Gisteren is mijn oom begraven. Ik ben er niet naartoe gegaan. Ik heb een afkeer van hypocriete voorstellingen. Familieleden die gedurende het leven van de overledene geen enkele interesse toonden, komen nu hun respect en verdriet betuigen. Als ik kon zou ik niet eens aanwezig zijn op mijn eigen begrafenis.
Mijn oom was een beetje zonderling. Als buitenbeentje geboren, als eenzaat gestorven. Ik herinner me enkele verhalen. Hij was drie maanden te vroeg op de wereld gekomen. En dat bijna tachtig jaar geleden, in een tijd dat er geen couveuses bestonden. Hij werd warm gehouden onder de Leuvense stoof. Althans, zo gaat het verhaal. Tegen alle verwachtingen in groeide hij op. Waarschijlijk niet voorspoedig en hij werd geen gezonde brok natuur. Hij groeide uit tot een klein schriel mannetje met contactmoeilijkheden. Het verhaal gaat dat hij tijdens een storm, toen de wind onder zijn cape sloeg, in de lucht werd genomen en drie straten verder pas terug de grond raakte. De wind als getuigenis van zijn tengere gestalte. Al heel vroeg vond mijn oom smaak en troost in het bier. Allerhande sterke verhalen over de gevolgen van zijn zuippartijen volgden. Al zijn broers en zusters trouwden, de één al wat gelukkiger dan de ander. Maar hij bleef bij moeder wonen. Deze oude vrouw werd seniel en ze werd door een ander familielid in huis genomen en verzorgd. Oompje bleef moederziel alleen achter in dat grote huis. Bezoek zag hij niet meer omdat iedereen voor oma kwam en niet voor hem, de dronkelap. Zijn enige en vertrouwde metgezel bleef het bier.
Na enkele jaren stierf oma op de respectabele leeftijd van 89 jaar. De familie besloot dat de zuipschuit op de begrafenis van zijn moeder bloednuchter moest zijn en zo geschiedde. Oompje raakte die dag geen druppel aan. Alles ging goed tot aan de koffie. Zijn lichaam reageerde op deze 'cold turkey'. Hij begon te bibberen, wat al snel verergerde in daveren. Waarschijnlijk heeft er wal een familielid geïrriteerd gesist dat hij ermee op moest houden, maar oom kon niet ophouden. Waarschijnlijk was hij zich niet eens bewust van zijn erbarmelijke lichamelijke toestand. Ik stel me voor dat hij licht in het hoofd werd, zijn hele omgeving verdween in een waas en alle stemmen smolten samen als één monotoon gebrom. Oompje zeeg neer van zijn stoel en hij lag onbedaarlijk op de grond te stuiptrekken. Schandalig! Zo'n vertoon op de begrafenis van zijn bloedeigen moeder! Er werd een dokter bijgehaald. Met één blik op de patiënt riep hij kordaat om een pint bier. De familie keek de man onbegrijpend aan. Bier? Nu? Het is wel de bedoeling dan oompje nuchter blijft! Maar de dokter stond erop. Het gevraagde werd hem gebracht. Zogauw het bittere vocht oompjes lippen raakten, begon hij gulzig te drinken. Het gouden elixer werd tot de laatste druppel uit het glas gezogen. Eindelijk bedaarde het lichaam en werd de geest terug helder.
Na die dag besloot de familie dat oompje opgenomen moest worden en zo geschiedde. Eerst leidde men hem rond in het centrum bij de hopeloze gevallen. Verslaafden wier lichaam en geest zo ernstig waren toegetakeld, dat van enig herstel geen sprake meer kon zijn. Oompje ging binnen en tegen alle verwachtingen in kikte hij af. Voorgoed. Vanaf die dag dronk hij alleen nog maar trappist zonder schuim: cola ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
