... is nu zes weken oud en op een week zijn ze bijna verdubbeld in volume! Afgelopen zaterdagmiddag zijn we dus een kijkje gaan nemen naar onze toekomstige "zoon". Met de fiets! Wat ik er allemaal niet voor over heb. Nooit meer, met dit vehikel toch niet meer. Pompaf was ik. De versnellingen werkten niet meer, ik moest als een gek trappen om verder te geraken. De remmen zaten helemaal vast, dus als ik op dreef was, geraakte ik niet meer gestopt. Enfin, ik ben heelhuids ginder en terug geraakt.
Het was de eerste kennismaking tussen manlief en onze nieuwste telg. De kleine spruiten zaten buiten, in een afgeschermde kennel. Lekker veel plaats om te spelen. Ik ging er voorzichtig binnen en opnieuw keken ze me argwanend aan. Stitch bleef eventjes staan, maar uiteindelijk volgde hij zijn zussen naar hun mand. Ik nam hem op en droeg hem naar zijn toekomstig baasje. Aarzelend streelde hij de pup. Na enkele minuten waagde manlief zich ook tussen het kleine geweld, dat ondertussen te eten had gekregen. Opnieuw deinsden de meisjes argwanend terug, behalve Stitch. Hij keek op en kwispelde toen hij zijn baasje zag naderen. Vanaf dat moment was het ijs gebroken. Een nieuwe vriendschap voor het leven is geboren.
Eergisteren hebben we nog een bezoekje gebracht. Ze groeien als kool. Ze lagen met z'n allen te slapen. De ene helft in de mand en de andere helft wegens plaatsgebrek, onder de verwarming. Vorige week konden ze met z'n allen nog samen in de mand en hadden ze nog plaats over. Nu is het al dringen geblazen. Reuzen worden het volgens mij. De pups waren al een stuk socialer. Ze lieten zich strelen en oppakken. Eentje is zelfs heel erg op mensen gericht. Als ik een teefje moest kiezen zou zij het worden. Een echte duts is. Aanhankelijk en lief.
Maar wij wilden een zoon en er is er maar eentje en dat in onze Stitch. Die naam hadden we al jaren. Wij zijn al zo lang tegen elkaar bezig: "Zogauw onze Stitch er is." Manlief kwam op een gegeven moment met die naam af, we vonden het goed klinken. Later is er even twijfel geweest toen de animatiefilm "Lilo en Stitch" uitkwam. Daar hebben we hem dus niet vandaan. Hij viel gewoon in. Het was gewoon nog een kwestie om de juiste hond bij de juiste naam te vinden, want niet iedere hond kan deze naam dragen!
Afgelopen woensdag kreeg ik manlief amper terug mee naar huis. Verkocht is hij. Totaly in love! Onze jongen is zo rustig en onverstoorbaar. Terwijl zijn zusjes spelen en vechten met elkaar over het heerschappij van een lapje stof, bekijkt hij het allemaal stoïcijns. Als het tumult om de buit een beetje is geluwd gaat hij er op zijn gemak mee vandoor. Een waardige opvolger voor Vinnie, die best wil spelen, maar als het allemaal wat te wild wordt, zich voor dood houdt.
Nog zeven nachtjes slapen. Heeft er nog iemand zin in zo'n pracht van een loebas? er is nog keuze tussen zeven prachtige, lieve en speelse teefjes...
Twaalf buizen bij sociologie. TWAALEF!!!! Dat is veel, enorm veel. Vooral als je bedenkt dat iedereen verwachtte een goed examen afgelegd te hebben. Eentje is net gebuisd: 0.25 punt te weinig. Eén vierde van een punt. Dat is ronduit smerig. Een ander heeft vijf op twintig. Die vrouw is ten einde raad. Op het andere vak was ze ook al gezakt. Zij praat over loopbaanonderbreking. Gelukkig denkt ze er niet aan om te stoppen met de cursus. Het "academiejaar" is in het eerste jaar Maatschappelijk werk heel turbulent begonnen.
