CVS zit tussen de oren. Dat is de dagdagelijkse conclusie van de leek. De zelfgekroonde deskundige. Meestal halen zij hun wijsheid uit artikels die op het internet zijn gepubliceerd, meestal met een verwijzing naar de één of andere professor, zonder deze mening in zijn context te zien. Een mooi staaltje van een verwaarloosd intelect.
Daar ik op dit gebied een groot ervarigsdeskunsige ben, omdat ikzelf, mijn moeder en mijn man aan deze aandoening lijden, zal ik trachten om een begrijpelijke en verantwoorde verklaring te geven ...
Eerst en vooral zal ik u het schokkende bericht bevestigen: CVS zit wel degelijk tussen de oren! Maar het is geen ingebeelde ziekte!! Integendeel. De oorzaak van dit syndroom (het wordt een syndroom genoemd en geen ziekte) ligt namelijk in de hersenen. Daar men tot nu toe weinig tot niets weet over ons belangrijkste lichaamsorgaan, heeft men ons eeuwenlang in het verdomhoekje geduwd. Jawel, eeuwenlang want CVS bestond immers al in de tijden van de oude Romeinen. Het heeft allerhande namen gekregen, tot vrouwelijk hysterie toe in de 19e eeuw, maar het bestond. Gedurende de tweede helft van de 20e eeuw werd het ook wel het "Golfoorlog syndroom" genoemd. Velen soldaten kwamen met dezelfde symptomen terug van het slagveld.
Wat is CVS dan wel? Het Chronisch Vermoeidheidssyndroom vindt zijn oorzaak in volledige mentaleuitputting, meestal na een diepgeworteld trauma. Fibromyalgie (het zusje van CVS) kan gepaard gaan met CVS en wordt bij de deskundigen gemakshalve ook bij de symptomen van CVS gerekend. CVS is een invaliderende aandoening. Men kan ervan in een rolstoel belanden of erger nog, permanent bedlegerig....
De menselijke geest kan men vergelijken met een elastiek. Je kan deze bealsten (uitrekken) maar iedere keer springt hij in zijn oorspronkelijke vorm terug. Maar blijf hem teveel belasten en uitrekken, uiteindelijk is de rek eruit: "Uitgeloterd" zoals men in de volksmond zegt. Versleten, kapot. En nooit krijg je die nog terug in zijn oorspronkelijke vorm. Dit is wat er gebeurd met de menselijke geest. Ons mentale gestel kan maar een aantal klappen verduren, net zoals ons lichaam trouwens. Als die klappen constant en zonder kans op herstel, blijven komen, gaat de rek eruit. Het is op, de geest is gebroken, kapot ... Er is geen kans op herstel. Nooit meer. Men kan het wel een plaats in zijn leven geven om zo met zijn beperkingen te leren leven. Dat wil zeggen: afscheid nemen van de dingen die je als jonge mens nog zo graag had wilen doen. Je bent invalide ...
Maar een mens wil verder. Moet verder! De maatschappij tollereert geen "aanstellers". De maatschappij ziet immers niet dat je ziek bent. Als je naar buiten komt, voel je je goed genoeg om aan deze activiteiten mee te doen. Maar men ziet niet hoe je een week op voorhand het bed hebt gehouden om een paar uurtjes te kunnen gaan winkelen. Zij zien alleen die vrolijke en op het zicht energieke persoon. Zij zien ook niet hoe je totaal uitgeput thuis komt en direkt in bed moet kruipen. Zij voelen de pijn in je hele lichaam niet, de zwaarte van je ledematen die het onmogelijk voor je maken om nog maar naar het toilet te gaan.
