De feestdagen zijn achter de rug en ik hoop dat jullie die goed zijn doorgekomen!
Dan kunnen we nu weer met nieuwe moed overgaan tot de orde van het alledaagse.
Een nieuw jaar, een nieuw begin. En hoewel het nog lang geen lente is, hier op deze blog ook een nieuw geluid.

Dat nieuwe geluid komt onder de vorm van twee categorie's die ik heb bijgevoegd, namelijk, ‘OLD DUTCH’ en  ‘ONE OF US’.  Waarbij de titels wel voor zich spreken neem ik aan?

Het is iets wat ik al een tijdje van plan was maar daar moest eerst wat werk voor verricht worden.
Liedjes verzamelen, overzetten naar mijn pc en dan alles converteren naar mp3. Al bij al toch een tijdrovend klusje.
Toch wil ik graag nog even vermelden dat het dankzij pa’s cd collectie is die ik van hem heb geërfd, dat ik die liedjes hier ten gehore kan brengen.
De opname kwaliteit is lang niet altijd zuiver, maar ik maal er niet om. Ik hoop jullie ook niet? Tenslotte gaat het om de memories, toch!

En om meteen mijn woorden in daden om te zetten begin ik met een Nederlandstalig nummer uit vervlogen tijden.
Ik ben benieuwd of jullie je het liedje nog herinneren? Misschien weten jullie zelfs nog wel wat je deed in dat jaar.
Laat het mij dan vooral weten he!  En zo niet, dan hoop ik dat jullie gewoonweg genieten van dit oudje.
Ik geef jullie vandaag:

NET ALS TOEN
(1957)

In 1962 debuteerde ze op de Nederlandse radio met het liedje ‘I Apologize’.
Twee jaar later bracht ze haar eerste plaat uit. En weer twee jaar later haar eerste album.
Corry Brokken nam viermaal deel aan het eurosongfestival, respectievelijk in 1956, 1957, 1958, en 1959.
In 1957 won ze met het lied ‘Net als toen’, een compositie van Willy van Hemert.
In 1966 werd ze gevraagd om namens Duitsland deel te nemen aan het Eurovisiesongfestival maar daar bedankte ze voor.

In 1960 scoorde Corry Brokken een nummer 1-hit in Nederland met het nummer ‘Milord’ van Edith Piaf.
Met dat haar versie van nummer stond ze zestien weken in de Nederlandse hitparade, een record dat tot op heden nog steeds niet is verbroken.

Tussen 1961 en 1972 presenteerde Corry Brokken televisieshows op de Nederlandse televisie.
In deze periode verschenen met grote regelmaat plaatopnames van haar, onder andere zeer geslaagde en succesvolle Nederlandse interpretaties van chansons van Charles Aznavour, ‘Mijn ideaal’ (1962) en ‘La Mamma’ (1964).
Met die twee nummers oogstte ze ook succes in Duitsland waarna ze aldaar een televiesieschow ‘Varietézauber’ presenteerde.
Corry Brokken speelde ook mee in de revue van Snip en Snap,  presenteerde ze in 1976 het Songfestival in Nederland, speelde mee in het toneelstuk ‘De vagina Monologen’ en was vaste gastvedette bij de theatergroep  'Purper' in de show ‘Purper 100’.

Maar het pad van deze o zo succesvolle zangeres ging niet altijd over rozen.
In 2006 werd bij haar borstkanker geconstateerd. En begin 2008 werd zij getroffen door een herseninfarct, waarvan ze langdurig moest revalideren.
In 2000 worden haar memoires gepubliceerd met als titel ‘Wat mij betreft’.
En in 2009 verscheen er een tweede biografie, getiteld ‘Toegift’, waarin Corry Brokken vertelt hoe het haar na 2000 is vergaan.

Zoals ik met kerst een traditioneel mens ben, zo ben ik dat ook met oud en nieuw.
En zoals ik ontroerd ben bij het voor mij ultieme kerstmislied, zo ben ik evenzeer ontroert bij deze nieuwjaars song bij uitstek.

Het is een gedicht en lied van de Schotse dichter Robert Burns.
Traditioneel wordt het lied gezongen bij de overgang van het oude naar het nieuwe jaar, in Schotland.
Maar ondertussen is deze traditie overgenomen in de engelstalige landen door de imigratie van de Schotten.

De zangers staan daarbij in een kring.
Tijdens het eerste couplet houden zij elkaars hand vast. Bij het tweede worden de armen in elkaar gehaakt en bij het derde beweegt de kring zich achtereenvolgens naar binnen en naar buiten.
Heel wat tradionele gebeurtenissen hebben we overgenomen van de USA. Denk maar aan Valentijn of aan Halloween.
Wel, voor mij mag deze mooie traditie dan ook overwaaien naar hier.

De titel van het lied zou je kunnen vertalen als: “Lang geleden” of “Vervlogen tijden”.
En om afscheid te nemen van het oude, en het nieuwe te verwelkomen, vandaag dit lied op mijn blog.
Ik hoop dat jullie genieten van:

OLD LANG SYNE

PROOST
OP

Een groot succes is mijn muziekblogje niet in blogland. Hooguit een vijftal trouwe bezoekers en luisteraars die ook de moeite nemen om te reageren.
Waarom ga ik er dan nog mee door, vraag ik mij vaak af? Waarom doe ik nog de moeite?
Want makkelijk is het niet meer nu ik nog maar heel weinig zie.
Maar buiten het feit dat ik het zelf nog altijd leuk vind, weet ik door ons Maria ook nog waarom...

...In uitgesteld relais keek ik op haar aanraden naar een reportage van: Koppen XL.
Het ging over Alzheimer patiënten en hoe ze zich elk populair liedje herinnerden, ook al was ondertussen al het andere uit hun geheugen gewist.

In Groot-Brittannië heeft men daar speciaal ‘geheugenkoren’ voor opgericht. Vijfentwintig in totaal ondertussen.
Want uit onderzoek blijkt dat muziek het dementieproces afremt.

