Het is vandaag Allerzielen en dat is de dag waarop we onze dierbare overledenen herdenken.
Maar we hebben die speciale dag heus niet nodig want onze dierbaren leven alle dagen verder in ons hart en zullen nooit vergeten worden.
En een mooi gezegde daarbij is: Zolang jij aan me denkt zal ik nooit dood zijn. En zo is het maar net, toch!

Maar op een speciale dag als deze hoort een speciaal lied.
Mijn lied van vandaag is een Frans strijdlied uit 1866 dat sindsdien uitgegroeid tot een evergreen.
De tekst is van Jean-Baptiste Clément, en de muziek is van, Antoine Renard.

Het lied wordt sterk geassocieerd met de Commune van Parijs in 1871, een periode waarin Jean-Baptiste Clément opgroeide en mee vocht aan de zijde van de ‘Communards’.
Overmoedig grepen de revolutionairen de macht en verklaarden de hoofdstad onafhankelijk. De Commune duurde slechts een tweetal maanden en kostte het leven aan meer dan twintigduizend opstandelingen en zo’n achthonderd soldaten.

Volgens het verhaal ontmoette Jean-Baptiste Clement tijdens de laatste dag van de strijd op de barricade een arbeidster, Louise.
Zij was ter hulp gesneld om de gewonden te verzorgen.
Clément droeg zijn vijf jaar oude gedicht ‘Cerises’ aan haar op.
Later groeide het lied voor de onbekende verpleegster op de barricade uit tot een zinnebeeld

Op deze dag, en samen met het verhaal, vind ik dat dit lied vandaag op mijn blogje behoort te staan.
Bekende coverversies zijn onder andere van, Charles Trenet, Patrick Bruel, Nana Mouskouri en ook onze eigen Bobbejaan Schoepen heeft het gezongen.
Vandaag echter kies ik voor de versie van, Yves Montand.
Luister en geniet van:

LES TEMPS DES CERISES

YVES MONTAND

Yves Montand werd geboren als Ivo Livi op 13 oktober 1921, te monsummano Alto, Italie.

Hij bracht zijn jeugd door in Marseille, waar hij later ging werken, onder andere als kapper in de kapsalon van zijn oudere zus, als havenarbeider en als nachtclubzanger.
Tijdens deze optredens nam hij de naam "Yves Montand" aan.

In Parijs, 1944 werd hij ontdekt door de beroemde Franse zangeres, Édith Piaf, die hem onder haar hoede nam.
Ze kregen een relatie en samen speelden ze in de film 'Etoile sans Lumière' (1946).
Internationale roem kwam met de hoofdrol in de film 'Le Salaire De La Peur' (1953) van Georges Clouzot.

Montand huwde in 1951 met de actricee, Simonne Signoret. Ze zouden tot haar dood in 1985 bij elkaar blijven

In 1959 trok hij naar de Verenigde Staten. Hij had een one man show op Broadway en speelde in enkele films.
Op een van de sets kreeg hij een relatie met Marilyn Monroe.

In de jaren tachtig speelde Montand een memorabele rol als een hebzuchtige, listige boer in de tweedelige filmsaga 'Jean de Florette' (1986) en 'Manon des Sources' (1986) van Claude Berri.
In 1992 kwam zijn laatste film uit, 'IP5'.

Montand stierf in 1991 op 70-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Hij ligt begraven op de begraafplaats, Père-Lachaise.

Toen ik noodgedwongen stopte met mijn zaak wegens onteigening (omdat de stad Antwerpen net op die plaats zo nodig een oerlelijk gedrocht moest neerplaatsen) dacht ik bij mezelf: “ok, dan maar op vervroegd pensioen”!
Tenslotte werkte ik al van mijn veertien jaar. Eerst op een fabriek en van mijn achttiende in de horeca. Dus alles bij elkaar toch al zo’n slordige vijfendertig jaar op dat moment.
En iedereen die het een klein beetje kan weten zal beamen dat de dagen in de horecabusiness dubbel tellen. Lange dagen en hard labeur.
Ook niet altijd even plezierig, al zal een leek menen van wel. Je moet het echt wel héél erg graag doen om het jaren te kunnen volhouden.
Dit alles om te zeggen dat ik ergens blij was dat ik mocht stoppen.

Toen ik de stopzetting bekend maakte zei men mij dat ik het nog zou gaan missen.
Ik lachte het weg want ik had al tal van plannen voor wat ik met de vrij gekomen tijd zou gaan doen.

Toen dan die allerlaatste dag aanbrak, gaven de klanten mij een afscheidsfeestje. Zelf mocht ik niets doen, zij namen die avond de zaak over.
Het werd nog heel emotioneel voor mij, ik voelde me blij, maar ook triest.
En de tranen vloeiden toen het allerlaatste liedje uit de speakers klonk.

