Na een nogal bewogen week zitten we 's avonds in de zetel de gebeurtenissen nog een beetje te overpeinzen. Ieder in zijn eigen gedachten. Maar eigenlijk gaan ze naar één en dezelfde pesoon uit: naar schoonpapa. Hij ligt nog altijd in het ziekenhuis. Zondagnacht is de toestand eventjes kritiek geweest nadat hij een hevige koortsaanval kreeg. Maar ze vonden geen oorzaak van de koorts of de malaise waaronder hij al weken gebukt ging. Maandagnamiddag kwamen ze hem ophalen voor een hartonderzoek. Ze leggen hem in zijn bloot bovenlijf op een kille onderzoekstafel. De verwarming was uitgezet omdat het die dag uitzonderlijk warm was voor de tijd van het jaar. Daarna laten ze hem een hele tijd aan zijn lot over. Hij ligt daar, in zijn blootje in de kou. Een trotse man tot op het bot vernederd. Hij reageert niet, klaagt niet maar onderhuids broeit de woede. Uiteindelijk wordt hij na een onpersoonlijk onderzoek zonder enige verklaring terug naar de kamer gebracht waar ondertussen zijn avondeten staat te verpieteren. Schoonpa is woedend. Een man die ik in zestien jaar nog nooit kwaad heb gezien, staat te beven en te daveren. Hij barst in tranen uit van onmacht en is niet eens meer in staat om te eten. Zijn vrouw voedert hem bezorgd zoals een klein kind.Verpleegsters weten van niets, dokters vinden dat ze geen uitleg verschuldigd zijn. Niet over zijn toestand, zijn behandeling of over zijn verblijf. Ze blijven in het ongewisse. Vrijdagmiddag. Pa heeft net met veel smaak zijn soep opgegeten. Voor hem hét toppunt van de maaltijd. Hij kan gemakkelijk leven op soep alleen. De dokter komt de kamer ingestormd met de mededeling dat men de oorzaak gevonden heeft. De halsslagader is voor 95% dichtgeslibd. Het is te opereren maar alle kinderen moeten eerst samenkomen om toestemming te geven. Na deze harteloze verkondiging laat hij de verbouwereerde man achter. Zijn eten smaakt hem plots niet meer. Het enige wat hij onthouden heeft is: "Alle kinderen moeten zo snel mogelijk samenkomen". Hij denkt dat zijn laatste uur geslagen heeft. Schoonma komt op bezoek en treft haar man helemaal overstuur in zijn bed. Zo gauw hij haar ziet begint hij te huilen. Hij geraakt niet meer uit zijn woorden. Radeloos gaat ze op zoek naar een verpleegster voor een woordje uitleg. De dokter komt langs en hij legt het deze keer duidelijker uit. Er wordt een stent geplaatst om de ader terug open te krijgen. Maar hij heeft 30 % kans om half verlamd te worden na de operatie en de ingreep wordt niet terugbetaald door het Riziv. Maar niet opereren betekent een groot risico op een hersenbloeding. Hij heeft zelfs een mooi informatiefoldertje met kleurenfoto's bij. Schoonpa is een beetje gerustgesteld. Geen kanker, geen fatale inwendige bloeding. Eindelijk weet hij wat de oorzaak is en er is iets aan te doen. Alleen dat geld speelt hem parten. Niet dat ze het niet kunnen betalen, maar het blijft een bom geld. Donderdag is er een plaatsje vrij gekomen, dus de ingreep kan redelijk snel achter de rug zijn. Hij mag naar huis als hij wil, maar hij verkiest om daar te blijven. Hij is een beetje bang voor nog zo'n koortsaanval. Zijn temperatuur blijft verhoogd, maar niet onrustwekkend. Tijdens zijn verblijf krijgt hij in tussentijd medicijnen en extra vitaminen toegedient zodat hij wat kan aansterken met het oog op de operatie. En nog een zak bloed. Eén van de broers van mijn vriend wordt op de hoogte gesteld en die zou de rest van de familie verwittigen. Wij weten van niets. De hele familie verzamelt rond het ziekbed van pa. Maar de jongste van de familie is niet aanwezig. Heeft iemand hem verwittigd? Dju, vergeten... Wie heeft zijn telefoonnummer? Oei, dat weet ik niet... Ma zegt nog: "Breng het een beetje voorzichtig aan en zeg dat hij zich geen zorgen hoeft te maken." Wetende dat haar jongste de gevoeligste van de hoop is en een heel sterke band met zijn vader heeft. Vijf uur, we hebben net gegeten en onze gedachten dwalen af naar het ziekenhuis. We zijn moe, maar morgen gaan we zeker eerst een bezoekje brengen aan "ons vader". De telefoon gaat. Mijn ventje neemt op. Ik zie zijn gezicht vertrekken. Alle kleuren van de regenboog krijgt hij. Zijn ogen worden dof en hij krijgt wanhopige trek rond zijn mond. "Hij is dood ...." Is het eerste wat door mijn hoofd schiet. We trekken onze jas aan, ik pak de sleutels vast want in deze toestand laat ik hem niet zelf