Assertiviteitscursus ... Tegen alle verwachtingen in heb ik nog een leven buiten het bloggen. Hoe vreemd het ook mag klinken. En één van die facetten is leren. Ik ben verslaafd aan leren en studeren. Mijn honger naar kennis is onverzadigbaar. Op aanraden van de VDAB ben ik in maart met een oriëntatiecursus begonnen, wat me geen windeieren heeft gelegd. Eén van de onderdelen van deze cursus is assertiviteit.
Voornamelijk de theorie hier achter. De praktijk is aan ons, in onze vrije tijd. En of het werkt! Vraag maar aan Agaath! En mijn man natuurlijk, die deze fase met engelengeduld ondergaat. Maar vandaag kregen we een praktijkoefening. Twee aan twee tegenover elkaar staan en dichter naar elkaar toe komen om onze persoonlijk grens af te tasten. Mijn klasgenoot stond een meter van mij af en dat vond ik al dicht genoeg. Zij zette een stap dichter en ... ik zette het op een lopen. Letterlijk. Ik schrok van mijn eigen reactie.
Ik ben niet tuk op lichamelijk contact en drukte kan ik helemaal niet verdragen. (Asperger) Maar dit had ik echt niet verwacht. De vrouw zette een stap in mijn richting en ik deinsde onmiddellijk achteruit. Zonder nadenken. Puur instinct. Nu moet ik er wel bijvermelden dat ik heel goed kan opschieten met deze bewuste vrouw. Ik durf mij er stilletjes aan te wagen haar een "vriendin" te noem en ik deel deze titel niet snel uit. Deze vriendin liet het daar niet bij (ik denk dat ze stiekem een beetje genoot van deze macht) en kwam me achterna. Echt, ik werd zot en bleef achteuit gaan. Tot ik het niet meer aankon en door de klas holde. En dat triggert het jachtinstinct natuurlijk (bij mensen net zo goed als bij dieren.)Uiteindelijk heb ik een stoel tussen ons gezet om de afstand "veilig" te houden.
De lerares heeft een eind aan de achtervolging gemaakt door te zeggen dat mijn grens gerespecteerd moet worden. Oef ... Maar ik begrijp mezelf niet. Waarom hecht ik zo'n belang aan die persoonlijke ruimte. Waarom raakte ik in paniek? Waarom zei ik niet gewoon stop, maar ging ik aan de haal. Ik ben normaal gezien geen angsthaas. Meestal ga ik op het gevaar af. Mogelijke inbreker, stalker, rondzwervende honden ... Noem maar op. Maar een vriendin die één stap te dicht naar me toe komt en ik ga er als een haas vandoor...
We zullen het maar op Asperger steken zeker ...
Reacties op bericht (4)
20-06-2007
Misschien....
is die vriendin van de assertiviteitstraining wel "Lesbisch"...en voelde je dat aan...instinctief..".maken dat ik weg ben...anders heb ik prijs."..begrijp je. Als ze na je terugtrekken (is niet voor het zingen de kerk uit...dat is iets anders) nog even vriendelijk is ...zal ze wel hetero zijn. Zeg eens tegen Huismusje dat "staard " niet met een d maar met dt moet geschreven worden...(ha,ha, die mus toch...een simpele "t" natuurlijk) An , zeg als de training is afgelopen....want dat moet ik stillekes aan beginnen opletten wat ik schrijf of ik krijg de volle lading. Fred.
20-06-2007 om 09:42
geschreven door fred
19-06-2007
misschien
heb je nog meer tijd nodig voordat je "de stoel" tussen jou en je vriendin kunt weghalen. Lichamelijk contact is altijd moeilijk voor mensen met Asperger of ASS. En dat je je vriendin graag ziet daar ben ik zeker van , beschouw het als een vriendschap die nog steeds groeit ; en wat is mooier dan zo iets.
Groetjes,
Merel
19-06-2007 om 15:52
geschreven door merel
*
Het 'Aspergersyndroom' zal ongetwijfeld een rem op je leven zetten in sommige voorvallen of toestanden, maar Fiep, verdriet zet ook een rem op je leven. Ik heb jarenlang mensen op afstand gehouden, enkel maar uit zelfbehoud. Jarenlang heb ik er ook over gedaan om een beetje toenadering toe te laten en het is me gelukt, echter niet zonder vallen en opstaan en teleurstellingen. Hoe ouder ik wordt, hoe beter ik mij in mijn vel schijn te voelen, ik moet niet meer zo nodig, begrijp je. Misschien dat jij dit ook gaandeweg kan leren, een blogje is daar al een grote hulp in. Je kan je ei kwijt, maar dan wel veilig vanuit je eigen nestje, op afstand. Hopelijk staard de vriendin zich niet blind op de stoel tussen jullie en is ze begripvol naar jou toe.
19-06-2007 om 14:38
geschreven door huismusje/troubadoerke
soms.....
sta ik 's morgens op...en heb ik pijn hier, pijn daar. Soms sta ik ' s morgen op...en zou ik alles kunnen...werken als de beste, plezier maken als de beste, vrijen als de beste...noem maar op... De dag dat ik op een morgen "niets" meer voel....is het waarschijnlijk met mij gedaan. Als je het zo bekijkt An , heeft zelfs de "slechtste" morgen nog iets positief...als je maar "iets" voelt dan ben je er nog...Je bent niet alleen hoor...die zich regelmatig niet goed in zijn vel voelt. Maar niemand hoeft je hier door uit je lood te slaan. Groetjes, Fred.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
