Na een nogal bewogen week zitten we 's avonds in de zetel de gebeurtenissen nog een beetje te overpeinzen. Ieder in zijn eigen gedachten. Maar eigenlijk gaan ze naar één en dezelfde pesoon uit: naar schoonpapa. Hij ligt nog altijd in het ziekenhuis. Zondagnacht is de toestand eventjes kritiek geweest nadat hij een hevige koortsaanval kreeg. Maar ze vonden geen oorzaak van de koorts of de malaise waaronder hij al weken gebukt ging. Maandagnamiddag kwamen ze hem ophalen voor een hartonderzoek. Ze leggen hem in zijn bloot bovenlijf op een kille onderzoekstafel. De verwarming was uitgezet omdat het die dag uitzonderlijk warm was voor de tijd van het jaar. Daarna laten ze hem een hele tijd aan zijn lot over. Hij ligt daar, in zijn blootje in de kou. Een trotse man tot op het bot vernederd. Hij reageert niet, klaagt niet maar onderhuids broeit de woede. Uiteindelijk wordt hij na een onpersoonlijk onderzoek zonder enige verklaring terug naar de kamer gebracht waar ondertussen zijn avondeten staat te verpieteren. Schoonpa is woedend. Een man die ik in zestien jaar nog nooit kwaad heb gezien, staat te beven en te daveren. Hij barst in tranen uit van onmacht en is niet eens meer in staat om te eten. Zijn vrouw voedert hem bezorgd zoals een klein kind.Verpleegsters weten van niets, dokters vinden dat ze geen uitleg verschuldigd zijn. Niet over zijn toestand, zijn behandeling of over zijn verblijf. Ze blijven in het ongewisse. Vrijdagmiddag. Pa heeft net met veel smaak zijn soep opgegeten. Voor hem hét toppunt van de maaltijd. Hij kan gemakkelijk leven op soep alleen. De dokter komt de kamer ingestormd met de mededeling dat men de oorzaak gevonden heeft. De halsslagader is voor 95% dichtgeslibd. Het is te opereren maar alle kinderen moeten eerst samenkomen om toestemming te geven. Na deze harteloze verkondiging laat hij de verbouwereerde man achter. Zijn eten smaakt hem plots niet meer. Het enige wat hij onthouden heeft is: "Alle kinderen moeten zo snel mogelijk samenkomen". Hij denkt dat zijn laatste uur geslagen heeft. Schoonma komt op bezoek en treft haar man helemaal overstuur in zijn bed. Zo gauw hij haar ziet begint hij te huilen. Hij geraakt niet meer uit zijn woorden. Radeloos gaat ze op zoek naar een verpleegster voor een woordje uitleg. De dokter komt langs en hij legt het deze keer duidelijker uit. Er wordt een stent geplaatst om de ader terug open te krijgen. Maar hij heeft 30 % kans om half verlamd te worden na de operatie en de ingreep wordt niet terugbetaald door het Riziv. Maar niet opereren betekent een groot risico op een hersenbloeding. Hij heeft zelfs een mooi informatiefoldertje met kleurenfoto's bij. Schoonpa is een beetje gerustgesteld. Geen kanker, geen fatale inwendige bloeding. Eindelijk weet hij wat de oorzaak is en er is iets aan te doen. Alleen dat geld speelt hem parten. Niet dat ze het niet kunnen betalen, maar het blijft een bom geld. Donderdag is er een plaatsje vrij gekomen, dus de ingreep kan redelijk snel achter de rug zijn. Hij mag naar huis als hij wil, maar hij verkiest om daar te blijven. Hij is een beetje bang voor nog zo'n koortsaanval. Zijn temperatuur blijft verhoogd, maar niet onrustwekkend. Tijdens zijn verblijf krijgt hij in tussentijd medicijnen en extra vitaminen toegedient zodat hij wat kan aansterken met het oog op de operatie. En nog een zak bloed. Eén van de broers van mijn vriend wordt op de hoogte gesteld en die zou de rest van de familie verwittigen. Wij weten van niets. De hele familie verzamelt rond het ziekbed van pa. Maar de jongste van de familie is niet aanwezig. Heeft iemand hem verwittigd? Dju, vergeten... Wie heeft zijn telefoonnummer? Oei, dat weet ik niet... Ma zegt nog: "Breng het een beetje