriesdood.
Enkele dagen later liep een vrouwelijke collega met 24 jaar dienst met me mee naar de auto. Tussendoor vroeg ze achteloos of ik iets met een bodywarmer kon doen. Ik reageerde superenthousiast. Voor ik het wist had ze me een halve kleerkast beloofd. Allemaal spullen die ze teveel had. Ik heb een vermoeden dat mijn baas er voor iets tussen zit. Gisteren had ze de beloofde spullen bij. Inclusief een petje van de Post, waar manlief heel enthousiast mee aan de haal ging.
Vanmorgen heb ik na een nieuwe speurtocht in de mannenkleedkamer twee truien gevonden en diezelfde collega heeft me nog een paar schoenen beloofd. Raar maar waar, ze heeft dezelfde schoenmaat. Fiep is welliswaar nog niet officieel, maar ik lijk nu toch al op een echte postbode.
De weerberichten voorspellen opnieuw "winterse buien" waaronder ik, vooral na verleden weekend, sneeuw versta. Tot nu toe vertaald het zich, gelukkig, in miezerige regen. Het was een hels begin van de week. De eerste sneeuw viel rond 27 minuten na vijf op zaterdagochtend. Ik was net aan de krantenronde begonnen. Desondanks de moeilijkheden veroorzaakt door het noodweer, was ik toch op een respectabel uur thuis geraakt en met maar één grommend heertje op mijn weg (dezelfde die zijn hoofd in mijn autootje stak in het vorige verhaal) vond ik het een mooi resultaat.
Maar op zondag begon de winter pas echt. Ik hoopte dat het van snel voorbijgaande aard zou zijn. Je weet wel, die typische Belgische sneeuwbuien die welgeteld drie lange uurtjes sneeuwpret voor de jeugd verzekeren, maar daarna onherroepelijk veranderen in een vieze smurrie. Doch, die avond vlak voor het slapen gaan (half acht in mijn geval) lag de sneeuw zo dik voor onze deur, zodat een respectabel horeca - uitbater in de Hoge Venen er gemakkelijk jaloers op zou kunnen worden.
De volgende ochtend was de sfeer in het Postcentrum in mineur. De vrachtwagen die de kranten levert was ruim laat, wat meestal voor van ongeduld trappelende postbodes zorgt. Maar vandaag stond iedereen in eigen gedachten verzonken zijn post te sorteren. Zelfs toen de kranten per dienst klaar lagen kwamen we maar aarzelend op gang. Voorzichtig plantten we onze voeten in het verraderlijke witte tapijt. Ik vroeg één van de anciens of we nu ook een gevarenpremie zouden trekken. "Dat zou eigenlijk wel mogen." Zuchtte hij gelaten.
Een kwartier later dan anders kwam ik terug van mijn ronde. Dat viel best mee, vond ik. Door het slechte weer was er ook heel weinig post. Dus een uurtje later vertrok ik op mijn brommertje op tweede ronde in een stralend zonnetje. Beladen en bezakt langs gladde wegen. Langs deze weg wil ik jullie een kleine smeekbede sturen. Denk vooral tijdens deze barre dagen aan de postbode. Giet geen lauw water over de auto om hem snel te ontdooien. Dat water bevriest opnieuw op de oprit waardoor het een levensgevaarlijke ijspiste wordt. Ruim ook de sneeuw op voor de brievenbus, de post geraakt niet bij toverslag door die gleufjes. Hoop de geruimde sneeuw niet op tot vlak voor die bewuste brievenbus. Parkeer uw auto niet vlak voor de brievenbus, dat is om problemen vragen en last but not least, zet die verdomde vuilbakken en zakken niet vlak voor die gleufjes. Zo kan uw postbode onbezorgd en zonder gevaar voor lijf en leden zijn of haar geliefde beroep uitoefenen. En het belangrijkste van al, uw rekeningen geraken tijdig op hun bestemming.
Long time no see. Ik weet het. Maar een dikke twee maanden geleden, op 11 september om half vijf 's ochtends om precies te zijn, ben ik begonnen bij de Post als postbode. Inderdaad, Fiep is facteur en het blijkt mijn ultieme droomjob te zijn. Om drie uur 's nachts op, om een uurtje later trouw op "Post" te zijn. De godganse dag rondhollen om de veeleisende klant van dienst te zijn. Je begrijpt dat ik enkele maanden nodig had om te acclimatiseren. Van een herstellend ziek leven dat zich voornamelijk in de zetel en achter de computer afspeelde naar topsport - niveau ... daar ging heel wat pijn en oververmoeidheid aan vooraf.
