Ik ben een grote fan van het eerste uur van de boeken van, Baantjer. Ik heb ze allemaal gelezen en herlezen, net als de boeken van Aghata Christie trouwens.
Met mijn lamentabel geheugen geven die telkens weer plezier omdat ik toch steeds vergeet wie de dader blijkt te zijn.
Wegens komkommertijd in tv land geeft men nu de serie van Baantjer op tv, en ja, ik kijk er ook nu na de zoveelste herhaling weer naar.
Volgen jullie me nog? Want ik hoor jullie denken: “Wat heeft dit in godsnaam met muziek te maken?” Geen nood, we naderen de clou.

In elke aflevering gaat rechercheur De Cock, met cee oo cee kaa, op een bepaald moment naar het café van Lewietje, om zijn gratis borrel cognac te drinken. Lewietje geeft dan meestal ongeweten een hint die bij De Cock een belletje doet rinkelen en hem de oplossing van de moord doet vinden.
Dat cafeetje ligt middenin de rosse buurt van Amsterdam. En in dat cafeetje speelt natuurlijk ook muziek.

Beginnen jullie al een beetje te begrijpen waar ik naartoe wil?
Zo niet dan zal het jullie wel duidelijk worden wanneer je mijn liedje hoort. Want dat is de typische muziek die in dat cafeetje van Lewietje middenin  de rosse buurt langs de Amsterdamse grachten altijd wordt gespeeld.
En dat is wat jullie vandaag van me meekrijgen.
Geniet, dans, of zing vrolijk mee met:

AAN DE AMSTERDAMSE GRACHTEN
(?)

Tante Leen trad pas op 43-jarige leeftijd voor het eerst op. Daarvoor verdiende ze de kost als schoonmaakster en garnalenpelster.
Bezoekers van het café waar ze werkte en zong om de gasten te vermaken schreven haar in voor een talentenjacht die platenmaatschappij Bovema had uitgeschreven om de Stem van de Jordaan te vinden.
Ze behaalde de tweede plaats achter Johnny Jordaan.
Vanaf dat moment luidde haar bijnaam de nachtegaal van de Willemsstraat.

Vanaf 1960 batte zij aan de Niewendijk 103 cafe Royal uit samen met haar tweede echtgenoot (haar eerst man kwam om tijdens een bombardement) waar ze elke dag optrad.

In 1968 werd ze uitgenodigd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival, maar ze sloeg de uitnodiging af.
Zij beëindigde haar zangcarrière in 1975 en bracht de laatste jaren van haar leven door in een verzorgingshuis.
Tante leen overleed op 5 augustus 1992.
Er staat een borstbeeld van haar op het Johnny Jordaansplein naast het beeld vann Johnny Jordaan zelf.

Componist Goemans vond inspiratie voor het lied toen hij in 1949 op de brug liep waar Prinsengracht en Leidsegracht elkaar kruisen.
Een paar jaar later hoorde Dick Schallies, pianist bij het Metropole Orkest, het hem spelen.
Via via kwamen ze bij muziekuitgever Metro terecht. Die wilde het lied wel uitbrengen.

Goemans schreef toen binnen 2 dagen een tekst bij zijn muziek, in het Nederlands én het Engels.
In 1956 zetten Hans Boskamp en zijn vrouw Nan ‘Aan de Amsterdamse grachten’ voor het eerst op plaat.

Johnny Kraaykamp was de eerste die ‘Aan de Amsterdamse grachten’ zong, in Café de Paris bij het Leidseplein.
Daarna zijn er 5 versies van het lied op grammofoon uitgebracht.
Wim Sonneveld nam het lied in 1962 op en ook Tante Leen, Louis Dusée en Louis Neefs zongen het op plaat.

T’ IS MAAR DAT U HET WEET!

In dit rijtje hoort voor mij ook, ‘Scent of a Woman.'
Laat me vooral eerst zeggen dat ik Al Pacino, een rasacteur vindt!
Grote klasse!

In deze film komt ook prachtige muziek voor.
Zo is er het fragment waar Al Pacino als blinde man een dame ten dans uitnodigt.
Het is subliem om te zien hoe die man de sensuele geladenheid via het scherm op je over brengt.
Het bewijst dat het ook zonder naakt of bedscene’s heel seksueel kan zijn.

De tekst van het lied waar zij op dansen is daar natuurlijk ook niet vreemd aan.
En omdat het echt wel de moeite waard is om de videoclip uit genoemde film te bekijken, zet ik er een link naartoe. Klik maar op onderstaande button. Zet dan wel even de muziek af op dit blog.

Geniet van:

DANCE ME TO THE END OF LOVE
(1984)

1. Naam:Leonard Cohen.
2. Origine: Jood
3. Geboren op: 21 september 1934.
4. Geboorteland:Canada.
5. Geboorteplaats: Montreal.
6. Beroep: Zanger,dichter, tekstschrijver
7. Genre: Folk.
8. Instrument: gitaar.

...ik het voor het eerst hoorde op het blog van ERNST en het zo mooi vond dat ik het een ietsepietsie op illegale wijze in mijn bezit nam via het www
… ik het op mijn blog plaats op aanvraag van mijn soulmate LIPSKE die deze zanger heel erg kan smaken.
… ik mij in de tekst van het lied kan vinden omdat het lied een verhaal op zich is en het beter en mooier zegt dan ik het kan zeggen.

