Het nieuwe jaar is begonnen, niet dat ik er me druk in heb gemaakt. Ik heb helemaal niet het weëe gevoel van heiwee gehad wat toch bij zo'n eindejaarsperiode hoort. Het feestgedruis is aan me voorbij gegaan en ik heb niet het gevoel iets gemist te hebben.
Maar nu ik een beetje zit te mijmeren over het afgelopen jaar, kan ik voor de eerste keer in mijn leven een positieve balans opmaken. Vorig jaar rond deze tijd lag ik nog in de lappenmand. Stilletjes aan ben ik terug rechtgekrabbeld en ik heb de eerste stap naar herstel gezet. Ondertussen volg ik een hogere opleiding en ik ben opnieuw deeltijds aan het werk. Welliswaar onbetaald, maar toch ... De aanzet is er.
Dit jaar echter ben ik van plan om lichamelijk nog een niveau hoger te geraken. Door deze ziekte invalideert men onvermijdelijk. Het lichaam kan niet meer en uiteindelijk verslappen je spieren. Ik heb niets conditie of uithoudingsvermogen. Af en toe een wandeling als er die dag toevallig niets anders op het plan staat, is mogelijk. Niet alleen de spieren verslappen, maar je hele lichaamshouding vertaalt de slepende vermoeidheid, je lichaamsbouw wordt logger ... Ik herken mezelf niet meer en tot overmaat van ramp beginnen mijn kleren alsmaar harder te spannen. Geen wonder aangezien het passieve leven en de liters cola die ik drink om nog maar recht te kunnen blijven. Want ik leef op cola, een verslaving kun je het zelfs noemen. Maar zonder ben ik niet in staat om nog maar recht te blijven. Cola is mijn medicijn, mijn levenselixer.
Dus dat wordt mijn doel voor dit jaar. Fitter, slanker, gezonder en leniger worden. Door wandelen en ... fietsen. Fietsen ... een sport waarvan ik dacht dat het voorgoed verleden tijd zou zijn. Mijn pijnlijke lichaam verteerde me na amper vijf minuten inspanning op mijn rijwiel. Tot ik tot het besef kwam dat het wel eens aan die rotfiets kon liggen. Manlief heeft het ding ook jaren vervloekt toen hij ermee naar het werk reed. Hij fietst en hij fiets graag. Maar op mijn fiets was hij na amper vijf minuten bekaf. Na mijn laatste poging enkele weken geleden, heb ik gezworen om nooit meer op dat vervloekte ding te stappen.
Afgelopen week ... ik surfte zomaar wat doelloos op Kapaza en uiteindelijk stootte ik op een citybike die er blijkbaar al een tijdje te koop stond aangeboden. Ik dacht bij mezelf: "Laten we eens een gek bod doen." En zo geschiedde. 40 bedroeg mijn schamele bod, in de overtuiging om er nooit iets van te horen. Groot was mijn verbazing toen ik amper een half uur later bericht kreeg dat ik hem voor die prijs mocht komen halen ...
Het leven kan verbazende wendingen nemen. Een goede vriendin en ik gingen afgelopen zondag op weg, diep de Limburg in want daar stond die paarse citybike. Daar gekomen, ik had me voorgenomen om een proefritje te doen voor ik iets kocht, bleken de banden plat te staan. Geen proefritje dus. Maar omdat ik er zo moeilijk over deed heeft die man de prijs verlaagd tot ... 25
Vijfentwintig euro voor een fiets die amper gebruikt is, met platte banden. Ondertussen staat hij hier, met de banden opgepompt en een proefritje in de benen. En hij rijdt goed, fantastisch gewoon. Hij spint als een poesje, met achttien versnellingen. Het leven kan echt verbazend zijn ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
