Jarenlange is dat oude gerenoveerde gebouw mijn tweede thuis geweest. Letterlijk: "Home away from home ... "Afgelopen september ben ik nog volle moed aan het nieuwe schooljaar begonnen, amper drie maanden later begon de afkeer te groeien. Waarom? Ik kon het niet zeggen. Er was iets, een lichte verschuiving in de sfeer ... De nieuwe directrice had haar intrede gedaan en ook al zag je haar niet, toch was haar aanwezigheid te voelen in iedere porie van het oude gebouw. En ik hield niet van dat gevoel. Ik sloeg lessen over, ik die dat anders nooit deed. Die bijna leefde in de ateliers ... Zelfs de zin om thuis te creëren verdween. Tijdens de kerstvakantie besloot ik om mijn aandacht elders te leggen: op mijn toekomst ...
Het schooljaar loopt op zijn einde en mijn spullen stonden nog altijd op de kunstacademie. Ik heb het zo druk gehad met andere dingen ... En ik zag er enorm tegen op. Ik gruwelde van die akelige en kille sfeer die er hing. En ik was niet de enige. Ik hoorde dat er nog meer leerlingen afhaakten. Maar niet mijn vriendin Agaath. Moedig maakte ze het jaar uit. Mopperend en soms zelfs een beetje vloekend, maar ze heeft het gehaald. Haar creaties moesten naar ginder gebracht worden voor de jury en onze spullen moesten nog opgehaald worden. Gisteravond gingen we samen op weg. Bepakt en bezakt met loodzware werken. Puffend sleurden we samen haar spullen naar het atelier.Niet zonder problemen: twee trapjes, enkele smalle doorgangen en een atelier vol breekbare spullen waren onze hindernissen. Uiteindelijk leidde ik Agaath naar haar plaats, maakte die proper zodat zij haar werkjes erop kon uitstallen terwijl ik onze spullen en tientallen kilo's klei naar de auto kon sleuren. Niemand reageerde. De lerares niet, de andere leerlingen niet. Het was alsof we daar niet waren. Een deur open houden of alleen maar aanbieden om te helpen als ze zien dat je een beetje staat de sukkelen met een blinde vrouw aan je arm die een bak vol keramiek draagt.
Nadat ik de spullen naar de auto gedragen had en doodmoe terug in de klas aankwam, was Agaath ondertussen ook klaar met haar werken uit te stallen. En daar stond ze, moederziel alleen aan de kant. Steunend tegen de rekken om niet haar evenwicht te verliezen in haar eenzame duistere wereld. Niemand sprak haar aan. Er kon niet eens een goeiedag af. Ik kookte inwendig. We pakten de laatste dingen in en ik loodste haar tussen de werkbanken naar de buitendeur. Samen droegen we een zware bak vol klei en vrij keramiek werk. Pas toen Agaath in de smalle doorgangen tegen een werk dreigde te lopen (er was niemand die het in zijn hoofd haalde om eventjes de doorgang voor ons vrij te maken) vroeg een vrouw, dik tegen haar goesting: "Moet ik soms helpen?" Ik snauwde kort dat dat niet nodig was, waarna ik tegen Agaath siste: "Daar komen ze nu mee af, nu het werk achter de rug is ...."
Nee, ik mis het niet, die aangename en creatieve sfeer op de kunstacademie ....
Reacties op bericht (3)
31-05-2007
Heb zo een zelfde ervaring meegemaakt in Hasselt in de schildersacademie
Een nieuw schooljaar, m'n laatste...vorige vrienden waren er niet meer , mits afgestudeerd...'k maakte m'n "ezel" klaar, ging m'n borstels halen...toen ik terug kwam...stond er een andere aan mijne ezel...'n andere ezel gezocht... toen was er iemand met m'n borstels lopen...De leraar, het jaar ervoor nog een vriend, dacht ik...deed alsof zijn neus bloedde...helpen schilderen wou hij wel...verantwoordelijkheid dragen niet...'k heb m'n spullen bijeengenomen...gedaan academie...geen diploma...
Groetjes,
Fred.
31-05-2007 om 20:58
geschreven door FRED
MOOI
wat je bij Tatanka...gereed gekregen hebt...
proficiat,
Fred.
31-05-2007 om 20:49
geschreven door FRED
Als ik
jouw relaas lees en dat van Agaath, dan kan ik perfect begrijpen van waar die afkeer en die spanningen komen, Fiep! Ik zou het daar wellicht ook niet volgehouden hebben...
31-05-2007 om 09:06
geschreven door Tatanka Yotanka
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