En dat alleen al is een goede reden om met mijn muziekblogje verder te gaan!
Want mocht ik ooit Alzheimer krijgen, dan ga ik mij vast al die mooie liedjes herinneren waar ik zo van hou.
Dan ga ik me zeker Edith Piaf en Neil Diamond herinneren.
Of al die andere songs die gerelateerd zijn aan een of ander moment uit mijn leven.
En wanneer een van jullie door die vreselijke ziekte getroffen wordt…God behoede… wel, heel misschien herinneren jullie je dan Petra en haar Memorylane-blog nog wel…en zo wordt deze blog toch onsterfelijk.

Ik hoop dat ik me ook dit lied ga herinneren.
Omdat het mij zal doet denken aan al mijn vrienden.
Aan hoe jullie mij steunden in die moeilijke dagen. Me steeds door schouderklopjes, woorden en daden moed gaven om door te gaan.
En als we ooit samen in het rusthuis belanden, getroffen door die vreselijke ziekte, misschien zingen we daar dan wel hand in hand, dit lied dat ik vandaag aan jullie opdraag:

YOU NEVER WALK ALONE
(1976)

LEE TOWERS

Leendert Huyzer, beter bekend als, Lee towers, werd geboren op 23 maart 1946 te, Bolnes, Nederland.
Zijn ontdekking in 1975 met “It’s Raining in My Heart” dankt hij aan Willem Duiys.
Die presenteerde hem als, de zingende kraanman uit Rotterdam, in zijn radio programma, Muziekmozaiek.
Oorspronkelijk is dat een een nummer gecomponeerd door de zanger van The Outsiders, Wally Tax.
De volgende single, "You'll Never Walk Alone", wordt Towers' grootste hit en staat wekenlang hoog in de top-10.

In 1980 geeft Lee zijn eerste grote concert in De Doelen te Rotterdam, een unieke prestatie voor die tijd. In 1981 volgde een concert in een uitverkocht Carré.
Daarna waagde hij de stap naar Ahoy in 1984 waar hij zelfs tweemaal de 'zaal' vol kreeg.

In latere jaren volgden er nog vele concerten en shows in Ahoy, waarbij hij ook duetten zong met onder andere Anita Meyer.
Hij speelt in 2003 ook mee in de i Nederlandse jeugdfilm “Sinterklaas en het Gevaar in de Vallei” van regisseur Martijn van Nellestijn.

De stad Rotterdam heeft hem in 1990 de Erasmusspeld toegekend en in 2000 de Wolfert van Borselenpenning.
In 2006 ontving Towers de Society Award tijdens de uitreiking van de Society Awards in Amsterdam.

HET LIED:

De muziek van “You Never Walk Alone” werd cecomponeerd door Richard Rogers. De lyrics zijn van Oscar Hammerstein II.
Het lied werd oorspronkelijk gemaakt in 1945 voor de musical “Carousel”.
Ondertussen werd het ontelbare keren gecoverd door verscheidene artisen zoals o.a.: Frank Sinatra, Judy Garland, Mario Lanza, Doris Day, Elvis Presley, Bob Dylan, Gary & the Pacemakers…en nog vele andere.

THERE ALWAYS WILL BE MUSIC.

Op sommige momenten zou ik graag ergens anders willen zijn. Weg van hier waar de herinneringen langs alle kanten op me afkomen.
Kunnen wegvliegen als een vogel. Je vleugels spreiden en alle zorgen achter je laten…. Het moet heerlijk zijn.

Helaas, het is enkel mogelijk in dromen.
Maar dat ik niet alleen sta met die verlangens bewijst dit lied dat ik vandaag laat horen.
Luister maar naar:

SNOWBIRD
(1970)

ANNE MURRAY

1. Naam: Anne Murray.
2. Geboortedatum: 20 juni 1945.
3. Geboorteland: Canada.
4. Geboorteplaats: Springhill, Nova Scotia.
5. Beroep: Zangeres.
6. Stembereik: Alt.
7. Genre: Country, Pop, Love Songs.

Na de ingetogen sfeer van lerstmis, en zo net voor het feestgedruis van nieuwjaar, opteer ik voor een alternatief tussendoortje.

Het is vele jaren geleden dat ik nog naar de nachtmis ben geweest. Meer bepaald van toen ik nog verplicht werd om te gaan door de nonnen van het internaat.
En toen men op het nieuws een flash liet zien van de voorbije nachtmis, voorgezeten door bisschop Leonard, wist ik meteen ook weer waarom ik niet meer ga.
Ik vind het zo hypocriet zijn, maar vooral heel saai.

Dan zijn die gospeldiensten toch van een heel ander kaliber!
Heel meeslepend, ook al ben je niet gelovig.
Zo’n gospelkoor zingt met gans zijn ziel en lichaam. Opgewekt en vrolijk.
Moest men bij ons zo de mis opdragen, er zou volgens mij heel wat meer volk in de kerk zitten. Je preveld dan als vanzelf: “Praise the Lord”.

En om jullie duidelijk te maken van wat ik bedoel, vandaag zo een voorbeeld van die gospel op mijn blogje.
Luister en geniet van:

O HAPPY DAY

Het koor zingt zowel gospelliederen, a cappella muziek en grote werken met orkest uit een uitgebreid repertoire, verspreid over vijf eeuwen.
Zij zijn niet verbonden aan een kerk, zoals meestal gebruikelijk is bij dit soort van koren.

Zij traden reeds op in Frankrijk, Italie, Duitsland en Nederland.
Alom geprezen werden zij voor hun uitvoering van Bach's Matthäus Passion gevolgd door een even goed ontvangen Monteverdi Vespers.

Maar ook het lichtere genre is hen niet vreemd en zij brengen dan ook graag entertaiment muziek. Zo toerden zij onlangs met liederen van Bernstein.

Met kerstmis is er voor mij slechts één lied dat de kerstsfeer volledig weergeeft.
Er is voor mij tevens ook maar één zangeres die het met zoveel gevoel brengt, dat het mij na al die jaren nog steeds kippenvel bezorgt wanneer ik er naar luister.

