Er was een tijd, lang ... heel lang geleden dat Vinnie nog jong en viriel was. Geen enkel loops teefje, jong of oud, groot of klein, mooi of lelijk ontsnapte aan zijn aandacht. Voorspel kende hij niet. Onmiddelijk het grote werk!!! Zonder aarzelen, zonder enige twijfel, zonder blabla. Tien seconden, meer tijd had hij niet nodig. Een echte Don Juan.
Nu is hij oud en een beetje trager. Het duurt wat langer eer hij door heeft dat er wat staat te gebeuren. Hij ruikt iets, maar wat? En van waar komt het? Hij gaat op onderzoek uit. Het hele huis snuffelt hij rond. Uiteindelijk vind hij een spoor wat hem leidt tot hij met zijn neus letterlijk op de feiten wordt gedrukt. Hier brandt de lamp!! Daar is hij van overtuigd. Maar zus is niet echt blij met zijn aandacht.
Enkele dagen later begint ze hem te plagen en uit te dagen. Hij doet een poging, maar grommend springt ze weg. Hij gaat dan maar een dutje doen. Hij moet zijn krachten sparen! Ze paradeert voor zijn neus, steekt haar achterste uitdagend onder zijn neus. Kwispelt hevig met haar staart zodat haar verleidelijke geur zich door het hele huis verspreidt. Het is zover. Hij doet een poging ... Nog één ... Die verdomde rug!! Het jonge wicht heeft geen geduld en springt grommend weg.
Ze is te ontstuimig, te speels, te jong ... Morgen is er nog een dag. Zijn werkdag zit er al lang op. Morgenvroeg doen we nog eens een poging. Nu wil hij alleen maar slapen en dromen ...
Hormoontjes ... Ik weet nog altijd niet wat voor beestjes het zijn of hoe ik eraan gekomen ben, maar nu en dan heb ik er serieus last van. Volgens Lotje bevinden ze zich in de buik en daar kan ze wel eens gelijk in hebben. Want telken als ik last heb van die hormoontjes, kriebelt het in mijn buik. Zoals nu. Gek wordt ik ervan en Vinnie ook. Die heeft het nog erger zitten dan ik, ook al is hij oud.
Maar ik heb meer interesse in Max, mijn buurjongen. Hij is een grote, sterke boerenzoon. Een blonde god. Echt mijn type. Helaas ... zoals in elk groot liefdesverhaal, is hij verboden terrein. Angstvallig worden wij uit elkaar gehouden. Meerdere keren per dag leg ik een geurvlag voor mijn deur, zodat hij me zeker zal kunnen vinden en ik weet dat hij op me staat te wachten aan de omheining tussen onze tuinen. Maar ik ontsnap niet aan de constante waaksheid van mijn baasjes.
Ik ben beloofd aan de oude Vinnie. Uitgehuwelijkt als het ware. Begrijp me niet verkeerd, ik vind hem wel leuk! Maar zeg nu zelf. Als je kon kiezen tussen een oude knar of een jonge knappe kerel dan is de keuze toch snel gemaakt! Helaas, die keuze is niet aan mij ...
Eindelijk ... een beetje rust in huis. Sinds het vrouwtje met haar neus in de boeken zat, was er met haar niet veel meer aan te vangen. Kweetnie hoe zenuwachtig, sneller boos, altijd moe ... Het baasje liet haar maar doen. Maar wij waren ook de duupjes! De woorden examen, slecht, buis, gezakt ... hoorde ik bijna dagelijks vallen. Het baasje probeerde haar te sussen, maar niets hielp. Ik zag wanhoop in haar ogen en ik rook angst. Ik begreep niet waarom, maar ik verwachtte wel het één of ander groot onheil.
Zaterdag kwam het vrouwtje opgewonden thuis. Ze had niet eens tijd om ons gepast te groeten en te knuffelen. Als een razende wind stoof ze de trap op en zette dit computerding op. Ik rook doodsangst ... Ik dacht: "Nu gaat het gebeuren, de wereld vergaat." Maar plots sloeg haar stemming om in verbazing. Ik hoorde haar steeds hetzelfde zinnetje herhalen: "Dit kan nie... onmogelijk... das een abuus ... De ramp was afgewend. Het naderend onheil dat volgens mij de naam "Carine" of "docent" droeg, is verdwenen. Sindsdien galmt het woord "geslaagd" regelmatig door huis. Ik weet niet wat het allemaal betekent. Maar ik ben er zeker van dat ik voortaan bij het woord "examen" dekking zoek.
