Men beweerd dat dieren niet kunnen praten. Mensen die dat geloven hebben nog nooit kennis gemaakt met een kat zoals ons Lotje. In alle opzichten voldoet ze aan de clichés van de kat. Ze is gek op vis en melk. Hoe ik ook mijn best heb gedaan om niet aan die ingeprente verwachtingen te voldoen. Zij heeft haar eigen willetje en dat is iedere dag haar bakje vis (zalm of tonijn) en haar schoteltje melk. Haar zusje Liesl daarentegen lust geen melk. Ze werd als kitten zelfs ziek van de kittenmelk waar we haar mee groot getrokken hebben. Lotje is, zoals iedere kat, slim. Intelligenter dan enig ander wezen.Hondenvrienden beweren dat katten dom zijn omdat ze geen bevelen opvolgen. Ik ben het daar niet mee eens. Ook al ben ik ook een groot hondenvriend, bevelen volgen heeft niets met intelligentie te maken. Alleen maar met volgzaamheid en een kat is nu eenmaal niet bereid om eender wie te volgen, in tegenstelling tot haar hondenbroeder. Het vertrouwen van een kat moet je verdienen en ze verwacht dat jij, haar zogezegde baasje, volgzaam bent. Je veranderdt in een bediende, een slaaf. En wie luistert naar een slaaf? Juist, de laagste in rang: de hond ... Wie is hier nu de slimste? Ons Lotje kent woordjes, welliswaar in haar eigen taal maar het is aan ons om die taal te leren. Het is dan ook de taal van onze meerdere. "Prrrrrrr" Was haar eerste woordje. Zo begroette ze ons in Babytaal waaruit uiteindelijk het woordje Prrrieuw is ontstaan. "Prrieuw" Betekent "Hey", of "Goeiemorgen". "Priewiew" Betekent "Ik ben er!" Wordt gebruikt als ik herhaaldelijk op haar roep. Maar ze komt alleen als ze me vooraf heeft laten weten dat ze ons wil vereren met haar bezoek. Het allom gekende "Miauw" is een waarschuwing dat onze diensten verwacht worden. Als ze bijvoorbeeld besloten heeft om een stapje in de buitenwereld te wagen komt ze miauwend rond je hangen tot ze je aandacht heeft. Zo leidt ze je stukje voor stukje mee tot ze voor de deur staat. Ik haar ogen zijn wij maar domme mensen die eigenlijk wel heel veel aandacht nodig hebben. Dan is er ook nog het lang uitgerekte: "Miiiiiiiiiauwww!" Wat zoveel zegt als: "Waar zit je!" Dan is het hoog tijd, want meestal ben je dan niet op haar herhaaldelijke waarschuwingen ingegaan. "Miejouw" Lijkt op het vorige, maar de klank is anders en dit is aandacht vragen. De eerste keer dat ze dit gebruikte was ze nog een kitten. Ik was haar kwijt en liep maar op haar roepen. Omdat ze nog zo klein was zocht ik de hele tijd op 'grondhoogte'. Tot ik op mijn ooghoogte "Miejouw!" hoorde. Ze wasop eigen houtje tegen de strijkplank omhoog geklommen en fier riep ze op me: "Mama, kijk eens!" Ik was terecht fier op mijn kleine meid. Vavaf die dag ben ik me gaan verdiepen in de kattentaal en Lotje heeft haar africhtingstechnieken verfijnd. En op die manier ben ik trots om te kunnen zeggen: "Ik ben de bediende van twee heel slimme en intelligente poezen!"
De vocalls zijn van Ronnie James Dio. Ik was nog zo jong toen dit nummer een hit was. Weg was ik ervan. Jaren later werd ik één van de grootste fans van Dio. Wist ik veel dat het één en dezelfde zanger was. Of toch...?