Hopelijk kunnen jullie genieten van:

SEASONS OF THE HEART
(1982)

JOHN DENVER

1. Volledige naam: John Denver.
2. Geboren op: 31 december 1943
3. Geboorteplaats: Verenigde Staten.
4. Beroep: Zanger-tekstschrijver, muzikant, acteur, schrijver, dichter, activist.
5. Genre(s) Folk, Pop, Country, Rock and roll.
6. Instrument(en) Gitaar, piano, viool, keyboard.
7. Overleden op: 12 oktober 1997

Ik denk dan bijvoorbeeld aan alle vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en daar alles voor over zouden hebben om moeder te kunnen zijn.
Ik denk ook aan alle moeders die ooit een kind verloren hebben en dat onmetelijke verdriet hun ganse verdere leven meedragen.

Want een kind verliezen is het ergste wat je als ouder kunt meemaken.
Daar past geen enkel verhaal in, geen logica, geen antwoord, geen troost. Alleen het achterblijven is ontstellend.
Het is het absolute dieptepunt in je leven.
Ik bid dat het mij nooit moet overkomen. Dat men deze kelk aan mij laat voorbijgaan.

En er is een lied dat ik daarvoor als een persoonlijk gebed hanteer:
Het is een vrije vertaling van, en een vrije interpretatie voor, mezelf:
“Als ik sterf, wil ik dat jullie naast mij staan.
Op mijn reis zonder terugkeer, wil ik dat jullie lieve glimlach me vergezeld.
Dan pas zal ik kunnen heengaan.
Zonder spijt en zonder tranen.
Laat mij sterven voordat jullie sterven.”

Mijn eigen  interpretatie buiten beschouwing gelaten (die ik  in stilte opdraag aan mijn kinderen), is het tevens een heel mooi liefdeslied.
Luister maar naar:

MOURIR AUPRES DE MON AMOUR
(1977)

DEMIS ROUSSOS

1. Volledige naam: Artemios Ventouris Roussos
2. Geboren 15 juni 1946
3. Geboorteplaats: Alexandria, Egypte.
4. Beroep: Vocalist en basgitarist.
5. Jaren actief: van 1963 tot heden.
6. Genre(s) Progressieve rock, Pop, World music, Folk.
7. Instrument(en): Fender Precision Bass.

Afgelopen week was ik met een vriendin in, Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, en vooral veel leute en plezier. Maar…
…Ik kon niet helpen dat herinneringen door mijn gedachten flitsten…herinneringen aan 21 juli van vorig jaar.

Op die dag was ik eveneens in Breda, samen met vrienden en samen met de man die ik liefhad.
Er waren toen al tekenen aan de wand dat die liefde op zijn einde liep. Maar ik zag ze niet!
Op elke vraag kreeg ik een bits antwoord en op al wat ik deed kwam commentaar, ik kon nog weinig goeds doen.
Ook mijn vrienden waren zijn vrienden niet meer, en hij nam afstand. Maar zoals gezegd, ik zag het niet, ik stak het op de pijn in zijn been waar hij toen mee kampte wegens verstopte aders.
Nu, een jaar later, weet ik beter.

De liefde zoals we ze negen jaar lang beleefd hadden, hield geen stand.
Er kwamen eisen en ultimatums waar ik niet kon en wilde aan voldoen. Een toen was de liefde plots op en was het sprookje uit.

Het is een hels jaar geweest!
Een jaar waarin ik heen en weer werd geslingerd door tal van emoties.
Een jaar ook dat lijkt of het een eeuwigheid heeft geduurd.

Ik ben hem nog altijd niet vergeten, de man die ik liefhad.
Hij kruipt nog door mijn bloed, neemt nog steeds bezit van mijn hart, beheerst nog veel van mijn doen en denken.

Het lied dat ik jullie vandaag laat beluisteren geeft weer hoe ik mij het afgelopen jaar gevoeld heb.
Een ware Commedia dell'Arte heb ik opgevoerd, mezelf verschuilend achter een masker.
Maar ik ben in goed gezelschap want deze dame doet dat ook:

THE PERFORMANCE OF MY LIFE
(2009)

SHIRLEY BASSEY

Dame Shirley Bassey is ondertussen 73 jaar, maar haar stem heeft nog niets van kracht ingeboet op haar verleden jaar verschenen album.
Een recensent schreef over dit album, quote:“al de liedjes die op dit album staan zijn gewoon liedjes, tot Shirley ze begint te zingen” unquote.

Het lied, The Performance of My Life werd geschreven door de, Petshop Boys.
Tijdens mijn zoektocht naar info over dit lied merkte ik dat het ook gezongen wordt door o.a.: Nancy Wilson en Loleatta Hollyday.
Beide ook geen onverdienstelijke zangeressen, vind ik althans, maar ik prefereer toch de uitvoering van Shirley Bassey.

Het is misschien wel haar laatste album gezien haar leeftijd… Maar ik hoop heel erg van niet!

Soms denk ik dat verkild ben van binnen door mijn levenservaringen. Zo versteend door geleden pijn en verdriet dat ik de pijn en het verdriet van anderen bagatelliseer.
Omdat ik weet dat wanneer er je iets ergs overkomt je in een neerwaartse spiraal terecht komt wanneer je bij de pakken gaat neerzitten, en daarom meen dat een harde aanpak de beste is.
Omdat ik daarbij vergeet dat een woord van troost en medeleven ook wonderen kan doen.

