Even een update over onze kleinste telg: Enrique. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets over onze koningszoon vermeld heb. Maar hij groeit en bloeit. Phoebe is niet langer onze spring in't veld, ons onvermoeibaar, lichtjes aan ADHD lijdend meisje. Het jonge hondje dat snakte naar een beetje leven in huis. Jong bloed om mee te ravotten en te spelen. Wat zal ze nu een spijt hebben van die wens. Want zelfs zij is haar jonge broertje soms meer dan moe.
Ze is dol op hem. Ze slapen samen, spelen samen en knuffelen samen. Zij, de stoere Amstaff en hij, het iets te kleine en beetje achterlijke katertje. Ruim drie maanden oud is hij nu en hij heerst over het gezin. Hij is de prins die bij iedere gril bediend wil worden. Hij duld geen tegenspraak. Hij heeft geen geduld. Hij wil het NU en ONMIDDELLIJK!!! Agaath noemt hem een tiran, ik noem hem een natuurlijke leider, zoals het een koningszoon betaamt.
Speelgoed accepteert hij niet. Op dat gebied is hij heel goedkoop. Hij geeft de voorkeur aan net dat potlood waar ik mee bezig bent, dát boek dat ik aan het lezen ben, dát bolletje garen waar ik mee aan't borduren ben ... Zijn krabpaal? Geen interesse. Tot ik er mijn knutselspullen opleg. Plots is dat zijn geliefde plekje. Het bed, waar hij de hele middag languit op ligt te slapen, naast zijn hofdame: Phoebe. De schommelstoel wat Liesls geliefkoosde slaapplekje was ... Was ...het is ondertussen ingepalmd. Liesl heeft een nieuw plekje gevonden en de schommelstoel is niet langer meer gewild.
Lotje wordt onvermoeibaar achtervolgd door dat klein gedrocht. Boos blazend maakt ze zich uit de voeten, vrolijk gevolgd door vier dartele pootjes. Ze deelt enkele meppen uit, Enrique kijkt even verbaasd maar vervolgd al vlug een nieuwe weg. Ander kattekwaad, meer plekjes te ontdekken. Al valt dat ontdekken wel mee. Hij springt of klimt heel weinig. Op de stoel of de zetel. Het bed en sinds kort geraakt hij soms op het aanrecht. Voor de rest is hij niet echt avontuurlijk aangelegd. Onze twee meisjes waren grotere waaghalzen op deze leeftijd.
Hij eet en drinkt uit het potje, zoals grote, flinke katers doen. Maar het sabbelen is hij nog altijd niet afgeleerd. 's Avonds mag hij, voor het slapen gaan even aan mijn hand sabbelen, maar meer niet. Meestal sabbelt hij dan maar aan Phoebes oor. Een uitstekende tweede keus.
Ik heb nu geen recente foto van onze jongen, maar ik beloof het ... morgen krijg je hem te zien...
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik voel me er goed bij. Heel goed zelfs. Alsof er een zware druk van mijn schouders is gevallen. De grootste schuldenput is gedelfd. Weg, foetsie, verdwenen. Ik voel me vrij. Vrijer dan ooit!!! Niet te beschrijven. Gevangene van de auto, de onnodige luxe. Mijn ventje is het er niet mee eens. Net zoals bij de meeste mannen is de auto een statussymbool. Onze auto was niet echt eentje om mee te stoefen, zo'n oude Opel astra diesel, maar hij had karakter en hij bracht ons overal naartoe. Zonder morren of pruttelen. Tenminste, als het niet te koud was. En als het niet te hard regende want dan dierven de remmen wel eens weigeren ... Heel spannend, vooral op een besneeuwd wegdek.... Maar hij deed het toch maar. Opel, ik ben er dik tevreden over.
Maar nu zitten we zonder. Ik met mijn bromertje en mijn ventje ... met de fiets. Een brommertje is beneden zijn stand. Daar voelt hij zich te trots voor. En grote afstanden leggen we niet af. Een beetje rond de kerktoren en af en toe enkele kerkpleinen verder om moeder op te zoeken. Indien nodig kunnen we altijd nog de auto van moeder lenen, die nu voor ieders gebruik in haar garage staat.
Ergens in mijn achterhoofd zat het idee dat de overheid ooit met een campagne gestart was: nummerplaat inleveren en gratis busabonnement. Maar bestond dat nog? Even checken (wat is internet toch een geweldige uitvinding) en ja hoor! Drie jaar gratis abonnement. Snel een formuliertje uitgeprint, ingevuld en klaar om op te sturen. Jaja, ik zie het gelijk zitten. Nu mijn wederhelft nog.
