Afgelopen week was ik met een vriendin in, Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, en vooral veel leute en plezier. Maar…
…Ik kon niet helpen dat herinneringen door mijn gedachten flitsten…herinneringen aan 21 juli van vorig jaar.

Op die dag was ik eveneens in Breda, samen met vrienden en samen met de man die ik liefhad.
Er waren toen al tekenen aan de wand dat die liefde op zijn einde liep. Maar ik zag ze niet!
Op elke vraag kreeg ik een bits antwoord en op al wat ik deed kwam commentaar, ik kon nog weinig goeds doen.
Ook mijn vrienden waren zijn vrienden niet meer, en hij nam afstand. Maar zoals gezegd, ik zag het niet, ik stak het op de pijn in zijn been waar hij toen mee kampte wegens verstopte aders.
Nu, een jaar later, weet ik beter.

De liefde zoals we ze negen jaar lang beleefd hadden, hield geen stand.
Er kwamen eisen en ultimatums waar ik niet kon en wilde aan voldoen. Een toen was de liefde plots op en was het sprookje uit.

Het is een hels jaar geweest!
Een jaar waarin ik heen en weer werd geslingerd door tal van emoties.
Een jaar ook dat lijkt of het een eeuwigheid heeft geduurd.

Ik ben hem nog altijd niet vergeten, de man die ik liefhad.
Hij kruipt nog door mijn bloed, neemt nog steeds bezit van mijn hart, beheerst nog veel van mijn doen en denken.

Het lied dat ik jullie vandaag laat beluisteren geeft weer hoe ik mij het afgelopen jaar gevoeld heb.
Een ware Commedia dell'Arte heb ik opgevoerd, mezelf verschuilend achter een masker.
Maar ik ben in goed gezelschap want deze dame doet dat ook:

THE PERFORMANCE OF MY LIFE
(2009)

SHIRLEY BASSEY

Dame Shirley Bassey is ondertussen 73 jaar, maar haar stem heeft nog niets van kracht ingeboet op haar verleden jaar verschenen album.
Een recensent schreef over dit album, quote:“al de liedjes die op dit album staan zijn gewoon liedjes, tot Shirley ze begint te zingen” unquote.

Het lied, The Performance of My Life werd geschreven door de, Petshop Boys.
Tijdens mijn zoektocht naar info over dit lied merkte ik dat het ook gezongen wordt door o.a.: Nancy Wilson en Loleatta Hollyday.
Beide ook geen onverdienstelijke zangeressen, vind ik althans, maar ik prefereer toch de uitvoering van Shirley Bassey.

Het is misschien wel haar laatste album gezien haar leeftijd… Maar ik hoop heel erg van niet!

Soms denk ik dat verkild ben van binnen door mijn levenservaringen. Zo versteend door geleden pijn en verdriet dat ik de pijn en het verdriet van anderen bagatelliseer.
Omdat ik weet dat wanneer er je iets ergs overkomt je in een neerwaartse spiraal terecht komt wanneer je bij de pakken gaat neerzitten, en daarom meen dat een harde aanpak de beste is.
Omdat ik daarbij vergeet dat een woord van troost en medeleven ook wonderen kan doen.

En zulke domme fout maakte ik gisteren!
Een blunder van formaat die pijn en verdriet alleen nog erger maakten.
Uitgerekend bij diegene die mij het liefst is op deze aarde! Voor wie ik zonder nadenken een moord zou kunnen begaan wanneer iemand haar bewust schade en pijn berokkend.
Wier pijn en verdriet als een speer door mijn lijf gaat. Uitgerekend bij diegene draaide ik het mes in de wonde nog eens rond.

En nu zit ik hier een beetje verweesd te zijn.
Waar kwamen die, o zo goed bedoelde, maar o zo harde woorden vandaan? Hoe kon dit gebeuren? Misschien daarom?

YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.
(1944)

info over deze zangers…klik op onderstaande button

Toen ik enkele maanden geleden moest stoppen met dit blog door het plotse en drastische verminderen van mijn zicht, beloofde ik mezelf om hier ooit weer mijn favoriete liedjes te delen met jullie.
Het heeft er lange tijd slecht uitgezien en mijn hoop is heel klein geweest. En hoewel mijn zicht bijlange na niet optimaal is, en dat ook nooit meer zal worden, vond ik het vandaag een goede dag om mijn woorden in daden om te zetten.

Nou moe, dat valt dus dik tegen.
Altijd al gewend geweest om de koe bij de horens te vatten moest ik ditmaal toegeven dat ik toch te overmoedig ben geweest.
Het goochelen en spelen met html codes, het opzoeken van de info over de zanger(es), de plaatjes maken, de cd’s lezen, de liedjestekst schrijven in html, de muziek uploaden en in weer een andere code invoegen zodat jullie het kunnen horen…kortom, al wat dit blogje nodig heeft om er mooi uit te zien…het vergt teveel inspanning van mijn ene nog beetje ziende oog.

Nu heb ik voor mezelf bedacht dat ik enkele mogelijkheden heb wil ik dit blog kunnene verder zetten.

1. 1)Ik stop met info op te zoeken en hier neer te zetten. Tenslotte kunnen jullie die info ook zelf opzoeken indien gewenst.
2. 2)Ik laat de afbeeldingen weg en giet alles in een heel sobere layout.
3. 3) Ik doe gewoon verder zoals voorheen maar dan veel minder frequent. Want er kruipt heel veel tijd en werk in dit blog en dit alles kost me nu het dubbele zoniet het driedubbele.

Met deze blog stoppen is natuurlijk ook een optie, maar dat zou me zeer zwaar vallen. Temeer daar muziek mijn grootste hobby en plezier is.

Ik weet nog niet op welke optie mijn beslissing zal vallen, maar ik hoop in elk geval op jullie begrip.
En ik hoop eveneens dat jullie zullen blijven komen luisteren en  reacties zullen blijven geven, ook al zullen mijn tegenbezoeken ook niet altijd evident zijn.