En telkens ik nu dat bepaalde liedje weer hoor, moet ik toegeven dat ze gelijk hebben gekregen, ik mis mijn “kroegje” heel erg!
Maar het komt nooit meer terug. Er blijven enkel nog wat foto’s en heel veel mooie herinneringen.

For old time sake, geef ik jullie vandaag dat bewuste liedje dat men voor me draaide net voor ik de lichten voor de allerlaatste keer doofde en de deur voorgoed achter me sloot:

LAATSTE RONDJE
(1968)

1. Geboortenaam: Rudolf Wijbrand Kesselaar.
2. Geboortedatum: 19 december 1934.
3. Geboorteland: Nederland.
4. Geboortestad: Alkmaar.
5. Beroep(en): Zanger, entertainer, showmaster, filmproducent, acteur.
6. Overleden op: 7 juli 2006, te Bremen, Duitsland.

Meer lezen over deze artiest…klik op onderstaande button

FIJNE DAG!

Toen ik twintig was droomde ik mij de hele wereld.
Toen ik dertig was nam’k genoegen met een halve aardbol.
Op mijn veertigste was ik gelukkig met het feit dat ik toch al één van mijn vele dromen had kunnen realiseren.
Op mijn vijftigste gooide ik al mijn oude dromen overboord en droomde mij er nieuwe.
Nu ik bijna zestig ben realiseer ik mij dat ik nooit al mijn dromen zal kunnen waarmaken.
Maar ik blijf dromen!
Tegen beter weten in, droom ik:

THE IMPOSSIBLE DREAM.
(1965)

ANDY WILLIAMS

Williams had van 1962 tot 1971 zijn eigen show op de Amerikaanse tv.
Hij heeft ook een eigen theater, The Moon River Theatre in Branson in de staat Missouri.

Andy Williams vergaarde gedurende zijn zangcarrière 18 gouden platen en 3 platina platen.
Enkele van zijn grootste hits zijn; Moon River, Love Story, Happy Heart, Can't Take My Eyes Off You en de grote Kersthit “It's The Most Wonderful Time Of The Year”.

Andy Williams zong ook het love theme van de film, The Godfather, “Speak Softly Love”

"The Impossible Dream" is een populaire song gecomponeerd door Mitch Leigh , met teksten geschreven door Joe Darion.
Het werd geschreven in 1965 voor de musical, ‘Man van La Mancha’.
Het is het belangrijkste nummer uit de musical en werd de meest populaire hit.

Meer lezen over over deze zanger…klik op onderstaande button

Vandaag maak ik het mezelf heel gemakkelijk.
Vandaag wordt er niet getapt uit het vaatje van herinneringen.
Nee, vandaag laat ik me inspireren door de actualiteit.

En wat is er actueler dan de mijnwerkers uit Chili?
En welk liedje is er dan het meest voor de hand liggend?
Just! Poepsimpel!

Luister en geniet van:

WORKING IN THE COALMINE.
(1966)

Op tienjarige leeftijd verhuisde hij naar Portland.
Tijdens de tweede wereldoorlog nam hij dienst bij de marine.
Na zijn legerdienst keerde hij terug naar Portland en werd hij een succesvol zwaargewicht bokser.
Hij vocht onder de naam ‘Kid Chocolat’.

In 1955 liet hij de bokswereld achter zich en keerde terug naar zijn geboorteplaats waar hij, wederom met succes, een auto dealer werd.
Onderwijl streefde hij ook een zangcarrière na.

Zijn samenwerking met Allen Thoussaint, leverde hem een eerste internationale hit op dat geïnspireerd was op een kinderlied.
Maar zijn grote doorbraak kwam met de hit ‘Working in The Coalmine’.

Hij zou het succes van die hit nooit meer evenaren, al ligt het lied. ‘Yes, Whe Can’ ook nog in het gekeugen.
Na enkele flops, en omdat hij een groot gezin moest onderhouden, besloot hij eind jaren ’60 te stoppen met muziek maken en legde zich toe op zijn auto garage.

Zo heel af en toe trad hij nog op wanneer de kans zich voordeed en maakte zelfs kleine tournees.
Lee Dorsey stierf aan longemfyseem op 1 december 1986, te New Orleans.

Het regime op het internaat was zeer streng en wij werden volledig afgezonderd van alle wereldse geneugten en daar hoorde populaire muziek ook bij. Zodoende zijn er vele hits uit mijn tienerjaren aan mij voorbij gegaan.
Er stond wel een platendraaier in de recreatiezaal maar die werd alleen in gebruik genomen op zaterdagavond en dan enkel nog om klassieke muziek te laten horen.

Maar…er liepen af en toe toekomstige onderwijzeressen stage in het internaat en die waren slechts enkel jaren ouder dan wij. En zo gebeurde het heel soms dat die stagiairs een ietwat moderner plaatje van zichzelf meebrachten.
En een van die liedjes dat we grijs gedraaid hebben als de nonnen in hun kapel zaten, was dit wat ik jullie vandaag laat horen.

