De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS... Toegegeven, ik kan geen twee kilometer met de fiets rijden zonder uitgeput neer te vallen. De rest van de dag ben ik niets meer waard. Daarna is het letterlijk platte rust. De bus is een goed alternatief voor grotere afstanden, maar die stopt niet vlak voor de deur, dus noodgedwongen kom ik weer bij die verdomde fiets terecht. Ik zocht naar een tussenoplossing en die heb ik gevonden: een minibrommertje. Vroeger in mijn jonge jaren, reed ik op een Honda px. Daar heb ik doodgraag mee rond gereden tot ik het in de prak reed. Per Totale. Het was niet mijn schuld maar desalniettemin betekende dit het einde van een tijdperk. Dus ik grijp terug naar mijn vroegere o zo beminde vervoersmiddel. Nu wil het toeval dat een vriendin haar brommertje verkocht. Dus nu ben ik gemotoriseerd. Ik moet mijn geliefde nog bewijzen dat we best zonder kunnen. Onze financiën laten het immers niet meer toe om nog langer een auto te onderhouden zolang we zonder werk zitten. Als die periode ten einde is, maakt het me niet uit als we een klein, zuinig en milieuvriendelijk autootje kopen, als het echt noodzakelijk is. Als één van ons een eind moet rijden voor het werk bijvoorbeeld. Deze week heb ik alle boodschappen vervoerd op mijn kleine Fox. Tien kilo hondenbrokken: no problemo met een goede snelbinder. De boodschappen voor een weekend: eerlijk gezegd was dat handiger met de brommer dan met de auto. De auto moet je ergens op de parking parkeren, alles in de kar laden en meestal heb je meer bij dan je had voorzien, alles in je auto laden en dan merk je pas dat je de boodschappentas bent vergeten, dus thuis kan je alles nog eens overladen om daarna terug uit te laden en in de kast te zetten. Doodmoe was ik iedere keer bij aankomst. Vanmiddag met het brommertje: een sterke rugzak mee, de winkel is vlakbij (ik denk dat ik er zelfs sneller was dan met de auto) het brommertje parkeer ik vlak voor de deur, aan de kassa stak ik alles meteen in mijn rugzak. Thuisgekomen hoef ik alleen de rugzak af te zwieren en het pak melk onder mijn snelbinder vandaan te halen, uitpakken en ik was nog zo fris als een hoentje. Daarna heb ik nog de strijk en de afwas gedaan! Ik ben verkocht!!!! En als het regent? Wel dames en heren, er bestaan regenpakken. Niet erg elegant, maar hé ... ik ben al lang van de straat.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