Mijn kleinste broertje, Enrique, is een raar geval. "Een beetje simpel" noemt het vrouwtje dat. Maar ja, dat beweert ze ook van Vinnie. De twee mannen in huis! Wij, de vrouwen, zijn geslepen, verstandig, mooi, elegant en we laten ons niet doen! Maar Enrique ... die is niet zo dom als hij eruit ziet. Hij is niet heel elegant, dat is waar. Hij houdt het liever simpel. Waarom de moeilijke weg nemen door over kasten te klimmen, als je er op de gewone manier ook geraakt. Hij is geen held. Hij klimt niet gemakkelijk op hoge hindernissen, want wie weet ... kan hij er nog wel af? Hij is niet geslepen, maar recht door zee. Dat is zijn charme, maar soms is het ook een beetje opdringerig. Daar is Lotje meestal niet van gedient. Zij blaast en puft tegenwoordig haar weg door het leven. Soms wil hij nog even pup zijn. Vooral als hij moe is. Bij mij moet hij er niet mee af komen! Ik speel met hem, hij mag tegen me aan komen liggen en mijn oren aflikken, daar kan ik ook nog wel van genieten. Maar van mijn tepels moet hij afblijven! De baasjes vinden het ook niet meer fijn dat hij begint te lurken aan hun handen of in hun hals. Maar Vinnie ... die geniet ervan als er een spinnende kat aan zijn tepel ligt te zabberen.
Sinds enkele weken mag Enrique op stap met zijn zussen. In het begin vond hij er maar niets aan. Langer dan vijf minuten waagde hij zich niet buiten. Daarna kwam hij binnengeparadeerd alsof hij een grote heldendaad had verricht. Maar tegenwoordig durft hij zich al wat verder van het huis te wagen en blijft hij ook al enkele uurtjes weg. Meestal 's avonds, als het donker is. Liesl heeft zich over hem ontfermt om hem de "geheimen van het jagen" te leren. Zelfs tegen mij wil hij die "geheimen" niet verklappen omdat ze geheim zijn... Pffff.
Maar één geheim zou Liesl hem toch eens moeten leren. Het geheim van de grote en de kleine boodschap. Wij doen allemaal ons plasje en ons hoopje buiten, in de tuin. Behalve Enrique, die doet het in een bak zand die in de keuken staat. Zelfs nu hij buiten speelt, komt hij speciaal naar binnen om zijn hoopje in die bak te doen. Tot grote wanhoop van het baasje, want hij wil van die stinkende bak af. Eerelijk gezegd, ik vind niet dat hij stinkt. Als ik de kans krijg, pik ik zo'n smakelijk drolletje uit de bak en smikkel hem lekker op. Waarna het vrouwtje luid begint te roepen dat ik een vieze meid ben ... Ik ruim ze op en ik ben de viezerik. Kunt daar maar aan uit.
Mijn vrouwtje heeft het tegenwoordig zóóó druk, dus ik besloot om mijn schrijverstalent opnieuw te benutten. Het is een tijdje geleden dat ik nog de kans kreeg om mijn spannende avonturen te vertellen. Ik was nog maar een pup de vorige keer! Maar wat had ik een succes! Het vrouwtje had toen haar blog op een ander adres. Plots was ze verhuisd en ik vond het niet meer terug! Mijn schrijversdagen waren geteld ... dacht ik.
Tot vandaag. Het vrouwtje zit bijna dag en nacht met haar neus in de boeken, als ze thuis is tenminste. Ze heeft zelfs geen tijd meer om met me te gaan wandelen. En die lichaamsbeweging heb ik dus echt wel broodnodig! Ik heb mezelf ondertussen al aangeleerd om heel hard te lopen op één vloertegel! Mijn baasjes vinden dat heel komisch en lachen dan heel luid. Vinnie is al oud, die slaapt en eet. Da's al. Hij mag ook niet meer lopen en springen van onze baasjes omdat hij een pijnlijk rug heeft. Gelukkig is Enrique er nog waar ik mee kan spelen. Alhoewel ... De laatste tijd gaat hij regelmatig op stap met zijn zussen.
