Ondanks de onrustige dromen vannacht, voelde ik me onverwacht fit. Loom stond ik op, ventje sliep nog. Mmmmm, feestdag vandaag. Zondagse zaterdag. Twee zondagen achter elkaar ... verwarrend. Wat doe je op een extra zondagochtend? Zoals gewoonlijk mijn vaste ochtendrituelen: Ik geef de katten te eten en maak mij een chocomelk, waarna ik mij in de zetel nestel. Op het voetbankje ligt mijn schetsboek. Ik ben al enkele dagen met een tattoo ontwerp bezig. Ik neem het vast en begin te gommen en te creëeren. Het ontwerp begint vorm te krijgen. Nog niet helemaal wat ik wil, hier en daar moet er nog een beetje evenwicht in gebracht worden, maar mijn doel nadert.

Ventje staat op. Hij begint aan zijn ochtend ritueel. Hij maakt zwijgend koffie en zet zich in zijn "ontbijtzetel" met enkele boterhammen, zijn koffie en de Humo. Phoebe kruipt op zijn schoot. Haar manier om haar ontbijt op te eisen. Maar ik zeg hem om nog te wachten, want ik heb me voorgenomen om dadelijk een wandelingetje te maken met haar. Maar eerst wil ik nog even verder werken aan mijn ontwerp.

Hij staat op en verdwijnt in de badkamer. Een kwartiertje later is hij terug met de stofzuiger. Ik zucht ... Zaterdagochtend, poetsdag ... Ik beken, ik ben een rotslechte huisvrouw. Ik haat huishoudelijke klusjes, ik ben er dan ook niet goed in. En vandaan heb ik er echt geen zin ik. Het is zondag en uit principe doe ik op zondag niets ... Ik was me en trek gemakkelijke kleren aan. Doe gemakkelijke stapschoenen aan en zeg mijn hardwerkende wederhelft dat ik Vinnie thuislaat. Hij vraagt me verontwaardigd waarom. Ik antwoord omdat ik daar zin in heb. Waarom moet je een reden hebben?

We vertrekken, ons meisje en ik. Ze is blij, opgewonden. Ze doet haar kakje en we trekken verder. Op de vaste verblijfplaatsen van soortgenoten kijkt ze rijkhalsend uit. Een confrontatie gaat ze nooit uit de weg. Wat zou ze toch graag met al die vriendjes spelen. Maar ik denk niet dat die vriendjes opgetogen zullen zijn met haar. Om ongelukken te vermijden sleur ik haar aan de riem verder. Zij begrijpt niet dat anderen haar kwaad kunnen doen, omdat zij geen kwaad botje in haar lijf heeft. Ook al behoort ze in theorie bij de gevaarlijke rassen.
We besluiten om een andere, onbekende weg in te slaan. Zelfs na tien jaar rondtrekken in deze prachtige en groene omgeving, blijf ik ongeschonden plekjes vinden. We trekken door bossen, de zang van een meesje volgend. Een buizerd schrikt op en we zien hem verdwijnen tussen de dichte bomen. Een beetje verder horen we hem ons beledigende woorden naschreeuwen.We komen terecht in weilanden, die we onverschrokken oversteken. In de verte zie ik hooibalen. Waar hooibalen liggen, daar moet een pad zijn. Hoe kan de traktor hier anders geraken? Na een speurtocht langs de kant van het gemaaide grasland vinden we in de dichtbegroeide berm een bruggetje, dat naar een wandelpad leidt. Uiteindelijk komen we terecht op bekend terrein.

Twee uur na ons vertrek zijn we eindelijk thuis. Doodop, maar gelukkig. Dit was een meer dan geslaagde extra zondagochtend.