Telkens wanneer ik het liedje hoor heb ik er een dubbel gevoel bij.
Enerzijds herinnert het mij aan een nare tijd en de verloren jaren.
Anderzijds doet het mij beseffen dat men ons doen en laten dan wel stevig onder de knoet had, maar dat men nooit onze geest heeft kunnen breken.

Ik ben heel benieuwd naar jullie herinneringen wanneer je luistert naar:

IN THE MIDNIGHT HOUR
(1965)

Hij begon zijn carrière als lid van de groep ‘The Falcons’.
Zijn grootste hit had hij in de Verenigde Staten in 1965 met ‘In the midnight hour’ dat ook bij ons een hit werd.
Daarna had hij succes met nummers als ‘Mustang Sally’ en ‘Fire and Water’, zijn laatste hit (in de Verenigde Staten) uit 1972.

Na 1972 bleven Amerikaanse hits uit en raakte Pickett aan lagerwal.
Hij zat een aantal keren in de gevangenis, onder andere omdat hij dronken achter het stuur zat en een oudere man aanreed, die daarbij levensgevaarlijk gewond raakte.

In 1991 kwam de speelfilm The Commitments uit, over een blanke Ierse soulband die Pickett-nummers speelde.

Pickett trad verschillende keren op in Nederland, onder andere in 1995 op het North Sea Jazz Festival in Den Haag.

Enkele van zijn bekendste nummers zijn: Land Of The Thousand Dances (1966), Hey Jude (1969), en Everybody Need Someone to Love, dat succesvol gecoverd werd door The Blues Brothers.

Wilson Pickett overleed in 2006 op 64-jarige leeftijd in Reston, Virginia.

Maar het probleem stelde zich al meteen want wegens mijn low vision kon ik de gebruiksaanwijzing niet ontcijferen.
En al wie al eens te maken heeft gehad met een technisch snufje weet dat het van groot belang is zulks te doen.

Dan maar een hulplijn naar zoonlief.
De lieve schatten staan steeds gelijk voor me klaar, als ze enigszins kunnen natuurlijk, en dat was nu het geval. Maar er kwam wel een vraag bij: “Mams, wil je dan nog eens die superlekkerehomemaked spaghetti van jou klaarmaken?
En natuurlijk wil ik dat!
Voor ons de pikante versie en voor kleindochter de zachte tomatensaus met balletjes.

Het was vele maanden geleden dat ik nog eens spaghetti had gemaakt. Voor mij alleen neem ik die moeite niet en beperk me tot stoomzakgroenten als ik al eens iets warm op mijn bord wil.
De spaghetti smaakte heerlijk en schoof heel gemakkelijk naar binnen. Maar, o wee, mijn maag en darmen zijn zoveel geweld niet meer gewend en protesteerden dan ook geweldig de volgende dag.

De software van de platendraaier is geïnstalleerd. Tegelijk heeft zoonlief nog wat updates uitgevoerd en nu snort ‘mijne Sjeeraar’ weer heel tevreden.
De platendraaier zelf echter kan ik nog niet in gebruik nemen want we kwamen tot de vaststelling dat ik geen stopcontact meer over heb.
Dat is dus voor een van de volgende zondagen (komend weekend nemen ze een korte vakantie in onze Vlaamse Ardennen), maar het zal dit keer moeten gebeuren zonder spaghetti want ik heb er voor even mijn buik van vol/leeg.

En nu zie ik jullie denken dat ik dit keer mezelf in grote problemen heb gebracht omdat ik bij dit alles geen gepast lied ga kunnen vinden. Mis poes! Luister maar eens naar dit leuke:

ON TOP OF SPAGHETTI
(1963)

Zij speelden mee en zongen liedjes in de films, Mary Poppins en The Sound Of Music alsook in verscheidene tekenfilms van, Walt Disney.
Voor hun kerstalbum kregen zij een golden award.

"On Top of Spaghetti" is een kinderen lied geschreven en oorspronkelijk uitgevoerd door folkzanger Tom Glazer.
Het lied wordt gezongen op de melodie van " On Top Of Old Smoky".

Het lied vertelt het verhaal van een gehaktbal, die verloren is gegaan toen "iemand niesde" en bespreekt wat er daarna met de gehaktbal gebeurt.

Zo ook met het lied dat ik vandaag laat horen en dat ik link aan de vader van mijn kinderen. Meer bepaald dan omdat de zanger een van zijn grote favorieten was.
En door te denken aan hem, link ik het ook meteen aan de vergankelijkheid. De zomerzon die plaats maakt voor wind en regen en vallende bladeren. De herfst die zijn intrede doet en mij bewust maakt van mijn eigen sterven.

Maar buiten dit alles vind ik het gewoon ook een heel mooie melodie met een mooie tekst. Hopelijk vinden jullie dat ook en genieten jullie van:

TRY TO REMEMBER
(1960)

1. Naam: Harold George Belafonte Jr.
2. Geboren op: 1 maart 1927.
3. Geboorteland: USA.
4. Geboorteplaats: New York City.
5. Beroep: Zanger, acteur, activist (ambassadeur van Unicef)
6. Genres: Calypso, Folk.
7. Jaren actief:Van 1949 tot 2007.

