Zo ook met het lied dat ik vandaag laat horen en dat ik link aan de vader van mijn kinderen. Meer bepaald dan omdat de zanger een van zijn grote favorieten was.
En door te denken aan hem, link ik het ook meteen aan de vergankelijkheid. De zomerzon die plaats maakt voor wind en regen en vallende bladeren. De herfst die zijn intrede doet en mij bewust maakt van mijn eigen sterven.

Maar buiten dit alles vind ik het gewoon ook een heel mooie melodie met een mooie tekst. Hopelijk vinden jullie dat ook en genieten jullie van:

TRY TO REMEMBER
(1960)

1. Naam: Harold George Belafonte Jr.
2. Geboren op: 1 maart 1927.
3. Geboorteland: USA.
4. Geboorteplaats: New York City.
5. Beroep: Zanger, acteur, activist (ambassadeur van Unicef)
6. Genres: Calypso, Folk.
7. Jaren actief:Van 1949 tot 2007.

LANG ZAL ZE LEVEN IN DE GLORIA…
HIP HIP HIP, HOERA!

Via dit blogje leerde ik Maria  kennen, maar ondertussen behoren zij en haar echtgenoot tot mijn persoonlijke vriendenkringetje.
Maria en haar echtgenoot zijn  fantastische mensen. Hij, eveneens een muziekfanaat, staat altijd klaar met raad en daad wanneer ik een vraag heb over muziek.
Zij, heeft steeds een luisterend oor wanneer ik het effe moeilijk heb.
Beide verwelkomen me altijd van harte in hun huis en verwennen me dan schandalig.

Ik mag mezelf zeer gelukkig prijzen want al mijn persoonlijke vrienden zijn van dat zelfde kaliber. Hier zit dus een glunderende Petra!

Nu zit ik enkel nog met de vraag welk liedje ik voor Maria moet kiezen?
Want terwijl ik muziek prefereer voor getormenteerde zielen… houdt Maria meer van een leuk en vrolijk deuntje.
Maria is fan van Elvis Presley, maar die kwam hier al vaker aan bod en zal dat in de toekomst nog doen.
Na lang beraad heb ik uiteindelijk gekozen voor een leuke Nederlandstalige meezinger waarvan ik weet dat ze dat ook graag hoort. Een feestelijk deuntje voor een feestelijk dagje.
Dus Maria, zet de stoelen aan de kant, sleur je allerliefste vanachter zijn pc en dans vrolijk de kamer rond op de tonen van:

HEB JE EVEN VOOR MIJ
(2003)

1. Geboren op:10 december 1973
2. Geboorteland: Nederland.
3. Geboorteplaats: Roosendal.
4. Beroep: Zanger, tv presentator.
5. Genre’s: Levenslied, Schlager.
6. Jaren actief: Van 1994 tot heden.

En van buiten komen gesproken…het is de periode van de bevrijdingsfeesten in mijn regio. Dat gaat steeds samen met braderijen, reuzen-en of andere-stoeten, en vuurwerk.
Verleden week was het vuurwerk in Deurne, helaas, die avond lag ik ziek in mijn bed, geveld door een bronchitis.
Deze week kon ik wel ten volle genieten van dat feeërieke spektakel want dit keer werd het bijna zo goed als afgestoken  in mijn achtertuin.
Van op mijn terrasje leek het net of ik er middenin stond. Tussen de knallen door kon ik zelfs flarden van de bijgaande muziek opvangen. En daar ging ik nog maar eens…

…Het was panfluitmuziek en de melodie klonk heel bekend in mijn oren, maar ik kon verdorie maar niet op de titel komen!

En zoiets laat mij dan niet los tot ik het gevonden heb.
Ik blijf dan de ganse tijd die melodie neuriën in de hoop dat het me plots toch te binnen schiet.
Ik herinnerde mij ook enkele zinnen van het lied want ik was al zover dat ik wist dat het ook gezongen werd. Maar door wie?!
Denk..denk.. denk..nada, niks, nog te veel snot in mijn kop vrees ik. De titel wou mij niet te binnen schieten.

Ten einde raad zocht ik naar mijn cd met panfluitmuziek, want ik wist zeker, zo bekend als de melodie is, dat die daar tussen zou staan.
En ja hoor, als eerste in de rij stond ie. "Ach ja, natuurlijk" riep ik toen ik de titel van het lied las. Het was bijna belachelijk te noemen dat ik dat niet uit mezelf gevonden had.

Na die hersenkraker te hebben opgelost moet dit lied natuurlijk op mijn blog. Ik vind deze melodie een mooie overgang na dagen van tristesse naar, hopelijk, vrolijker dagen.
Ondertussen weet ik ook dat het lied gezongen wordt door, Simon & Garfunkel.
Maar vandaag kunnen jullie luisteren naar ‘Los Incas’ met het prachtige:

EL CONDOR PASA
(1963).

HEB NOG EEN HEEL FIJN WEEKEND!

