Ik kan de slaap niet vatten. Hormonen gieren door mijn lijf. De pijn verscheurd mijn opgezwollen baarmoeder. Ik ben rusteloos, de stormwind huilt. Het gesloten raam verstomd zijn gebulder, maar ik voel hem razen door ieder vezeltje van mijn vermoeide lichaam. Waar zijn Lotje ... Liesl? Waarschijnlijk op jacht, hun ziel wordt ook rusteloos verdergejaagd door de wind. Onbewust lig ik op hun te wachten. Mijn twee vrije kinderen. Ik hou zoveel van mij poezenkinderen. Soms doet het pijn. Ik voel een grenzeloos respect voor hen en misschien ook een steekje jaloezie voor hun ongetemde vrijheid. Schuld voel ik ook. Schuld tegenover hen, omdat ik hen ongevraagd opzadel met drie indringers. Tijdelijk ... Maar ik ben verliefd. Ik heb het niet gewild, maar hij heeft mij hart veroverd. Enrique, mijn stoere koppige kater van bijna vier weken oud. Hij voelt het en huilt als hij me ziet en niet bij mij kan zijn. Hij rolt zich op zijn bolle ruggetje zodat ik zijn mollige, blanke buikje kan strelen. Aanbiddelijk kijkt hij me met zijn donkerblauwe kijkers aan en hij doet zo zijn best om goed te eten, zuigend aan zijn papfles. Iedere keer ik mijn ogen sluit, zie ik zijn bolle kopje voor mijn ogen. Hij klaagt en zaagt als het hem niet aan staat. Semmelt in zijn babytaaltje onder het voeden en huilt hartverscheurend als hij krampjes heeft, waarna hij hartstochtelijk begint de spinnen als mijn massage of Vinnie's tong de pijn verlicht. Phoebe, mijn stafford baby, mijn dochter, begrijpt het niet goed. Ze wil erbij horen, maar ze is nog zo ontstuimig. Ze is jaloers omdat Vinnie mag helpen. Maar als ik haar erbij roep begrijpt ze niet goed wat ze moet doen. Enig moederinstinct is haar vreemd. Ze lijdt eronder, ook onder de aandacht die ze nu moet delen, ook al probeer ik haar, als ik tijd heb, mijn volledige aandacht te schenken. Mijn vriend ligt luid te snurken in bed. Laat hem maar slapen. Hij heeft de laatste weken niet veel rust gekend en nu wordt ook hij weer opgescheept met dat jeugdige geweld in huis. Maar eerlijk gezegd, ik denk dat hij er stiekem van geniet. Een beetje afleiding in deze trieste dagen. Een zalfje voor de nog verse wond, om de pijn te verzachten en wie weet een beetje sneller te helen. Wie weet. Met deze gedachte sluimer ik zachtjes in, tot ik wordt gewekt door Phoebe. Zij ligt luidop te dromen. Luid blaffend en huilend ... Zelfs in haar droom maakt ze ruzie met Vinnie over de kittens. Wie mag er het dichtst bij komen. Wie mag er met de nieuwe kameraadjes spelen ... Ikke, ikke, ikke!! Het zijn net mensenkinderen. Maar onderetussen zijn mijn twee dochters nog altijd niet thuis. Morgenochtend, half zeven, staan ze hier weer voor de deur. En die logees? Ach, die wennen wel en twee ervan zijn, als alles goed gaat, binnen enkele weken al weg. Naar huis ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