Het leven als facteur loopt niet iedere dag over rozen. Ik geef toe, we genieten een grote vrijheid. Geen bazen die aan ons hoofd zagen, niet opgesloten tussen vier muren, de hele dag in de frisse buitenlucht, we regelen ons werk en ons werktempo zelf maar vergeet niet dat we ook onder enorm veel stress en prestatiedruk gebukt gaan. Vooral als beginnende postbode.
Iedere ochtend om half vijf vertrek ik met de krantenronde. Dagelijks driehonderd gazetten rondbrengen op amper drie uurtjes tijd in een wirwar van straten en adressen. Huisnummers die niet te vinden zijn, brievenbussen die men verstopt tussen decoratieve struiken ... Brievenbussen waar amper een enveloppe inpast en waar je een superdikke weekendeditie in moet persen. Wind, regen, mist zo dik als erwtensoep, platte banden en een sneeuwstorm. Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb in deze beperkte tijd al meegemaakt. Hebben klanten begrip voor deze problemen? Nee dus. Dat heb ik al snel mogen ervaren en ik was geschokt.
Vooral mijn eerste zaterdagronde zal me altijd bijblijven. De zaterdagronde is anders en groter dan de gewone weekronde. Dus de dagelijkse krant kan later in de brievenbus terecht komen. De Post kampt met een chronisch personeelstekort. Iedere week beginnen er nieuwelingen, maar slechts enkelen houden het langer dan een week vol. Laat staan dat het nieuwe bloed wil blijven. Met als resultaat dat de vaste postbode alleen maar kan dromen van een dagje verlof. Maar het zijn ook maar mensen en rust is af en toe nodig. Daardoor is er een groot ziekteverzuim, waardoor er weer meer verloven worden ingetrokken. Dat was ook het probleem waar ik mee te kampen kreeg. Er is geen personeel om nieuwelingen een goede opleiding te geven. Dus na één dag opleiding mocht ik het de week erop alleen doen. De zaterdagronde van meer dan zevenhonderd kranten ...
Nieuwe straten, nieuwe doolhoven, andere moeilijkheden en anderhalf uur vertraging. Tot overmaat van ramp had ik bij vertrek al 16 Gazetten van Antwerpen te kort. Ik had nog maar enkele weken ervaring maar ik wist dat dit rampzalig zou zijn. We hebben kaartjes. Rode kaartjes waarop staat dat uw favoriete krant op een later tijdstip zal geleverd worden. Maar daar zijn klanten niet echt van gediend.
Uiteindelijk, na veel gezwoeg, gepuf en gevloek van mij en klanten die het echt niet konden apreciëren dat de krant zo "laat" toekwam en helemaal geen begrip toonden, kwam ik in de laatste woonwijk terecht. Maar dat was ook het moment dat mijn "Gazetten" op waren. Tot overmaat van ramp stond de hele buurt me op te wachten. Ik overdrijf niet, een krant die te laat is, is in dit klotelandje bijna een nationale ramp. Als strontvliegen kwamen ze naar mijn autootje gestormd en ik kon hen enkel een rode kaart geven. Een stortvloed van klachten en scheldkanonnades kreeg ik over me heen. Een heel gemeen heertje van een jaar of zeventig stak zijn hoofd zelfs in de auto om zich te verzekeren dat ik niet loog. Het enige wat ik op dat moment kon verzinnen was" Bel maar naar de Post als je klachten hebt." Wat ze dan ook gezamelijk deden. De telefoon stond die zaterdag en de maandag erop roodgloeiend. De week daarna was er zelfs een vergadering over dit voorval ... Fiep had haar naam gemaakt bij de Post.
Ik was dat hele weekend in shock. Volledig getraumatiseerd. Zelfs nu we twee maanden verder zijn en ik die zaterdagronde ken, geraak ik bijna in paniek als ik die bewuste straat inrij. En eerlijk gezegd, iedere keer als ik een man van rond de zeventig buiten zie staan. Want zelfs als er niets te klagen valt, dan nog wordt je uitgescholden. Hoewel ik deze week al heb mogen ervaren dat er ook vriendelijke begrijpende mannen van zeventig en ouder bestaan. Maar daarover een ander keer.
