Examens, examens en nog eens examens. De leerstof is heel interressant, maar één van de leraressen blijkt een echte bullie te zijn. We werden op voorhand gewaarschuwd door leerlingen van de hogere jaren, maar och ... je geeft iedereen een kans, niet? Zij dus niet. Zij geeft op voorhand niemand een kans! Het enige voordeel is dat de klas op zich wel dichter naar elkaar groeit door zo'n gezamenlijke vijand. Och, ik concentreer me nu op het andere examen en ik reken erop dat ik bij het "Bullie - examen" een herexamen krijg. We moeten er nog in komen, in het ritme van leren, opdrachten en verslagen maken, vrijwilligerswerk, lessen samenvatten , blokken ... Iedere dag opnieuw en ... ik vind het geweldig!!! Ook al vrees ik een eerste herexamen.
Phoebe daarentegen voelt zich een beetje verwaarloosd. Nu heb ik geen tijd meer om met haar verre herfstwandelingen te maken. Na het examen, volgende week zaterdag, maak ik het zeker goed. Alleen wij tweetjes de natuur in, lekker uitwaaien.
Vinnie is oud, zoooo oud. Hij voelt zich goed, zo goed dat we hem moeten intomen, maar hij is oud en dat vind hij niet leuk. Hij kan alleen maar rijst met mager vlees en goed doorkookte groentjes verdragen. Met een Yoghurt sausje of hij houdt het niet binnen. Je ziet hem voor je ogen smelten maar zijn buikje blijft gespannen rond staan. Dat is niet goed, ik weet het. Maar zolang hij geen pijn heeft, laten we het zo. De dierenarts kan hem niet helpen. Alleen maar folteren door nodeloze onderzoeken te doen. Dat doe ik onze bompa niet aan.
En dan Enrique, onze prins. Hij is zijn kroonjuwelen kwijt. Jawel! Een maand geleden al en verontwaardigd heeft hij ginder de hele wachtzaal bij elkaar geschreeuwt toen ik hem zo maar bij een stelletje vreemden achterliet. Die avond was hij zo triest. Hij wilde alleen maar bij zijn mammie zijn. Maar na enkele dagen was het allemaal weer vergeten. Ik dacht dat hij wel snel met zijn zussen op strooptocht zou trekken. Maar nee. Hoop en al vijf minnuten vertoeft hij buiten, onder het plantentafeltje. Zogauw die deur terug opengaat komt hij met zijn staart in een hoge krul terug binnen gestapt en wil hij getroost en geprezen worden om zijn nooit eerder vertoonde moed.
Ach, zoals ik al eerder vertelde. Hij is een beetje traag en simpel, maar dat maakt hem ook zo uniek en lief en schattig en ...dik. Enorm dik. Hij eet alles wat maar los hangt. Alles!!! De verstandhouding tussen zijn zussen zijn goed, dankjewel. Vooral met Lotje. Ze eten samen, ze slapen samen ze spelen samen. Okee, Lotje maakt zich dan wel boos en woest blaast en spuwt ze naar hem, maar ze heeft er plezier in. Ze geeft het gewoonweg niet toe. Liesl is meer een keuvelvriendin. Zo eentje waar je lekker op je gemak bij gaat liggen als je je buikje net vol hebt gegeten.
... bij onze thuiskomst. Ik was amper binnen of ik hoorde het. Een hoog en scherp gepiep. "Muizen!" Dacht ik onmiddellijk. Manlief hoorde niets. Ik deed het licht aan en ging op zoek. Lotje was met ons mee naar binnen geglipt en trok zich niets van het schrille geluid aan. Liesl glipte naar buiten en haar kon het blijkbaar ook niets schelen dat er een indringer in huis ronddwaalde. Manlief hoorde nog altijd niets. Ik ging op onderzoek. Phoebe sprong vrolijk op en neer, Vinnie lag in de zetel te slapen. Na acht uur zit zijn werkdag erop. En heeft hij geen gelijk. Hij is zijn pensioenleeftijd immers al lang gepasseerd. Enrique stak met zijn snoetje onder de zetel en gespannen tuurde hij richting gepiep. Ik knielde naast hem neer en ik zag nog net een piepklein rozig lijfje verdwijnen. "Een jonkske!" Riep ik uit.
