Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. Het was weekend, dat kun je natuurlijk als excuus gebruiken. De "echte" dokters zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Alleen onervaren assistentjes die geen beslissingen mogen of durven nemen. Daar zit je dan. Zonder verluchting, zonder drinken of eten maar met helse pijnen, de beklemmende onzekerheid en de verstikkende hitte van eind augustus. Uiteindelijk, na vier slopende uren, hadden ze een dokter op het golfveld kunnen bereiken. Ondertussen had een aangetrouwd familielid die in haar twijfelachtige beroepsleven ooit verpleegster was geweest, die lieve mensen de stuipen op het lijf gejaagd met verhalen over ouderdomskanker ... Mijn schoonmoeder die rond die periode met haar hart begon te sukkelen, trok gelijk wit weg. Ik heb haar zo goed mogelijk gerust gesteld en mijn wederhelft is met zijn broer een hartig woordje gaan praten over zijn eega.. Uiteindelijk bleek het allemaal hard mee te vallen: een galontsteking. Heel pijnlijk maar na zes weken behandeling werd zijn gal verwijdert en sindsdien was hij weer zo goed als nieuw. Zijn eetlust kwam terug, hij blaakte van de levenlust en ik had hem nooit zo opgewekt meegemaakt. De verliefdheid tussen mijn schoonouders flakkerde zelfs weer op. Na jaren kibbelen en ergenissen beseften ze dat ze toch niet zonder elkaar konden. Nu was het weer zover. Vlak voor het weekend. Maar de huisdokter wilde niet langer wachten omdat zijn rode bloedcellen te laag stonden. Vanochtend bromde ik dus opnieuw richting Spoed, met de wetenschap dat de temperatuur nu tenminste een beetje aangenamer zou zijn. Men ging onmiddellijk in actie over: foto's van de longen. Daarna terug naar zijn vaste stekje, hij had zelfs hetzelfde hokje als vorige keer. Bijna onmiddellijk kwam er een assistent een kijkje nemen. Een hele waslijst van vragen vuurde hij op de arme man af. Een man die niet gemakkelijk twee woorden achter elkaar zegt, moest nu zijn intiemste details uit de doeken doen aan wildvreemde mensen. Daarna volgde een oppervlakkig onderzoek. Een uurtje later kwam "de spoeddokter" opdagen. Een jonge vrouw met fotomodel allures. Zij stelde opnieuw dezelfde vragen en deed weer datzelfde onderzoek. We werden er nog niets wijzer uit. Het wachten begon slepend te worden. De vrouw kwam terug en verkondigde dat ze niets konden vinden omdat de klachten nogal vaag waren. "Bij acute buikpijn kunnen we sneller een diagnose stellen." Beweerde ze. Tja, dat hadden we in augustus gezien! Hij mocht zelf kiezen wat hij ging doen: Daar blijven of terug naar huis gaan en volgende week terugkomen voor verdere onderzoeken. Uiteindelijk besloot ze dat het bloed nog een keer onderzocht zou worden. Als die rode bloedcellen niet verder gezakt waren, mocht hij naar huis. De situatie was waarschijnlijk niet ernstig. Een verpleegster kwam heel onhandig het buisje bloed trekken. Heel pijnlijk en ze deed niet eens de moeite om een plakkertje erop te plakken. Een uur verstreek. Het was bijna middag. Ik ging eens luisteren waar die uitslag bleef, ze hadden immers beloofd dat het niet langer dan een klein half uurtje zou duren. Schoonpa had zich ondertussen al terug aangekleed. Hij zat met zijn klak op te wachten om naar huis te gaan. Uiteindelijk komt dezelfde verpleegster binnen. De rode bloedcellen waren onrustwekkend gezakt, hij moest blijven en hij zou dit weekend bloed toegedient krijgen tot de dokters maandag tijd hadden om een grondig onderzoek te doen. Dat was dat. Hij kreeg een bordje soep en drie boterhammen en ze verdween. En waarempel, hij had honger. Voor de eerste keer in twee weken had hij weer eetlust. Midden in zijn maaltijd komt er een klein grappig mannetje de kamer binnen. De cardioloog met weekenddienst. Hij stelt diezelfde vragen en opnieuw moet schoonpa, tussen de boterhammen door, hetzelfde onderzoek ondergaan. Blijkt dat die dokter een verontrustende ruis aan zijn hart vind. Dat wordt maandag dus ook onderzocht. Die man verdwijnt. Ondertussen zaten we daar al vier uur weg te kwijnen. Ik denk dat vier uur hun gemiddelde is dat ze minstens moeten halen. Ik ga aan de verpleegster vragen hoe lang het nog duurt eer hij naar zijn kamer mag. "Nog eventjes geduld, mevrouw!!" Zegt ze. Dat begrijp ik. Als de spoed wordt platgelopen door dringende gevallen. Maar deze verpleegster slenterde maar wat rond, uit verveling. Mijn schoonmoeder werd misselijk van de honger. Uiteindelijk kreeg ik haar mee naar de cafetaria. Een half uur later kwam mijn schoonvader samen met zijn oudste zoon in de cafetaria geslentert. Hij was eindelijk verhuisd naar zijn kamer. Na vier en een half uur...