Mijn nieuwe werk heb ik welgeteld één volledige dag volgehouden! Jawel dames en heren, acht werkuren. Eigenlijk zag ik het na een halve dag al niet meer zitten, maar ik ben er doorgesparteld. Dozen stapelen en paletten versleuren, de godganse dag. De volgende dag had ik een afspraak op de Post om een opleiding als postbode te beginnen en die had ik, vooruitziend dat ik ben, gelukkig niet afgezegd. Dat vooruitzicht heeft me door de dag geholpen. En de muziek die door de radio schalde. Hoeveel pijn ik ook had en hoe uitgeput ik me ook voelde, ik ben blijven meezigen en dat heeft mijn gemoed wel een beetje opgekrikt.
Die dag kunnen we ook weer bij onze stapel ervaringen classeren. De volgende dag ging ik al vroeg op weg naar Hasselt, voor de theoretische opleiding van "postbezorger". Een hele dag naar de monoloog van een gepensioneerde chemicus luisteren. Jawel, deze man had geen bal te maken met de Post. Hij was van een externe organisatie die opleidingen verzorgd en zij moesten ons dus vertellen wat onze job inhield. Naderhand een klein testje afgelegd en dat was dat. Hij besloot dat we allemaal in aanmerking kwamen om dit nobel beroep te mogen uitoefenen. Nu was het wachten tot we opgeroepen zouden worden tot het praktische gedeelte van deze opleiding.
Ik was bijna de wanhoop nabij toen donderdagnamiddag eindelijk de telefoon ging. Ik mag maandag (morgen dus) mijn dagje stage doen op de Post in mijn eigen dorp. Goh, ik ben echt wel nieuwsgierig. Ik durf nog niet al te enthousiast te zijn, maar op zich zie ik het echt wel zitten: Fiep de facteur
Als kind had mijn veel oudere broer een aquarium. Uren kon ik voor die grote glazen bak zitten. Met grote ogen keek ik naar dat wonderlijke wereldje.En ooit, ooit wil ik mij zo'n mooie onderwaterwereld toe eigenen. Iedere dierenspeciaalzaak vind je me bij de visjes. Bij mensen die een aquarium hebben, sta ik altijd voor de vissen. Het kabbelen van het water , de dansende bewegingen van de vissen, hun kleuren, de planten waar ze tussen zwemmen geven rust en ontspanning; Een oase van ruxt in onze eigen huisje. E tv waar iedere dag iets op te zien is. Ik geef toe, voor mijn omgeving lijkt het weer een nieuwe bevlieging.Ik zie de dingen graag, lees erover, droom erover en uiteinlijk vind ik dat de tijd rijp is. Maar ondertussen heeft mijn omgeving geen enkele benul van wat er zich in die kronkeltjes afspeelt De gevolgen zijn meestal moeilijk en melodraatisch. Niet te doen. Zoals het feit dat ik via Kapaza een spotgoedkope aquarium op de kop heb kunnen tikken. Zaterdag ga ik hem halen, maar hoe moet ik dat manlef weer aan het verstand brengen zonder dat de schat flipt. Hij heeft heel wat me te stellen hoor. Hij heeft amper rust om van het ene te herstellen en daar is fiep alweer, met een nieuw fabelachtig idee!!!!
Computertje is een week binnen geweest, en nu is hij genezen. Geheel virusvrij. Manlief had, in een poging om van dat opdringerig beestje af te komen, de computer enkele dagen terug gezet. Dat had hij dus nooit mogen doen want daardoor kreeg het virus de kans om zich te nestelen op onze harde schijf. Na een weekje uitzieken en onder de goede zorgen van de computerdokter is hij nu toch genezen verklaard.
Ondertussen, ik was na mijn vorig werkavontuur op het ziekenfonds gezet, ben ik door de controledokter weer fit genoeg verklaard om aangepast werk te vinden. Ik was het er niet echt mee eens, maar ja. Hij beweert dat ik maar moet zoeken tot ik iets gevonden heb dat ik aankan. Ondertussen moet ik afwisselend enkele maanden werken en als het niet meer gaat enkele maanden rust nemen. Dat de interimkantoren je dan niet meer graag zien komen, dat is zijn probleem niet.