En zulke domme fout maakte ik gisteren!
Een blunder van formaat die pijn en verdriet alleen nog erger maakten.
Uitgerekend bij diegene die mij het liefst is op deze aarde! Voor wie ik zonder nadenken een moord zou kunnen begaan wanneer iemand haar bewust schade en pijn berokkend.
Wier pijn en verdriet als een speer door mijn lijf gaat. Uitgerekend bij diegene draaide ik het mes in de wonde nog eens rond.

En nu zit ik hier een beetje verweesd te zijn.
Waar kwamen die, o zo goed bedoelde, maar o zo harde woorden vandaan? Hoe kon dit gebeuren? Misschien daarom?

YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.
(1944)

info over deze zangers…klik op onderstaande button

Toen ik enkele maanden geleden moest stoppen met dit blog door het plotse en drastische verminderen van mijn zicht, beloofde ik mezelf om hier ooit weer mijn favoriete liedjes te delen met jullie.
Het heeft er lange tijd slecht uitgezien en mijn hoop is heel klein geweest. En hoewel mijn zicht bijlange na niet optimaal is, en dat ook nooit meer zal worden, vond ik het vandaag een goede dag om mijn woorden in daden om te zetten.

Nou moe, dat valt dus dik tegen.
Altijd al gewend geweest om de koe bij de horens te vatten moest ik ditmaal toegeven dat ik toch te overmoedig ben geweest.
Het goochelen en spelen met html codes, het opzoeken van de info over de zanger(es), de plaatjes maken, de cd’s lezen, de liedjestekst schrijven in html, de muziek uploaden en in weer een andere code invoegen zodat jullie het kunnen horen…kortom, al wat dit blogje nodig heeft om er mooi uit te zien…het vergt teveel inspanning van mijn ene nog beetje ziende oog.

Nu heb ik voor mezelf bedacht dat ik enkele mogelijkheden heb wil ik dit blog kunnene verder zetten.

1. 1)Ik stop met info op te zoeken en hier neer te zetten. Tenslotte kunnen jullie die info ook zelf opzoeken indien gewenst.
2. 2)Ik laat de afbeeldingen weg en giet alles in een heel sobere layout.
3. 3) Ik doe gewoon verder zoals voorheen maar dan veel minder frequent. Want er kruipt heel veel tijd en werk in dit blog en dit alles kost me nu het dubbele zoniet het driedubbele.

Met deze blog stoppen is natuurlijk ook een optie, maar dat zou me zeer zwaar vallen. Temeer daar muziek mijn grootste hobby en plezier is.

Ik weet nog niet op welke optie mijn beslissing zal vallen, maar ik hoop in elk geval op jullie begrip.
En ik hoop eveneens dat jullie zullen blijven komen luisteren en  reacties zullen blijven geven, ook al zullen mijn tegenbezoeken ook niet altijd evident zijn.

Voor vandaag geef ik jullie een, naar mijn idee dan, toepasselijk lied.
Luister en geniet van:

WELCOME TO MY WORLD
(1962)

JIM  REEVES

Hij werd geboren in een gezin met negen kinderen waarvan hij de jongste was. Zijn vader zou hij nooit kennen, die overleed toen Jim 1 jaar oud was.

Bij een radiostation in Louisiana en in 1953 nam hij zijn eerste succesplaat, Mexican Joe, op die een nummer 1-notering kreeg.
Maar zijn allergrootste hit is ongetwijfeld, He'll have to go, uit 1960. Eind jaren vijftig verschoof Jim Reves zijn pure country stijl in de richting van Rock’n Rolle onder de invloed van Chat Atkins. Reeves was samen met Patsy Cline een van de eersten die de Nashville-sound brachten.

Jim Reeves was ook een van de eersten die met 'close talking'-microfoontechniek werkte, iets wat zijn stem extra goed deed uitkomen.

Tussen 1962 en begin 1964 maakte hij geen opnames meer bij wegens een hoogoplopende ruzie met een geluidstechnicus van RCA, het platenlabel waarbij hij onder contract stond.

Jim Reeves' vliegtuig kwam op weg naar huis in Nashville op 31 juli 1964 in een zware storm terecht.
Beide inzittenden, Reeves als piloot en een vriend, Dean Manuel, kwamen om het leven.Enkele van de meest bekendste nummers van Jim Reeves zijn: Mexican Joe, I love you because, I won't forget you, Am I Losing You, en Distant Drums.
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button

Om jullie een beetje een klein idee te geven van de problemen die ik nu ondervind, ik heb aan dit logje twee dagen gewerkt omdat ik steeds weer noodgedwongen moest stoppen wegens het niet meer kunnen lezen van de menu’s die zich openen op mijn pc en het zien van de bijbehorende icoontjes hoewel ze reeds op extra groot staan.

Maar ik neem meteen ook het vaste voornemen om hier zo gauw als kan weer terug te starten en door te gaan.
En ondertussen blijf ik jullie zolang mogelijk volgen, en wanneer jullie me totaal niet meer zien verschijnen voor een tijdje, vergeet dan niet dat uit het oog niet uit het hart is.