De oorspronkelijke tekst van het lied werd geschreven in Oostenrijk door de priester Joseph Mohr.
De melodie werd gecomponeerd door de Oostenrijkse Franz Xaver Gruber.

Het originele manuscript is verloren geraakt.
Maar in 1995 ontdekte men een manuscript in het handschrift van Morh, dat gedateerd is van 1816.
Ook doen verschillende verhalen de ronde over het ontstaan van het lied.

Het lied werd voor het eerst uitgevoerd op 24 december 1818 in de Nikolaus-Kirche in Oberndorf , Oostenrijk.
Het is vertaald in meer dan 44 talen en het is opgenomen door meer dan 300 vertolkers.

Wetenswaardigheidje: Tijdens de kerst wapenstilstand van 1914 werd het lied gelijktijdig gezongen in het Frans, Engels en Duits door de troepen.
Het was immers een van de weinige kerstliederen dat de soldaten aan beide zijden van de frontlinie kenden.

Vandaag dus op mijn blogje, het ultieme kerstlied bij uitstek.
Ik geef jullie:

SILENT NIGHT NIGHT.

BY

MAHALIA JACKSON

Buiten mijn eigen cd’s en die van pa, slingeren er hier ook nog enkel rond van dochterlief. Kwestie van de hoop te vergroten!!!
Het zal jullie wellicht niet verbazen wanneer ik zeg dat haar en mijn smaak van muziek, mijlen ver uiteen ligt.

Maar zo heel af en toe klinkt er in mijn oren een bekend melodietje op een van haar cd’s. En wanneer ik haar dan vertel dat dit een oldie is, dan kijkt ze me ongelovig aan en moet ik dat meteen bewijzen.
Negen keren van de tien kan en doe ik dit dan ook.

Zo ook met het liedje van vandaag.
De zangeres was mij totaal onbekend, het nummer evenwel kende ik maar al te goed.
Origineel is het een nummer (voor zover ik weet althans) uit 1962 van, Ray Charles.
Maar het werd veelvuldig gecoverd. Onder andere door Johnny Mathis, he Lipske!

Dochterlief was een klein beetje ontgoocheld met die informatie, want ze vind het “een keigoed nummer”.
Ze vond het allesbehalve leuk dat haar “oude moeder” lang geleden reeds op dat liedje had geslowd met háár liefste van weleer.

Toen ik haar troostte met de woorden: “onze smaken liggen dan toch niet zo ver uit elkaar”, viel dat precies ook al niet in goede aarde… hahaha!

Misschien kan ik het goed maken door hier de versie te laten horen van diegene die zij prefereert.
Tenslotte is het bijna kerstmis en dat betekend “vrede op aarde aan alle mensen van goede wil”… toch!
Bovendien moet ik toegeven dat die het helemaal niet slecht doet.
Maar oordelen jullie zelf maar wanneer je luistert naar:

YOU DON’T KNOW ME

JANN ARDEN

1. Geboortenaam: Jann Arden Anne Richards.
2. Geboortedatum: 27 maar 1962.
3. Geboorteland: Canada.
4. Geboortestad: Springbank, Alberta.
5. Beroep: Zangeres, tekstschrijfster.
6. Genre: Pop.
7. Jaren actief: van 1992 tot heden

Bekende nummers: Time for Mercy (1993), Happy? (1997), Love Is the Only Soldier (2003), Oncover Me (2007), Free (2009)
Meer lezen over deze zangeres…klik op onderstaande button

“’t Zijn geen winters meer zoals vroeger!” Hoe vaak hebben we dat niet horen zeggen?
Wel, deze winter begint er toch al op te gelijken he?!

De winter is het jongste seizoen. In den beginne…hadden we maar drie seizoenen.
Pas enkele duizend jaren na het ontstaan van onze aarde, trof een nog steeds ongeïdentificeerd voorwerp onze aardbol.
En daardoor werd de stand van onze planeet voorgoed veranderd en werd ons vierde seizoen geboren, de winter.

En die winter laat ons vandaag weten dat hij bijlange na nog niet op pensioen is.
Dat hij nog flink van zich af kan bijten en nog stevig op zijn poten staat.

Ach, het heeft zijn charme, dat mooie witte landschap. Het nodigt zelfs uit tot wandelen.
Dik ingeduffeld en met slipvrij schoeisel aan is het zelfs heerlijk om die koude in je neus te voelen bijten.
En met deze winter in gedachten zeggen misschien onze kleinkinderen later ook wel: “Het zijn geen winters meer als vroeger!”

Ik kies vandaag voor een voor de hand liggend lied. Een lied dat wonderwel past in deze door sneeuw bedekte wereld.
Elke beetje zanger(es) heeft het op zijn repertoire staan. Vandaag kunnen jullie luisteren naar de versie van een dame die heel wat in haar mars had.
Luister en wandel mee door het:

WINTER WONDERLAND

MET

ARETHA FRANKLIN.

HEB EEN KNUSSE EN WARME DAG!

Zo af en toe heb ik zulke gekke invallen dat ik achteraf zelf heel bedenkelijk mijn wenkbrauwen frons.
Zo ook voorbije zondagavond toen ik zomaar besloot om naar onze kerstmarkt te trekken.
Maar dat had ik beter niet gedaan!

Er was een massa volk en de lekkere geuren kwamen me langs alle kanten tegemoet.
U zou het vast heel gezellig gevonden hebben.
Helaas, ik voelde de kerstsfeer niet.

Bij mij kwamen enkel de herinneringen naar boven  aan al die vorige kerstmarkten die ik samen met mijn liefde had bezocht.
Ik herinnerde mij die kerstmarkt in Mechelen, de woonplaats van dochterlief, en waar wij samen met haar en haar vrienden genoten van oesters en Cava.
Ik herinner mij de kerstmarkt in Aken waar ik met een tombola een prachtig kerststuk won.
En dan was er ook de kerstmarkt in Valkenburg, waar we dicht tegen elkaar aan liepen om ons warm te houden, en waar ik die mooie kerstballen vond die ik al zolang zocht.