Enfin, Fiep ging op zoek. Als je geld kon verdienen wet werk vinden dan werd ik miljonair! Binnen de kortste keren heb ik keuze te over. Wie beweerd dat er geen werk is, die is ofwel lui ofwel liegt hij. Maandag begin ik dus bij een verdeelcentrum van computerprinters. Of ik het vol zal kunnen houden? Dat is een ander vraag. Ik ga in alle geval mijn uiterste best doen en ik kijk er echt naar uit. Ik heb pijnstillers gekregen die ik, als het nodig is, iedere dag mag nemen. Daarnet ben ik opnieuw met een accupunctuurbehandeling gestart en dat allemaal gecombineerd met mijn speciale en dure "rugmatras", dan moet het toch te doen zijn ... Niet?
Gisteren heb ik de hele dag last gehad van een virus. Het meld zich aan als "antivirus xp 2008", maar het is een heel gemeen beestje!!! Het plopt gewoon op je scherm en je geraakt er niet vanaf. Niet op klikken want dan nestelt het zich op je harde schijf. Via taakbeheer kan je er vanaf geraken. Maar hij is heel doortastend. Het blijft op je scherm verschijnen ...
Er zijn vier of vijf variaties van dit virus. Maar allemaal eidigen ze op 2008. Dus: beware ...
Via de site "Dogsfriendly" (zie link hiernaast) staat een pracht van een mix labrador te adopteren. Zijn bazen hebben door hun drukke leven geen tijd om dit levendige dier het leven te geven wat hij verdient. Hij is drie jaar, gek op kinderen en een beetje dominant tegenover andere honden. Wie wil deze lieverd een plekje in zijn / haar leven geven?
Met spijt in ons hart moeten we afscheid nemen van Caddo, een 3-jarige labrador mix.
Hij is de hond van mijn man, ikzelf heb een 10-jarig beagletje. Eerst ging dit allemaal nog maar nu sinds meer dan een jaar werkt mijn man als kok met soms meer als 60 werkuren per week. Ikzelf werk parttime en zorg voor de rest voor ons zoontje van 18 maanden.
De reden waarom we Caddo beter herplaatsen is omdat we gewoon geen tijd hebben om hem de aandacht te geven die hij vraagt. Hij is ontzettend lief en wil constant bij ons zijn. Maar omdat ik over't algemaan alleen thuis ben met mijn zoontje kan ik amper met hem buiten of naar het school. Hij is altijd in de veranda en de tuin. Ik vind het echt zielig want hij is zo aanhankelijk en zo dol op kindjes.
We zoeken dus mensen met een gezin of andere honden zodat hij nooit alleen is en voldoende beweging krijgt. Ik denk dat hij het ook zeer fijn zou vinden om naar school te gaan. Hij zou een serieuze A student zijn aangezien hij heel graag leert.
Geld vragen we niet, alleen oprechte hondenliefhebbers die er niet mee zouden inzitten dat we af en toe eens bellen om te vragen hoe het met onze lieve schat gaat.
Hij heeft een gouden hartje en is ideaal als gezelschapshond, als het zelfs van hem afhangt, als schoothond.
Ik verzamel poezen. Mijn levende verzameling is bij drie exemplaren gestopt, omdat ik anders een nieuwe man kon gaan zoeken. Maar geen nood, poezen vind je in allerlei vormen en kleuren. Poezen als boekensteun, als theepotje, als koffiemok en soms zelf gewoon als poes in het wit, rood, paars, gestippeld ... Je kan het zo gek niet bedenken. Mijn motto is wel: uitzondelijke poezen voor weinig geld. Ik tel echt geen tientallen euro's neer voor een beeldje.
Op Kapaza vond ik bijna een jaar geleden twee prachtige blauwe porseleinen poesjes. De verkoopster vroeg twee euro maar iemand had veertig euro geboden. Ze waren wel mooi, maar zo kostbaar? Ik besloot ze te vergeten. Maar constant werd ik eraan herinnerd omdat de verkoopster toch wel heel veel moeite deed om ze te aan te prijzen. Door ze, tegen betaling, in de kijker te plaatsen op de site. Het bod van veertig stond er nog altijd op maar de poesjes werden blijkbaar niet verkocht. Ik stuurde een mailtje naar de vrouw om meer uitleg, maar die werd niet beantwoord.