rijden. In de auto verteld hij wat er gezegd werd. Eén van zijn broers belde hem huilend op met de mededeling: "Ze weten wat hij heeft en ons vader wil zijn kinderen voor de laatste keer nog eens zien." Wat denk je dan? Ik parkeer vlak voor het ziekenhuis. Hij springt uit de auto en loopt als een gek naar binnen. Ik volg en bel ondertussen één van zijn zussen op. Zij heeft niet veel contact meer met de familie en ik wilde er zeker van zijn dat zij ook op de hoogte was. Ze neemt op en ze verkondigd doodleuk dat ze al in het ziekenhuis is. Iedereen is er zelfs en de situatie valt wel mee. Hij kan donderdag behandeld worden. Ik kook! Ik loop twee verdiepingen de trap op. Mijn vriend was ondertussen de kamer al binnengestormd met het idee dat hij daar een stervende man zou vinden. Bij het zien van zijn verwilderde blik begrepen zijn ouders onmiddellijk dat het telefoontje niet echt discreet was gebeurd. Zijn zus staat hem aan de hand van het foldertje uit te leggen wat er gaat gebeuren en wat de risico's inhouden. Ik geloof niet dat hij er één woord van begreep. Maar in de kamer leek er een familiefeestje aan de gang te zijn. Iederren stond er ontspannen en vrolijk bij. Alsof er niets aan de hand was. Ik draai me woedend naar zijn broers en vraag waarom we nu pas en op zo'n manier gewaarschuwd werden! Als ze aan mijn man zitten, wordt ik een furie! Als ik nog maar denk dat hij misdeeld wordt, ben ik tot alles instaat. Ik verander in een leeuwin die haar welp beschermt. De ene stak de schuld op de andere en ze hadden iedereen gewaarschuwd ... behalve de jongste. Het werd me teveel. Kokend ben ik de kamer uitgestormd. Ik hield het daar geen seconde langer meer uit. Ik wist niet waar ik naartoe moest, maar ze konden allemaal ontploffen! Die bende ongevoelig, lompe rotzakken. Negen jaar geleden is mijn moeder plots overleden, op dezelfde manier. En alle 'verdrongen' gevoelens kwamen op dat moment terug aan de oppervlakte. Zo gauw ik me in de veilige omgeving van mijn auto waande brak mijn verdediging en barstte ik in tranen uit. Ik heb daar zeker een uur gezeten om te kalmeren. Ondertussen was mijn schoonzusje, op vraag van mijn ventje, op zoek naar mij. Uiteindelijk belde ze me op en ze kwam naar me toe gesneld. Ze vertelde me dat ook zij op het laatste nippertje zo'n dramatisch telefoontje had gekregen. Ze was ook nog maar vijf minuten voor ons gearriveerd en ze begreep mijn reactie heel goed. Ze heeft me overgehaald om terug mee naar binnen te gaan. Ondertussen was de rest van het stelletje ongeregeld al terug naar huis. Mijn schoonouders begrepen ook wat er aan de hand was en waren niet te spreken over de handelswijze van hun zoons. Mijn vriend, meestal de opvliegendste van ons tweeën, probeerde me te kalmeren. Dat heeft toch nog ettelijk uurtjes geduurd. We zijn nu een dag verder. Ik heb de mentale schok al een beetje verwerkt, maar bij hem begint de woede nu pas op te borrelen. We hebben al veel stoten meegemaakt met die verdomde familie van hem. Maar deze wordt hen, volgens mij, niet snel vergeven...
Reacties op bericht (1)
31-03-2007
*
Eerst dit; Verleden jaar heeft mijn allerliefste dezelfde operatie ondergaan als jouw schoonvader. Er is natuurlijk verschil in jaren, hij is pas 60. De operatie is gebeurt hier in Antwerpen in het Middelheim, hoewel mijn allerliefste een Nederlander is en daar ook zijn domicilli heeft. De operatie was echter urgent nodig. De operatie is heel goed verlopen en reeds na drie dagen mocht hij weer naar huis.Wij hebben alles teruggekregen van het Riziv, meer zelfs. Er werd hem gevraagd om mee te doen aan een experiment, een nieuwe soort stent, beter en langdurig werkend dan de 'gewone' stent die men bij zo'n operatie gebruikt. Daarbij krijgt hij al zijn medicatie gratis en zelfs zijn vervoerskosten vergoed wanneer hij op controle moet komen. Vanuit NL zijn dat aardig wat kilometers. Na de operatie voelt hij zich als herboren. Dit alles maar om te zeggen, neem nog wat inlichtingen, vraag een tweede opinie. Voor de rest, als het jullie kan gerust stellen, de chirurg die de operatie heeft uitgevoerd noemde dit een routineoperatie, ze doen er zulke dagelijks. Ons is werd verzekerd dat er niet meer risico in de operatie zat dan bij elke andere operatie. Groetjes van
31-03-2007 om 17:05
geschreven door huismusje/troubadoerke
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
