Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan. Rond kerstmis begon ik me beter te voelen.Op dat moment begon ik over mijn toekomst na te denken. Ik kan me invalide laten verklaren, zonder probleem. Ik heb de nodige papieren in mijn bezit. Maar ik besloot om nog iets van mijn leven te maken. Waarschijnlijk is dit mijn laatste kans. Waar liggen mijn grootste troeven? Welke talenten heb ik die ik kan combineren? Die rekening was snel gemaakt: creativiteit en werken op de computer. Waar kom je dan uit? Juist, in de Grafische sector. Al vanaf de dag dat ik van school ben gekomen, ben ik op zoek gegaan naar een cursus in die richting. Wat zeg ik? Zelfs in de periode dat ik nog op school was, wilde ik dolgraag die richting uit. Maar mijn ouders zagen die school in kwestie niet echt zitten. Wat wel te begrijpen was aangezien de kwalijke reputatie die deze instelling genoot. Later heb ik herhaaldelijk bij de VDAB inlichten ingewonnen om eventueel een herscholing in die richting te mogen volgen. Telkens werd ik met een kluitje in het riet gestuurd. Na één blik op mijn lieftallige gezicht en mijn frêle gestalte, besloten deze bureaucraten dat ik niet geschikt was voor deze job. Ik moest maar ongeschoold werk zoeken zoals inpakster of poetsvrouw... Uit grote noodzaak heb ik tal van zulke jobs uitgevoerd. Maar de grote voldoening vond ik niet. Ik ben snel verveeld en volgens mij een beetje te intelligent om zo'n ééntonig werk vol te houden. Waarbij ik niet wil zeggen dat laaggeschoolden automatisch dom zijn! Iedereen heeft zijn vaardigheden en de mijne horen nu éénmaal niet bij dat soort werk. In de lagere school had men tijdens een IQ - test al ontdekt dat ik "hoogbegaafd" was, wat later meer een vloek dan een zegen bleek te zijn. Wat moet je met een kind dat verstandiger is dan de ouders en sommigen van de leraars? Dat zich rotverveeld in de klas en niet met de kinderlijke mentaliteit van haar klasgenootjes om kan gaan? Later speelde diezelfde "attitude" mij parten op de werkvloer. Langzaam maar zeker ging ik eronderdoor. Tot dit uiteindelijk resulteerde in de diagnose: CVS/Fibromyalgie. Een levenslange veroordeling ... maar mijn grootste geluk. Nu werd ik gedwongen om mijn leven onder de loep te nemen. Om de waarheid onder ogen te zien. Om alle ingelepelde en opgedwongen waarden overboord te gooien. Om eindelijk mezelf te leren kennen en te aanvaarden. Dus ik besloot tussen Kerst en Nieuwjaar om mijn levenslange roeping in daden om te zetten. Ik deed wat opzoeking op de site van de VDAB en al vlug vond ik de opleiding die ik zocht. Toelatingsvoorwaarden: kunnen typen en Engels. Onmiddellijk stuurde ik een mail naar de verantwoordelijke. Kort na de feestdagen kreeg ik een bevestiging. Een maand later kon ik naar de informatiedag en enkele weken later werd ik uitgenodig voor de testen. En nu de initiatieweek. We zijn met vier overgebleven van de twaalf kandidaten, maar niets is zeker. Nog één dag en dan wordt de beslissing genomen: Zijn we geschikt voor deze lange en zware opleiding en kunnen we er ons beroep van maken? Zelf als we in aanmerking komen, komen we op een wachtlijst van een jaar terecht. Als het een beetje meevalt, indien er iemand voor de aanvang van de cursus afhaakt, kunnen we misschien in oktober starten. Volgens mij is de week tot hiertoe vlot verlopen. Ik heb in alle geval de tijd van mijn leven beleefd. Ik voel me thuis in dat grote gebouw. Mijn medestudenten vallen heel goed mee en er wordt een in aangenaam tempo les gegeven. Met andere woorden: "Het gaat vree goe voorruit." Geen getalm, geen gezever. Alstublieft, deze opdracht moet je uitvoeren ... zoek het maar uit. Heerlijk! Eindelijk een school met een uitdaging. Vrijdag krijgen we een evaluatiegesprek. 's Middags zullen we waarschijnlijk al weten wat de toekomst voor ons inhoud... Duim een beetje mee voor me, wil je?
Reacties op bericht (2)
29-03-2007
Mensa
Beste Fiep,
Iemand in mijn onmiddellijke omgeving heeft een i.q van rond de 140...Daarbij ken ik verschillende mensen die lid zijn van "Mensa". Hoogbegaafden die ik ken hebben één groot probleem....nl. "Hoe kan ik zorgen dat deze eigenschap niet opvalt". Trouwens , als je met dergelijke mensen converseert...heb je vlug door dat ze meer weten dan de gemiddelde...Sorry Fiep,
Fred.
29-03-2007 om 14:30
geschreven door fred
*
Allez, omdat je het zo schoon vraagt, ik duim voor je.
29-03-2007 om 02:12
geschreven door huismusje/troubadoerke
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