Zes maanden later, ik dwaalde nog eens rond op deze virtuele rommelmarkt en groot was mijn verbazing: de twee poesjes stonden nog altijd te koop aangeboden. En nog altijd stond dat bod van veertig euro te pronken. Ik besloot om mijn stoute schoenen aan te trekken en deed een bod van ... 3 euro. Jawel, drie miezerige eurootjes. Nog geen half uurtje later zat er al een antwoord in de brievenbus. Mevrouw ging akkoord met de prijs ... De drie mooie blauwe poesjes staan nu in mijn vitrinekastje te pronken.
Vanmorgen moest ik snel effe op de vakbond zijn. Dat "effe snel" ging lekker niet door. Er zat een pak volk te wachten, maar het alternatief was terug komen, dus ik perste me tussen de wachtenden. Onder hen een heel jong moedertje met een dubbele buggy. In de voorste zat een jongetje van zo'n 18 maanden oud. Een leuk ventje dat iedereen met een serieus gezichtje zat te bestuderen.
Mama ging heel ontspannen met de hele situatie om. Stel je voor, met zo'n peuter zitten wachten in een overvolle wachtkamer. Die houding ging over op het kleine mannetje. Af en toe gaf ze hem een warme knuffel wat het jongetje met een stralende glimlach ontving.
Na ongeveer een uur kwam er gejammer uit de buggy die niet bij een peuter van die leeftijd hoorde. Eventjes was ik in de war, tot ze uit de achterste buggy een baby nam. Nog altijd was het kindvrouwtje heel ontspannen. Ze nam het kleine bundeltje in haar armen, haalde een volle papfles tevoorschijn en gaf het kind met haar ene hand te eten terwijl ze met de andere hand haar peuter, die toch een beetje begon te protesteren na al dat wachten, begon te sussen. Allemaal in één vlotte beweging, alsof het gewoon zo hoorde. Alsof het bij iedereen zo gemakkelijk moet gaan. Ze was volledig in stralend wit gekleed, alsook de baby. Het viel me op dat ze geen slabbetje of iets anders gebruikte, want babies kwijlen toch na het eten. Maar geen spatje op haar vlekkeloos t - shirt.
Bewonderend zat ik het hele tafereeltje te bekijken. Overal zie je zenuwachtige ouders met onhandelbare kinderen. Nog nooit heb ik zulk een natuurlijk moederschap zien uitstralen.
Een recordaantal deelnemers schreef zich in voor het openluchtevenement voor kunstenaars Mon Mol Martre dat doorgaat op 4 en 5 augustus. Maar liefst 140 kunstenaars, waaronder de Belgisch Kampioene nailart 2004, nemen deel aan dit jaarlijks terugkerend evenement. Het bewijs dus dat Mon Mol Martre na acht jaar nog lang niet is uitgedoofd.
Mon Mol Martre is een creatief openluchtevenement voor kunstenaars waarvan sommigen al voor het achtste jaar deelnemen. Alle kunstenaars staan opgesteld langs de Wandelweg aan de Nete in het Centrum. Dit van aan de centrumkerk tot de Bresserdijk. Zaterdag kan je de kunstenaars aan het werk zien van 14 tot 19 uur en zondag van 12 tot 19 uur. De toegang is gratis en alles wordt gepresenteerd met heel veel muziek!
Hebben jullie er ook zo'n hekel aan. Die wedstrijden waarin men je de mooiste dingen beloofd, het enige wat je moet doen is het origineelste antwoord bedenken! Kom daar maar eens op ... op een origineel antwoord. Wat bedoelen ze daar mee?
Omdat ik er niet uit kom, maar toch vreselijk benieuwd ben naar wat mijn medemens in zo'n geval allemaal antwoord schrijf ik zo'n wedstrijd uit.