Soms, heel soms krijgen mensen die te hoog van hun toren blazen hun verdiende loon. Karma in de reinste zin van het woord. Zoals die ene student, die zich al een echte maatschappelijk assistent waande omdat hij bij het vorige vak goed gescoord had. "Eigenlijk vind ik het niet meer dan normaal dat het examen zo moeilijk was. Dit is ook een Hoge School en dan mag je "Niveau" verwachten!" Zijn woorden niet de mijne. Ik heb me omgedraaid en ben er niet op in gegaan. Zo'n grootheidswaan, daar maak ik geen woorden aan vuil. Diezelfde persoon is nu, voor het examen dat iedereen spotgemakkelijk vond, radicaal gebuisd. Het lag op mijn lippen, echt waar... Maar ik zou geen haar beter zijn als ik hem er met zijn neus nog eens ingewreven had.
Aangezien Vinnie technisch werkloos werd en hij verplicht op pensioen werd gesteld ging ik op zoek naar andere mogelijkheden. Ik had mijn hoofd op een nieuwe pup staan tegen begin volgend jaar en dan gaat er dat niet meer uit! Deels ook uit angst. Wat als Vinnie plots heel slecht wordt? Wat als hij wegvalt? Na Teuntje, Faith en Quorton die we zo snel achter elkaar hebben verloren ben ik bang voor de enorme krater die hij gaat achterlaten. Die moet op voorhand opgevuld worden, wil ik niet gek worden. Ik ga niet zo goed om met verlies en rouw.
Een tweede aspect waar ik aan dacht. Nu hebben we tijd om een nieuwe aanwinst op te voeden. Manlief is de hele dag thuis, ik heb ook nog de tijd, maar zogauw ik ben afgestudeerd en kan gaan werken ... Het zal geen 9 - 5 job worden!
Dus ik surfde maar wat rond op het net, op zoek naar de mogelijke erfgenaam van Vinnie. Een paar gegadigden passeerden de revue maar werden na veel wikken en wegen afgewezen. Het financiële aspect speelde ook een rol. Met ons schamel inkomen kunnen wij ons geen dure rashond veroorloven. Trouwens, het strookt een beetje tegen mijn principes. Een vriend koop je niet, die kom je tegen.
Uiteindelijk viel mijn oog op een nestje kruisingen, vlak bij huis. Niet zomaar kruisingen. Kruisingen van de de Perro de Presa Canario (een Spaans vechthondenras), de Fila Brasiliero en de Bordeauxdog. Drie in één voor een schappellijke prijs! Opgevoed in huis, bij katten!, ingeënt en ontwormd. Dat klonk al heel interessant. Maar toch bleef ik een beetje achterdochtig, want ik wil vooral niet bij een kweker uitkomen of een handelaar. "Ga dan naar een asiel! Het zit er vol van!" Zou je zeggen. Heb ik afgewogen en ik ben op hun sites een kijkje gaan nemen. Ik heb zelfs getwijfeld over een hondje uit Spanje. Maar de jongste honden zijn drie à vier maanden oud. Met het oog op een vredig samenleven met onze poezen, die hier toch heer en meester zijn, vond ik dat niet echt ideaal. Ook voor Vinnie, als die op zijn leeftijd plots met een puberjongen wordt geconfronteerd.Nee, spijtig genoeg werd dat idee ook afgevoerd.
Onze nieuw gezinslid werd een reu, liefst bruin met zwart masker (hij moet een beetje op Vinnie lijken), liefst een Presa maar pit bull of Stafford was ook goed. Hij mag niet teveel kosten. Hij moet jonger dan drie maanden oud zijn, liefst een week of acht en hij moet naar de naam Stitch luisteren ... Onbegonnen werk zou je denken? Wel ...
