Mama was de hele op stap. Enriques buikje rammelde. Lotje had alle brokjes opgegeten en het lekkere vlees zat al lang in Enriques buikje. Maar nu was het buikje helemaal leeg. Papa let niet op de eetbakjes. Dat is mama's werk. Enrique sprong op het bed, waar tante Phoebe al een tukje lag te doen. Hij beet in haar neus en haar staart. Dat lukt altijd om zo haar aandacht te trekken. Na een half uurtje stoeien vielen ze samen in slaap. Enrique lekker knus tussen de grote voorpoten van tante ...
Het werd avond, mamma was nog altijd niet thuis. En de bakjes bleven leeg. Enrique ging dan maar zelf op zoek. Hij springt op de keukenstoel, klimt op de leuning en geraakt zo op het aanrecht. In de potjes van zijn grote zussen vind hij nog enkele brokjes. Maar hij wil vlees! Het wordt nu toch echt wel tijd. Zijn buikje begint te knagen. Papa begint te rammelen met allerlei potten. Maar hij zet het hongerig katertje terug op de grond, zonder vleesje! Luid protesteert hij, maar papa begrijpt hem niet. Enrique begint hem voor de voeten te lopen, maar ook dat helpt niet. Een grote, zware voet dat zijn kleine voetje verpletterd is het enige resultaat. Luid krijsend vlucht hij achter de zetel en valt uiteindelijk terug in slaap.
De deur wordt geopend en daar is mamma. Joepie!!! Eindelijk vleesje! Mama aait hem over zijn hoofdje en knuffelt hem. Verwachtingsvol huppelt hij haar achterna. Maar ze ploft in de zetel terwijl ze maar blijft praten tegen papa, die ondertussen tante Phoebe en bompa Vinnie te eten geeft. Onsmakelijke brokken, maar het is beter dan niets! Enrique wacht nog altijd. Mama en papa zitten in de zetel en letten niet op hem. Hij klimt opnieuw op het aanrecht, waar allerlei interessante luchtjes vandaan komen. Hij gaat op onderzoek uit en hij vind een pannetje met rode saus. Voorzichtig likt hij eraan. Hij steunt een beetje onhandig op het pannetje en voor hij het weet belandt hij met pan en al op de grond, met de tomatensaus boven op hem. Het pannetje maakt een hels lawaai en snel vlucht hij naar zijn mama. Maar papa krijgt hem tijdens zijn vlucht te pakken.
Mama giert het uit van de pret. Ze neemt de kleine deugniet over en gaat naar de badkamer. Met een grote straal water spuit ze hem nat en begint hem te wassen. Dit was echt niet naar Enriques zin. Zo nat, en daarna spuit ze er nog smurrie overheen ook. Die ruikt wel heel aangenaam, moet hij toegeven. Maar toch wil hij zich zo vlug mogelijk uit de voeten maken. Maar mama is een beetje sneller en houdt hem heel stevig vast. Na het natte bad wikkelt ze hem in een zachte handdoek en begint hem droog te wrijven, terwijl ze zachte, lieve woordjes tegen hem fluistert. Enrique wordt er slaperig van.
Na het bad staat papa al met dweil en emmer klaar. De keuken lijkt op een scene uit een goedkope hororfilm. Overal waar je kijkt, vind je spatten rood spul. Mama begint grinnikend te poetsen, waarna ze de eetbakjes gaat inspecteren. Ze had het kunnen denken. Helemaal leeg! Vlug haalt ze een nieuw blik kattenvlees tevoorschijn en vult Enriques bakje. Spinnend begint hij te eten en in en mum van tijd is het vleesje op. Mama streelt hem en geeft hem nog een beetje extra, zodat hij straks weer lekker fit is om de boel opnieuw op stelten te zetten....
Even een update over onze kleinste telg: Enrique. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets over onze koningszoon vermeld heb. Maar hij groeit en bloeit. Phoebe is niet langer onze spring in't veld, ons onvermoeibaar, lichtjes aan ADHD lijdend meisje. Het jonge hondje dat snakte naar een beetje leven in huis. Jong bloed om mee te ravotten en te spelen. Wat zal ze nu een spijt hebben van die wens. Want zelfs zij is haar jonge broertje soms meer dan moe.
Ze is dol op hem. Ze slapen samen, spelen samen en knuffelen samen. Zij, de stoere Amstaff en hij, het iets te kleine en beetje achterlijke katertje. Ruim drie maanden oud is hij nu en hij heerst over het gezin. Hij is de prins die bij iedere gril bediend wil worden. Hij duld geen tegenspraak. Hij heeft geen geduld. Hij wil het NU en ONMIDDELLIJK!!! Agaath noemt hem een tiran, ik noem hem een natuurlijke leider, zoals het een koningszoon betaamt.
