April twee jaar geleden. Het dieptepunt van mijn leven. Lichamelijk en mentaal was ik een wrak. Alles was me teveel. Dat weekend hadden we in onze tuin een pracht van een poes gezien. Ze kwam onder de houtstapel onderuit gesprongen toen we naderden. Een zwarte, langharige poes met een rosse plek rond haar rechter oog en witte voetjes. Fier zit ze ons vanaf een afstandje gade te slaan, terwijl wij haar sprakeloos staan te bewonderen. Lotje was toen een half jaar oud. Op de leeftijd van vier weken is ze bij ons gekomen. Ik heb haar nog enkele weken de fles gegeven, waarna ze groot en sterk genoeg was om zelfstandig te eten. Ik had genoten van het voeden van dat kleine wezentje. Van mij had het nog wel wat langer mogen duren. Mijn moederinstinct zeker, dat af en toe de kop op steekt. Die morgen had ik allerlei boodschappen op mijn lijstje staan, ook al was ik doodop. Halfweg, in de auto, krijg ik telefoon van mijn vriend. Onderweg naar het werk had hij die prachtige poes dood op straat gevonden. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was "O God, als die maar geen kleintjes had..." Ik snel zo vlug mogelijk naar huis en loop naar die houtstapel. Ik heb niet eens moeten zoeken. Mijn instinct vertelde me onmiddellijk waar ze lagen. Drie kleine hummeltjes. Twee weken oud, hun oogjes nog dicht. Ik denk: "Oh shit, oh shit, oh shit..." Echt, andere woorden bestonden niet voor deze situatie. Ik was totaal uitgeput, depressief en ik wist niet eens waar ik met mijn leven naatoe moest. Laat staan dat ik wist hoe je de verantwoordelijkheid van drie kleine weerloze wezentjes op je schouders moest dragen. Maar wederom haalde mijn instinct het van mijn 'gezond' verstand. Ik zette de drie poesjes (ze waren niet groter dan een cavia van enkele weken oud), in Lotjes transportbox en ik reed naar de dierenarts. Zij onderwees me in het verzorgen van kattenweesjes. Gewapend met kattemelkpoeder en een hoop goede voornemens toog ik naar huis. Ik vond een oud konijnenhok en ontsmette het ding. Zette het bij de verwarming, legde er een zacht deken in met daarop een warm kersenpitkussentje en een warmwaterblaas gewikkeld in een dikke handdoek zodat ze zich niet konden verbranden. En toen begon mijn zware taak van surrogaat moederpoes... Dag en nacht stond ik klaar voor mijn baby's. Ik gaf ze eten met de fles en Vinnie, die op slag voor de tweede keer bompa werd, masseerde met zijn dikke pit bull tong de buikjes. Trouw kweet hij zich van deze taak tot ze vaste voeding begonnen te eten. Daarna trekt hij er zijn neus voor op. Maar tegen die tijd aten ze zelfstandig en konden ze al op de kattenbak. Na enkele weken, ze groeiden als kool, was de rosse kater al geplaatst. Rosse katers zijn erg gewild. Het langharig tijgerpoesje had ook al snel een thuis en het kleinste hield ik zelf. Zij was ons zorgenkindje. Ze at niet goed en kreeg epilepsie aanvallen, die mettertijd overgegaan zijn, al heeft haar leventje toch ettelijke keren aan een zijden draadje gehangen. Ik noemde haar Liesl en ze is uitgegroeid tot een prachtige zwarte, langharige poes met een rosse vlek rond haar rechteroog. Het evenbeeld van haar moeder. Daarstraks was ik bij een vriendin in de garage op zoek naar bloempotten. Een tijgerpoes schrikt op en vlucht weg. Ik wist het meteen. Ik heb niet eens moeten zoeken, mijn instinct nam het weer over. Drie kleine tijgerpoesjes. Drie à vier weken oud. Vorig jaar had dezelfde poes ook een nestje in haar tuin. Maar de poesjes verwilderden al snel en de buurman heeft ze laten vangen door het asiel. Door ervaring weet ik dat ze daar amper een week later een spuitje krijgen. Mijn vriendin wil graag één van de poesjes houden. We besluiten om ze zelf groot proberen te brengen. Met de fles. Het is dit, met de kans dat er eentje sterft of ze groot laten brengen door hun moeder om binnen enkele weken ergens in een overvol asiel aan hun einde te komen. We besluiten om het risico te nemen. Opnieuw ben ik pleegmoeder en opnieuw vervult bompa Vinnie zijn taak ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