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Wat ik wel heb geleerd door mijn "opvoeding" is het tevreden zijn met niets ... Niemendal ... Een beetje rust in mijn hoofd was voor mij de grootste luxe die ik me kon permiteren. En die luxe waardeer ik nog het meest. Lekker eten? Onbekend ... Ik overleefde op oud brood en aardappelen met erwtjes en peekes (uit blik) met meestal een hamburger. Af en toe afgewisseld met videevulling en kroketten of pannekoeken. Pannekoeken tot ze er langs mijn oren uitkwamen ... Ik kan geen pannekoek meer zien!!! Mooie of dure kleding? Nooit gezien dus van geen enkel belang. Ik kleed me nog altijd met, welliswaar smaakvolle, afdankertjes van anderen. Ik loop niet rond als een slons. Ik heb smaak, maar ik kan er geen geld aan geven. Gierig ben ik ook niet echt. Ik heb nooit geld gehad, dus ik kan het ook niet uitgeven. Een grote dure auto? Thuis reden ze met Lada, dan weet je het wel ... Voor mij hoeft een auto niet. Ik was al een eind in de twintig voor ik mijn rijbewijs behaalde (op minder dan een maand tijd). Ik kan goed met de auto rijden, rij ook graag met de auto, maar ik rij minstens even graag met mijn brommertje. Fietsen is lichamelijk voor mij onhaalbaar. Ik kan fietsen, d.w.z. ik val er niet mee omver. Maar na amper twee kilometer ben ik uitgeput. letterlijk uitgeput. Minstens drie weken buiten strijd. Nee, het is geen gebrek aan conditie Die is getest en ik heb een redelijk goede conditie. Men noemt dit CVS. Chronisch Vermoeidheids Syndroom... Lichamelijke inspanningen zijn niet voor mij weggelegd en ik heb er vrede mee genomen. Een mens zoekt naar andere mogelijkheden en die zijn er gelukkig. Make up? Het hoognodige. Kapper? Als het echt moet en kleuren doe ik zelf. Juwelen? Maak ik zelf. Meubelen? Oude meubelen uit de Kringloop winkel heb ik een nieuw kleurtje gegeven. Dat kan ik iedereen aanraden die iets unieks wil. Uitgaan? Ik kan niet tegen drukte.
Je ziet het, ik ben een redelijk goedkoop raspaardje. En dat heeft zijn voordelen. Geld komt voor mij op de ... zoveelste plaats. Ik kan er zelfs geen getal op plakken want er zijn zoveel meer belangrijke dingen in mijn leven. In ieders leven! Maar wij mensen, zijn zo verslaafd aan al die luxe artikelen. Wij zien het niet meer als luxe artikelen. Een mooie auto, een flitsende motor (liefst een Harley), een tweede autootje, flatscreen tv, de nieuwste dvd, surround system, ieder jaar een nieuwe computer met labtop, aangelegde tuin met onderhoud (want daar heb je als hardwerkende tweeverdieners met twee rotverwende kinderen, geen tijd voor) en ga zo maar verder ...
Ik heb er niets op tegen, versta me niet verkeerd. De economie moet ook draaien. Maar voor mensen die een beetje tegenslag in het leven hebben, is het niet zo evident om deze dingen uit je leven te bannen, om zo de schuldenlast een beetje dragelijker te maken. Wij denken dat we niet zonder kunnen, omdat de reclame (lees propaganda) het ons zo verteld. Wij zijn gehersenspoeld. Gebrainwashed!!! En het begint al in onze jeugd: Pampers aan onze kont!! En niks anders is goed genoeg. Daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Nieuwe buggy, liefst met crossbanden, merkkleding, merktutters, merkspeelgoed ... De keuze van de school... Een gemeenteschooltje is niet goed genoeg meer. Een school waar een procentje teveel allochtonen zitten, wordt al snel als een concentratieschool bestempeld. Oei, dat gaat ten koste van de leerstof!!! Amper de kleuterschool ontgroeit en ze worden al onder de testen bedolven. Vijf jaar oud en men beslist waar die kleine uk later gaat terecht komen. Druk, druk, druk ... op de schouders van die kleine ukken. Iedere goede prestatie wordt beloond met luxe goederen. Speelgoed bij de vleet, maar waar blijft de creativiteit? Waar moeten die kinderen later naartoe als het leven hen een beetje tegensteekt???
Juist, in de armoede ... In het beste geval worden ze vaste klant bij het ocmw. In het andere geval worden ze een vaste resident in onze Vlaamse gevangenissen...
Gevangen in duisternis. Opgejaagd door herinneringen. Verwarrende beelden die hem achtervolgen tijdens de lange nachten. Slapeloze nachten. Eindeloos gekweld door de film die tegen zijn oogleden afspeelt. Hij opent zijn ogen op zoek naar verlichting, maar in de plaats daarvan vind hij niets dan de zware duisternis die zijn ziel verslind. Dit moet de hel zijn. De hel op aarde.
Eens was hij een trotse man. Een groots man. Een hardwerkende man. Zijn hele leven heeft hij gezwoegd en gebeuld. Zonder ooit iets terug te vragen. Alleen maar gehoorzaamheid en loyaliteit van zijn knechten en vrouw. Drie prachtige dochter heeft hij. Zij zorgen voor hem. Hebben het beste met hem voor maar verstikken hem met hun onvoorwaardelijke liefde. Hij wil met rust gelaten worden. Hij is niet liever dan alleen in zijn eigen lugubere denkwereld. Belaagd door nachtmerries.
Vluchten kan hij niet. Zijn lichaam is zuiver versleten. Zijn huid voelt aan als perkament. Vier jaar geleden, zijn steun en toeverlaat verliet hem. Sindsdien is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Het enige wat hij vroeg was loyaliteit. Waarom liet ze hem dat in de steek? Waarom liet ze hem alleen achter in deze duisternis? Iedere nacht gaat hij naar haar op zoek. Hij dwaalt door velden en spookachtige gebouwen. Hij roept haar naam. Maar hij is alleen.
Hij kreunt en jammert en smeekt om de dood. Maar de dood komt niet. Het leven is niet genadig. Het leven is hard, tot op het einde toe. Het duurt hem te lang. "Oooooh, ik zen ne sukkelaar .... ne sukkelaar...."
Het is officieel. Ik wordt op één september toegelaten aan de opleiding "Maatschappelijk Werk". Het waren enkele spannende dagen na mijn intakegesprek, wat tegenwoordig heel populair blijkt te zijn ... Je mag bij wijze van spreken nog geen scheet laten of je moet een intakegesprek ondergaan.
