Het verwerken van een liefdesbreuk verloopt in fases.
Eerst is er het ongeloof en de verbijstering. Je leeft als in een cocon, onbewust van al wat er rondom je gebeurt.
Ondertussen blijft ook de hoop, het komt misschien weer goed.
Dan komt het besef dat het echt wel ‘Over and Out’ is.
Vervolgens komt het verdriet om het verlies.

Al die fases heb ik doorlopen en nu ben ik dus aanbeland in de fase waarin de vele vragen zitten. Waarom?
Wat heb ik voor hém betekend al die jaren dat ik nu geen teken van leven meer waard ben?
Aan wat ben ik schuldig dat ik nu word behandeld als een goedkoop wegwerpartikel?

En door al die o-zo-vele vragen vandaag dit lied op mijn blog:

NEVER EVER
(1997)

ALL SAINTS

Zowel Melanie als Shaznay begonnen hun carrière als achtergrondzangeressen.
In 1993 besloten Mel en Shaz hun talenten te bundelen door middel van een eigen bandje.
Simone Rainford voegde zich bij de twee meiden maar zou in 1995 de band wegens muzilale verschillen weer verlaten.

In 1994 trad het drietal voor de eerste keer in het openbaar op tijdens het Notting Hill Carnaval.
Hun eerste glimp van beroemdheid kwam echter in 1995 tijdens ‘The Smash Hit Tour’ waarin ze samen optraden met, Boyzone, Peter André en de Backstreet Boys.

Als eerste single verscheen in 1994 het nummer ‘Silver Shadow’ maar dat was een grote flop.
In mei 1996, de groep is ondertussen een kwartet, ontmoetten de meiden Karl Gordon met wie ze een demo opnemen voor voor ‘I Know Where It’s At’.

In 1997 stormde die debuutsingle de hitlijsten binnen op nummer 4.
Hun grootste succes behaalden ze evenwel met ‘Never Ever’ op het eind van dat zelfde jaar.
Meer lezen…klik op de button

Morgen vieren we overal ter wereld het Feest van de Arbeid. En daarom een dagje vroeger dan normaal een klassieker op mijn blog.
Een strijdlied waarvan we misschien even gedacht hebben dat het achterhaald is. Helaas, niets is minder waar!
De rijke wordt nog steeds rijker en de arme is en blijft een arme.
De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en niet alleen in de neokoloniale wereld, maar ook hier bij ons in Vlaanderen is het duidelijk merkbaar.
Het kapitalisme onderdrukt nog steeds de lage bevolking.

Al ben ik geen communiste en doe ik al hélemaal niet fanatiek aan politiek, vandaag wil ik toch even deze strijdkreet ten gehore brengen.
Moesten jullie zin hebben om de vuist op te heffen en luidkeels mee te brullen, de tekst vind je hiernaast links op mijn blog. Maar gewoon luister mag ook natuurlijk naar:

DE INTERNATIONALE

EUGÉNE POTTIER

Het lied zelf zou Eugène Pottier nooit horen.
De Internationale werd aanvankelijk gezongen op de tonen van de Marseillaise.
Pierre de Geyter zette de tekst op nieuwe muziek in 1888, een jaar na de dood van Pottier dus.

De Internationale werd voor het eerst uitgevoerd op 8 juli 1888, op het jaarfeest van het syndicaat der krantenverkopers, te Rijsel (Lille).
De 2de Internationale proclameerde het als officieel strijdlied in 1892.

De Internationale is in tientallen talen vertaald en wordt overal op aarde gezongen door linkse en arbeidersbewegingen.
In de loop der jaren hebben veel liedschrijvers, ieder in hun eigen taal, getracht de tekst te moderniseren. Daardoor worden in veel landen verschillende teksten gehanteerd.
De Nederlandse tekst van het lied werd bewerkt door de dichteres Henriette Roland Holst.
Deze vertaling is het meest gebruikt in Nederland, al bestaan er ook andere vertalingen.

..Verliefdheid is een van de mooiste emoties die een mens kan ervaren. Het kan je zomaar plots eender waar en wanneer overvallen.
Op verliefdheid staat geen leeftijd, helaas ook geen houdbaarheidsdatum.

Vaak evolueert verliefdheid naar liefde. Voor de meeste is het een vanzelfsprekendheid.
Maar wat met diegene waarbij verliefdheid gepaard gaat met angst? Angst om te verliezen. Angst ook om de pijn en het verdriet dat het kan brengen.
Wat als je weet dat jij niet diegene bent die meteen door mag gaan naar ‘Start’?

’Liefde is geen spel, daarvoor is het verlies te pijnlijk.
En daarom vandaag dit lied op mijn blog:

GAMES THAT LOVERS PLAY
(1966)

CONNIE FRANCIS

1. Volledige naam: Concetta RoseMaria Franconero.
2. Geboren op:12 december 1938.
3. Geboorteplaats: Newark, New Jersey.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Beroep: Zangeres.
6. Jaren actief: 1955 tot Heden.
7. Genre(s) Country, jazz, pop en rock.

Meest bekende nummers zijn: "Who's Sorry Now?", "Stupid Cupid", "My Happiness", "Lipstick on Your Collar", "Among My Souvenirs", "Everybody's Somebody's Fool".
Meer lezen….klik op de button

”Hallo kleine broer, hikes grote zus”…zo begroeten wij elkaar aan de telefoon.
Die kleine broer is ondertussen al vier maanden vijftig jaar en kop en schouder groter dan ik.

Toen we echt klein waren maakten we bijna elke dag ruzie, maar naarmate we ouder werden groeiden we dichter naar elkaar toe. Als tieners gingen we zelfs samen uit! Ik loodste hem de kroeg in terwijl er thuis verondersteld werd dat we naar de nachtmis gingen.