En door al die herinneringen voelde ik me plots tussen heel die massa lachende en vrolijke mensen heel eenzaam en alleen.
En zonder ook maar iets te kopen of te nuttigen keerde ik terug huiswaarts met een zwaar gevoel in mijn hart.
Want hoewel het reeds meer dan een jaar geleden is dat we onze relatie verbroken, is een kerst zonder hem nog altijd geen kerst voor mij.

En om een beetje duidelijk te maken hoe ik me zondagavond voelde op die kerstmarkt tussen die massa mensen, vandaag dit lied op mijn blog:

THE CROWD
(1962)

ROY ORBISON

1. Naam: Roy Kelton Orbison.
2. Bijnaam: The Big O.
3. Geboren op 23 april 1936.
4. Geboorteplaats: Vernon, Texas, USA.
5. Beroep: Zanger, tekstschrijver, producer.
6. Zangstem: Tenor.
7. Genres: Rock, Pop, Rockabilly.
8. Instrumenten: Gitaar, Vocals, Harmonica.
9. Actief vanaf: 1954
10. Overleden op: 6 december 1988.

HEB EEN FIJNE WEEK!

Country & Western liedjes hebben mij ook altijd al kunnen bekoren. Ze vertellen veelal een verhaal, puur uit het leven gegrepen.
En zo is er in dat genre een liedje dat tegen mijn levensverhaal aanleunt.

Onlangs vertelde ik op mijn ander blogje dat ik van mijn hart een steen heb gemaakt en al mijn lappen stof heb weggegeven aan mijn buurvrouw. Dit omdat naaien me nooit meer zal lukken, toch niet in die mate als voorheen.
Want hoewel ik gans mijn leven heb gewerkt in de horeca, ben ik kleermaakster van beroep.

Kleding ontwerpen en maken was mijn passie.
Reeds als kind maakte ik poppenkleedjes en had mijn pop de meest uitgebreide garderobe uit de hele omtrek.
Later, als volwassene, zat ik aan mijn naaimachine wanneer ik ook maar even de tijd had, of zat met mijn neus in de modeblaadjes om ideetjes op te doen.
En al zeg ik het zelf, ik heb heel mooie dingen ineengestoken.

Ik vraag mij af of mijn kinderen ook met fierheid terugkijken op die zelfgemaakte kleding die zij toen droegen, en of ze beseffen dat het ook vaak uit pure noodzaak was dat ik ze maakte.
Net zoals deze zangeres met heel veel liefde terugdenkt aan haar:

COAT OF MANY COLOURS
(1971)

1. Naam: Dolly Rebecca Parton.
2. Geboren op: 19 januari 1946.
3. Geboorteplaats: Sevierville, Tennessee.
4. Geborteland: Verenigde Staten.
5. Beroepen: Zangeres, actrice, tekstschrijfster componiste.
6. Muziekgenres: country, pop, bluegrass, folk.
7. Jaren actief: Van 1959 tot heden.

Meest bekende nummers: Here You Come Again, Baby I'm burnin' , Jolene, 9 To 5, Will Always Love you, Islands in the Stream (met Kenny Rogers), When you tell me that you love me.
En natuurlijk, Coat of Many Colours waarin Dolly Parton haar eigen armoedige jeugd beschrijft.
Meer lezen....klik op onderstaande button

Wie mijn “Huismusje” blog een beetje volgt weet dat ik zo fortuinlijk was om gratis een loep te krijgen van een zeer lieve dame.
Met die loep, en nog twee brillen erbij op mijn neus, kan ik weer min of meer de tracklist lezen op mijn cd’s.
En dus ben ik ook weer gaan snuisteren in de cd’s van pa.

Pa hield buiten van lichte klassieke muziek en operettes, ook heel erg veel van musicals.

**Een musical is in feite een vorm van een gezongen theaterstuk en deed zijn intrede in het begin van de twintigste eeuw.
Het geïntegreerde geheel bevat zowel humor, pathos, liefde en woede. Het verhaal is een combinatie van woorden, dans en muziek.**

Uit mijn kindertijd herinner ik me dan ook de vele musicals die toen op tv kwamen en waar pa dan zo enorm van genoot.
Ook de 78 toeren vinylplaten van musicals, zoals onder meer… Fancy Fair, Annie Get Your Gun, Wonderfull Town,  Oklahoma, Show Boat, The Band Wagon en Ziegfeld's Follies…herinner ik mij alsof het gisteren was omdat ze grijs gedraaid werden op zaterdagavonden en zondagen.

De 78-toeren platen zijn op een bepaald moment met het vuilnis aan de deur gezet, iets wat ik nu nog steeds heel jammer vind.
Pa kon zijn geluk dan ook niet op toen de cd verscheen en al die oude musicals in een nieuw kleedje werden gestoken.

En zo kan ik vandaag een lied laten horen uit “South Pacific” een musical uit 1949. De muziek is van Richard Rogers, en de tekst is van, Oscar Hammerstein.
In 1958 werd de musical verfilmd met in de hoofdrollen, Rossano Brazzi, Mitzi Gaynor, en John Kerr.

In feite is dit lied een duet. Ik geef jullie vandaag echter de enige versie die ik bezit.
Ik hoop dat jullie kunnen genieten van dit stukje nostalgie uit vervlogen tijden:

SOME ENCHANTED EVENING

JOHN GARY

John Gary begon reeds et zingen op vijfjarige leeftijd.
Op negenjarige leeftijd won hij een driejarige beurs aan de prestigieuze kathedraal van Sint Jan School in Manhattan. Op 12 jarige leeftijd had hij al meerdere onderscheidingen gewonnen.

Eens volwassen zong in films en had zij zijn eigen tv show op Brodway.
Hij verscheen ook 30 keer als gast in “The Tonight Show”.
Hij reisde over de hele VS en Canada met ongeveer 40 concerten per jaar.

Gary werd door velen beschouwd als een van de beste crooners.
Hij stierf op 4 januari 1998, op 66-jarige leeftijd.
Veel meer over deze zanger kunt u lezen door op onderstaande button te klikken

NOSTALGIE IS THUISKOMEN
BIJ DAT DIERBAARS
DAT WE ZIJN KWIjT GERAAKT.

