Stilte in mijn hoofd. Wat zou ik er niet voor over hebben om eventjes rust te vinden. Geen chaotische gedachten meer die ongecontroleerd in mijn hoofd rondtollen. Soms wordt het me teveel en dan begin ik nonsens te brabbelen. Spring ik van de hak op de tak, zijn er geen verbanden meer te vinden in mijn verhaal. Ik ben me hiervan bewust maar ik kan er niets tegen doen. Het gebeurd, het is een deel van mij.
De drukte, veel lawaai, geroezemoes in gezelschap ... een kwelling. Er is al lawaai genoeg in mijn hoofd. Stemmen genoeg die me de meest onzinnige dingen vertellen. Die me verwijten maken en mijn onzekerheid voeden. Ze zijn onmenselijk streng voor me. Perfectionistisch. De kleinste fout wordt afgestraft door de grootste verwijten. Ik wordt daar zo moe van. Ik wil dat die stemmen af en toe hun kop eens zouden houden. Rust ... stilte ...
Er wordt van me verwacht dat ik communiceer op een duidelijk manier. Maar alle gedachten volgen elkaar in zo'n snel tempo op ... ik heb amper de eerste gedachte uitgesproken of mijn brein is al vijf stappen verder. De rest is vervlogen. Hoe ben ik tot deze conclusie gekomen? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het zo is. Ik stotter, omat ik mezelf niet kan volgen. Mijn mond weigert soms woorden te vormen en dan volgt er een brabbeltaaltje dat ikzelf niet eens versta. Dus ik zwijg. Ik dompel mezelf in stilte ...
Na een periode van euforie nadat ik de "job van mijn leven" had gevonden, volgde er een donkere en enge periode. Duistere gedachten vulden mijn leven. Een leven dat ik niets meer waard vond. Ik leefde naar de nacht toe: alweer een dag overleefd, alweer een dag dichterbij het einde. Want om er echt werk van te maken, daar was ik gelukkig te laf voor.
Het mooie weer van afgelopen zomer maakte het alleen maar erger. In mijn hart woedde er een zware storm. Ik kon de zonnestralen niet verdragen, de hitte putte mij uit. Ik verlangde naar de slaap, eeuwige slaap. Ik ben er niet op mijn eentje uitgeraakt. Ik heb hulp gezocht en gevonden, hoewel ik ook tegen enig onbegrip moest opboksen. Maar in mijn liefde voor Fiep ben ik blijven geloven. Hoe kan de liefde voor een hond zo diep zitten dat je er je hele leven aan optrekt, vraag ik me soms af. Maar zij was mijn leven, zij bepaalde mijn lot. Iedere avond kroop ze bij mij onder de dekens en dat was het enige waar ik nog van kon genieten: dat warme lijfje tegen het mijne en die zachte tong op mijn huid. Die trouwe ogen vol liefde en aanbidding ...
Uiteindelijk zag ik af en toe een sprankje licht, voelde ik hoop in mijn hart. Af en toe kwam mijn ware aard terug naar boven en kon ik weer eens genieten van de gewone dingen om me heen. Al struikelend ben ik recht gekropen en volg ik opnieuw dit grillige pad. Ik dwaal door het leven, steeds op zoek naar iets. Alleen is het moeilijk om iets te vinden als je niet weet wat je zoekt. Ik heb geleerd om niets meer te verwachten. Om het leven te ondergaan. Ik ben tevreden met wat ik aangeboden krijg in het leven en verlang niet meer naar het ongrijpbare.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Stilte in mijn hoofd. Wat zou ik er niet voor over hebben om eventjes rust te vinden. Geen chaotische gedachten meer die ongecontroleerd in mijn hoofd rondtollen. Soms wordt het me teveel en dan begin ik nonsens te brabbelen. Spring ik van de hak op de tak, zijn er geen verbanden meer te vinden in mijn verhaal. Ik ben me hiervan bewust maar ik kan er niets tegen doen. Het gebeurd, het is een deel van mij.
Na een periode van euforie nadat ik de "job van mijn leven" had gevonden, volgde er een donkere en enge periode. Duistere gedachten vulden mijn leven. Een leven dat ik niets meer waard vond. Ik leefde naar de nacht toe: alweer een dag overleefd, alweer een dag dichterbij het einde. Want om er echt werk van te maken, daar was ik gelukkig te laf voor.