Een vol jaar is er overheen gegaan. Een jaar van pijn en verdriet, van ongeloof en verbijstering.
Een jaar waarin mooie toekomstdromen werden vertrapt en weggesmeten als verdorde bloemen.
Een jaar ook van confronterende herinneringen en gemis.

Einde van het verhaal? Ik vrees van niet!
Daarom deze woorden aan mezelf…aan hem….

…"Ik heb je eindelijk ontdekt, je zult het niet maken door de nacht.”
”Neen, ik haat je niet, maar je wordt er ook niet mooier op!”
”Dus schuif op man, want je staat in mijn licht.”

Deze woorden klinken misschien wat bitter, maar zo is het heus niet bedoeld.
Het is een innerlijke schreeuw door de pijn van het verlies.
Het is mijn ultieme woeste mix van gevoelens van een relatie die ten einde kwam.

En weer, of nog steeds, is er de tweestrijd in mij.
Want ook dit gedicht bevat woorden die meer zeggen dan ik kan vertellen hoe ik mij vandaag nog steeds voel:

Mocht je me vergeten zijn
wil ik dat
je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,

zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel,
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
onverzoenlijk lief
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.
(Pablo Neruda)

Sorry aan eenieder die vandaag mijn blog in mineur verlaat. Het is geenszins mijn bedoeling om jullie dag te verknallen.
Vandaag is dit logje enkel bedoeld voor mezelf, als troost, een uiting van pijnlijke herinneringen.
Maar ook als een blik op de toekomst die hopelijk leidt naar een kunnen vergeten wat eens zo mooi was, en nu niet meer is.

Origineel is dit lied van de engelse rockmuzikant, Dave Mason, (released in 1967). Maar ik geef het jullie vandaag van een zanger die het mijns inziens op een meesterlijke wijze vertolkt.
Luister naar muziek, zang en tekst van:

YOU STANDING IN MY LIGHT.

1. Volledige naam: Ian Hunter Patterson.
2. Geboren op: 3 juni 1939.
3. Geboorteland: Verenigd Koninkrijk.
4. Geboorteplaats” Oswestry, Shropshire.
5. Beroep: Zanger, tekstschrijver.
6. Genre’s: Hard rock, glam rock.
7. Instrumenten: Gitaar, piano, harmonica.
8. Jaren actief: van 1958 tot heden.

Meer lezen over deze zanger,,,,klik op onderstaande button

‘Dromen zijn vensters op de ziel’, las ik eens.
Freud beweerd dan weer dat dromen zelfportretten zijn, ‘ze vertellen ons wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan.’
Ik ga de goede man zeker niet tegenspreken want onze dromen hangen inderdaad af van de situatie waarin we verkeren. Zo zal die arme dakloze bedelaar ongetwijfeld andere dromen hebben dan die rijkaard op zijn tropisch eiland.
Ook de droom van de gelukkige zal verschillend zijn van de verdrietige.

Wat er ook van zij, feit is dat de droom een fascinerend fenomeen is.
Feit is ook dat menige droom een inspiratiebron is voor deze of gene kunstenaar die het vervolgens dan in een of andere vorm giet.
En nog een feit is dat er ontelbare liedjes bestaan over allerlei soorten dromen,gelukkige, hoopvolle, trieste en vervlogen dromen.
Vandaag kunnen jullie luisteren naar zo een liedje over een vervlogen droom:

JUST A DREAM AGO
(1969)

Het lied staat, zoals ik ze noem, op een van mijn ‘koffie cd’s’ en ik heb al eens verklaard wat ik daarmee bedoel.
Maar voor de vergeetachtigen: het zijn cd’s die, toen ik mijn zaak nog runde, kreeg van mijn koffie leverancier bij een aantal aangekochte kilo’s koffiebonen.
Meestal cd’s ofwel met covers van onbekende zangers, ofwel onbekende nummers.
Maar zo nu en dan staat er toch een pareltje tussen, zoals dit ook weer.
Dit gezegd zijnde... over tot de orde van de dag met de zeer karige informatie over de zangeres.

Rita Moss Levy werd geboren... uiteraard... maar waar en wanneer blijft een raadsel voor mij. De enige geboortedatum die ik kan vinden is, 04/07- maar een jaartal ontbreekt.
Vermoedelijk woonde ze te, Los Angeles.

Rita Moss begon haar carrière als een pop en jazz soliste in het midden van de jaren 1950.
Buitengewoon was haar 4-octaven stembereik.
Ook nog uitzonderlijk was dat terwijl ze haar liedjes zong zij met haar ene hand op de piano speelde en tegelijkertijd met haar andere hand op de bongo’s.

Wat ik ook nog kon lezen was dat zij het slaapliedje, 'Sleep save and warm', vertolkte in de film, ‘Rosemary’s Baby’, met Mia Farrow in de hoofdrol.
Enkele andere nummers van haar zijn, Love Me Or Let Me Be, Darlin, Talk To Me Tiger, Reigns At Islandia, The Measure Of A Man, Supurb, Daydream en dus ook, Just A Dream Ago.