Ik herinner mij ook die keer dat hij te verlegen was om zijn favoriete dancing, The Popking’ binnen te gaan, dus ging ik met hem mee. Nadat hij een tijdje binnen was mocht ik dan weer vertrekken, en dat was maar goed ook want ondertussen was ik zo mottig als een krab van aan die ronddraaiende bar te zitten.

Ik was zijn getuige bij zijn huwelijk. Hij is de peter van mijn dochter, ik de meter van zijn zoon. Al hebben we dat beide niet echt fanatiek in praktijk gebracht.

Er waren periodes dat onze boten uit elkaar dreven, maar telkens weer meerden we aan in dezelfde haven, sans rancune.
En sinds de dood van pa is hij nog de enige band die ik heb met vroegere jaren.

Broer wordt woensdag geopereerd. Een heel precaire hartoperatie.
En om hem te laten weten dat ik hem graag zie…en omdat ik weet dat hij er zeker gaat mee kunnen lachen… wil ik hem met mijn liedje van vandaag een riem onder het (zieke) hart steken.
Kleine broer, dit is voor jou:

ALWAYS LOOK ON THE BRIGHT SIDE OF LIFE

Het verslag van de rest van de afgelopen week krijgen jullie stukje bij beetje te lezen, maar nu eerst mijn blogmaatjes een bezoek brengen om mijn leesachterstand in te halen.

En met al die felicitaties en vriendschapsbetuigingen die ik van jullie mocht ontvangen, is er maar een lied dat ik vandaag kan laten horen.
Een lied dat mij er van overtuigd en me nog maar eens terdege bewust heeft gemaakt dat je nooit helemaal alleen staat. Dat er altijd mensen rondom je zijn die je steeds weer dat duwtje geven om door te gaan.
Dit lied draag ik dus op aan jullie:

YOU NEVER WALK ALONE
(1963)

In 1962 kregen Gerry and the Pacemakers een contract bij manager Brian Epstein als tweede groep naast de Beatles.
Ze kregen hits als ‘Ferry Cross the Mersey’ en ‘Don't Let the Sun Catch You Crying’.
‘You'll Never Walk Alone’, die indruk had gemaakt op Marsden, nadat hij de film Carousel had gezien in zijn jeugd, werd hun grootste hit.

Tegen het eind van 1965 daalde hun populariteit.
In oktober 1966 besloten ze dan ook te stoppen.
Veel van hun materiaal is nog steeds onuitgegeven.

HET LIED:

Het lied dateert uit 1945.
De muziek is geschreven door, Richard Rogers en de melodie is van, Oscar Hammerstein II.
Het werd geschreven voor de musical ‘Carousel’.

Het lied wordt gezongen in de tweede akte, als troost voor het hoofdpersonage, Julie, wier man net gedood werd tijdens een mislukte overval.

Door het verhaal van de musical wordt het lied ook steeds gezongen bij diploma uitreikingen in de V.S.
Tevens is het ook het clublied van de voetbalploeg. Liverpool. De club heeft het lied zelfs verwerkt in zijn wapenschild

Het werd ontelbare keren gecoverd door diverse artiesten, waaronder, Frank Sinatra, Judy Garland, Elvis Presley, Doris Day, Roy Hamilton, Patti LaBelle & The Blue Belles, Johnny Cash, Tom Jones en Marty Robbins.
In Nederland is het meest bekend door Lee Towers, en in ons land door, Helmut Lotti.

Het zal voor mij deze week weer superdruk worden!
En dit heeft nu eens niets te maken met het mooie weer maar alles met verschillende onderzoeken in het ziekenhuis.
Dit om te zeggen dat ik weinig tijd ga hebben om mijn blogje bij te werken en/of jullie blog een bezoek te brengen. Maar ik doe mijn best.

Ondertussen laat ik jullie graag genieten van wat rustige lente-zomer-geluiden.
De meesten onder jullie zullen dit lied herkennen als de gezongen versie van Marva, “Herinneringen”.
Maar dit is wel degelijk de originele uitvoering.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LE LAC DU COME
(1978)

ALAIN MORISOD

Hij begon zijn muzikale carrière als begeleider aan de piano voor diverse artiesten.
In 1971 componeert en produceert hij zijn eerste album "Concerto voor een zomer”. Er worden meer dan 2 miljoen exemplaren van verkocht.

In 1977 richt hij de groep, “Sweet People” op en neemt deel aan het Eurosongfestival.
Hun nummer "Hey muzikant" eindigd op de tweede plaats.

Later zou hij gaan werken voor de Zwitserse televisie, maar hij treed nog altijd op met zijn groep. Sweet people.
Alain Morisod heeft een indrukwekkend aantal gouden en platina platen.

Nu is het zo dat elk zichzelf respecterende zanger(es), en vooral diegene met een flinke dosis zelfvertrouwen, wel een klassiek lied op zijn repertoire heeft staan.
Zo ook Jennifer Warnes, die dit lied in het Engels zingt, en dat doet ze helemaal niet slecht.
Maar ik kan het niet helpen dat ik toch veel liever de klassieke uitvoering hoor en dan liefst nog uitgevoerd door prima klassiek geschoolde stemmen.
In dat vakje horen voor mij alvast, Beniamino Gigli en Ramona Eremia.
Jullie kunt hen hier vandaag beluisteren met een duet uit het derde bedrijf van Donizetti’s opera ‘Don Pasquale’.
Ik hoop dat jullie genieten van:

TORNAMIR A DIR CHE M’AMI

GAETANO DONIZETTI

Donizetti kreeg een uitstekende opleiding van Johann Simon Mayr, die zelf een vernieuwend en succesvol componist was.
Donizetti studeerde aan het Liceo Filarmonico te Bologna waar hij een grondige theoretische opleiding kreeg van Mattei Stanislao, die later ook Rosinni zou onderwijzen.

Donizetti stond al snel bekend om het grote gemak waarmee hij melodieën en complete composities uit de pen liet vloeien met een bekwaamheid die aan Mozart deed denken.
Hij werkte ook heel gedisciplineerd en in een strak schema en haalde steeds zijn deadlines, wat in het hectische opera bedrijf van het toenmalige Italië een pluspunt was.