Ik hoop, nee, ik weet, dat jullie begrip hebben voor mijn huidige situatie en mijn noodgedwongen beslissing daaromtrent en dat we elkaar weer terug zien in betere tijden.
En met wat kan ik vandaag beter afsluiten dan met een voor de hand liggend lied:

WE’LL MEET AGAIN.

Zij die me kennen weten zo onderhand dat mijn twee grote favorieten uit de muziekwereld Edith Piaf en Neil Diamond zijn. Maar ik zou er in feite nog twee kunnen aan toevoegen, namelijk, Shirley Bassey en Janis Joplin.
Die laatste met een plus bij sommige van mijn moods.

Nu weet ik niet of er onder mijn bezoekers veel fans zitten van Janis. Dat hangt af of je voor de melodie, de muziek, de stem of voor de tekst van het lied gaat. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn, en daar is niets mis mee, dat muziek voor u enkel als achtergrond dient bij vervelende klusjes, of als ambiance op feestelijke momenten.
Dan zit je met Janis natuurlijk niet echt goed.

Voor mij werkt muziek vaak als een helende hand, als een pleister op de wonde.
Ik ga dus voor het totale plaatje.
En zodoende voel ik mij in goed gezelschap bij Janis Joplin.
Vandaag dus in hoofdzaak voor mezelf, maar ook voor die enkele vrouw die zich, helaas, herkent in dit lied:

A WOMAN LEFT LONELY
(1971)

JANIS JOPLIN

Al heel vroeg in haar leven trok de muziek haar heel erg aan.
Met name de blues, rock-'n-roll en soul hadden haar voorkeur.
Janis bezocht wel enkele universiteiten maar studeerde nooit af.

In 1966 vertrok Joplin opnieuw naar San Francisco op uitnodiging van de impresario,Chet Helms.
Haar grote doorbraak kwam met een optreden op het Monterey Pop Festival in 1967. Met het album, ‘Cheap Thrills’ dat daarna verscheen, vestigde Janis haar naam definitief als bleuszangeres.
Haar meest succesvolle album ‘Pearl’ maakte zij in 1971 met de band The Full Tilt Boogie.
Haar meest bekende liedjes zijn, ‘Me and Bobby McGee’ en ‘Mercedes Benz’

Maar Janis heeft zovele ander mooie songs gemaakt.
Joplins teksten weerspiegelen een gevoel van pijn en eenzaamheid van een vrouw die een laag zelfbeeld had en gekweld werd door een gebrek aan zelfvertrouwen.
Menige vrouw herkent zichzelf daar in.
En dat vooral maakte haar succesvol als blueszangeres.

‘Mercedes Benz’ was meteen ook haar laatste opname.
Janis kampte al haar ganse leven met een alcohol en drugsverslaving.
Reeds als kind had ze al de bijnaam 'speedfreak' en dat was zeker niet voor niets.
Zij stierf dan ook aan een overdosis op 27 jarige leeftijd.

Joplin wordt nog steeds beschouwd als een van de invloedrijkste blueszangeressen van de jaren '60.

Om de doos met kerstspullen op zijn plaats te kunnen zetten, kwestie van hem later weer terug te kunnen vinden, moest ik de doos met de cd’s van pa opzij zetten. En dan kan ik het gewoon niet laten om daar even door te struinen.
Zodoende kwam ik een cd tegen van Max Bygraves, en die wou ik toch even beluisteren.

 Bij het beluisteren van de liedjes moest ik steeds weer denken aan de Black and White Minstrels Shows van weleer. Herinneren jullie je die nog?
Ik denk dat het zo rond de jaren '70 moet geweest zijn dat men die wekelijks op tv liet zien.

Nu komt die gedachte waarschijnlijk omdat op de cd een medley staat met allemaal van die vrolijke en leuke deuntjes.
Helaas kan ik die niet laten horen omdat de cd net op dat stukje steeds blijft haperen.
Maar wat ik jullie van deze zanger wel kan laten horen, en ik hoop dat jullie daar ook van genieten, is een lied dat geschreven werd door Andrew Lloyd Webber en Tim Rice voor de musical ‘Jozef en de Amazing Technicolor Dreamcoat’:
ANY DREAM WILL DO.
(1968)

MAX BYGRAVES

1. Geboren als:Walter William Bygraves.
2. Geboortedatum: 16 0ktober 1922.
3. Geboorteplaats: Rotherhithe, Londen, UK
4. Beroep: Komiek, zanger, acteur, tv presentator en variété artiest.

Meer lezen over Max Bygraves…klik op onderstaande button

Hallo lieve vrienden!
Jullie zullen al wel gemerkt hebben dat mijn blogjes op een heel laag pitje staan, net als mijn bezoekjes aan jullie blogjes. Dat is enerzijds te wijten aan tijdsgebrek maar de grote oorzaak zijn mijn oogproblemen.
Oog, moet ik in feite schrijven, want geboren met een visuele handicap ben ik al gans mijn leven half blind. En mijn ‘ziende oog’ laat het nu, ondanks een multi focale lens en zware leesbril, ook afweten
Omdat het te ver zou leiden om de ganse uitleg hier te schrijven heb ik het op mijn ander blogje gezet en kunnen diegenen die het interesseert op onderstaande button klikken om het te lezen.