Rita Moss maakte diverse albums tot eind 1960, met pop, jazz en experimentele muziek.
Of Rita Moss nog leeft kan ik jullie niet vertellen.
Wie meer wil lezen over deze zangeres heeft dus pech, want ik heb helaas ook geen officiële website van haar gevonden, noch enige info op Wikipedia.

…Ten eerste benader ik toch al heel dicht spoor zes, dus zo jong is dat niet meer…Ten tweede schijn ik er een patent op te hebben om op de verkeerde mannen verliefd te worden.
De vader van mijn kinderen buiten beschouwing gelaten, namen al mijn relaties een desastreuze wending.

Ik denk dat ik veel te zelfstandig ben om mij te onderwerpen aan een man. En hoe ouder ik wordt, hoe moeilijker dit wordt.Komt bij dat al de interessante mannen reeds getrouwd zijn, en diegene die het niet, of niet meer zijn hebben liever en mooi poppetje van twintig.

En zodoende vrees ik dat ik in de liefde nooit die hemel op aarde zal bereiken maar altijd ergens halverwege zal blijven hangen.
En daarom vandaag dit lied:

HALFWAY TO PARADISE
(1961)

Tony Orlando's eerste succes kwam met de hits ‘Bless U’ en ‘Halfway To Paradise in 1961.
Samen met Telma Hopkins en Joyce Vincent Wilson vormde hij een trio en scoorde een reeks nummer 1 hits met, Tie een Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree, Knock Three Times, en He Don't Love You (Like I Do).

Na een geslaagde zangcarrière kreeg Orlando zijn eigen show op televisie bij CBS.
De show liep van 1974 tot 1976. Elke week ontving hij de gtootste namen uit de showbusiness, waaronder zijn jeugd idolen, Jackie Gleason en Jerry Lewis.
Tony Orlando speelde ook mee in het eerste seizoen (1984-85) van de Cosby Show.

De muziek en de tekst van ‘Halfway To Paradise’ werd respectievelijk geschreven door Carole King en Gerry Goffin.
Hoewel het lied oorspronkelijk van Tony Orlando is, had Billt Furry in darzelfde jaar (1961) er een groter succes mee in de UK/ Hij bereikte nummer -3 in de hitparade.

Bobby Vinton nam opnieuw het nummer op in een zachte, minder dynamische versie in 1968.
Onder andere, Paul Anka, Sandy Posey, Tina Charles, Nick Lowe en Jason Donovan hebben het lied op hun repertoire staan.

1. 1) je haalt een drankje.
2. 2) Je haalt een knabbeltje.
3. 3) Je doet een plasje.
4. 4) Je geeft de kat eten.
5. 5) Je geeft de planten water.
6. 6) Je rookt een sigaretje.
7. 7) Je bent ondertussen al lang vergeten waar het programma om draait.
8. 8) Je valt van verveling in slaap en mist zodoende het einde van de film, je favoriete serie of interessante docu.
9. 9) Je wordt een uur nadien wakker met een pijnlijke nek en schouders.
10. 10) Je zit vervolgens een halve nacht te balen omdat je de slaap niet meer kunt vatten.

En toch, naast ergernis gaf een reclameblok me ook inspiratie, omdat het een trend is om die spots op te fleuren met muziek van toen.
En recent verschijnt er een spotje over een lekker (en duur) geurtje dat ondersteund wordt met een lied dat voor mij een herinnering oproept aan mijn verlovingstijd met de toekomstige vader van mijn kinderen.

Die woonde boven een Italiaans restaurant. In dat restaurant hielp ik vaak een handje mee wanneer mijn schat op zee was. Kwestie van de tijd te doden.
Daar liep ook de zoon des huizes rond die vier jaar ouder was dan ik.
Hij was licht geestelijk gehandicapt maar kon zingen als een nachtegaal en was een virtuoos op zijn accordeon.

Zoals het bij Italianen wel vaker de gewoonte is werd er in het restaurant ook gezongen, in dit geval dus door de zoon.
Nu was die zoon een ietsepietsie verliefd op me en krek elke keer wanneer ik daar aanwezig was zong hij voor mij steeds eenzelfde lied. En ik zat dan heel verlegen, en ook een beetje gevleid, te genieten van die mooie stem.

De huurbaas is reeds lang overleden en ook het restaurant is al lang ter ziele gegaan.
Maar ik vraag mij af hoe het de zoon is vergaan? En of hij nog leeft? En vooral of hij dan nog zingt?

Misschien dat jullie aan dit lied ook een mooie herinnering kunnen vastknopen? Laat het me dan vooral weten he!
Droom heerlijk weg op de tonen van:

PARLAMI D’ÁMORE, MARIU

j

Nu vind ik dit blog niet de juiste plaats om daar verder over uit te wijden en heb daar trouwens ook geen zin in.
De meeste lezers van dit blog zijn immers al van de situatie op de hoogte. De anderen kunnen zo ze willen het ganse relaas lezen op, HUISMUSJE.

