Long time no see. Ik weet het. Maar een dikke twee maanden geleden, op 11 september om half vijf 's ochtends om precies te zijn, ben ik begonnen bij de Post als postbode. Inderdaad, Fiep is facteur en het blijkt mijn ultieme droomjob te zijn. Om drie uur 's nachts op, om een uurtje later trouw op "Post" te zijn. De godganse dag rondhollen om de veeleisende klant van dienst te zijn. Je begrijpt dat ik enkele maanden nodig had om te acclimatiseren. Van een herstellend ziek leven dat zich voornamelijk in de zetel en achter de computer afspeelde naar topsport - niveau ... daar ging heel wat pijn en oververmoeidheid aan vooraf.
Het leven als facteur loopt niet iedere dag over rozen. Ik geef toe, we genieten een grote vrijheid. Geen bazen die aan ons hoofd zagen, niet opgesloten tussen vier muren, de hele dag in de frisse buitenlucht, we regelen ons werk en ons werktempo zelf maar vergeet niet dat we ook onder enorm veel stress en prestatiedruk gebukt gaan. Vooral als beginnende postbode.
Iedere ochtend om half vijf vertrek ik met de krantenronde. Dagelijks driehonderd gazetten rondbrengen op amper drie uurtjes tijd in een wirwar van straten en adressen. Huisnummers die niet te vinden zijn, brievenbussen die men verstopt tussen decoratieve struiken ... Brievenbussen waar amper een enveloppe inpast en waar je een superdikke weekendeditie in moet persen. Wind, regen, mist zo dik als erwtensoep, platte banden en een sneeuwstorm. Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb in deze beperkte tijd al meegemaakt. Hebben klanten begrip voor deze problemen? Nee dus. Dat heb ik al snel mogen ervaren en ik was geschokt.
Vooral mijn eerste zaterdagronde zal me altijd bijblijven. De zaterdagronde is anders en groter dan de gewone weekronde. Dus de dagelijkse krant kan later in de brievenbus terecht komen. De Post kampt met een chronisch personeelstekort. Iedere week beginnen er nieuwelingen, maar slechts enkelen houden het langer dan een week vol. Laat staan dat het nieuwe bloed wil blijven. Met als resultaat dat de vaste postbode alleen maar kan dromen van een dagje verlof. Maar het zijn ook maar mensen en rust is af en toe nodig. Daardoor is er een groot ziekteverzuim, waardoor er weer meer verloven worden ingetrokken. Dat was ook het probleem waar ik mee te kampen kreeg. Er is geen personeel om nieuwelingen een goede opleiding te geven. Dus na één dag opleiding mocht ik het de week erop alleen doen. De zaterdagronde van meer dan zevenhonderd kranten ...
Nieuwe straten, nieuwe doolhoven, andere moeilijkheden en anderhalf uur vertraging. Tot overmaat van ramp had ik bij vertrek al 16 Gazetten van Antwerpen te kort. Ik had nog maar enkele weken ervaring maar ik wist dat dit rampzalig zou zijn. We hebben kaartjes. Rode kaartjes waarop staat dat uw favoriete krant op een later tijdstip zal geleverd worden. Maar daar zijn klanten niet echt van gediend.
Uiteindelijk, na veel gezwoeg, gepuf en gevloek van mij en klanten die het echt niet konden apreciëren dat de krant zo "laat" toekwam en helemaal geen begrip toonden, kwam ik in de laatste woonwijk terecht. Maar dat was ook het moment dat mijn "Gazetten" op waren. Tot overmaat van ramp stond de hele buurt me op te wachten. Ik overdrijf niet, een krant die te laat is, is in dit klotelandje bijna een nationale ramp. Als strontvliegen kwamen ze naar mijn autootje gestormd en ik kon hen enkel een rode kaart geven. Een stortvloed van klachten en scheldkanonnades kreeg ik over me heen. Een heel gemeen heertje van een jaar of zeventig stak zijn hoofd zelfs in de auto om zich te verzekeren dat ik niet loog. Het enige wat ik op dat moment kon verzinnen was" Bel maar naar de Post als je klachten hebt." Wat ze dan ook gezamelijk deden. De telefoon stond die zaterdag en de maandag erop roodgloeiend. De week daarna was er zelfs een vergadering over dit voorval ... Fiep had haar naam gemaakt bij de Post.
Ik was dat hele weekend in shock. Volledig getraumatiseerd. Zelfs nu we twee maanden verder zijn en ik die zaterdagronde ken, geraak ik bijna in paniek als ik die bewuste straat inrij. En eerlijk gezegd, iedere keer als ik een man van rond de zeventig buiten zie staan. Want zelfs als er niets te klagen valt, dan nog wordt je uitgescholden. Hoewel ik deze week al heb mogen ervaren dat er ook vriendelijke begrijpende mannen van zeventig en ouder bestaan. Maar daarover een ander keer.
Reacties op bericht (2)
30-11-2008
Hallo
Ik kom jullie een hele fijne zondag toe wensen op jullie mooi blogje.Dikke knufjes.
Liefs,Mieke
30-11-2008 om 09:21
geschreven door mieke
29-11-2008
oude mannen kan er van mee spreken , ben er zelf ene ,vele lieve groetjes hoor
1 minuut is 60 seconden ,
1uur 60 minuten , 1 minuut alleen is een eeuwigheid.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
