|
Mijn vriend vroeg: "Wat ga je doen vandaag?" Ik antwoord: "Met de brommer rondrijden." Een half uurtje later vertrok ik in alle vroegte op mijn Fox en trek de wijde wereld in. Eerst ga ik tanken en daar weigert hij voor de eerste keer dienst, amper een kilometer van huis verwijdert.. Na een kwartier trappen, natuurlijk vlak naast een drukke weg, bel ik uiteindelijk mijn vriend op. Als een reddende engel komt hij met de auto aangesneld. Hij trapt éénmaal en het brommertje start, welliswaar een beetje sputterend. Ik vertrek opgelucht en lach met mezelf. Ik geniet van de vrijheid. De handigheid die ik de laatste tien jaar verleerd was, komt snel terug. Het is als fietsen, je verleerd het blijkbaar nooit. Ik brom rond en ga bij vrienden op bezoek. Maar onderweg terug naar huis weigert hij opnieuw dienst. Aan het rode licht van een druk kruispunt valt Fox stil en hij weigert te starten. Nadat het licht al ettelijke keren van kleur is verandert, duw ik hem naar rustiger oorden in een zijweggetje. Ver van pottekijkers. Ik neem mijn tijd en weiger me druk te maken. Na een half uurtje besluit hij dat het genoeg is geweest en morrend trekken we verder. Maar ik leidt hem niet naar huis. Eerst gaan we een bezoekje brengen bij de garage.
Onderwog durf ik amper te stoppen. Aan kruispunten en oversteekplaatsen blijf ik zachtjes gas geven. Zonder verdere problemen manoevreer ik door het drukke verkeer. Aan de werkplaats van de "brommergarage" staat een oudere man te wachten. Ik heb mijn helm nog niet afgezet of hij vraagt me hoe laat de garage opengaat. Ik haal mijn schouders op en zeg hem dat ik wel even naar de openingsuren ga kijken. Ik slenter naar de deur van de aangrenzende winkel. Het was één uur en de winkel opende pas om half twee opnieuw zijn deuren. Nog een half uur wachten! Ik had die dag nog niets gegeten en eigenlijk begon mijn maag toch een beetje te knagen. Maar wat als ik onderweg weer stil viel en hij voorgoed dienst weigerde? Ik besloot het er niet op te wagen en moedig bleef ik in het zonnetje staan wachten. De oudere man stelt voor om mee in zijn auto te stappen. Ik weiger beleefd maar kordaat. Het mocht pijpenstelen regenen, dan nog zou ik niet bij een vreemde in de auto kruipen. Ik ben ten eerste al wat achterdochtig van aard en deze man gaf me geen goed gevoel. Ik heb geleerd om op mijn instinct te vertrouwen, het laat me nooit in de steek.
De man blijft bij me staan en knoopt een gesprek aan. "Hoe is't hier in Mol? Wa niefs?" Vraagt hij op vertrouwelijke toon. Ik haal mijn schouders op. Ik ben niet op de hoogte van het reilen en zeilen van Mollenaars. Van niemand eigenlijk. Ik heb het al druk genoeg om mijn eigen leven op pootjes te krijgen, niet dat ik dat aan zijn neus hang! "Is't weer jaarmet?" Vraagt hij om toch nog een gesprek op gang te krijgen. Weer moest ik beamen dat ik niet op de hoogte was. Maar blijkbaar begon de kermis stilletjes aan Mol binnen te sijpelen. Dat had ik niet eens door. "Ik heb in Mol gewoond, mor ik ben nor Heist op d'n Berg vertrokken." Begon hij dan maar zelf te vertellen. Ik vroeg me af wat hij dan hier in Mol nog bij een fietsen/brommergarage kwam doen. Alsof er in Heist geen fietsenwinkels zijn. "Gewoonte ... en op pensioen dus niets te doen." Verklaarde hij me.
"Ik heb in Arendonk gewoond! Mor na een slechte ervaring ben ik daar vertrokken." Gaat hij onheilspellend verder. Ik knik quasi geïnteresseerd. Dat moedigd hem aan. "Ik heb een kind van de pastoor ginder." Verklaard hij doodleuk. Dit trekt toch mijn aandacht. Verbaasd en vol ongeloof kijk ik hem aan. Hij lacht, eindelijk heeft hij mijn interesse. "Jaja, van de pastoor. Mijn vra, nu ex vra, was vremd gegaan met de pastoor. Ze vertelden me da oep cafee. Ik heb't heur gevraagd en ze gaf het nog toe ook!!!" Ik glimlach, een beetje spottend. Dit is toch wel een heel vreemd verhaal. "Ik zen vertrokken en dieje pastoor is verplotst. Mor ik heb ne kleine van de pastoor." Verklaarde hij ditmaal trots.
Dit kan niet iedereen vertellen natuurlijk. Maar dat het iets is om trots op te zijn, dat betwijfel ik. Nu hij mijn aandacht had begon hij vragen te stellen. "Hebde gij kinderen? Gade trouwen? Ooit begint ge wel aan kinderen." Ik weet dat ik er jonger uitzie dan ik al ben met mijn bijna veertig lentes. Maar toch niet meer zo jong om me door een oude man te laten vertellen dat ik ooit, als ik er oud genoeg voor ben automatisch wel kindjes wil. Ach, ik liet hem maar in zijn wijsheid. Maar toen begon hij toch een beetje te vrijpostig te worden. "Als ge nie trouwt, dan kunde ook nie seksen?" Et voila, het woord was eruit. Ik kijk hem met een spottende glimlach aan en zeg:" Als de pastoor dat mag, waarom zou ik dat dan niet mogen?"
|