Het enige dat ik er hier en hierover nog kwijt wil is dat het verdict heel erg hard is aangekomen… en dat het even tijd van me zal vragen om het te verwerken.
Maar kom, ik heb al voor hetere vuren gestaan en muziek heeft me dan steeds weer soelaas kunnen bieden, en dat zal nu plots niet anders worden.
"Ach, als je haren maar goed liggen", zei ons moemoe altijd!

Maar zonder zwansen, wat echt belangrijk is, is dat je jong van geest en jong van hart bent en blijft.
Jong van geest ben je wanneer je nog midden in het leven wil staan en open staat voor de nieuwe dingen die op je weg komen.
Jong van hart ben je als je een brede kijk hebt op mensen en dingen en als je kunt lachen en genieten van de kleinste en gewoonste dingen.

En ik meen te mogen zeggen dat ik beide bezit.
En natuurlijk heb ik daar een liedje voor!
Een lied dat het allemaal veel beter verklaard dan ik het kan zeggen of schrijven.

De meeste onder jullie zullen dit lied beter kennen van Frank Sinatra die het opnam in 1953. Sindsdien is het vertolkt door tal artiesten, waaronder ook deze meneer met zijn specifiek stemgeluid.
Luister en geniet van:

YOUNG AT HEART

1. Geboortenaam: James Francis Durante.
2. Bijnamen: Jimmy, De Schnoz, Schnozzola
3. Geboortedatum: 10 februari 1893.
4. Geboorteplaats: Brooklyn, New York, US.
5. Roots: Italiaans.
6. Beroep: Acteur, zanger, cabaretier, danser, pianist.
7. Jaren actief: van 1920 tot 1980.
8. Echtgenoot van: Jeanne Olsen (1921-1945)
   Margie Little (1960-1980)
9. Gestorven op: 29 januari 1980 (86 jaar)
   te Santa Monica, Californië.

Enkele van zijn bekendste nummers zijn: Septembersong (1963), Hello Young Lovers (1964), One of those songs (1966). Songs for Sunday (1967).
Meer lezen over deze man....klik op onderstaande button

Het is reeds drieëndertig jaar geleden maar ook vandaag nog stemt het mij ietwat weemoedig en lijkt het alsof het gisteren was.
Want hij is nog lang niet vergeten en leeft nog voort in de harten van zijn ontelbare fans.

Wie herinnert zich niet de man, die het podium opkwam op de klanken van '’Also Sprach Zarathustra’' en als hoogtepunt van zijn show een golvende Amerikaanse vlag ontrolde.
Waar zowel heel jonge meisjes als rijpere vrouwen in extase naar opkeken. Een halfgod in een wit glitterpak.

Jammerlijk was hij ook die man die gekweld werd door depressies die hij bestreed met een monsterachtige eetverslaving en onwaarschijnlijke doses slaappillen en pijnstillers, een heuse junkie, wat hem uiteindelijk fataal werd.
De mens Elvis werd opgeofferd aan de status van de roem en het succes.

Maar hij heeft ons zoveel gegeven en zoveel moois nagelaten.
De invloed die Elvis had op ons kent zijn weerga niet. Ik zou zelfs durven zeggen dat hij een deel was van ons bestaan.
Dit is alleszins te merken aan zijn nog steeds grote populariteit die tijdloos is.
Voor heel veel mensen van mijn generatie is Elvis niet dood en zal dat ook nooit zijn.

Natuurlijk laat ik vandaag wat horen van hem, maar het is verdomd moeilijk kiezen.
Laat mij maar opteren voor de patriot die Elvis ook was en die bijna in elk van zijn shows hulde bracht aan zijn vaderland.
Ik geef jullie dus:

AN AMERICAN TRILOGY.
(1972)

Het lied ‘An American Trilogy’ (niet te verwarren met het boek) is een nummer geschreven door folkzanger, Mickey Newbury.
Het is een medley van drie 19-eeuwse liederen.

“Dixie” is een zwart minstreel lied dat officieus het volkslied werd van de confederatie sinds de burgeroorlog.
“All My Trials” is oorspronkelijk een Bahamaans slaapliedje, maar nauw verbonden met Afro- Amerikaanse spirituals en bekend geworden door folksingers.
“The Battle Hym” was het marslied van de Union Army, ook alweer tijdens diezelfde burgeroorlog.

De originele versie van Mickey Newbury bereikte nr 26 in 1972, en nr 9 in de Billboard's Easy Listening grafiek.
Meer dan 465 versies van "An American Trilogy" zijn opgenomen door verschillende artiesten.

Ik ben een grote fan van het eerste uur van de boeken van, Baantjer. Ik heb ze allemaal gelezen en herlezen, net als de boeken van Aghata Christie trouwens.
Met mijn lamentabel geheugen geven die telkens weer plezier omdat ik toch steeds vergeet wie de dader blijkt te zijn.
Wegens komkommertijd in tv land geeft men nu de serie van Baantjer op tv, en ja, ik kijk er ook nu na de zoveelste herhaling weer naar.
Volgen jullie me nog? Want ik hoor jullie denken: “Wat heeft dit in godsnaam met muziek te maken?” Geen nood, we naderen de clou.