voorzichtig aan en zeg dat hij zich geen zorgen hoeft te maken." Wetende dat haar jongste de gevoeligste van de hoop is en een heel sterke band met zijn vader heeft. Vijf uur, we hebben net gegeten en onze gedachten dwalen af naar het ziekenhuis. We zijn moe, maar morgen gaan we zeker eerst een bezoekje brengen aan "ons vader". De telefoon gaat. Mijn ventje neemt op. Ik zie zijn gezicht vertrekken. Alle kleuren van de regenboog krijgt hij. Zijn ogen worden dof en hij krijgt wanhopige trek rond zijn mond. "Hij is dood ...." Is het eerste wat door mijn hoofd schiet. We trekken onze jas aan, ik pak de sleutels vast want in deze toestand laat ik hem niet zelf rijden. In de auto verteld hij wat er gezegd werd. Eén van zijn broers belde hem huilend op met de mededeling: "Ze weten wat hij heeft en ons vader wil zijn kinderen voor de laatste keer nog eens zien." Wat denk je dan? Ik parkeer vlak voor het ziekenhuis. Hij springt uit de auto en loopt als een gek naar binnen. Ik volg en bel ondertussen één van zijn zussen op. Zij heeft niet veel contact meer met de familie en ik wilde er zeker van zijn dat zij ook op de hoogte was. Ze neemt op en ze verkondigd doodleuk dat ze al in het ziekenhuis is. Iedereen is er zelfs en de situatie valt wel mee. Hij kan donderdag behandeld worden. Ik kook! Ik loop twee verdiepingen de trap op. Mijn vriend was ondertussen de kamer al binnengestormd met het idee dat hij daar een stervende man zou vinden. Bij het zien van zijn verwilderde blik begrepen zijn ouders onmiddellijk dat het telefoontje niet echt discreet was gebeurd. Zijn zus staat hem aan de hand van het foldertje uit te leggen wat er gaat gebeuren en wat de risico's inhouden. Ik geloof niet dat hij er één woord van begreep. Maar in de kamer leek er een familiefeestje aan de gang te zijn. Iederren stond er ontspannen en vrolijk bij. Alsof er niets aan de hand was. Ik draai me woedend naar zijn broers en vraag waarom we nu pas en op zo'n manier gewaarschuwd werden! Als ze aan mijn man zitten, wordt ik een furie! Als ik nog maar denk dat hij misdeeld wordt, ben ik tot alles instaat. Ik verander in een leeuwin die haar welp beschermt. De ene stak de schuld op de andere en ze hadden iedereen gewaarschuwd ... behalve de jongste. Het werd me teveel. Kokend ben ik de kamer uitgestormd. Ik hield het daar geen seconde langer meer uit. Ik wist niet waar ik naartoe moest, maar ze konden allemaal ontploffen! Die bende ongevoelig, lompe rotzakken. Negen jaar geleden is mijn moeder plots overleden, op dezelfde manier. En alle 'verdrongen' gevoelens kwamen op dat moment terug aan de oppervlakte. Zo gauw ik me in de veilige omgeving van mijn auto waande brak mijn verdediging en barstte ik in tranen uit. Ik heb daar zeker een uur gezeten om te kalmeren. Ondertussen was mijn schoonzusje, op vraag van mijn ventje, op zoek naar mij. Uiteindelijk belde ze me op en ze kwam naar me toe gesneld. Ze vertelde me dat ook zij op het laatste nippertje zo'n dramatisch telefoontje had gekregen. Ze was ook nog maar vijf minuten voor ons gearriveerd en ze begreep mijn reactie heel goed. Ze heeft me overgehaald om terug mee naar binnen te gaan. Ondertussen was de rest van het stelletje ongeregeld al terug naar huis. Mijn schoonouders begrepen ook wat er aan de hand was en waren niet te spreken over de handelswijze van hun zoons. Mijn vriend, meestal de opvliegendste van ons tweeën, probeerde me te kalmeren. Dat heeft toch nog ettelijk uurtjes geduurd. We zijn nu een dag verder. Ik heb de mentale schok al een beetje verwerkt, maar bij hem begint de woede nu pas op te borrelen. We hebben al veel stoten meegemaakt met die verdomde familie van hem. Maar deze wordt hen, volgens mij, niet snel vergeven...
