Ze is een beetje anders dan anderen. Daarom ging ze naar een speciale school. Maar zelfs op die speciale school hoorde ze er niet bij. Ze werd uitgestoten, uitgescholden en gepest. Niet alleen door de leerlingen. Ze werd kwaad. Niet zomaar kwaad, maar woest. Ze kende haar eigen kracht niet en deed mensen pijn. De pesterijen werden alleen maar erger, maar nu onderhuids. Niet meer zichtbaar voor anderen. Ze werd stil en nors, maar in zichzelf huilde ze.
Nu is ze een volwassen vrouw. Uiterlijk ... In haar binnenste blijft ze een kind. Ze voelt zich het beste onder kinderen. De maatschappij eist van haar dat ze gaat werken, zoals iedere volwassene. Zij wil met kindjes werken, ze kan immers goed met kindjes omgaan! Iedereen is het daar mee eens. Haar moeder, haar vader, haar grote en heel slimme zus en de buurvrouw. Op haar kindjes mag ze af en toe passen. En grote zus heeft ook pas een kindje. Een baby nog, met roze wangetjes en grote blauwe ogen die je zo eerlijk aankijken. Van hen heeft ze niets te duchten. Zij houden van haar en zij van hen. Ze wil doodgraag met kindjes werken.
Af en toe moet ze op sollicitaitegesprek. De meneren en mevrouwen zijn heel vriendelijk en geïnteresseerd schrijven ze haar gegevens op. Tot op het moment dat ze horen dat ze naar een speciale school is geweest. Iedereen kent die school. Iedereen kijkt haar vreemd aan als ze het horen. Alsof ze achterlijk is. Maar ze is helemaal niet achterlijk! Ze kan niet zo goed rekenen en ze leest het liefst kinderboekjes. De volwassenboekjes zijn niet leuk en veel te moeilijk. Maar ze wil met kindjes werken, dus dat is toch geen probleem?
Ze is bijna drie jaar van school af en nog altijd vind ze nergens werk. Het is niet haar schuld! Maar van die stomme school. Ze heeft de moed al lang opgegeven. Ze is best gelukkig zo, veilig bij moeder thuis en af en toe mag ze op de kindjes van de buurvrouw passen en nu het babietje van grote zus wat groter is, mag ze ook af en toe op haar passen. Maar nu moet ze van een mevrouw terug naar school, anders krijgt ze geen geld meer. Ze haat school. School doet haar denken aan verdriet en pijn ... Maar ze moet. Ze huilt, zeurt en wordt kwaad, maar niets helpt. Moeder is vastbesloten. Maar moeder is ook bezorgd, ze ziet dat in haar ogen. Moeder denkt dat ze het niet merkt, maar ze is niet achterlijk! Ze kan alleen niet zo goed rekenen. Maar dat is ook de schuld van die stomme school, want ze hebben het haar nooit geleerd.
De eerste dag op die nieuwe school. Het is eigenlijk geen school, heeft de mevrouw uitgelegd. Het is gewoon een gebouw met grote mensen zoals zij, die allemaal geen werk kunnen vinden. "Zijn die ook allemaal naar een speciale school geweest?" Vroeg ze aan de mevrouw. Maar de mevrouw zei van niet. Ook slimme mensen vinden soms geen werk.Ze is bang. Als ze haar fiets in de fietsenstalling zet, zoals haar moeder het heeft gezegd, komt er een mevrouw op een brommertje aan. Zij komt ook naar de school. Ze begint te praten, maar ze durft niets terug zeggen. Ze kijkt naar de grond en loopt snel door. Maar die mevrouw gaat met haar mee, want zij moet ook naar de les! De eerste les viel wel mee. Ze ontmoette er een meisje dat ook naar die speciale school is geweest. Zij zat wel in een andere klas, maar zij heeft haar nooit pijn gedaan. Ze denkt dat ze een vriendinnetje heeft. Voor de eerste keer! Mischien is deze school zo slecht nog niet.
