De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS... Toegegeven, ik kan geen twee kilometer met de fiets rijden zonder uitgeput neer te vallen. De rest van de dag ben ik niets meer waard. Daarna is het letterlijk platte rust. De bus is een goed alternatief voor grotere afstanden, maar die stopt niet vlak voor de deur, dus noodgedwongen kom ik weer bij die verdomde fiets terecht. Ik zocht naar een tussenoplossing en die heb ik gevonden: een minibrommertje. Vroeger in mijn jonge jaren, reed ik op een Honda px. Daar heb ik doodgraag mee rond gereden tot ik het in de prak reed. Per Totale. Het was niet mijn schuld maar desalniettemin betekende dit het einde van een tijdperk. Dus ik grijp terug naar mijn vroegere o zo beminde vervoersmiddel. Nu wil het toeval dat een vriendin haar brommertje verkocht. Dus nu ben ik gemotoriseerd. Ik moet mijn geliefde nog bewijzen dat we best zonder kunnen. Onze financiën laten het immers niet meer toe om nog langer een auto te onderhouden zolang we zonder werk zitten. Als die periode ten einde is, maakt het me niet uit als we een klein, zuinig en milieuvriendelijk autootje kopen, als het echt noodzakelijk is. Als één van ons een eind moet rijden voor het werk bijvoorbeeld. Deze week heb ik alle boodschappen vervoerd op mijn kleine Fox. Tien kilo hondenbrokken: no problemo met een goede snelbinder. De boodschappen voor een weekend: eerlijk gezegd was dat handiger met de brommer dan met de auto. De auto moet je ergens op de parking parkeren, alles in de kar laden en meestal heb je meer bij dan je had voorzien, alles in je auto laden en dan merk je pas dat je de boodschappentas bent vergeten, dus thuis kan je alles nog eens overladen om daarna terug uit te laden en in de kast te zetten. Doodmoe was ik iedere keer bij aankomst. Vanmiddag met het brommertje: een sterke rugzak mee, de winkel is vlakbij (ik denk dat ik er zelfs sneller was dan met de auto) het brommertje parkeer ik vlak voor de deur, aan de kassa stak ik alles meteen in mijn rugzak. Thuisgekomen hoef ik alleen de rugzak af te zwieren en het pak melk onder mijn snelbinder vandaan te halen, uitpakken en ik was nog zo fris als een hoentje. Daarna heb ik nog de strijk en de afwas gedaan! Ik ben verkocht!!!! En als het regent? Wel dames en heren, er bestaan regenpakken. Niet erg elegant, maar hé ... ik ben al lang van de straat.
Mijn ongewone oplossing om de kippen op hun eigen erf te houden helpt gedeeltelijk. Ons Tjiepke, die we versleten als de domste van de hoop, heeft een nieuwe weg buiten haar gevangenis gevonden. Af en toe brengt ze een paar zusjes mee. Maar zij blijven rond het huis scharrelen, dus de patatten van de buren zijn nog veilig. Maar er heeft zich wel een nieuw en onvoorzien gevolg voorgedaan. Polleke, de opperhaan en koning aller hanen, is van zijn troon gestoten door zijn zoon. Nu hun territorium aanzienlijk verkleind is, heeft er een staatsgreep plaatsgevonden in ons tuintje. Triest maar waar. Enkele dagen geleden kwam ik thuis en alle drie de hanen hun kam leek vol modder te hangen. Ik dacht nog, waar hebben die ingezeten? Maar de volgende ochtend begon het me te dagen: dat is geen modder, maar gestolten bloed. Aangezien ons Polleke blijkbaar de minste verwondingen had, ging ik er vanuit dat hij nog altijd standvastig op zijn troon zat. Maar vanmorgen zag ik onze witte (die noem ik zo omdat hij één witte pluim in zijn staart heeft steken) op zijn eentje door het weiland slenteren. Hij is er per ongeluk terecht gekomen denk ik want hij leek een beetje verloren. Ik liep naar buiten en riep hem en gaf de kippen maar hun dagelijkse portie graan. Polleke en onze witte werden zonder pardon weggejaagd door de nieuwe heerser: Brutus Nu begrijp ik dat Polleke waarschijnlijk al snel het onderspit heeft gedolven en daardoor minder verwondingen had. Want onze nieuwe farao zijn kam ziet bijna zwart van zijn opgelopen littekens en hij draagt ze met trots. En de kippen? Die liggen er volgens mij niet echt wakker van, wie hun leider is.