Mijn inakegesprek was naar mijn gevoel niet echt goed verlopen. De lerares die mij "interviewde" was op voorhand al van mening dat ik door mijn gebrek aan diploma hoger secundair onderwijs, niet in aanmerking kwam om deze opleiding te volgen. Ook al had de verantwoordelijke, haar baas dus, mij verzekerd dat dit gebrek aan, geen enkel probleem zou vormen. Moedeloos toog ik die avond huiswaarts. Geen oog heb ik dicht gedaan die nacht. Wat nu?
Maar stiekem had ik rekening gehouden met deze mogelijke afwijzing. Het was te mooi om waar te zijn, zomaar tot een graduaatsopleiding toegelaten worden, zonder enige vooropleiding. Zoveel geluk heeft een mens niet. Dus ik zette uit zelfbehoud plan B in werking en ik ging op zoek nar informatie over de opleiding "opvoeder" via de VDAB. Tegelijk zou ik dan mijn hoger secundair diploma kunnen behalen. Geen gezever meer, dan was ik in het bezit van dat o zo kostbare diploma.... Vanaf die dag concentreerde ik me volledig op deze nieuwe uitdaging in mijn leven. Ondertussen had ik wel een mailtje naar de verantwoordelijke van de graduaatsopleidng gestuurd, met de vraag om de verwarring uit te klaren.
Maandagavond, manlief doet onze mailbox open en zie ... een antwoord van de verantwoordelijke.Ik zou volgens haar zeker in september kunnen beginnen. Ik wilde het niet geloven, kon het niet geloven. Het drong zelfs niet door. Ik had dit nooit meer verwacht. Reageren kon ik niet. Ik staarde naar dat computerscherm. Heel mijn planning werd opnieuw overhoop gegooid. Mijn man kent me goed genoeg om te weten dat ik gewoon eventjes tijd nodig heb... De volgende dag werd ik verwacht op de VDAB bij mijn trajectbegeleidster. Daar doe ik mijn plannen uit de doeken. Zij had ondertussen al een verslag gekregen van de oriëntatiecurusus die ik met succes beëindigt had. Daarin sprak men ook over mijn hooggegrepen plannen. Ik had alle informatie die ik verzameld had over de opleiding bij HIK meegenomen, netjes geklasseerd in een map en gretig bladerde ze deze door. Ze was onder de indruk. Zij verzekerde me dat ik deze kans met beide handen moest grijpen en als het te zwaar zou blijken, kon ik nog altijd naar plan B overschakelen ....
Met een goed gevoel keerde ik terug huiswaarts. Maar toch bleef de twijfel een beetje knagen. De stem van mijn interviewster bleef door mijn hoofd hameren: "Je hebt geen diploma, ik betwijfel of je wel in aanmerking komt ...." Gisteren, laat in de namiddag ... telefoon. De bewuste dame van het secundair diploma. Ik mag op één september de cursus beginnen en ze vroeg me de naam en telefonnummer van mijn trajectbegeleidster, zodat ze deze beslissing officieel kon doorgeven.... Mijn deelname aan die oriëntatieopleiding heeft volgens mij de doorslag gegeven en misschien ook wel hun uitermate gunstig rapport ... Maakt me niet uit. Wat telt is dat ik een tweede kans krijg in het leven. In oktober wordt ik veertig, eindelijk volwassen ...
De cursus is voorbij. Het waren drie fijne maanden die te snel voorbij gevlogen zijn. Ik heb er veel fijne mensen ontmoet en vrienden gemaakt. Dankzij internet en de mogelijkheid tot mailen kunnen we ook makkelijker contact houden. Om niet in een zwart gat te vallen deze zomermaanden heb ik me opgegeven als vrijwilligster in een ouderlingentehuis. Ik kwam als geroepen, zoals overal staat men te springen voor vrijwilligers. Omdat ik een kunstopleiding genoten heb en nogal creatief van aard ben, krijg ik de hobbyclub toevertrouwd.
Hobby - en knutselclub ... In dit rustoord verblijven vooral zwaar zorgbehoeftige en demente bejaarden. Zelfs de besten onder hen, zijn heel beperkt in hun mogelijkheden. Niet alleen lichamelijk, maar vooral mentaal. Deze mensen maken werkjes op kleuterschoolniveau, met als grootste verschil dat kinderen bijleren, maar deze mensen niet meer. Hun hersencellen sterven langzaam af ... Wat enkele maanden geleden voor hun nog in hun bereik lag, kan daarom vandaag niet meer.
Verleden week maakten we heel simpel bloemstukjes: een hortensia, rozen en lavendel die men in een wekpot zette samen met enkele bamboestokjes. Dit kan het kleinste kind zou je zeggen ... Maar sommigen slaagden er zonder hulp niet in. Nadien zijn zo fier op hun bloemstukje, die in de refter op de tafels werden gezet. Soms werd er zelfs gekibbeld, als er twee deelnemers aan dezelfde tafel aten: "Wiens werkstukje mocht er op hun tafel staan?" Net grote kleine kinderen ...
Vandaag gingen we bloemetjes drogen. Sommigen vlogen er enthousiast in, anderen vonden dit werk en werken, dat doen ze niet graag! En daar kwam Fientje. Een klein, gebocheld lachend vrouwtje. Haar korte termijn geheugen was verdwenen. Je vertelde haar hoe ze de bloemetjes van de gedroogde lavendel moest ritsen, halfweg de eerste bloem was het weer vergeten ... Ze moest naar de wc, iemand moet meegaan, wat ze vind haar weg niet meer en halfweg vergeet ze misschien waar ze naartoe ging of waar ze eigenlijk is. Na enkele minuten komt ze terug, maar ze weet niet meer waar ze zat of waar ze mee bezig was. Toch is ze altijd even goed gezind.
