Tips Gelukkig Zijn/ Hoe goed bent u in afscheid nemen?
Eindelijk is het mooi weer en je ziet dan ook iedereen volop genieten. Het raam kan open en vele geluiden van allerlei activiteiten dringen door. Heerlijk. Eergisteren stond ik voor een verrassing. Ik kon mijn huis niet in! De sleutel in de voordeur kon ik naar rechts en links draaien maar de deurkruk was met geen mogelijkheid te bewegen. Uiteindelijk ben ik maar achterom gelopen. Navraag leerde dat de hulp moeite had om de voordeur dicht te krijgen en had met een beetje duwen en wringen het toch voor elkaar gekregen dat de deur dicht bleef. Vanmorgen kwam de reparateur en wat bleek. De voordeur was op wel slot gedraaid maar de deur hangt scheef. Dit was de reden dat ik hem niet meer open kreeg. Er was namelijk flink wat kracht nodig om hem te openen. Nu heb ik een sterke hulp maar mijn krachten rijken niet zover. Onze deur heeft een tamelijk ingewikkeld slot en de mensen in onze straat en wijzelf zijn niet in staat om deze procedure te onthouden. Het is waarschijnlijk te duur om alle sloten te vervangen. Nou ja, vooruit maar, tot de volgende keer dat hij weer op slot valt. Eindelijk was het dinsdagmorgen! De dag van de tv-opnamen van de promotiefilm die ik gewonnen heb. Vroeg in de morgen zat ik bij de kapper, daarna omgekleed en op weg naar RTV Drenthe in Assen. Alles op en top verzorgd en voorbereid. Ruim op tijd was ik aanwezig en kon direct aan de slag omdat de collega na mij, nog niet gearriveerd was. In de regiekamer werd een microfoon opgespeld en na wat voorbereidingen mocht ik van start met mijn verhaal. Nou, dat viel nog niet mee! Alles moest in één keer goed zijn. Er kon niet geplakt en geknipt worden. Dus na iedere verspreking, stoppen en opnieuw beginnen. Daarbij mag je niet te veel bewegen en niet te weinig. En er werd ook gevraagd om te ontspannen en heel enthousiast, kijkend naar een zwarte lens, je verhaal te vertellen. Het is allemaal gelukt en het resultaat is na de vakantie te bewonderen als het uitzendschema bekend is.
Regelmatig behandel ik cliënten die het moeilijk vinden om hun situatie te accepteren als ze een handicap hebben. Mensen met een dwarslaesie of mensen die door een verkeersongeluk in een rolstoel zitten, mensen die ongeneeslijk ziek zijn of een chronische ziekte hebben bijvoorbeeld. Vaak zijn deze mensen boos en verdrietig. Ze kunnen niet verder met hun leven omdat ze het acceptatieproces niet afgerond hebben. Ze blijven hangen en zien geen uitweg. Hierdoor maken ze het niet alleen zichzelf moeilijk maar ook hun dierbare ondervinden hiervan heel veel last.
Hoezeer men ook zijn/haar best doet, de persoon wordt steeds moeilijker om mee om te gaan. En het is niet zo dat de betroffene de situatie niet wil veranderen. Hij of zij weet gewoonweg niet hoe dit moet. Welke manier wel de oplossing biedt om verder te gaan met hun leven. Waardoor ook de anderen weer verder kunnen met hun leven en ze samen iets moois kunnen opbouwen. De persoon is bezig met een rouwproces en vindt het heel erg moeilijk om afscheid te nemen van wat hij of zij eens was. De focus ligt op wat men allemaal niet meer kan, wat men op moet geven. En dat op zich is logisch, de realiteit is onomkeerbaar.
Men zit in een proces van aanpassingen, men moet zijn leven opnieuw inrichten. Men heeft duizend en één vragen over werk, wonen en gezondheid. Hoe gaat het nu verder? Wat staat hen verder nog te wachten? Het liefst wil men de situatie terugdraaien omdat dat veilig is, men weet wat men had en weet hoe met de oude situatie om te gaan. Nieuwe dingen zijn eng en onzeker. Alles wordt anders. En ook de persoon verandert. Soms zichtbaar maar het meest van binnen. Vinden ze me straks nog wel aardig? Ben ik niet te vervelend? Vergeten ze me straks niet, nu het lastig wordt om steeds met mij rekening te moeten houden?
