Fieps hersenspinsels

Mijn poezen, Liesl en Lotje, hebben een eigen levensritme. De ene dag vertrekken ze 's avonds rond een uur of acht, samen of alleen, maar iedere ochtend om half acht staan ze voor de deur te mauwen om binnen te mogen. Op andere dagen zijn 's avonds thuisgekomen nadat ze in de namiddag vertrokken zijn, dat is de middagpost. Bij hun thuiskomst weet ik dat ik een logee heb die nacht en dat ik er weer heel vroeg uit mag om madame uit te laten. Vooral Liesl. Rond half zes begint haar ochtendpost en ze denkt er niet aan om je te laten uitslapen. Als ze de ochtendpost hebben, zie je ze om het uurtje terug om hun buikje te komen rondeten. Daarna vertrekken ze weer naar onbekende bestemmingen en verre horizonten. Maar vanmorgen kwam er voor de eerste keer een storing in hun regelmaat.

Liesl was gistermiddag al met de zuiderzon vertrokken. Lotje lag lekker te luieren in de zetel, haar vast slaapplekje overdag. Rond een uur of acht vertrok onze dame en meestal glipt op dat moment Liesl als een spook in de nacht binnen. Ik verwacht haar iedere keer, maar iedere keer schrik ik als haar zwarte gestalte uit de duisternis komt gesneld. Dus gisteravond opende ik de deur om Lotje uit te laten en ik verwachtte Liesls schaduw een tel later. Maar niets ... Geen Liesl. Bezorgd bleef ik wat langer wachten en riep haar. Maar Liesl was in geen velden of wegen te bespeuren. Die avond ben ik nog enkele keren gaan kijken, maar geen Liesl. Toch een beetje ongerust ging ik slapen.

De volgende ochtend hoor ik Lotje klokslag half acht voor de deur staan mauwen. Ik open de deur in de veronderstelling dat mijn twee dochters thuiskomen na een nachtje stappen. Maar geen Liesl. Nu ben ik echt ongerust. Beelden van een stervende Liesl op het wegdek spoken al door mijn verbeelding. Ik trek mijn laarzen aan en gooi snel een sjaal om mijn schouders en ik ga een kijkje nemen op de weg. Tot mijn grote opluchting zie ik nergens een zieltogend poezenlijkje liggen. Ik ga terug naar binnen en geef het uitgehongerd Lotje haar ontbijt: brokjes, potje tonijn en een kommetje melk. Ik kijk door het keukenraam en daar zie ik Liesls vriendje zitten! . Ik loop naar buiten en hoopvol roep ik haar naam. Maar nog altijd geen Liesl te zien. Ik besluit om eens een kijkje in de tuin te nemen. Lotje vergezeld me. Ze tuurt de hele tijd in de lucht op zoek naar vogels. Achter in de tuin staat een prachtige Vlier. Handig springt ze van tak tot tak tot in het topje van de boom. Ik herinner me nog hoe we, amper een jaar geleden, twee uur bezig waren om haar uit de Acacia te halen, waar Quorton haar had ingejaagd. Maar nu klimt ze gezwind van tak tot tak, in ijdele pogingen om iedere toevallige passant in haar klauwen te vangen. Zelfs de boos kwetterende ekster laat haar niet afschrikken. Ik glimlach en stiekem ben ik best fier op mijn verstotelingetje. Wat is ze opengebloeid sinds ze haar dagen in de vrije natuur mag vullen.

Ik ga terug naar huis in de hoop om Liesl voor de deur te vinden. Onderweg roof ik nog een tiental eieren uit een kippennest, dit tot grote ontsteltenis van Katoo. Voor de deur zit geen Liesl te wachten, maar naast de groene container zie ik een zwart hoopje kat zitten. Naast de groene bak ligt een berg tuinafval. Gespannen zit Liesl te turen tussen die gesnoeide takken en verdord onkruid. Waarschijnlijk zit er een muis tussen verscholen. Ik laat onmiddellijk mijn eieren vallen en ren op haar toe. Ze is best blij me te zien. Spinnend geeft ze me kopjes. Maar nu heeft ze echt geen tijd om mee naar huis te gaan. Die muis is echt wel belangrijker.