Daar was ie dan: kruising Presa, vlakbij de deur, vijf weken oud, economische prijs, maar één reu in het nestje van acht, bruin met een zwart masker ... Kan niet zou je denken. Jawel, in mijn wereld kan zoiets wel! Hij verblijft ook nog op de weg die ik dagelijks neem naar school en naar mijn werk. Gisteren voor school stopte ik er even. En ik kan u trots melden dat Stitch geboren is. Binnen enkele weken kan hij onze gelederen vervoegen. Vijf weken oud en zeven (7) kilo weegt hij. Een hapklare brok dus. Onverstoorbaar en afstandelijk tegenover vreemden. Nu al, als baby. Dat beloofd. Ik ben zo fier dat ik hem gevonden hem. Manlief heeft hem nog niet gezien, maar in zijn binnenste is hij blij. Morgenmiddag gaan we misschien even op kraambezoek...
Wat moet het toch heerlijk zijn om tachtig jaar lang kind te zijn. Het grootste probleem dat je hebt is hoeveel zakgeld je wekelijks krijgt, mag je mee naar de markt en wat mag je kopen? (snoepjes, knalrode nagellak, koekjes of een hotdog). Blij zijn met een cola die je krijgt als je na het marktbezoek iets gaat drinken. Met smaak eten van je boterhammetjes met paardenvlees die je van thuis hebt meegekregen. Opgewonden zijn omdat ze in de zaal een film vertonen en al weken op voorhand uitkijken naar de komst van Sinterklaas. De schoentjes staan al een maand klaar. Er is hard gewerkt de laatste paar weken aan het inkleuren van tekeningen van de goed heilig man en zwarte piet.
De verzorgers delen deze opwinding, aangestoken door hun "kinderen". Want als kind zijn ze geboren en als kind zullen ze sterven. Sprookjesfiguren: elfjes, kabouters en engelen zijn het, in levende lijve. Puur en onbedorven. Sommigen al wat ontdeugender dan de ander. Maar die ontdeugendheid komt meestal uit onmacht over wat hun is aangedaan. Ze begrijpen het niet, maar ze weten het wel.
Wauwelend in hun eigen taaltje. ruzie maken, grapjes uithalen, verhalen vertellen. De ene kan alleen maar puppygeluiden uitstoten: "iiieee, iiiiieeee!!!" roept ze en ze wijst naar haar buik. Ze heeft buikpijn. Aaaaeihhh!!! Ze wordt geplaagd door de andere bewoners. Maar fel bijt ze van zich af. Een andere is Fransman. Opgegroeid in een vreemde taal en in dit kleine Vlaanderen terechtgekomen. En toch kan hij zich verstaanbaar maken. "Oehoo woe wijkestmat!, oehoo moe kestmat! Nu, nu vijda, vijda!" Roept hij opgewonden uit. Ja, vrijdag is het kerstmarkt. Hij weet het goed en na een tijdje begrijp je hun taaltje wel. Tegen ons proberen ze zich ook verstaanbaar te maken, tegen elkaar gebruiken ze zo hun eigen codes.
Een klein in elkaar gedoken vrouwtje met altijd lachende oogjes en dikke wangetjes. Ze sleurt altijd wel met een handwerkje rond. Ze heeft nog een kinderstemmetje en ze praat honderduit.
"awawennlawegawo!!" Geen kat weet wat ze bedoelt. Maar ze kijkt je zo fier en opgetogen aan. Je lacht en je praat mee en luistert, waarna je haar handwerkje nakijkt en haar weer verder helpt. Is het niet naar haar zin? Dan draait ze zich boos om en mopperend druipt ze met gebogen hoofd af: "hemessebdrefendres ....."
