Het is reeds drieëndertig jaar geleden maar ook vandaag nog stemt het mij ietwat weemoedig en lijkt het alsof het gisteren was.
Want hij is nog lang niet vergeten en leeft nog voort in de harten van zijn ontelbare fans.

Wie herinnert zich niet de man, die het podium opkwam op de klanken van '’Also Sprach Zarathustra’' en als hoogtepunt van zijn show een golvende Amerikaanse vlag ontrolde.
Waar zowel heel jonge meisjes als rijpere vrouwen in extase naar opkeken. Een halfgod in een wit glitterpak.

Jammerlijk was hij ook die man die gekweld werd door depressies die hij bestreed met een monsterachtige eetverslaving en onwaarschijnlijke doses slaappillen en pijnstillers, een heuse junkie, wat hem uiteindelijk fataal werd.
De mens Elvis werd opgeofferd aan de status van de roem en het succes.

Maar hij heeft ons zoveel gegeven en zoveel moois nagelaten.
De invloed die Elvis had op ons kent zijn weerga niet. Ik zou zelfs durven zeggen dat hij een deel was van ons bestaan.
Dit is alleszins te merken aan zijn nog steeds grote populariteit die tijdloos is.
Voor heel veel mensen van mijn generatie is Elvis niet dood en zal dat ook nooit zijn.

Natuurlijk laat ik vandaag wat horen van hem, maar het is verdomd moeilijk kiezen.
Laat mij maar opteren voor de patriot die Elvis ook was en die bijna in elk van zijn shows hulde bracht aan zijn vaderland.
Ik geef jullie dus:

AN AMERICAN TRILOGY.
(1972)

Het lied ‘An American Trilogy’ (niet te verwarren met het boek) is een nummer geschreven door folkzanger, Mickey Newbury.
Het is een medley van drie 19-eeuwse liederen.

“Dixie” is een zwart minstreel lied dat officieus het volkslied werd van de confederatie sinds de burgeroorlog.
“All My Trials” is oorspronkelijk een Bahamaans slaapliedje, maar nauw verbonden met Afro- Amerikaanse spirituals en bekend geworden door folksingers.
“The Battle Hym” was het marslied van de Union Army, ook alweer tijdens diezelfde burgeroorlog.

De originele versie van Mickey Newbury bereikte nr 26 in 1972, en nr 9 in de Billboard's Easy Listening grafiek.
Meer dan 465 versies van "An American Trilogy" zijn opgenomen door verschillende artiesten.

Ik ben een grote fan van het eerste uur van de boeken van, Baantjer. Ik heb ze allemaal gelezen en herlezen, net als de boeken van Aghata Christie trouwens.
Met mijn lamentabel geheugen geven die telkens weer plezier omdat ik toch steeds vergeet wie de dader blijkt te zijn.
Wegens komkommertijd in tv land geeft men nu de serie van Baantjer op tv, en ja, ik kijk er ook nu na de zoveelste herhaling weer naar.
Volgen jullie me nog? Want ik hoor jullie denken: “Wat heeft dit in godsnaam met muziek te maken?” Geen nood, we naderen de clou.

In elke aflevering gaat rechercheur De Cock, met cee oo cee kaa, op een bepaald moment naar het café van Lewietje, om zijn gratis borrel cognac te drinken. Lewietje geeft dan meestal ongeweten een hint die bij De Cock een belletje doet rinkelen en hem de oplossing van de moord doet vinden.
Dat cafeetje ligt middenin de rosse buurt van Amsterdam. En in dat cafeetje speelt natuurlijk ook muziek.

Beginnen jullie al een beetje te begrijpen waar ik naartoe wil?
Zo niet dan zal het jullie wel duidelijk worden wanneer je mijn liedje hoort. Want dat is de typische muziek die in dat cafeetje van Lewietje middenin  de rosse buurt langs de Amsterdamse grachten altijd wordt gespeeld.
En dat is wat jullie vandaag van me meekrijgen.
Geniet, dans, of zing vrolijk mee met:

AAN DE AMSTERDAMSE GRACHTEN
(?)

Tante Leen trad pas op 43-jarige leeftijd voor het eerst op. Daarvoor verdiende ze de kost als schoonmaakster en garnalenpelster.
Bezoekers van het café waar ze werkte en zong om de gasten te vermaken schreven haar in voor een talentenjacht die platenmaatschappij Bovema had uitgeschreven om de Stem van de Jordaan te vinden.
Ze behaalde de tweede plaats achter Johnny Jordaan.
Vanaf dat moment luidde haar bijnaam de nachtegaal van de Willemsstraat.