De eerste hindernis is genomen. Ik ben toegelaten voor de cursus. Het zinkt nog niet echt door. Ik ben een beetje murw. Het was een lastige en vermoeiende week. De cursus zal waarschijnlijk begin november beginnen. Ik werk niet echt nauwkeurig volgens hen, maar ik stelde "verstandige vragen en dacht logisch na." Hun woorden, niet de mijne. Dat waren dan ook de enige lovende kritieken die ik kreeg en de redenen waardoor ik toegelaten werd. Mijn technisch inzicht was minder en ze raadden me aan om op voorhand al enige cursussen te volgen. Dat vind ik geen probleem. Daar ben ik toch al mee bezig. Oja, mijn dactylo was heel goed en het "Technisch" engels kon er ook mee door. En de rest? Dat zal wel aan te leren zijn, zeker? 't Is niet voor niets een opleiding van een jaar ...
Bedankt voor het meeduimen! Dat heeft vast en zeker ook meegeholpen!
Ik ben zo moe... Deze week begint zwaar te wegen. 's Nachts slaap ik slecht en heb ik nachtmerries. Vannacht was het niet anders. Om half zes schrok ik wakker en dierf niet meer verder te slapen. Zo bang was ik om terug in die verschrikkelijke wereld verzeild te geraken. Die andere dimensie die zo echt lijkt. Te echt. Een half uurtje later opgestaan. Te moe om te eten, te denken ... Om zeven uur met de brommer vertrokken, op weg naar de bushalte. Ik heb een bus om half acht in Mol. Om kwart na acht was ik al op mijn bestemming. Nog een wandeling van een kwartiertje en daana nog een half uurtje wachten. Zo moe... Mijn kronkels weigeren wakker te worden. Om negen uur begint de les. Deze leraar lijkt simpathiek. Lijkt ... Doet teveel alsof. Dat deel van mijn hersenen is altijd actief: mijn intuïtie. Op zo'n moment staat die juist heel scherp. Mijn intuïtie bedriegt me nooit. Nu ook niet. Hoe verder de dag vordert, hoe minder ik die man vertrouw. We leggen een test af: een ongezien programma op een Apple - computer. Een beetje verwarrend en zo vermoeiend. De test begint goed tot ik op een probleem stuik. Ik begin te knoeien en verlies zo kostbare tijd. Mijn hoofd lijkt een uitgewrongen spons. Ik lijk geen logische verbindingen meer te kunnen leggen, mijn sterkste troef. Maar steeds ben ik me duidelijk bewust van die irritante persoonlijkheid. De test wordt een flop. De eerste deze week. Ik ben ontgoocheld. Heb mezelf teleurgesteld. Perfectionist en verwacht misschien teveel van mezelf. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn maag krimpt samen. Mijn ogen prikken. En ik blijf zo moe... Daarna krijgen we nog wat oefeningen om de tijd te doden. Inmiddels begin ik het programma door te hebben. Te laat. De test is al voorbij. Vier uur, het schommelen van de bus wiegt me bijna in slaap. En ik moet nog met de brommer terug naar Balen! Dat haal ik niet! Ik ben zo moe, wil alleen maar slapen. Ik laat de klep op mijn helm open staan, de frisse wind die in mijn gezicht blaast houdt me wakker. Enkele jongeren versperren de weg op het toch al heel smalle fietspad. Ik heb de energie niet om me er druk in te maken. Ik rij over de weg het groepje voorbij. Wat maakt het uit. Ik wil naar huis. Mijn grens is overschreden. Misselijk van vermoeidheid kom ik eindelijk thuis. Blind strompel ik naar boven en werp me op het bed. Het is nu half zeven en ik kruip in mijn bed. Te moe om te praten, te moe om nog na te denken, te moe om te piekeren over mijn toekomst die misschien in duigen ligt... Zo verschrikkelijk moe
Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan. Rond kerstmis begon ik me beter te voelen.Op dat moment begon ik over mijn toekomst na te denken. Ik kan me invalide laten verklaren, zonder probleem. Ik heb de nodige papieren in mijn bezit. Maar ik besloot om nog iets van mijn leven te maken. Waarschijnlijk is dit mijn laatste kans. Waar liggen mijn grootste troeven? Welke talenten heb ik die ik kan combineren? Die rekening was snel gemaakt: creativiteit en werken op de computer. Waar kom je dan uit? Juist, in de Grafische sector. Al vanaf de dag dat ik van school ben gekomen, ben ik op zoek gegaan naar een cursus in die richting. Wat zeg ik? Zelfs in de periode dat ik nog op school was, wilde ik dolgraag die richting uit. Maar mijn ouders zagen die school in kwestie niet echt zitten. Wat wel te begrijpen was aangezien de kwalijke reputatie die deze instelling genoot. Later heb ik herhaaldelijk bij de VDAB inlichten ingewonnen om eventueel een herscholing in die richting te mogen volgen. Telkens werd ik met een kluitje in het riet gestuurd. Na één blik op mijn lieftallige gezicht en mijn frêle gestalte, besloten deze bureaucraten dat ik niet geschikt was voor deze job. Ik moest maar ongeschoold werk zoeken zoals inpakster of poetsvrouw... Uit grote noodzaak heb ik tal van zulke jobs uitgevoerd. Maar de grote voldoening vond ik niet. Ik ben snel verveeld en volgens mij een beetje te intelligent om zo'n ééntonig werk vol te houden. Waarbij ik niet wil zeggen dat laaggeschoolden automatisch dom zijn! Iedereen heeft zijn vaardigheden en de mijne horen nu éénmaal niet bij dat soort werk. In de lagere school had men tijdens een IQ - test al ontdekt dat ik "hoogbegaafd" was, wat later meer een vloek dan een zegen bleek te zijn. Wat moet je met een kind dat verstandiger is dan de ouders en sommigen van de leraars? Dat zich rotverveeld in de klas en niet met de kinderlijke mentaliteit van haar klasgenootjes om kan gaan? Later speelde diezelfde "attitude" mij parten op de werkvloer. Langzaam maar zeker ging ik eronderdoor. Tot dit uiteindelijk resulteerde in de diagnose: CVS/Fibromyalgie. Een levenslange veroordeling ... maar mijn grootste geluk. Nu werd ik gedwongen om mijn leven onder de loep te nemen. Om de waarheid onder ogen te zien. Om alle ingelepelde en opgedwongen waarden overboord te gooien. Om eindelijk mezelf te leren kennen en te aanvaarden. Dus ik besloot tussen Kerst en Nieuwjaar om mijn levenslange roeping in daden om te zetten. Ik deed wat opzoeking op de site van de VDAB en al vlug vond ik de opleiding die ik zocht. Toelatingsvoorwaarden: kunnen typen en Engels. Onmiddellijk stuurde ik een mail naar de verantwoordelijke. Kort na de feestdagen kreeg ik een bevestiging. Een maand later kon ik naar de informatiedag en enkele weken later werd ik uitgenodig voor de testen. En nu de initiatieweek. We zijn met vier overgebleven van de twaalf kandidaten, maar niets is zeker. Nog één dag en dan wordt de beslissing genomen: Zijn we geschikt voor deze lange en zware opleiding en kunnen we er ons beroep van maken? Zelf als we in aanmerking komen, komen we op een wachtlijst van een jaar terecht. Als het een beetje meevalt, indien er iemand voor de aanvang van de cursus afhaakt, kunnen we misschien in oktober starten. Volgens mij is de week tot hiertoe vlot verlopen. Ik heb in alle geval de tijd van mijn leven beleefd. Ik voel me thuis in dat grote gebouw. Mijn medestudenten vallen heel goed mee en er wordt een in aangenaam tempo les gegeven. Met andere woorden: "Het gaat vree goe voorruit." Geen getalm, geen gezever. Alstublieft, deze opdracht moet je uitvoeren ... zoek het maar uit. Heerlijk! Eindelijk een school met een uitdaging. Vrijdag krijgen we een evaluatiegesprek. 's Middags zullen we waarschijnlijk al weten wat de toekomst voor ons inhoud... Duim een beetje mee voor me, wil je?