Vandaag wil ik graag nog eens een lied laten beluisteren van mijn groot super idool, Edith Piaf.
Het is een lied dat iedereen kent, zelfs wereldwijd.

Het lied dateert van 1959.
De muziek is van, George Moustaki. De tekst werd geschreven door, Marguerite Monnot.

Ik was een kind van zeven toen men dit lied op de radio speelde en verstond toen nog geen woord van de Franse taal.
Het is moeilijk te omschrijven wat ik voelde toen ik het voor het eershoorde.
Maar het is een feit dat ik gefascineerd zat te luisteren, volgens pa.
Het verwonderde hem dan ook niet dat ik een grote fan werd

Misschien was het de dramatiek die doorheen het lied klonk dat mij aantrok? Het gevoel dat ik niet de enige was met verdriet? Who knows?
Maar vanaf dat moment was ik dus grote fan van, Edith Piaf. En dat is met de jaren enkel maar toegenomen.

Net zoals de meeste van haar teksten, vertelt ook dit lied over liefde die gepaard gaat met verdriet. Uit het leven gegrepen en als het ware op haar lijf geschreven.
Want door haar eigen achtergrond en haar levensstijl kon zij die teksten brengen als geen ander.

Het lied vertelt het verhaal van een meisje (een prostituee?) uit de havenbuurt en duidelijk van lagere klasse.
In de stad ziet ze elke dag een heer wandelen met aan zijn arm een mooie jonge vrouw.
Zij is stiekem verliefd maar weet dat haar liefde nooit zal beantwoord worden, want hij merkt haar niet eens op.

Op een dag ziet ze de man alleen wandelen. Hij heeft duidelijk verdriet.
Dat doet haar pijn en ze spreekt hem aan en zegt: “U kent me niet, Meneer, Ik weet, ik ben een niemendalletje… slechts een schaduw van de straat, …maar ik zie uw verdriet…U hebt het koud, Meneer… hier bij mij vind U warmte…
…Maar U huilt, Meneer…en er is zoveel moois om van te genieten…Leg uw pijn aan mijn hart…uw hoofd in mijn schoot…en uw voeten op mijn tafel… en lach, zing en dans samen met mij, Meneer.”

Luister en geniet van dit (naar mijn mening) grandioos lied:

MILORD

Zo af en toe jezelf verwennen, of noem het troosten, mag.
De een doet dat door te gaan shoppen, de ander dompelt zich onder in de romantiek van een boek of film.
Ik vind mijn troost in de muziek.
En er is een liedje waarbij ik me persoonlijk aangesproken voel, omdat mijn naam er in voor komt.

In mijn kinderlijke fantasie dacht ik werkelijk dat het liedje speciaal voor mij gemaakt was!
Telkens ik het het op de radio hoorde liet ik mij meedrijven met die fantasie… want fantasie verdrijft pijn en verdriet.
Nu, zovele jaren later, heeft het liedje nog steeds dat beetje magie in zich dat me als kind zo vaak deed lachen….en hopen.

Zodoende draag ik vandaag dit liedje in de eerste plaats op aan mezelf.
Maar ook aan ieder van jullie die een moeilijke tijd hebben doorstaan, of nog tegemoet gaan. Als troost en als schouderklopje.
Want een potje janken mag…maar daarna moet je weer gaan lachen!

Hopelijk hebben jullie ook een liedje dat jullie troost biedt.
En anders, lach je toch gewoon mee met dat van mij:

KLEINE LUCIENNE
(1959)

CONNY FROBOESS

In het begin van haar carrière stond ze bekend als “Die kleine Cornelia” Later werd dat Conny.

Conny Ftoboess won in Europa aan populariteit door haar deelname aan het songfestival in 1962.
Ze werd zesde met het lied “Zwei kleine italiener” dat een grote hit werd.

Mensenlief! Langs alle kanten komen de ziek meldingen op me af gevlogen. En dat allemaal in mijn kleine persoonlijke vriendenkring.
Het mag nu toch stilaan gaan ophouden hoor!

Nu weer Raoul, de echtgenoot van vriendin Maria.
Hij ligt momenteel in het ziekenhuis en is onder het mes moeten gaan, en het is bang afwachten wat het onderzoek aan het licht brengen.

Raoul is “My Tormended Soulmate in Music”. Want volgens Maria zijn wij “getormenteerde zielen”.
Deze titel kregen we wegens onze muzikale voorkeuren.
Raoul zegt op zijn beurt dan weer dat Maria niets van muziek kent.
Het is een klein plagerijtje tussen ons, een inside joke zeg maar, want wij zijn alle drie grote muziekliefhebbers.

Maar ik denk, en hoop, dat ik met slechts één lied beide vrienden tevreden kan stellen.
Het lied bezit de dramatiek waar Raoul, en ik zelf, zo van houden. En het wordt gezongen door Maria’s favoriete zanger, Elvis Presley.

Hierbij wens ik Maria veel sterkte en gemoedsrust toe. Aan Raoul wens ik een vlug herstel toe en snel weer thuis, zodat jullie beide samen kunnen luisteren naar:

IN THE GHETTO

TEVENS EEN VLUGGE BETERSCHAP GEWENST AAN ALLE ZIEKEN!
AAN ALLE ANDEREN, BLIJF GEZOND!!!

Van de week hoorde ik praten over het ‘Polonaise Festival’. ‘k Had er nog nooit van gehoord.
Toen ik het verslag zag, vroeg ik me af wat het verschil was met een ‘Schlager Festival’?! Niets, zo bleek.
Want op een Schlager festival gaat het publiek aan de polonaise, en op dat Polonaise Festival werden allemaal Schlagers gezongen.

Nu in principe is een schlager een Duitstalig lied en betekent letterlijk 'succeslied'.
Maar de Nederlanders zijn er ook dol op en zo doet de Nederlandstalige Schlager ook zijn duit in het zakje.

Nu ben ik zelf niet echt een Schlager mens, hoewel ik zo af en toe een liedje tussendoor best kan pruimen. En hoewel de meeste muziekfanaten er wat smalend over doen, feit is dat de Schlager een gangmaker is en blijft op feesten of andere leuke bijeenkomsten.

