Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. Het was weekend, dat kun je natuurlijk als excuus gebruiken. De "echte" dokters zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Alleen onervaren assistentjes die geen beslissingen mogen of durven nemen. Daar zit je dan. Zonder verluchting, zonder drinken of eten maar met helse pijnen, de beklemmende onzekerheid en de verstikkende hitte van eind augustus. Uiteindelijk, na vier slopende uren, hadden ze een dokter op het golfveld kunnen bereiken. Ondertussen had een aangetrouwd familielid die in haar twijfelachtige beroepsleven ooit verpleegster was geweest, die lieve mensen de stuipen op het lijf gejaagd met verhalen over ouderdomskanker ... Mijn schoonmoeder die rond die periode met haar hart begon te sukkelen, trok gelijk wit weg. Ik heb haar zo goed mogelijk gerust gesteld en mijn wederhelft is met zijn broer een hartig woordje gaan praten over zijn eega.. Uiteindelijk bleek het allemaal hard mee te vallen: een galontsteking. Heel pijnlijk maar na zes weken behandeling werd zijn gal verwijdert en sindsdien was hij weer zo goed als nieuw. Zijn eetlust kwam terug, hij blaakte van de levenlust en ik had hem nooit zo opgewekt meegemaakt. De verliefdheid tussen mijn schoonouders flakkerde zelfs weer op. Na jaren kibbelen en ergenissen beseften ze dat ze toch niet zonder elkaar konden. Nu was het weer zover. Vlak voor het weekend. Maar de huisdokter wilde niet langer wachten omdat zijn rode bloedcellen te laag stonden. Vanochtend bromde ik dus opnieuw richting Spoed, met de wetenschap dat de temperatuur nu tenminste een beetje aangenamer zou zijn. Men ging onmiddellijk in actie over: foto's van de longen. Daarna terug naar zijn vaste stekje, hij had zelfs hetzelfde hokje als vorige keer. Bijna onmiddellijk kwam er een assistent een kijkje nemen. Een hele waslijst van vragen vuurde hij op de arme man af. Een man die niet gemakkelijk twee woorden achter elkaar zegt, moest nu zijn intiemste details uit de doeken doen aan wildvreemde mensen. Daarna volgde een oppervlakkig onderzoek. Een uurtje later kwam "de spoeddokter" opdagen. Een jonge vrouw met fotomodel allures. Zij stelde opnieuw dezelfde vragen en deed weer datzelfde onderzoek. We werden er nog niets wijzer uit. Het wachten begon slepend te worden. De vrouw kwam terug en verkondigde dat ze niets konden vinden omdat de klachten nogal vaag waren. "Bij acute buikpijn kunnen we sneller een diagnose stellen." Beweerde ze. Tja, dat hadden we in augustus gezien! Hij mocht zelf kiezen wat hij ging doen: Daar blijven of terug naar huis gaan en volgende week terugkomen voor verdere onderzoeken. Uiteindelijk besloot ze dat het bloed nog een keer onderzocht zou worden. Als die rode bloedcellen niet verder gezakt waren, mocht hij naar huis. De situatie was waarschijnlijk niet ernstig. Een verpleegster kwam heel onhandig het buisje bloed trekken. Heel pijnlijk en ze deed niet eens de moeite om een plakkertje erop te plakken. Een uur verstreek. Het was bijna middag. Ik ging eens luisteren waar die uitslag bleef, ze hadden immers beloofd dat het niet langer dan een klein half uurtje zou duren. Schoonpa had zich ondertussen al terug aangekleed. Hij zat met zijn klak op te wachten om naar huis te gaan. Uiteindelijk komt dezelfde verpleegster binnen. De rode bloedcellen waren onrustwekkend gezakt, hij moest blijven en hij zou dit weekend bloed toegedient krijgen tot de dokters maandag tijd hadden om een grondig onderzoek te doen. Dat was dat. Hij kreeg een bordje soep en drie boterhammen en ze verdween. En waarempel, hij had honger. Voor de eerste keer in twee weken had hij weer eetlust. Midden in zijn maaltijd komt er een klein grappig mannetje de kamer binnen. De cardioloog met weekenddienst. Hij stelt diezelfde vragen en opnieuw moet schoonpa, tussen de boterhammen door, hetzelfde onderzoek ondergaan. Blijkt dat die dokter een verontrustende ruis aan zijn hart vind. Dat wordt maandag dus ook onderzocht. Die man verdwijnt. Ondertussen zaten we daar al vier uur weg te kwijnen. Ik denk dat vier uur hun gemiddelde is dat ze minstens moeten halen. Ik ga aan de verpleegster vragen hoe lang het nog duurt eer hij naar zijn kamer mag. "Nog eventjes geduld, mevrouw!!" Zegt ze. Dat begrijp ik. Als de spoed wordt platgelopen door dringende gevallen. Maar deze verpleegster slenterde maar wat rond, uit verveling. Mijn schoonmoeder werd misselijk van de honger. Uiteindelijk kreeg ik haar mee naar de cafetaria. Een half uur later kwam mijn schoonvader samen met zijn oudste zoon in de cafetaria geslentert. Hij was eindelijk verhuisd naar zijn kamer. Na vier en een half uur...
Reacties op bericht (2)
25-03-2007
Onze redplank
Bij ons in de Aalsterse ziekenhuizen is er slechts één probaat middel om de urendurende spoedkwellingen tegen te gaan: de huisarts meenemen. Lukt natuurlijk niet altijd, want de laatste jaren hebben de huisartsen, ondanks hun zelfstandig beroep, ontdekt dat ze een privéleven hebben en plots is dat heilig geworden. De huisarts uit mijn jeugd was ALTIJD bereikbaar. De heler van mijn jeugdkwalen is ermee gestopt op zijn 70ste. Mijn tweede huisarts heeft na 20 jaar de pijp aan Maarten doorgegeven en vertrok naar Canada bij zijn dochter Mijn huidige huisarts, oud genoeg om mijn zoon te zijn en ex-aanbidder van mijn dochter, woont vlakbij. Hij heeft dankzij ons, senioren, een behoorlijk patiëntenkring weten uit te bouwen, kinderen en kleinkinderen inclusief. Wij hebben hem geholpen om zijn praktijk op te starten, voor wat hoort wat. Hij weet goed dat wij geen misbruik maken van zijn vrije tijd en wij weten dat hij bijna altijd bereikbaar is, een hele geruststelling, zeker als er een spoedopname mee gemoeid is. Zonder hem, vooral in de weekend, gaat het er precies aan toe zoals jij perfect en beeldrijk hebt verwoord, geloof me, Fiepje, niet alleen in Balen maar OVERAL.
Heb enkele van mijn vaste grag lezende blogers, jouw hersenspinsels aangeraden. Dus als je nicknames ziet als Huismus, Bojako, Affodil, Lieve, Thea en Miekmuis, weet dat ik die op jouw dak heb gestuurd.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