Deze maatschappij vraagt dus het onmogelijke: volledige inzet. Het is alsof je een blinde wil dwingen te lezen, een lamme wil dwingen de marathon te lopen... Die energie moet ergens vandaan komen. Dus je put uit je reserve. De CVS - patient heeft een te kort aan cortisol (natuurlijke cortizone die door de hersenen worden aangemaakt), is nog niet zolang geleden ontdekt. Maar het toedienen van kunstmatige cortizone heeft geen enkel effect. Men heeft een tijdje testen gedaan met rilatine (geeft men aan kinderen met ADHD) met een verbazingwekkend effect. Het wondermiddel, werd zelfs al in sceptische kringen geroepen. Maar de gunstige resultaten waren spijtig genoeg maar tijdelijk. Na de periode van euforie kwam de weerslag, dubbel en dik. Mijn persoonlijke ervaring is dat extreem hoge dosissen magnesium wel willen werken om de pijn en de extreme vermoeidheid tegen te gaan.
Het lichaam wordt uitgezogen. De gevraagde energie moet ergens vandaan komen, dus alle bronnen worden aangesproken. Iedere bron waar een beetje energie uitgehaald kan worden, wordt uitgeput. Meestal zijn deze bronnen hormonaal en worden aangemaakt in de hersenen. Als ik een hevige adrenaline stoot krijg door me kwaad te maken of op te winden, ondervindt ik dat ik dingen kan die normaal onmogelijk zijn (vb. enkele kilometers fietsen op zoek naar mijn verloren hond ...). Maar nadien krijg ik die weerslag dubbel en dik terug. Mijn mening is, zolang de wetenschap de geheimen van onze hersenen nog niet ontsluierd hebben, zal er geen kans op genezing zijn.
Acht uur in de ochtend. Enrique krijgt zijn ontbijt op het aanrecht... waar zijn twee grote zussen eten. Hoog en droog, ver verwijdert van gulzige hondenmonden. Tot nu toe stonden zijn eetbakjes veilig onder het salontafeltje. Maar nu hij een grote jongen wordt, kan hij makkelijk bij de anderen eten.
Enrique is als enige thuis. Hij krijgt zijn ochtendportie vleesje in zijn bakje en gulzig begint hij te eten. Ondertussen is Liesl thuisgekomen van de nachtwacht. Zonder enige aarzeling springt ze naast hem en begint haar brokken op te eten. Liesl is niet zo'n liefhebber van het zachte, sappige vlees. Zij houdt meer van het taaie en harde voedsel. Iets waar je werk aan hebt zoals een harde brok of een taaie, rauwe muis .... Enrique stopt met eten. Eerbiedig kijkt hij naar zijn grote zus. Maar zij gunt hem geen blik. Maar ze verjaagd hem ook niet! Dat is op zich al een grote overwinning. Tots blijft hij naast haar zitten. Zijn stoere zus. Hij heft zijn hoofdje hoog in de lucht en glunderend kijkt hij ons aan. "Zie eens! Ik hoor erbij! Vanaf nu ben ik een flinke kater!" Lijkt hij te zeggen. Hij kijkt voorzichtig opzij naar Liesl. Zij trekt zich er niets van aan en eet verder. Zachtjes tikt hij met zijn pootje tegen haar schouder, om de aanacht te trekken. Zij moet toch inzien waar zijn plaats voortaan is! Liesl kijkt even opzij, duwt haar neusje zachtjes tegen de zijne en eet daarna ongestoord verder. Nu is Enrique helemaal van zijn melk. Dit is meer dan alleen maar tolereren. Dit is het begin van vriendschap! Enrique kan zijn geluk niet op. Hij vergeet te eten. Hij zit daar maar voldaan en apetrots op zichzelf. ...
Maar deze roes duurt niet lang. Tot Lotje thuis komt. Zij springt op het aanrecht, jaagt hem dreigend en blazend weg en eet daarna al het lekkere vlees op. Liesl gaat ondertussen een slaapplekje zoeken. Maar Enriques dag kan niet meer stuk.
Vanacht, om een uur of twaalf. Ik kan niet slapen. Ik hoor de regen zachtjes op het dak roffelen. Het is een ontspannend geluid. Langzaam glij ik eindelijk weg. Net op de grens van dromenland hoor ik een spookachtig geluid: "Moouwww ...." Mijn onderbewuste weet dat het ons Lotje is, die uitbundig verkondigd dat ze een muis gevangen heeft. Maar toch bevrijdt ik me uit de aangename roes van de slaap. Een beetje ongerust blijf ik luisteren, zoekend naar een spoortje pijn in haar stem. "Mrrouwww, woouww ... mewouwuw....!"