Zelf ben ik, vele jaren geleden, ooit eens op zoek gegaan naar zo een schlager nadat ik het gehoord had op de radio.
Ik heb verdorie nog hard moeten zoeken ook want mijn toenmalige platenboer had er nog nooit van gehoord. En mijn gezang hielp hem ook al geen stap verder! Hahahaha….;))

Om jullie oren niet te erg te teisteren zal ik het vandaag maar laten zingen door iemand met talent.
Ben benieuwd of jullie het nog kennen?
Luister en dein mee op de klanken van:

LA MONTANARA
<(1973)

HEINO

Heino werd geboren als, Heinz-Georg Kramm, op 13 december 1938, te Dusseldorf, Oberbilk.
Hij is een Duitse zanger van schlagers en volksliederen.
Zijn oorspronkelijk beroep is banketbakker.
Momenteel heeft hij een café in Bad Münstereifel, waar zijn zoon Uwe, de honneurs waarneemt.

Heino’s pad liep niet altijd over rozen.
Zijn dochter Petra, pleegde in 2003 zelfmoord.
Zelf lijdt Heino aan een oogziekte, namelijk ‘De ziekte van Graves’ waardoor zijn rechteroog uitpuilt.
Vandaar zijn donkere bril.

Heino begon met zingen op bruiloften en partijen in 1955.
Pas tien jaar later nam hij zijn eerste plaat op.
Zijn grootste hits variëren van berg- en zeemansliederen, marsmuziek en volkswalsen tot echte 'schlager'-krakers.

Heino geniet nog altijd een grote populariteit.
Een bekend onderzoeksinstituut maakte bekend dat Heino bekend is bij 98% van de Duitse bevolking.
Hij behoort samen met Udo Jürgens tot de bekendste Duitstalige zangers.

Hij heeft ook over de hele wereld opgetreden.
Bijzondere optredens vonden onder andere in Las Vegas en Zuid-Afrika plaats.

In juli 2009 trad Heino samen met André Rieu nog op in 't Vrijthof in Maastricht.

HET LIED

La Montanara is het lied van de bergen, en het is geschreven door Toni Ortelli
Ortelli schreef de melodie en de tekst in 1927 tijdens een excursie in de Trentino mountains, alwaar hij het hoorde zingen in een taverne door een jonge herder.

Maar het lied is zeker wel meer dan 80 jaar ouder.
Montanara is een Italiaanse stadje in de provincie Mantua waar tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog (1848) een grote slag is geweest.
Het lied wordt beschouwd als een soortement vrijheidslied, als de hymne van de Alpen en is zelfs uitgegroeid tot een heus volkslied.
Het lied is dan ook al ontelbare keren gecoverd door allerlei koren en solo artiesten.

EEN GENEESMIDDEL TEGEN GROTE ZORGEN
ZIJN:  KLEINE VREUGDEN

Ik denk soms met een beetje heimwee terug aan die weekenden waarop we steevast gingen dansen.
Niets kon ons tegenhouden.
We merkten niet eens de blaren op onze voeten wegens te hoge hakken en te smalle tippen. We voelden de pijn pas op maandagmorgen, hahaha.

Er werd toen nog écht gedanst!
Je had de jive, de rock ’n roll, de twist, de cha cha cha….enz.
Het hoogtepunt van de avond kwam met het doven van de lichten en de blacklights die aanfloepten.
Dat was het “trill” moment! Het moment waarop je met je uitverkorene drie minuten lang danste op een tegel, héééél dicht tegen elkaar.
“Ne plakker” zo noemden we het toen.

Maar het overgrote deel van de avond was het zwieren en draaien geblazen.
En wat ook meestal niet ontbrak was, de kuskes dans.
Feest voor de meest gegeerde, sneu voor de muurbloempjes!
Maar die laatste konden zich dan weer uitleven op dat wat ik jullie vandaag laat horen.

Muurbloempje, of niet, we kennen hem allemaal!
En we kunnen het nog steeds, niet dames?!
Dus schuif de stoelen aan de kant en leef je nog es uit op de:

THE HUCLEBUCK
(1963)

CHUBBY CHECKER

Zijn artiestennaam ontstond door het feit dat hij door zijn vrienden al "Chubby" (Engels voor dikkertje) werd genoemd en zijn Fats Domino imitaties, hetgeen de leuke woordspeling Chubby Checker opleverde.

Reeds op jonge leeftijd leerde hij piano spelen, drumde hij en imiteerde diverse zangers.
ijdens zijn middelbare schooljaren verzon hij samen met zijn schoolvriend Fabian Forte dansjes voor schooloptredens.

Chubby Checker staat ongetwijfeld het meest bekend om zijn dans, De Twist.
Maar zijn dansjes zoals, the Pony, the Fly en de Hucklebuck, zijn ook geen onbekenden.

Meer lezen over deze zanger….klik op onderstaande button

Wie het verhaal van de opera Turandot kent of is gaan lezen via de link op mijn vorig logje, zal weten dat de aria ‘Nessum Dorma' getuigt van  ware liefde.

Ieder mens heeft behoefte aan liefde; aan geliefd te zijn en lief te hebben.
Maar liefde is een wisselwerking. Je geeft liefde en je krijgt liefde terug.
 Liefde is evenmin steeds een hellend vlak, rozen hebben doornen weet je wel.

Liefde heeft zo zijn eigen wetten.
De voornaamste wet is het willen wegcijferen van jezelf en de bereidheid om te geven zonder voorwaarden.
En mijn lied van vandaag is een mooi voorbeeld van zulke bereidheid

Het lied werd geschreven en opgenomen in 1997 door, Bob Dylan.
Ondertussen is het al vele malen gecoverd door tal van zangers en zangeressen, zoals o.a. door: Billy Joel, Garth Brooks, Adele en Luka Bloom.
Ik laat jullie vandaag naar de versie luisteren die ik zelf het mooist vind.
Ik hoop dat jullie genieten van:

TO MAKE YOU FEEL MY LOVE.