Ik werk in een feeëndorp en ik ben blij dat ik deze wonderlijke mensen mag leren kennen
Alle punten voor de eerste twee examens zijn binnen. Wat een gedoe allemaal! Ondertussen is een vierde van de groep al gestopt. Dat is een hoop vind ik op zo'n korte tijd. De groep is een allegaartje van politie, opvoeders, leraars, boekhouders, arbeiders, poestvrouwen ... en één stempelaar zonder diploma: ondergetekende dus. Ik heb me wel even misplaatst gevoeld. En ik voelde ook aan de anderen dat zij dezelfde mening waren toegedaan, op enkele na dan. Ondertussen heb ik deze mening toch moeten herzien.
De meesten hebben hoge school achter de rug, sommigen zelfs een poging aan de unief. Af en toe komt er een leerling uit de Sociale school in Heverlee aangewaaid die enkele modules bij ons komen volgen. Zij hebben dikwijls al enkele jaren studie achter de rug. Groot was mijn verbazing toen bleek dat zij het niet beter deden op de zo gevreesde examens. Vooral het eerste examen was een zelfverklaarde nachtmerrie. Een docente die in de psychiatrie had gewerkt en die deze ervaring ook gebruikte bij ons, onervaren groentjes. Als makke lammetjes werden we naar de slachtbank geleid met massahysterie tot gevolg. Het examen was aartsmoeilijk. Iedereen liep verslagen rond en maakte al plannen voor de herexamens en om eventueel het vak te herhalen. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee: zes van de dertig gebuisd. Ze is heel vrijgeving geweest met haar punten.
Het volgende examen. Geweldige docente, interessante leerstof, duidelijke cursus en een heel helder examen. Niemand twijfelde. Het examen verliep vlot en opgelucht kwam iedereen naar buiten. Maar pas vanaf gisteren kregen we de punten ... Voor zover ik weet zijn er al twee gebuisd die het nooit verwacht hadden. En niet zomaar gebuisd, grandioos gebuisd! Zij is blijkbaar niet zo vrijgevig ... En dat had ik dan weer verwacht. Ik ben gelukkig bij de geluksvogels. Tweemaal geslaagd en weet je, dat doet goed aan mijn ego. En mijn ego kon het gebruiken. En al die andere ego's? Wel, het kan geen kwaad dat sommigen onder hen een toontje lager moeten zingen, ook al wens ik het niemand toe...
Nu begin ik het stilletjes aan beu te worden, al die mannelijke aandacht. Vooral van Vinnie. Die wordt zo opdringerig. En zagen dat die kan, onvoorstelbaar. Het vrouwtje en ons baasje worden er ook horendol van. "Nog een weekje" heeft mijn vrouwtje beloofd "en dan is alles terug normaal." Ze gaat me laten helpen, heb ik al opgevangen, zodat ik er nooit nog last zal hebben, van die vervelende hormoontjes in mijn buik.
Van dat helpen ben ik wel een beetje bang. Lotje vertelde me dat je dan bij de dierendokter wordt achtergelaten. Die steekt dan een naald in je voorpoot waarna je in slaap valt. Je droomt de vreselijkste nachtmerries en als je wakker wordt lig je in een kooi, met die naald nog steeds in je poot. Je voelt je ziek en misselijk. Als je recht wil staan wordt je duizelig en je buikje doet pijn. Brrrr ...
Sinsdien wil Lotje niet meer naar de dierenarts. Ze is woedend als ze nog maar zo'n naald ziet en ieder jaar krijgen we er eentje. Lotje heeft het die dokter nooit vergeven.
Vinnie zal zijn zaad niet meer verspreiden. Hij wil wel en hij doet zo zijn best, maar die achterpoten willen niet meer mee. Door zijn hernia heeft hij de kracht in die poten voor een groot deel verloren. We houden het voor bekeken, voor zijn eigen bestwil. Binnen enkele weken maak ik een afspraak bij de dierenarts om Phoebe te laten sterriliseren. Wij zijn blijkbaar niet op deze wereld gezet om nieuw leven te verwekken. Menselijk noch dierlijk. Wij zijn een adoptiegezin. Degene die een ander niet meer wil, komt hier terecht. We zullen ons maar bij dat, toch wel heel mooie lot, neerleggen.