Opgewonden schoof ik de zetel opzij, maar het muisje was in een vloerspleet verdwenen. Ons huisje is nog niet afgewerkt. Bij gebrek aan plinten hebben spinnen en muizen dus, plaats genoeg om in te verdwijnen. We bleven even wachten en ja hoor, Jerry junior kwam terug uit zijn holletje gekropen. Enrique zat er met zijn neus bovenop, maar hij reageerde amper. Manlief begreep er niets van. "Drie katten en twee pitbulls in huis en nog hebben we muizen!" Vloekte hij al lachend. Ik nam het babymuisje zachtjes op en bekeek het. Een spitsmuisje met een miniskuul neusje dat heen en weer ging, een tandenloos mondje dat open en dicht ging en nog gesloten oogjes. Manlief zag het met lede ogen aan. "Nee Fiep! We brengen het niet groot!" Riep hij uit. Ik heb het kleine ding buiten gezet, op dezelfde hoogte als ik het in huis gevonden had, in de hoop dat mamamuis haar verloren zoon / dochter terug zou vinden. En Enrique? Die stond luid aan de deur te klagen, want hij was zijn nieuwe vriendje kwijt. Tot hiertoe geeen spoor van mamamuis of broertjes of zusjes te vinden.
Donderdagavond, ik kwam terug van de les en manlief van de Tai Chi. Vinnie, onze oude pitbull lag in de zetel te slapen. Wij trokken ook naar boven en deden het licht uit. Manlief kroop achter de computer en Phoebe huppelde nog even mee de trap op. Enkele tellen later hoor ik Vinie ook de trap op klauteren maar al even snel lag hij terug beneden. Hij staat niet zo zeker meer op zijn oude poten en zeker in het donker voelt hij zich een beetje gedesoriënteerd. Daar zat hij, onderaan de trap, ongelukkig naar boven te kijken. Ik hielp hem voorzichtig recht maar lopen wilde hij niet. Zijn rug stond krom van de pijn en op zijn rechter achterpoot weigerde hij te steunen. Manlief droeg hem in de zetel. We keken hem voorzichtig na, maar we vonden zo direkt geen verwondingen. Het was niet de eerste keer dat hij van de trap schoof. De volgende ochtend om half negen werd ik pas wakker. Heel laat voor mijn doen. Normaal wordt ik zo'n twee à driemaal per nacht wakker gejankt door Vinnie en om zeven uur "loopt hij af". Vinnie is mijn wekker. Ik warm mijn dagelijkse kop Choco op en zet me naast onze zoon. Hij ligt doodstil in de zetel, althans, zo lijkt het. Dichterbij gekomen zie ik dat hij ligt te rillen van de pijn. Zijn ogen staan gebroken in zijn afgetobde gezcht. Dit is niet goed!
We kleden ons aan en snellen naar de dierendokter. Gelukkig hebben we schoonma's auto hier. Vinnie heeft een Hernia. Eerst dachten we door het vallen, maar nu we er over nadenken zou onze jongen al wel eens langer last kunnen hebben van een slechte rug. Enkele weken geleden viel hij zomaar neer bij het springen. Sinds hij enkele jaren oud is, is hij stil en terugetrokken. Hij kon wel hevig en speels zijn, maar dat duurde maar even. Plots stopte hij met spelen en legde zich neer. En niets, maar dan ook niets, kreeg hem dan nog in de gang. Nu denken wij dat hij van die trap gevallen omdat "er iets in zijn rug schoot" zoals dat zo mooi wordt vemeld in de volksmond..
