Al van kindsbeen af ben ik gek op treurwilgen. Nu ik een eigen huis met tuin heb, staat er dan ook eentje voor mijn deur te pronken en o wee degene die het boompje een tak durft krenken. Ik heb die liefde opgedaan bij een vroegere buurvrouw van mijn ouders: Clementine.
Clementine was een fiere, oudere vrouw. Altijd tot in de puntjes verzorgd, staalgrijze haren en oorknopjes herinner ik mij. Alsook haar twee hondjes. Een wit en een zwart poedeltje. Het zwartje was mijn vriendje, Pekkie heet het. Op een dag was Pekkie verdwenen, gestolen dacht men. Er leefde een oude, beetje demente man bij Clementine. Wie hij eigenlijk was heb ik nooit begrepen. Hij was in ieder geval niet haar man. Ze had wel een kleinzoon en iedere keer als hij bij haar een dagje of langer verbleef, ging ik met hem spelen in haar tuin.
Clementine had een mooie verzorgde tuin met veel bloemenstruiken, fruitbomen en het pronkstuk: een enorm grote, oude treurwilg. Ik hield van die boom en werd vooral gefascineerd door zijn ruwe schors. Zelfs als we met tweeën rond die boom stonden, konden we elkaars handen niet raken. We reden rond op onze fietsjes langs de smalle paadjes die in haar grasperk waren aangelegd. Op een dag, waarschijnlijk was ik te ontstuimig, viel ik van mijn fiets recht op een afgevallen appel. Een wesp, verstoord door mijn plotse aanwezigheid, stak me gemeen in mijn arm. Met een harde huilbui tot gevolg. Clementine nam me mee naar binnen, één van de weinige keren dat ik in huis werd toegelaten, en verzorgde de steek met azijn. Ze had een typisch "oude mensen" huis uit de jaren zeventig. Ik herinner me vooral posturekes en kanten doekjes.
Ik kan me niet meer herinneren waarom die speelpartijtjes met mijn vriendje van toen zijn gestopt. Waarschijnlijk door het opgroeien, andere interesses, andere vriendjes. Hij bleef een vage maar gelukkige herinnering uit mijn vroege kindertijd.
Enkele jaren geleden, kwamen er twee nieuwe Vlaamse sterren aan het firmanent. Peter van den Begin en Stanny Crets. Groot was de opwinding van mijn vader, want Stany bleek een streekgenoot te zijn. Ik ben niet zo snel onder de indruk, dus mij maakte het niet veel. Okee, Margriet Hermans woont ook vlak bij mijn ouderlijk huis, maar daarom voel ik mij daar niet specialer door.
"Stany, die moet je je toch herinneren!" drong mijn vader aan. Ik haalde mijn schouders op. "Allee, hij is de kleinzoon van Clementine!" Bij mij ging er nog altijd geen belletje rinkelen. Je ging er altijd spelen als hij daar was!" Riep hij opgewonden uit. Op dat moment doemde dat kleine jongetje in mijn geest op. "Heette die Stany?" Vroeg ik ongelovig. "Ik dacht dat die oude man Stan heette ..."
Dit is dus het verhaal van de treurwilg. Raar hé, dat die boom meer indruk op mijn kinderzieltje heeft gemaakt dat een toekomstige beroemdheid ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