Donizetti’s muziek werd overal ter wereld opgevoerd en hij hij was dan ook een zeer bereisd man.
Alles bij elkaar schreef hij 75 opera’s, 16 symfonieën, 19 strijkkwartetten, 193 liederen, 45 duetten, 3 oratoria, 28 cantates, soloconcerten, sonates en kamermuziek.

Aan het einde van zijn leven was hij een dement, verlamd en incontinent wrak door zijn ziekte, ‘cerebro-spinale syfilis’.
Hij overleed aan die ziekte op 8 april 1848 en werd begraven in zijn geboortedorp.

Samen met ‘La Fille Du Regiment’ en ‘Lucia di Lammeroor’ is ‘Don Pasquale’ wellicht de meest bekende opera van Donizetti.
Het is een komische opera in drie bedrijven uit 1810.
Hij deed er drie maanden over om hem te schrijven, wat voor zijn doen lang was.

De opera werd voor het eerst geproduceerd op 3 januari 1843 in de 'Comedie-Italienne' in Parijs. Later ook in Milaan, Londen, New York en Sidney.
Giovanni Ruffini schreef het Italiaanse libretto.

Alle gebeurtenissen vinden plaats op 1 enkele dag te Rome.
De jonge neef van Don Pasquale, Ernesto, weigert om de door zijn oom uitgekozen vrouw te huwen omdat hij verliefd is op de mooie maar straatarme Norina.
Dat zint Don Pasquale niet en hij onterft zijn neef en besluit dan maar om zelf te trouwen en voor  nakomelingen te zorgen.

Zijn lijfarts, Dr Malatesta, stelt hem voor zijn zuster, Sofronia, een kloostermeisje, te huwen en Don Pasquale gaat gretig op dit voorstel in.
Echter na het huwelijk ontpopt Sofronia zich als een echte helleveeg die iedereen rondom haar terroriseert en handenvol geld kwistig over de balk smijt.

Wat Don Pasquale echter niet weet is dat het huwelijk nep is omdat iedereen samenspande om alsnog een toelating te kunnen afdwingen voor het huwelijk van Ernesto met zijn Norina.
Wanneer Don Pasquale dit alsnog te weten komt stemt hij toe in het huwelijk van de jonge geliefden.
End goed, al goed dus.

Deze morgen werd ik wakker met een enorme jeukende bult op mijn wang.
In mijn slaap moet ik duchtig hebben liggen krabben want de bult was ondertussen een lelijke bloedende pukkel geworden.

Muggen gaan op zoek naar bloed met een hoog ‘Isoleucine’ gehalte. En hoe ze dat vinden? Dat ruiken ze aan onze lijfgeur.
Nu weet ik meteen waarom ik als kind met azijn werd ingewreven bij het slapen gaan, waardoor ik niet kon slapen door de stank die ik afgaf.

Maar vijand nummer 1 zijn voor mij de bijen.
Ik heb er een panische angst voor. Zit er eentje in mijn buurt en je kunt er donder op zeggen dat ze me steekt.
Naar het schijnt richten die zich ook op geur en kleur. Conclusie: Hoe harder je stinkt en hoe meer sjofel je kleding, hoe meer die beesten ver van je lijf blijven.
Dus als jullie van de zomer een in lompen geklede en stinkende vrouw tegenkomen is er veel kans dat ik het ben, hahaha.

Maar al dat bracht me toch maar weer een lied in mijn hoofd. Eentje met een veel leuker gegeven.
Want de lente is het seizoen voor een nieuw begin, ook als het om je eigen leven gaat. Misschien daarom ook wel voor een nieuwe liefde.
En dan kun je maar beter wat kennis van zaken op doen.
Daarom vandaag dit lied op mijn blog:

THE BIRDS AND THE BEES
(1965)

JEWEL ATKINS

In de late jaren ’50 verhuist hij naar Los Angeles.
Daar werkt hij in eerste instantie samen met Eddie Danielsm van ‘Edie and the Four Tunes’, en maakt zijn platendebuut als ‘Eddie And Jewels’.
Later gaat hij solo en dat resulteert in zijn grote hit ‘The Birds And The Bees’.

Zijn volgende plaat was. ‘Across The Pond’.
Het verkocht meer dan een miljoen platen en wordt zelfs goud.
Echter bij ons was het minder bekend, zoniet totaal ongekend.
Zijn volgende plaat, "Georgie Porgie" behaalde niet eens meer de top 40.

Jewel Atkins toerde vaak en veel.
In die toer’s bracht hij regelmatig een eerbetoon aan zijn idool en mentor, Sam Cooke.
Hij heeft ook getoerd met, The Monkees.

Jewel Atkins nam platen op in verschillende stijlen.
Zo bracht hij cover versie’s van Thurston Harris ‘Little Bitty Pretty One’ en Arthur Alexander's ‘You Better Move On.’

In 1973 wordt hij co-producer van het veelgeprezen album ‘Super Taylors’, een soul album met duetten van, Ted Taylor en Little Johnny Taylor.

Atkins blijft platen opnemen tot midden de jaren ’70.
In 1989-91 maakt hij nog drie singles met een groep genaamd ‘The Feathers’, echter zonder commercieel succes.

Jewl Atkins wordt gekenmerkt als een 1-hit zanger.
Maar ondanks dat blijft hij tot op vandaag produceren en optreden.

Nu is het als fan zijnde altijd heel moeilijk om een bepaald lied uit te kiezen, dus kies ik maar voor eentje dat vandaag het dichts tegen mijn gemoedsinstelling aanleunt.

Vandaag daardoor geen persoonlijke anekdote, wel een gedicht.
Een goed verstaander heeft immers maar een half woord nodig, toch!