Voor vandaag geef ik jullie een, naar mijn idee dan, toepasselijk lied.
Luister en geniet van:

WELCOME TO MY WORLD
(1962)

JIM  REEVES

Hij werd geboren in een gezin met negen kinderen waarvan hij de jongste was. Zijn vader zou hij nooit kennen, die overleed toen Jim 1 jaar oud was.

Bij een radiostation in Louisiana en in 1953 nam hij zijn eerste succesplaat, Mexican Joe, op die een nummer 1-notering kreeg.
Maar zijn allergrootste hit is ongetwijfeld, He'll have to go, uit 1960. Eind jaren vijftig verschoof Jim Reves zijn pure country stijl in de richting van Rock’n Rolle onder de invloed van Chat Atkins. Reeves was samen met Patsy Cline een van de eersten die de Nashville-sound brachten.

Jim Reeves was ook een van de eersten die met 'close talking'-microfoontechniek werkte, iets wat zijn stem extra goed deed uitkomen.

Tussen 1962 en begin 1964 maakte hij geen opnames meer bij wegens een hoogoplopende ruzie met een geluidstechnicus van RCA, het platenlabel waarbij hij onder contract stond.

Jim Reeves' vliegtuig kwam op weg naar huis in Nashville op 31 juli 1964 in een zware storm terecht.
Beide inzittenden, Reeves als piloot en een vriend, Dean Manuel, kwamen om het leven.Enkele van de meest bekendste nummers van Jim Reeves zijn: Mexican Joe, I love you because, I won't forget you, Am I Losing You, en Distant Drums.
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button

Om jullie een beetje een klein idee te geven van de problemen die ik nu ondervind, ik heb aan dit logje twee dagen gewerkt omdat ik steeds weer noodgedwongen moest stoppen wegens het niet meer kunnen lezen van de menu’s die zich openen op mijn pc en het zien van de bijbehorende icoontjes hoewel ze reeds op extra groot staan.

Maar ik neem meteen ook het vaste voornemen om hier zo gauw als kan weer terug te starten en door te gaan.
En ondertussen blijf ik jullie zolang mogelijk volgen, en wanneer jullie me totaal niet meer zien verschijnen voor een tijdje, vergeet dan niet dat uit het oog niet uit het hart is.

Ik hoop, nee, ik weet, dat jullie begrip hebben voor mijn huidige situatie en mijn noodgedwongen beslissing daaromtrent en dat we elkaar weer terug zien in betere tijden.
En met wat kan ik vandaag beter afsluiten dan met een voor de hand liggend lied:

WE’LL MEET AGAIN.

Zij die me kennen weten zo onderhand dat mijn twee grote favorieten uit de muziekwereld Edith Piaf en Neil Diamond zijn. Maar ik zou er in feite nog twee kunnen aan toevoegen, namelijk, Shirley Bassey en Janis Joplin.
Die laatste met een plus bij sommige van mijn moods.

Nu weet ik niet of er onder mijn bezoekers veel fans zitten van Janis. Dat hangt af of je voor de melodie, de muziek, de stem of voor de tekst van het lied gaat. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn, en daar is niets mis mee, dat muziek voor u enkel als achtergrond dient bij vervelende klusjes, of als ambiance op feestelijke momenten.
Dan zit je met Janis natuurlijk niet echt goed.

Voor mij werkt muziek vaak als een helende hand, als een pleister op de wonde.
Ik ga dus voor het totale plaatje.
En zodoende voel ik mij in goed gezelschap bij Janis Joplin.
Vandaag dus in hoofdzaak voor mezelf, maar ook voor die enkele vrouw die zich, helaas, herkent in dit lied:

A WOMAN LEFT LONELY
(1971)

JANIS JOPLIN

Al heel vroeg in haar leven trok de muziek haar heel erg aan.
Met name de blues, rock-'n-roll en soul hadden haar voorkeur.
Janis bezocht wel enkele universiteiten maar studeerde nooit af.

In 1966 vertrok Joplin opnieuw naar San Francisco op uitnodiging van de impresario,Chet Helms.
Haar grote doorbraak kwam met een optreden op het Monterey Pop Festival in 1967. Met het album, ‘Cheap Thrills’ dat daarna verscheen, vestigde Janis haar naam definitief als bleuszangeres.
Haar meest succesvolle album ‘Pearl’ maakte zij in 1971 met de band The Full Tilt Boogie.
Haar meest bekende liedjes zijn, ‘Me and Bobby McGee’ en ‘Mercedes Benz’

Maar Janis heeft zovele ander mooie songs gemaakt.
Joplins teksten weerspiegelen een gevoel van pijn en eenzaamheid van een vrouw die een laag zelfbeeld had en gekweld werd door een gebrek aan zelfvertrouwen.
Menige vrouw herkent zichzelf daar in.
En dat vooral maakte haar succesvol als blueszangeres.

‘Mercedes Benz’ was meteen ook haar laatste opname.
Janis kampte al haar ganse leven met een alcohol en drugsverslaving.
Reeds als kind had ze al de bijnaam 'speedfreak' en dat was zeker niet voor niets.
Zij stierf dan ook aan een overdosis op 27 jarige leeftijd.

Joplin wordt nog steeds beschouwd als een van de invloedrijkste blueszangeressen van de jaren '60.

Om de doos met kerstspullen op zijn plaats te kunnen zetten, kwestie van hem later weer terug te kunnen vinden, moest ik de doos met de cd’s van pa opzij zetten. En dan kan ik het gewoon niet laten om daar even door te struinen.
Zodoende kwam ik een cd tegen van Max Bygraves, en die wou ik toch even beluisteren.

 Bij het beluisteren van de liedjes moest ik steeds weer denken aan de Black and White Minstrels Shows van weleer. Herinneren jullie je die nog?
Ik denk dat het zo rond de jaren '70 moet geweest zijn dat men die wekelijks op tv liet zien.