Jullie zijn dan meteen op de hoogte waarom ik noodgedwongen minder schrijf en lees en waarom ik mijn logjes tijdelijk (hoop ik) drastish moet inkorten.
Maar in de mate van het mogelijke blijf ik hier muziek en verhaal brengen.

En een lied dat spontaan in mij opkomt wanneer ik hier over mijn ogen zit te schrijven, is een nummer dat in 1974 werd geschreven door Donna Weiss en Jackie DeShannon, maar pas een grote hit en commercieel succes werd in 1981 toen Kim Carnes het zong.
Het werd toen in liefst 31 landen een nummer 1-hit.
Ik hoop dat jullie kunnen genieten van:

BETTE DAVIS EYES.

Na de 'vraagfase'  komt de 'boosheidfase', “hij kan me rug op, de kloothommel!”
En met die boosheid komt vanzelf het besef dat je het waard bent om geliefd te worden, Je komt los van je ex partner en bouwt stilaan je eigen leven weer op.
Dat lukt je beter en beter naargelang de dagen vorderen.

Maar…er is, en zo noem ik het dan maar, de 'valkuilfase'.
Er is de angst en het gebrek aan vertrouwen om nieuwe liefde een kans te geven.
Je kan het niet helpen, maar automatisch ga je vergelijken en dat valt meestal in het nadeel van de kandidaat.
Maar het pijnlijkst zijn de plotse en onverwachte momenten van eenzaamheid. En in die fase zit ik nu.

Met mooi weer komt iedereen naar buiten. Paartjes lopen hand in hand, zitten lachend op een terrasje of dollen wat met elkaar. Lachende gezichten alom.
En de herinneringen flitsen door je hoofd. Herinneringen aan al die plaatsen waar je met hém gelukkig was en waar hij nu misschien met een ander hand in hand loopt.

Vrienden nodigen je graag en vaak mee uit maar je voelt je toch altijd een beetje het vijfde wiel aan de wagen. En wanneer de avond voorbij is ga jij alleen naar huis.
Verdomde moeilijke momenten zijn dat!

Gelukkig worden ook die schaarser.
Maar het neemt niet weg dat je je op zulke momenten wilt opsluiten, je ramen en deuren wilt dichtspijkeren en de stekker uit de telefoon wilt trekken. Effe niemand horen, niemand zien.
En om die gevoelens weer te geven heb ik, dankzij lieve vrienden, het gepaste lied.
Altijd leuk om weten dat je niet alleen bent met je blues, luister maar naar:

A HOUSE WHITOUT WINDOWS.
(1963)

ROY ORBISON

Toen Roy een grote hit schreef voor ‘The Everly Brothers’("Claudette") zag hij zijn kans schoon en kocht zijn platencontract bij Sun Records af om zodoende ergens anders zijn geluk te kunnen beproeven.

Orbison kwam terecht bij het platenlabel R.C.A. waar Elvis Presley vele hits opnam.
Roy bleef echter niet lang.
Na een aantal nummers op plaat te hebben gezet verliet hij in 1959 het label en kwam terecht bij Monument Records dat onder leiding stond van Fred Foster.

De eerste single "Up Town" was een bescheiden succes en bereikte plaats 72 in de Billboard Top 100.
De opvolger werd uitgebracht in 1960 en maakte van Roy Orbison een wereldster.
Van het nummer "Only The Lonely" gingen ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank en met dit nummer creëerde Orbison iets dat nog nooit eerder in de Rock-'n-Roll was gehoord; de dramatische rockballad.

Tussen 1960 en 1965 produceerde Roy klassiekers als "Running Scared", "Crying", "Blue Angel", "Falling", "Blue Bayou", "It's Over", "In Dreams" en "Oh, Pretty Woman".
Roy Orbison werd een wereldster met een platenverkoop die de 30 miljoen hadden overschreden

Roy Orbison overleed op 6 december 1988 te, Nashville, Tennessee.
Veel meer over deze zanger kunt u lezen door op onderstaande button te klikken.

Het verwerken van een liefdesbreuk verloopt in fases.
Eerst is er het ongeloof en de verbijstering. Je leeft als in een cocon, onbewust van al wat er rondom je gebeurt.
Ondertussen blijft ook de hoop, het komt misschien weer goed.
Dan komt het besef dat het echt wel ‘Over and Out’ is.
Vervolgens komt het verdriet om het verlies.

Al die fases heb ik doorlopen en nu ben ik dus aanbeland in de fase waarin de vele vragen zitten. Waarom?
Wat heb ik voor hém betekend al die jaren dat ik nu geen teken van leven meer waard ben?
Aan wat ben ik schuldig dat ik nu word behandeld als een goedkoop wegwerpartikel?

En door al die o-zo-vele vragen vandaag dit lied op mijn blog:

NEVER EVER
(1997)

ALL SAINTS

Zowel Melanie als Shaznay begonnen hun carrière als achtergrondzangeressen.
In 1993 besloten Mel en Shaz hun talenten te bundelen door middel van een eigen bandje.
Simone Rainford voegde zich bij de twee meiden maar zou in 1995 de band wegens muzilale verschillen weer verlaten.

In 1994 trad het drietal voor de eerste keer in het openbaar op tijdens het Notting Hill Carnaval.
Hun eerste glimp van beroemdheid kwam echter in 1995 tijdens ‘The Smash Hit Tour’ waarin ze samen optraden met, Boyzone, Peter André en de Backstreet Boys.