Wees niet bang,
je mag opnieuw beginnen,
vastberaden doelbewust,
of aarzelend op de tast.
Houd je aan regels,
volg je eigen zinnen.
Laat die hand maar los,
of houd er juist een vast.

Wees niet bang
voor al te grote dromen.
Ga als je het zeker weet,
en als je aarzelt wacht.
Hoe ijdel zijn de dingen
die je je hebt voorgenomen?
Het mooiste overkomt je,
het minste is bedacht.

Wees niet bang
voor wat ze van je vinden.
Wat weet je van een ander
als je jezelf niet kent.
Verlies je oorsprong niet
door je te snel te binden.
Het leven lijkt afwisselend,
maar zelfs de liefde went.

Wees niet bang,
je bent een van de velen,
en tegelijk is er
maar een als jij.
Dat betekent
dat je vaak zult moeten delen
en soms zult moeten roepen,
laat me vrij

(Dichter: Freek de jonge)

Luister en geniet van:

DON’T BREAK MY HEART
(1995)

Van hun eerste single ‘Just a friend of mine’ wordenmeer dan 300.000 exemplaren verkocht en wordt een grote hit in Frankrijk. (Willy Lambregt verlaat ondertussen de groep om carriere te maken bij ‘The Scabs’ en wordt vervangen door, Jean-Michel Gielen.)
Het tweede album bevat de grote hitsingles ‘What's a Woman’ en ‘Nah neh nah’.
What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in Nederland.

In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit elkaar en Vaya Con Dios gaat verder als eenvrouwsband.
Op 24 mei 1991 overlijdt Schoufs als gevolg van zijn heroine verslaving aan AIDS.
In 1992 verschijnt het derde album ‘Time Flies’ en de muziek klinkt meteen veel triester. De bekendste single van dit album is ‘Heading for a fall’.

Vaya Con Dios is populair in grote delen van Europa, alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt.
In 1995 komt het vierde album uit.
In 1996 maakt Dani Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en besluit ze met de band te stoppen.

In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum en Dani Klein begint in 1999 weer met zingen als zangeres bij Purple Prose.
Zeven jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht en brengt een nieuw album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.

Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.
Meer lezen ….klik op de button

Echt zingen kan ik niet, maar ik doe het wel graag en vaak en ook nog es luidop.
Dat niet iedereen met mijn vocale uitspattingen altijd even gelukkig was bewijst de uitspraak van mijn kinderen; “mams, als je dan toch zo graag zingt, waarom ga je het dan niet leren, please. please. pretty please!”

Nu ik het huis voor mij alleen heb is er niets dat me tegenhoud om weer uit volle borst te zingen. Ik heb enkel de kat als publiek en die zingt steeds vrolijk met me mee.
En geloof me, wij samen vormen een harmonieus duo. (big smile)
Dit alles om te zeggen dat jullie wellicht verbijsterd gaan staan (was ik ook trouwens) wanneer ik jullie vertel dat ik ooit een kareoke wedstrijd gewonnen heb.

Ik was ongeveer veertig jaar en kareoke was toen een echte rage.
Met vrienden gingen we een enkele keer op zondagmiddag naar de Grote Markt in Antwerpen naar een kareoke bar. Niet echt om te luisteren maar meer om met de deelnemers te lachen.
Op zo een middag was er een wedstrijd georganiseerd en mijn vrienden zeiden:“Je durft niet!” Voor ik het goed en wel besefte stond ik daar op dat podium te kwelen… en won ook nog de eerste prijs!
Het vertelt waarschijnlijk meer over de zang- geluids- kwaliteit van de andere deelnemers, maar ik kreeg toch maar lekker 1000BF, een kleine trofee en een fles wijn.
Die laatste hebben we meteen soldaat gemaakt en u begrijpt dat het zingen daarna enkel maar vrolijker en vrolijker klonk.

Het lied waar ik toen mee won laat ik hier vandaag horen.
En ik kweel het nog altijd graag luid en lustig mee.
Doen jullie ook mee?
Of luister en geniet je liever in stilte van dit prachtig mooie:

DON'T CRY FOR ME, ARGENTINA
(1976-77)

JULIE COVINGTON

Nadat ze haar carrière verschoof naar het theater kreeg ze de titelrol in de musical ‘Evita’ van Andrew Lloyd Weber en Tim Rice.
Haar lied ‘Don't Cry For Me Argentina’ was een internationale hit, en bereikte nr 1 in de Nederlandse Top 40.
Na twee soloalbums te hebben gemaakt en gastbijdragen te hebben geleverd op albums van andere artiesten, keert Julie terug naar het Theater.
Ondertussen heeft ze een mooi palmares bijeen gezongen.

Het lied wordt gezongen vanuit de belevenis van Eva Perón.
Ze vraagt het Argentijnse volk om begrip voor haar populaire status: ze heeft nooit gevraagd om roem en geld, maar ziet wel in dat het voor het Argentijnse volk lijkt alsof ze uitsluitend geeft om roem en rijkdom.

De originele studioversie van, ‘Don’t Cry for me Argentina’ is dus van Julie Covington, maar de musicalversie wordt gezongen door, Elaine Page.
Ondertussen werd het lied al door tal van zangeressen gecoverd.

Zo vertolken onder meer, ABBA, The Carpenters, Sinéad O'Connor, Joan Baez, Donna Summer en Sarah Brightman dit mooie lied.
Madonna heeft het lied gezongen in de filmuitvoering ‘Evita’ uit 1996.
Door haar versie prijkte het nummer aan het begin van 1997 wederom aan de top van de hitlijsten.

En nu, bijna zestig jaar later, sta ik weer aan die vijver.
De bootjes zijn al lang verdwenen maar de eenden kwekken nog lustig en de zwanen glijden nog altijd statig over het water.
Ik moest een beetje in mezelf lachen toen ik bedacht dat er alvast één constante in mijn leven is. Want als kind voerde ik de eenden en de zwanen, later deed ik dat met mijn eigen kinderen en weer jaren later met mijn kleinkind.
Ik vroeg mij af wie er samen met mij die beesten zou gaan voederen wanneer ik stokoud ben.