Vandaag had het vrouwtje vrij. Vanmiddag kwam ze opgewonden thuis met een grote doos. Ik herkende die doos. Op zolder staat er nog zo één. Er zit een vreemde boom in die helemaal niet naar boom ruikt. Maar naar muffe dozen. Deze boom was nog vreemder dan diegene die we al hebben. Die andere zag nog groen en deze boom ... zwart. Wie heeft en nu ooit zwarte bomen gezien?
Ons vrouwtje was heel enthousiast. Maar eerst moest ze nog even weg. 's Avonds kwam ze heel moe terug thuis maar toch is ze beginnen rommelen op zolder en ze heeft die vreemde zwarte boom met blauwe lampjes en met zwarte en blauwe glanzende bollen versiert. Zij noemt het "uniek". Dat is wel het minste denk ik. Het baasje laat haar maar doen. Hij is er trouwens zeker van dat die boom de nacht niet zal overleven, want Enrique houdt ervan om er heel hard onderdoor te crossen zodat de bolletjes heel hard rammelen.
Examens, examens en nog eens examens. De leerstof is heel interressant, maar één van de leraressen blijkt een echte bullie te zijn. We werden op voorhand gewaarschuwd door leerlingen van de hogere jaren, maar och ... je geeft iedereen een kans, niet? Zij dus niet. Zij geeft op voorhand niemand een kans! Het enige voordeel is dat de klas op zich wel dichter naar elkaar groeit door zo'n gezamenlijke vijand. Och, ik concentreer me nu op het andere examen en ik reken erop dat ik bij het "Bullie - examen" een herexamen krijg. We moeten er nog in komen, in het ritme van leren, opdrachten en verslagen maken, vrijwilligerswerk, lessen samenvatten , blokken ... Iedere dag opnieuw en ... ik vind het geweldig!!! Ook al vrees ik een eerste herexamen.
Phoebe daarentegen voelt zich een beetje verwaarloosd. Nu heb ik geen tijd meer om met haar verre herfstwandelingen te maken. Na het examen, volgende week zaterdag, maak ik het zeker goed. Alleen wij tweetjes de natuur in, lekker uitwaaien.
Vinnie is oud, zoooo oud. Hij voelt zich goed, zo goed dat we hem moeten intomen, maar hij is oud en dat vind hij niet leuk. Hij kan alleen maar rijst met mager vlees en goed doorkookte groentjes verdragen. Met een Yoghurt sausje of hij houdt het niet binnen. Je ziet hem voor je ogen smelten maar zijn buikje blijft gespannen rond staan. Dat is niet goed, ik weet het. Maar zolang hij geen pijn heeft, laten we het zo. De dierenarts kan hem niet helpen. Alleen maar folteren door nodeloze onderzoeken te doen. Dat doe ik onze bompa niet aan.
En dan Enrique, onze prins. Hij is zijn kroonjuwelen kwijt. Jawel! Een maand geleden al en verontwaardigd heeft hij ginder de hele wachtzaal bij elkaar geschreeuwt toen ik hem zo maar bij een stelletje vreemden achterliet. Die avond was hij zo triest. Hij wilde alleen maar bij zijn mammie zijn. Maar na enkele dagen was het allemaal weer vergeten. Ik dacht dat hij wel snel met zijn zussen op strooptocht zou trekken. Maar nee. Hoop en al vijf minnuten vertoeft hij buiten, onder het plantentafeltje. Zogauw die deur terug opengaat komt hij met zijn staart in een hoge krul terug binnen gestapt en wil hij getroost en geprezen worden om zijn nooit eerder vertoonde moed.