Ik herriner me Faith, zij was de laatste van het nest. Besteld maar terug afgezegd. Koosje, was de laatste van het nest. Vinnie was ook al op redelijke leeftijd toen hij hiernaartoe kwam, één van de laatsten van zijn nest. Teuntje, niet. Maar zij bleek uit een inteelt gezin te komen en je ziet wat ervan komt. Zware gezondheidsproblemen met een vroege dood als gevolg. Phoebe, bijna laatst, al meer dan drie maanden oud en stond op het punt om naar een opkoper gebracht te worden. Net gered. Lotje, zij werd verstoten door haar moeder. Een beetje zoals ikzelf. Onze verjaardag valt dan ook op dezelfde dag. Liesl is een weeskind en Enrique ... Hij komt uit, laten we maar zeggen, herplaatsing om vernietiging te vermijden. Lucky bastard
Als je het zo bekijkt zijn wij één groot opvanggezin. Pleegouders, adoptieouders! We stellen ons huis open voor de kansarmen uit de dierenwereld... Mooi toch?
Vandaag vrijdag 23 maart 2007 zou Spike geeuthanaseerd worden. En in de loop van de ochtend zou hij naar het crematorium gebracht worden, waar de eigenaren van Spike afscheid konden nemen van Spike. Er werd gevreesd met grote vrees dat Spike, zoals vele honden die in een laserasiel verbleven, er niet zonder wonden vandaan zou komen, omdat er een bewerkte foto van Spike was meegestuurd met het schouwingsrapport. Waarom zouden ze een foto bewerken als ze niets te verbergen hebben? En helaas voor Spike werd ook deze nachtmerrie vandaag wederom werkelijkheid. Spike zou vandaag geeuthanaseerd worden, maar Spike heeft de dodelijke injectie gisteren al gehad. Hij is hedenochtend om 07:00 al bij het crematorium bezorgd, in bevroren toestand.
Wendy en Ronald zijn naar het crematorium gegaan, zij hebben aldaar besloten Spike niet te laten cremeren omdat Spike diverse wonden heeft en de dienstregeling een aantal grove fouten heeft gemaakt. E.e.a. wordt nader onderzocht door verschillende instanties.
Hierbij de foto´s van Spike, duidelijk is weer dat het betreffende ´´laserasiel´´ waar Spike verbleef het niet zo nauw neemt met de dierenwelzijnswet. Spike heeft volgens de dierenarts gelegen op een betonnen ondergrond, en zijn tanden zijn voor de zekerheid een stukje korter gemaakt, Spike had een puntgaaf gebit op het moment dat hij slechts enkele weken geleden in beslag werd genomen. Wat doen ze toch met de honden die in beslag zijn genomen vanwege een verkeerd uiterlijk? Oordeelt u zelf maar!
Hopelijk komt er snel een einde aan deze discriminerende regeling, vandaag heb ik wederom uitvoerig gesproken met Dhr. Graus. Hij gaat aankomende week kamervragen stellen over de R.A.D.. Laten we hopen dat er iets gaat veranderen zodat vele hondenlevens gespaard kunnen worden in de nabije toekomst!Diverse open en bloedende wonden -----------------------------------------------------------
Baasjes van Spike
zoals jullie al begrepen hebben heb ik het lichaam van spike mee genomen hij is niet gecremeerd.ik heb spike overgebracht naar de dierenarts waar hij altijd onder behandeling heeft gestaan, spike wordt nu volledig onderzocht en er wordt een dierenraport gemaakt al zijn verwondingen komen daar in te staan.spike blijft zo wie zo tot dinsdag boven de grond. hij had te veel verwondingen het ergste vondt ik zijn tanden mensen niet schrikken maar zijn hoektanden zijn zeker 1 1/2 a 2 cm weg geslepen.van zijn kiezen was ook weinig meer van over.spike zijn ballen zijn helemaal kapot, en dat is gek want spike ligt/zit nooit op zijn ballen dus kan niet door schuren komen.over heel zijn lichaam heeft hij onverklaarbare kleine wondjes.zijn staart is kapot, zijn benen zijn tot bloedens toe kapot zelfs zijn nagels zijn zover beschadigd dat ze gebloed hebben.boven op zijn neus is kapot en deze verwonding is vers.ook heeft hij een verwonding bij zijn oog. het is in en in triest, ik ben blij dat we de beslissing hebben genomen dat we niet verder zijn gegaan spike is vermagerd en verhaart extreem erg vermoedelijk stress.nu kunnen ze hem niks meer aan doen nu heeft hij rust.De onderkant van de kaak van Spike.