Mijn schoolcarière was op z'n zachtst gezegd een ramp. De lagere school, daar "zwom" ik gezwind doorheen. Altijd hing ik wel ergens bij de vijf eersten van de klas. Ik haalde net geen 90%. Volgens de leraars kon ik beter, maar eigenlijk vond ik het wel goed zo. Ik kan me niet voorstellen dat ik me in die dagen voor iets heb moeten inspannen. Het was een kleine dorpsschool met maximum 20 leerlingen in de klas. Vanaf de eerste kleuterklas tot en met het zesde leerjaar beleefde ik met dezelfde kinderen een onbezorgde schooltijd. Dezelfde vriendinnetjes die me aanvaardden zoals ik was: een stil en verlegen meisje. Zo was er Sonja, zij had zwarte korte krullen en sproetjes rond haar neus. Martine, op mijn eerste dag in de kleuterschool werd ik naast haar gezet. Een poppengezichtje met lange blonde haren. Ze lachte lief naar me zodat ik me direkt op mijn gemak voelde tussen die lawaaierige kinderen. Sonja en Martine werden hartsvriendinnetjes. Ik was, en dat ben ik in feite nog altijd, te schuchter om me helemaal over te geven aan een echte 'hartsvriendin'.
Die eerste schooldag staat in mijn brein gegrifd alsof het gisteren was. Het was Pasen. Een druilerige en kille dag. Mijn vader bracht me 's middags naar de klas. Ik zie Martine daar nog zitten, leunend met haar hoofdje op haar hand lachtte ze me toe. Juffrouw Fabrie, mijn favoriete kleuterjuf, dwong me zachtjes om naast het blonde meisje plaats te nemen.Het volgende wat ik me herinner is die grote speelplaats. Alle kinderen liepen naar een overdekte fietsenstalling. Aarzelend volgde ik hen op een drafje. Iedereen kreeg een grote zak vol choclade paaseieren. Ik ook. Verbijsterd staarde ik naar die grote zak in mijn hand. Plotseling was iedereen verdwenen.
Daar stond ik, in mijn uppie. Een klein bang meisje op een immens grote, kale speelplaats. Ik huilde en was eigenlijk bijna hysterisch. Maar die zak paaseieren liet ik voor geen geld in de wereld los. Een lieve mevrouw kwam naar me toe gelopen. Ze boog over me heen en ze vroeg mijn naam. Snikkend antwoordde ik haar. Het was Marleen, de secretaresse. Maar ze was meer dan een secretaresse. Marleen was... Marleen. Een toevluchtsoord, een luisterend oor en een lief woordje voor ieder kind. Later bleek dat er geregeld was dat ik met de schoolbus naar huis gebracht zou worden, maar die was me stomweg vergeten. Ik werd naar huis gebracht door twee mannen. Ik herinner me nog hun donker kostuum en dat ze heel vrolijk tegen me praatten. Ik vertrouwde hen, die twee vreemde mannen. Meneer Dierkx en meneer Van Gestel. De twee leraars van het eerste leerjaar. Ze vroegen me waar ik woonde. Dat wist ik niet. Ik was amper drie jaar! "Komt het je hier een beetje bekend voor?" Vroeg meneer Van Gestel. Ik wilde niet als een dom gansje overkomen dus ik bevestigde volmondig terwijl ik in een stuk chocolade beet. Meneer Van Gestel wist wel beter. Gespannen keek ik naar het voorbijflitsend landschap. Tot ik in de verte een bekende gestalte zag staan. Opgewonden begon ik te roepen: "Mama! Daar staat mijn mama!" De mannen stopten vlak voor haar en huilend kwam ze naar de auto gelopen. Door haar tranen kwamen alle angsten die ik de laatste uren had doorstaan naar boven en huilend wierp ik me in haar armen. Ze bedankten de twee heren die er wat schaapachtig bijstonden en we verdwenen naar binnen, waar ik mijn avontuur in geuren en kleuren mocht vertellen terwijl mijn ouders mijn grote zak chocolade eieren bewonderden.