Speelgoed accepteert hij niet. Op dat gebied is hij heel goedkoop. Hij geeft de voorkeur aan net dat potlood waar ik mee bezig bent, dát boek dat ik aan het lezen ben, dát bolletje garen waar ik mee aan't borduren ben ... Zijn krabpaal? Geen interesse. Tot ik er mijn knutselspullen opleg. Plots is dat zijn geliefde plekje. Het bed, waar hij de hele middag languit op ligt te slapen, naast zijn hofdame: Phoebe. De schommelstoel wat Liesls geliefkoosde slaapplekje was ... Was ...het is ondertussen ingepalmd. Liesl heeft een nieuw plekje gevonden en de schommelstoel is niet langer meer gewild.
Lotje wordt onvermoeibaar achtervolgd door dat klein gedrocht. Boos blazend maakt ze zich uit de voeten, vrolijk gevolgd door vier dartele pootjes. Ze deelt enkele meppen uit, Enrique kijkt even verbaasd maar vervolgd al vlug een nieuwe weg. Ander kattekwaad, meer plekjes te ontdekken. Al valt dat ontdekken wel mee. Hij springt of klimt heel weinig. Op de stoel of de zetel. Het bed en sinds kort geraakt hij soms op het aanrecht. Voor de rest is hij niet echt avontuurlijk aangelegd. Onze twee meisjes waren grotere waaghalzen op deze leeftijd.
Hij eet en drinkt uit het potje, zoals grote, flinke katers doen. Maar het sabbelen is hij nog altijd niet afgeleerd. 's Avonds mag hij, voor het slapen gaan even aan mijn hand sabbelen, maar meer niet. Meestal sabbelt hij dan maar aan Phoebes oor. Een uitstekende tweede keus.
Ik heb nu geen recente foto van onze jongen, maar ik beloof het ... morgen krijg je hem te zien...
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik voel me er goed bij. Heel goed zelfs. Alsof er een zware druk van mijn schouders is gevallen. De grootste schuldenput is gedelfd. Weg, foetsie, verdwenen. Ik voel me vrij. Vrijer dan ooit!!! Niet te beschrijven. Gevangene van de auto, de onnodige luxe. Mijn ventje is het er niet mee eens. Net zoals bij de meeste mannen is de auto een statussymbool. Onze auto was niet echt eentje om mee te stoefen, zo'n oude Opel astra diesel, maar hij had karakter en hij bracht ons overal naartoe. Zonder morren of pruttelen. Tenminste, als het niet te koud was. En als het niet te hard regende want dan dierven de remmen wel eens weigeren ... Heel spannend, vooral op een besneeuwd wegdek.... Maar hij deed het toch maar. Opel, ik ben er dik tevreden over.
Maar nu zitten we zonder. Ik met mijn bromertje en mijn ventje ... met de fiets. Een brommertje is beneden zijn stand. Daar voelt hij zich te trots voor. En grote afstanden leggen we niet af. Een beetje rond de kerktoren en af en toe enkele kerkpleinen verder om moeder op te zoeken. Indien nodig kunnen we altijd nog de auto van moeder lenen, die nu voor ieders gebruik in haar garage staat.
Ergens in mijn achterhoofd zat het idee dat de overheid ooit met een campagne gestart was: nummerplaat inleveren en gratis busabonnement. Maar bestond dat nog? Even checken (wat is internet toch een geweldige uitvinding) en ja hoor! Drie jaar gratis abonnement. Snel een formuliertje uitgeprint, ingevuld en klaar om op te sturen. Jaja, ik zie het gelijk zitten. Nu mijn wederhelft nog.
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Wat ik wel heb geleerd door mijn "opvoeding" is het tevreden zijn met niets ... Niemendal ... Een beetje rust in mijn hoofd was voor mij de grootste luxe die ik me kon permiteren. En die luxe waardeer ik nog het meest. Lekker eten? Onbekend ... Ik overleefde op oud brood en aardappelen met erwtjes en peekes (uit blik) met meestal een hamburger. Af en toe afgewisseld met videevulling en kroketten of pannekoeken. Pannekoeken tot ze er langs mijn oren uitkwamen ... Ik kan geen pannekoek meer zien!!! Mooie of dure kleding? Nooit gezien dus van geen enkel belang. Ik kleed me nog altijd met, welliswaar smaakvolle, afdankertjes van anderen. Ik loop niet rond als een slons. Ik heb smaak, maar ik kan er geen geld aan geven. Gierig ben ik ook niet echt. Ik heb nooit geld gehad, dus ik kan het ook niet uitgeven. Een grote dure auto? Thuis reden ze met Lada, dan weet je het wel ... Voor mij hoeft een auto niet. Ik was al een eind in de twintig voor ik mijn rijbewijs behaalde (op minder dan een maand tijd). Ik kan goed met de auto rijden, rij ook graag met de auto, maar ik rij minstens even graag met mijn brommertje. Fietsen is lichamelijk voor mij onhaalbaar. Ik kan fietsen, d.w.z. ik val er niet mee omver. Maar na amper twee kilometer ben ik uitgeput. letterlijk uitgeput. Minstens drie weken buiten strijd. Nee, het is geen gebrek aan conditie Die is getest en ik heb een redelijk goede conditie. Men noemt dit CVS. Chronisch Vermoeidheids Syndroom... Lichamelijke inspanningen zijn niet voor mij weggelegd en ik heb er vrede mee genomen. Een mens zoekt naar andere mogelijkheden en die zijn er gelukkig. Make up? Het hoognodige. Kapper? Als het echt moet en kleuren doe ik zelf. Juwelen? Maak ik zelf. Meubelen? Oude meubelen uit de Kringloop winkel heb ik een nieuw kleurtje gegeven. Dat kan ik iedereen aanraden die iets unieks wil. Uitgaan? Ik kan niet tegen drukte.