Vanaf 1960 batte zij aan de Niewendijk 103 cafe Royal uit samen met haar tweede echtgenoot (haar eerst man kwam om tijdens een bombardement) waar ze elke dag optrad.

In 1968 werd ze uitgenodigd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival, maar ze sloeg de uitnodiging af.
Zij beëindigde haar zangcarrière in 1975 en bracht de laatste jaren van haar leven door in een verzorgingshuis.
Tante leen overleed op 5 augustus 1992.
Er staat een borstbeeld van haar op het Johnny Jordaansplein naast het beeld vann Johnny Jordaan zelf.

Componist Goemans vond inspiratie voor het lied toen hij in 1949 op de brug liep waar Prinsengracht en Leidsegracht elkaar kruisen.
Een paar jaar later hoorde Dick Schallies, pianist bij het Metropole Orkest, het hem spelen.
Via via kwamen ze bij muziekuitgever Metro terecht. Die wilde het lied wel uitbrengen.

Goemans schreef toen binnen 2 dagen een tekst bij zijn muziek, in het Nederlands én het Engels.
In 1956 zetten Hans Boskamp en zijn vrouw Nan ‘Aan de Amsterdamse grachten’ voor het eerst op plaat.

Johnny Kraaykamp was de eerste die ‘Aan de Amsterdamse grachten’ zong, in Café de Paris bij het Leidseplein.
Daarna zijn er 5 versies van het lied op grammofoon uitgebracht.
Wim Sonneveld nam het lied in 1962 op en ook Tante Leen, Louis Dusée en Louis Neefs zongen het op plaat.

T’ IS MAAR DAT U HET WEET!

In dit rijtje hoort voor mij ook, ‘Scent of a Woman.'
Laat me vooral eerst zeggen dat ik Al Pacino, een rasacteur vindt!
Grote klasse!

In deze film komt ook prachtige muziek voor.
Zo is er het fragment waar Al Pacino als blinde man een dame ten dans uitnodigt.
Het is subliem om te zien hoe die man de sensuele geladenheid via het scherm op je over brengt.
Het bewijst dat het ook zonder naakt of bedscene’s heel seksueel kan zijn.

De tekst van het lied waar zij op dansen is daar natuurlijk ook niet vreemd aan.
En omdat het echt wel de moeite waard is om de videoclip uit genoemde film te bekijken, zet ik er een link naartoe. Klik maar op onderstaande button. Zet dan wel even de muziek af op dit blog.

Geniet van:

DANCE ME TO THE END OF LOVE
(1984)

1. Naam:Leonard Cohen.
2. Origine: Jood
3. Geboren op: 21 september 1934.
4. Geboorteland:Canada.
5. Geboorteplaats: Montreal.
6. Beroep: Zanger,dichter, tekstschrijver
7. Genre: Folk.
8. Instrument: gitaar.

...ik het voor het eerst hoorde op het blog van ERNST en het zo mooi vond dat ik het een ietsepietsie op illegale wijze in mijn bezit nam via het www
… ik het op mijn blog plaats op aanvraag van mijn soulmate LIPSKE die deze zanger heel erg kan smaken.
… ik mij in de tekst van het lied kan vinden omdat het lied een verhaal op zich is en het beter en mooier zegt dan ik het kan zeggen.

Hopelijk kunnen jullie genieten van:

SEASONS OF THE HEART
(1982)

JOHN DENVER

1. Volledige naam: John Denver.
2. Geboren op: 31 december 1943
3. Geboorteplaats: Verenigde Staten.
4. Beroep: Zanger-tekstschrijver, muzikant, acteur, schrijver, dichter, activist.
5. Genre(s) Folk, Pop, Country, Rock and roll.
6. Instrument(en) Gitaar, piano, viool, keyboard.
7. Overleden op: 12 oktober 1997

Ik denk dan bijvoorbeeld aan alle vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en daar alles voor over zouden hebben om moeder te kunnen zijn.
Ik denk ook aan alle moeders die ooit een kind verloren hebben en dat onmetelijke verdriet hun ganse verdere leven meedragen.

Want een kind verliezen is het ergste wat je als ouder kunt meemaken.
Daar past geen enkel verhaal in, geen logica, geen antwoord, geen troost. Alleen het achterblijven is ontstellend.
Het is het absolute dieptepunt in je leven.
Ik bid dat het mij nooit moet overkomen. Dat men deze kelk aan mij laat voorbijgaan.