Fieps art
wedstrijd
Win een creatie
Ter waarde van 32,00
Geef mij eenreden waarom dit juweel jou toebehoort
De origineelste wint
Einde wedstrijd: 7 oktober 2008
Deze wedstrijd loopt ook op www.myspace.com/fiep38
Enkele maanden geleden kwam Enrique, onze kater, met een griepje naar huis. Niesziekte genoemd in professionele kringen. Na vier antibioticakuren en een oogzalfje is hij er bovenop. Maar ik hou hem in quarantaine want iedere keer hij de vorige keren buiten ging, kwam hij gegarandeerd ziek thuis. Ook Lotje is er niet van gespaard gebleven. E ze haat het om naar de dokter te gaan. Ze krijst en blaast, bijt en krabt. Nog erger dan een wilde kat. Zelfs de dwangkooi helpt niet veel.
Nu heb ik het zitten. Niezen, snotteren, hoesten, oorpijn, keelpijn en een druk op mijn borst. Binnen enkele weken doe ik mee aan een tentoonstelling. Ik ben er volop voor aan't werken. Je zult zien ... tegen twee augustus lig ik doodziek met koorts in mijn bed.
Manlief heeft een nieuwe hobby: muziek van internet downloaden. Nou muziek ... daar durf ik een groot vraagteken bij plaatsen.
Gisterenmiddag ging ik even op bed een dutje doen. Terwijl hij het bad in dook, zette hij één van die cd-tjes op om eventuele fouten op te sporen. Eerlijk gezegd is het mij een raadsel hoe je hier foutjes in kan vinden. Volgens mijn gevoelige gehoororganen is het één en al fout.
Ik bleef maar hopen dat er snel een eind aan zou komen. De stilte na ieder liedje was een echt godsgeschenk. Ik was zo moe ... te moe om te reageren, om mijn stem boven het lawaai te verheffen en te moe om uit bed te kruipen om die verdomde herrie af te zetten. Na zo'n drie kwartiertjes, nadat ik een droom had gehad waarin ik de stofzuiger niet afgezet kreeg, heb ik al mijn krachten bij elkaar gebundeld en ben naar de computer gestrompeld. Mopperend en vloekend heb ik het verdomde ding afgezet.
Manlief, die nog altijd in bad zit, roept heel vrolijk naar me: "Ik vond al dat je het lang volhield !" Zou je'm niet ...
Manlief had in zijn verstrooidheid het inlichtingenblad ivm ons inkomen voor het ziekenfonds vergeten in te vullen. Eigenlijk ook een beetje belachelijk, zij weten beter dan wij hoeveel ons maandelijks inkomen bedraagt. Niet echt om naar huis te schrijven dus. Pas op het moment dat ik ontdekte dat verleden maand ons "pree" niet gestort was, ging er een alarmbelletje rinkelen. Ondertussen was ik ook op het ziekenfonds dus nu werd manliefs inkomen in één trek maar herberekent. Ondertussen bleven de rekeningen ook in de bus vallen. Uiteindelijk gooi je zo'n enveloppe maar op de stapel, want er is toch geen geld.
Vanmorgen, groot jolijt want er stond geld op de rekening. Een pak minder dan normaal want manliefs inkomen is zowat gehalveerd ... Maar ons stapeltje enveloppen kon eindelijk ook aangepakt worden. Het grote voordeel van je rekeningen zolang te laten liggen is dat er een heleboel aanmaningen bij zijn voor één en dezelfde rekening. Dus het aantal viel best mee. Ik vond ook twee nog dichtgeplakte enveloppen van de PIDPA. Na het openen bleken het verzoeken te zijn om de meterstand op te nemen, waar we niet op gereageerd hebben.
Verleden week stond hier een PIDPA mannetje voor de deur om de meterstand op te nemen ....
Phoebe en ik trokken er vandaag op uit. Eventjes quality time met mijn hondendochter. Stitch bleef thuis, omdat ik ten eerste kreupel met mijn wandelstok geen twee sterke honden aankan. En vooral omdat Phoebe geniet van dat uurtje met ons tweetjes. Stitch huilde onbedaarlijk toen hij begreep dat hij niet meekon deze keer.