De dierenarts gaf hem een spuit cortizone en binnen vierentwintig uur moest er een opzienbare verbetering zijn. Anders moesten we de volgende dag dé beslissing nemen. Nodeloos om iemand zo te laten afzien. Na een half uur, hield het bibberen op. Een half uurtje later begon hij al te zagen en permiteren: een heel goed teken. We droegen hem naar buiten en hij deed zijn plasje. Een klein uurtje later vond hij dat het tijd was voor zijn ontbijt. En sindsdien heeft hij de oren van mijn kop gezaagd om te gaan wandelen. Ha ja, want de zon scheen! Dat is zo zijn logica. We hebben het noodlot opnieuw overwonnen. Nog even uitstel. Het enige waar ik spijt van had, toen we eventjes dachten dat we hem zouden verliezen: "We hebben geen opvolger. Geen zoon van Vinnie. Na hem is er niets meer van hem over." Misschien .... binnen enkel maandjes staat Phoebe opnieuw loops ... Als zijn rug het houdt.
Herinneringen steken de kop op. Herinneringen die mijn hele volwassen leven al door mijn nachtmerries spoken. Ik voel me weer als dat kleine, bange en onzekere meisje. Niet aanvaard door haar klasgenootjes, uitgestoten en gehoond. Mezelf opsluitend in mijn eigen geest, mijn ziel dat zich vult met gekwetste gevoelens. Wetend dat deze dingen er eigenlijk niet toe doen. Wetend dat ik het van me af moet zetten. Dat het waarschijnlijk vooral in mijn eigen hoofd zit. Dat ik daardoor eigenaardig gedrag vertoon, onaangepast gedrag en zo eventuele contacten afschrik.
Op afstand bekeken is het allemaal eenvoudig en snel opgelost. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat ik verdrink. Ik ben een drenkeling en ik gedraag me er ook naar. Weg is de zo zorgvuldig opgebouwde zelfzekerheid, spontaniteit en rationeel gedrag. Als het niet uit je hart komt, maar aangeleerd is dan barst de kwetsbare schelp zo snel. En je echte ik komt er als een smerige smurrie uitgegulpt ....
s'Ochtends vroeg. Heel vroeg, het is bijna nog nacht. Maar de duisternis wordt stilletjes aan verjaagd. De auto stopt voor zijn voordeur. Ik stap uit. Ik draag mijn zware bruine botinnen. Het is koud buiten, maar ik heb geen jas bij. Ik sla een paars deken over mijn schouders. Ik wandel naar zijn voordeur, blijkbaar heb ik zijn sleutel bij. Ik weet niet hoe ik eraan kom. Ik open de deur. In de kleine inkomhal sijpelt een beetje licht door het raam in de voordeur naar binnen. In dat donkere licht doe ik mijn laarzen uit en ik hang mijn deken op. Op mijn sokken ga ik verder het donkere en stille huis in. In de voorste woonkamer is alles stikdonker. Er hangt een doodse en akelige sfeer. De adem wordt me benomen. Maar toch open ik de deur naar een pikdonkere gang. Ik knip het licht aan en Koosje, een klein langharig lief hondje dat al zes jaar dood is, springt heen en weer en keft luid. Maar ik voel het gevaar. De angst knijpt mijn keel helemaal dicht. Ik laat me plat tegen de kelderdeur aanvallen. Verder durf ik geen voet meer te verzetten. Doodsbang ben ik. Eventjes denk ik eraan om Koosje mee naar buiten te nemen, haar te redden. Maar daar kom ik van terug. Ik besluit om te vluchten zodat ik hulp kan halen bij de buren. Ik hoor een diep gekreun, waarop Koosje nog scheller begint te blaffen. Ik draai me om en vlucht het duistere huis uit. Met mijn nestels nog los, het deken flappert los rond mijn schouders ... daar heb ik allemaal geen tijd voor. Ik heb het gehaald ....Dit was werkelijk het voorgeborchte ...