Uiteindelijk had ik vormpjes uitgeknipt uit papier. Zij konden er met potlood rond tekenen, zodat we die later kunnen uitknippen om op zelfgemaakte kaarten te plakken. Een zonnetje, ster, hartje, kerstboom ... Oei, dat was al een probleem voor sommigen. En Fientje was haar bril vergeten dus ze zag het ook niet zo goed. Maar dat was nog niet alles. Halfweg het hartje was ze vergeten wat ze al getekend had, of het model was een beetje verschoven en dan begreep ze helemaal niet meer wat ze aan het doen was. Ze kon het niet, zei ze. "Maar jawel." Overtuigde in haar. Ik hield het model vast en wees haar waar ze gebleven was. Haar eerste hartje was klaar. Onbedaarlijk begint ze te schateren. Zo fier was ze. Fientje had een hartje getekend. Daarna nog één, en nog één! Een heel blad vol ...
Tien hartjes stonden er op haar blad. Maar knippen, dat ging niet ... Ik knipte er eentje uit en gaf het haar: "Asjeblief, een hartje dat jij zelf getekend hebt." Je zag haar ogen oplichten. Ze glimlachte en stak het hartje in de zak van haar schort. Ik wist, binnen vijf minuten is ze het al vergeten, maar deze minuut dat ze trots is op zichzelf omdat ze nog iets verwezenlijkt heeft, kunnen ze haar niet meer afpakken. Ze zal het zich niet meer herinneren, maar ik ben ervan overtuigd dat het gevoel blijft hangen ...
Agaath zit een beetje in een dipje. Ze wil stoppen met haar blogje. Ze vind haar talent niet goed genoeg voor blogland, ze heeft maar een heel saai leven, daardoor heeft ze niets te vertellen .... Maar het ergste van al vind ze het jammer dat ze nooit kan reageren op de verhalen van haar favoriete blogschrijvers, door die codes. Zo voelt ze zich een beetje buitengesloten. Nu, die codes kan je uitschakelen. Zo gepiept. En ja, je hebt meer kans op spam, maar is het dat risico niet waard als we zo Agaatje bij ons kunnen houden?
Hierbij roep ik iedereen op, steun ons Agaath, zet die idiote codes uit en steek haar een hart onder de riem.
Van een huilende baby die geen moment zonder zijn mensenmama kon, is prins Enrique de Eerste uitgegroeid tot een ondernemende peuter. Vooral na gisteren... Negen weken oud ... Een cruciale leeftijd voor onze katertjes. De twee broertjes gingen voor de eerste maal naar de poezendokter. Na een ritje in zijn koninklijke koets, gingen we eerst en bezoekje brengen aan landheer Harry. Als een koningszoon betrad Enrique zijn broers eigendom en eiste deze op, na eerst de sanitaire voorzieningen geïnspecteerd te hebben. Heer Harry wist zijn plaats en gunde zijn broer deze aangeboren gunsten. Het natuurlijke gezag dat Enrique uitstraalde was niet te negeren. Wat wil je, met twee pit bulls als persoonlijk leger, is je aanzien toch wel heel wat groter dan met een York als body - gard...
Nadat de grenzen verkend en de regels vastgelegd waren, trokken we naar de dierendokter. Heer harry Carravacho kreeg een lift met de koninklijke koets. Hij was eerst aan de beurt en hij onderging het onderzoek en het bijbehorende prikje als een echte dappere aanvoerder: zonder een kick te geven... Onze stoere kerel woog 900gr. Daarna was Enrique aan de beurt. Nieuwsgierig ging hij op onderzoek uit. Al dat gepotel betekende een beknotting van zijn vrijheid, waar hij niet echt van gedient was. Daarna kreeg hij zomaar, zonder enige toestemming, een naald in zijn vel!. Luid en verontwaardigd protesteerde hij. Hoe zou je zelf zijn, als koningszoon! Onze prins heeft de laatste weken zijn achterstand meer dan ingehaald. Het bewijs: hij woog maar liefst 800gr!!!
Na deze beproeving toog het gezelschap opnieuw naar het landgoed van heer Caravacho. Prins Enrique voelde zich er thuis en hij eigende Harry's kattenbak, Harry's maal en Harry's paal voor zich op. Tegenspraak werd op een dreigend gegrom onthaald. Maar Harry aanvaardde deze voorwaarden. Het was immers een eer dat Zijne Koninklijke Hoogheid zich wilde verlagen tot zijn status! Heer Caravacho nestelde zich in de zachte zetel en deed daar zijn middagdutje.
Thuis gekomen gind Enrique doodmoe slapen. Nadat hij enkele uurtjes later zijn buikje had rondgegeten en de trap voor de eerste keer had beklommen, was het voorgoed gedaan met de rust. Hij speelt, klimt, bijt, krabt, ligt in hinderlagen, maakt gekke bokkensprongen en klimt tegen je blote benen omhoog. Weg is de kleine peuter van die ochtend, die lieve baby die zachtjes op je hand sabbelt en lieve poezenwoordjes fluistert. Wat er vanmiddag ook gebeurt is terwijl ik eventjes boodschappen ging doen, Heer Caravacho heeft geen goede invloed op mijn kleine, lieve Enrique ...