Nu komt die gedachte waarschijnlijk omdat op de cd een medley staat met allemaal van die vrolijke en leuke deuntjes.
Helaas kan ik die niet laten horen omdat de cd net op dat stukje steeds blijft haperen.
Maar wat ik jullie van deze zanger wel kan laten horen, en ik hoop dat jullie daar ook van genieten, is een lied dat geschreven werd door Andrew Lloyd Webber en Tim Rice voor de musical ‘Jozef en de Amazing Technicolor Dreamcoat’:
ANY DREAM WILL DO.
(1968)

MAX BYGRAVES

1. Geboren als:Walter William Bygraves.
2. Geboortedatum: 16 0ktober 1922.
3. Geboorteplaats: Rotherhithe, Londen, UK
4. Beroep: Komiek, zanger, acteur, tv presentator en variété artiest.

Meer lezen over Max Bygraves…klik op onderstaande button

Hallo lieve vrienden!
Jullie zullen al wel gemerkt hebben dat mijn blogjes op een heel laag pitje staan, net als mijn bezoekjes aan jullie blogjes. Dat is enerzijds te wijten aan tijdsgebrek maar de grote oorzaak zijn mijn oogproblemen.
Oog, moet ik in feite schrijven, want geboren met een visuele handicap ben ik al gans mijn leven half blind. En mijn ‘ziende oog’ laat het nu, ondanks een multi focale lens en zware leesbril, ook afweten
Omdat het te ver zou leiden om de ganse uitleg hier te schrijven heb ik het op mijn ander blogje gezet en kunnen diegenen die het interesseert op onderstaande button klikken om het te lezen.

Jullie zijn dan meteen op de hoogte waarom ik noodgedwongen minder schrijf en lees en waarom ik mijn logjes tijdelijk (hoop ik) drastish moet inkorten.
Maar in de mate van het mogelijke blijf ik hier muziek en verhaal brengen.

En een lied dat spontaan in mij opkomt wanneer ik hier over mijn ogen zit te schrijven, is een nummer dat in 1974 werd geschreven door Donna Weiss en Jackie DeShannon, maar pas een grote hit en commercieel succes werd in 1981 toen Kim Carnes het zong.
Het werd toen in liefst 31 landen een nummer 1-hit.
Ik hoop dat jullie kunnen genieten van:

BETTE DAVIS EYES.

Na de 'vraagfase'  komt de 'boosheidfase', “hij kan me rug op, de kloothommel!”
En met die boosheid komt vanzelf het besef dat je het waard bent om geliefd te worden, Je komt los van je ex partner en bouwt stilaan je eigen leven weer op.
Dat lukt je beter en beter naargelang de dagen vorderen.

Maar…er is, en zo noem ik het dan maar, de 'valkuilfase'.
Er is de angst en het gebrek aan vertrouwen om nieuwe liefde een kans te geven.
Je kan het niet helpen, maar automatisch ga je vergelijken en dat valt meestal in het nadeel van de kandidaat.
Maar het pijnlijkst zijn de plotse en onverwachte momenten van eenzaamheid. En in die fase zit ik nu.

Met mooi weer komt iedereen naar buiten. Paartjes lopen hand in hand, zitten lachend op een terrasje of dollen wat met elkaar. Lachende gezichten alom.
En de herinneringen flitsen door je hoofd. Herinneringen aan al die plaatsen waar je met hém gelukkig was en waar hij nu misschien met een ander hand in hand loopt.

Vrienden nodigen je graag en vaak mee uit maar je voelt je toch altijd een beetje het vijfde wiel aan de wagen. En wanneer de avond voorbij is ga jij alleen naar huis.
Verdomde moeilijke momenten zijn dat!

Gelukkig worden ook die schaarser.
Maar het neemt niet weg dat je je op zulke momenten wilt opsluiten, je ramen en deuren wilt dichtspijkeren en de stekker uit de telefoon wilt trekken. Effe niemand horen, niemand zien.
En om die gevoelens weer te geven heb ik, dankzij lieve vrienden, het gepaste lied.
Altijd leuk om weten dat je niet alleen bent met je blues, luister maar naar:

A HOUSE WHITOUT WINDOWS.
(1963)

ROY ORBISON

Toen Roy een grote hit schreef voor ‘The Everly Brothers’("Claudette") zag hij zijn kans schoon en kocht zijn platencontract bij Sun Records af om zodoende ergens anders zijn geluk te kunnen beproeven.

Orbison kwam terecht bij het platenlabel R.C.A. waar Elvis Presley vele hits opnam.
Roy bleef echter niet lang.
Na een aantal nummers op plaat te hebben gezet verliet hij in 1959 het label en kwam terecht bij Monument Records dat onder leiding stond van Fred Foster.

De eerste single "Up Town" was een bescheiden succes en bereikte plaats 72 in de Billboard Top 100.
De opvolger werd uitgebracht in 1960 en maakte van Roy Orbison een wereldster.
Van het nummer "Only The Lonely" gingen ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank en met dit nummer creëerde Orbison iets dat nog nooit eerder in de Rock-'n-Roll was gehoord; de dramatische rockballad.

Tussen 1960 en 1965 produceerde Roy klassiekers als "Running Scared", "Crying", "Blue Angel", "Falling", "Blue Bayou", "It's Over", "In Dreams" en "Oh, Pretty Woman".
Roy Orbison werd een wereldster met een platenverkoop die de 30 miljoen hadden overschreden

Roy Orbison overleed op 6 december 1988 te, Nashville, Tennessee.
Veel meer over deze zanger kunt u lezen door op onderstaande button te klikken.

Het verwerken van een liefdesbreuk verloopt in fases.
Eerst is er het ongeloof en de verbijstering. Je leeft als in een cocon, onbewust van al wat er rondom je gebeurt.
Ondertussen blijft ook de hoop, het komt misschien weer goed.
Dan komt het besef dat het echt wel ‘Over and Out’ is.
Vervolgens komt het verdriet om het verlies.