Er was een tijd, lang ... heel lang geleden dat Vinnie nog jong en viriel was. Geen enkel loops teefje, jong of oud, groot of klein, mooi of lelijk ontsnapte aan zijn aandacht. Voorspel kende hij niet. Onmiddelijk het grote werk!!! Zonder aarzelen, zonder enige twijfel, zonder blabla. Tien seconden, meer tijd had hij niet nodig. Een echte Don Juan.
Nu is hij oud en een beetje trager. Het duurt wat langer eer hij door heeft dat er wat staat te gebeuren. Hij ruikt iets, maar wat? En van waar komt het? Hij gaat op onderzoek uit. Het hele huis snuffelt hij rond. Uiteindelijk vind hij een spoor wat hem leidt tot hij met zijn neus letterlijk op de feiten wordt gedrukt. Hier brandt de lamp!! Daar is hij van overtuigd. Maar zus is niet echt blij met zijn aandacht.
Enkele dagen later begint ze hem te plagen en uit te dagen. Hij doet een poging, maar grommend springt ze weg. Hij gaat dan maar een dutje doen. Hij moet zijn krachten sparen! Ze paradeert voor zijn neus, steekt haar achterste uitdagend onder zijn neus. Kwispelt hevig met haar staart zodat haar verleidelijke geur zich door het hele huis verspreidt. Het is zover. Hij doet een poging ... Nog één ... Die verdomde rug!! Het jonge wicht heeft geen geduld en springt grommend weg.
Ze is te ontstuimig, te speels, te jong ... Morgen is er nog een dag. Zijn werkdag zit er al lang op. Morgenvroeg doen we nog eens een poging. Nu wil hij alleen maar slapen en dromen ...
Hormoontjes ... Ik weet nog altijd niet wat voor beestjes het zijn of hoe ik eraan gekomen ben, maar nu en dan heb ik er serieus last van. Volgens Lotje bevinden ze zich in de buik en daar kan ze wel eens gelijk in hebben. Want telken als ik last heb van die hormoontjes, kriebelt het in mijn buik. Zoals nu. Gek wordt ik ervan en Vinnie ook. Die heeft het nog erger zitten dan ik, ook al is hij oud.
Maar ik heb meer interesse in Max, mijn buurjongen. Hij is een grote, sterke boerenzoon. Een blonde god. Echt mijn type. Helaas ... zoals in elk groot liefdesverhaal, is hij verboden terrein. Angstvallig worden wij uit elkaar gehouden. Meerdere keren per dag leg ik een geurvlag voor mijn deur, zodat hij me zeker zal kunnen vinden en ik weet dat hij op me staat te wachten aan de omheining tussen onze tuinen. Maar ik ontsnap niet aan de constante waaksheid van mijn baasjes.
Ik ben beloofd aan de oude Vinnie. Uitgehuwelijkt als het ware. Begrijp me niet verkeerd, ik vind hem wel leuk! Maar zeg nu zelf. Als je kon kiezen tussen een oude knar of een jonge knappe kerel dan is de keuze toch snel gemaakt! Helaas, die keuze is niet aan mij ...
