Eindelijk ... een beetje rust in huis. Sinds het vrouwtje met haar neus in de boeken zat, was er met haar niet veel meer aan te vangen. Kweetnie hoe zenuwachtig, sneller boos, altijd moe ... Het baasje liet haar maar doen. Maar wij waren ook de duupjes! De woorden examen, slecht, buis, gezakt ... hoorde ik bijna dagelijks vallen. Het baasje probeerde haar te sussen, maar niets hielp. Ik zag wanhoop in haar ogen en ik rook angst. Ik begreep niet waarom, maar ik verwachtte wel het één of ander groot onheil.
Zaterdag kwam het vrouwtje opgewonden thuis. Ze had niet eens tijd om ons gepast te groeten en te knuffelen. Als een razende wind stoof ze de trap op en zette dit computerding op. Ik rook doodsangst ... Ik dacht: "Nu gaat het gebeuren, de wereld vergaat." Maar plots sloeg haar stemming om in verbazing. Ik hoorde haar steeds hetzelfde zinnetje herhalen: "Dit kan nie... onmogelijk... das een abuus ... De ramp was afgewend. Het naderend onheil dat volgens mij de naam "Carine" of "docent" droeg, is verdwenen. Sindsdien galmt het woord "geslaagd" regelmatig door huis. Ik weet niet wat het allemaal betekent. Maar ik ben er zeker van dat ik voortaan bij het woord "examen" dekking zoek.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
