Ondanks de pijn besloot ik vanmorgen toch een wandelingetje te maken. Ik nam een pijnstiller in, greep mijn wandelstok vast en lijnde Phoebe aan, die sinds ik kreupel ben niet meer trekt aan de leiband en onmiddellijk komt als ik roep.
Enrique, onze kater, was al sinds gisteren heel onrustig. Als hij buiten was, wilde hij weer binnen en andersom. Ongedurig liep hij heen en weer achter het huis, al klagend miauwend. Spiedend keek hij rond en bij het geringste gerucht schrok hij en legde zich plat op de grond. Er was iets, behalve hetgeen er in de lucht hing. Ik zou vanmorgen al snel ontdekken wat ....
Na een geslaagde wandeling op een gezapig tempo van een invalide vrouw op middelbare leeftijd, kuierden Phoebe en ik terug huiswaarts. Tussen de struiken zag ik plots een lichtbruine schim. Onmiddellijk ging er een alarmbelletje rinkelen. Niet weer! Op de één of andere manier trek ik verdwaalde en rondtrekkende honden aan. Enkele jaren geleden werden Vinnie en ik door een Basenji gevolgd, die met zijn familie op vakantie was. Slechts na een grote discussie en minstens een kilometer wandelen besloot hij om uiteindelijk toch maar huiswaarts te keren. Ondertussen heb ik al enkele verdwaalde honden, die op de één of andere manier hier verzeild geraken, door de politie laten ophalen.
Een verwaarloosde Collie - reu sprong ons vrolijk tegemoet. In eerste instantie ben ik vooral bezorgd om de hond die ik bij me heb. Stel je voor dat ze in clinch gaan, wat ik ook al enkele keren heb meegemaakt. Meestal is het genoeg om mijn keel eens luid open te zetten om het respectievelijke baasje te alarmeren, die zich meestal wel ergens in de buurt ophoudt. Maar aan de toestand waarin dit dier zich bevond wist ik al dat er geen baasje zou komen opdagen. Dus ik weerde hem maar met mijn stok af. Niet dat Phoebe haar mannetje niet kan staan. Maar dat wilde ik net vermijden, twee vechtende honden aan mijn wandelstok.
Hij bleef rond ons cirkelen, ondertussen overal zijn poot tegen heffend. Af en toe liep hij verliefd naar Phoebe die hem dan met een snauw op zijn plaats zette. Er was niets aan te doen, deze zwerver had besloten om met ons mee naar huis te gaan. Onze buurman stond in zijn tuin te werken. Verbaasd zag hij me thuis komen met een vreemde hond. Ik haalde mijn schouders op, alsof ik wou zeggen: "Ik kan er ook niks aan doen..." Phoebe werd binnen gezet. Ik nam een potje eten en drinken en lokte de hond naar het afgesloten gedeelte van de tuin. Stitch ziet die vreemde snuiter en begint groot alarm te slaan. De kippen roepen en kakelen moord en brand en Enrique zet zijn haren recht en spuugt en blaast. Ik neem hem op en zet hem binnen. Wie weet hoe onze bezoeker op katten reageert?
Amper een half uur later is de politie hem komen halen. Hij bleek geen chip te hebben, maar wel een hele hoop huisdiertjes (vlooien en wie weet wat nog) De vrouw, die zelf toegaf niet echt een hondenliefhebber te zijn, heeft hem in de combi gezet en zo is onze zwerver aan het eind van zijn lange en vermoeiende reis gekomen. Ik kan nu alleen maar hopen dat ze een goede thuis voor hem zullen vinden, zogauw hij een beetje opgeknapt is.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