Als eerste single verscheen in 1994 het nummer ‘Silver Shadow’ maar dat was een grote flop.
In mei 1996, de groep is ondertussen een kwartet, ontmoetten de meiden Karl Gordon met wie ze een demo opnemen voor voor ‘I Know Where It’s At’.

In 1997 stormde die debuutsingle de hitlijsten binnen op nummer 4.
Hun grootste succes behaalden ze evenwel met ‘Never Ever’ op het eind van dat zelfde jaar.
Meer lezen…klik op de button

Morgen vieren we overal ter wereld het Feest van de Arbeid. En daarom een dagje vroeger dan normaal een klassieker op mijn blog.
Een strijdlied waarvan we misschien even gedacht hebben dat het achterhaald is. Helaas, niets is minder waar!
De rijke wordt nog steeds rijker en de arme is en blijft een arme.
De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en niet alleen in de neokoloniale wereld, maar ook hier bij ons in Vlaanderen is het duidelijk merkbaar.
Het kapitalisme onderdrukt nog steeds de lage bevolking.

Al ben ik geen communiste en doe ik al hélemaal niet fanatiek aan politiek, vandaag wil ik toch even deze strijdkreet ten gehore brengen.
Moesten jullie zin hebben om de vuist op te heffen en luidkeels mee te brullen, de tekst vind je hiernaast links op mijn blog. Maar gewoon luister mag ook natuurlijk naar:

DE INTERNATIONALE

EUGÉNE POTTIER

Het lied zelf zou Eugène Pottier nooit horen.
De Internationale werd aanvankelijk gezongen op de tonen van de Marseillaise.
Pierre de Geyter zette de tekst op nieuwe muziek in 1888, een jaar na de dood van Pottier dus.

De Internationale werd voor het eerst uitgevoerd op 8 juli 1888, op het jaarfeest van het syndicaat der krantenverkopers, te Rijsel (Lille).
De 2de Internationale proclameerde het als officieel strijdlied in 1892.

De Internationale is in tientallen talen vertaald en wordt overal op aarde gezongen door linkse en arbeidersbewegingen.
In de loop der jaren hebben veel liedschrijvers, ieder in hun eigen taal, getracht de tekst te moderniseren. Daardoor worden in veel landen verschillende teksten gehanteerd.
De Nederlandse tekst van het lied werd bewerkt door de dichteres Henriette Roland Holst.
Deze vertaling is het meest gebruikt in Nederland, al bestaan er ook andere vertalingen.

..Verliefdheid is een van de mooiste emoties die een mens kan ervaren. Het kan je zomaar plots eender waar en wanneer overvallen.
Op verliefdheid staat geen leeftijd, helaas ook geen houdbaarheidsdatum.

Vaak evolueert verliefdheid naar liefde. Voor de meeste is het een vanzelfsprekendheid.
Maar wat met diegene waarbij verliefdheid gepaard gaat met angst? Angst om te verliezen. Angst ook om de pijn en het verdriet dat het kan brengen.
Wat als je weet dat jij niet diegene bent die meteen door mag gaan naar ‘Start’?

’Liefde is geen spel, daarvoor is het verlies te pijnlijk.
En daarom vandaag dit lied op mijn blog:

GAMES THAT LOVERS PLAY
(1966)

CONNIE FRANCIS

1. Volledige naam: Concetta RoseMaria Franconero.
2. Geboren op:12 december 1938.
3. Geboorteplaats: Newark, New Jersey.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Beroep: Zangeres.
6. Jaren actief: 1955 tot Heden.
7. Genre(s) Country, jazz, pop en rock.

Meest bekende nummers zijn: "Who's Sorry Now?", "Stupid Cupid", "My Happiness", "Lipstick on Your Collar", "Among My Souvenirs", "Everybody's Somebody's Fool".
Meer lezen….klik op de button

”Hallo kleine broer, hikes grote zus”…zo begroeten wij elkaar aan de telefoon.
Die kleine broer is ondertussen al vier maanden vijftig jaar en kop en schouder groter dan ik.

Toen we echt klein waren maakten we bijna elke dag ruzie, maar naarmate we ouder werden groeiden we dichter naar elkaar toe. Als tieners gingen we zelfs samen uit! Ik loodste hem de kroeg in terwijl er thuis verondersteld werd dat we naar de nachtmis gingen.

Ik herinner mij ook die keer dat hij te verlegen was om zijn favoriete dancing, The Popking’ binnen te gaan, dus ging ik met hem mee. Nadat hij een tijdje binnen was mocht ik dan weer vertrekken, en dat was maar goed ook want ondertussen was ik zo mottig als een krab van aan die ronddraaiende bar te zitten.

Ik was zijn getuige bij zijn huwelijk. Hij is de peter van mijn dochter, ik de meter van zijn zoon. Al hebben we dat beide niet echt fanatiek in praktijk gebracht.

Er waren periodes dat onze boten uit elkaar dreven, maar telkens weer meerden we aan in dezelfde haven, sans rancune.
En sinds de dood van pa is hij nog de enige band die ik heb met vroegere jaren.