Vanmiddag besloot ik om te profiteren van het mooie herfstzonnetje. Ik deed mijn stevige wandelschoenen aan en riep de honden. Zij kwamen vrolijk keffend aangestormd. Onze tien maanden oude Amstaff pup springt wild op en neer. De tienjarige pit bullreu staat grijnzend te janken als een pup aan de acthterdeur. Ik doe hun riem om en open de deur. Ze buitelen over elkaar naar buiten en keffen om ter luidst. Je zou denken dat ik met een roedel schoothondjes op pad ga. Ik open de autodeur, want ik had zin om onze wandelgrenzen eens te verleggen. Ze kijken me eerst een beetje verbaasd aan, want zo dikwijls gaan we niet op "verplaatsing". Maar ze springen al snel heel enthousiast op de achterbank. Als ik achter het stuur kruip, springt onze bejaarde pit naast me op de passagiersstoel. Hij vind dat hij anciënniteit verdient op basis van zijn rijpere leeftijd. Ik laat hem maar in de waan. Als het hem maar gelukkig maakt. Opgewonden jankend kijkt hij naar het voorbijflitsend landschap, terwijl onze pup zich verwachtingsvol op de achterbank heeft genesteld. Tien minuten later zijn we op de plaats van onze bestemming aangekomen. We gaan een wandelingetje maken langs een wandelpad van Natuurpunt. Ik geef toe, eigenlijk mag je je honden niet los laten lopen. Maar mijn honden blijven netjes op het wandelpad. Ze mogen het wild niet opjagen, wat ze dus ook niet doen. En als ik andere wandelaars tegenkom, lijn ik ze netjes aan. Het was een fijne wandeling. Prachtig weer, helder zonnetje en een beetje wind. Weinig wandelaars maar degene die ik tegenkwam waren heel vriendelijk en maakten zelfs een praatje. Een visser van allochtone afkomst liet me duidelijk verstaan dat hij mijn "Amstaffs" heel mooi vond. Na een uurtje waren we bijna terug aan de auto die ik op een parkeerplaats aan de weg had gezet. De honden waren aangelijnd, we bleven nog even kijken naar een eekhoorntje dat razendsnel in een boom vluchtte. Kortom, het was het perfecte einde van een mooie zondagmuiddag. Tot ik een auto met Nederlandse nummerplaat tegenkwam. Wij bevinden ons in het grensgebied Mol Rauw. Daar komen veel Nederlanders hun vrije zondagnamiddag doorbrengen. Niets abnormaals dus. De bestuurder draait zijn raampje open en begint luid tegen me te roepen dat die vreselijke honden hier verboden zijn! In Nederland zijn ze verboden of moeten ze gemuilkorfd worden. Maar voor zover ik weet ligt Mol nog altijd in België. Ik probeer hem dat rustig wijs te maken. Maar die man begint bijna hysterisch te gillen dat hij die rotbeesten wel effe zal afmaken. Nou ja, wie moet er hier nu gemuilkorfd worden? Open maar eens een willekeurige Nederlandse site over de Pit Bull. Overal vind je deze opruiende taal. Daar is een echte heksenjacht aan de gang en dat maakt me bang. Lieve fokkers van Amstaffs en Pit Bulls, ik wil jullie vragen om asjeblief jullie pups alleen maar aan Belgen te verkopen. Want het lijkt erop dat deze lieve en onbegrepen wezens alleen maar in dit piepkleine landje asiel vinden.