Dit is duidelijk het geluid van een mond vol. Maar ze blijft aanhouden en haar geklaag wordt luider. Het regent en ik vermoed dat ze de nattigheid waarschijnlijk beu is. Zuchtend sta ik op. Het geluid galmt ondertussen door het hele huis. Alsof ze het licht dat één voor één in huis wordt aangedaan, volgt en daarna luidkeels voor het open raam staat te roepen. Uiteindelijk open ik de deur. En inderdaad, ze staat voor de deur te mouwen. Fier komt ze binnen gestapt en luid en duidelijk zegt ze nog één keer: "mrrouwuw!" waarna ze haar kadootje voor mijn voeten deponeert. Zonder me nog een blik te gunnen, vervolgd ze haar weg naar de keuken om haar beloning in ontvangst te nemen.
Voor mijn voeten ligt een flink uit de kluiten gewassen muis. Een dode muis, gelukkig. Ik bedank mijn dochter voor dit kadootje en verzeker haar dat ik het echt aprecieer, waarna ik de deur sluit en buiten haar gezichtsveld het karkas verwijder. Zo'n mooi kadootje mag je nooit weigeren, zeker niet als ze je daarvoor midden in de nacht uit je bed zetten. Ik haal een vers blik vlees uit de kast en vul prijzend haar bakje. Mijn lieve schat van een killer ...
Mama was de hele op stap. Enriques buikje rammelde. Lotje had alle brokjes opgegeten en het lekkere vlees zat al lang in Enriques buikje. Maar nu was het buikje helemaal leeg. Papa let niet op de eetbakjes. Dat is mama's werk. Enrique sprong op het bed, waar tante Phoebe al een tukje lag te doen. Hij beet in haar neus en haar staart. Dat lukt altijd om zo haar aandacht te trekken. Na een half uurtje stoeien vielen ze samen in slaap. Enrique lekker knus tussen de grote voorpoten van tante ...
Het werd avond, mamma was nog altijd niet thuis. En de bakjes bleven leeg. Enrique ging dan maar zelf op zoek. Hij springt op de keukenstoel, klimt op de leuning en geraakt zo op het aanrecht. In de potjes van zijn grote zussen vind hij nog enkele brokjes. Maar hij wil vlees! Het wordt nu toch echt wel tijd. Zijn buikje begint te knagen. Papa begint te rammelen met allerlei potten. Maar hij zet het hongerig katertje terug op de grond, zonder vleesje! Luid protesteert hij, maar papa begrijpt hem niet. Enrique begint hem voor de voeten te lopen, maar ook dat helpt niet. Een grote, zware voet dat zijn kleine voetje verpletterd is het enige resultaat. Luid krijsend vlucht hij achter de zetel en valt uiteindelijk terug in slaap.
De deur wordt geopend en daar is mamma. Joepie!!! Eindelijk vleesje! Mama aait hem over zijn hoofdje en knuffelt hem. Verwachtingsvol huppelt hij haar achterna. Maar ze ploft in de zetel terwijl ze maar blijft praten tegen papa, die ondertussen tante Phoebe en bompa Vinnie te eten geeft. Onsmakelijke brokken, maar het is beter dan niets! Enrique wacht nog altijd. Mama en papa zitten in de zetel en letten niet op hem. Hij klimt opnieuw op het aanrecht, waar allerlei interessante luchtjes vandaan komen. Hij gaat op onderzoek uit en hij vind een pannetje met rode saus. Voorzichtig likt hij eraan. Hij steunt een beetje onhandig op het pannetje en voor hij het weet belandt hij met pan en al op de grond, met de tomatensaus boven op hem. Het pannetje maakt een hels lawaai en snel vlucht hij naar zijn mama. Maar papa krijgt hem tijdens zijn vlucht te pakken.
