De weerberichten voorspellen opnieuw "winterse buien" waaronder ik, vooral na verleden weekend, sneeuw versta. Tot nu toe vertaald het zich, gelukkig, in miezerige regen. Het was een hels begin van de week. De eerste sneeuw viel rond 27 minuten na vijf op zaterdagochtend. Ik was net aan de krantenronde begonnen. Desondanks de moeilijkheden veroorzaakt door het noodweer, was ik toch op een respectabel uur thuis geraakt en met maar één grommend heertje op mijn weg (dezelfde die zijn hoofd in mijn autootje stak in het vorige verhaal) vond ik het een mooi resultaat.
Maar op zondag begon de winter pas echt. Ik hoopte dat het van snel voorbijgaande aard zou zijn. Je weet wel, die typische Belgische sneeuwbuien die welgeteld drie lange uurtjes sneeuwpret voor de jeugd verzekeren, maar daarna onherroepelijk veranderen in een vieze smurrie. Doch, die avond vlak voor het slapen gaan (half acht in mijn geval) lag de sneeuw zo dik voor onze deur, zodat een respectabel horeca - uitbater in de Hoge Venen er gemakkelijk jaloers op zou kunnen worden.
De volgende ochtend was de sfeer in het Postcentrum in mineur. De vrachtwagen die de kranten levert was ruim laat, wat meestal voor van ongeduld trappelende postbodes zorgt. Maar vandaag stond iedereen in eigen gedachten verzonken zijn post te sorteren. Zelfs toen de kranten per dienst klaar lagen kwamen we maar aarzelend op gang. Voorzichtig plantten we onze voeten in het verraderlijke witte tapijt. Ik vroeg één van de anciens of we nu ook een gevarenpremie zouden trekken. "Dat zou eigenlijk wel mogen." Zuchtte hij gelaten.
Een kwartier later dan anders kwam ik terug van mijn ronde. Dat viel best mee, vond ik. Door het slechte weer was er ook heel weinig post. Dus een uurtje later vertrok ik op mijn brommertje op tweede ronde in een stralend zonnetje. Beladen en bezakt langs gladde wegen. Langs deze weg wil ik jullie een kleine smeekbede sturen. Denk vooral tijdens deze barre dagen aan de postbode. Giet geen lauw water over de auto om hem snel te ontdooien. Dat water bevriest opnieuw op de oprit waardoor het een levensgevaarlijke ijspiste wordt. Ruim ook de sneeuw op voor de brievenbus, de post geraakt niet bij toverslag door die gleufjes. Hoop de geruimde sneeuw niet op tot vlak voor die bewuste brievenbus. Parkeer uw auto niet vlak voor de brievenbus, dat is om problemen vragen en last but not least, zet die verdomde vuilbakken en zakken niet vlak voor die gleufjes. Zo kan uw postbode onbezorgd en zonder gevaar voor lijf en leden zijn of haar geliefde beroep uitoefenen. En het belangrijkste van al, uw rekeningen geraken tijdig op hun bestemming.
Reacties op bericht (1)
30-11-2008
ongetiteld
ik veronderstel dat ge een facteur geworden zijt? Lang geleden dat ik zoiets gelezen heb.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