Al die fases heb ik doorlopen en nu ben ik dus aanbeland in de fase waarin de vele vragen zitten. Waarom?
Wat heb ik voor hém betekend al die jaren dat ik nu geen teken van leven meer waard ben?
Aan wat ben ik schuldig dat ik nu word behandeld als een goedkoop wegwerpartikel?

En door al die o-zo-vele vragen vandaag dit lied op mijn blog:

NEVER EVER
(1997)

ALL SAINTS

Zowel Melanie als Shaznay begonnen hun carrière als achtergrondzangeressen.
In 1993 besloten Mel en Shaz hun talenten te bundelen door middel van een eigen bandje.
Simone Rainford voegde zich bij de twee meiden maar zou in 1995 de band wegens muzilale verschillen weer verlaten.

In 1994 trad het drietal voor de eerste keer in het openbaar op tijdens het Notting Hill Carnaval.
Hun eerste glimp van beroemdheid kwam echter in 1995 tijdens ‘The Smash Hit Tour’ waarin ze samen optraden met, Boyzone, Peter André en de Backstreet Boys.

Als eerste single verscheen in 1994 het nummer ‘Silver Shadow’ maar dat was een grote flop.
In mei 1996, de groep is ondertussen een kwartet, ontmoetten de meiden Karl Gordon met wie ze een demo opnemen voor voor ‘I Know Where It’s At’.

In 1997 stormde die debuutsingle de hitlijsten binnen op nummer 4.
Hun grootste succes behaalden ze evenwel met ‘Never Ever’ op het eind van dat zelfde jaar.
Meer lezen…klik op de button

Morgen vieren we overal ter wereld het Feest van de Arbeid. En daarom een dagje vroeger dan normaal een klassieker op mijn blog.
Een strijdlied waarvan we misschien even gedacht hebben dat het achterhaald is. Helaas, niets is minder waar!
De rijke wordt nog steeds rijker en de arme is en blijft een arme.
De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en niet alleen in de neokoloniale wereld, maar ook hier bij ons in Vlaanderen is het duidelijk merkbaar.
Het kapitalisme onderdrukt nog steeds de lage bevolking.

Al ben ik geen communiste en doe ik al hélemaal niet fanatiek aan politiek, vandaag wil ik toch even deze strijdkreet ten gehore brengen.
Moesten jullie zin hebben om de vuist op te heffen en luidkeels mee te brullen, de tekst vind je hiernaast links op mijn blog. Maar gewoon luister mag ook natuurlijk naar:

DE INTERNATIONALE

EUGÉNE POTTIER

Het lied zelf zou Eugène Pottier nooit horen.
De Internationale werd aanvankelijk gezongen op de tonen van de Marseillaise.
Pierre de Geyter zette de tekst op nieuwe muziek in 1888, een jaar na de dood van Pottier dus.

De Internationale werd voor het eerst uitgevoerd op 8 juli 1888, op het jaarfeest van het syndicaat der krantenverkopers, te Rijsel (Lille).
De 2de Internationale proclameerde het als officieel strijdlied in 1892.

De Internationale is in tientallen talen vertaald en wordt overal op aarde gezongen door linkse en arbeidersbewegingen.
In de loop der jaren hebben veel liedschrijvers, ieder in hun eigen taal, getracht de tekst te moderniseren. Daardoor worden in veel landen verschillende teksten gehanteerd.
De Nederlandse tekst van het lied werd bewerkt door de dichteres Henriette Roland Holst.
Deze vertaling is het meest gebruikt in Nederland, al bestaan er ook andere vertalingen.

..Verliefdheid is een van de mooiste emoties die een mens kan ervaren. Het kan je zomaar plots eender waar en wanneer overvallen.
Op verliefdheid staat geen leeftijd, helaas ook geen houdbaarheidsdatum.

Vaak evolueert verliefdheid naar liefde. Voor de meeste is het een vanzelfsprekendheid.
Maar wat met diegene waarbij verliefdheid gepaard gaat met angst? Angst om te verliezen. Angst ook om de pijn en het verdriet dat het kan brengen.
Wat als je weet dat jij niet diegene bent die meteen door mag gaan naar ‘Start’?

’Liefde is geen spel, daarvoor is het verlies te pijnlijk.
En daarom vandaag dit lied op mijn blog:

GAMES THAT LOVERS PLAY
(1966)

CONNIE FRANCIS

1. Volledige naam: Concetta RoseMaria Franconero.
2. Geboren op:12 december 1938.
3. Geboorteplaats: Newark, New Jersey.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Beroep: Zangeres.
6. Jaren actief: 1955 tot Heden.
7. Genre(s) Country, jazz, pop en rock.

Meest bekende nummers zijn: "Who's Sorry Now?", "Stupid Cupid", "My Happiness", "Lipstick on Your Collar", "Among My Souvenirs", "Everybody's Somebody's Fool".
Meer lezen….klik op de button

”Hallo kleine broer, hikes grote zus”…zo begroeten wij elkaar aan de telefoon.
Die kleine broer is ondertussen al vier maanden vijftig jaar en kop en schouder groter dan ik.

Toen we echt klein waren maakten we bijna elke dag ruzie, maar naarmate we ouder werden groeiden we dichter naar elkaar toe. Als tieners gingen we zelfs samen uit! Ik loodste hem de kroeg in terwijl er thuis verondersteld werd dat we naar de nachtmis gingen.

Ik herinner mij ook die keer dat hij te verlegen was om zijn favoriete dancing, The Popking’ binnen te gaan, dus ging ik met hem mee. Nadat hij een tijdje binnen was mocht ik dan weer vertrekken, en dat was maar goed ook want ondertussen was ik zo mottig als een krab van aan die ronddraaiende bar te zitten.

Ik was zijn getuige bij zijn huwelijk. Hij is de peter van mijn dochter, ik de meter van zijn zoon. Al hebben we dat beide niet echt fanatiek in praktijk gebracht.