Door eigen ondervinding weet ik hoe lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. En ik ben er heilig van overtuigd dat niet je lichaam moet genezen om een kwaal te overwinnen, maar wel de geest. Begrijp me niet verkeerd, kanker of aids zijn verschrikkelijke dingen die je niet met een therapie bij de psycholoog op één, twee, drie kan genezen. Dan is je lichaam al zover "afgetakeld" dat er drastisch moet ingegrepen worden. Maar dat de onderliggende oorzaak wel psychisch is, daar ben ik nu wel achter. Ik ben geen dokter, alleen een ervaringsdeskundige en ik observeer ...
Migraine, Chronische Vermoeidheid, Fybromialgie (Chronische gewrichtsonstekingen) en zelfs griep ... Allemaal symptomen van een wankel mentaal evenwicht. Jarenlang werd ik rond de kerstdagen geveld door een vervelende griep. Nee, geen kater, ik was in die periode te ziek om te feesten. Sommige jaren bleek ik de feestdagengriep overgeslagen te hebben en kon ik toch deelnemen aan de kunstmatig opgewekte feestelijkheden. Maar gegarandeert dat ik op twee januari doodziek in bed lag. Deze jaarlijkse griep episode is overgegaan toen ik besloot om niet meer deel te nemen aan die opgefokte massahysterie. Ik zet een kerstboom en ik hou van die sfeer, maar dan rustig thuis. Bij mijn man en mijn dierenfamilie.
Mijn moeder leed aan migraine. Niet zomaar migraine, maar de ergste soort die je je maar kan voorstellen. Helse hoofdpijnen, misselijk, braken, geen geluid of licht kunnen verdragen. Huilen en tieren van de pijn ... iedere vrijdagavond begon haar hel tot maandagochtend. Als ik naar school vertrok en mijn vader ging naar zijn werk, herstelde mijn moeder wonderwel. Maar als het drukke weekend in het vooruitzicht kwam, werd ze telkens weer geveld. Ook als er uitstapjes of familiefeestjes gepland werden moesten we telkens op het laatste moment afblazen. Begrafenissen, zelfs die van haar eigen moeder, heeft ze allemaal voorbij moeten laten gaan: migraine.
Samen met mijn herstel aan CVS, is dit begrip tot mij doorgedrongen. Ik realiseer me, ik ben niet genezen. Men geneest niet van CVS of van Fybromialgie. Maar men leert ermee leven, je grenzen respecteren en je er aan te houden. Naar je lichaam leren luisteren en zijn mening respecteren, want je lichaam verteld je waar je grens ligt. Negeer hem, daag hem uit, drijf het te ver en je blokkeert, letterlijk. Je lichaam dwingt je om je problemen in de ogen te kijken. Het zegt je: "Je kan deze situatie niet aan. Stop!" In het begin is hij nog tactisch en beleefd. Met een beetje stresshoofdpijn of spastische darmen als gevolg. Maar je zet door. Je bent sneller moe en je geraakt niet uitgeslapen. Je neemt wat extra vitamienen en je gaat door. Je begint allerlei vage klachten te ontwikkelen zoals: buikpijn, keelpijn, allergieën (lagere weerstand), maag- en darmproblemen, verkoudheid ... Je neemt een aspro en je gaat verder. Nu begint het lichaam te protesteren. Al jaren krijg je alarmsignalen, maar je wil het niet herkennen. Dus door de eerste de beste griep die je tegen komt, wordt je geveld. Nu ben je gedwongen om een tijdje het bed te houden. Maar lang leve de moderne geneeskunde! Je slikt tonnen antibiotica en binnen enkele dagen ben je weer op de been. Dus als een buldozer gaan we door...
Dit kan je nog enkele jaren volhouden. Daarna krijg je ernstige klachten die veroorzaakt worden door bijvoorbeeld een hoge bloeddruk, hoge cholesterol, vreemde celontwikkelingen in je lichaam ... Noem maar op. Maar je negeert het. Je hebt geen tijd. Druk, druk druk ... Tot het te laat is. Met een hartinfarct, hersenbloeding of soms zelfs kanker tot gevolg. Al of niet fataal....
Twee maanden geleden overleed mijn schoonvader. Zijn vrouw, die nooit in een ziekenhuis komt of naar begrafenissen gaat, zelfs het kerkhof waar haar moeder begraven ligt bezoekt ze nooit omdat ze dat niet aankan (te gevoelige natuur), werd nu gedwongen om haar dagen in het ziekenhuis te slijten en de begrafenis van haar man te regelen en bij te wonen op de eerste rij. Wat ze met veel verdriet en liefde heeft gedaan. Zij is de oudste van een groot gezin. Haar jongste zus vocht al jaren tegen kanker. Drieëntwintig jaar geleden werd er borstkanker bij haar vastgesteld. Ondanks een amputatie, nabehandeling en halfjaarlijkse controles zaaide de kanker uiteindelijk toch uit. Haar grootste angst werd werkelijkheid. Terminaal. Een jarenlange chemokuur rok haar leven en haar lijden. Vorig jaar voorspelde men al dat ze kerstmis niet zou halen. Mijn schoonouders gingen haar, voor de laatste keer veronderstelden ze, opzoeken. Maar ze haalde kerstmis, nieuwjaar, pasen ... Ze heeft zelfs haar kerngezonde schoonbroer overleeft!
Afgelopen vrijdag werd ze naar Leuven gebracht en ze zou niet meer naar huis terugkeren. De volgende dag ging ik even bij mijn schoonmoeder op bezoek. Een week eerder had ze alle moed verzamelt en toch een bezoekje aan haar doodzieke, afgetakelde zusje gebracht. Ze vertelde me net dat ze ieder moment een telefoontje verwachtte met het slechte nieuws. Op dat moment ging de telefoon. Haar jongste zus was overleden ...