Het is niet omdat ... de afstand in tijd en plaats iedere minuut groter wordt, ik niet meer aan je denk. Integendeel
Het is niet omdat het contact onderbroken werd dit definitief hoeft te zijn hoe we ook vechten onze zielen blijven verbonden
Het is niet omdat je mij hebt gekwetst en als gevolg ik jouw misschien nog meer ik niet meer om je geef Integendeel loyaliteit is genetisch bepaald, dus ook houden van
Het is niet omdat je onze moeder gebroken hebt ik daardoor dezelfde weg op moet gaan Je deed een poging toe bijna met succes maar ik heb me herpakt en ben opnieuw begonnen.
Ik ben sterker nu en ik groei nog altijd Dus ik waag mij aan dit experiment om schuchter opnieuw contact te zoeken naar mijn wortels mijn roots
Ik weet dat je dit leest al kom je het via via te weten de tam tam in Oosthoven en omstreken doet heel goed zijn best dus je weet nu dat je kwetsbare en bang dochtertje uitgegroeid is tot een volwassen emotioneel stabiele en sterke vrouw.
Weerom zullen wij nader tot elkaar keren ooit ... Op mijn tempo Op mijn vraag wanneer ik er klaar voor ben ...
Met enige vertraging krijgen jullie toch nog het verslag van mijn eerste schooldag. Afgelopen zaterdag was ik gelukkig van mijn griepje genezen, maar ondertussen ben ik dubbel en dik hervallen. Ik heb nu een extra zware antibioticakuur gekregen. Gisteravond was ik nog doodziek, maar vandaag gaat het alweer een stuk beter. Telkens ik zo'n grote pil inneem, beeld ik me in dat ik een leger op de bezetter van mijn lichaam afstuur. Mijn "mannetjes" die mijn lichaam op pijl moeten houden, hebben het spit gedolven en daar komt de cavalerie! In colonne bestormen ze de overmacht. De eerste linie was mijn ontsoken keel. Na een dag voelde ik al dat ze dit gebied opneiuw veroverd hadden. Drie keer per dag krijgt mijn leger versterking! En ze zijn aan het winnen. Ik voel het. Mijn eigen mannetjes zijn ondertussen ook al een beetje bekomen van het trauma en ze vechten dapper mee.
Mijn eerste schooldag. Om acht uur was ik al present. Een half uur te voreg. Maar al gauw kreeg ik het gezelschap van een stuk of vijf "colega's". Onze afdeling was de enige die de eerste september al begon. Voor de rest waren er alleen maar tweede zitters van de dagschool in het gebouw te vinden. Uiteindelijk bleek dat op de eerste dag de lessen pas om negen uur begonnen. Niemand was gewaarschuwd, behalve degene die de afgelopen week voor hun intakegesprek moesten komen. De meerderheid blijkbaar. Onze groep telt ongeveer veerig leerlingen waarvan amper tien mannen.
En wat een opluchting! Mijn naam stond op de aanwezigheidslijst!. Pffff, dat was een pak van m'n hart. Vanaf dat moment was ik gerust en kon ik het jaar aan. We kregen al onmiddellijk een huistaak, die ik de volgende dag al zo goed als klaar had. Gelukkig maar, aangezien ik opnieuw ziek geworden ben. Afgelopen donderdagavond zat ik dus hoestend en proestend in de klas. Alle goede raad van manlief en schoonmoe in de wind geslagen, wilde ik kost wat kost geen enkele les missen! Zelfs het argument dat ik anderen kan ziek maken, kon me eerlijk gezegd echt niets schelen. Ik ga over lijken als het moet!
Morgen dus mijn derde les: Sociologische vraagstukken. Tot hiertoe valt het allemaal heel goed mee en de leerstof is goed te vatten. Alles wordt heel goed uitgelegd, met veel geduld en begrip. Geen stress, geen prestatiedrang ... Een hele verademing tegenover de lessen in het VDAB - gebouw waar stressbestendigheid de norm is. En de boekentas die ik zocht? Heb ik gevonden voor acht euro op Kapaza. Een lederen boekentas in heel goede staat! We zijn er helemaal klaar voor!
e hebben een jarige in huis! Eigenlijk gisteren al, maar vandaag heeft hij zijn kadoo gekregen.