Van al dat naar mijn muziekstuk van vandaag is voor mij maar een kleine stap, ik zou zelfs durven  zeggen dat het logisch is dat ik moest denken aan Tsjaikovski’s mooie ballet en ik hoop dat jullie zullen genieten van:

HET ZWANENMEER.
(1877)

Zijn muziek werd in die tijd als te westers bevonden door zijn landgenoten, en in het bijzonder door ‘Het Machtige Hoopje’, een gezelschap dat bestond uit de vijf belangrijkste Russische componisten en tijdgenoten van Tsjaikovski.

Tsjaikovski was eerst ambtenaar, ging muziek studeren aan het Conservatorium van Sint-Petersburg en werd toen leraar aan datzelfde conservatorium.
Gravin Nadesjda Filaretovna von Meck,  een grote bewonderaarster, bood hem in 1877 de mogelijkheid zijn leven geheel aan het componeren te wijden.
Jarenlang onderhielden zij een innige briefwisseling, maar Tsjaikovski heeft haar nooit willen ontmoeten.
In 1890 zette de gravin haar financiële steun om onduidelijke redenen stop, een theorie is dat zij zich niet kon verenigen met zijn seksuele geaardheid.
Homoseksualiteit was immers een groot probleem in de Stalinistische tijd.

Tsjaikovski reisde veel en werd overal geëerd, maar was een eenzelvig en eenzaam mens.
Hij overleed op 53-jarige leeftijd aan cholera.
Maar het hardnekkige gerucht gaat dat hij zelfmoord gepleegd zou hebben door vergiftiging.

‘Het Zwanenmeer’ is een choreografie van Marius Petipa en Lev Ivanov.
De oorspronkelijke choreograaf was Julius Reisinger .
Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou.
De première was in het Bolsjojtheater te Moskou op 4 maart 1877.
Het is een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld.
Het ballet geldt als een van de hoogtepunten van het klassiek-romantische balletgenre.

Prins Siegfried wordt op zijn verjaarsbal aan het koninklijk hof gedwongen door zijn ouders uit de aanwezige meisjes een bruid te kiezen. Dat zint hem niet en hij vertrekt boos en verdrietig uit het paleis om in het bos te gaan jagen.
Hij ziet een vlucht zwanen overvliegen, volgt ze naar de rand van een meertje in het bos, richt zijn boog, maar schiet niet, want voor zijn ogen verandert de zwaan in een prachtige jonge vrouw gekleed in een witte jurk van zwanenveren.
Hij benadert haar en het meisje vertelt hem dat zij prinses Odette is die met haar gezellen ontvoerd is door de boze tovenaar Von Rothbart, die de meisjes betoverd heeft zodat zij overdag zwanen zijn en alleen 's nachts weer tijdelijk meisjes worden.
De prins wordt verliefd op haar, zweert eeuwige trouw aan haar en wil dat door een huwelijk bezegelen, want dit is de enige manier om de betovering van Von Rothbart te verbreken. Samen dansen ze aan het meer in het bos dat gevormd is door de verdrietige tranen van Odette’s ouders.

De prins keert terug naar het kasteel, vastberaden om Odette tot zijn bruid te maken, maar het loopt allemaal enigszins anders dan gepland.
De oorspronkelijke apotheose zegt dat de twee uiteindelijk zelfmoord plegen in het meer.
Maar er zijn ook andere versies waar alles een happy end krijgt.

In mijn café had ik een espressoapparaat op huurkoop  (die horecaspullen zijn immers superduur.)
Daarbij was ik verplicht om per maand een zeker aantal kilo koffie af te nemen bij de leverancier van de machine.
Als toemaatje kreeg ik dan telkens een muziek cd.

Die cd’s hadden allen het label, ‘Dauwe Egberts koffie’ en waren goedkope flut cd’s van slechte kwaliteit.
De liedjes die erop stonden waren meestal totaal onbekende en oninteressante nummers, of het waren bekende liedjes die, zo meen ik, waren gecoverd door Chinese kareokers.
Met andere woorden, niet veel soeps.

Maar zo nu en dan stond er tussen al die rommel toch een pareltje waar ik blij verrast mee was.
Zo ook dit lied waar jullie vandaag kunnen naar luisteren.

In eerste instantie dacht ik dat ook dit een cover was, want ik kende het liedje wel, maar niet van deze man.
Tot ik op een keer tot de vaststelling kwam dat het wel degelijk een originele uitvoering was.
Hoop dat jullie genieten van deze:

MONA
(1957)

B O D IDDLEY

Diddley bespeelde oorspronkelijk een zelfgebouwde vierkante gitaar en werd bekend om zijn "Bo Diddley beat", een rumba-achtige beat gelijk aan "hambone", een stijl die muziekspelende straatartiesten hanteerden.
Kenmerkend voor Bo’s stijl waren zijn voortstuwende ritmes en zijn metaalachtige gitaarriffs.

Deze aparte stijl is van grote invloed geweest voor tal van artiesten en zou later vele malen worden gekopieerd.
Onder anderen The Rolling Stones, Buddy Holly, Muddy Waters, The Animals, The Pretty Things en The Yardbirds, hebben covers en bewerkingen van nummers van Bo Diddley gemaakt.
Raar daarbij is dat Diddley met zijn werk zelden de hitlijsten heeft gehaald.

Op zijn platenhoezen is hij altijd keurig gekleed met vlinderstrik en Schotse geruite jasjes.
Zijn handelsmerk tijdens echte optredens echter waren een zonnebril en hoed.

Midden de jaren vijftig kreeg hij een contract bij de in Chicago gevestigde platenmaatschappij Chess Records.
"Bo Diddley" is zijn eerste single en is gebaseerd op een oud slaapliedje.
Later werden nog meer singles uitgebracht, waaronder, "I'm a Man", "Who Do You Love?", "Mona" en "Road Runner".