TRISHA YEARWOOD

1. Naam: Patricia Lynn Yearwood.
2. Artiestennaam: Trisha Yearwood.
3. Geboren op: 19 september 1964.
4. Geboorte Land: USA
5. Geboorteplaats: Monticello, Georgia.
6. Beroep: Zangers, actrice.
7. Genre: Country, Folk.

Buiten zingen en acteren heeft zij ook een kookboek geschreven, samen met haar moeder.
Ik ben al vele jaren fan van Trisha Yearwood en er valt een hele boel over haar te vertellen want zij heeft in de loop der jaren een mooi palmares opgebouwd.
Voor wie meer wil lezen over deze zangeres, en die moeite is ze zeker waard, verwijs ik jullie graag door. Klik daarvoor op onderstaande button…

Zullen we nog eens een streepje klassieke muziek beluisteren? Ok dan, here we go!

Mijn twee grote favoriete componisten zijn, Verdi en Pucinni. En het is van deze laatste dat ik wat laat horen.
Vandaag een lied, aria moet ik in feite zeggen, waarbij telkens wanneer ik het beluister, de haren op mijn armen rechtop gaan staan.
Oorzaak daarvan is niet enkel de muziek maar eveneens de grootse vertolking van, Luciano Pavarotti.
Ik ken geen enkele operazanger die zijn talent benadert en ik meen dat zijn dood een gigantisch verlies is voor elke klassieke muziekliefhebber.

Hoewel er voor mij, geen enkele zanger is die dit lied op zulke mooie wijze, met zoveel kracht en overtuiging, beter kan vertolken dan, de master himself, kies ik vandaag toch voor een andere zanger die het ook niet onaardig doet.
Oordelen jullie zelf maar!
Maar bovenal, geniet van:

NESSUM DORMA
(1924-26)

PAUL POTTS

Paul Robert Potts werd geboren op 13 oktober 1970, te Bristol, Engeland.
Hij is een operazanger.
Voordat hij beroemd werd was hij verkoper van mobiele telefoons.

Hij zong zijn eerste opera op 28-jarige leeftijd tijdens een karaokewedstrijd.
Daarna trad hij op in Michael Barrymores televisieshow "My kind of Music", waarbij hij £ 8000 won.
Door deze prijs kon Potts naar Italië gaan en daar een aantal operatrainingen volgen, waaronder een masterclass bij Luciano Pavarotti.

Terug in Groot-Brittannië trad Potts op in een aantal semi-professionele opera's.
Daarna kreeg Paul Potts af te rekenen met enkele tegenslagen zoals, een blindedarmontsteking waarbij men tijdens de operatie ook een kankergezwel ontdekte dat meteen verwijdert werd. Nadien kreeg hij een fietsongeval waarbij hij zijn sleutelbeen brak.
Dit alles zorgde voor een terugslag van zijn carrière.

Doordat hij niet meer werd gevraagd voor optredens besloot hij zich op te geven voor het televisieprogramma "Britain's Got Talent" met de gekende en succesvolle gevolgen.

DE OPERA:

Nessum Dorma is de wereldbekende aria uit Pucinni’s laatste opera, Turandot.
De opera Turandot is een Lyrische opera in drie aktes naar het gelijknamige toneelstuk van Carlo Gozzi en de bewerking van Friedrich von Schiller.
Het libretto is van Guiseppe Adami en Renato Simoni.

In de herfst van 1924 werd er kanker bij de componist geconstateerd. Met zijn zoon ging hij naar Brussel om daar een behandeling met bestraling te ondergaan.
De behandeling leek succes te hebben, maar Puccini’s hart kon het niet aan. Op 29 november 1924 overleed hij dan ook nog vóór dat hij Turandot kon voltooien.
Daarom werd de opera (aan de hand van Puccini’s nagelaten schetsen) voltooid door Franco Alfano.
Maar op 25 april 1926, toen Turandot in La Scala van Milaan onder leiding van Toscanini in première ging, stopte Toscanini die avond op het punt waar Puccini gebleven was toen hij overleed, als eerbetoon aan de, volgens mij, grootmeester der opera’s.

HET VERHAAL:

Dat kunnen jullie lezen door op onderstaande button te klikken

Op vrijdag 29 november was ik op uitnodiging van vrienden te gast op een playbackshow.
De show werd uitgevoerd door het amateur gezelschap, ‘Funnery’. En dat die naam niet ijdel gekozen is bewijst het feit dat het grote fun alom was.
De zaal zat overladen vol en zelfs de lokale tv is komen filmen. Ook de burgemeester, een vrouw in dit geval, kwam een kijkje nemen en zag dat het goed was.
Wanneer je daarbij weet dat de ganse organisatie, zoals regie, decor en kleding, allemaal in elkaar wordt gestoken door vrijwilligers die enkel tot doel hebben om de senioren een leuke namiddag te bezorgen, dan kun je daar enkel maar heel veel bewondering voor hebben.

Op een bepaald moment werd Will Tura geplaybackt en een van die liedjes wierp mij jaren terug in de tijd.

Ik denk dat je met recht en reden mag zeggen dat onze Will Tura de Keizer is van het Vlaamse lied!
En ook al ben je misschien geen fan, je kan niet anders dan bewondering hebben voor wat die man allemaal gepresteerd heeft in ons kleine landje. En nog steeds met veel elan brengt, ook al is hij ondertussen 70 jaar!

Maar voor hij die ‘grote meneer’ werd, trad hij op, zoals zovele beginnelingen, in kleine achteraf zaaltjes en/of feesttenten.
En zo gebeurde het dat hij op een keer een optreden gaf tijdens het jaarfeest van mijn korfbalclub.

Op dat moment was ik 11 jaar oud en wist totaal niet wie die jonge knappe man was, want had nog nooit gehoord van Will Tura.
Mijn vriendin daarentegen, twee jaar ouder dan ik, was er wild van hem. En toen hij dan zijn toenmalige nieuwste nummer bracht viel ze dan ook zowat in katzwijm.
Even later moest en zou ze een handtekening laten zetten op het bewuste singeltje dat ter plaatse werd verkocht.
En zo kwam het dat zij haar handtekening kreeg en ik een handdruk met een lieve lach.