Ach, zoals ik al eerder vertelde. Hij is een beetje traag en simpel, maar dat maakt hem ook zo uniek en lief en schattig en ...dik. Enorm dik. Hij eet alles wat maar los hangt. Alles!!! De verstandhouding tussen zijn zussen zijn goed, dankjewel. Vooral met Lotje. Ze eten samen, ze slapen samen ze spelen samen. Okee, Lotje maakt zich dan wel boos en woest blaast en spuwt ze naar hem, maar ze heeft er plezier in. Ze geeft het gewoonweg niet toe. Liesl is meer een keuvelvriendin. Zo eentje waar je lekker op je gemak bij gaat liggen als je je buikje net vol hebt gegeten.
... bij onze thuiskomst. Ik was amper binnen of ik hoorde het. Een hoog en scherp gepiep. "Muizen!" Dacht ik onmiddellijk. Manlief hoorde niets. Ik deed het licht aan en ging op zoek. Lotje was met ons mee naar binnen geglipt en trok zich niets van het schrille geluid aan. Liesl glipte naar buiten en haar kon het blijkbaar ook niets schelen dat er een indringer in huis ronddwaalde. Manlief hoorde nog altijd niets. Ik ging op onderzoek. Phoebe sprong vrolijk op en neer, Vinnie lag in de zetel te slapen. Na acht uur zit zijn werkdag erop. En heeft hij geen gelijk. Hij is zijn pensioenleeftijd immers al lang gepasseerd. Enrique stak met zijn snoetje onder de zetel en gespannen tuurde hij richting gepiep. Ik knielde naast hem neer en ik zag nog net een piepklein rozig lijfje verdwijnen. "Een jonkske!" Riep ik uit.
Opgewonden schoof ik de zetel opzij, maar het muisje was in een vloerspleet verdwenen. Ons huisje is nog niet afgewerkt. Bij gebrek aan plinten hebben spinnen en muizen dus, plaats genoeg om in te verdwijnen. We bleven even wachten en ja hoor, Jerry junior kwam terug uit zijn holletje gekropen. Enrique zat er met zijn neus bovenop, maar hij reageerde amper. Manlief begreep er niets van. "Drie katten en twee pitbulls in huis en nog hebben we muizen!" Vloekte hij al lachend. Ik nam het babymuisje zachtjes op en bekeek het. Een spitsmuisje met een miniskuul neusje dat heen en weer ging, een tandenloos mondje dat open en dicht ging en nog gesloten oogjes. Manlief zag het met lede ogen aan. "Nee Fiep! We brengen het niet groot!" Riep hij uit. Ik heb het kleine ding buiten gezet, op dezelfde hoogte als ik het in huis gevonden had, in de hoop dat mamamuis haar verloren zoon / dochter terug zou vinden. En Enrique? Die stond luid aan de deur te klagen, want hij was zijn nieuwe vriendje kwijt. Tot hiertoe geeen spoor van mamamuis of broertjes of zusjes te vinden.
Donderdagavond, ik kwam terug van de les en manlief van de Tai Chi. Vinnie, onze oude pitbull lag in de zetel te slapen. Wij trokken ook naar boven en deden het licht uit. Manlief kroop achter de computer en Phoebe huppelde nog even mee de trap op. Enkele tellen later hoor ik Vinie ook de trap op klauteren maar al even snel lag hij terug beneden. Hij staat niet zo zeker meer op zijn oude poten en zeker in het donker voelt hij zich een beetje gedesoriënteerd. Daar zat hij, onderaan de trap, ongelukkig naar boven te kijken. Ik hielp hem voorzichtig recht maar lopen wilde hij niet. Zijn rug stond krom van de pijn en op zijn rechter achterpoot weigerde hij te steunen. Manlief droeg hem in de zetel. We keken hem voorzichtig na, maar we vonden zo direkt geen verwondingen. Het was niet de eerste keer dat hij van de trap schoof. De volgende ochtend om half negen werd ik pas wakker. Heel laat voor mijn doen. Normaal wordt ik zo'n twee à driemaal per nacht wakker gejankt door Vinnie en om zeven uur "loopt hij af". Vinnie is mijn wekker. Ik warm mijn dagelijkse kop Choco op en zet me naast onze zoon. Hij ligt doodstil in de zetel, althans, zo lijkt het. Dichterbij gekomen zie ik dat hij ligt te rillen van de pijn. Zijn ogen staan gebroken in zijn afgetobde gezcht. Dit is niet goed!