Er waren periodes dat onze boten uit elkaar dreven, maar telkens weer meerden we aan in dezelfde haven, sans rancune.
En sinds de dood van pa is hij nog de enige band die ik heb met vroegere jaren.

Broer wordt woensdag geopereerd. Een heel precaire hartoperatie.
En om hem te laten weten dat ik hem graag zie…en omdat ik weet dat hij er zeker gaat mee kunnen lachen… wil ik hem met mijn liedje van vandaag een riem onder het (zieke) hart steken.
Kleine broer, dit is voor jou:

ALWAYS LOOK ON THE BRIGHT SIDE OF LIFE

Het verslag van de rest van de afgelopen week krijgen jullie stukje bij beetje te lezen, maar nu eerst mijn blogmaatjes een bezoek brengen om mijn leesachterstand in te halen.

En met al die felicitaties en vriendschapsbetuigingen die ik van jullie mocht ontvangen, is er maar een lied dat ik vandaag kan laten horen.
Een lied dat mij er van overtuigd en me nog maar eens terdege bewust heeft gemaakt dat je nooit helemaal alleen staat. Dat er altijd mensen rondom je zijn die je steeds weer dat duwtje geven om door te gaan.
Dit lied draag ik dus op aan jullie:

YOU NEVER WALK ALONE
(1963)

In 1962 kregen Gerry and the Pacemakers een contract bij manager Brian Epstein als tweede groep naast de Beatles.
Ze kregen hits als ‘Ferry Cross the Mersey’ en ‘Don't Let the Sun Catch You Crying’.
‘You'll Never Walk Alone’, die indruk had gemaakt op Marsden, nadat hij de film Carousel had gezien in zijn jeugd, werd hun grootste hit.

Tegen het eind van 1965 daalde hun populariteit.
In oktober 1966 besloten ze dan ook te stoppen.
Veel van hun materiaal is nog steeds onuitgegeven.

HET LIED:

Het lied dateert uit 1945.
De muziek is geschreven door, Richard Rogers en de melodie is van, Oscar Hammerstein II.
Het werd geschreven voor de musical ‘Carousel’.

Het lied wordt gezongen in de tweede akte, als troost voor het hoofdpersonage, Julie, wier man net gedood werd tijdens een mislukte overval.

Door het verhaal van de musical wordt het lied ook steeds gezongen bij diploma uitreikingen in de V.S.
Tevens is het ook het clublied van de voetbalploeg. Liverpool. De club heeft het lied zelfs verwerkt in zijn wapenschild

Het werd ontelbare keren gecoverd door diverse artiesten, waaronder, Frank Sinatra, Judy Garland, Elvis Presley, Doris Day, Roy Hamilton, Patti LaBelle & The Blue Belles, Johnny Cash, Tom Jones en Marty Robbins.
In Nederland is het meest bekend door Lee Towers, en in ons land door, Helmut Lotti.

Het zal voor mij deze week weer superdruk worden!
En dit heeft nu eens niets te maken met het mooie weer maar alles met verschillende onderzoeken in het ziekenhuis.
Dit om te zeggen dat ik weinig tijd ga hebben om mijn blogje bij te werken en/of jullie blog een bezoek te brengen. Maar ik doe mijn best.

Ondertussen laat ik jullie graag genieten van wat rustige lente-zomer-geluiden.
De meesten onder jullie zullen dit lied herkennen als de gezongen versie van Marva, “Herinneringen”.
Maar dit is wel degelijk de originele uitvoering.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LE LAC DU COME
(1978)

ALAIN MORISOD

Hij begon zijn muzikale carrière als begeleider aan de piano voor diverse artiesten.
In 1971 componeert en produceert hij zijn eerste album "Concerto voor een zomer”. Er worden meer dan 2 miljoen exemplaren van verkocht.

In 1977 richt hij de groep, “Sweet People” op en neemt deel aan het Eurosongfestival.
Hun nummer "Hey muzikant" eindigd op de tweede plaats.

Later zou hij gaan werken voor de Zwitserse televisie, maar hij treed nog altijd op met zijn groep. Sweet people.
Alain Morisod heeft een indrukwekkend aantal gouden en platina platen.

Nu is het zo dat elk zichzelf respecterende zanger(es), en vooral diegene met een flinke dosis zelfvertrouwen, wel een klassiek lied op zijn repertoire heeft staan.
Zo ook Jennifer Warnes, die dit lied in het Engels zingt, en dat doet ze helemaal niet slecht.
Maar ik kan het niet helpen dat ik toch veel liever de klassieke uitvoering hoor en dan liefst nog uitgevoerd door prima klassiek geschoolde stemmen.
In dat vakje horen voor mij alvast, Beniamino Gigli en Ramona Eremia.
Jullie kunt hen hier vandaag beluisteren met een duet uit het derde bedrijf van Donizetti’s opera ‘Don Pasquale’.
Ik hoop dat jullie genieten van:

TORNAMIR A DIR CHE M’AMI

GAETANO DONIZETTI

Donizetti kreeg een uitstekende opleiding van Johann Simon Mayr, die zelf een vernieuwend en succesvol componist was.
Donizetti studeerde aan het Liceo Filarmonico te Bologna waar hij een grondige theoretische opleiding kreeg van Mattei Stanislao, die later ook Rosinni zou onderwijzen.

Donizetti stond al snel bekend om het grote gemak waarmee hij melodieën en complete composities uit de pen liet vloeien met een bekwaamheid die aan Mozart deed denken.
Hij werkte ook heel gedisciplineerd en in een strak schema en haalde steeds zijn deadlines, wat in het hectische opera bedrijf van het toenmalige Italië een pluspunt was.

Donizetti’s muziek werd overal ter wereld opgevoerd en hij hij was dan ook een zeer bereisd man.
Alles bij elkaar schreef hij 75 opera’s, 16 symfonieën, 19 strijkkwartetten, 193 liederen, 45 duetten, 3 oratoria, 28 cantates, soloconcerten, sonates en kamermuziek.