Mama giert het uit van de pret. Ze neemt de kleine deugniet over en gaat naar de badkamer. Met een grote straal water spuit ze hem nat en begint hem te wassen. Dit was echt niet naar Enriques zin. Zo nat, en daarna spuit ze er nog smurrie overheen ook. Die ruikt wel heel aangenaam, moet hij toegeven. Maar toch wil hij zich zo vlug mogelijk uit de voeten maken. Maar mama is een beetje sneller en houdt hem heel stevig vast. Na het natte bad wikkelt ze hem in een zachte handdoek en begint hem droog te wrijven, terwijl ze zachte, lieve woordjes tegen hem fluistert. Enrique wordt er slaperig van.
Na het bad staat papa al met dweil en emmer klaar. De keuken lijkt op een scene uit een goedkope hororfilm. Overal waar je kijkt, vind je spatten rood spul. Mama begint grinnikend te poetsen, waarna ze de eetbakjes gaat inspecteren. Ze had het kunnen denken. Helemaal leeg! Vlug haalt ze een nieuw blik kattenvlees tevoorschijn en vult Enriques bakje. Spinnend begint hij te eten en in en mum van tijd is het vleesje op. Mama streelt hem en geeft hem nog een beetje extra, zodat hij straks weer lekker fit is om de boel opnieuw op stelten te zetten....
Even een update over onze kleinste telg: Enrique. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets over onze koningszoon vermeld heb. Maar hij groeit en bloeit. Phoebe is niet langer onze spring in't veld, ons onvermoeibaar, lichtjes aan ADHD lijdend meisje. Het jonge hondje dat snakte naar een beetje leven in huis. Jong bloed om mee te ravotten en te spelen. Wat zal ze nu een spijt hebben van die wens. Want zelfs zij is haar jonge broertje soms meer dan moe.
Ze is dol op hem. Ze slapen samen, spelen samen en knuffelen samen. Zij, de stoere Amstaff en hij, het iets te kleine en beetje achterlijke katertje. Ruim drie maanden oud is hij nu en hij heerst over het gezin. Hij is de prins die bij iedere gril bediend wil worden. Hij duld geen tegenspraak. Hij heeft geen geduld. Hij wil het NU en ONMIDDELLIJK!!! Agaath noemt hem een tiran, ik noem hem een natuurlijke leider, zoals het een koningszoon betaamt.
Speelgoed accepteert hij niet. Op dat gebied is hij heel goedkoop. Hij geeft de voorkeur aan net dat potlood waar ik mee bezig bent, dát boek dat ik aan het lezen ben, dát bolletje garen waar ik mee aan't borduren ben ... Zijn krabpaal? Geen interesse. Tot ik er mijn knutselspullen opleg. Plots is dat zijn geliefde plekje. Het bed, waar hij de hele middag languit op ligt te slapen, naast zijn hofdame: Phoebe. De schommelstoel wat Liesls geliefkoosde slaapplekje was ... Was ...het is ondertussen ingepalmd. Liesl heeft een nieuw plekje gevonden en de schommelstoel is niet langer meer gewild.
Lotje wordt onvermoeibaar achtervolgd door dat klein gedrocht. Boos blazend maakt ze zich uit de voeten, vrolijk gevolgd door vier dartele pootjes. Ze deelt enkele meppen uit, Enrique kijkt even verbaasd maar vervolgd al vlug een nieuwe weg. Ander kattekwaad, meer plekjes te ontdekken. Al valt dat ontdekken wel mee. Hij springt of klimt heel weinig. Op de stoel of de zetel. Het bed en sinds kort geraakt hij soms op het aanrecht. Voor de rest is hij niet echt avontuurlijk aangelegd. Onze twee meisjes waren grotere waaghalzen op deze leeftijd.
Hij eet en drinkt uit het potje, zoals grote, flinke katers doen. Maar het sabbelen is hij nog altijd niet afgeleerd. 's Avonds mag hij, voor het slapen gaan even aan mijn hand sabbelen, maar meer niet. Meestal sabbelt hij dan maar aan Phoebes oor. Een uitstekende tweede keus.
Ik heb nu geen recente foto van onze jongen, maar ik beloof het ... morgen krijg je hem te zien...