In de jaren zestig stopte Bo Diddley met het opnemen van platen, hij zou nog wel af en toe optreden.
In 1987 werd Bo Diddley opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Op 16 mei 2007 werd Bo Diddley na een optreden getroffen door een beroerte en opgenomen op de IC van een ziekenhuis.
Een jaar later, op 2 juni 2008, overlijd hij aan een hartaanval.

Eerlijk gezegd ben ik nooit echt een fan geweest van deze zanger, maar als rechtgeaarde oldie’s liefhebber moet je hem wel in huis hebben meen ik.
Er is evenwel een lied dat ik heel graag van hem hoor, “12th Or Never” (1957).
Maar wat ik jullie vandaag laat horen heb ik heel speciaal gekozen voor mijn maatje en haar grote liefde, Nestje.

Vooruit Lipske, trek Nestje uit zijn zetel en zweef samen romantisch door de kamer op de tonen van:

WHEN I AM WITH YOU
(? 1988)

JHONNY MATHIS

Mathis concentreerde zich vooral op romantische popmuziek en had zijn grootste successen tussen 1960 en 1980.
Als dertienjarige zong hij reeds in de band van, Merl Saunders.
Zijn eerste plaatje ‘My Blue Heaven’ bleek meteen een schot in de roos.
Maar zijn grote doorbraak kwam met ‘Misty’.

Johnny Mathis heeft meer dan 130 albums opgenomen en tientallen daarvan werden goud en/of platina.
Zestig van die albums haalden de Bilboard Charts.
Wereldwijd verkocht hij meer dan 180 miljoen platen.

Jhonny Mathis was tijdens zijn studiejaren ook een ster atleet in hoogspringen en hordelopen en studeerde aanvankelijk voor leraar lichamelijke opvoeding.
Zijn enthousiasme voor sport heeft hij altijd behouden en vandaag is hij een fervent golfer met een zes holes in one op zijn naam.
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button

Slecht nieuws gekregen van de dokter betreffende mijn pijnlijke heup.
Maar daarover later meer want dat is nogal een uitgebreide uitleg.
Eerst maar wat leukere dingen met jullie delen.

Gisteren, paaszondag, ging ik met zoonlief, zijn vrouwtje en kleindochter naar de zoo. Het is iets dat we nu al enkele jaren doen op die dag.
Het weer viel goed mee en wanneer de zon kwam piepen was het zelfs aangenaam warm.

Hoewel al die dieren prima verzorgt worden, en hoewel ze in de vrije natuur misschien al lag waren opgepeuzeld, of erger nog, waren mishandeld en verwaarloost door stropers, ik krijg steeds een triest gevoel wanneer ik hen achter tralies en/of in een beperkte ruimte zie zitten.

Ik kan het niet laten om te denken, wat als die dieren konden praten, wat zouden ze ons dan vertellen?
En die gedachte bracht natuurlijk een voor de hand liggend liedje in mijn hoofd:

TALK TO THE ANIMALS
(1967)

LOUIS ARMSTRONG

Armstrong bracht zijn armoedige jeugd door in een ruwe wijk in het centrum van New Orleans.
Hij leerde de cornet bespelen in de band van het ‘New Orleans tehuis voor Jonge, Verwaarloosde Kleurlingen’, waar hij heen gezonden werd omdat hij bij een Nieuwjaarsviering een pistoolschot gelost had.
pikte het vak op van Bunk Johnson, Buddy Petit en vooral van "King" Joe Oliver, die de rol van mentor (en bijna van vader) voor de jonge Armstrong op zich nam.

Zijn talenten als instrumentaal virtuoos omvatten een unieke, eigen stijl van spelen en een buitengewoon talent voor melodische improvisatie.
Hoewel zijn carrière begon in de jaren twintig, kennen zelfs huidige generaties hem nog van nummers als ‘What a wonderful world’, ‘Hello Dolly’ en ‘It takes two to tango’, die hij met zijn karakteristieke, rauwe stem vertolkte.

In een eerbetoon aan Armstrong zei Bing Crosby "Hij was de enige musicus aller tijden, die niet door iemand anders vervangen kon worden".
Miles Davis zei over hem "Je kunt niets op een blaasinstrument spelen dat Louis niet al gespeeld heeft".
En Duke Ellington zei "Hij werd arm geboren, stierf rijk, en heeft in de tussentijd niemand benadeeld".

Lous Armstrong overleed op 6 juli 1971 te, New York.
Meer lezen over deze man….klik op de button

Het lied werd geschreven door de Britse componist, Leslie Bricusse.
Het werd geschreven voor de film ‘Dr Doolittle’ met in de hoofdrol, Rex Harrison.

Het lied won op de 40e Oscaruitreiking een Academy Award voor het beste origineelste lied.
Het lied wordt door tal van artiesten vertolkt, oa door, Sammy Davis Jr, Bobby Darin en zelfs door Roger Moore, in de Muppet Show.

Ik las eens: "Een blik over je schouder in het verleden kan je hoopvol doen kijken naar de toekomst."
En zegt een oud spreekwoord niet, “Een nieuwe lente, een nieuw geluid”?
Misschien moet ik mij daar maar aan optrekken.
En ondertussen gewoon blijven genieten van het wachten.

Een lied dat me daarbij helpt is dit wat jullie hier vandaag kunnen beluisteren.
En ik vond dit gedichtje op Internet dat er volgens mij gewoon bij hoort

Soms kan een woord, gezegd of geschreven
een lang verstilde snaar beroeren.
Zo kan een lied naar licht en ruimte voeren
dan sterft het niet, maar zingt het voor het leven.
(auteur onbekend)

Ik blijf dus geloven in:

THE MIRACLE OF LOVE
(1986)

EURYTHMICS

Lennox, een studente aan de Royal Academy of Music, en Stewart, hadden in die tijd een verhouding. Samen met Pete Coombes, richten ze de groep The Cath, op.
In 1979 werd The Catch omgedoopt tot, The Tourists.
Ze hebben enkele hits, ondermeer met een cover van Dusty Springfields, ‘I Only Want to Be With You.’
Echter slechte kritieken en onenigheden binnen de groep leidden tot een breuk in 1980.