Aan het einde van zijn leven was hij een dement, verlamd en incontinent wrak door zijn ziekte, ‘cerebro-spinale syfilis’.
Hij overleed aan die ziekte op 8 april 1848 en werd begraven in zijn geboortedorp.

Samen met ‘La Fille Du Regiment’ en ‘Lucia di Lammeroor’ is ‘Don Pasquale’ wellicht de meest bekende opera van Donizetti.
Het is een komische opera in drie bedrijven uit 1810.
Hij deed er drie maanden over om hem te schrijven, wat voor zijn doen lang was.

De opera werd voor het eerst geproduceerd op 3 januari 1843 in de 'Comedie-Italienne' in Parijs. Later ook in Milaan, Londen, New York en Sidney.
Giovanni Ruffini schreef het Italiaanse libretto.

Alle gebeurtenissen vinden plaats op 1 enkele dag te Rome.
De jonge neef van Don Pasquale, Ernesto, weigert om de door zijn oom uitgekozen vrouw te huwen omdat hij verliefd is op de mooie maar straatarme Norina.
Dat zint Don Pasquale niet en hij onterft zijn neef en besluit dan maar om zelf te trouwen en voor  nakomelingen te zorgen.

Zijn lijfarts, Dr Malatesta, stelt hem voor zijn zuster, Sofronia, een kloostermeisje, te huwen en Don Pasquale gaat gretig op dit voorstel in.
Echter na het huwelijk ontpopt Sofronia zich als een echte helleveeg die iedereen rondom haar terroriseert en handenvol geld kwistig over de balk smijt.

Wat Don Pasquale echter niet weet is dat het huwelijk nep is omdat iedereen samenspande om alsnog een toelating te kunnen afdwingen voor het huwelijk van Ernesto met zijn Norina.
Wanneer Don Pasquale dit alsnog te weten komt stemt hij toe in het huwelijk van de jonge geliefden.
End goed, al goed dus.

Deze morgen werd ik wakker met een enorme jeukende bult op mijn wang.
In mijn slaap moet ik duchtig hebben liggen krabben want de bult was ondertussen een lelijke bloedende pukkel geworden.

Muggen gaan op zoek naar bloed met een hoog ‘Isoleucine’ gehalte. En hoe ze dat vinden? Dat ruiken ze aan onze lijfgeur.
Nu weet ik meteen waarom ik als kind met azijn werd ingewreven bij het slapen gaan, waardoor ik niet kon slapen door de stank die ik afgaf.

Maar vijand nummer 1 zijn voor mij de bijen.
Ik heb er een panische angst voor. Zit er eentje in mijn buurt en je kunt er donder op zeggen dat ze me steekt.
Naar het schijnt richten die zich ook op geur en kleur. Conclusie: Hoe harder je stinkt en hoe meer sjofel je kleding, hoe meer die beesten ver van je lijf blijven.
Dus als jullie van de zomer een in lompen geklede en stinkende vrouw tegenkomen is er veel kans dat ik het ben, hahaha.

Maar al dat bracht me toch maar weer een lied in mijn hoofd. Eentje met een veel leuker gegeven.
Want de lente is het seizoen voor een nieuw begin, ook als het om je eigen leven gaat. Misschien daarom ook wel voor een nieuwe liefde.
En dan kun je maar beter wat kennis van zaken op doen.
Daarom vandaag dit lied op mijn blog:

THE BIRDS AND THE BEES
(1965)

JEWEL ATKINS

In de late jaren ’50 verhuist hij naar Los Angeles.
Daar werkt hij in eerste instantie samen met Eddie Danielsm van ‘Edie and the Four Tunes’, en maakt zijn platendebuut als ‘Eddie And Jewels’.
Later gaat hij solo en dat resulteert in zijn grote hit ‘The Birds And The Bees’.

Zijn volgende plaat was. ‘Across The Pond’.
Het verkocht meer dan een miljoen platen en wordt zelfs goud.
Echter bij ons was het minder bekend, zoniet totaal ongekend.
Zijn volgende plaat, "Georgie Porgie" behaalde niet eens meer de top 40.

Jewel Atkins toerde vaak en veel.
In die toer’s bracht hij regelmatig een eerbetoon aan zijn idool en mentor, Sam Cooke.
Hij heeft ook getoerd met, The Monkees.

Jewel Atkins nam platen op in verschillende stijlen.
Zo bracht hij cover versie’s van Thurston Harris ‘Little Bitty Pretty One’ en Arthur Alexander's ‘You Better Move On.’

In 1973 wordt hij co-producer van het veelgeprezen album ‘Super Taylors’, een soul album met duetten van, Ted Taylor en Little Johnny Taylor.

Atkins blijft platen opnemen tot midden de jaren ’70.
In 1989-91 maakt hij nog drie singles met een groep genaamd ‘The Feathers’, echter zonder commercieel succes.

Jewl Atkins wordt gekenmerkt als een 1-hit zanger.
Maar ondanks dat blijft hij tot op vandaag produceren en optreden.

Nu is het als fan zijnde altijd heel moeilijk om een bepaald lied uit te kiezen, dus kies ik maar voor eentje dat vandaag het dichts tegen mijn gemoedsinstelling aanleunt.

Vandaag daardoor geen persoonlijke anekdote, wel een gedicht.
Een goed verstaander heeft immers maar een half woord nodig, toch!

Wees niet bang,
je mag opnieuw beginnen,
vastberaden doelbewust,
of aarzelend op de tast.
Houd je aan regels,
volg je eigen zinnen.
Laat die hand maar los,
of houd er juist een vast.

Wees niet bang
voor al te grote dromen.
Ga als je het zeker weet,
en als je aarzelt wacht.
Hoe ijdel zijn de dingen
die je je hebt voorgenomen?
Het mooiste overkomt je,
het minste is bedacht.