Vinnie, onze oude Pit Bull heeft de gezegende leeftijd van elf jaar gehaald! Dat er nog velen mogen volgen ...
Eergisteren, de dag voor, vond ik in de keukenkast nog enkele bullenpeesjes. Teveel snoep krijgt onze jongen niet, want zijn gevoelige darmen kunnen niet veel meer verdragen. Maar met zijn verjaardag in het verschiet kon het wel, vond ik.
Gisteren, de dag zelf. De jarige lag in de zetel te slapen, deed alleszins toch alsof. Manlief begon over zijn verjaardag en dat de sukkelaar niet eens een kadootje had gekregen. Ik herrinnerde hem eraan dat hij de dag ervoor al getrakteerd werd. Op slag schoot Vinnies hoofd de hoogte in en hij keek me beschuldigend aan. Alsof hij wou zeggen: "Was dat alles?" Beschaamd keek ik snel een andere kant op, waarna hij met een zucht zijn hoofd terug neerlegde.
Er was pree gestort, ik kon dus weer de nodige boodschappen inslaan. Noem me een softie, maar Vinnies blik bleef door mijn hoofd spelen. Hij wordt trouwens maar één keer elf jaar. En ja, ik weet het. Doorsnee mensen denken dat honden ons niet verstaan. Maar ik zweer het je, Vinnie verstaat ons en hij praat met zijn ogen. Wij zijn dan ook geen doorsnee - mensen. Ik besloot om er een leuk hondenfeestje van te maken. In de dierenspeciaalzaak kocht ik een heel smakelijke traktatie, iets wat ze zelden krijgen omdat het vette plekken maakt en omdat het dagen aan een stuk in huis stinkt: een gerookt bot.
Het werd geapprecieerd, maar nu had hij één groot probleem: hij mocht er de zetel niet mee in. Hij moest zomaar, op de koude vloer blijven liggen met zijn schat. Dat heeft hij nooit willen doen, zelfs niet in zijn jonge tijd. Een koude poep kan hij niet verdragen. Zijn welgebouwd achterste hoort op een zacht kussen of minstens een deken. Nadat ik hem een stuk vijf keer uit de zetel had gejaagd bleef hij pruilend op de grond liggen. Pas toen ik een zacht hondendeken op de grond legde, waar hij zonder aarzelen zijn bot naartoe sleurde, begon hij tevreden te kauwen.
Enrique werd natuurlijk aangetrokken door die lekkere geur. Maar uit ervaring weet hij dat hij op zo'n moment uit de buurt moet blijven. Maar deze geur kon hij echt niet weerstaan. Stiekem sloop hij naar Vinnie en bekeek alles vanop een veilig afstandje. Vinnie reageerde niet. Stilltetjes sloop hij dichterbij en begon de gevallen kruimeltjes op te likken. Maar dat was een stap te dicht en waarschuwend grauwde Vinnie. Enrique sprong achter de zetel en voorzichtig keek hij om het hoekje. Hij kon het niet laten. Opnieuw sloop hij naar zijn bompa en stak stiekem zijn pootje uit naar het verukkelende bot. Vinnie draaide zich om en kauwde ongestoord verder...
Iedereen kent wel iemand die verslaafd is aan lichaamsverminking. Allerlei piercings, tattoos en wat nog meer. Maar sommigen gaan hierin veel te ver. Ze zetten deze nieuwe trend door op hun huisdieren. Je vind mensen die hun kat verven tot hen die hun goudvis piercen of hun hond laten tatoeëren. Lichaamsverminking is een vorm van zelfexpressie, dus moet die beslissing niet bij het individu zelf liggen? Zelfs bij onze huisdieren?
