Nietsvermoedend sla ik een willekeurig boekje open, Knack Weekend om precies te zijn, en daar sta ik! Met foto in dat boekje. Blijkbaar zit ik in een asiel! Dat is een soort hondengevangenis. Maar ik zit toch niet in een gevangenis! Ik woon hier, bij mijn baasjes, broertjes en zusjes ... Ik was wel even in de war
Het vrouwtje ook. Zij zag ook de gelijkenis. Het kan dat het misschien een nestbroertje of zusje van me is. Want hoeveel amstaffs hebben nu zo'n rare kreuk in hun oor. Dat moet toch erfelijk zijn! Ik ben in alle geval opgelucht dat ik het niet ben. Stel je voor ...
Er loopt hier iets rond. Iets dik op korte pootjes. Iets dat de aandacht van mijn baasjes opeist. Heel irritant ...
Enkele dagen geleden kregen we bezoek van een vreemde meneer en mevrouw. Zij hadden iets bij ... een vriendje om mee te spelen. Wij waren zo opgewonden en blij! Vrolijk begonnen we met die kleine uk te spelen. Zo klein is hij eigenlijk niet, maar hij ruikt naar pup, dus hij is eigenlijk nog een baby. Maar onze baasjes wilden niet dat we te wild speelden met hem. We moesten rustig blijven. Maar daar hadden toch we geen tijd voor! Die ene keer dat WIJ eens bezoek kregen ... dachten we.
Op het moment dat ik het vrouwtje van die papiertjes aan de mevrouw zag geven, kreeg ik argwaan. Die gaf ze ook aan het baasje van mijn moeder, vlak voor ik mee naar huis mocht Dit kon toch niet waar zijn ... De meneer en mevrouw vertrokken en lieten dat mormel achter. Tot overmaat van ramp hoorde ik het woord "STITCH". Op dat moment begreep ik het... Hij is de kerel die mijn blogje wil overnemen.
Nou, dat gaat mooi niet door. Ik zal hem wel eens laten zien wie hier de baas is. Ik pak al zijn speelgoed af, grom op hem als hij te dicht bij komt en ik probeer om niet met hem te spelen. Dat laatste is wel heel moeilijk want eigenlijk is hij wel heel lief ... en leuk ... en speels ... en ... Nee, ik moet me vermannen! Dit is mijn huis, mijn blogje en het zijn mijn baasjes!!
Pffff, effe rust in huis. Stitch is afgelopen woensdagmiddag hier, ten huize, gearriveerd. Onmiddellijk voelde hij zich hier thuis. Vinnie en Phoebe waren in eerste instantie een beetje te ontstuimig met deze "baby", maar na een tijdje kalmeerden ze. Hij werd onmiddellijk geaccepteerd. En grappig dat hij is! Hij schommelt door huis, zijn staartje in de lucht. Eerst kwispelen, daarna rondjes draaiend en uiteindelijk wiggelt zijn hele kont mee. Glimlachend kijkt hij je dan aan. Het is een echt vriendelijk baasje.
Tot de nacht viel. Babies moeten in de babykamer. Zodat hij zich veilig voelt en onze inboedel beschermd wordt tegen scherpe puppytandjes. Maar daar is Stitch het niet echt mee eens. Hij jammert, jankt, huilt, keft, blaft en gromt wat uiteindelijk in een woeste grauw veranderd. Uren aan een stuk. Nachten aan een stuk, zonder ophouden. De eerste nacht heb ik bij zijn bench doorgebracht in de hoop om hem een beetje tot stilte te kunnen aanmanen. Tevergeefs, want onze jongen heeft een soort van claustrofobie. Zolang het deurtje openstaat is er geen probleem. Maar doe het deurtje dicht en het feest begint weer.
Vannacht was het de beurt van manlief om "de wacht te houden". Ik heb stoppen in mijn oren gestoken, een koptelefoon opgezet en mijn mp3 speler met loeiharde rockmuziek aangezet. En zelfs daar kwam hij nog bovenuit. Maar zo heb ik dan toch enkele uurtjes kunnen slapen. Vanmorgen rond een uur of zeven ben ik opgestaan. Ik heb hem drinken gegeven want zijn keeltje was door al dat luide schreeuwen natuurlijk zo schor als schuurpapier. We zijn buiten een plasje gaan doen en na een beetje gespeeld te hebben ben ik met "benchtraining" begonnen. Uiteindelijk bleef hij braaf in zijn bench liggen en heeft hij zelfs eventjes geslapen. Met het deurtje open en zijn grote, dikke vriend Vinnie trouw ervoor.
De benchtraining gaat verder. Het deurtje moet dicht kunnen, pas dan kunnen we eindelijk met zijn alleen beginnen genieten van onze nieuwe huisgenoot.