Mijn gedachten dwalen hier even af naar wat ik regelmatig zie als ik wandel. Kinderen die met elkaar spelen. Op het schoolplein is met regelmaat een jongen van een jaar of negen alleen op het schoolplein aan het voetballen. Er staat een doel en onvermoeibaar blijft hij trachten de bal in een leeg doel te schoppen. Hij heeft hierin plezier en komt steeds terug om alleen te voetballen. Op een dag komt er een jongen met het syndroom van Down aanlopen. Zonder te aarzelen vraagt hij aan de jongen of hij in de goal mag staan zodat ze samen kunnen voetballen. Ja, natuurlijk. Leuk! Is de reactie van de jongen en alsof ze elkaar al jaren kennen spelen ze nu voetbal met zijn tweeën en hebben veel plezier. Ze lachen en roepen en zijn de beste maatjes!
Die ene jongen vraagt zich niet af of de ander wel geschikt is om in de goal te staan. Hij behandelt de jongen met het syndroom van Down niet alsof deze zo veel anders is dan hijzelf. Hij accepteert de jongen zoals hij is en ziet in hem een speelmaatje. Hij is blij dat hij iemand heeft om mee te spelen want samen spelen is leuker dan alleen. En de jongen met het syndroom van Down vraagt zich niet af of die andere jongen wel geschikt is om doelpunten te scoren. Hij vindt het ook niet relevant dat die andere jongen anders is dan hij.
Kinderen hebben het vermogen om onbevooroordeeld naar de wereld en alles om hen heen te kijken. Ze accepteren de dingen zoals ze zijn. Iets is goed of niet goed in hun ogen. Iets is leuk of niet leuk, mensen zijn aardig of niet aardig. Voor hen is de wereld eenvoudig. Ze zijn niet belast met allerlei zaken die er eigenlijk niet toe doen. Als ze verdrietig zijn, staan ze zichzelf toe dat ze verdrietig zijn. Als ze boos zijn staan ze zichzelf toe dat ze boos zijn. Als ze blij zijn staan ze zichzelf toe dat ze blij zijn. Ze houden zich niet bezig met wat als.. Ze leven in het hier en nu. Ze nemen het moment zoals die is. Gisteren is geweest en morgen bestaat niet.
Als u iets ergs overkomt en u moet zich aanpassen aan een nieuwe situatie, houdt het dan eenvoudig voor u. Het is zoals het is. Nu op dit moment. Neem de momenten en dagen één voor één. Kijk wat u nu bereiken kunt en beloon uzelf als het goed gaat. Start opnieuw als het niet goed gaat. Bent u boos? Sta uzelf toe om boos te zijn. Bent u verdrietig? Sta uzelf toe om verdrietig te zijn. Bent u blij? Sta uzelf toe om blij te zijn. Neem niet meer als dit ene moment. Gisteren is voorbij en morgen bestaat nog niet. Heeft u rust nodig? Neem die rust. Heeft u gezelschap nodig? Nodig iemand uit. Heeft u hulp nodig? Vraag om hulp.
U zult merken dat doordat u in het nu leeft de momenten voor u overzichtelijk zijn. Net zolang totdat deze momenten veilig voelen en dan pas bent u in staat om een moment vooruit te plannen. En daarna twee momenten, drie momenten enzovoort. Voelt het niet veilig? Maak pas op de plaats en blijf bij het huidige moment. Onthoudt dat u steeds opnieuw kunt beginnen. U bepaalt het tempo waarin u veranderen wilt. En als u moment voor moment neemt gaat u sneller vooruit dan dat u eerst een grote sprong neemt en daarna iedere keer weer een pas op de plaats moet maken. U holt dan harder achteruit dan vooruit.
Wilt u ondersteuning om weer lekker in uw vel te zitten of uw relatie te verbeteren? Kijk op www.deditio.nl hoe wij u daarbij kunnen helpen.
Ik ben Kupper / Henrice
Ik ben een vrouw en woon in Hardenberg (Nederland) en mijn beroep is Counsellor en coach.
Ik ben geboren op 28/12/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Henrice biedt u praktische oplossingen als u vastloopt in uw relationele of persoonlijke problemen zodat u weer gelukkig bent!
Ik ben Kupper / Henrice