Te goed voor deze wereld... Ja, lach er maar mee, maar ik zit er mee. Mijn hele leven ben ik vervloekt met deze zege. Altijd voor anderen klaar staan, geen neen kunnen zeggen, anderen aanvoelen, vertrouwen uitstralen waardoor wildvreemden hun hele ziel voor me blootleggen. Maar als ik zelf hulp nodig heb ... Hulp voor de helpers bestaat niet. De goeden moeten hun plan maar trekken. "Vergeet het niet, de goeden sterven eerst!" Waarschuwde mijn schoonmoeder me. Zou ik niet veel mee in zitten. Begrijpen de overlevenden misschien hoe wij ons in alle bochten moeten wringen om aan hun wensen te voldoen.
Het ligt aan mezelf, nee, het is sterker dan mezelf. De laatste maanden durf ik al eens nee zeggen. Nog niet genoeg maar het is een begin!. Ik heb liggen denken en weet je, ik ben mijn hele leven al de maatschappelijk werker van mijn direkte omgeving geweest. Een depressie. Fiep luistert en praat uiteindelijk je zwarte gedachten wel uit je hoofd.Een misbruikt kind? Fiep vangt haar op en wijst haar weken of maanden na de feiten op de goede dingen die hieruit gevloeid zijn. Er wordt een dodelijk ziek kindje in de familie geboren, Fiep is dag en nacht van de partij om de ouders op te vangen. Kind haalt het en hersteld tegen alle verwachtigen in. Ik ga bij een vriendin op bezoek, zij loopt met zelfmoordplannen rond. Ze zou eerst haar kinderen in doen slapen om daarna zelf te vertrekken. Ze zag geen weg terug. De hele dag heb ik voor haar uitgetrokken en de volgende dagen hield ik telefonisch contact met haar. Ze is aan de beter hand en de kinderen ook. Zo kan ik nog tientallen gevallen opnoemen van mensen die op de één of andere manier bij mij terecht komen voor hulp. En ik kan deze mensen niet afwijzen. Hoe diep ikzelf ook in de shit zit, zij worden eerst geholpen. Ik zag het niet, het lag zo voor de hand, de oplossing. Vlak voor mijn neus, ik stootte me eraan. Meermaals daags en toch kijk je erover heen. Mijn doel in het leven. De enige constante in mijn leven: mensen helpen. Wordt het dan geen tijd dat ik er mijn beroep van maak? Wel? Daar moet ik dus bijna veertig voor geworden zijn, om te ontdekken dat wat ik later wil worden als ik groot ben, ik in feite al bijna veertig jaar ben. Maatschappelijk Werker
Reacties op bericht (3)
16-05-2007
Dit is
voor mij heel herkenbaar, Fiep! Dat 'nee' leren zeggen was voor mij ook een levenslange opdracht, maar stilaan lukt het, na al die jaren... Alle mensen stralen een heel leven lang de boodschap uit: 'Zie mij graag!' en ze zijn bang dat een 'nee' ervoor zou zorgen dat ze minder liefde krijgen... Maar zij die je 'nee' aanvaarden, houden echt van je zoals je bent... Liefs!
16-05-2007 om 09:56
geschreven door Tatanka Yotanka
15-05-2007
*
Lieve Fiep, dat heb ik ook gedaan, net als jij hielp ik anderen voor ik mezelf hielp. Deed vrijwilligerswerk bovenop mijn zware taak als alleenstaande moeder en mijn vele uren in de horeca, de laatste jaren met een eigen zaak. Ik nam een pleegkind op in mijn kleine gezinnetje, en ja, je draagd van dit alles de vruchten, namelijk de voldoening dat je helpt, dat je misschien een verschil kan maken voor sommigen. Helaas ben ik tot de ondervinding gekomen dat dit jaren boven mijn normen leven ook een weerslag kan hebben. Als maatschappelijk werkster ga je veel leed zien en te verwerken krijgen. Volgens mij moet je daarvoor een hard pantser kunnen kweken. Ik hoop dat jij dit kan, ik kon het niet. Want ofwel wordt je imuum voor de miserie van een ander, ofwel ga je eronderdoor. Maatschappelijk werkster, het is een edel beroep, maar ook een zeer zwaar. Ik wens je daarom veel sterkte in je keuze en vooral een gulden middenweg in je gevoelens. Lieve groetjes van
15-05-2007 om 15:51
geschreven door huismusje/troubadoerke
Tja,
zal je dan toch het goede beroep gekozen hebben? Groetjes
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
