Vandaag was het zover. Enrique kreeg zijn herhalingsspuitje. Maar dat niet alleen! Aangezien we geen auto meer hebben, moesten we deze reis op de brommer ondernemen. Met een lekker, zacht deken in zijn reisbox kon dat eigenlijk geen enkel probleem geven, dacht ik. Vol goede moed probeerde ik hem op de bagagedrager te binden. Zo heb ik twee jaar geleden immers ook onze kippen mee naar huis gebracht. Op de fiets welliswaar, maar het principe blijft hetzelfde. Dacht ik. Waar ik geen rekening me gehouden had : de snelbinder was te kort. Hoe ik ook sleurde of trok, ik kreeg het rotding er niet rond. :evil:Wat nu?
Ik ben nu eenmaal niet het type om direkt op te geven. Als ik me iets voorgenomen heb gebeurt dat ook en ik had me voorgenomen om koste wat kost vandaag naar de dierenarts te rijden met onze jongen. Dus ik liet mijn hersenpan overuren maken. Ik zal het straks wel weer mogen uitzweten ...:lol:
:idea:Plots een ingeving. Wij hebben spanriemen, om alles op hun plaats te houden op onze remork! Dat kan ook op een brommer! Mmmm, maar die liggen in onze auto en mijn ventje was met de sleutels weg. Dus ook met de autosleutels...:-? :idea:De reservesleutel! Toevallig wist ik die liggen. Ik haal de hele auto overhoop en vind uiteindelijk het gezochte item. Nu dat bakje nog veilig op dat brommertje riemen. Sneller gezegd dan gedaan. Allerlei pogingen heb ik ondernomen, maar hat bakje bleef onstabiel. Maar de aanhouder wint. Na een kwartiertje puzzelen zat het muurvast. Ik was tevreden ... we konden vertrekken.
Enrique was zich van geen kwaad bewust. Hij vind alles fijn, alles is een nieuw avontuur. Rustig vertrok ik en aan het eerste kruispunt stape ik even af om te kijken of alles okee was. Hij lag een beetje beduusd in het verste hoekje, maar voor de rest was alles in orde. We zetten onze weg verder. Na zo'n vijf minuten arriveerden we op onze bestemming. Maar ramp o ramp ... er hing een briefje aan de deur. Nooit een goed teken.:-?
"Wegens onvoorziene omstandigheden zijn wij morgen, dinsdag 24 juli, pas open." :twisted::twisted::twisted::twisted::twisted:
Ik kan best begrijpen dat je een keer ziek bent en moet sluiten. Er kan altijd en familiale gebeurtenis zijn dat je moet sluiten. Maar als het om de haverklap gebeurt en als ze open is, krijg je meestal met een stagaire of vervanging te maken! Als zelfstandige kan je je dat niet permiteren. Hoe goed je ook bent. Mensen rekenen op je. Nu was voor mij de maat vol. Maar om helemaal naar de dierenkliniek te rijden met Enrique vanachter op mijn brommertje ...:roll:
Maar Balen telt nog meer dierenartsen. In de andere richting, aan het einde van onze straat was nog een praktijk. Daar was ik nog nooit geweest, ik ben meestal trouw aan één dierenarts. Ik had de man wel eens ontmoet en hij viel wel mee, vond ik toen. Eigenlijk is die dierenartsenpraktijk nog dichter bij huis. Dus, wij gingen opnieuw op weg. Ik keek eerst nog even naar Enrique en vroeg hem bezorgd of het nog ging. Onbevangen keek hij me aan en bemoedigend fluisterde hij: "Mauuw ..." Onze held.
Nog eens vijf minuten later waren we op onze nieuwe bestemming. We gingen het gebouw binnen. Enrique was toch een beetje onrustig, wat ik wel heel begrijpelijk vond. Voor ons was een man met een poedeltje aan de beurt, die man had blijkbaar schapen waarvan er deze week plotseling waren gestorven. Na mij kwam een meisje met een klein keffertje. Hij liet zijn ongenoegen duidelijk blijken.
Wij waren aan de beurt. Een grote, struise man helemaal in het zwart gekleed vroeg me om mee te komen. Hoewel het gebouw pas vernieuwd is, was de praktijk duidelijk al aan enige slijtage onderhevig. Deze praktijk is van vader op zoon overgegaan en ondertussen is deze uitgebreid tot een groepspraktijk. Het was een typische werkruimte voor een veterinair. Een beetje wanordelijk maar praktisch op een chaotisch manier. Geen blinkend aluminium tafelblad waar de dieren op uitschuiven. Geen klinische ruimte. Geen panische angst om de tafel kiemvrij proper te houden. Nee, hij veegde met zijn hand snel de haartjes van de vorige klant van het tafelblad. Hij moest eens weten dat hij met dit nonchalant gebaar onmiddellijk mijn vertrouwen gewonnen had. Met een zachte stem vroeg hij naar de reden van mijn bezoek. Terwijl ik Enriques boekje in mijn jas zocht, had hij onze jongen al uit zijn bakje gehaald. Met zachte hand en een engelengeduld onderzocht hij het poesje. Enrique ontving zijn spuitje zonder een kik te geven. Hij werd gratis ontwormd, wat onze jongen heel lekker vind. De eerste kat die ik ken die dat spul lekker vind. Hij denkt dat het zijn flesje is.
Kortom, een lieve man. Een echte dierendokter, zoals je je hem voorsteld. Zelfs het afrekenen viel mee. Maar liefst 20 minder! Ik denk dat deze praktijk een heel goede klant rijker is geworden...
De terugreis verliep heel vlot. Enrique kende het slagen van de zweep en vrolijk keek hij rond. Als een echte doorwinterde biker kwam hij bij thuiskomst uit zijn bakje. Nu slaapt hij, doodop van al die belevenissen. Ik ben zo fier op hem!:wink:
Reacties op bericht (1)
24-07-2007
Beste An.
Als het met een dier minder goed gaat ...is dit "hartbrekend" ze kunnen niets vertellen en je moet maar uitzoeken wat...en hoe er op reageren. Ja , je vaste dierenarts is een klant kwijt...eigen schuld ...dikke bult. Groetjes, Fred.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