En er is een lied dat ik daarvoor als een persoonlijk gebed hanteer:
Het is een vrije vertaling van, en een vrije interpretatie voor, mezelf:
“Als ik sterf, wil ik dat jullie naast mij staan.
Op mijn reis zonder terugkeer, wil ik dat jullie lieve glimlach me vergezeld.
Dan pas zal ik kunnen heengaan.
Zonder spijt en zonder tranen.
Laat mij sterven voordat jullie sterven.”

Mijn eigen  interpretatie buiten beschouwing gelaten (die ik  in stilte opdraag aan mijn kinderen), is het tevens een heel mooi liefdeslied.
Luister maar naar:

MOURIR AUPRES DE MON AMOUR
(1977)

DEMIS ROUSSOS

1. Volledige naam: Artemios Ventouris Roussos
2. Geboren 15 juni 1946
3. Geboorteplaats: Alexandria, Egypte.
4. Beroep: Vocalist en basgitarist.
5. Jaren actief: van 1963 tot heden.
6. Genre(s) Progressieve rock, Pop, World music, Folk.
7. Instrument(en): Fender Precision Bass.

Afgelopen week was ik met een vriendin in, Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, en vooral veel leute en plezier. Maar…
…Ik kon niet helpen dat herinneringen door mijn gedachten flitsten…herinneringen aan 21 juli van vorig jaar.

Op die dag was ik eveneens in Breda, samen met vrienden en samen met de man die ik liefhad.
Er waren toen al tekenen aan de wand dat die liefde op zijn einde liep. Maar ik zag ze niet!
Op elke vraag kreeg ik een bits antwoord en op al wat ik deed kwam commentaar, ik kon nog weinig goeds doen.
Ook mijn vrienden waren zijn vrienden niet meer, en hij nam afstand. Maar zoals gezegd, ik zag het niet, ik stak het op de pijn in zijn been waar hij toen mee kampte wegens verstopte aders.
Nu, een jaar later, weet ik beter.

De liefde zoals we ze negen jaar lang beleefd hadden, hield geen stand.
Er kwamen eisen en ultimatums waar ik niet kon en wilde aan voldoen. Een toen was de liefde plots op en was het sprookje uit.

Het is een hels jaar geweest!
Een jaar waarin ik heen en weer werd geslingerd door tal van emoties.
Een jaar ook dat lijkt of het een eeuwigheid heeft geduurd.

Ik ben hem nog altijd niet vergeten, de man die ik liefhad.
Hij kruipt nog door mijn bloed, neemt nog steeds bezit van mijn hart, beheerst nog veel van mijn doen en denken.

Het lied dat ik jullie vandaag laat beluisteren geeft weer hoe ik mij het afgelopen jaar gevoeld heb.
Een ware Commedia dell'Arte heb ik opgevoerd, mezelf verschuilend achter een masker.
Maar ik ben in goed gezelschap want deze dame doet dat ook:

THE PERFORMANCE OF MY LIFE
(2009)

SHIRLEY BASSEY

Dame Shirley Bassey is ondertussen 73 jaar, maar haar stem heeft nog niets van kracht ingeboet op haar verleden jaar verschenen album.
Een recensent schreef over dit album, quote:“al de liedjes die op dit album staan zijn gewoon liedjes, tot Shirley ze begint te zingen” unquote.

Het lied, The Performance of My Life werd geschreven door de, Petshop Boys.
Tijdens mijn zoektocht naar info over dit lied merkte ik dat het ook gezongen wordt door o.a.: Nancy Wilson en Loleatta Hollyday.
Beide ook geen onverdienstelijke zangeressen, vind ik althans, maar ik prefereer toch de uitvoering van Shirley Bassey.

Het is misschien wel haar laatste album gezien haar leeftijd… Maar ik hoop heel erg van niet!

Soms denk ik dat verkild ben van binnen door mijn levenservaringen. Zo versteend door geleden pijn en verdriet dat ik de pijn en het verdriet van anderen bagatelliseer.
Omdat ik weet dat wanneer er je iets ergs overkomt je in een neerwaartse spiraal terecht komt wanneer je bij de pakken gaat neerzitten, en daarom meen dat een harde aanpak de beste is.
Omdat ik daarbij vergeet dat een woord van troost en medeleven ook wonderen kan doen.