Mijn ventje heeft een droom. Naast huisman worden ... wil hij tattoo - artist worden. Nu hij al een tijdje thuis zit, hebben we besloten dat hij de stap maar eens moest wagen. Hij volgt al bijna vier jaar een tekenopleiding aan de kunstacademie. Een beetje onzeker begon hij met de lessen, tot bleek dat hij een ware tekentalent was. Fier als een mannetjes pauw ontplooit hij sindsdien zijn verborgen talenten. Soms grijpt hij een beetje hoog en waant hij zich al een kunstenaar. Maar de voorzienigheid onder de naam Fiep, zorgt er telkens voor dat hij terug met beide voetjes op de grond belandt. Deze voorzienigheid heeft er ook voor gezorgd dat hij nu in het trotse bezit is van het nodige materiaal en een leermeester in de vorm van een ervaren tatoo - kunstenaar. Ze offert zichzelf zelfs op als schetsblok, kladblad of oefenplatform, terwijl anderen daar varkenspoten voor gebruiken. Noem het zoals je wil, ik bekijk het een beetje als: "Mijn lichaam als kunstwerk" Enkele weken geleden heeft hij zijn eerste kunstwerk gezet. Natuurlijk op een plaats die je niet iedere dag te zien krijgt: mijn welgevormd achterwerk. Onder het motto: plaats genoeg! En jawel, hij heeft een eigen ontwerp gekozen. Hij is heel goed in bloemetjes tekenen. Voor zo'n stoere kerel zou je dat niet verwachten, maar een vrouw zou ze niet gevoeliger kunnen neerzetten. Dus hij mag van mijn lichaam een bloementuin maken. Ik ben er gerust in en wees gerust, spijt zal ik niet hebben. Ik ben niet aan mijn proefstuk toe en ik geloof in mijn ventje en wil hem op alle gebied steunen. Als dat betekent dat hij mijn lijf een beetje verfraaid, "So be it..."
Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. Het was weekend, dat kun je natuurlijk als excuus gebruiken. De "echte" dokters zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Alleen onervaren assistentjes die geen beslissingen mogen of durven nemen. Daar zit je dan. Zonder verluchting, zonder drinken of eten maar met helse pijnen, de beklemmende onzekerheid en de verstikkende hitte van eind augustus. Uiteindelijk, na vier slopende uren, hadden ze een dokter op het golfveld kunnen bereiken. Ondertussen had een aangetrouwd familielid die in haar twijfelachtige beroepsleven ooit verpleegster was geweest, die lieve mensen de stuipen op het lijf gejaagd met verhalen over ouderdomskanker ... Mijn schoonmoeder die rond die periode met haar hart begon te sukkelen, trok gelijk wit weg. Ik heb haar zo goed mogelijk gerust gesteld en mijn wederhelft is met zijn broer een hartig woordje gaan praten over zijn eega.. Uiteindelijk bleek het allemaal hard mee te vallen: een galontsteking. Heel pijnlijk maar na zes weken behandeling werd zijn gal verwijdert en sindsdien was hij weer zo goed als nieuw. Zijn eetlust kwam terug, hij blaakte van de levenlust en ik had hem nooit zo opgewekt meegemaakt. De verliefdheid tussen mijn schoonouders flakkerde zelfs weer op. Na jaren kibbelen en ergenissen beseften ze dat ze toch niet zonder elkaar konden. Nu was het weer zover. Vlak voor het weekend. Maar de huisdokter wilde niet langer wachten omdat zijn rode bloedcellen te laag stonden. Vanochtend bromde ik dus opnieuw richting Spoed, met de wetenschap dat de temperatuur nu tenminste een beetje aangenamer zou zijn. Men ging onmiddellijk in actie over: foto's van de longen. Daarna terug naar zijn vaste stekje, hij had zelfs hetzelfde hokje als vorige keer. Bijna onmiddellijk kwam er een assistent een kijkje nemen. Een hele waslijst van vragen vuurde hij op de arme man af. Een man die niet gemakkelijk twee woorden achter elkaar zegt, moest nu zijn intiemste details uit de doeken doen aan wildvreemde mensen. Daarna