In elke aflevering gaat rechercheur De Cock, met cee oo cee kaa, op een bepaald moment naar het café van Lewietje, om zijn gratis borrel cognac te drinken. Lewietje geeft dan meestal ongeweten een hint die bij De Cock een belletje doet rinkelen en hem de oplossing van de moord doet vinden.
Dat cafeetje ligt middenin de rosse buurt van Amsterdam. En in dat cafeetje speelt natuurlijk ook muziek.

Beginnen jullie al een beetje te begrijpen waar ik naartoe wil?
Zo niet dan zal het jullie wel duidelijk worden wanneer je mijn liedje hoort. Want dat is de typische muziek die in dat cafeetje van Lewietje middenin  de rosse buurt langs de Amsterdamse grachten altijd wordt gespeeld.
En dat is wat jullie vandaag van me meekrijgen.
Geniet, dans, of zing vrolijk mee met:

AAN DE AMSTERDAMSE GRACHTEN
(?)

Tante Leen trad pas op 43-jarige leeftijd voor het eerst op. Daarvoor verdiende ze de kost als schoonmaakster en garnalenpelster.
Bezoekers van het café waar ze werkte en zong om de gasten te vermaken schreven haar in voor een talentenjacht die platenmaatschappij Bovema had uitgeschreven om de Stem van de Jordaan te vinden.
Ze behaalde de tweede plaats achter Johnny Jordaan.
Vanaf dat moment luidde haar bijnaam de nachtegaal van de Willemsstraat.

Vanaf 1960 batte zij aan de Niewendijk 103 cafe Royal uit samen met haar tweede echtgenoot (haar eerst man kwam om tijdens een bombardement) waar ze elke dag optrad.

In 1968 werd ze uitgenodigd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival, maar ze sloeg de uitnodiging af.
Zij beëindigde haar zangcarrière in 1975 en bracht de laatste jaren van haar leven door in een verzorgingshuis.
Tante leen overleed op 5 augustus 1992.
Er staat een borstbeeld van haar op het Johnny Jordaansplein naast het beeld vann Johnny Jordaan zelf.

Componist Goemans vond inspiratie voor het lied toen hij in 1949 op de brug liep waar Prinsengracht en Leidsegracht elkaar kruisen.
Een paar jaar later hoorde Dick Schallies, pianist bij het Metropole Orkest, het hem spelen.
Via via kwamen ze bij muziekuitgever Metro terecht. Die wilde het lied wel uitbrengen.

Goemans schreef toen binnen 2 dagen een tekst bij zijn muziek, in het Nederlands én het Engels.
In 1956 zetten Hans Boskamp en zijn vrouw Nan ‘Aan de Amsterdamse grachten’ voor het eerst op plaat.

Johnny Kraaykamp was de eerste die ‘Aan de Amsterdamse grachten’ zong, in Café de Paris bij het Leidseplein.
Daarna zijn er 5 versies van het lied op grammofoon uitgebracht.
Wim Sonneveld nam het lied in 1962 op en ook Tante Leen, Louis Dusée en Louis Neefs zongen het op plaat.

T’ IS MAAR DAT U HET WEET!

In dit rijtje hoort voor mij ook, ‘Scent of a Woman.'
Laat me vooral eerst zeggen dat ik Al Pacino, een rasacteur vindt!
Grote klasse!

In deze film komt ook prachtige muziek voor.
Zo is er het fragment waar Al Pacino als blinde man een dame ten dans uitnodigt.
Het is subliem om te zien hoe die man de sensuele geladenheid via het scherm op je over brengt.
Het bewijst dat het ook zonder naakt of bedscene’s heel seksueel kan zijn.

De tekst van het lied waar zij op dansen is daar natuurlijk ook niet vreemd aan.
En omdat het echt wel de moeite waard is om de videoclip uit genoemde film te bekijken, zet ik er een link naartoe. Klik maar op onderstaande button. Zet dan wel even de muziek af op dit blog.

Geniet van:

DANCE ME TO THE END OF LOVE
(1984)

1. Naam:Leonard Cohen.
2. Origine: Jood
3. Geboren op: 21 september 1934.
4. Geboorteland:Canada.
5. Geboorteplaats: Montreal.
6. Beroep: Zanger,dichter, tekstschrijver
7. Genre: Folk.
8. Instrument: gitaar.

...ik het voor het eerst hoorde op het blog van ERNST en het zo mooi vond dat ik het een ietsepietsie op illegale wijze in mijn bezit nam via het www
… ik het op mijn blog plaats op aanvraag van mijn soulmate LIPSKE die deze zanger heel erg kan smaken.
… ik mij in de tekst van het lied kan vinden omdat het lied een verhaal op zich is en het beter en mooier zegt dan ik het kan zeggen.