Ik ben zóóó fier op Enrique. Een echte grote jongen is hij ondertussen geworden. Hij gaat nu bijna nachtelijks op stap met zijn grote zussen. Vooral Liesl neemt hem onder haar hoede. Waar de één is, daar vind je de ander ook wel in de buurt. Hij heeft al een nachtelijk vechtpartijtje achter de rug. Ongeschonden en onverschrokken is hij daaruit gekomen.
Na een kadootjesloze periode vond manlief enkele dagen geleden enkele muisjes voor de deur. Een kleintje en een grote. Stiekem heeft hij ze weggegooid, want een kadootje mag je niet zomaar weigeren. Onze fantasie sloeg meteen op hol. Wij zagen het al voor onze ogen gebeuren. Liesl die met klauw en tand uitlegt hoe een volwaardige kat muizen vangt. Eerst doet zij het voor bij een grote, dikke muis. Daarna mag Enrique oefenen bij de kleine en nog onervaren muisjes. En jawel! Het is gelukt! Enrique heeft zijn eerste muis gevangen. Trots schenken onze logees, want eigenlijk zijn wij niets anders dan een hotel voor onze katten, ons hun eerste vangst in tijden.
Gisteravond, ik liet de honden buiten. Enrique loopt trots rondjes voor de achterdeur. Na een tijdje merk ik dat hij iets in zijn bekje houdt. Ik wil een kijkje nemen, maar steels loopt hij een eindje verder, bang dat ik zijn buit af zou pakken. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt ... zou het? Ik neem de pillamp en schijn het op zijn bekje. Jaja, trots showt hij zijn prooi: een klein donkergrijs muisje. Na enkele tellen neemt hij het terug vast tussen zijn tanden en verdwijnt. Wat ben ik fier op onze onversaagde jager.
Who the Fu.. is Stitch? Wegens dringende privézaken ben ik eventjes niet meer op post geweest en ik lees hier niets anders dan Stitch, Stitch, Stitch ... En wie is die gozer wiens foto helemaal bovenaan mijn blogje staat? Die foto slingert hier al enkele weken rond. Ik begrijp er niets van.
De Bench, lees kinderkamer, is ook opnieuw op het toneel verschenen. Ik heb daar mijn jeugd in versleten en Enrique ook. Ik vertrouw het voor geen haar. Er is een zak vol met allerlei lekkere dingen opgedoken en het wordt niet uitgedeeld. Mij is het een raadsel en het staat me niets aan. Ik hou niet van verrassingen.
Af en toe hoor ik het woord kleine grote broer vallen, maar ik heb toch al een broer. Twee zelfs! Vinnie en Enrique. Een kleine en een grote. Goh, ik ben helemaal van slag. Maar ik ga er mijn slaap niet voor laten hoor. Ik doe lekker alsof ik die bench niet zie staan, dan gebeurt er misschien niets.
Als ik 's avonds voor de televisie zit, kruip ik graag onder een deken. Winter of zomer, het maakt niet uit. Ik maak wel een verschil tussen het soort van deken. 's Zomers lig ik graag onder een dun fleece deken. Ten eerste om mijn delicate huid te beschermen tegen de muggen, die mij een delicatesse vinden en ik geef deze lekkernij niet zomaar weg! En ten tweede omdat ik, ook al is het 30° buiten, altijd koude voeten heb. Slechte bloedcirculatie, denk ik.
Enfin, de koude dagen zijn aangebroken dus ik heb mijn dikke, oranje fleece dekens weer boven gehaald. Groot, zacht en warm. Zaaalig! Dat vind Phoebe ook. Ze is er niet vanaf te houden. Het viel me vooral op dat ze in het begin heel voorzichtig met haar poep op het deken ging zitten en dan verrukt om zich heen keek. Ik stak het op de zachtheid. Maar naarmate de weken verstreken werd ze hoe langer hoe gekker op het ding. Ze sleurde het van mijn lijf, rolde erin, danste erop en uiteindelijk werd ze helemaal gek. Ze ging zitten, sprong terug recht en maakte enige rondjes rond te tafel. Waarna ze het hele deken overhoop haalde en van me af trok. Ik begreep er niets van. Tot ...
Ik op een avond kleine elektrisch schokjes in mijn handen kreeg toen ik het deken opraapte. Het ding zit vol statische electriciteit! En ons madame vind het reuze!!! Ze steekt er haar snoet in, wrijft er haar hele lijf tegen, rolt erin, danst erop. Geen fijner tijdverdrijf. Gelukig heb ik er twee. Zogauw de één in de was zit, kunnen we de ander aanslaan. Er zouden anders wel eens hevige ontwenningsverschijnselen kunnen ontstaan.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Aaaaarrrghhh!!!!Ik zit in de gevangenis!!!