volgde een oppervlakkig onderzoek. Een uurtje later kwam "de spoeddokter" opdagen. Een jonge vrouw met fotomodel allures. Zij stelde opnieuw dezelfde vragen en deed weer datzelfde onderzoek. We werden er nog niets wijzer uit. Het wachten begon slepend te worden. De vrouw kwam terug en verkondigde dat ze niets konden vinden omdat de klachten nogal vaag waren. "Bij acute buikpijn kunnen we sneller een diagnose stellen." Beweerde ze. Tja, dat hadden we in augustus gezien! Hij mocht zelf kiezen wat hij ging doen: Daar blijven of terug naar huis gaan en volgende week terugkomen voor verdere onderzoeken. Uiteindelijk besloot ze dat het bloed nog een keer onderzocht zou worden. Als die rode bloedcellen niet verder gezakt waren, mocht hij naar huis. De situatie was waarschijnlijk niet ernstig. Een verpleegster kwam heel onhandig het buisje bloed trekken. Heel pijnlijk en ze deed niet eens de moeite om een plakkertje erop te plakken. Een uur verstreek. Het was bijna middag. Ik ging eens luisteren waar die uitslag bleef, ze hadden immers beloofd dat het niet langer dan een klein half uurtje zou duren. Schoonpa had zich ondertussen al terug aangekleed. Hij zat met zijn klak op te wachten om naar huis te gaan. Uiteindelijk komt dezelfde verpleegster binnen. De rode bloedcellen waren onrustwekkend gezakt, hij moest blijven en hij zou dit weekend bloed toegedient krijgen tot de dokters maandag tijd hadden om een grondig onderzoek te doen. Dat was dat. Hij kreeg een bordje soep en drie boterhammen en ze verdween. En waarempel, hij had honger. Voor de eerste keer in twee weken had hij weer eetlust. Midden in zijn maaltijd komt er een klein grappig mannetje de kamer binnen. De cardioloog met weekenddienst. Hij stelt diezelfde vragen en opnieuw moet schoonpa, tussen de boterhammen door, hetzelfde onderzoek ondergaan. Blijkt dat die dokter een verontrustende ruis aan zijn hart vind. Dat wordt maandag dus ook onderzocht. Die man verdwijnt. Ondertussen zaten we daar al vier uur weg te kwijnen. Ik denk dat vier uur hun gemiddelde is dat ze minstens moeten halen. Ik ga aan de verpleegster vragen hoe lang het nog duurt eer hij naar zijn kamer mag. "Nog eventjes geduld, mevrouw!!" Zegt ze. Dat begrijp ik. Als de spoed wordt platgelopen door dringende gevallen. Maar deze verpleegster slenterde maar wat rond, uit verveling. Mijn schoonmoeder werd misselijk van de honger. Uiteindelijk kreeg ik haar mee naar de cafetaria. Een half uur later kwam mijn schoonvader samen met zijn oudste zoon in de cafetaria geslentert. Hij was eindelijk verhuisd naar zijn kamer. Na vier en een half uur...
Mijn schoolcarière was op z'n zachtst gezegd een ramp. De lagere school, daar "zwom" ik gezwind doorheen. Altijd hing ik wel ergens bij de vijf eersten van de klas. Ik haalde net geen 90%. Volgens de leraars kon ik beter, maar eigenlijk vond ik het wel goed zo. Ik kan me niet voorstellen dat ik me in die dagen voor iets heb moeten inspannen. Het was een kleine dorpsschool met maximum 20 leerlingen in de klas. Vanaf de eerste kleuterklas tot en met het zesde leerjaar beleefde ik met dezelfde kinderen een onbezorgde schooltijd. Dezelfde vriendinnetjes die me aanvaardden zoals ik was: een stil en verlegen meisje. Zo was er Sonja, zij had zwarte korte krullen en sproetjes rond haar neus. Martine, op mijn eerste dag in de kleuterschool werd ik naast haar gezet. Een poppengezichtje met lange blonde haren. Ze lachte lief naar me zodat ik me direkt op mijn gemak voelde tussen die lawaaierige kinderen. Sonja en Martine werden hartsvriendinnetjes. Ik was, en dat ben ik in feite nog altijd, te schuchter om me helemaal over te geven aan een echte 'hartsvriendin'.