Broer wordt woensdag geopereerd. Een heel precaire hartoperatie.
En om hem te laten weten dat ik hem graag zie…en omdat ik weet dat hij er zeker gaat mee kunnen lachen… wil ik hem met mijn liedje van vandaag een riem onder het (zieke) hart steken.
Kleine broer, dit is voor jou:

ALWAYS LOOK ON THE BRIGHT SIDE OF LIFE

Het verslag van de rest van de afgelopen week krijgen jullie stukje bij beetje te lezen, maar nu eerst mijn blogmaatjes een bezoek brengen om mijn leesachterstand in te halen.

En met al die felicitaties en vriendschapsbetuigingen die ik van jullie mocht ontvangen, is er maar een lied dat ik vandaag kan laten horen.
Een lied dat mij er van overtuigd en me nog maar eens terdege bewust heeft gemaakt dat je nooit helemaal alleen staat. Dat er altijd mensen rondom je zijn die je steeds weer dat duwtje geven om door te gaan.
Dit lied draag ik dus op aan jullie:

YOU NEVER WALK ALONE
(1963)

In 1962 kregen Gerry and the Pacemakers een contract bij manager Brian Epstein als tweede groep naast de Beatles.
Ze kregen hits als ‘Ferry Cross the Mersey’ en ‘Don't Let the Sun Catch You Crying’.
‘You'll Never Walk Alone’, die indruk had gemaakt op Marsden, nadat hij de film Carousel had gezien in zijn jeugd, werd hun grootste hit.

Tegen het eind van 1965 daalde hun populariteit.
In oktober 1966 besloten ze dan ook te stoppen.
Veel van hun materiaal is nog steeds onuitgegeven.

HET LIED:

Het lied dateert uit 1945.
De muziek is geschreven door, Richard Rogers en de melodie is van, Oscar Hammerstein II.
Het werd geschreven voor de musical ‘Carousel’.

Het lied wordt gezongen in de tweede akte, als troost voor het hoofdpersonage, Julie, wier man net gedood werd tijdens een mislukte overval.

Door het verhaal van de musical wordt het lied ook steeds gezongen bij diploma uitreikingen in de V.S.
Tevens is het ook het clublied van de voetbalploeg. Liverpool. De club heeft het lied zelfs verwerkt in zijn wapenschild

Het werd ontelbare keren gecoverd door diverse artiesten, waaronder, Frank Sinatra, Judy Garland, Elvis Presley, Doris Day, Roy Hamilton, Patti LaBelle & The Blue Belles, Johnny Cash, Tom Jones en Marty Robbins.
In Nederland is het meest bekend door Lee Towers, en in ons land door, Helmut Lotti.

Het zal voor mij deze week weer superdruk worden!
En dit heeft nu eens niets te maken met het mooie weer maar alles met verschillende onderzoeken in het ziekenhuis.
Dit om te zeggen dat ik weinig tijd ga hebben om mijn blogje bij te werken en/of jullie blog een bezoek te brengen. Maar ik doe mijn best.

Ondertussen laat ik jullie graag genieten van wat rustige lente-zomer-geluiden.
De meesten onder jullie zullen dit lied herkennen als de gezongen versie van Marva, “Herinneringen”.
Maar dit is wel degelijk de originele uitvoering.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LE LAC DU COME
(1978)

ALAIN MORISOD

Hij begon zijn muzikale carrière als begeleider aan de piano voor diverse artiesten.
In 1971 componeert en produceert hij zijn eerste album "Concerto voor een zomer”. Er worden meer dan 2 miljoen exemplaren van verkocht.

In 1977 richt hij de groep, “Sweet People” op en neemt deel aan het Eurosongfestival.
Hun nummer "Hey muzikant" eindigd op de tweede plaats.

Later zou hij gaan werken voor de Zwitserse televisie, maar hij treed nog altijd op met zijn groep. Sweet people.
Alain Morisod heeft een indrukwekkend aantal gouden en platina platen.

Nu is het zo dat elk zichzelf respecterende zanger(es), en vooral diegene met een flinke dosis zelfvertrouwen, wel een klassiek lied op zijn repertoire heeft staan.
Zo ook Jennifer Warnes, die dit lied in het Engels zingt, en dat doet ze helemaal niet slecht.
Maar ik kan het niet helpen dat ik toch veel liever de klassieke uitvoering hoor en dan liefst nog uitgevoerd door prima klassiek geschoolde stemmen.
In dat vakje horen voor mij alvast, Beniamino Gigli en Ramona Eremia.
Jullie kunt hen hier vandaag beluisteren met een duet uit het derde bedrijf van Donizetti’s opera ‘Don Pasquale’.
Ik hoop dat jullie genieten van:

TORNAMIR A DIR CHE M’AMI

GAETANO DONIZETTI

Donizetti kreeg een uitstekende opleiding van Johann Simon Mayr, die zelf een vernieuwend en succesvol componist was.
Donizetti studeerde aan het Liceo Filarmonico te Bologna waar hij een grondige theoretische opleiding kreeg van Mattei Stanislao, die later ook Rosinni zou onderwijzen.

Donizetti stond al snel bekend om het grote gemak waarmee hij melodieën en complete composities uit de pen liet vloeien met een bekwaamheid die aan Mozart deed denken.
Hij werkte ook heel gedisciplineerd en in een strak schema en haalde steeds zijn deadlines, wat in het hectische opera bedrijf van het toenmalige Italië een pluspunt was.