Eindelijk ... een beetje rust in huis. Sinds het vrouwtje met haar neus in de boeken zat, was er met haar niet veel meer aan te vangen. Kweetnie hoe zenuwachtig, sneller boos, altijd moe ... Het baasje liet haar maar doen. Maar wij waren ook de duupjes! De woorden examen, slecht, buis, gezakt ... hoorde ik bijna dagelijks vallen. Het baasje probeerde haar te sussen, maar niets hielp. Ik zag wanhoop in haar ogen en ik rook angst. Ik begreep niet waarom, maar ik verwachtte wel het één of ander groot onheil.
Zaterdag kwam het vrouwtje opgewonden thuis. Ze had niet eens tijd om ons gepast te groeten en te knuffelen. Als een razende wind stoof ze de trap op en zette dit computerding op. Ik rook doodsangst ... Ik dacht: "Nu gaat het gebeuren, de wereld vergaat." Maar plots sloeg haar stemming om in verbazing. Ik hoorde haar steeds hetzelfde zinnetje herhalen: "Dit kan nie... onmogelijk... das een abuus ... De ramp was afgewend. Het naderend onheil dat volgens mij de naam "Carine" of "docent" droeg, is verdwenen. Sindsdien galmt het woord "geslaagd" regelmatig door huis. Ik weet niet wat het allemaal betekent. Maar ik ben er zeker van dat ik voortaan bij het woord "examen" dekking zoek.
Mijn kleinste broertje, Enrique, is een raar geval. "Een beetje simpel" noemt het vrouwtje dat. Maar ja, dat beweert ze ook van Vinnie. De twee mannen in huis! Wij, de vrouwen, zijn geslepen, verstandig, mooi, elegant en we laten ons niet doen! Maar Enrique ... die is niet zo dom als hij eruit ziet. Hij is niet heel elegant, dat is waar. Hij houdt het liever simpel. Waarom de moeilijke weg nemen door over kasten te klimmen, als je er op de gewone manier ook geraakt. Hij is geen held. Hij klimt niet gemakkelijk op hoge hindernissen, want wie weet ... kan hij er nog wel af? Hij is niet geslepen, maar recht door zee. Dat is zijn charme, maar soms is het ook een beetje opdringerig. Daar is Lotje meestal niet van gedient. Zij blaast en puft tegenwoordig haar weg door het leven. Soms wil hij nog even pup zijn. Vooral als hij moe is. Bij mij moet hij er niet mee af komen! Ik speel met hem, hij mag tegen me aan komen liggen en mijn oren aflikken, daar kan ik ook nog wel van genieten. Maar van mijn tepels moet hij afblijven! De baasjes vinden het ook niet meer fijn dat hij begint te lurken aan hun handen of in hun hals. Maar Vinnie ... die geniet ervan als er een spinnende kat aan zijn tepel ligt te zabberen.
Sinds enkele weken mag Enrique op stap met zijn zussen. In het begin vond hij er maar niets aan. Langer dan vijf minuten waagde hij zich niet buiten. Daarna kwam hij binnengeparadeerd alsof hij een grote heldendaad had verricht. Maar tegenwoordig durft hij zich al wat verder van het huis te wagen en blijft hij ook al enkele uurtjes weg. Meestal 's avonds, als het donker is. Liesl heeft zich over hem ontfermt om hem de "geheimen van het jagen" te leren. Zelfs tegen mij wil hij die "geheimen" niet verklappen omdat ze geheim zijn... Pffff.
Maar één geheim zou Liesl hem toch eens moeten leren. Het geheim van de grote en de kleine boodschap. Wij doen allemaal ons plasje en ons hoopje buiten, in de tuin. Behalve Enrique, die doet het in een bak zand die in de keuken staat. Zelfs nu hij buiten speelt, komt hij speciaal naar binnen om zijn hoopje in die bak te doen. Tot grote wanhoop van het baasje, want hij wil van die stinkende bak af. Eerelijk gezegd, ik vind niet dat hij stinkt. Als ik de kans krijg, pik ik zo'n smakelijk drolletje uit de bak en smikkel hem lekker op. Waarna het vrouwtje luid begint te roepen dat ik een vieze meid ben ... Ik ruim ze op en ik ben de viezerik. Kunt daar maar aan uit.
