|
Mijn debuut als vijwilliger is nu toch al ruim een maand geleden. Mijn eerste dag hobbyclub in het ouderlingentehuis, verliep nogal stroef. De mensen waren een beetje onzeker, ik was een beetje onzeker. Het is niet omdat je creatief van aanleg bent, dat je daarom andere mensen dingen kan aanleren. Oudere mensen dan nog. Mensen die op het einde van hun leven vertoeven. Het einde van hun kunnen en weten. Mensen die stilletjes aan hun geheugen en hun gaven verliezen Hun greep op de wereld.
Maar ondertussen zijn ze vertrouwd met mijn soms verwarde verschijning. Tonen ze enthousiasme voor de ideetjes die mijn twee helpers en ik aanbrengen. Er wordt gelachen en soms zelfs gegrapt! Mensen helpen elkaar verder en iedere vorm van spot of kwaadsprekerij (ook door de helpers) worden zo snel mogelijk in de kiem gesmoord. Het zijn grote, kleine kinderen.
Zo is er R, die een beetje verward is. Het werkje dat we nu doen, is een beetje te moeilijk voor haar. Naaien op plaat en later worden die aan elkaar gezet en vormen zo een kandelaartje. Niet mijn idee eigenlijk, maar van mijn enthousiaste partner in crime. Kruisjessteek: veel te moeilijk. Halve kruisjesteek dan maar. Voor R, die na drie steekjes niet meer weet waar ze gebleven is, is dit een onmogelijke opgave. Vrijwilliger twee gaat naast haar zitten en spoort haar nogal luidkeels aan en laat heel goed merken hoe dom en onhandig R wel is. Je ziet het arme mens in elkaar krimpen. Je merkt nu nog dat zij vroeger een pronte, fiere vrouw was. Vorige week ontfermde ik me eventjes over haar. We besloten om een gemakkelijke steek te nemen: de stiksteek ... altijd rechtdoor. Dat ging al een beetje beter. Maar ze is zo onzeker en bang om iets verkeerd te doen. Vandaag liet ik haar gewoon rechtdoor naaien. Gewoon op en neer. En dat ging goed! Perfect zelfs! Alleen de volgende toer als ze de tussenliggende steken moet naaien, dan loopt ze opnieuw verloren.
Ze werd een beetje zenuwachtig. Sommigen hadden hun werkje al klaar, zij was nog niet eens halfweg. Geen probleem, zij naait de eerste rij rechtdoor en ik keer terug voor de tussenliggende steken. Zij blij en het werkje geraakt klaar.
Dan is daar E. Onzeker, gevoelig en ze heeft veel aandacht nodig. Ze werkt niet graag, ze is even koppig als een tweejarige peuter en af en toe loopt ze gewoon weg! Zij schoot goed op met haar werkje. Af en toe een beetje verder helpen op de moeilijke momenten en een bewonderend woordje ... het deed wonderen. Ze liep niet meer weg, toch niet zonder een goed excuus. Maar vandaag had mijn trouwe helper een beetje weinig geduld. E had een beetje geknoeit ... aan de achterkant. Een paar losse draadjes, een lusje waar het niet hoort. Luid ging haar helper tekeer.
"Dat trekt op niks! Daar krijg ik niks meer van gemaakt! Begin maar opnieuw!"
Waarop ze het werkje, waar de ander al drie weken op had gezwoegd en waar ze zo trots op was, opzij gooide. Ik berispte de helper en keek het werkje na. Zo erg was het helemaal niet. Na tien minuten kunst en vliegwerk zag het er heel netjes uit. Trouwens, er mogen fouten inzitten! Niets is saaier dan een perfect werkje, zonder ziel...
Ik zorgde ervoor dat mijn speciale pupil, R, verder kon en ging naar E met haar herstelde handwerkje. Stilletjes was ze opnieuw begonnen. Ik liet haar het herstelde stuk zien en moedigde haar aan om hiermee verder te doen. Ze was zo in de war. Wat moest ze nu doen? Nu had ze twee werkjes! En alletwee afmaken! Ze wilde ook wel eens iets anders doen, vooral omdat we beloofd hadden dat we bloempotjes en hoeden gingen versieren. Ik legde het nieuw opgestarte werk uit het zicht. Ze begon te beven, de tranen stonden in haar ogen.
"Wat moet ik nu doen?" Vroeg ze met bevende stem.
Ze was helemaal de kluts kwijt. Ze kon plots niet meer zelfstandig werken. Geduldig legde ik het opnieuw uit. Waar de naald in moest, welke steek, wat de bedoeling was ... kortom, alles wat ze tot dan toe feilloos wist. Ze was zo onzeker. Bang voor ieder los eindje, angstig om weer ergens een los lusje te maken .... Ik verzekerde haar dat het allemaal geen kwaad kon. Uiteindelijk gaf ze toe dat ze wilde stoppen met de hobbyclub. Ik zei haar dat ik dat wist, maar dat ze dat niet mocht doen Eén van de helpers had haar kleinkinderen meegebracht. De oudste, een jongetje van een jaar of acht, was een hartje aan't maken voor mama. In kruisjessteek notabene! Hij zat naast E en hij had alles gehoord. Kinderen hebben hun oren niet in hun zakken steken. Hij verzekerde haar dat ze zo goed kon naaien en dat het zo mooi was wat ze gemaakt had ...
E fleurde op. Verwoed ging ze aan het werk. Ze stopte niet eens meer! Ze begon er zin in te krijgen. Maar het was vier uur, de tijd zat erop. De mensen waren moe en wij ook. Want het is slopend, zo'n twee uur hobbyen. Maar je haalt er zoveel voldoening uit! Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik associaal was. Geen geduld en heel moeilijk in de omgang. Nu kom ik er achter dat dit blijkbaar de eigenschappen zijn die ik in grote mate bezit. Aangeleerd of niet, ze zijn er. En ik voel me er heel goed bij. Ik kijk er iedere week naar uit en dag en nacht ben ik bezig om nieuwe ideetje te verzamelen. En zo'n dag als vandaag geeft me alleen maar meer zekerheid dat ik eindelijk mijn ding heb gevonden.
O ja, de twee kleinkinderen van de vrijwilligster? Die willen volgende week ook terug komen ...
|