Ik hoor het hem nog zeggen enkele dagen geleden. "Ons Lotje, die gaat volgens mij niet ver. Ons Liesl, dat is een echte rakker, maar ons Lot blijft dicht bij huis." Toevallig keek ik uit het raam van de badkamer en daar zag ik haar. Op haar gemak slenterde ze door het weiland van de buren. Aan de afscheiding bleef ze even staan. Ze keek wat rond en sprong daarna op de paal. Ze aarzelde een seconde en sprong er aan de andere kant weer af. Alsof ze dit iedere dag deed wandelde ze gemoedelijk langs het huis van de buren. Ze voelde er zich duidelijk thuis. Ze keek even achter een struik, waarschijnlijk om zeker te zijn dat de hond des huizes er niet plotseling achteruit sprong, waarna ze rustig haar weg verder zette en achter het huis verdween. Max, de hond van de buren, slijt zijn dagen vooral aan de afscheiding tussen het weiland en onze tuin. Wij dachten dat hij gek op ons was of dat hij met onze honden wilde komen spelen. Maar nu weet ik beter. Hij komt zijn twee vriendinnetjes ophalen!! Jaja, ons Lotje de huismus. Liesl daarentegen bleef gisteren, ondanks het stralende weer, thuis. Zelfs vannacht nestelde ze zich in mijn armen en ronkte rustig door. Ik dierf me amper te bewegen, bang om haar wakker te maken. Rond een uur of zes vanmorgen vertrok ze op stap. Lotje was in geen velden of wegen te bekennen. Uren later kwam ze thuis. Ik zat, zoals gewoonlijk, achter de computer. Nadat ze haar buikje lekker rond had gegeten komt ze naar me toe. Ze is het gewoon dat ik haar begroet en zij antwoord me daarna terug. Maar nu was ik zo geconcentreerd bezig dat ik haar nauwelijks opmerkte. "Mrieuw" mauwde ze zachtjes. Haar woordje voor: "Hey" Ik reageerde niet. Ze herhaalde haar begroeting: "Mrieuw!" Dit keer al een beetje luider. Maar nog altijd begroette ik haar niet terug. Verontwaardigd riep ze deze keer luid en bijna krijsend: "PRIEAUWWW!!" Ik keek op en ik zag haar naast me staan met een gemene grijns op haar gezichtje. Ik antwoord: "Hey meid, ben je thuis?" Tevreden komt ze op mijn schoot gesprongen en geeft me een kopje. Hare majesteit moet op de gepaste manier begroet worden!!! En heeft ze geen gelijk?
Ik heb het geprobeerd. Echt. Ik heb gerust. Ik ben speciaal in mijn pijama blijven rondlopen zodat ik het gevoel had dat ik toch een beetje ziek ben zodat ik zou rusten. Ik heb mezelf gedwongen om langer in bed te blijven liggen. Langer slapen, dat was wat veel gevraagd. Ik ben al tot negen uur blijven liggen. Heb daarna ontbeten, de honden en poezen eten gegeven en ik ben op de zetel gekropen nadat ik mijn mails had gecheckt. Maar wat is er 's morgens op TV? Ik kijk 's avonds al heel weinig TV wegens het hoog vervelingsgehalte. Op Vitaya: Martha. Ik moet dat mens niet. Ik kan er niets aan doen. Ik kan haar niet zien of horen. Dan maar naar Vijf - TV geazapt: Oprah. Nog zo'n Amerikaanse godin. Maar haar vind ik al een beetje sympathieker. Bij haar ben ik even blijven hangen. Maar hoe langer ik hang, hoe ellendiger ik me begin te voelen. Na een uurtje zet ik de TV af en probeer een dutje te doen. Wat me niet lukt. Nu voel ik me echt ziek. Ik kruip dan maar in bed. Pfff, de combinatie CVS en ADHD, het is niet om mee te lachen. Volgende week begint mijn eerste opleiding bij de VDAB. Dan moet ik me goed voelen! Maar hoe langer ik rust, hoe slechter ik me voel. Uiteindelijk kruip ik terug uit dat verdomde bed en ga beneden een boterhammetje met choco eten, waarna ik me een stuk beter voel! Ik ga terug achter de computer zitten en surf zomaar wat doelloos rond om uiteindelijk terug hier uit te komen. Je ziet, ik heb echt moeite gedaan om niets te doen.