Wees niet bang
voor wat ze van je vinden.
Wat weet je van een ander
als je jezelf niet kent.
Verlies je oorsprong niet
door je te snel te binden.
Het leven lijkt afwisselend,
maar zelfs de liefde went.

Wees niet bang,
je bent een van de velen,
en tegelijk is er
maar een als jij.
Dat betekent
dat je vaak zult moeten delen
en soms zult moeten roepen,
laat me vrij

(Dichter: Freek de jonge)

Luister en geniet van:

DON’T BREAK MY HEART
(1995)

Van hun eerste single ‘Just a friend of mine’ wordenmeer dan 300.000 exemplaren verkocht en wordt een grote hit in Frankrijk. (Willy Lambregt verlaat ondertussen de groep om carriere te maken bij ‘The Scabs’ en wordt vervangen door, Jean-Michel Gielen.)
Het tweede album bevat de grote hitsingles ‘What's a Woman’ en ‘Nah neh nah’.
What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in Nederland.

In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit elkaar en Vaya Con Dios gaat verder als eenvrouwsband.
Op 24 mei 1991 overlijdt Schoufs als gevolg van zijn heroine verslaving aan AIDS.
In 1992 verschijnt het derde album ‘Time Flies’ en de muziek klinkt meteen veel triester. De bekendste single van dit album is ‘Heading for a fall’.

Vaya Con Dios is populair in grote delen van Europa, alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt.
In 1995 komt het vierde album uit.
In 1996 maakt Dani Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en besluit ze met de band te stoppen.

In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum en Dani Klein begint in 1999 weer met zingen als zangeres bij Purple Prose.
Zeven jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht en brengt een nieuw album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.

Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.
Meer lezen ….klik op de button

Echt zingen kan ik niet, maar ik doe het wel graag en vaak en ook nog es luidop.
Dat niet iedereen met mijn vocale uitspattingen altijd even gelukkig was bewijst de uitspraak van mijn kinderen; “mams, als je dan toch zo graag zingt, waarom ga je het dan niet leren, please. please. pretty please!”

Nu ik het huis voor mij alleen heb is er niets dat me tegenhoud om weer uit volle borst te zingen. Ik heb enkel de kat als publiek en die zingt steeds vrolijk met me mee.
En geloof me, wij samen vormen een harmonieus duo. (big smile)
Dit alles om te zeggen dat jullie wellicht verbijsterd gaan staan (was ik ook trouwens) wanneer ik jullie vertel dat ik ooit een kareoke wedstrijd gewonnen heb.

Ik was ongeveer veertig jaar en kareoke was toen een echte rage.
Met vrienden gingen we een enkele keer op zondagmiddag naar de Grote Markt in Antwerpen naar een kareoke bar. Niet echt om te luisteren maar meer om met de deelnemers te lachen.
Op zo een middag was er een wedstrijd georganiseerd en mijn vrienden zeiden:“Je durft niet!” Voor ik het goed en wel besefte stond ik daar op dat podium te kwelen… en won ook nog de eerste prijs!
Het vertelt waarschijnlijk meer over de zang- geluids- kwaliteit van de andere deelnemers, maar ik kreeg toch maar lekker 1000BF, een kleine trofee en een fles wijn.
Die laatste hebben we meteen soldaat gemaakt en u begrijpt dat het zingen daarna enkel maar vrolijker en vrolijker klonk.

Het lied waar ik toen mee won laat ik hier vandaag horen.
En ik kweel het nog altijd graag luid en lustig mee.
Doen jullie ook mee?
Of luister en geniet je liever in stilte van dit prachtig mooie:

DON'T CRY FOR ME, ARGENTINA
(1976-77)

JULIE COVINGTON

Nadat ze haar carrière verschoof naar het theater kreeg ze de titelrol in de musical ‘Evita’ van Andrew Lloyd Weber en Tim Rice.
Haar lied ‘Don't Cry For Me Argentina’ was een internationale hit, en bereikte nr 1 in de Nederlandse Top 40.
Na twee soloalbums te hebben gemaakt en gastbijdragen te hebben geleverd op albums van andere artiesten, keert Julie terug naar het Theater.
Ondertussen heeft ze een mooi palmares bijeen gezongen.

Het lied wordt gezongen vanuit de belevenis van Eva Perón.
Ze vraagt het Argentijnse volk om begrip voor haar populaire status: ze heeft nooit gevraagd om roem en geld, maar ziet wel in dat het voor het Argentijnse volk lijkt alsof ze uitsluitend geeft om roem en rijkdom.

De originele studioversie van, ‘Don’t Cry for me Argentina’ is dus van Julie Covington, maar de musicalversie wordt gezongen door, Elaine Page.
Ondertussen werd het lied al door tal van zangeressen gecoverd.

Zo vertolken onder meer, ABBA, The Carpenters, Sinéad O'Connor, Joan Baez, Donna Summer en Sarah Brightman dit mooie lied.
Madonna heeft het lied gezongen in de filmuitvoering ‘Evita’ uit 1996.
Door haar versie prijkte het nummer aan het begin van 1997 wederom aan de top van de hitlijsten.

En nu, bijna zestig jaar later, sta ik weer aan die vijver.
De bootjes zijn al lang verdwenen maar de eenden kwekken nog lustig en de zwanen glijden nog altijd statig over het water.
Ik moest een beetje in mezelf lachen toen ik bedacht dat er alvast één constante in mijn leven is. Want als kind voerde ik de eenden en de zwanen, later deed ik dat met mijn eigen kinderen en weer jaren later met mijn kleinkind.
Ik vroeg mij af wie er samen met mij die beesten zou gaan voederen wanneer ik stokoud ben.

Van al dat naar mijn muziekstuk van vandaag is voor mij maar een kleine stap, ik zou zelfs durven  zeggen dat het logisch is dat ik moest denken aan Tsjaikovski’s mooie ballet en ik hoop dat jullie zullen genieten van:

HET ZWANENMEER.
(1877)

Zijn muziek werd in die tijd als te westers bevonden door zijn landgenoten, en in het bijzonder door ‘Het Machtige Hoopje’, een gezelschap dat bestond uit de vijf belangrijkste Russische componisten en tijdgenoten van Tsjaikovski.