Dit is in feite niet meer dan een test. Al enkele dagen ben ik de geheimen van de HTML-codes aan't ontsluieren. Ik kan je verzekeren: dat valt niet mee. De uitleg staat zwart op wit voor je neus en toch blijft het zoeken. Om de één of andere reden krijg ik nog geen afbeelding geplaatst. De code is juist, maar hij vind de afbeelding niet op mijn harde schijf. Ik kom er nog wel achter! Het hoofdstuk afbeeldingen plaatsen heb ik pas vijf minuten geleden doorgenomen. Tegen morgenavond heb ik de oplossing wel gevonden, die waarschijnlijk vlak voor mijn neus ligt! Maar vandaag heb ik al genoeg gedaan vind ik. Mijn kronkeltjes zijn een beetje moe.
Het is makkelijker dan ik dacht, die HTML-taal. Voor iedere spatie heb je een code nodig en voor de tekens die in de codes worden gebruikt heb je dan alweer andere codes nodig als je die tekens in je gewone tekst wil verwerken zoals de é bijvoorbeeld. Die ene letter is in feite een combinatie van letters en tekens. Boeiend en logisch!
Mijn eerste test is wel geslaagd denk ik. De afbeeldingen doe ik er nog op de goeie oude gemakkelijke manier bij. Maar ooit heb ik ook dat geheim ontsluiert.
Men beweerd dat dieren niet kunnen praten. Mensen die dat geloven hebben nog nooit kennis gemaakt met een kat zoals ons Lotje. In alle opzichten voldoet ze aan de clichés van de kat. Ze is gek op vis en melk. Hoe ik ook mijn best heb gedaan om niet aan die ingeprente verwachtingen te voldoen. Zij heeft haar eigen willetje en dat is iedere dag haar bakje vis (zalm of tonijn) en haar schoteltje melk. Haar zusje Liesl daarentegen lust geen melk. Ze werd als kitten zelfs ziek van de kittenmelk waar we haar mee groot getrokken hebben. Lotje is, zoals iedere kat, slim. Intelligenter dan enig ander wezen.Hondenvrienden beweren dat katten dom zijn omdat ze geen bevelen opvolgen. Ik ben het daar niet mee eens. Ook al ben ik ook een groot hondenvriend, bevelen volgen heeft niets met intelligentie te maken. Alleen maar met volgzaamheid en een kat is nu eenmaal niet bereid om eender wie te volgen, in tegenstelling tot haar hondenbroeder. Het vertrouwen van een kat moet je verdienen en ze verwacht dat jij, haar zogezegde baasje, volgzaam bent. Je veranderdt in een bediende, een slaaf. En wie luistert naar een slaaf? Juist, de laagste in rang: de hond ... Wie is hier nu de slimste? Ons Lotje kent woordjes, welliswaar in haar eigen taal maar het is aan ons om die taal te leren. Het is dan ook de taal van onze meerdere. "Prrrrrrr" Was haar eerste woordje. Zo begroette ze ons in Babytaal waaruit uiteindelijk het woordje Prrrieuw is ontstaan. "Prrieuw" Betekent "Hey", of "Goeiemorgen". "Priewiew" Betekent "Ik ben er!" Wordt gebruikt als ik herhaaldelijk op haar roep. Maar ze komt alleen als ze me vooraf heeft laten weten dat ze ons wil vereren met haar bezoek. Het allom gekende "Miauw" is een waarschuwing dat onze diensten verwacht worden. Als ze bijvoorbeeld besloten heeft om een stapje in de buitenwereld te wagen komt ze miauwend rond je hangen tot ze je aandacht heeft. Zo leidt ze je stukje voor stukje mee tot ze voor de deur staat. Ik haar ogen zijn wij maar domme mensen die eigenlijk wel heel veel aandacht nodig hebben. Dan is er ook nog het lang uitgerekte: "Miiiiiiiiiauwww!" Wat zoveel zegt als: "Waar zit je!" Dan is het hoog tijd, want meestal ben je dan niet op haar herhaaldelijke waarschuwingen ingegaan. "Miejouw" Lijkt op het vorige, maar