Hopelijk kunnen jullie genieten van:

SEASONS OF THE HEART
(1982)

JOHN DENVER

1. Volledige naam: John Denver.
2. Geboren op: 31 december 1943
3. Geboorteplaats: Verenigde Staten.
4. Beroep: Zanger-tekstschrijver, muzikant, acteur, schrijver, dichter, activist.
5. Genre(s) Folk, Pop, Country, Rock and roll.
6. Instrument(en) Gitaar, piano, viool, keyboard.
7. Overleden op: 12 oktober 1997

Ik denk dan bijvoorbeeld aan alle vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en daar alles voor over zouden hebben om moeder te kunnen zijn.
Ik denk ook aan alle moeders die ooit een kind verloren hebben en dat onmetelijke verdriet hun ganse verdere leven meedragen.

Want een kind verliezen is het ergste wat je als ouder kunt meemaken.
Daar past geen enkel verhaal in, geen logica, geen antwoord, geen troost. Alleen het achterblijven is ontstellend.
Het is het absolute dieptepunt in je leven.
Ik bid dat het mij nooit moet overkomen. Dat men deze kelk aan mij laat voorbijgaan.

En er is een lied dat ik daarvoor als een persoonlijk gebed hanteer:
Het is een vrije vertaling van, en een vrije interpretatie voor, mezelf:
“Als ik sterf, wil ik dat jullie naast mij staan.
Op mijn reis zonder terugkeer, wil ik dat jullie lieve glimlach me vergezeld.
Dan pas zal ik kunnen heengaan.
Zonder spijt en zonder tranen.
Laat mij sterven voordat jullie sterven.”

Mijn eigen  interpretatie buiten beschouwing gelaten (die ik  in stilte opdraag aan mijn kinderen), is het tevens een heel mooi liefdeslied.
Luister maar naar:

MOURIR AUPRES DE MON AMOUR
(1977)

DEMIS ROUSSOS

1. Volledige naam: Artemios Ventouris Roussos
2. Geboren 15 juni 1946
3. Geboorteplaats: Alexandria, Egypte.
4. Beroep: Vocalist en basgitarist.
5. Jaren actief: van 1963 tot heden.
6. Genre(s) Progressieve rock, Pop, World music, Folk.
7. Instrument(en): Fender Precision Bass.

Afgelopen week was ik met een vriendin in, Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, en vooral veel leute en plezier. Maar…
…Ik kon niet helpen dat herinneringen door mijn gedachten flitsten…herinneringen aan 21 juli van vorig jaar.

Op die dag was ik eveneens in Breda, samen met vrienden en samen met de man die ik liefhad.
Er waren toen al tekenen aan de wand dat die liefde op zijn einde liep. Maar ik zag ze niet!
Op elke vraag kreeg ik een bits antwoord en op al wat ik deed kwam commentaar, ik kon nog weinig goeds doen.
Ook mijn vrienden waren zijn vrienden niet meer, en hij nam afstand. Maar zoals gezegd, ik zag het niet, ik stak het op de pijn in zijn been waar hij toen mee kampte wegens verstopte aders.
Nu, een jaar later, weet ik beter.

De liefde zoals we ze negen jaar lang beleefd hadden, hield geen stand.
Er kwamen eisen en ultimatums waar ik niet kon en wilde aan voldoen. Een toen was de liefde plots op en was het sprookje uit.

Het is een hels jaar geweest!
Een jaar waarin ik heen en weer werd geslingerd door tal van emoties.
Een jaar ook dat lijkt of het een eeuwigheid heeft geduurd.

Ik ben hem nog altijd niet vergeten, de man die ik liefhad.
Hij kruipt nog door mijn bloed, neemt nog steeds bezit van mijn hart, beheerst nog veel van mijn doen en denken.

Het lied dat ik jullie vandaag laat beluisteren geeft weer hoe ik mij het afgelopen jaar gevoeld heb.
Een ware Commedia dell'Arte heb ik opgevoerd, mezelf verschuilend achter een masker.
Maar ik ben in goed gezelschap want deze dame doet dat ook:

THE PERFORMANCE OF MY LIFE
(2009)

SHIRLEY BASSEY

Dame Shirley Bassey is ondertussen 73 jaar, maar haar stem heeft nog niets van kracht ingeboet op haar verleden jaar verschenen album.
Een recensent schreef over dit album, quote:“al de liedjes die op dit album staan zijn gewoon liedjes, tot Shirley ze begint te zingen” unquote.

Het lied, The Performance of My Life werd geschreven door de, Petshop Boys.
Tijdens mijn zoektocht naar info over dit lied merkte ik dat het ook gezongen wordt door o.a.: Nancy Wilson en Loleatta Hollyday.
Beide ook geen onverdienstelijke zangeressen, vind ik althans, maar ik prefereer toch de uitvoering van Shirley Bassey.

Het is misschien wel haar laatste album gezien haar leeftijd… Maar ik hoop heel erg van niet!