En zulke domme fout maakte ik gisteren!
Een blunder van formaat die pijn en verdriet alleen nog erger maakten.
Uitgerekend bij diegene die mij het liefst is op deze aarde! Voor wie ik zonder nadenken een moord zou kunnen begaan wanneer iemand haar bewust schade en pijn berokkend.
Wier pijn en verdriet als een speer door mijn lijf gaat. Uitgerekend bij diegene draaide ik het mes in de wonde nog eens rond.

En nu zit ik hier een beetje verweesd te zijn.
Waar kwamen die, o zo goed bedoelde, maar o zo harde woorden vandaan? Hoe kon dit gebeuren? Misschien daarom?

YOU ALWAYS HURT THE ONE YOU LOVE.
(1944)

info over deze zangers…klik op onderstaande button

Toen ik enkele maanden geleden moest stoppen met dit blog door het plotse en drastische verminderen van mijn zicht, beloofde ik mezelf om hier ooit weer mijn favoriete liedjes te delen met jullie.
Het heeft er lange tijd slecht uitgezien en mijn hoop is heel klein geweest. En hoewel mijn zicht bijlange na niet optimaal is, en dat ook nooit meer zal worden, vond ik het vandaag een goede dag om mijn woorden in daden om te zetten.

Nou moe, dat valt dus dik tegen.
Altijd al gewend geweest om de koe bij de horens te vatten moest ik ditmaal toegeven dat ik toch te overmoedig ben geweest.
Het goochelen en spelen met html codes, het opzoeken van de info over de zanger(es), de plaatjes maken, de cd’s lezen, de liedjestekst schrijven in html, de muziek uploaden en in weer een andere code invoegen zodat jullie het kunnen horen…kortom, al wat dit blogje nodig heeft om er mooi uit te zien…het vergt teveel inspanning van mijn ene nog beetje ziende oog.

Nu heb ik voor mezelf bedacht dat ik enkele mogelijkheden heb wil ik dit blog kunnene verder zetten.

1. 1)Ik stop met info op te zoeken en hier neer te zetten. Tenslotte kunnen jullie die info ook zelf opzoeken indien gewenst.
2. 2)Ik laat de afbeeldingen weg en giet alles in een heel sobere layout.
3. 3) Ik doe gewoon verder zoals voorheen maar dan veel minder frequent. Want er kruipt heel veel tijd en werk in dit blog en dit alles kost me nu het dubbele zoniet het driedubbele.

Met deze blog stoppen is natuurlijk ook een optie, maar dat zou me zeer zwaar vallen. Temeer daar muziek mijn grootste hobby en plezier is.

Ik weet nog niet op welke optie mijn beslissing zal vallen, maar ik hoop in elk geval op jullie begrip.
En ik hoop eveneens dat jullie zullen blijven komen luisteren en  reacties zullen blijven geven, ook al zullen mijn tegenbezoeken ook niet altijd evident zijn.

Voor vandaag geef ik jullie een, naar mijn idee dan, toepasselijk lied.
Luister en geniet van:

WELCOME TO MY WORLD
(1962)

JIM  REEVES

Hij werd geboren in een gezin met negen kinderen waarvan hij de jongste was. Zijn vader zou hij nooit kennen, die overleed toen Jim 1 jaar oud was.

Bij een radiostation in Louisiana en in 1953 nam hij zijn eerste succesplaat, Mexican Joe, op die een nummer 1-notering kreeg.
Maar zijn allergrootste hit is ongetwijfeld, He'll have to go, uit 1960. Eind jaren vijftig verschoof Jim Reves zijn pure country stijl in de richting van Rock’n Rolle onder de invloed van Chat Atkins. Reeves was samen met Patsy Cline een van de eersten die de Nashville-sound brachten.

Jim Reeves was ook een van de eersten die met 'close talking'-microfoontechniek werkte, iets wat zijn stem extra goed deed uitkomen.

Tussen 1962 en begin 1964 maakte hij geen opnames meer bij wegens een hoogoplopende ruzie met een geluidstechnicus van RCA, het platenlabel waarbij hij onder contract stond.

Jim Reeves' vliegtuig kwam op weg naar huis in Nashville op 31 juli 1964 in een zware storm terecht.
Beide inzittenden, Reeves als piloot en een vriend, Dean Manuel, kwamen om het leven.Enkele van de meest bekendste nummers van Jim Reeves zijn: Mexican Joe, I love you because, I won't forget you, Am I Losing You, en Distant Drums.
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button