LANG ZAL ZE LEVEN IN DE GLORIA…
HIP HIP HIP, HOERA!

Via dit blogje leerde ik Maria  kennen, maar ondertussen behoren zij en haar echtgenoot tot mijn persoonlijke vriendenkringetje.
Maria en haar echtgenoot zijn  fantastische mensen. Hij, eveneens een muziekfanaat, staat altijd klaar met raad en daad wanneer ik een vraag heb over muziek.
Zij, heeft steeds een luisterend oor wanneer ik het effe moeilijk heb.
Beide verwelkomen me altijd van harte in hun huis en verwennen me dan schandalig.

Ik mag mezelf zeer gelukkig prijzen want al mijn persoonlijke vrienden zijn van dat zelfde kaliber. Hier zit dus een glunderende Petra!

Nu zit ik enkel nog met de vraag welk liedje ik voor Maria moet kiezen?
Want terwijl ik muziek prefereer voor getormenteerde zielen… houdt Maria meer van een leuk en vrolijk deuntje.
Maria is fan van Elvis Presley, maar die kwam hier al vaker aan bod en zal dat in de toekomst nog doen.
Na lang beraad heb ik uiteindelijk gekozen voor een leuke Nederlandstalige meezinger waarvan ik weet dat ze dat ook graag hoort. Een feestelijk deuntje voor een feestelijk dagje.
Dus Maria, zet de stoelen aan de kant, sleur je allerliefste vanachter zijn pc en dans vrolijk de kamer rond op de tonen van:

HEB JE EVEN VOOR MIJ
(2003)

1. Geboren op:10 december 1973
2. Geboorteland: Nederland.
3. Geboorteplaats: Roosendal.
4. Beroep: Zanger, tv presentator.
5. Genre’s: Levenslied, Schlager.
6. Jaren actief: Van 1994 tot heden.

En van buiten komen gesproken…het is de periode van de bevrijdingsfeesten in mijn regio. Dat gaat steeds samen met braderijen, reuzen-en of andere-stoeten, en vuurwerk.
Verleden week was het vuurwerk in Deurne, helaas, die avond lag ik ziek in mijn bed, geveld door een bronchitis.
Deze week kon ik wel ten volle genieten van dat feeërieke spektakel want dit keer werd het bijna zo goed als afgestoken  in mijn achtertuin.
Van op mijn terrasje leek het net of ik er middenin stond. Tussen de knallen door kon ik zelfs flarden van de bijgaande muziek opvangen. En daar ging ik nog maar eens…

…Het was panfluitmuziek en de melodie klonk heel bekend in mijn oren, maar ik kon verdorie maar niet op de titel komen!

En zoiets laat mij dan niet los tot ik het gevonden heb.
Ik blijf dan de ganse tijd die melodie neuriën in de hoop dat het me plots toch te binnen schiet.
Ik herinnerde mij ook enkele zinnen van het lied want ik was al zover dat ik wist dat het ook gezongen werd. Maar door wie?!
Denk..denk.. denk..nada, niks, nog te veel snot in mijn kop vrees ik. De titel wou mij niet te binnen schieten.

Ten einde raad zocht ik naar mijn cd met panfluitmuziek, want ik wist zeker, zo bekend als de melodie is, dat die daar tussen zou staan.
En ja hoor, als eerste in de rij stond ie. "Ach ja, natuurlijk" riep ik toen ik de titel van het lied las. Het was bijna belachelijk te noemen dat ik dat niet uit mezelf gevonden had.

Na die hersenkraker te hebben opgelost moet dit lied natuurlijk op mijn blog. Ik vind deze melodie een mooie overgang na dagen van tristesse naar, hopelijk, vrolijker dagen.
Ondertussen weet ik ook dat het lied gezongen wordt door, Simon & Garfunkel.
Maar vandaag kunnen jullie luisteren naar ‘Los Incas’ met het prachtige:

EL CONDOR PASA
(1963).

HEB NOG EEN HEEL FIJN WEEKEND!

Een vol jaar is er overheen gegaan. Een jaar van pijn en verdriet, van ongeloof en verbijstering.
Een jaar waarin mooie toekomstdromen werden vertrapt en weggesmeten als verdorde bloemen.
Een jaar ook van confronterende herinneringen en gemis.

Einde van het verhaal? Ik vrees van niet!
Daarom deze woorden aan mezelf…aan hem….

…"Ik heb je eindelijk ontdekt, je zult het niet maken door de nacht.”
”Neen, ik haat je niet, maar je wordt er ook niet mooier op!”
”Dus schuif op man, want je staat in mijn licht.”

Deze woorden klinken misschien wat bitter, maar zo is het heus niet bedoeld.
Het is een innerlijke schreeuw door de pijn van het verlies.
Het is mijn ultieme woeste mix van gevoelens van een relatie die ten einde kwam.