Tsjaikovski was eerst ambtenaar, ging muziek studeren aan het Conservatorium van Sint-Petersburg en werd toen leraar aan datzelfde conservatorium.
Gravin Nadesjda Filaretovna von Meck,  een grote bewonderaarster, bood hem in 1877 de mogelijkheid zijn leven geheel aan het componeren te wijden.
Jarenlang onderhielden zij een innige briefwisseling, maar Tsjaikovski heeft haar nooit willen ontmoeten.
In 1890 zette de gravin haar financiële steun om onduidelijke redenen stop, een theorie is dat zij zich niet kon verenigen met zijn seksuele geaardheid.
Homoseksualiteit was immers een groot probleem in de Stalinistische tijd.

Tsjaikovski reisde veel en werd overal geëerd, maar was een eenzelvig en eenzaam mens.
Hij overleed op 53-jarige leeftijd aan cholera.
Maar het hardnekkige gerucht gaat dat hij zelfmoord gepleegd zou hebben door vergiftiging.

‘Het Zwanenmeer’ is een choreografie van Marius Petipa en Lev Ivanov.
De oorspronkelijke choreograaf was Julius Reisinger .
Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou.
De première was in het Bolsjojtheater te Moskou op 4 maart 1877.
Het is een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld.
Het ballet geldt als een van de hoogtepunten van het klassiek-romantische balletgenre.

Prins Siegfried wordt op zijn verjaarsbal aan het koninklijk hof gedwongen door zijn ouders uit de aanwezige meisjes een bruid te kiezen. Dat zint hem niet en hij vertrekt boos en verdrietig uit het paleis om in het bos te gaan jagen.
Hij ziet een vlucht zwanen overvliegen, volgt ze naar de rand van een meertje in het bos, richt zijn boog, maar schiet niet, want voor zijn ogen verandert de zwaan in een prachtige jonge vrouw gekleed in een witte jurk van zwanenveren.
Hij benadert haar en het meisje vertelt hem dat zij prinses Odette is die met haar gezellen ontvoerd is door de boze tovenaar Von Rothbart, die de meisjes betoverd heeft zodat zij overdag zwanen zijn en alleen 's nachts weer tijdelijk meisjes worden.
De prins wordt verliefd op haar, zweert eeuwige trouw aan haar en wil dat door een huwelijk bezegelen, want dit is de enige manier om de betovering van Von Rothbart te verbreken. Samen dansen ze aan het meer in het bos dat gevormd is door de verdrietige tranen van Odette’s ouders.

De prins keert terug naar het kasteel, vastberaden om Odette tot zijn bruid te maken, maar het loopt allemaal enigszins anders dan gepland.
De oorspronkelijke apotheose zegt dat de twee uiteindelijk zelfmoord plegen in het meer.
Maar er zijn ook andere versies waar alles een happy end krijgt.

In mijn café had ik een espressoapparaat op huurkoop  (die horecaspullen zijn immers superduur.)
Daarbij was ik verplicht om per maand een zeker aantal kilo koffie af te nemen bij de leverancier van de machine.
Als toemaatje kreeg ik dan telkens een muziek cd.

Die cd’s hadden allen het label, ‘Dauwe Egberts koffie’ en waren goedkope flut cd’s van slechte kwaliteit.
De liedjes die erop stonden waren meestal totaal onbekende en oninteressante nummers, of het waren bekende liedjes die, zo meen ik, waren gecoverd door Chinese kareokers.
Met andere woorden, niet veel soeps.

Maar zo nu en dan stond er tussen al die rommel toch een pareltje waar ik blij verrast mee was.
Zo ook dit lied waar jullie vandaag kunnen naar luisteren.

In eerste instantie dacht ik dat ook dit een cover was, want ik kende het liedje wel, maar niet van deze man.
Tot ik op een keer tot de vaststelling kwam dat het wel degelijk een originele uitvoering was.
Hoop dat jullie genieten van deze:

MONA
(1957)

B O D IDDLEY

Diddley bespeelde oorspronkelijk een zelfgebouwde vierkante gitaar en werd bekend om zijn "Bo Diddley beat", een rumba-achtige beat gelijk aan "hambone", een stijl die muziekspelende straatartiesten hanteerden.
Kenmerkend voor Bo’s stijl waren zijn voortstuwende ritmes en zijn metaalachtige gitaarriffs.

Deze aparte stijl is van grote invloed geweest voor tal van artiesten en zou later vele malen worden gekopieerd.
Onder anderen The Rolling Stones, Buddy Holly, Muddy Waters, The Animals, The Pretty Things en The Yardbirds, hebben covers en bewerkingen van nummers van Bo Diddley gemaakt.
Raar daarbij is dat Diddley met zijn werk zelden de hitlijsten heeft gehaald.

Op zijn platenhoezen is hij altijd keurig gekleed met vlinderstrik en Schotse geruite jasjes.
Zijn handelsmerk tijdens echte optredens echter waren een zonnebril en hoed.

Midden de jaren vijftig kreeg hij een contract bij de in Chicago gevestigde platenmaatschappij Chess Records.
"Bo Diddley" is zijn eerste single en is gebaseerd op een oud slaapliedje.
Later werden nog meer singles uitgebracht, waaronder, "I'm a Man", "Who Do You Love?", "Mona" en "Road Runner".

In de jaren zestig stopte Bo Diddley met het opnemen van platen, hij zou nog wel af en toe optreden.
In 1987 werd Bo Diddley opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Op 16 mei 2007 werd Bo Diddley na een optreden getroffen door een beroerte en opgenomen op de IC van een ziekenhuis.
Een jaar later, op 2 juni 2008, overlijd hij aan een hartaanval.