In sommige sociale kringen is het heel erg in om hun hond of kat te laten piercen in hun neus of oor. Ik heb fotos gezien van Pit Bulls met meerdere piercings zoals hun lippen, wenkbrauwen en wangen. Als een mens deze lichaamsversieringen wil, geen probleem. Wij weten hoe we ze moeten verzorgen en dat we zeker niet moeten krabben met onze vuile teennagels en we lopen niet het gevaar om met onze oorringen in een hek te blijven hangen. Dieren leren dit op een heel pijnlijk manier.
Heb ik al vermeld dat sommige eigenaars hun aquariumvissen laten piercen? In sommige delen van de wereld probeert men wettelijk een halt toe te roepen tot deze lichamelijke mishandeling van huisdieren. Maar ik van het jammer dat er een wet moet ontstaan om een dier te beschermen tegen deze wreedheden.
ZWIJNDRECHT - Balkonbouwer Dennis Bos kreeg meteen na zijn vakantie een bijzondere klus voor de kiezen. Bij de herstart van de werkzaamheden aan de seniorenflats aan Zonnestein en Eemstein in Zwijndrecht zag de bouwvakker een klein staartje uit een kanaalplaat komen. Vier jonge katjes (niet uit Zwijndrecht). Heel voorzichtig trok hij er een klein katje uit.
Toen vervolgens zacht gepiep en gemiauw vanuit de kanaalplaat te horen was, hebben Dennis en de uitvoerders van Stam De Koning van alles geprobeerd om ook de andere bij hun moeder weggelopen katjes uit de holle betonplaat te krijgen.
Zo duwden ze met lange latten en slangen en tilden zelfs de hele betonplaat op met een mobiele kraan. Maar de andere katjes kwamen niet tevoorschijn. Tenslotte hebben de mannen voorzichtig twee gaten in het beton gehakt en bij de tweede poging zagen ze een heel klein kopje tevoorschijn komen. Zo hebben ze nog drie katjes uit de kanaalplaat kunnen redden.
Dennis en de uitvoerders kregen veel dank van de medewerkers van de Dierenambulance en de Dierenbescherming.
De kittens zijn inmiddels met hun moeder herenigd en het gezin wordt door een bewoner van Zonnestein/Eemstein tijdelijk verzorgd.
Een van de katjes krijgt straks een bijzonder nieuw thuis: Directeur Ben Meijering van woningcorporatie Forta die de eigenaar is van de flats ging kijken en heeft direct een katje geadopteerd. De naam is er al: Zoë, dat is afgeleid van ZOnnestein en Eemstein.
k ben er klaar voor! Mijn pennedoos zit vol schrijfsels, markeerstiften en tipex. Mijn agenda is voor het hele schooljaar al gepland! Pas in de krokusvakantie kan ik van enkele vrije dagen genieten. Iedere andere onderbreking gaat vooraf een examen. Mijn boekentas staat klaar ... Ik heb haar gevonden op Kapaza. Een lederen tas voor maar acht euro en ze werd voor twee euro nog naar huis gebracht ook! Ik ben dus gesteld. Nog een schrijfblok en een kaft voor de cursus en ik kan vertrekken.
Hoe dichter de dag nadert, hoe minder zenuwachtig ik wordt. Misschien vreemd, maar ik wordt alleen gek van dat wachten. En het wachten is bijna voorbij. Gelukkig maar.
Deze namiddag ga ik voor de eerste keer in weken weer aan het werk op één van mijn vrijwilligerspostjes. Je ziet, Fiep is weer fit en gezond ... op enkele aangeboren mankementjes na.
nze jongen wordt een echte kater, met alle katerstreken die erbij horen. Hij heeft zo'n arrogant kopje. Hij weet dat hij met alles wegkomt. Zijn twee zussen durven nog maar amper het huis te betreden omdat hij altijd wel ergens in een hinderlaag ligt. Enrique wordt groot en sterk en laat zich door niets ontmoedigen. Een klap tegen zijn hoofd van een welgemikte klauw heeft geen enkele uitwerking. Dat is net wat hij uitlokt, een spelletje klappen geven. Lotje blaast en puft haar longetjes uit haar lijf maar ook dat helpt niet meer. Lotje blaast de hele tijd. Ze is gewoon een knorrepot en ze dreigt meer dan ze uithaalt. Enrique is misschien een beetje traag van begrip maar dat heeft hij toch heel goed begrepen.