En weer, of nog steeds, is er de tweestrijd in mij.
Want ook dit gedicht bevat woorden die meer zeggen dan ik kan vertellen hoe ik mij vandaag nog steeds voel:

Mocht je me vergeten zijn
wil ik dat
je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,

zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel,
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
onverzoenlijk lief
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.
(Pablo Neruda)

Sorry aan eenieder die vandaag mijn blog in mineur verlaat. Het is geenszins mijn bedoeling om jullie dag te verknallen.
Vandaag is dit logje enkel bedoeld voor mezelf, als troost, een uiting van pijnlijke herinneringen.
Maar ook als een blik op de toekomst die hopelijk leidt naar een kunnen vergeten wat eens zo mooi was, en nu niet meer is.

Origineel is dit lied van de engelse rockmuzikant, Dave Mason, (released in 1967). Maar ik geef het jullie vandaag van een zanger die het mijns inziens op een meesterlijke wijze vertolkt.
Luister naar muziek, zang en tekst van:

YOU STANDING IN MY LIGHT.

1. Volledige naam: Ian Hunter Patterson.
2. Geboren op: 3 juni 1939.
3. Geboorteland: Verenigd Koninkrijk.
4. Geboorteplaats” Oswestry, Shropshire.
5. Beroep: Zanger, tekstschrijver.
6. Genre’s: Hard rock, glam rock.
7. Instrumenten: Gitaar, piano, harmonica.
8. Jaren actief: van 1958 tot heden.

Meer lezen over deze zanger,,,,klik op onderstaande button

‘Dromen zijn vensters op de ziel’, las ik eens.
Freud beweerd dan weer dat dromen zelfportretten zijn, ‘ze vertellen ons wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan.’
Ik ga de goede man zeker niet tegenspreken want onze dromen hangen inderdaad af van de situatie waarin we verkeren. Zo zal die arme dakloze bedelaar ongetwijfeld andere dromen hebben dan die rijkaard op zijn tropisch eiland.
Ook de droom van de gelukkige zal verschillend zijn van de verdrietige.

Wat er ook van zij, feit is dat de droom een fascinerend fenomeen is.
Feit is ook dat menige droom een inspiratiebron is voor deze of gene kunstenaar die het vervolgens dan in een of andere vorm giet.
En nog een feit is dat er ontelbare liedjes bestaan over allerlei soorten dromen,gelukkige, hoopvolle, trieste en vervlogen dromen.
Vandaag kunnen jullie luisteren naar zo een liedje over een vervlogen droom:

JUST A DREAM AGO
(1969)

Het lied staat, zoals ik ze noem, op een van mijn ‘koffie cd’s’ en ik heb al eens verklaard wat ik daarmee bedoel.
Maar voor de vergeetachtigen: het zijn cd’s die, toen ik mijn zaak nog runde, kreeg van mijn koffie leverancier bij een aantal aangekochte kilo’s koffiebonen.
Meestal cd’s ofwel met covers van onbekende zangers, ofwel onbekende nummers.
Maar zo nu en dan staat er toch een pareltje tussen, zoals dit ook weer.
Dit gezegd zijnde... over tot de orde van de dag met de zeer karige informatie over de zangeres.

Rita Moss Levy werd geboren... uiteraard... maar waar en wanneer blijft een raadsel voor mij. De enige geboortedatum die ik kan vinden is, 04/07- maar een jaartal ontbreekt.
Vermoedelijk woonde ze te, Los Angeles.

Rita Moss begon haar carrière als een pop en jazz soliste in het midden van de jaren 1950.
Buitengewoon was haar 4-octaven stembereik.
Ook nog uitzonderlijk was dat terwijl ze haar liedjes zong zij met haar ene hand op de piano speelde en tegelijkertijd met haar andere hand op de bongo’s.

Wat ik ook nog kon lezen was dat zij het slaapliedje, 'Sleep save and warm', vertolkte in de film, ‘Rosemary’s Baby’, met Mia Farrow in de hoofdrol.
Enkele andere nummers van haar zijn, Love Me Or Let Me Be, Darlin, Talk To Me Tiger, Reigns At Islandia, The Measure Of A Man, Supurb, Daydream en dus ook, Just A Dream Ago.

Rita Moss maakte diverse albums tot eind 1960, met pop, jazz en experimentele muziek.
Of Rita Moss nog leeft kan ik jullie niet vertellen.
Wie meer wil lezen over deze zangeres heeft dus pech, want ik heb helaas ook geen officiële website van haar gevonden, noch enige info op Wikipedia.

…Ten eerste benader ik toch al heel dicht spoor zes, dus zo jong is dat niet meer…Ten tweede schijn ik er een patent op te hebben om op de verkeerde mannen verliefd te worden.
De vader van mijn kinderen buiten beschouwing gelaten, namen al mijn relaties een desastreuze wending.