Donizetti’s muziek werd overal ter wereld opgevoerd en hij hij was dan ook een zeer bereisd man.
Alles bij elkaar schreef hij 75 opera’s, 16 symfonieën, 19 strijkkwartetten, 193 liederen, 45 duetten, 3 oratoria, 28 cantates, soloconcerten, sonates en kamermuziek.

Aan het einde van zijn leven was hij een dement, verlamd en incontinent wrak door zijn ziekte, ‘cerebro-spinale syfilis’.
Hij overleed aan die ziekte op 8 april 1848 en werd begraven in zijn geboortedorp.

Samen met ‘La Fille Du Regiment’ en ‘Lucia di Lammeroor’ is ‘Don Pasquale’ wellicht de meest bekende opera van Donizetti.
Het is een komische opera in drie bedrijven uit 1810.
Hij deed er drie maanden over om hem te schrijven, wat voor zijn doen lang was.

De opera werd voor het eerst geproduceerd op 3 januari 1843 in de 'Comedie-Italienne' in Parijs. Later ook in Milaan, Londen, New York en Sidney.
Giovanni Ruffini schreef het Italiaanse libretto.

Alle gebeurtenissen vinden plaats op 1 enkele dag te Rome.
De jonge neef van Don Pasquale, Ernesto, weigert om de door zijn oom uitgekozen vrouw te huwen omdat hij verliefd is op de mooie maar straatarme Norina.
Dat zint Don Pasquale niet en hij onterft zijn neef en besluit dan maar om zelf te trouwen en voor  nakomelingen te zorgen.

Zijn lijfarts, Dr Malatesta, stelt hem voor zijn zuster, Sofronia, een kloostermeisje, te huwen en Don Pasquale gaat gretig op dit voorstel in.
Echter na het huwelijk ontpopt Sofronia zich als een echte helleveeg die iedereen rondom haar terroriseert en handenvol geld kwistig over de balk smijt.

Wat Don Pasquale echter niet weet is dat het huwelijk nep is omdat iedereen samenspande om alsnog een toelating te kunnen afdwingen voor het huwelijk van Ernesto met zijn Norina.
Wanneer Don Pasquale dit alsnog te weten komt stemt hij toe in het huwelijk van de jonge geliefden.
End goed, al goed dus.

Deze morgen werd ik wakker met een enorme jeukende bult op mijn wang.
In mijn slaap moet ik duchtig hebben liggen krabben want de bult was ondertussen een lelijke bloedende pukkel geworden.

Muggen gaan op zoek naar bloed met een hoog ‘Isoleucine’ gehalte. En hoe ze dat vinden? Dat ruiken ze aan onze lijfgeur.
Nu weet ik meteen waarom ik als kind met azijn werd ingewreven bij het slapen gaan, waardoor ik niet kon slapen door de stank die ik afgaf.

Maar vijand nummer 1 zijn voor mij de bijen.
Ik heb er een panische angst voor. Zit er eentje in mijn buurt en je kunt er donder op zeggen dat ze me steekt.
Naar het schijnt richten die zich ook op geur en kleur. Conclusie: Hoe harder je stinkt en hoe meer sjofel je kleding, hoe meer die beesten ver van je lijf blijven.
Dus als jullie van de zomer een in lompen geklede en stinkende vrouw tegenkomen is er veel kans dat ik het ben, hahaha.

Maar al dat bracht me toch maar weer een lied in mijn hoofd. Eentje met een veel leuker gegeven.
Want de lente is het seizoen voor een nieuw begin, ook als het om je eigen leven gaat. Misschien daarom ook wel voor een nieuwe liefde.
En dan kun je maar beter wat kennis van zaken op doen.
Daarom vandaag dit lied op mijn blog:

THE BIRDS AND THE BEES
(1965)

JEWEL ATKINS

In de late jaren ’50 verhuist hij naar Los Angeles.
Daar werkt hij in eerste instantie samen met Eddie Danielsm van ‘Edie and the Four Tunes’, en maakt zijn platendebuut als ‘Eddie And Jewels’.
Later gaat hij solo en dat resulteert in zijn grote hit ‘The Birds And The Bees’.

Zijn volgende plaat was. ‘Across The Pond’.
Het verkocht meer dan een miljoen platen en wordt zelfs goud.
Echter bij ons was het minder bekend, zoniet totaal ongekend.
Zijn volgende plaat, "Georgie Porgie" behaalde niet eens meer de top 40.

Jewel Atkins toerde vaak en veel.
In die toer’s bracht hij regelmatig een eerbetoon aan zijn idool en mentor, Sam Cooke.
Hij heeft ook getoerd met, The Monkees.

Jewel Atkins nam platen op in verschillende stijlen.
Zo bracht hij cover versie’s van Thurston Harris ‘Little Bitty Pretty One’ en Arthur Alexander's ‘You Better Move On.’

In 1973 wordt hij co-producer van het veelgeprezen album ‘Super Taylors’, een soul album met duetten van, Ted Taylor en Little Johnny Taylor.

Atkins blijft platen opnemen tot midden de jaren ’70.
In 1989-91 maakt hij nog drie singles met een groep genaamd ‘The Feathers’, echter zonder commercieel succes.

Jewl Atkins wordt gekenmerkt als een 1-hit zanger.
Maar ondanks dat blijft hij tot op vandaag produceren en optreden.