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS... Toegegeven, ik kan geen twee kilometer met de fiets rijden zonder uitgeput neer te vallen. De rest van de dag ben ik niets meer waard. Daarna is het letterlijk platte rust. De bus is een goed alternatief voor grotere afstanden, maar die stopt niet vlak voor de deur, dus noodgedwongen kom ik weer bij die verdomde fiets terecht. Ik zocht naar een tussenoplossing en die heb ik gevonden: een minibrommertje. Vroeger in mijn jonge jaren, reed ik op een Honda px. Daar heb ik doodgraag mee rond gereden tot ik het in de prak reed. Per Totale. Het was niet mijn schuld maar desalniettemin betekende dit het einde van een tijdperk. Dus ik grijp terug naar mijn vroegere o zo beminde vervoersmiddel. Nu wil het toeval dat een vriendin haar brommertje verkocht. Dus nu ben ik gemotoriseerd. Ik moet mijn geliefde nog bewijzen dat we best zonder kunnen. Onze financiën laten het immers niet meer toe om nog langer een auto te onderhouden zolang we zonder werk zitten. Als die periode ten einde is, maakt het me niet uit als we een klein, zuinig en milieuvriendelijk autootje kopen, als het echt noodzakelijk is. Als één van ons een eind moet rijden voor het werk bijvoorbeeld. Deze week heb ik alle boodschappen vervoerd op mijn kleine Fox. Tien kilo hondenbrokken: no problemo met een goede snelbinder. De boodschappen voor een weekend: eerlijk gezegd was dat handiger met de brommer dan met de auto. De auto moet je ergens op de parking parkeren, alles in de kar laden en meestal heb je meer bij dan je had voorzien, alles in je auto laden en dan merk je pas dat je de boodschappentas bent vergeten, dus thuis kan je alles nog eens overladen om daarna terug uit te laden en in de kast te zetten. Doodmoe was ik iedere keer bij aankomst. Vanmiddag met het brommertje: een sterke rugzak mee, de winkel is vlakbij (ik denk dat ik er zelfs sneller was dan met de auto) het brommertje parkeer ik vlak voor de deur, aan de kassa stak ik alles meteen in mijn rugzak. Thuisgekomen hoef ik alleen de rugzak af te zwieren en het pak melk onder mijn snelbinder vandaan te halen, uitpakken en ik was nog zo fris als een hoentje. Daarna heb ik nog de strijk en de afwas gedaan! Ik ben verkocht!!!! En als het regent? Wel dames en heren, er bestaan regenpakken. Niet erg elegant, maar hé ... ik ben al lang van de straat.
Mijn ongewone oplossing om de kippen op hun eigen erf te houden helpt gedeeltelijk. Ons Tjiepke, die we versleten als de domste van de hoop, heeft een nieuwe weg buiten haar gevangenis gevonden. Af en toe brengt ze een paar zusjes mee. Maar zij blijven rond het huis scharrelen, dus de patatten van de buren zijn nog veilig. Maar er heeft zich wel een nieuw en onvoorzien gevolg voorgedaan. Polleke, de opperhaan en koning aller hanen, is van zijn troon gestoten door zijn zoon. Nu hun territorium aanzienlijk verkleind is, heeft er een staatsgreep plaatsgevonden in ons tuintje. Triest maar waar. Enkele dagen geleden kwam ik thuis en alle drie de hanen hun kam leek vol modder te hangen. Ik dacht nog, waar hebben die ingezeten? Maar de volgende ochtend begon het me te dagen: dat is geen modder, maar gestolten bloed. Aangezien ons Polleke blijkbaar de minste verwondingen had, ging ik er vanuit dat hij nog altijd standvastig op zijn troon zat. Maar vanmorgen zag ik onze witte (die noem ik zo omdat hij één witte pluim in zijn staart heeft steken) op zijn eentje door het weiland slenteren. Hij is er per ongeluk terecht gekomen denk ik want hij leek een beetje verloren. Ik liep naar buiten en riep hem en gaf de kippen maar hun dagelijkse portie graan. Polleke en onze witte werden zonder pardon weggejaagd door de nieuwe heerser: Brutus Nu begrijp ik dat Polleke waarschijnlijk al snel het onderspit heeft gedolven en daardoor minder verwondingen had. Want onze nieuwe farao zijn kam ziet bijna zwart van zijn opgelopen littekens en hij draagt ze met trots. En de kippen? Die liggen er volgens mij niet echt wakker van, wie hun leider is.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS...