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik voel me er goed bij. Heel goed zelfs. Alsof er een zware druk van mijn schouders is gevallen. De grootste schuldenput is gedelfd. Weg, foetsie, verdwenen. Ik voel me vrij. Vrijer dan ooit!!! Niet te beschrijven. Gevangene van de auto, de onnodige luxe. Mijn ventje is het er niet mee eens. Net zoals bij de meeste mannen is de auto een statussymbool. Onze auto was niet echt eentje om mee te stoefen, zo'n oude Opel astra diesel, maar hij had karakter en hij bracht ons overal naartoe. Zonder morren of pruttelen. Tenminste, als het niet te koud was. En als het niet te hard regende want dan dierven de remmen wel eens weigeren ... Heel spannend, vooral op een besneeuwd wegdek.... Maar hij deed het toch maar. Opel, ik ben er dik tevreden over.
Maar nu zitten we zonder. Ik met mijn bromertje en mijn ventje ... met de fiets. Een brommertje is beneden zijn stand. Daar voelt hij zich te trots voor. En grote afstanden leggen we niet af. Een beetje rond de kerktoren en af en toe enkele kerkpleinen verder om moeder op te zoeken. Indien nodig kunnen we altijd nog de auto van moeder lenen, die nu voor ieders gebruik in haar garage staat.
Ergens in mijn achterhoofd zat het idee dat de overheid ooit met een campagne gestart was: nummerplaat inleveren en gratis busabonnement. Maar bestond dat nog? Even checken (wat is internet toch een geweldige uitvinding) en ja hoor! Drie jaar gratis abonnement. Snel een formuliertje uitgeprint, ingevuld en klaar om op te sturen. Jaja, ik zie het gelijk zitten. Nu mijn wederhelft nog.
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
Wat ik wel heb geleerd door mijn "opvoeding" is het tevreden zijn met niets ... Niemendal ... Een beetje rust in mijn hoofd was voor mij de grootste luxe die ik me kon permiteren. En die luxe waardeer ik nog het meest. Lekker eten? Onbekend ... Ik overleefde op oud brood en aardappelen met erwtjes en peekes (uit blik) met meestal een hamburger. Af en toe afgewisseld met videevulling en kroketten of pannekoeken. Pannekoeken tot ze er langs mijn oren uitkwamen ... Ik kan geen pannekoek meer zien!!! Mooie of dure kleding? Nooit gezien dus van geen enkel belang. Ik kleed me nog altijd met, welliswaar smaakvolle, afdankertjes van anderen. Ik loop niet rond als een slons. Ik heb smaak, maar ik kan er geen geld aan geven. Gierig ben ik ook niet echt. Ik heb nooit geld gehad, dus ik kan het ook niet uitgeven. Een grote dure auto? Thuis reden ze met Lada, dan weet je het wel ... Voor mij hoeft een auto niet. Ik was al een eind in de twintig voor ik mijn rijbewijs behaalde (op minder dan een maand tijd). Ik kan goed met de auto rijden, rij ook graag met de auto, maar ik rij minstens even graag met mijn brommertje. Fietsen is lichamelijk voor mij onhaalbaar. Ik kan fietsen, d.w.z. ik val er niet mee omver. Maar na amper twee kilometer ben ik uitgeput. letterlijk uitgeput. Minstens drie weken buiten strijd. Nee, het is geen gebrek aan conditie Die is getest en ik heb een redelijk goede conditie. Men noemt dit CVS. Chronisch Vermoeidheids Syndroom... Lichamelijke inspanningen zijn niet voor mij weggelegd en ik heb er vrede mee genomen. Een mens zoekt naar andere mogelijkheden en die zijn er gelukkig. Make up? Het hoognodige. Kapper? Als het echt moet en kleuren doe ik zelf. Juwelen? Maak ik zelf. Meubelen? Oude meubelen uit de Kringloop winkel heb ik een nieuw kleurtje gegeven. Dat kan ik iedereen aanraden die iets unieks wil. Uitgaan? Ik kan niet tegen drukte.