Ik denk dat ik veel te zelfstandig ben om mij te onderwerpen aan een man. En hoe ouder ik wordt, hoe moeilijker dit wordt.Komt bij dat al de interessante mannen reeds getrouwd zijn, en diegene die het niet, of niet meer zijn hebben liever en mooi poppetje van twintig.

En zodoende vrees ik dat ik in de liefde nooit die hemel op aarde zal bereiken maar altijd ergens halverwege zal blijven hangen.
En daarom vandaag dit lied:

HALFWAY TO PARADISE
(1961)

Tony Orlando's eerste succes kwam met de hits ‘Bless U’ en ‘Halfway To Paradise in 1961.
Samen met Telma Hopkins en Joyce Vincent Wilson vormde hij een trio en scoorde een reeks nummer 1 hits met, Tie een Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree, Knock Three Times, en He Don't Love You (Like I Do).

Na een geslaagde zangcarrière kreeg Orlando zijn eigen show op televisie bij CBS.
De show liep van 1974 tot 1976. Elke week ontving hij de gtootste namen uit de showbusiness, waaronder zijn jeugd idolen, Jackie Gleason en Jerry Lewis.
Tony Orlando speelde ook mee in het eerste seizoen (1984-85) van de Cosby Show.

De muziek en de tekst van ‘Halfway To Paradise’ werd respectievelijk geschreven door Carole King en Gerry Goffin.
Hoewel het lied oorspronkelijk van Tony Orlando is, had Billt Furry in darzelfde jaar (1961) er een groter succes mee in de UK/ Hij bereikte nummer -3 in de hitparade.

Bobby Vinton nam opnieuw het nummer op in een zachte, minder dynamische versie in 1968.
Onder andere, Paul Anka, Sandy Posey, Tina Charles, Nick Lowe en Jason Donovan hebben het lied op hun repertoire staan.

1. 1) je haalt een drankje.
2. 2) Je haalt een knabbeltje.
3. 3) Je doet een plasje.
4. 4) Je geeft de kat eten.
5. 5) Je geeft de planten water.
6. 6) Je rookt een sigaretje.
7. 7) Je bent ondertussen al lang vergeten waar het programma om draait.
8. 8) Je valt van verveling in slaap en mist zodoende het einde van de film, je favoriete serie of interessante docu.
9. 9) Je wordt een uur nadien wakker met een pijnlijke nek en schouders.
10. 10) Je zit vervolgens een halve nacht te balen omdat je de slaap niet meer kunt vatten.

En toch, naast ergernis gaf een reclameblok me ook inspiratie, omdat het een trend is om die spots op te fleuren met muziek van toen.
En recent verschijnt er een spotje over een lekker (en duur) geurtje dat ondersteund wordt met een lied dat voor mij een herinnering oproept aan mijn verlovingstijd met de toekomstige vader van mijn kinderen.

Die woonde boven een Italiaans restaurant. In dat restaurant hielp ik vaak een handje mee wanneer mijn schat op zee was. Kwestie van de tijd te doden.
Daar liep ook de zoon des huizes rond die vier jaar ouder was dan ik.
Hij was licht geestelijk gehandicapt maar kon zingen als een nachtegaal en was een virtuoos op zijn accordeon.

Zoals het bij Italianen wel vaker de gewoonte is werd er in het restaurant ook gezongen, in dit geval dus door de zoon.
Nu was die zoon een ietsepietsie verliefd op me en krek elke keer wanneer ik daar aanwezig was zong hij voor mij steeds eenzelfde lied. En ik zat dan heel verlegen, en ook een beetje gevleid, te genieten van die mooie stem.

De huurbaas is reeds lang overleden en ook het restaurant is al lang ter ziele gegaan.
Maar ik vraag mij af hoe het de zoon is vergaan? En of hij nog leeft? En vooral of hij dan nog zingt?

Misschien dat jullie aan dit lied ook een mooie herinnering kunnen vastknopen? Laat het me dan vooral weten he!
Droom heerlijk weg op de tonen van:

PARLAMI D’ÁMORE, MARIU

j

Nu vind ik dit blog niet de juiste plaats om daar verder over uit te wijden en heb daar trouwens ook geen zin in.
De meeste lezers van dit blog zijn immers al van de situatie op de hoogte. De anderen kunnen zo ze willen het ganse relaas lezen op, HUISMUSJE.

Het enige dat ik er hier en hierover nog kwijt wil is dat het verdict heel erg hard is aangekomen… en dat het even tijd van me zal vragen om het te verwerken.
Maar kom, ik heb al voor hetere vuren gestaan en muziek heeft me dan steeds weer soelaas kunnen bieden, en dat zal nu plots niet anders worden.
"Ach, als je haren maar goed liggen", zei ons moemoe altijd!