In 1980 ging de relatie tussen Stewart en Lennox uit, maar ze besloten als muzikaal duo verder te gaan onder de naam, 'Eurythmics'.
Hun debuutalbum in 1981, The Garden, verkocht slecht ondanks de goede kritieken.

In 1983 kwam het tweede album uit, Sweet Dreams (Are Made of This).en de titelsong werd meteen een nummer 1-hit en geldt vandaag nog steeds als een klassieker.
Nog in 1983 kwam het album Touch uit en wederom scoorde de band top 10-hits, met Who's That Girl, Right By Your Side en Here Comes The Rain Again.
Melody Maker en NME riepen beide albums uit tot een van de beste van 1983.

Eurithmics maken nog tal van albums, de een al meer succesvoller dan de andere.
Anno 2009 is de 80´s revival in de muziek in volle gang en wordt Eurythmics door veel artiesten (o.a. La Roux, Justin Timberlake, Goldfrapp) als een belangrijke inspiratiebron gezien.

De officiële website van Annie Lenox is heel aardig en grappig om zien.
Klik op onderstaande button om ze te bezoeken

Vandaag een klassiek lied op mijn blog uit de opera, Martha, dat om een of andere reden verscheidene malen in mijn en pa’s collectie zit, evenwel steeds door een andere zanger uitgevoerd.
Ik meen dus dat dit lied door elke grote zanger op aarde wel eens keertje gezongen is.

Pa bezat het van, Joseph Schmidt, Jussi Bjorling en Mario Lanza.
Zelf heb ik het van die laatste ook op cd en daarnaast ook nog van Pavarotti en Placido Domingo.
Naar die laatste laat ik jullie vandaag luisteren.
Ik weet dat ik daarmee alvast een iemand plezier ga mee kan doen, he Mandy!
Hopelijk kunnen jullie ook genieten van:
M’APPARI
(1847)

P LACIDO D OMINGO

Als kind verhuisde hij met zijn ouders naar Mexico.
In Mexico-Stad studeerde hij aan het conservatorium en leerde aldaar piano spelen en dirigeren.

Hij maakte zijn podiumdebuut als tenor in 1959 als Alfredo in ‘La traviata’.
In 1962 sloot hij zich aan bij de Israëlische Nationale Opera, en trad daarmee voor het eerst op in New York in 1965.
Hij maakte zijn debuut aan het Teatro alla Scala in 1969 en bij Covent Garden in 1971.

In 1981 bereikte hij aanzienlijke bekendheid buiten de operawereld toen hij het lied ‘Perhaps Love' zong in duet met de jongere Amerikaanse volks-/popmuziekzanger John Denver.
Ook oogste hij veel succes als een van De Drie Tenoren, samen met Luciano Pavarotti en José Carreras.
Tevens zong hij ook verschillende malen op de opening of slotceremonies van de Olympische Spelen, al dan niet in duet met diverse zangers of zangeressen.

In 2009 was Plácido Domingo de eerste winnaar van de Birgit Nilsson-prijs die wordt uitgereikt voor "uitzonderlijke bijdragen aan de wereld van de opera".
Operazangeres Birgit Nilsson die in 2005 overleed, koos zelf de laureaat van de eerste editie.
Haar keuze stak ze voor haar dood in een verzegelde enveloppe.

‘Martha’ is een romantisch/komische opera in vier bedrijven van, Friedrich von Flotow.
Het Duitse libretto is van Friedrich Wilhelm Riese en is gebasserd op een verhaal van, Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges. (Een hele mond vol de naam van die laatste!)

Oorspronkelijk was de opera bedoeld als ballet en speciaal geschreven door Friedrich (1) voor de ballerina, Adèle Dumilâtre.
Dit ballet werd voor het eerst opgevoerd in de Grand Opera in Parijs op 21 februari 1844.

De eerste uitvoering van de opera vond plaats op de Kärntnertortheater in Wenen op 25 november 1847.
Echte populariteit kreeg de opera pas in 1906 toen het werd opgevoerd in het New York Metropolitan Opera met in de hoofdrol de grote tenor, Enrico Caruso.

Een ander bekend lied uit de opera is het tradioneel Iers lied van Thomas Moore, ‘The Last Rose of Summer’.

Lady Harriet is verveeld met het leven van de high society, en vooral verveeld met haar vrijer, Sir Tristan.
Zij en haar dienstmaagd vermommen zich als country meisjes en noemen zich Martha en Julia.
Ze sluiten zich aan bij een groep meisjes die naar een boerenkermis gaan.
Ze overtuigen Sir Tristan om ook te komen als boer Bob.

Op die kermis vindt een veiling plaats waarbij de boerenzonen een bod doen op de mooiste meisjes.
De winnaars mogen de meisjes meenemen naar hun boerderij alwaar zij een gans jaar voor hen moeten werken.

Martha en Julia worden gewonnen door de broers, Plunkett en Lyonel wiens moeder onlangs overleden is en die dus op zoek zijn naar een vervangende werkkracht.
Boer Bob probeert ondertussen om hen terug te winnen, echter op een heel onhandige wijze.
Na allerlei toestanden krijgt uiteindelijk elke jongen het juiste meisje en overwint de liefde alles.

Nu ik niet meer werk zijn de zondagen nog altijd voor de kinderen, maar vrijdagavond en zaterdag zijn lege dagen nu mijn ex lief er niet meer is om ze op te vullen.