We kleden ons aan en snellen naar de dierendokter. Gelukkig hebben we schoonma's auto hier. Vinnie heeft een Hernia. Eerst dachten we door het vallen, maar nu we er over nadenken zou onze jongen al wel eens langer last kunnen hebben van een slechte rug. Enkele weken geleden viel hij zomaar neer bij het springen. Sinds hij enkele jaren oud is, is hij stil en terugetrokken. Hij kon wel hevig en speels zijn, maar dat duurde maar even. Plots stopte hij met spelen en legde zich neer. En niets, maar dan ook niets, kreeg hem dan nog in de gang. Nu denken wij dat hij van die trap gevallen omdat "er iets in zijn rug schoot" zoals dat zo mooi wordt vemeld in de volksmond..
De dierenarts gaf hem een spuit cortizone en binnen vierentwintig uur moest er een opzienbare verbetering zijn. Anders moesten we de volgende dag dé beslissing nemen. Nodeloos om iemand zo te laten afzien. Na een half uur, hield het bibberen op. Een half uurtje later begon hij al te zagen en permiteren: een heel goed teken. We droegen hem naar buiten en hij deed zijn plasje. Een klein uurtje later vond hij dat het tijd was voor zijn ontbijt. En sindsdien heeft hij de oren van mijn kop gezaagd om te gaan wandelen. Ha ja, want de zon scheen! Dat is zo zijn logica. We hebben het noodlot opnieuw overwonnen. Nog even uitstel. Het enige waar ik spijt van had, toen we eventjes dachten dat we hem zouden verliezen: "We hebben geen opvolger. Geen zoon van Vinnie. Na hem is er niets meer van hem over." Misschien .... binnen enkel maandjes staat Phoebe opnieuw loops ... Als zijn rug het houdt.
Herinneringen steken de kop op. Herinneringen die mijn hele volwassen leven al door mijn nachtmerries spoken. Ik voel me weer als dat kleine, bange en onzekere meisje. Niet aanvaard door haar klasgenootjes, uitgestoten en gehoond. Mezelf opsluitend in mijn eigen geest, mijn ziel dat zich vult met gekwetste gevoelens. Wetend dat deze dingen er eigenlijk niet toe doen. Wetend dat ik het van me af moet zetten. Dat het waarschijnlijk vooral in mijn eigen hoofd zit. Dat ik daardoor eigenaardig gedrag vertoon, onaangepast gedrag en zo eventuele contacten afschrik.
Op afstand bekeken is het allemaal eenvoudig en snel opgelost. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat ik verdrink. Ik ben een drenkeling en ik gedraag me er ook naar. Weg is de zo zorgvuldig opgebouwde zelfzekerheid, spontaniteit en rationeel gedrag. Als het niet uit je hart komt, maar aangeleerd is dan barst de kwetsbare schelp zo snel. En je echte ik komt er als een smerige smurrie uitgegulpt ....
s'Ochtends vroeg. Heel vroeg, het is bijna nog nacht. Maar de duisternis wordt stilletjes aan verjaagd. De auto stopt voor zijn voordeur. Ik stap uit. Ik draag mijn zware bruine botinnen. Het is koud buiten, maar ik heb geen jas bij. Ik sla een paars deken over mijn schouders. Ik wandel naar zijn voordeur, blijkbaar heb ik zijn sleutel bij. Ik weet niet hoe ik eraan kom. Ik open de deur. In de kleine inkomhal sijpelt een beetje licht door het raam in de voordeur naar binnen. In dat donkere licht doe ik mijn laarzen uit en ik hang mijn deken op. Op mijn sokken ga ik verder het donkere en stille huis in. In de voorste woonkamer is alles stikdonker. Er hangt een doodse en akelige sfeer. De adem wordt me benomen. Maar toch open ik de deur naar een pikdonkere gang. Ik knip het licht aan en Koosje, een klein langharig lief hondje dat al zes jaar dood is, springt heen en weer en keft luid. Maar ik voel het gevaar. De angst knijpt mijn keel helemaal dicht. Ik laat me plat tegen de kelderdeur aanvallen. Verder durf ik geen voet meer te verzetten. Doodsbang ben ik. Eventjes denk ik eraan om Koosje mee naar buiten te nemen, haar te redden. Maar daar kom ik van terug. Ik besluit om te vluchten zodat ik hulp kan halen bij de buren. Ik hoor een diep gekreun, waarop Koosje nog scheller begint te blaffen. Ik draai me om en vlucht het duistere huis uit. Met mijn nestels nog los, het deken flappert los rond mijn schouders ... daar heb ik allemaal geen tijd voor. Ik heb het gehaald ....Dit was werkelijk het voorgeborchte ...