Morgen wordt ze begraven. Mijn schoonmoeder zou er met een nog levende broer en zus naartoe rijden. Maar haar lichaam heeft anders beslist. Eén onoplettend moment. Ze viel, een lelijke val. Haar hele lichaam is gekneusd. Nu ligt ze in het ziekenhuis. Dagenlang verplichte platte rust of de toestand zou wel eens ernstig kunnen worden. Ver gezocht denk je? Misschien. Maar een feit is: ik denk anders en observeer, waardoor ik andere verbindingen leg. En voor mij is het duidelijk: lichaam en geest hebben een vreemd gevoel voor humor ...
Assertiviteitscursus ... Tegen alle verwachtingen in heb ik nog een leven buiten het bloggen. Hoe vreemd het ook mag klinken. En één van die facetten is leren. Ik ben verslaafd aan leren en studeren. Mijn honger naar kennis is onverzadigbaar. Op aanraden van de VDAB ben ik in maart met een oriëntatiecursus begonnen, wat me geen windeieren heeft gelegd. Eén van de onderdelen van deze cursus is assertiviteit.
Voornamelijk de theorie hier achter. De praktijk is aan ons, in onze vrije tijd. En of het werkt! Vraag maar aan Agaath! En mijn man natuurlijk, die deze fase met engelengeduld ondergaat. Maar vandaag kregen we een praktijkoefening. Twee aan twee tegenover elkaar staan en dichter naar elkaar toe komen om onze persoonlijk grens af te tasten. Mijn klasgenoot stond een meter van mij af en dat vond ik al dicht genoeg. Zij zette een stap dichter en ... ik zette het op een lopen. Letterlijk. Ik schrok van mijn eigen reactie.
Ik ben niet tuk op lichamelijk contact en drukte kan ik helemaal niet verdragen. (Asperger) Maar dit had ik echt niet verwacht. De vrouw zette een stap in mijn richting en ik deinsde onmiddellijk achteruit. Zonder nadenken. Puur instinct. Nu moet ik er wel bijvermelden dat ik heel goed kan opschieten met deze bewuste vrouw. Ik durf mij er stilletjes aan te wagen haar een "vriendin" te noem en ik deel deze titel niet snel uit. Deze vriendin liet het daar niet bij (ik denk dat ze stiekem een beetje genoot van deze macht) en kwam me achterna. Echt, ik werd zot en bleef achteuit gaan. Tot ik het niet meer aankon en door de klas holde. En dat triggert het jachtinstinct natuurlijk (bij mensen net zo goed als bij dieren.)Uiteindelijk heb ik een stoel tussen ons gezet om de afstand "veilig" te houden.
De lerares heeft een eind aan de achtervolging gemaakt door te zeggen dat mijn grens gerespecteerd moet worden. Oef ... Maar ik begrijp mezelf niet. Waarom hecht ik zo'n belang aan die persoonlijke ruimte. Waarom raakte ik in paniek? Waarom zei ik niet gewoon stop, maar ging ik aan de haal. Ik ben normaal gezien geen angsthaas. Meestal ga ik op het gevaar af. Mogelijke inbreker, stalker, rondzwervende honden ... Noem maar op. Maar een vriendin die één stap te dicht naar me toe komt en ik ga er als een haas vandoor...
Ik hou van schrijven, mijn gedachten toevertrouwen aan het witte scherm. Via dit blog heb ik mijn trouwe schare aan lezers, wat me aanspoort om nog meer te schrijven. Mensen zeggen me dat ik me te veel bloot geef, maar is dat niet de essentie van iedere kunstvorm? Jezelf bloot geven? Hoe kan er anders een spatje gevoel inkruipen? En dat gevoel is dàt beetje meerwaarde.
Dat gevoel speelt mij de laatste tijd parten. Dat doet het wel meer met mij. Ik wil hier gewoon mijn ding doen, niet meer, niet minder. En misschien hier en daar enkele gelijkgestemde zielen ontmoeten. Ik ben een kabbelend beekje en daar hou ik van. Ik waag me niet graag in woelige waters, maar meestal kom ik er op de één of andere manier wel in terecht. Als kind heb ik me ertegen verzet, maar de laatste jaren liet ik me op die stroom meevoeren. Uit overlevingsdrang. Ik was gewoon niet sterk genoeg meer om terug te vechten. Maar daarin is verandering gekomen. Als het nodig is, zwem ik tegen de stroom in, om opnieuw mijn voortkabbelend beekje te bereiken.
Ik ben onvrijwillig in deze wilde stroom meegevoerd. Ik zag een drenkeling en wilde hem helpen. Ik heb me laten meesleuren, maar gelukkig is deze rivier ondertussen iets kalmer geworden. De drenkeling is veilig op het droge en ik keer dus terug naar mijn vertrouwde beekje...
Het plezier van het schrijven ontglipte mij. Dat wil ik terug vinden, in alle rust. Dus lieve lezers, je bent welkom in mijn kalme wateren, maar bevuil het asjeblief niet. Niet met woorden, daden of slechte bedoelingen.
Ze is een beetje anders dan anderen. Daarom ging ze naar een speciale school. Maar zelfs op die speciale school hoorde ze er niet bij. Ze werd uitgestoten, uitgescholden en gepest. Niet alleen door de leerlingen. Ze werd kwaad. Niet zomaar kwaad, maar woest. Ze kende haar eigen kracht niet en deed mensen pijn. De pesterijen werden alleen maar erger, maar nu onderhuids. Niet meer zichtbaar voor anderen. Ze werd stil en nors, maar in zichzelf huilde ze.