Maar zonder zwansen, wat echt belangrijk is, is dat je jong van geest en jong van hart bent en blijft.
Jong van geest ben je wanneer je nog midden in het leven wil staan en open staat voor de nieuwe dingen die op je weg komen.
Jong van hart ben je als je een brede kijk hebt op mensen en dingen en als je kunt lachen en genieten van de kleinste en gewoonste dingen.

En ik meen te mogen zeggen dat ik beide bezit.
En natuurlijk heb ik daar een liedje voor!
Een lied dat het allemaal veel beter verklaard dan ik het kan zeggen of schrijven.

De meeste onder jullie zullen dit lied beter kennen van Frank Sinatra die het opnam in 1953. Sindsdien is het vertolkt door tal artiesten, waaronder ook deze meneer met zijn specifiek stemgeluid.
Luister en geniet van:

YOUNG AT HEART

1. Geboortenaam: James Francis Durante.
2. Bijnamen: Jimmy, De Schnoz, Schnozzola
3. Geboortedatum: 10 februari 1893.
4. Geboorteplaats: Brooklyn, New York, US.
5. Roots: Italiaans.
6. Beroep: Acteur, zanger, cabaretier, danser, pianist.
7. Jaren actief: van 1920 tot 1980.
8. Echtgenoot van: Jeanne Olsen (1921-1945)
   Margie Little (1960-1980)
9. Gestorven op: 29 januari 1980 (86 jaar)
   te Santa Monica, Californië.

Enkele van zijn bekendste nummers zijn: Septembersong (1963), Hello Young Lovers (1964), One of those songs (1966). Songs for Sunday (1967).
Meer lezen over deze man....klik op onderstaande button

Het is reeds drieëndertig jaar geleden maar ook vandaag nog stemt het mij ietwat weemoedig en lijkt het alsof het gisteren was.
Want hij is nog lang niet vergeten en leeft nog voort in de harten van zijn ontelbare fans.

Wie herinnert zich niet de man, die het podium opkwam op de klanken van '’Also Sprach Zarathustra’' en als hoogtepunt van zijn show een golvende Amerikaanse vlag ontrolde.
Waar zowel heel jonge meisjes als rijpere vrouwen in extase naar opkeken. Een halfgod in een wit glitterpak.

Jammerlijk was hij ook die man die gekweld werd door depressies die hij bestreed met een monsterachtige eetverslaving en onwaarschijnlijke doses slaappillen en pijnstillers, een heuse junkie, wat hem uiteindelijk fataal werd.
De mens Elvis werd opgeofferd aan de status van de roem en het succes.

Maar hij heeft ons zoveel gegeven en zoveel moois nagelaten.
De invloed die Elvis had op ons kent zijn weerga niet. Ik zou zelfs durven zeggen dat hij een deel was van ons bestaan.
Dit is alleszins te merken aan zijn nog steeds grote populariteit die tijdloos is.
Voor heel veel mensen van mijn generatie is Elvis niet dood en zal dat ook nooit zijn.

Natuurlijk laat ik vandaag wat horen van hem, maar het is verdomd moeilijk kiezen.
Laat mij maar opteren voor de patriot die Elvis ook was en die bijna in elk van zijn shows hulde bracht aan zijn vaderland.
Ik geef jullie dus:

AN AMERICAN TRILOGY.
(1972)

Het lied ‘An American Trilogy’ (niet te verwarren met het boek) is een nummer geschreven door folkzanger, Mickey Newbury.
Het is een medley van drie 19-eeuwse liederen.

“Dixie” is een zwart minstreel lied dat officieus het volkslied werd van de confederatie sinds de burgeroorlog.
“All My Trials” is oorspronkelijk een Bahamaans slaapliedje, maar nauw verbonden met Afro- Amerikaanse spirituals en bekend geworden door folksingers.
“The Battle Hym” was het marslied van de Union Army, ook alweer tijdens diezelfde burgeroorlog.

De originele versie van Mickey Newbury bereikte nr 26 in 1972, en nr 9 in de Billboard's Easy Listening grafiek.
Meer dan 465 versies van "An American Trilogy" zijn opgenomen door verschillende artiesten.

Ik ben een grote fan van het eerste uur van de boeken van, Baantjer. Ik heb ze allemaal gelezen en herlezen, net als de boeken van Aghata Christie trouwens.
Met mijn lamentabel geheugen geven die telkens weer plezier omdat ik toch steeds vergeet wie de dader blijkt te zijn.
Wegens komkommertijd in tv land geeft men nu de serie van Baantjer op tv, en ja, ik kijk er ook nu na de zoveelste herhaling weer naar.
Volgen jullie me nog? Want ik hoor jullie denken: “Wat heeft dit in godsnaam met muziek te maken?” Geen nood, we naderen de clou.

In elke aflevering gaat rechercheur De Cock, met cee oo cee kaa, op een bepaald moment naar het café van Lewietje, om zijn gratis borrel cognac te drinken. Lewietje geeft dan meestal ongeweten een hint die bij De Cock een belletje doet rinkelen en hem de oplossing van de moord doet vinden.
Dat cafeetje ligt middenin de rosse buurt van Amsterdam. En in dat cafeetje speelt natuurlijk ook muziek.