Die eerste schooldag staat in mijn brein gegrifd alsof het gisteren was. Het was Pasen. Een druilerige en kille dag. Mijn vader bracht me 's middags naar de klas. Ik zie Martine daar nog zitten, leunend met haar hoofdje op haar hand lachtte ze me toe. Juffrouw Fabrie, mijn favoriete kleuterjuf, dwong me zachtjes om naast het blonde meisje plaats te nemen.Het volgende wat ik me herinner is die grote speelplaats. Alle kinderen liepen naar een overdekte fietsenstalling. Aarzelend volgde ik hen op een drafje. Iedereen kreeg een grote zak vol choclade paaseieren. Ik ook. Verbijsterd staarde ik naar die grote zak in mijn hand. Plotseling was iedereen verdwenen.
Daar stond ik, in mijn uppie. Een klein bang meisje op een immens grote, kale speelplaats. Ik huilde en was eigenlijk bijna hysterisch. Maar die zak paaseieren liet ik voor geen geld in de wereld los. Een lieve mevrouw kwam naar me toe gelopen. Ze boog over me heen en ze vroeg mijn naam. Snikkend antwoordde ik haar. Het was Marleen, de secretaresse. Maar ze was meer dan een secretaresse. Marleen was... Marleen. Een toevluchtsoord, een luisterend oor en een lief woordje voor ieder kind. Later bleek dat er geregeld was dat ik met de schoolbus naar huis gebracht zou worden, maar die was me stomweg vergeten. Ik werd naar huis gebracht door twee mannen. Ik herinner me nog hun donker kostuum en dat ze heel vrolijk tegen me praatten. Ik vertrouwde hen, die twee vreemde mannen. Meneer Dierkx en meneer Van Gestel. De twee leraars van het eerste leerjaar. Ze vroegen me waar ik woonde. Dat wist ik niet. Ik was amper drie jaar! "Komt het je hier een beetje bekend voor?" Vroeg meneer Van Gestel. Ik wilde niet als een dom gansje overkomen dus ik bevestigde volmondig terwijl ik in een stuk chocolade beet. Meneer Van Gestel wist wel beter. Gespannen keek ik naar het voorbijflitsend landschap. Tot ik in de verte een bekende gestalte zag staan. Opgewonden begon ik te roepen: "Mama! Daar staat mijn mama!" De mannen stopten vlak voor haar en huilend kwam ze naar de auto gelopen. Door haar tranen kwamen alle angsten die ik de laatste uren had doorstaan naar boven en huilend wierp ik me in haar armen. Ze bedankten de twee heren die er wat schaapachtig bijstonden en we verdwenen naar binnen, waar ik mijn avontuur in geuren en kleuren mocht vertellen terwijl mijn ouders mijn grote zak chocolade eieren bewonderden.
Dit is in feite niet meer dan een test. Al enkele dagen ben ik de geheimen van de HTML-codes aan't ontsluieren. Ik kan je verzekeren: dat valt niet mee. De uitleg staat zwart op wit voor je neus en toch blijft het zoeken. Om de één of andere reden krijg ik nog geen afbeelding geplaatst. De code is juist, maar hij vind de afbeelding niet op mijn harde schijf. Ik kom er nog wel achter! Het hoofdstuk afbeeldingen plaatsen heb ik pas vijf minuten geleden doorgenomen. Tegen morgenavond heb ik de oplossing wel gevonden, die waarschijnlijk vlak voor mijn neus ligt! Maar vandaag heb ik al genoeg gedaan vind ik. Mijn kronkeltjes zijn een beetje moe.
Het is makkelijker dan ik dacht, die HTML-taal. Voor iedere spatie heb je een code nodig en voor de tekens die in de codes worden gebruikt heb je dan alweer andere codes nodig als je die tekens in je gewone tekst wil verwerken zoals de é bijvoorbeeld. Die ene letter is in feite een combinatie van letters en tekens. Boeiend en logisch!
Mijn eerste test is wel geslaagd denk ik. De afbeeldingen doe ik er nog op de goeie oude gemakkelijke manier bij. Maar ooit heb ik ook dat geheim ontsluiert.