Nu is ze een volwassen vrouw. Uiterlijk ... In haar binnenste blijft ze een kind. Ze voelt zich het beste onder kinderen. De maatschappij eist van haar dat ze gaat werken, zoals iedere volwassene. Zij wil met kindjes werken, ze kan immers goed met kindjes omgaan! Iedereen is het daar mee eens. Haar moeder, haar vader, haar grote en heel slimme zus en de buurvrouw. Op haar kindjes mag ze af en toe passen. En grote zus heeft ook pas een kindje. Een baby nog, met roze wangetjes en grote blauwe ogen die je zo eerlijk aankijken. Van hen heeft ze niets te duchten. Zij houden van haar en zij van hen. Ze wil doodgraag met kindjes werken.
Af en toe moet ze op sollicitaitegesprek. De meneren en mevrouwen zijn heel vriendelijk en geïnteresseerd schrijven ze haar gegevens op. Tot op het moment dat ze horen dat ze naar een speciale school is geweest. Iedereen kent die school. Iedereen kijkt haar vreemd aan als ze het horen. Alsof ze achterlijk is. Maar ze is helemaal niet achterlijk! Ze kan niet zo goed rekenen en ze leest het liefst kinderboekjes. De volwassenboekjes zijn niet leuk en veel te moeilijk. Maar ze wil met kindjes werken, dus dat is toch geen probleem?
Ze is bijna drie jaar van school af en nog altijd vind ze nergens werk. Het is niet haar schuld! Maar van die stomme school. Ze heeft de moed al lang opgegeven. Ze is best gelukkig zo, veilig bij moeder thuis en af en toe mag ze op de kindjes van de buurvrouw passen en nu het babietje van grote zus wat groter is, mag ze ook af en toe op haar passen. Maar nu moet ze van een mevrouw terug naar school, anders krijgt ze geen geld meer. Ze haat school. School doet haar denken aan verdriet en pijn ... Maar ze moet. Ze huilt, zeurt en wordt kwaad, maar niets helpt. Moeder is vastbesloten. Maar moeder is ook bezorgd, ze ziet dat in haar ogen. Moeder denkt dat ze het niet merkt, maar ze is niet achterlijk! Ze kan alleen niet zo goed rekenen. Maar dat is ook de schuld van die stomme school, want ze hebben het haar nooit geleerd.
De eerste dag op die nieuwe school. Het is eigenlijk geen school, heeft de mevrouw uitgelegd. Het is gewoon een gebouw met grote mensen zoals zij, die allemaal geen werk kunnen vinden. "Zijn die ook allemaal naar een speciale school geweest?" Vroeg ze aan de mevrouw. Maar de mevrouw zei van niet. Ook slimme mensen vinden soms geen werk.Ze is bang. Als ze haar fiets in de fietsenstalling zet, zoals haar moeder het heeft gezegd, komt er een mevrouw op een brommertje aan. Zij komt ook naar de school. Ze begint te praten, maar ze durft niets terug zeggen. Ze kijkt naar de grond en loopt snel door. Maar die mevrouw gaat met haar mee, want zij moet ook naar de les! De eerste les viel wel mee. Ze ontmoette er een meisje dat ook naar die speciale school is geweest. Zij zat wel in een andere klas, maar zij heeft haar nooit pijn gedaan. Ze denkt dat ze een vriendinnetje heeft. Voor de eerste keer! Mischien is deze school zo slecht nog niet.
Ze moet op gesprek bij een belangrijke mevrouw. Zij vraagt haar wat ze later wil worden. Ze vertelt haar dat ze met kindjes wil werken, want daar is ze goed in.Maar de mevrouw zegt dat ze dat niet kan. Ze zegt dat ze bij oude mensen moet gaan poetsen, enzo! Maar ze wil niet bij oude mensen gaan poetsen! Ze wil met kindjes werken. De mevrouw vertelt nog meer, maar ze hoort haar niet meer. Ze wil hier zo snel mogelijk buiten. Dadelijk moet ze huilen en ze wil niet dat die mevrouw dat ziet. De mevrouw heeft haar pijn gedaan! Maar ze wil dt niet laten merken. Als ze terug in de klas kom, vragen de anderen hoe het is geweest. Ze wordt boos en vertel hen alles, waarna ze toch begin te huilen. Maar zij troosten haar. Ze zeggen haar dat ze moet doen wat ze graag doet, dat die mevrouw haar niet kan dwingen om bij oude mensen te poetsen. Ze is een beetje gerustgesteld...
Gisteren was het haar verjaardag. Ze werd tweeëntwintig jaar! Ze is al heel groot. Vol ...wassen noemt haar papa dat. Ze heeft nog nooit een verjaaragsfeestje gehad, want ze had geen vriendinnen om uit te nodigen. Haar moeder heeft haar geholpen om een cake te bakken om op school te trakteren. Ze was zo opgewonden om die dag naar school te gaan! Ze had die cake heel voorzichtig in een doos en zo in haar tas gestoken. Wat zal de klas ervan zeggen!. Iedere ochtend rijdt ze samen met haar nieuwe vriendin op de fiets naar de les. Maar net vandaag is ze te laat! En ze wil ook nog een omweg maken, omdat ze haar spreekbeurt nog moet oefenen. Ze zeg niets en gunt haar dit plezier. Het is haar verjaardag, een hele speciale dag en ze is heel goed gezind. Niets kan haar kwaad maken. Ook die vervelende mevrouw niet!