Ook wij moeten eraan geloven. Vooral mijn blote voeten. Enrique heeft iets tegen bloot vlees. Als hij bloot vel in het snuitje krijgt, valt hij zonder aarzelen aan. Met zijn oortjes naar achter geplooit, plant hij zijn scherpe tandjes diep in mijn vlees. Een flinke klap is zijn deel, mar ach, amper twee minuten later is hij het alweer vergeten en begint hij een tegenaanval. Ik heb het geprobeerd, met hem te vechten als ik mijn mouwen oven mijn handen had getrokken, als bescherming tegen zijn gebit en klauwen. maar dat is niet meer plezant. Dan vertekt hij, de lol is eraf.
Tante Phoebe is veel leuker. Zij speelt met hem. Hij valt haar slapende snoet aan, zij begint vervaarlijk te grommen maar hij slaat onbevreesd zijn klauwtjes rond haar snuit. Zij opent haar mond en laat haar bilkkerende tanden zien, maar ze doet hem geen pijn. Ze vind het geweldig. Deze stoere, duizend keer sterkere Amstaff laat dat kleine katertje met zijn scherpe tandjes winnen. Luidkeels gilt ze om genade en doet alsof ze in een tegenaanval gaat. Ondertussen kwispelt haar staartje en je ziet een geammuseerde blik in haar ogen. Tante Phoebe en Enrique zijn de beste vriendjes. Ik hoop alleen dat hij niet gaat denken dat iedere hond zo reageert. Dat zou hem wel eens heel slecht kunnen bevallen.
Bompa Vinnie is zijn surrogaatmoeder geworden. Hij sabbelt nog altijd, maar wij proberen het hem af te leren. Hij heeft zich dan maar op de oude Vinnie gericht. Als onze loebas ligt te slapen legt Enrique zich aan zijn tepel en begint luid smakkend te zuigen. Vinnie laat hem doen, volgens mij geniet hij er stiekem van.
Sinds een week springt hij op kasten en heeft hij het bad gevonden. Iedere kat is dol op het bad, als er geen water in staat wel te verstaan. Komt het door het gladde oppervlak of de schuine wanden? Daar ban ik nog niet achter. Maar zowel Liesl als Lotje zijn op een gegeven moment wel eens in het water gesprongen. Lotje all wat meer dan Liesl; Lotje lijkt water wel fijn te vinden en ze heeft zelfs enkele zwemslagen geoefend bij manlief in bad. Vandaag heeft onze jongen zijn doop gehad. Manlief zat in bad en plotseling hoor ik een luid kabaal uit de badkamer komen. Ik kijk en een kletsnatte Enrique komt buiten gehold. Hij kroop onder de kast toen ik hem wilde afdrogen. Eventjes was hij onder de indruk van dit wilde avontuur. Maar zoals gewoonlijk duurde dat niet lang. Hij heeft het alweer verwerkt en is al naarstig op zoek naar nieuw katerkwaad, wat hij ongetwijfeld zal vinden.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
e hebben een jarige in huis! Eigenlijk gisteren al, maar vandaag heeft hij zijn kadoo gekregen.
...
k ben er klaar voor! Mijn pennedoos zit vol schrijfsels, markeerstiften en tipex. Mijn agenda is voor het hele schooljaar al gepland! Pas in de krokusvakantie kan ik van enkele vrije dagen genieten. Iedere andere onderbreking gaat vooraf een examen. Mijn boekentas staat klaar ... Ik heb haar gevonden op Kapaza. Een lederen tas voor maar acht euro en ze werd voor twee euro nog naar huis gebracht ook! Ik ben dus gesteld. Nog een schrijfblok en een kaft voor de cursus en ik kan vertrekken.