Soms denk ik dat verkild ben van binnen door mijn levenservaringen. Zo versteend door geleden pijn en verdriet dat ik de pijn en het verdriet van anderen bagatelliseer.
Omdat ik weet dat wanneer er je iets ergs overkomt je in een neerwaartse spiraal terecht komt wanneer je bij de pakken gaat neerzitten, en daarom meen dat een harde aanpak de beste is.
Omdat ik daarbij vergeet dat een woord van troost en medeleven ook wonderen kan doen.

En zulke domme fout maakte ik gisteren!
Een blunder van formaat die pijn en verdriet alleen nog erger maakten.
Uitgerekend bij diegene die mij het liefst is op deze aarde! Voor wie ik zonder nadenken een moord zou kunnen begaan wanneer iemand haar bewust schade en pijn berokkend.
Wier pijn en verdriet als een speer door mijn lijf gaat. Uitgerekend bij diegene draaide ik het mes in de wonde nog eens rond.

En nu zit ik hier een beetje verweesd te zijn.
Waar kwamen die, o zo goed bedoelde, maar o zo harde woorden vandaan? Hoe kon dit gebeuren? Misschien daarom?

YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.
(1944)

info over deze zangers…klik op onderstaande button

Toen ik enkele maanden geleden moest stoppen met dit blog door het plotse en drastische verminderen van mijn zicht, beloofde ik mezelf om hier ooit weer mijn favoriete liedjes te delen met jullie.
Het heeft er lange tijd slecht uitgezien en mijn hoop is heel klein geweest. En hoewel mijn zicht bijlange na niet optimaal is, en dat ook nooit meer zal worden, vond ik het vandaag een goede dag om mijn woorden in daden om te zetten.

Nou moe, dat valt dus dik tegen.
Altijd al gewend geweest om de koe bij de horens te vatten moest ik ditmaal toegeven dat ik toch te overmoedig ben geweest.
Het goochelen en spelen met html codes, het opzoeken van de info over de zanger(es), de plaatjes maken, de cd’s lezen, de liedjestekst schrijven in html, de muziek uploaden en in weer een andere code invoegen zodat jullie het kunnen horen…kortom, al wat dit blogje nodig heeft om er mooi uit te zien…het vergt teveel inspanning van mijn ene nog beetje ziende oog.

Nu heb ik voor mezelf bedacht dat ik enkele mogelijkheden heb wil ik dit blog kunnene verder zetten.

1. 1)Ik stop met info op te zoeken en hier neer te zetten. Tenslotte kunnen jullie die info ook zelf opzoeken indien gewenst.
2. 2)Ik laat de afbeeldingen weg en giet alles in een heel sobere layout.
3. 3) Ik doe gewoon verder zoals voorheen maar dan veel minder frequent. Want er kruipt heel veel tijd en werk in dit blog en dit alles kost me nu het dubbele zoniet het driedubbele.

Met deze blog stoppen is natuurlijk ook een optie, maar dat zou me zeer zwaar vallen. Temeer daar muziek mijn grootste hobby en plezier is.

Ik weet nog niet op welke optie mijn beslissing zal vallen, maar ik hoop in elk geval op jullie begrip.
En ik hoop eveneens dat jullie zullen blijven komen luisteren en  reacties zullen blijven geven, ook al zullen mijn tegenbezoeken ook niet altijd evident zijn.

Voor vandaag geef ik jullie een, naar mijn idee dan, toepasselijk lied.
Luister en geniet van:

WELCOME TO MY WORLD
(1962)

JIM  REEVES

Hij werd geboren in een gezin met negen kinderen waarvan hij de jongste was. Zijn vader zou hij nooit kennen, die overleed toen Jim 1 jaar oud was.

Bij een radiostation in Louisiana en in 1953 nam hij zijn eerste succesplaat, Mexican Joe, op die een nummer 1-notering kreeg.
Maar zijn allergrootste hit is ongetwijfeld, He'll have to go, uit 1960. Eind jaren vijftig verschoof Jim Reves zijn pure country stijl in de richting van Rock’n Rolle onder de invloed van Chat Atkins. Reeves was samen met Patsy Cline een van de eersten die de Nashville-sound brachten.

Jim Reeves was ook een van de eersten die met 'close talking'-microfoontechniek werkte, iets wat zijn stem extra goed deed uitkomen.

Tussen 1962 en begin 1964 maakte hij geen opnames meer bij wegens een hoogoplopende ruzie met een geluidstechnicus van RCA, het platenlabel waarbij hij onder contract stond.

Jim Reeves' vliegtuig kwam op weg naar huis in Nashville op 31 juli 1964 in een zware storm terecht.
Beide inzittenden, Reeves als piloot en een vriend, Dean Manuel, kwamen om het leven.Enkele van de meest bekendste nummers van Jim Reeves zijn: Mexican Joe, I love you because, I won't forget you, Am I Losing You, en Distant Drums.
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button

Om jullie een beetje een klein idee te geven van de problemen die ik nu ondervind, ik heb aan dit logje twee dagen gewerkt omdat ik steeds weer noodgedwongen moest stoppen wegens het niet meer kunnen lezen van de menu’s die zich openen op mijn pc en het zien van de bijbehorende icoontjes hoewel ze reeds op extra groot staan.