Gisteren is mijn oom begraven. Ik ben er niet naartoe gegaan. Ik heb een afkeer van hypocriete voorstellingen. Familieleden die gedurende het leven van de overledene geen enkele interesse toonden, komen nu hun respect en verdriet betuigen. Als ik kon zou ik niet eens aanwezig zijn op mijn eigen begrafenis.
Mijn oom was een beetje zonderling. Als buitenbeentje geboren, als eenzaat gestorven. Ik herinner me enkele verhalen. Hij was drie maanden te vroeg op de wereld gekomen. En dat bijna tachtig jaar geleden, in een tijd dat er geen couveuses bestonden. Hij werd warm gehouden onder de Leuvense stoof. Althans, zo gaat het verhaal. Tegen alle verwachtingen in groeide hij op. Waarschijlijk niet voorspoedig en hij werd geen gezonde brok natuur. Hij groeide uit tot een klein schriel mannetje met contactmoeilijkheden. Het verhaal gaat dat hij tijdens een storm, toen de wind onder zijn cape sloeg, in de lucht werd genomen en drie straten verder pas terug de grond raakte. De wind als getuigenis van zijn tengere gestalte. Al heel vroeg vond mijn oom smaak en troost in het bier. Allerhande sterke verhalen over de gevolgen van zijn zuippartijen volgden. Al zijn broers en zusters trouwden, de één al wat gelukkiger dan de ander. Maar hij bleef bij moeder wonen. Deze oude vrouw werd seniel en ze werd door een ander familielid in huis genomen en verzorgd. Oompje bleef moederziel alleen achter in dat grote huis. Bezoek zag hij niet meer omdat iedereen voor oma kwam en niet voor hem, de dronkelap. Zijn enige en vertrouwde metgezel bleef het bier.
Na enkele jaren stierf oma op de respectabele leeftijd van 89 jaar. De familie besloot dat de zuipschuit op de begrafenis van zijn moeder bloednuchter moest zijn en zo geschiedde. Oompje raakte die dag geen druppel aan. Alles ging goed tot aan de koffie. Zijn lichaam reageerde op deze 'cold turkey'. Hij begon te bibberen, wat al snel verergerde in daveren. Waarschijnlijk heeft er wal een familielid geïrriteerd gesist dat hij ermee op moest houden, maar oom kon niet ophouden. Waarschijnlijk was hij zich niet eens bewust van zijn erbarmelijke lichamelijke toestand. Ik stel me voor dat hij licht in het hoofd werd, zijn hele omgeving verdween in een waas en alle stemmen smolten samen als één monotoon gebrom. Oompje zeeg neer van zijn stoel en hij lag onbedaarlijk op de grond te stuiptrekken. Schandalig! Zo'n vertoon op de begrafenis van zijn bloedeigen moeder! Er werd een dokter bijgehaald. Met één blik op de patiënt riep hij kordaat om een pint bier. De familie keek de man onbegrijpend aan. Bier? Nu? Het is wel de bedoeling dan oompje nuchter blijft! Maar de dokter stond erop. Het gevraagde werd hem gebracht. Zogauw het bittere vocht oompjes lippen raakten, begon hij gulzig te drinken. Het gouden elixer werd tot de laatste druppel uit het glas gezogen. Eindelijk bedaarde het lichaam en werd de geest terug helder.
Na die dag besloot de familie dat oompje opgenomen moest worden en zo geschiedde. Eerst leidde men hem rond in het centrum bij de hopeloze gevallen. Verslaafden wier lichaam en geest zo ernstig waren toegetakeld, dat van enig herstel geen sprake meer kon zijn. Oompje ging binnen en tegen alle verwachtingen in kikte hij af. Voorgoed. Vanaf die dag dronk hij alleen nog maar trappist zonder schuim: cola ...