Het is niet omdat ... de afstand in tijd en plaats iedere minuut groter wordt, ik niet meer aan je denk. Integendeel
Het is niet omdat het contact onderbroken werd dit definitief hoeft te zijn hoe we ook vechten onze zielen blijven verbonden
Het is niet omdat je mij hebt gekwetst en als gevolg ik jouw misschien nog meer ik niet meer om je geef Integendeel loyaliteit is genetisch bepaald, dus ook houden van
Het is niet omdat je onze moeder gebroken hebt ik daardoor dezelfde weg op moet gaan Je deed een poging toe bijna met succes maar ik heb me herpakt en ben opnieuw begonnen.
Ik ben sterker nu en ik groei nog altijd Dus ik waag mij aan dit experiment om schuchter opnieuw contact te zoeken naar mijn wortels mijn roots
Ik weet dat je dit leest al kom je het via via te weten de tam tam in Oosthoven en omstreken doet heel goed zijn best dus je weet nu dat je kwetsbare en bang dochtertje uitgegroeid is tot een volwassen emotioneel stabiele en sterke vrouw.
Weerom zullen wij nader tot elkaar keren ooit ... Op mijn tempo Op mijn vraag wanneer ik er klaar voor ben ...
Met enige vertraging krijgen jullie toch nog het verslag van mijn eerste schooldag. Afgelopen zaterdag was ik gelukkig van mijn griepje genezen, maar ondertussen ben ik dubbel en dik hervallen. Ik heb nu een extra zware antibioticakuur gekregen. Gisteravond was ik nog doodziek, maar vandaag gaat het alweer een stuk beter. Telkens ik zo'n grote pil inneem, beeld ik me in dat ik een leger op de bezetter van mijn lichaam afstuur. Mijn "mannetjes" die mijn lichaam op pijl moeten houden, hebben het spit gedolven en daar komt de cavalerie! In colonne bestormen ze de overmacht. De eerste linie was mijn ontsoken keel. Na een dag voelde ik al dat ze dit gebied opneiuw veroverd hadden. Drie keer per dag krijgt mijn leger versterking! En ze zijn aan het winnen. Ik voel het. Mijn eigen mannetjes zijn ondertussen ook al een beetje bekomen van het trauma en ze vechten dapper mee.
Mijn eerste schooldag. Om acht uur was ik al present. Een half uur te voreg. Maar al gauw kreeg ik het gezelschap van een stuk of vijf "colega's". Onze afdeling was de enige die de eerste september al begon. Voor de rest waren er alleen maar tweede zitters van de dagschool in het gebouw te vinden. Uiteindelijk bleek dat op de eerste dag de lessen pas om negen uur begonnen. Niemand was gewaarschuwd, behalve degene die de afgelopen week voor hun intakegesprek moesten komen. De meerderheid blijkbaar. Onze groep telt ongeveer veerig leerlingen waarvan amper tien mannen.
En wat een opluchting! Mijn naam stond op de aanwezigheidslijst!. Pffff, dat was een pak van m'n hart. Vanaf dat moment was ik gerust en kon ik het jaar aan. We kregen al onmiddellijk een huistaak, die ik de volgende dag al zo goed als klaar had. Gelukkig maar, aangezien ik opnieuw ziek geworden ben. Afgelopen donderdagavond zat ik dus hoestend en proestend in de klas. Alle goede raad van manlief en schoonmoe in de wind geslagen, wilde ik kost wat kost geen enkele les missen! Zelfs het argument dat ik anderen kan ziek maken, kon me eerlijk gezegd echt niets schelen. Ik ga over lijken als het moet!