Omdat door de omleiding, waar de kermis de oorzaak van is, voor een relatieve drukte zorgt op onze gewone wandelroute, besloot ik een alternatief pad te volgen. Door weiden, velden, bossen, moeras en langs de Nethe. We wonen vlak naast een ongerept natuurgebied. Waar de konijnen voor je voeten huppelen, waar reigers, fazanten en eenden zich laten betrappen. Waar je, als je goed oplet, de herten door de bomen ziet gluren. Waar de buizerds vlak boven je hoofd scheren, op elkaar roepend met hun specifieke geluid. De Nethe is volgroeid met allerlei waterplanten, oeverplanten en het jong struikgewas kunnen hier zonder enige hinder uitdijnen. De smalle wandelpaadjes worden onderhouden door de ruiters die met hun paarden het hoge gras plattrappen.
Ik geef toe, het wandelpad is niet geschikt voor kinderbuggy's en rolstoelen, maar een kreupele met een wandelstok gaat nog net. Verleden jaar heeft de gemeente een houten pad over het moeras laten bouwen. Een slingerende houten brug, diep het moeras in ... je waant je echt in een andere, onbestaande wereld. Dat is mijn thuis. De plaats waar ik tot rust kom. Zo vrij als een vogel ... vrij van alle verplichtingen en verwachtingen. Hier kan ik zijn wie ik ben, Phoebe zal het me niet kwalijk nemen.
We trokken verder over de dichtbegroeide oever naast de rivier. We moesten obstakels vermijden zoals laaghangende takken, torenhoge mollenhopen, paardenhoopjes, boomwortels ... Genoeg mogelijkheden om een wankel iemand te vloeren. Gelukkig had ik mijn beste vriendje bij me. Ik moet hem toch eens een naam geven, die stok. Ook voor dit probleem zijn leuke ideeën altijd welkom. Een originele naam
Phoebe en ik wandelden over het moerasbruggetje, hoorden allerlei vreemde vogels fluiten en trokken daarna via hetzelfde onherbergzame pad naast de Nethe terug naar huis. Een overwoekerd pad, in the middle of nowhere. En toch ... toch ... hoorde ik iets want daar niet thuis hoort: een fietsbel. Het duurde enkele seconden voor ik reageerde. Phoebe en ik keken om en verbaasd zagen we een man op een fiets uit het hoge gras tevoorschijn komen. Verbaasd keken we hem na. De man was van middelbare leeftijd, op het eerste gezicht niet echt goed in conditie, hij droeg een slobberjogging en zwoegend duwde hij de trappers rond. Surrialistischer kan ik ze echt niet bedenken.
Sinds ik mijn werk heb opgegeven, zit ik niet echt goed in mijn vel. En dat zie je eraan. Ik loop er wat verwaarloosd bij. Vooral mijn haren. Die haren groeien als onkruid: even snel en even ontembaar. Maar de laatste weken valt dat woud met de bosjes uit.
Sinds vorige winter voel ik regelmatig tintelingen aan de linkerkant van mijn hoofd. Dat is neurologisch onderzocht en men heeft niets onrustwekkends gevonden. Dus men denkt nu aan een gekneld zenuwtje in mijn hoofdhuid. Kan er ook nog wel bij. De diagnose Fibro is toch zo gemakkelijk voor die dokters. Alles wordt onder de noemer geplaatst.
Vooral op die plaats is mijn hoofdhuid heel gevoelig. Een paardestaartje, hoe los ook, kan ik vergeten want dan verga ik 's avonds van de pijn. De laatste dagen moet ik er niet eens meer een staartje dragen om pijn te ervaren. Ik denk dat mijn haar te lang en daardoor een beetje te zwaar wordt voor mijn dunne en gevoelige huid ...
Ik zal dus een tochtje naar de kapper moeten ondernemen. Maar ik moet wel opletten welk kapsel ik kies, want met korte haren lijk ik al vlug op mijn overleden moeder en dat vind ik net iets te griezelig om iedere ochtend in de spiegel te zien. Mijn haren zijn ook kort niet te temmen. Ze groeien rechtop. Haargel heb ik eigenlijk niet nodig, alleen om de plukjes in de goede richting te zetten. En soms zelfs om een verdwaalde haarlok plat te leggen. Mijn haar is de natte droom van iedere punker.