Ze moet op gesprek bij een belangrijke mevrouw. Zij vraagt haar wat ze later wil worden. Ze vertelt haar dat ze met kindjes wil werken, want daar is ze goed in.Maar de mevrouw zegt dat ze dat niet kan. Ze zegt dat ze bij oude mensen moet gaan poetsen, enzo! Maar ze wil niet bij oude mensen gaan poetsen! Ze wil met kindjes werken. De mevrouw vertelt nog meer, maar ze hoort haar niet meer. Ze wil hier zo snel mogelijk buiten. Dadelijk moet ze huilen en ze wil niet dat die mevrouw dat ziet. De mevrouw heeft haar pijn gedaan! Maar ze wil dt niet laten merken. Als ze terug in de klas kom, vragen de anderen hoe het is geweest. Ze wordt boos en vertel hen alles, waarna ze toch begin te huilen. Maar zij troosten haar. Ze zeggen haar dat ze moet doen wat ze graag doet, dat die mevrouw haar niet kan dwingen om bij oude mensen te poetsen. Ze is een beetje gerustgesteld...
Gisteren was het haar verjaardag. Ze werd tweeëntwintig jaar! Ze is al heel groot. Vol ...wassen noemt haar papa dat. Ze heeft nog nooit een verjaaragsfeestje gehad, want ze had geen vriendinnen om uit te nodigen. Haar moeder heeft haar geholpen om een cake te bakken om op school te trakteren. Ze was zo opgewonden om die dag naar school te gaan! Ze had die cake heel voorzichtig in een doos en zo in haar tas gestoken. Wat zal de klas ervan zeggen!. Iedere ochtend rijdt ze samen met haar nieuwe vriendin op de fiets naar de les. Maar net vandaag is ze te laat! En ze wil ook nog een omweg maken, omdat ze haar spreekbeurt nog moet oefenen. Ze zeg niets en gunt haar dit plezier. Het is haar verjaardag, een hele speciale dag en ze is heel goed gezind. Niets kan haar kwaad maken. Ook die vervelende mevrouw niet!
Vreemd, er staat niemand buiten te wachten. Normaal wacht iedereen op elkaar voor de deur. Ze gaan naar binnen en boven in de klas hoort ze al opgewonden stemmen. Halfweg de trap houdt één van de vrouwen uit de les hun tegen. Ze mogen nog niet verder. Haar vriendin zegt dat die vervelende mevrouw al boven is. Ze draait zich onmiddellijk om en gaat terug naar buiten. Ze wacht wel tot ze weg is. Na tien minuten is de kust veilig en mogen ze naar boven komen. Het is heel stil in de klas. Ze hoort een beetje gegiechel, maar ze stoort zich er niet aan. Aan de deur ziet ze balonnen hangen en als ze de klas binnenkomt gooien ze slingers over haar hoofd en staan ze te toeteren en te juichen. De hele klas is versierd! En ze hebben kadootjes en een verjaardagskaart ook! Een echt feestje, speciaal voor haar! Ze kreeg boeken over kindjes en een klein beertje! Ze was zo gelukkig! Haar moeder moest huilen toen ze het haar vertelde. Ze was heel blij voor haar dochter. En zij heeft zich in de zetel genesteld met haar nieuwe boeken en haar verjaardagskaart...
Reacties op bericht (4)
18-06-2007
zo'n mooi verhaal
bravo fiep
je verhaal is een speciale vermelding waard. heel goed geschreven, met korte, levendige zinnen en juist genoeg inhoudelijke details om de intense boodschap over te brengen.
laten we in ons hart plaatsruimen voor het anders zijn, voor de fragiliteit, voor de liefde.
mvg
yasmin
18-06-2007 om 07:13
geschreven door yasmin
17-06-2007
Woorden
die me diep raken, ontroeren, kwaad maken om de pijn die mensen mede-mensen aandoen... Liefs!
17-06-2007 om 20:19
geschreven door Tatanka Yotanka
Tja, Fiepje....
inderdaad, zoals Merel schrijft ontroerend geschreven maar het blijft toch wel even naar lucht happen en bij onze "normaliteit (?) even stilstaan in dankbaarheid. Liefs
17-06-2007 om 19:27
geschreven door Titipoes
16-06-2007
hey Fiep
hoe ontroerend mooi geschreven. Wens ze van mij ook nog een gelukkige verjaardag
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