Mijn vrouwtje heeft het tegenwoordig zóóó druk, dus ik besloot om mijn schrijverstalent opnieuw te benutten. Het is een tijdje geleden dat ik nog de kans kreeg om mijn spannende avonturen te vertellen. Ik was nog maar een pup de vorige keer! Maar wat had ik een succes! Het vrouwtje had toen haar blog op een ander adres. Plots was ze verhuisd en ik vond het niet meer terug! Mijn schrijversdagen waren geteld ... dacht ik.
Tot vandaag. Het vrouwtje zit bijna dag en nacht met haar neus in de boeken, als ze thuis is tenminste. Ze heeft zelfs geen tijd meer om met me te gaan wandelen. En die lichaamsbeweging heb ik dus echt wel broodnodig! Ik heb mezelf ondertussen al aangeleerd om heel hard te lopen op één vloertegel! Mijn baasjes vinden dat heel komisch en lachen dan heel luid. Vinnie is al oud, die slaapt en eet. Da's al. Hij mag ook niet meer lopen en springen van onze baasjes omdat hij een pijnlijk rug heeft. Gelukkig is Enrique er nog waar ik mee kan spelen. Alhoewel ... De laatste tijd gaat hij regelmatig op stap met zijn zussen.
Vandaag had het vrouwtje vrij. Vanmiddag kwam ze opgewonden thuis met een grote doos. Ik herkende die doos. Op zolder staat er nog zo één. Er zit een vreemde boom in die helemaal niet naar boom ruikt. Maar naar muffe dozen. Deze boom was nog vreemder dan diegene die we al hebben. Die andere zag nog groen en deze boom ... zwart. Wie heeft en nu ooit zwarte bomen gezien?
Ons vrouwtje was heel enthousiast. Maar eerst moest ze nog even weg. 's Avonds kwam ze heel moe terug thuis maar toch is ze beginnen rommelen op zolder en ze heeft die vreemde zwarte boom met blauwe lampjes en met zwarte en blauwe glanzende bollen versiert. Zij noemt het "uniek". Dat is wel het minste denk ik. Het baasje laat haar maar doen. Hij is er trouwens zeker van dat die boom de nacht niet zal overleven, want Enrique houdt ervan om er heel hard onderdoor te crossen zodat de bolletjes heel hard rammelen.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
... is nu zes weken oud en op een week zijn ze bijna verdubbeld in volume! Afgelopen zaterdagmiddag zijn we dus een kijkje gaan nemen naar onze toekomstige "zoon". Met de fiets! Wat ik er allemaal niet voor over heb. Nooit meer, met dit vehikel toch niet meer. Pompaf was ik. De versnellingen werkten niet meer, ik moest als een gek trappen om verder te geraken. De remmen zaten helemaal vast, dus als ik op dreef was, geraakte ik niet meer gestopt. Enfin, ik ben heelhuids ginder en terug geraakt.
Aangezien Vinnie technisch werkloos werd en hij verplicht op pensioen werd gesteld ging ik op zoek naar andere mogelijkheden. Ik had mijn hoofd op een nieuwe pup staan tegen begin volgend jaar en dan gaat er dat niet meer uit! Deels ook uit angst. Wat als Vinnie plots heel slecht wordt? Wat als hij wegvalt? Na Teuntje, Faith en Quorton die we zo snel achter elkaar hebben verloren ben ik bang voor de enorme krater die hij gaat achterlaten. Die moet op voorhand opgevuld worden, wil ik niet gek worden. Ik ga niet zo goed om met verlies en rouw.
...