Ik wil ook geen doodeweeks kapseltje. Het moet iets speciaal zijn en het liefst zou ik toch nog een vleugje van mijn gespaarde haren laten staan. Ik ben wat aan het surfen en ik heb enkele gegadigden gevonden. Voel je vrij om je mening te delen
Al van kindsbeen af ben ik gek op treurwilgen. Nu ik een eigen huis met tuin heb, staat er dan ook eentje voor mijn deur te pronken en o wee degene die het boompje een tak durft krenken. Ik heb die liefde opgedaan bij een vroegere buurvrouw van mijn ouders: Clementine.
Clementine was een fiere, oudere vrouw. Altijd tot in de puntjes verzorgd, staalgrijze haren en oorknopjes herinner ik mij. Alsook haar twee hondjes. Een wit en een zwart poedeltje. Het zwartje was mijn vriendje, Pekkie heet het. Op een dag was Pekkie verdwenen, gestolen dacht men. Er leefde een oude, beetje demente man bij Clementine. Wie hij eigenlijk was heb ik nooit begrepen. Hij was in ieder geval niet haar man. Ze had wel een kleinzoon en iedere keer als hij bij haar een dagje of langer verbleef, ging ik met hem spelen in haar tuin.
Clementine had een mooie verzorgde tuin met veel bloemenstruiken, fruitbomen en het pronkstuk: een enorm grote, oude treurwilg. Ik hield van die boom en werd vooral gefascineerd door zijn ruwe schors. Zelfs als we met tweeën rond die boom stonden, konden we elkaars handen niet raken. We reden rond op onze fietsjes langs de smalle paadjes die in haar grasperk waren aangelegd. Op een dag, waarschijnlijk was ik te ontstuimig, viel ik van mijn fiets recht op een afgevallen appel. Een wesp, verstoord door mijn plotse aanwezigheid, stak me gemeen in mijn arm. Met een harde huilbui tot gevolg. Clementine nam me mee naar binnen, één van de weinige keren dat ik in huis werd toegelaten, en verzorgde de steek met azijn. Ze had een typisch "oude mensen" huis uit de jaren zeventig. Ik herinner me vooral posturekes en kanten doekjes.
Ik kan me niet meer herinneren waarom die speelpartijtjes met mijn vriendje van toen zijn gestopt. Waarschijnlijk door het opgroeien, andere interesses, andere vriendjes. Hij bleef een vage maar gelukkige herinnering uit mijn vroege kindertijd.
Enkele jaren geleden, kwamen er twee nieuwe Vlaamse sterren aan het firmanent. Peter van den Begin en Stanny Crets. Groot was de opwinding van mijn vader, want Stany bleek een streekgenoot te zijn. Ik ben niet zo snel onder de indruk, dus mij maakte het niet veel. Okee, Margriet Hermans woont ook vlak bij mijn ouderlijk huis, maar daarom voel ik mij daar niet specialer door.
"Stany, die moet je je toch herinneren!" drong mijn vader aan. Ik haalde mijn schouders op. "Allee, hij is de kleinzoon van Clementine!" Bij mij ging er nog altijd geen belletje rinkelen. Je ging er altijd spelen als hij daar was!" Riep hij opgewonden uit. Op dat moment doemde dat kleine jongetje in mijn geest op. "Heette die Stany?" Vroeg ik ongelovig. "Ik dacht dat die oude man Stan heette ..."
Dit is dus het verhaal van de treurwilg. Raar hé, dat die boom meer indruk op mijn kinderzieltje heeft gemaakt dat een toekomstige beroemdheid ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Zolang men interim - facteur is, heeft men geen recht op kleding. Dus iedere dag bedeelt men post rond in dagdagelijkse kleding. Niet alleen verslijt je dan je eigen kleding, je valt op tussen al dat donkerblauw met rode hoorn. Ook de klanten merken dat je "maar" een interimmer bent en behandelen je dan ook naargelang. Laat staan hun verwarde blik als de één of andere vreemde vrouw met een aangetekend schrijven voor je deur staat. Dat donkerblauwe uniform straalt toch een zeker vertrouwen uit.
Via de site "Dogsfriendly" (zie link hiernaast) staat een pracht van een mix labrador te adopteren. Zijn bazen hebben door hun drukke leven geen tijd om dit levendige dier het leven te geven wat hij verdient. Hij is drie jaar, gek op kinderen en een beetje dominant tegenover andere honden. Wie wil deze lieverd een plekje in zijn / haar leven geven?