Men beweerd dat dieren niet kunnen praten. Mensen die dat geloven hebben nog nooit kennis gemaakt met een kat zoals ons Lotje. In alle opzichten voldoet ze aan de clichés van de kat. Ze is gek op vis en melk. Hoe ik ook mijn best heb gedaan om niet aan die ingeprente verwachtingen te voldoen. Zij heeft haar eigen willetje en dat is iedere dag haar bakje vis (zalm of tonijn) en haar schoteltje melk. Haar zusje Liesl daarentegen lust geen melk. Ze werd als kitten zelfs ziek van de kittenmelk waar we haar mee groot getrokken hebben. Lotje is, zoals iedere kat, slim. Intelligenter dan enig ander wezen.Hondenvrienden beweren dat katten dom zijn omdat ze geen bevelen opvolgen. Ik ben het daar niet mee eens. Ook al ben ik ook een groot hondenvriend, bevelen volgen heeft niets met intelligentie te maken. Alleen maar met volgzaamheid en een kat is nu eenmaal niet bereid om eender wie te volgen, in tegenstelling tot haar hondenbroeder. Het vertrouwen van een kat moet je verdienen en ze verwacht dat jij, haar zogezegde baasje, volgzaam bent. Je veranderdt in een bediende, een slaaf. En wie luistert naar een slaaf? Juist, de laagste in rang: de hond ... Wie is hier nu de slimste? Ons Lotje kent woordjes, welliswaar in haar eigen taal maar het is aan ons om die taal te leren. Het is dan ook de taal van onze meerdere. "Prrrrrrr" Was haar eerste woordje. Zo begroette ze ons in Babytaal waaruit uiteindelijk het woordje Prrrieuw is ontstaan. "Prrieuw" Betekent "Hey", of "Goeiemorgen". "Priewiew" Betekent "Ik ben er!" Wordt gebruikt als ik herhaaldelijk op haar roep. Maar ze komt alleen als ze me vooraf heeft laten weten dat ze ons wil vereren met haar bezoek. Het allom gekende "Miauw" is een waarschuwing dat onze diensten verwacht worden. Als ze bijvoorbeeld besloten heeft om een stapje in de buitenwereld te wagen komt ze miauwend rond je hangen tot ze je aandacht heeft. Zo leidt ze je stukje voor stukje mee tot ze voor de deur staat. Ik haar ogen zijn wij maar domme mensen die eigenlijk wel heel veel aandacht nodig hebben. Dan is er ook nog het lang uitgerekte: "Miiiiiiiiiauwww!" Wat zoveel zegt als: "Waar zit je!" Dan is het hoog tijd, want meestal ben je dan niet op haar herhaaldelijke waarschuwingen ingegaan. "Miejouw" Lijkt op het vorige, maar de klank is anders en dit is aandacht vragen. De eerste keer dat ze dit gebruikte was ze nog een kitten. Ik was haar kwijt en liep maar op haar roepen. Omdat ze nog zo klein was zocht ik de hele tijd op 'grondhoogte'. Tot ik op mijn ooghoogte "Miejouw!" hoorde. Ze wasop eigen houtje tegen de strijkplank omhoog geklommen en fier riep ze op me: "Mama, kijk eens!" Ik was terecht fier op mijn kleine meid. Vavaf die dag ben ik me gaan verdiepen in de kattentaal en Lotje heeft haar africhtingstechnieken verfijnd. En op die manier ben ik trots om te kunnen zeggen: "Ik ben de bediende van twee heel slimme en intelligente poezen!"
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
De eerste hindernis is genomen. Ik ben toegelaten voor de cursus. Het zinkt nog niet echt door. Ik ben een beetje murw. Het was een lastige en vermoeiende week. 
Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan.
Gisteravond kregen we alarmerend nieuws te horen. Mijn schoonvader voelde zich al een tijdje niet goed. Na lang aandringen van de familie was hij toch maar eens naar de dokter gestapt. We heben het hier over een 78 - jarige man. Hij is heel actief, maar afgelopen zomer is hij ook in allerijl naar de spoed gebracht na een galcrisis. In de beklemmende hitte zaten we toen met bijna de hele familie in dat kleine kotje te zweten. En laat de naam "Spoed" je niet misleiden. Het is niet te vergelijken met TV - series zoals ER. Zelfs niet met "Spoed"! Minstens vier uur ben je kwijt. De patient ligt er te creperen van de pijn. Bij die helse hitte kreeg hij niet eens iets te drinken omdat ze na uren onderzoek nog altijd niet wisten wat hij mankeerde. Natuurlijk dachten die arme mensen meteen aan het ergste. 
Mijn schoolcarière was op z'n zachtst gezegd een ramp. De lagere school, daar "zwom" ik gezwind