Je ziet het, ik ben een redelijk goedkoop raspaardje. En dat heeft zijn voordelen. Geld komt voor mij op de ... zoveelste plaats. Ik kan er zelfs geen getal op plakken want er zijn zoveel meer belangrijke dingen in mijn leven. In ieders leven! Maar wij mensen, zijn zo verslaafd aan al die luxe artikelen. Wij zien het niet meer als luxe artikelen. Een mooie auto, een flitsende motor (liefst een Harley), een tweede autootje, flatscreen tv, de nieuwste dvd, surround system, ieder jaar een nieuwe computer met labtop, aangelegde tuin met onderhoud (want daar heb je als hardwerkende tweeverdieners met twee rotverwende kinderen, geen tijd voor) en ga zo maar verder ...
Ik heb er niets op tegen, versta me niet verkeerd. De economie moet ook draaien. Maar voor mensen die een beetje tegenslag in het leven hebben, is het niet zo evident om deze dingen uit je leven te bannen, om zo de schuldenlast een beetje dragelijker te maken. Wij denken dat we niet zonder kunnen, omdat de reclame (lees propaganda) het ons zo verteld. Wij zijn gehersenspoeld. Gebrainwashed!!! En het begint al in onze jeugd: Pampers aan onze kont!! En niks anders is goed genoeg. Daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Nieuwe buggy, liefst met crossbanden, merkkleding, merktutters, merkspeelgoed ... De keuze van de school... Een gemeenteschooltje is niet goed genoeg meer. Een school waar een procentje teveel allochtonen zitten, wordt al snel als een concentratieschool bestempeld. Oei, dat gaat ten koste van de leerstof!!! Amper de kleuterschool ontgroeit en ze worden al onder de testen bedolven. Vijf jaar oud en men beslist waar die kleine uk later gaat terecht komen. Druk, druk, druk ... op de schouders van die kleine ukken. Iedere goede prestatie wordt beloond met luxe goederen. Speelgoed bij de vleet, maar waar blijft de creativiteit? Waar moeten die kinderen later naartoe als het leven hen een beetje tegensteekt???
Juist, in de armoede ... In het beste geval worden ze vaste klant bij het ocmw. In het andere geval worden ze een vaste resident in onze Vlaamse gevangenissen...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
CVS zit tussen de oren. Dat is de dagdagelijkse conclusie van de leek. De zelfgekroonde deskundige. Meestal halen zij hun wijsheid uit artikels die op het internet zijn gepubliceerd, meestal met een verwijzing naar de één of andere professor, zonder deze mening in zijn context te zien. Een mooi staaltje van een verwaarloosd intelect.
Acht uur in de ochtend. Enrique krijgt zijn ontbijt op het aanrecht... waar zijn twee grote zussen eten. Hoog en droog, ver verwijdert van gulzige hondenmonden. Tot nu toe stonden zijn eetbakjes veilig onder het salontafeltje. Maar nu hij een grote jongen wordt, kan hij makkelijk bij de anderen eten. 
Vanacht, om een uur of twaalf. Ik kan niet slapen. Ik hoor de regen zachtjes op het dak roffelen. Het is een ontspannend geluid. Langzaam glij ik eindelijk weg. Net op de grens van dromenland hoor ik een spookachtig geluid:
Ons noodgedwongen alternatief vervoersexperiment is van start gegaan. Vanmorgen heb ik de nummerplaat van onze auto ingeleverd. Vanaf nu zijn wij zwakke weggebruikers en officieel ex - luchtbevuilers ...
Ik heb een heel vreemde en moeilijke jeugd genoten. Met een zieke en verslaafde moeder in combinatie met een dominante en egocentrische vader, kan je wel zeggen dat mijn kindertijd anders dan anders was. Men kan best stellen dat ik mezelf opgevoed heb, bij gebrek aan betere alternatieven. Ondanks mijn asperger, misschien wel dankzij, heb ik het er godzijdank, niet al te slecht afgebracht. Het is waar, ik ben bijna veertig en ik heb jaren therapie achter de rug. Ik heb geen enkel contact met familie (wat ik niet echt mis) en ik heb nog altijd geen vast inkomen, laat staan een beroep ... Maar ik ben op weg en ik weet ondertussen wat ik wil.