Mijn vriend vroeg: "Wat ga je doen vandaag?" Ik antwoord: "Met de brommer rondrijden." Een half uurtje later vertrok ik in alle vroegte op mijn Fox en trek de wijde wereld in. Eerst ga ik tanken en daar weigert hij voor de eerste keer dienst, amper een kilometer van huis verwijdert.. Na een kwartier trappen, natuurlijk vlak naast een drukke weg, bel ik uiteindelijk mijn vriend op. Als een reddende engel komt hij met de auto aangesneld. Hij trapt éénmaal en het brommertje start, welliswaar een beetje sputterend. Ik vertrek opgelucht en lach met mezelf. Ik geniet van de vrijheid. De handigheid die ik de laatste tien jaar verleerd was, komt snel terug. Het is als fietsen, je verleerd het blijkbaar nooit. Ik brom rond en ga bij vrienden op bezoek. Maar onderweg terug naar huis weigert hij opnieuw dienst. Aan het rode licht van een druk kruispunt valt Fox stil en hij weigert te starten. Nadat het licht al ettelijke keren van kleur is verandert, duw ik hem naar rustiger oorden in een zijweggetje. Ver van pottekijkers. Ik neem mijn tijd en weiger me druk te maken. Na een half uurtje besluit hij dat het genoeg is geweest en morrend trekken we verder. Maar ik leidt hem niet naar huis. Eerst gaan we een bezoekje brengen bij de garage.
Onderwog durf ik amper te stoppen. Aan kruispunten en oversteekplaatsen blijf ik zachtjes gas geven. Zonder verdere problemen manoevreer ik door het drukke verkeer. Aan de werkplaats van de "brommergarage" staat een oudere man te wachten. Ik heb mijn helm nog niet afgezet of hij vraagt me hoe laat de garage opengaat. Ik haal mijn schouders op en zeg hem dat ik wel even naar de openingsuren ga kijken. Ik slenter naar de deur van de aangrenzende winkel. Het was één uur en de winkel opende pas om half twee opnieuw zijn deuren. Nog een half uur wachten! Ik had die dag nog niets gegeten en eigenlijk begon mijn maag toch een beetje te knagen. Maar wat als ik onderweg weer stil viel en hij voorgoed dienst weigerde? Ik besloot het er niet op te wagen en moedig bleef ik in het zonnetje staan wachten. De oudere man stelt voor om mee in zijn auto te stappen. Ik weiger beleefd maar kordaat. Het mocht pijpenstelen regenen, dan nog zou ik niet bij een vreemde in de auto kruipen. Ik ben ten eerste al wat achterdochtig van aard en deze man gaf me geen goed gevoel. Ik heb geleerd om op mijn instinct te vertrouwen, het laat me nooit in de steek.
De man blijft bij me staan en knoopt een gesprek aan. "Hoe is't hier in Mol? Wa niefs?" Vraagt hij op vertrouwelijke toon. Ik haal mijn schouders op. Ik ben niet op de hoogte van het reilen en zeilen van Mollenaars. Van niemand eigenlijk. Ik heb het al druk genoeg om mijn eigen leven op pootjes te krijgen, niet dat ik dat aan zijn neus hang! "Is't weer jaarmet?" Vraagt hij om toch nog een gesprek op gang te krijgen. Weer moest ik beamen dat ik niet op de hoogte was. Maar blijkbaar begon de kermis stilletjes aan Mol binnen te sijpelen. Dat had ik niet eens door. "Ik heb in Mol gewoond, mor ik ben nor Heist op d'n Berg vertrokken." Begon hij dan maar zelf te vertellen. Ik vroeg me af wat hij dan hier in Mol nog bij een fietsen/brommergarage kwam doen. Alsof er in Heist geen fietsenwinkels zijn. "Gewoonte ... en op pensioen dus niets te doen." Verklaarde hij me.