Vreemd, er staat niemand buiten te wachten. Normaal wacht iedereen op elkaar voor de deur. Ze gaan naar binnen en boven in de klas hoort ze al opgewonden stemmen. Halfweg de trap houdt één van de vrouwen uit de les hun tegen. Ze mogen nog niet verder. Haar vriendin zegt dat die vervelende mevrouw al boven is. Ze draait zich onmiddellijk om en gaat terug naar buiten. Ze wacht wel tot ze weg is. Na tien minuten is de kust veilig en mogen ze naar boven komen. Het is heel stil in de klas. Ze hoort een beetje gegiechel, maar ze stoort zich er niet aan. Aan de deur ziet ze balonnen hangen en als ze de klas binnenkomt gooien ze slingers over haar hoofd en staan ze te toeteren en te juichen. De hele klas is versierd! En ze hebben kadootjes en een verjaardagskaart ook! Een echt feestje, speciaal voor haar! Ze kreeg boeken over kindjes en een klein beertje! Ze was zo gelukkig! Haar moeder moest huilen toen ze het haar vertelde. Ze was heel blij voor haar dochter. En zij heeft zich in de zetel genesteld met haar nieuwe boeken en haar verjaardagskaart...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Gevangen in duisternis. Opgejaagd door herinneringen. Verwarrende beelden die hem achtervolgen tijdens de lange nachten. Slapeloze nachten. Eindeloos gekweld door de film die tegen zijn oogleden afspeelt. Hij opent zijn ogen op zoek naar verlichting, maar in de plaats daarvan vind hij niets dan de zware duisternis die zijn ziel verslind. Dit moet de hel zijn. De hel op aarde. 
Het is officieel. Ik wordt op één september toegelaten aan de opleiding "Maatschappelijk Werk". Het waren enkele spannende dagen na mijn intakegesprek, wat tegenwoordig heel populair blijkt te zijn ... Je mag bij wijze van spreken nog geen scheet laten of je moet een intakegesprek ondergaan. 
De cursus is voorbij. Het waren drie fijne maanden die te snel voorbij gevlogen zijn. Ik heb er veel fijne mensen ontmoet en vrienden gemaakt. Dankzij internet en de mogelijkheid tot mailen kunnen we ook makkelijker contact houden. Om niet in een zwart gat te vallen deze zomermaanden heb ik me opgegeven als vrijwilligster in een ouderlingentehuis. Ik kwam als geroepen, zoals overal staat men te springen voor vrijwilligers. Omdat ik een kunstopleiding genoten heb en nogal creatief van aard ben, krijg ik de hobbyclub toevertrouwd.
Van een huilende baby die geen moment zonder zijn mensenmama kon, is prins Enrique de Eerste uitgegroeid tot een ondernemende peuter. Vooral na gisteren... Negen weken oud ... Een cruciale leeftijd voor onze katertjes. De twee broertjes gingen voor de eerste maal naar de poezendokter. Na een ritje in zijn koninklijke koets, gingen we eerst en bezoekje brengen aan landheer Harry. Als een koningszoon betrad Enrique zijn broers eigendom en eiste deze op, na eerst de sanitaire voorzieningen geïnspecteerd te hebben. Heer Harry wist zijn plaats en gunde zijn broer deze aangeboren gunsten. Het natuurlijke gezag dat Enrique uitstraalde was niet te negeren. Wat wil je, met twee pit bulls als persoonlijk leger, is je aanzien toch wel heel wat groter dan met een York als body - gard...
Door eigen ondervinding weet ik hoe lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. En ik ben er heilig van overtuigd dat niet je lichaam moet genezen om een kwaal te overwinnen, maar wel de geest. Begrijp me niet verkeerd, kanker of aids zijn verschrikkelijke dingen die je niet met een therapie bij de psycholoog op één, twee, drie kan genezen. Dan is je lichaam al zover "afgetakeld" dat er drastisch moet ingegrepen worden. Maar dat de onderliggende oorzaak wel psychisch is, daar ben ik nu wel achter. Ik ben geen dokter, alleen een ervaringsdeskundige en ik observeer ...
Assertiviteitscursus ... Tegen alle verwachtingen in heb ik nog een leven buiten het bloggen. Hoe vreemd het ook mag klinken. En één van die facetten is leren. Ik ben verslaafd aan leren en studeren. Mijn honger naar kennis is onverzadigbaar. Op aanraden van de VDAB ben ik in maart met een oriëntatiecursus begonnen, wat me geen windeieren heeft gelegd. Eén van de onderdelen van deze cursus is assertiviteit.
Ik hou van schrijven, mijn gedachten toevertrouwen aan het witte scherm. Via dit blog heb ik mijn trouwe schare aan lezers, wat me aanspoort om nog meer te schrijven. Mensen zeggen me dat ik me te veel bloot geef, maar is dat niet de essentie van iedere kunstvorm? Jezelf bloot geven? Hoe kan er anders een spatje gevoel inkruipen? En dat gevoel is dàt beetje meerwaarde.
Ze is een beetje anders dan anderen. Daarom ging ze naar een speciale school. Maar zelfs op die speciale school hoorde ze er niet bij. Ze werd uitgestoten, uitgescholden en gepest. Niet alleen door de leerlingen. Ze werd kwaad. Niet zomaar kwaad, maar woest. Ze kende haar eigen kracht niet en deed mensen pijn. De pesterijen werden alleen maar erger, maar nu onderhuids. Niet meer zichtbaar voor anderen. Ze werd stil en nors, maar in zichzelf huilde ze.