Maar ik neem meteen ook het vaste voornemen om hier zo gauw als kan weer terug te starten en door te gaan.
En ondertussen blijf ik jullie zolang mogelijk volgen, en wanneer jullie me totaal niet meer zien verschijnen voor een tijdje, vergeet dan niet dat uit het oog niet uit het hart is.

Ik hoop, nee, ik weet, dat jullie begrip hebben voor mijn huidige situatie en mijn noodgedwongen beslissing daaromtrent en dat we elkaar weer terug zien in betere tijden.
En met wat kan ik vandaag beter afsluiten dan met een voor de hand liggend lied:

WE’LL MEET AGAIN.

Zij die me kennen weten zo onderhand dat mijn twee grote favorieten uit de muziekwereld Edith Piaf en Neil Diamond zijn. Maar ik zou er in feite nog twee kunnen aan toevoegen, namelijk, Shirley Bassey en Janis Joplin.
Die laatste met een plus bij sommige van mijn moods.

Nu weet ik niet of er onder mijn bezoekers veel fans zitten van Janis. Dat hangt af of je voor de melodie, de muziek, de stem of voor de tekst van het lied gaat. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn, en daar is niets mis mee, dat muziek voor u enkel als achtergrond dient bij vervelende klusjes, of als ambiance op feestelijke momenten.
Dan zit je met Janis natuurlijk niet echt goed.

Voor mij werkt muziek vaak als een helende hand, als een pleister op de wonde.
Ik ga dus voor het totale plaatje.
En zodoende voel ik mij in goed gezelschap bij Janis Joplin.
Vandaag dus in hoofdzaak voor mezelf, maar ook voor die enkele vrouw die zich, helaas, herkent in dit lied:

A WOMAN LEFT LONELY
(1971)

JANIS JOPLIN

Al heel vroeg in haar leven trok de muziek haar heel erg aan.
Met name de blues, rock-'n-roll en soul hadden haar voorkeur.
Janis bezocht wel enkele universiteiten maar studeerde nooit af.

In 1966 vertrok Joplin opnieuw naar San Francisco op uitnodiging van de impresario,Chet Helms.
Haar grote doorbraak kwam met een optreden op het Monterey Pop Festival in 1967. Met het album, ‘Cheap Thrills’ dat daarna verscheen, vestigde Janis haar naam definitief als bleuszangeres.
Haar meest succesvolle album ‘Pearl’ maakte zij in 1971 met de band The Full Tilt Boogie.
Haar meest bekende liedjes zijn, ‘Me and Bobby McGee’ en ‘Mercedes Benz’

Maar Janis heeft zovele ander mooie songs gemaakt.
Joplins teksten weerspiegelen een gevoel van pijn en eenzaamheid van een vrouw die een laag zelfbeeld had en gekweld werd door een gebrek aan zelfvertrouwen.
Menige vrouw herkent zichzelf daar in.
En dat vooral maakte haar succesvol als blueszangeres.

‘Mercedes Benz’ was meteen ook haar laatste opname.
Janis kampte al haar ganse leven met een alcohol en drugsverslaving.
Reeds als kind had ze al de bijnaam 'speedfreak' en dat was zeker niet voor niets.
Zij stierf dan ook aan een overdosis op 27 jarige leeftijd.

Joplin wordt nog steeds beschouwd als een van de invloedrijkste blueszangeressen van de jaren '60.

Om de doos met kerstspullen op zijn plaats te kunnen zetten, kwestie van hem later weer terug te kunnen vinden, moest ik de doos met de cd’s van pa opzij zetten. En dan kan ik het gewoon niet laten om daar even door te struinen.
Zodoende kwam ik een cd tegen van Max Bygraves, en die wou ik toch even beluisteren.

 Bij het beluisteren van de liedjes moest ik steeds weer denken aan de Black and White Minstrels Shows van weleer. Herinneren jullie je die nog?
Ik denk dat het zo rond de jaren '70 moet geweest zijn dat men die wekelijks op tv liet zien.

Nu komt die gedachte waarschijnlijk omdat op de cd een medley staat met allemaal van die vrolijke en leuke deuntjes.
Helaas kan ik die niet laten horen omdat de cd net op dat stukje steeds blijft haperen.
Maar wat ik jullie van deze zanger wel kan laten horen, en ik hoop dat jullie daar ook van genieten, is een lied dat geschreven werd door Andrew Lloyd Webber en Tim Rice voor de musical ‘Jozef en de Amazing Technicolor Dreamcoat’:
ANY DREAM WILL DO.
(1968)

MAX BYGRAVES

1. Geboren als:Walter William Bygraves.
2. Geboortedatum: 16 0ktober 1922.
3. Geboorteplaats: Rotherhithe, Londen, UK
4. Beroep: Komiek, zanger, acteur, tv presentator en variété artiest.

Meer lezen over Max Bygraves…klik op onderstaande button