de klank is anders en dit is aandacht vragen. De eerste keer dat ze dit gebruikte was ze nog een kitten. Ik was haar kwijt en liep maar op haar roepen. Omdat ze nog zo klein was zocht ik de hele tijd op 'grondhoogte'. Tot ik op mijn ooghoogte "Miejouw!" hoorde. Ze wasop eigen houtje tegen de strijkplank omhoog geklommen en fier riep ze op me: "Mama, kijk eens!" Ik was terecht fier op mijn kleine meid. Vavaf die dag ben ik me gaan verdiepen in de kattentaal en Lotje heeft haar africhtingstechnieken verfijnd. En op die manier ben ik trots om te kunnen zeggen: "Ik ben de bediende van twee heel slimme en intelligente poezen!"
De vocalls zijn van Ronnie James Dio. Ik was nog zo jong toen dit nummer een hit was. Weg was ik ervan. Jaren later werd ik één van de grootste fans van Dio. Wist ik veel dat het één en dezelfde zanger was. Of toch...?
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS... Toegegeven, ik kan geen twee kilometer met de fiets rijden zonder uitgeput neer te vallen. De rest van de dag ben ik niets meer waard. Daarna is het letterlijk platte rust. De bus is een goed alternatief voor grotere afstanden, maar die stopt niet vlak voor de deur, dus noodgedwongen kom ik weer bij die verdomde fiets terecht. Ik zocht naar een tussenoplossing en die heb ik gevonden: een minibrommertje. Vroeger in mijn jonge jaren, reed ik op een Honda px. Daar heb ik doodgraag mee rond gereden tot ik het in de prak reed. Per Totale. Het was niet mijn schuld maar desalniettemin betekende dit het einde van een tijdperk. Dus ik grijp terug naar mijn vroegere o zo beminde vervoersmiddel. Nu wil het toeval dat een vriendin haar brommertje verkocht. Dus nu ben ik gemotoriseerd. Ik moet mijn geliefde nog bewijzen dat we best zonder kunnen. Onze financiën laten het immers niet meer toe om nog langer een auto te onderhouden zolang we zonder werk zitten. Als die periode ten einde is, maakt het me niet uit als we een klein, zuinig en milieuvriendelijk autootje kopen, als het echt noodzakelijk is. Als één van ons een eind moet rijden voor het werk bijvoorbeeld. Deze week heb ik alle boodschappen vervoerd op mijn kleine Fox. Tien kilo hondenbrokken: no problemo met een goede snelbinder. De boodschappen voor een weekend: eerlijk gezegd was dat handiger met de brommer dan met de auto. De auto moet je ergens op de parking parkeren, alles in de kar laden en meestal heb je meer bij dan je had voorzien, alles in je auto laden en dan merk je pas dat je de boodschappentas bent vergeten, dus thuis kan je alles nog eens overladen om daarna terug uit te laden en in de kast te zetten. Doodmoe was ik iedere keer bij aankomst. Vanmiddag met het brommertje: een sterke rugzak mee, de winkel is vlakbij (ik denk dat ik er zelfs sneller was dan met de auto) het brommertje parkeer ik vlak voor de deur, aan de kassa stak ik alles meteen in mijn rugzak. Thuisgekomen hoef ik alleen de rugzak af te zwieren en het pak melk onder mijn snelbinder vandaan te halen, uitpakken en ik was nog zo fris als een hoentje. Daarna heb ik nog de strijk en de afwas gedaan! Ik ben verkocht!!!! En als het regent? Wel dames en heren, er bestaan regenpakken. Niet erg elegant, maar hé ... ik ben al lang van de straat.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. 
Mijn schoolcarière was op z'n zachtst gezegd een ramp. De lagere school, daar "zwom" ik gezwind
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS...