Morgen dus mijn derde les: Sociologische vraagstukken. Tot hiertoe valt het allemaal heel goed mee en de leerstof is goed te vatten. Alles wordt heel goed uitgelegd, met veel geduld en begrip. Geen stress, geen prestatiedrang ... Een hele verademing tegenover de lessen in het VDAB - gebouw waar stressbestendigheid de norm is. En de boekentas die ik zocht? Heb ik gevonden voor acht euro op Kapaza. Een lederen boekentas in heel goede staat! We zijn er helemaal klaar voor!
e hebben een jarige in huis! Eigenlijk gisteren al, maar vandaag heeft hij zijn kadoo gekregen.
Vinnie, onze oude Pit Bull heeft de gezegende leeftijd van elf jaar gehaald! Dat er nog velen mogen volgen ...
Eergisteren, de dag voor, vond ik in de keukenkast nog enkele bullenpeesjes. Teveel snoep krijgt onze jongen niet, want zijn gevoelige darmen kunnen niet veel meer verdragen. Maar met zijn verjaardag in het verschiet kon het wel, vond ik.
Gisteren, de dag zelf. De jarige lag in de zetel te slapen, deed alleszins toch alsof. Manlief begon over zijn verjaardag en dat de sukkelaar niet eens een kadootje had gekregen. Ik herrinnerde hem eraan dat hij de dag ervoor al getrakteerd werd. Op slag schoot Vinnies hoofd de hoogte in en hij keek me beschuldigend aan. Alsof hij wou zeggen: "Was dat alles?" Beschaamd keek ik snel een andere kant op, waarna hij met een zucht zijn hoofd terug neerlegde.
Er was pree gestort, ik kon dus weer de nodige boodschappen inslaan. Noem me een softie, maar Vinnies blik bleef door mijn hoofd spelen. Hij wordt trouwens maar één keer elf jaar. En ja, ik weet het. Doorsnee mensen denken dat honden ons niet verstaan. Maar ik zweer het je, Vinnie verstaat ons en hij praat met zijn ogen. Wij zijn dan ook geen doorsnee - mensen. Ik besloot om er een leuk hondenfeestje van te maken. In de dierenspeciaalzaak kocht ik een heel smakelijke traktatie, iets wat ze zelden krijgen omdat het vette plekken maakt en omdat het dagen aan een stuk in huis stinkt: een gerookt bot.
Het werd geapprecieerd, maar nu had hij één groot probleem: hij mocht er de zetel niet mee in. Hij moest zomaar, op de koude vloer blijven liggen met zijn schat. Dat heeft hij nooit willen doen, zelfs niet in zijn jonge tijd. Een koude poep kan hij niet verdragen. Zijn welgebouwd achterste hoort op een zacht kussen of minstens een deken. Nadat ik hem een stuk vijf keer uit de zetel had gejaagd bleef hij pruilend op de grond liggen. Pas toen ik een zacht hondendeken op de grond legde, waar hij zonder aarzelen zijn bot naartoe sleurde, begon hij tevreden te kauwen.
Enrique werd natuurlijk aangetrokken door die lekkere geur. Maar uit ervaring weet hij dat hij op zo'n moment uit de buurt moet blijven. Maar deze geur kon hij echt niet weerstaan. Stiekem sloop hij naar Vinnie en bekeek alles vanop een veilig afstandje. Vinnie reageerde niet. Stilltetjes sloop hij dichterbij en begon de gevallen kruimeltjes op te likken. Maar dat was een stap te dicht en waarschuwend grauwde Vinnie. Enrique sprong achter de zetel en voorzichtig keek hij om het hoekje. Hij kon het niet laten. Opnieuw sloop hij naar zijn bompa en stak stiekem zijn pootje uit naar het verukkelende bot. Vinnie draaide zich om en kauwde ongestoord verder...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
e hebben een jarige in huis! Eigenlijk gisteren al, maar vandaag heeft hij zijn kadoo gekregen.