Misschien moet ik maar eens een stapje in de wereld zetten?
Misschien moet ik deze club eens een bezoekje brengen?
Het schijnt dat er het nogal plezant aan toe gaat daar!
Luister maar naar:
HERNANDO’S HIDEWAY
(1954)

ARCHIE BLEYER

Op zevenjarige leeftijd speelde hij reeds piano.
Aanvankelijk studeert hij voor electrotechnieker maar schakelt in zijn tweede jaar over naar muziekarrangeur.

In 1934 heeft hij zijn eigen muziekband en treed hij vaak op in en nabij New-York.
In de 40er en 50er jaren werkt hij ook voor radio en en televisie waar hij het orkest leidt van Arthur Godfrey’s tv programma’s.

Aan het eind van 1952 richt hij zijn eigen platenlabel op, Cadence Records.
Hij werkt daar onder meer met, Julius LaRosa, Andy Williams, Johnny Tillotson, Eddie Hodges en de Everly Brothers.
Zelf heeft hij een hit met ‘Hernando’s Hideaway’ en ook een kleine hit in 1956 met ‘Ghost The Rockin'’.

Archie Bleyer overleed op 20 maart 1989 in Sheboygan, Wisconsin.
Meer lezen…klik op onderstaande button

(Leuk weetje)
Hernando's Hideaway werd ook een bijnaam voor de rokers ruimte voor de Britse parlementsleden in het Lagerhuis.

En dat bracht mijn gedachten naar vroeger, naar mijn eigen kinderspeeltijd.
Wij waren echte straatratten en onze ouders hadden naar ons niet veel omzien.
Dat kon ook nog perfect want in de buurt waar ik toen woonde waren nog heel veel velden, boomgaarden en weiden en reed er amper een auto over de kasseiwegen.
Even later dan rezen de villa’s als paddestoelen uit de grond, hun eigenaren waren bijna allemaal mensen die gevlucht waren uit het toenmalige Kongo.
Maar net op dat moment verhuisden wij naar een andere buurt.

Maar ik moest door het gejoel van mijn huidige buurtkinderen even denken aan mijn eigen vriendjes van toen.
Waar zou Elza en haar zus Philomene nu zijn? Zou mijn grote vriendin, Charlotte, toen reeds 30 jaar oud maar kinds in haar hoofd, nog leven?
Zou Walter, net als zijn vader motorcrosser geworden zijn?
En wat is er van Herman geworden die nooit ‘belleke trek’ kon meespelen omdat hij te dik was om vlug te kunnen gaan lopen?
En hoe zou het met Esmeralda zijn, wiens ouders op de kermis stonden met een draaimolen?

Dat schoot er op die mooie lentedag van gisteren allemaal zomaar plots door mijn hoofd.
En dat bracht mij meteen ook bij mijn lied van vandaag.
Een lied dat ik als kind bij ons thuis heel vaak heb horen spelen, een lied ook dat toen al dezelfde vragen stelde die ik me gisteren ook stelde.
Luister maar naar:

HEART OF MY HEART
(1953)

Hun grootste hits waren, “It’s No Sin”, Many-Splendored Thing", "Three Coints in the Fontain", "Stranger in Paradise", "Dream", "Tell Me Why", " Shangri-la”, “Woman in Love "," Perfidia ", en "Sincerely".

De originele leden die verantwoordelijk waren voor deze sucsessen waren, Al Alberts , Dave Mahoney, Lou Silvestri, and Rosario "Sod" Vaccaro.
Alberts, de oprichter en leadzanger van de groep verliet de The Four Aces in 1956 om het te maken als solist, maar haalde nooit de hitlijsten.

(Merkwaardig is)
In 1948 vormde Bill Haley ook een groep genaamd, The Four Aces.
Zij zongen Country en Western.
Met deze groep nam Haley zijn eerste single op.
De groep stopte in 1949 en Haley ging naar The Saddlemen, dat later Bill Haley & His Comets zou worden.
Meer lezen over deze zanggroep…klik op onderstaande button.

We komen aan de revalidatie zaal en daar zinkt mij meteen al de moed in de schoenen wanneer ik die pijnlijke kreten hoor van de talrijke aanwezigen die opnieuw moeten leren stappen na een operatie of ongeval.

De dokter heeft instructies gegeven om me anders te leren stappen teneinde mijn heup te ontzien.
Telkens ik mijn linkerbeen vooruit zet moet ik tegelijk mijn linkerheup naar achter zwenken. Dus een zwierbeweging met mijn kont maken.

Ik oefen dapper maar het is niet zo evident om na 58 jaar, minus de maanden in de wieg, plots anders te moeten stappen.
Wanneer ik mezelf in de spiegel bezig zie krijg ik de slappe lach. Ik lijk wel een gans!
Ik ontwikkel een zwierige wiebelpas waar ik zeker nog bekijks ga mee oogsten.

Na een uurtje dapper oefenen doet mijn heup nog altijd evenveel pijn en bovendien heb ik nu ook nog steken in mijn zij en protesteert m’n rug heftig!
Maar dat mag de pret niet drukken want dit alles gaf me toch maar weer inspiratie voor mijn lied van vandaag:

WALK  LIK E AN  EGYPTIAN.
(1986)

THE BANGLES

Oorspronkelijk opereerden ze onder de naam The Colors, later dat jaar werd dit The Bangs, om uiteindelijk in 1982 The Bangles te worden.

In 1984 verscheen het eerste album ‘All Over The Place’ met een eerste bescheiden hitje, Going Down To Liverpool.

Het tweede album ‘Different Ligh’t is echter de doorbraak.
De single Manic Monday, die gecomponeerd werd door Prince, was een wereldhit.
Met de single ‘Walk Like An Egyptian’ deden ze dat succes nog een keer over, ook dat nummer stond wereldwijd op nummer 1.
Met het album, Everything uit 1988, scoren ze nogmaal met de hitsingle ‘Eternal Flame’.

The Bangles waren de eerste meidengroep waarvan de leden zelf hun instrumenten bespeelden.