"Ik heb in Arendonk gewoond! Mor na een slechte ervaring ben ik daar vertrokken." Gaat hij onheilspellend verder. Ik knik quasi geïnteresseerd. Dat moedigd hem aan. "Ik heb een kind van de pastoor ginder." Verklaard hij doodleuk. Dit trekt toch mijn aandacht. Verbaasd en vol ongeloof kijk ik hem aan. Hij lacht, eindelijk heeft hij mijn interesse. "Jaja, van de pastoor. Mijn vra, nu ex vra, was vremd gegaan met de pastoor. Ze vertelden me da oep cafee. Ik heb't heur gevraagd en ze gaf het nog toe ook!!!" Ik glimlach, een beetje spottend. Dit is toch wel een heel vreemd verhaal. "Ik zen vertrokken en dieje pastoor is verplotst. Mor ik heb ne kleine van de pastoor." Verklaarde hij ditmaal trots.
Dit kan niet iedereen vertellen natuurlijk. Maar dat het iets is om trots op te zijn, dat betwijfel ik. Nu hij mijn aandacht had begon hij vragen te stellen. "Hebde gij kinderen? Gade trouwen? Ooit begint ge wel aan kinderen." Ik weet dat ik er jonger uitzie dan ik al ben met mijn bijna veertig lentes. Maar toch niet meer zo jong om me door een oude man te laten vertellen dat ik ooit, als ik er oud genoeg voor ben automatisch wel kindjes wil. Ach, ik liet hem maar in zijn wijsheid. Maar toen begon hij toch een beetje te vrijpostig te worden. "Als ge nie trouwt, dan kunde ook nie seksen?" Et voila, het woord was eruit. Ik kijk hem met een spottende glimlach aan en zeg:" Als de pastoor dat mag, waarom zou ik dat dan niet mogen?"
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
De auto ... Het is een verspillend en nutteloos gerief. Tenminste als je voor je werk geen lange afstanden moet afleggen. We zijn het zo gewoon, onze koets op vier wielen. Even naar de bakker om de hoek? We nemen de auto snel. En altijd hebben we een "geldig" excuus. Ik ben moe, het ziet er naar uit dat het gaat regenen, veel wind ... Ik ken dat. Ik was ook zo. Sterker nog, ik besefte dit al enkele jaren en toch vond ik de moed of gewoon de 'goesting' niet om er iets aan te veranderen. Het ding slokt het grootste deel van ons budget op, gewoon om ermee langs de kerktoren te crossen. Ik had dan ook een veel groter excuus dan ieder ander: CVS...
Vanmiddag besloot ik om te profiteren van het mooie herfstzonnetje. Ik deed mijn stevige wandelschoenen aan en riep de honden. Zij kwamen vrolijk keffend aangestormd. Onze tien maanden oude Amstaff pup springt wild op en neer. De tienjarige pit bullreu staat grijnzend te janken als een pup aan de acthterdeur. Ik doe hun riem om en open de deur. Ze buitelen over elkaar naar buiten en keffen om ter luidst. Je zou denken dat ik met een roedel schoothondjes op pad ga. Ik open de autodeur, want ik had zin om onze wandelgrenzen eens te verleggen. Ze kijken me eerst een beetje verbaasd aan, want zo dikwijls gaan we niet op "verplaatsing". Maar ze springen al snel heel enthousiast op de achterbank. Als ik achter het stuur kruip, springt onze bejaarde pit naast me op de passagiersstoel. Hij vind dat hij anciënniteit verdient op basis van zijn rijpere leeftijd. Ik laat hem maar in de waan. Als het hem maar gelukkig maakt. Opgewonden jankend kijkt hij naar het voorbijflitsend landschap, terwijl onze pup zich verwachtingsvol op de achterbank heeft genesteld. 
Ik heb het geprobeerd. Echt. Ik heb gerust. Ik ben speciaal in mijn pijama blijven rondlopen zodat ik het gevoel had dat ik toch een beetje ziek ben zodat ik zou rusten. Ik heb mezelf gedwongen om langer in bed te blijven liggen. Langer slapen, dat was wat veel gevraagd. Ik ben al tot negen uur blijven liggen. Heb daarna ontbeten, de honden en poezen eten gegeven en ik ben op de zetel gekropen nadat ik mijn mails had gecheckt.