En zo simpel kan het zijn om tijdens een ludieke playbackshow weg te dromen naar haast vergeten herinneringen.
Om die herinnering weer nieuw leven in te blazen geef ik jullie (met dank aan mijn lieve vrienden) vandaag het lied dat hij toen zong.
En wanneer jullie eveneens mooie herinneringen hebben aan dit liedje, laat het me dan vooral weten he!
En anders, luister en geniet gewoon van:

JE LIEGT
(1963)

WILL TURA

Reeds op heel jonge leeftijd leert hij mondharmonica, accordeon, piano en drums spelen.
Hij is pas negen wanneer hij voor het eerst geboekt wordt als, 'De jodelende cowboy'.
Al snel ontpopt hij zich als een getalenteerde imitator van Gilbert Becaud en Nat King Cole.
Hij is 15 wanneer hij een job als gitarist krijgt aangeboden bij, 'Freddy’s Dansorkest'.
Op zijn 18e verjaardag treed hij voor het eerst solo op onder de naam, Will Tura, en in juni 1959 doet hij zijn eerste televisieoptreden in het Amerikaans Theater.

In 1957 tekende Tura een platencontract met de grootste Belgische uitgever van dat ogenblik, Jacques Kluger, en die stimuleert hem om eigen liedjes te componeren.

Begin 1960 neemt Jean Kluger, zoon van Jacques, de taak van producer over en 40 jaar later is deze nog steeds zijn producer en uitgever.

In 1962 scoorde Will Tura zijn allergrootste hit met 'Eenzaam zonder jou' en de single ging 60.000 keer over de toonbank.
Vele hits volgden, van kleinkunst en chanson tot vrolijke Nederlandse pop van 'Sinatra-achtige dingen' tot gospel, rock-'n-roll, country en zelfs een streepje rap.
Dertig jaar later verkoos een opiniepeiling in een Vlaamse krant 'Eenzaam zonder jou'als grootste Vlaamse hit aller tijden.
Het is nog steeds het lied waarmee hij het meest geïdentificeerd wordt.

In 1993 zong Tura het lied "Hoop doet leven" op de begrafenis van koning Boudewijn.
In 2001 werd hij door koning Albert II geridderd.

Maar Will heeft tijdens zijn carrière tal van onderscheidingen verzameld, waaronder: Ereburger van Veurne, de gouden erepenning van het Vlaams Parlement voor het genre licht Vlaamse muziek, en won hij driemaal 'Het Gouden Oog' in de categorie 'Beste zanger'.

Momenteel (2009) heeft Will Tura ongeveer 135 albums uitgebracht.

(Bron:Wikipedia)

Het is vandaag Allerzielen en dat is de dag waarop we onze dierbare overledenen herdenken.
Maar we hebben die speciale dag heus niet nodig want onze dierbaren leven alle dagen verder in ons hart en zullen nooit vergeten worden.
En een mooi gezegde daarbij is: Zolang jij aan me denkt zal ik nooit dood zijn. En zo is het maar net, toch!

Maar op een speciale dag als deze hoort een speciaal lied.
Mijn lied van vandaag is een Frans strijdlied uit 1866 dat sindsdien uitgegroeid tot een evergreen.
De tekst is van Jean-Baptiste Clément, en de muziek is van, Antoine Renard.

Het lied wordt sterk geassocieerd met de Commune van Parijs in 1871, een periode waarin Jean-Baptiste Clément opgroeide en mee vocht aan de zijde van de ‘Communards’.
Overmoedig grepen de revolutionairen de macht en verklaarden de hoofdstad onafhankelijk. De Commune duurde slechts een tweetal maanden en kostte het leven aan meer dan twintigduizend opstandelingen en zo’n achthonderd soldaten.

Volgens het verhaal ontmoette Jean-Baptiste Clement tijdens de laatste dag van de strijd op de barricade een arbeidster, Louise.
Zij was ter hulp gesneld om de gewonden te verzorgen.
Clément droeg zijn vijf jaar oude gedicht ‘Cerises’ aan haar op.
Later groeide het lied voor de onbekende verpleegster op de barricade uit tot een zinnebeeld

Op deze dag, en samen met het verhaal, vind ik dat dit lied vandaag op mijn blogje behoort te staan.
Bekende coverversies zijn onder andere van, Charles Trenet, Patrick Bruel, Nana Mouskouri en ook onze eigen Bobbejaan Schoepen heeft het gezongen.
Vandaag echter kies ik voor de versie van, Yves Montand.
Luister en geniet van:

LES TEMPS DES CERISES

YVES MONTAND

Yves Montand werd geboren als Ivo Livi op 13 oktober 1921, te monsummano Alto, Italie.

Hij bracht zijn jeugd door in Marseille, waar hij later ging werken, onder andere als kapper in de kapsalon van zijn oudere zus, als havenarbeider en als nachtclubzanger.
Tijdens deze optredens nam hij de naam "Yves Montand" aan.

In Parijs, 1944 werd hij ontdekt door de beroemde Franse zangeres, Édith Piaf, die hem onder haar hoede nam.
Ze kregen een relatie en samen speelden ze in de film 'Etoile sans Lumière' (1946).
Internationale roem kwam met de hoofdrol in de film 'Le Salaire De La Peur' (1953) van Georges Clouzot.

Montand huwde in 1951 met de actricee, Simonne Signoret. Ze zouden tot haar dood in 1985 bij elkaar blijven

In 1959 trok hij naar de Verenigde Staten. Hij had een one man show op Broadway en speelde in enkele films.
Op een van de sets kreeg hij een relatie met Marilyn Monroe.

In de jaren tachtig speelde Montand een memorabele rol als een hebzuchtige, listige boer in de tweedelige filmsaga 'Jean de Florette' (1986) en 'Manon des Sources' (1986) van Claude Berri.
In 1992 kwam zijn laatste film uit, 'IP5'.

Montand stierf in 1991 op 70-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Hij ligt begraven op de begraafplaats, Père-Lachaise.