Je ziet het, ik ben een redelijk goedkoop raspaardje. En dat heeft zijn voordelen. Geld komt voor mij op de ... zoveelste plaats. Ik kan er zelfs geen getal op plakken want er zijn zoveel meer belangrijke dingen in mijn leven. In ieders leven! Maar wij mensen, zijn zo verslaafd aan al die luxe artikelen. Wij zien het niet meer als luxe artikelen. Een mooie auto, een flitsende motor (liefst een Harley), een tweede autootje, flatscreen tv, de nieuwste dvd, surround system, ieder jaar een nieuwe computer met labtop, aangelegde tuin met onderhoud (want daar heb je als hardwerkende tweeverdieners met twee rotverwende kinderen, geen tijd voor) en ga zo maar verder ...
Ik heb er niets op tegen, versta me niet verkeerd. De economie moet ook draaien. Maar voor mensen die een beetje tegenslag in het leven hebben, is het niet zo evident om deze dingen uit je leven te bannen, om zo de schuldenlast een beetje dragelijker te maken. Wij denken dat we niet zonder kunnen, omdat de reclame (lees propaganda) het ons zo verteld. Wij zijn gehersenspoeld. Gebrainwashed!!! En het begint al in onze jeugd: Pampers aan onze kont!! En niks anders is goed genoeg. Daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Nieuwe buggy, liefst met crossbanden, merkkleding, merktutters, merkspeelgoed ... De keuze van de school... Een gemeenteschooltje is niet goed genoeg meer. Een school waar een procentje teveel allochtonen zitten, wordt al snel als een concentratieschool bestempeld. Oei, dat gaat ten koste van de leerstof!!! Amper de kleuterschool ontgroeit en ze worden al onder de testen bedolven. Vijf jaar oud en men beslist waar die kleine uk later gaat terecht komen. Druk, druk, druk ... op de schouders van die kleine ukken. Iedere goede prestatie wordt beloond met luxe goederen. Speelgoed bij de vleet, maar waar blijft de creativiteit? Waar moeten die kinderen later naartoe als het leven hen een beetje tegensteekt???
Juist, in de armoede ... In het beste geval worden ze vaste klant bij het ocmw. In het andere geval worden ze een vaste resident in onze Vlaamse gevangenissen...
Gevangen in duisternis. Opgejaagd door herinneringen. Verwarrende beelden die hem achtervolgen tijdens de lange nachten. Slapeloze nachten. Eindeloos gekweld door de film die tegen zijn oogleden afspeelt. Hij opent zijn ogen op zoek naar verlichting, maar in de plaats daarvan vind hij niets dan de zware duisternis die zijn ziel verslind. Dit moet de hel zijn. De hel op aarde.
Eens was hij een trotse man. Een groots man. Een hardwerkende man. Zijn hele leven heeft hij gezwoegd en gebeuld. Zonder ooit iets terug te vragen. Alleen maar gehoorzaamheid en loyaliteit van zijn knechten en vrouw. Drie prachtige dochter heeft hij. Zij zorgen voor hem. Hebben het beste met hem voor maar verstikken hem met hun onvoorwaardelijke liefde. Hij wil met rust gelaten worden. Hij is niet liever dan alleen in zijn eigen lugubere denkwereld. Belaagd door nachtmerries.
Vluchten kan hij niet. Zijn lichaam is zuiver versleten. Zijn huid voelt aan als perkament. Vier jaar geleden, zijn steun en toeverlaat verliet hem. Sindsdien is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Het enige wat hij vroeg was loyaliteit. Waarom liet ze hem dat in de steek? Waarom liet ze hem alleen achter in deze duisternis? Iedere nacht gaat hij naar haar op zoek. Hij dwaalt door velden en spookachtige gebouwen. Hij roept haar naam. Maar hij is alleen.
Hij kreunt en jammert en smeekt om de dood. Maar de dood komt niet. Het leven is niet genadig. Het leven is hard, tot op het einde toe. Het duurt hem te lang. "Oooooh, ik zen ne sukkelaar .... ne sukkelaar...."
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Gevangen in duisternis. Opgejaagd door herinneringen. Verwarrende beelden die hem achtervolgen tijdens de lange nachten. Slapeloze nachten. Eindeloos gekweld door de film die tegen zijn oogleden afspeelt. Hij opent zijn ogen op zoek naar verlichting, maar in de plaats daarvan vind hij niets dan de zware duisternis die zijn ziel verslind. Dit moet de hel zijn. De hel op aarde. 