Beginnen jullie al een beetje te begrijpen waar ik naartoe wil?
Zo niet dan zal het jullie wel duidelijk worden wanneer je mijn liedje hoort. Want dat is de typische muziek die in dat cafeetje van Lewietje middenin  de rosse buurt langs de Amsterdamse grachten altijd wordt gespeeld.
En dat is wat jullie vandaag van me meekrijgen.
Geniet, dans, of zing vrolijk mee met:

AAN DE AMSTERDAMSE GRACHTEN
(?)

Tante Leen trad pas op 43-jarige leeftijd voor het eerst op. Daarvoor verdiende ze de kost als schoonmaakster en garnalenpelster.
Bezoekers van het café waar ze werkte en zong om de gasten te vermaken schreven haar in voor een talentenjacht die platenmaatschappij Bovema had uitgeschreven om de Stem van de Jordaan te vinden.
Ze behaalde de tweede plaats achter Johnny Jordaan.
Vanaf dat moment luidde haar bijnaam de nachtegaal van de Willemsstraat.

Vanaf 1960 batte zij aan de Niewendijk 103 cafe Royal uit samen met haar tweede echtgenoot (haar eerst man kwam om tijdens een bombardement) waar ze elke dag optrad.

In 1968 werd ze uitgenodigd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival, maar ze sloeg de uitnodiging af.
Zij beëindigde haar zangcarrière in 1975 en bracht de laatste jaren van haar leven door in een verzorgingshuis.
Tante leen overleed op 5 augustus 1992.
Er staat een borstbeeld van haar op het Johnny Jordaansplein naast het beeld vann Johnny Jordaan zelf.

Componist Goemans vond inspiratie voor het lied toen hij in 1949 op de brug liep waar Prinsengracht en Leidsegracht elkaar kruisen.
Een paar jaar later hoorde Dick Schallies, pianist bij het Metropole Orkest, het hem spelen.
Via via kwamen ze bij muziekuitgever Metro terecht. Die wilde het lied wel uitbrengen.

Goemans schreef toen binnen 2 dagen een tekst bij zijn muziek, in het Nederlands én het Engels.
In 1956 zetten Hans Boskamp en zijn vrouw Nan ‘Aan de Amsterdamse grachten’ voor het eerst op plaat.

Johnny Kraaykamp was de eerste die ‘Aan de Amsterdamse grachten’ zong, in Café de Paris bij het Leidseplein.
Daarna zijn er 5 versies van het lied op grammofoon uitgebracht.
Wim Sonneveld nam het lied in 1962 op en ook Tante Leen, Louis Dusée en Louis Neefs zongen het op plaat.

T’ IS MAAR DAT U HET WEET!

In dit rijtje hoort voor mij ook, ‘Scent of a Woman.'
Laat me vooral eerst zeggen dat ik Al Pacino, een rasacteur vindt!
Grote klasse!

In deze film komt ook prachtige muziek voor.
Zo is er het fragment waar Al Pacino als blinde man een dame ten dans uitnodigt.
Het is subliem om te zien hoe die man de sensuele geladenheid via het scherm op je over brengt.
Het bewijst dat het ook zonder naakt of bedscene’s heel seksueel kan zijn.

De tekst van het lied waar zij op dansen is daar natuurlijk ook niet vreemd aan.
En omdat het echt wel de moeite waard is om de videoclip uit genoemde film te bekijken, zet ik er een link naartoe. Klik maar op onderstaande button. Zet dan wel even de muziek af op dit blog.

Geniet van:

DANCE ME TO THE END OF LOVE
(1984)

1. Naam:Leonard Cohen.
2. Origine: Jood
3. Geboren op: 21 september 1934.
4. Geboorteland:Canada.
5. Geboorteplaats: Montreal.
6. Beroep: Zanger,dichter, tekstschrijver
7. Genre: Folk.
8. Instrument: gitaar.

...ik het voor het eerst hoorde op het blog van ERNST en het zo mooi vond dat ik het een ietsepietsie op illegale wijze in mijn bezit nam via het www
… ik het op mijn blog plaats op aanvraag van mijn soulmate LIPSKE die deze zanger heel erg kan smaken.
… ik mij in de tekst van het lied kan vinden omdat het lied een verhaal op zich is en het beter en mooier zegt dan ik het kan zeggen.

Hopelijk kunnen jullie genieten van:

SEASONS OF THE HEART
(1982)

JOHN DENVER

1. Volledige naam: John Denver.
2. Geboren op: 31 december 1943
3. Geboorteplaats: Verenigde Staten.
4. Beroep: Zanger-tekstschrijver, muzikant, acteur, schrijver, dichter, activist.
5. Genre(s) Folk, Pop, Country, Rock and roll.
6. Instrument(en) Gitaar, piano, viool, keyboard.
7. Overleden op: 12 oktober 1997